Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący Sędzia Maria Żuchowska

Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Rybińska

Po rozpoznaniu w dniu 28 października 2020 r.

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko Gminie M. T.

o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adw. J. L. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu ;

III.  nie obciąża powódki kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego.

Sygn. akt XC 1174/19

Uzasadnienie co do punktu I wyroku z dnia 28.10.2020r.

Pozwem z dnia 24.04.2019 R. B. wniosła o ustalenie, iż pomiędzy nią, a pozwaną Gminą M. T. istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego, położonego w T. przy ul. (...). Z uzasadnienia wynikało, że powódka zamieszkuje sporny lokal od 03.11.2000r. , spłaciła istniejące zadłużenie, a pomimo obietnic ze strony pracownika Z. nie podpisano z nią umowy najmu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że w stosunku do pozwanej zapadł w dniu 19.01.2007r. wyrok eksmisyjny, przy czym powódka nie mogła wstąpić w stosunek najmu po matce, gdyż nie zamieszkiwała w spornym lokalu w chwili śmierci W. B. w 2004r., Nadto wskazano, że wobec W. B. w dniu 23.01.2003r. również zapadł wyrok eksmisyjny, a zatem w chwili śmierci nie miała już tytułu prawnego do lokalu.

Na dalszym etapie postępowania stanowiska stron pozostały bez zmian.

Sąd ustalił, co następuje :

Na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego, W. B. – matka powódki - zajmowała lokal przy ul. (...) w T.. Lokal ten należał do Gminy M. T. – Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T.. R. B. jest w nim zameldowana od 03.11.2000r.

okoliczność bezsporna oraz dowód:

- zaświadczenie o zameldowaniu powódki –k.5

- umowa najmu z 19.10.1999r. – k. 39

Z uwagi na zaległości czynszowe, umowa najmu w dniu 05.09.2002r. została W. B. wypowiedziana. W dniu 23.01.2003r. zapadł wobec niej wyrok eksmisyjny przed Sądem Rejonowym w Toruniu w sprawie I C 1247/02. W. B. zmarła w dniu 07.05.2004r.

Okoliczność bezsporna oraz dowód: odpis wyroku I C 1247/02 – k.37

- odpis pozwu z sprawie I C 1247/02 z załącznikami - k. 38- 50,

Powódka R. B. zamieszkała w spornym lokalu po śmierci matki. Z uwagi na brak tytułu do zajmowanego lokalu, pozwana gmina wniosła przeciwko niej pozew o opróżnienie i wydanie spornego lokalu. W toku postępowania powódka nie kwestionowała faktu, że zamieszkała w lokalu dopiero po śmierci matki, wskazując że objęła lokal w czerwcu 2004r. W dniu 19.01.2007r. w sprawie I C 908/05 zapadł wobec powódki wyrok eksmisyjny, bez prawa do lokalu socjalnego.

Dowód: pismo powódki z dnia 23.05.2008r. - k. 18,

- akta I C 908/05 –k.6, 24-25 , 69 – załącznik do akt

W zajmowanym mieszkaniu powódka doprowadziła do powstania zaległości czynszowych, które następnie spłaciła. Obecnie uiszcza regularnie odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu. R. B. uzyskała od Gminy M. T. w 2015r. zgodę na podłączenie kuchenki gazowej. Uzyskała też zgodę na zmianę ogrzewania na gazowe, czego jednak nie uczyniła z uwagi na podłączenie budynku do sieci miejskiej. Przeprowadziła też remont mieszkania za kwotę około 5000 zł , przy czym nie zwracała się do pozwanej o zgodę na przeprowadzenie remontu.

Okoliczność bezsporna oraz dowód: pisma ZGM z 04.02.2015r., 02.10.2015 – k.93,97

Zeznania powódki – k.109,

Gmina M. T. nie realizowała przez ponad 10 lat wyroku w sprawie I C 908/05 z uwagi na brak lokali tymczasowych, długą kolejkę oczekujących, obecny stan pandemii panujący w Polsce.

Okoliczność niezaprzeczona, fakt powszechnie znany

W marcu 2019r., po spłacie zadłużenia powódka zwróciła się do pozwanej o „ponowne” zawarcie z nią umowy najmu. Gmina odmówiła zawarcia umowy z pozwaną, wezwano ją do wydania lokalu, zaproponowano też powódce lokal tymczasowy, jednak nie wyprowadziła się ona do niego.

Okoliczność bezsporna oraz dowód: pismo powódki z dnia 04.03.2019r. – k. 52

pismo Z. z 12.03.2019r. – k. 7

Sąd zważył, co następuje :

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, zeznań świadków, dowodów dokumentów oraz przesłuchania powódki.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Za wiarygodne uznano zeznania A. K. – pracownika działu windykacji (...) w T., z których wynikało, że prowadził z powódką rozmowy na temat spłaty powstałego zadłużenia. Świadek zeznał też, że nie miał kompetencji do rozmawiania z powódka na temat zawarcia z nią umowy najmu i takich rozmów nie prowadził. Zeznania świadka były spójne, logiczne, a nadto nie zostały podważone przez żaden inny dowód w sprawie.

Na podstawie art. 235§3pkt3kpc pominięto dowód z przesłuchania w charakterze świadka – pracownika Urzędu Miasta T. - Z. R., bowiem świadek złożył pisemne oświadczenie, że nie posiada żadnej wiedzy na temat przedmiotowej sprawy (k. 58).

Odmówiono natomiast wiary zeznaniom świadka G. E. (k. 32)- sąsiadki powódki, która zeznała, że powódka mieszkała z matką w spornym lokalu i mieszka tam do dzisiaj. Zeznania w tym zakresie były sprzeczne z dowodami z dokumentów z postaci pism samej powódki oraz dokumentów znajdujących się w aktach I C 908/05 wskazujących jednoznacznie, że powódka wprowadziła się do lokalu po śmierci matki. Zdaniem Sądu treść zeznań świadka wynikała ze znacznego upławu czasu od śmierci W. B. i być może z błędnego uznania, że skoro widywała powódkę u matki to ona tam mieszkała. Z tych samych względów odmówiono wiary twierdzeniom powódki, przesłuchanej na tę okoliczność na rozprawie (k.33). Dano wiarę natomiast twierdzeniom powódki na temat spłaty powstałego zadłużenia i czynionych nakładów na lokal, gdyż twierdzenia w tej części były niekwestionowane.

W tym miejscu wskazać należy, że gdyby powódka zamieszkiwała z matką w chwili jej śmierci, tj. w dniu 07.05.2004r. nie byłoby podstawy, by Gmina mogła odmówić zawarcia z nią umowy najmu , gdyż powódka wstąpiłaby w stosunek najmu z mocy ustawy zgodnie z art. 691 kc. Nie byłoby również postawy do uwzględnienia powództwa o eksmisję i wydania wyroku eksmisyjnego w sprawie I C 908/05. Dlatego też, powódka wiedząc, że nie wstąpiła w stosunek najmu po matce, wytoczyła przeciwko Gminie pozew o ustalenie, że istnieje między nią a Gminą M. T. stosunek najmu, a nie wniosła pozwu o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu.

Zasadniczy spór zatem sprowadzał się do ustalenia, czy między stronami istnieje stosunek najmu, to znaczy czy właściciel lokalu traktuje powódkę jak najemczynię.

W ocenie Sądu, postępowanie dowodowe nie potwierdziło zasadności dochodzonego roszczenia. Żaden z zebranych w sprawie dowodów nie wykazał, że R. B. była kiedykolwiek traktowana przez pozwaną jak najemca. Wobec powódki zapadł prawomocny wyrok eksmisyjny, zgodnie z którym nakazano jej wydanie i opróżnienie zajmowanego spornego lokalu. Przed wydaniem wyroku w sprawie I C 908/05 oraz po wyroku, powódka była traktowana przez Gminę M. T., jako osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego. Fakt, że powódka zobowiązana była do uiszczania opłat za zajmowany lokal nie uprawniał jej do przyjęcia, że jest najemcą lokalu. Powódka wiedziała, że zapadł wobec niej wyrok eksmisyjny, a uiszczane opłaty nie stanowią czynszu, lecz odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu. Fakt, że powódka najpierw doprowadziła do zadłużenia lokalu, a następnie zadłużenie spłaciła również nie zmieniał jej statusu prawnego. Okoliczność, że powódka liczyła, że po spłacie zadłużenia Gmina zawrze z nią umowę, również- wbrew założeniu powódki- potwierdza, że powódka wiedziała, że nie jest najemcą, ale starała się nim zostać regulując zaległości i płacąc następnie na bieżąco wszelkie opłaty.

W ocenie Sądu, idąc tokiem rozumowania powódki, w każdym przypadku, gdy zapada prawomocny wyrok eksmisyjny, a osoba zobowiązana do opróżnienia lokalu zajmuje go w dalszym ciągu (z uwagi na brak lokali socjalnych, czy tymczasowych), z samego faktu zajmowania lokalu nawiązuje się między stronami stosunek najmu. Przepisy nie przewidują takiego skutku i w stosunku do powódki również taki skutek nie nastąpił.

Zdaniem Sądu, za uwzględnieniem powództwa nie może przemawiać również fakt, że pozwana Gmina od 2007r. nie zrealizowała wyroku. Powszechnie wiadomym jest, że liczba lokali socjalnych czy tymczasowych w T. jest znacznie mniejsza niż liczba osób z orzeczoną eksmisją i fakt braku lokali nie może skutkować tym, że wyrok po upływie jakiegoś okresu nie może już zostać wykonany. Nie można też uznać, że zrealizowanie uprawnień właściciela do żądania wydania swojej własności zgodnie z wyrokiem jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, czy też stanowi nadużycie prawa.

Nie stanowiła również potwierdzenia istnienia między stronami stosunku najmu okoliczność, że powódka otrzymała zgodę od Gminy na instalacje kuchenki gazowej czy na wymianę ogrzewania z węglowego na gazowe. Biorąc pod uwagę fakt, że powódka zajmowała sporny lokal, a do dokonania takich zmian konieczna była zgoda właściciela, nie było przeszkód by taką zgodę wystawić, szczególnie, że poprawiało to bezpieczeństwo użytkowania lokalu. Również fakt, że powódka przeprowadziła remont mieszkania za kwotę 5000 zł , nie może potwierdzać , że strony łączył stosunek najmu. Ponadto pozwana nie wiedziała i nie wyrażała zgody na dokonanie takiego remontu, a powódka wykonując go powinna liczyć się z tym, że czyni to na własne ryzyko.

Mając na uwadze powyższe powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie I wyroku po myśli art. 189 kpc w zw.z art. 659 kc a contrario.