Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 lipca 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. XIII GC 1714/19 z powództwa K. W. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 5.001,00 złotych: w punkcie 1. umorzył postępowanie w zakresie kwoty 1.930,36 złotych; w punkcie 2. zasądził od (...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz K. W. kwotę 3.070,22 złotych z odsetkami liczonymi od kwoty 2.650,00 złotych od dnia 10 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 420,00 złotych od dnia 14 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty; w punkcie 3. oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w punkcie 4. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.668,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; w punkcie 5. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 669,60 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

(wyrok wraz z uzasadnieniem- k. 208-212)

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana zaskarżając go w części tzn. w zakresie punktu:

a.  2a- co do kwoty 1.799,25 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnieniem od dnia 10 października 2018 roku do dnia zapłaty;

b.  w zakresie punktu 2b- w całości;

c.  w zakresie punktów 4 i 5 – w całości;

zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną wybiórczą oceną dowodów i pominięcie okoliczności mających istotne znaczenie lub nie nadaniem im odpowiedniej wagi w szczególności poprzez:

i. nienadanie znaczenia okoliczności, że poszkodowanemu zaoferowano możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu po cenach wskazanych w kalkulacji naprawy, wraz z rabatem na części zamienne w wysokości 10% oraz rabatem na materiały lakiernicze 40%, z czego poszkodowany winien skorzystać, co powinno z kolei skutkować uznaniem, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody;

ii. błędne przyjęcie, że sporządzona przez powoda prywatna kalkulacja naprawy służyła celowemu dochodzeniu odszkodowania, nie zaś ocenie wartości nabytej wierzytelności, co winno prowadzić do wniosku, że odpowiednia kalkulacja lub oszacowanie musiało zostać sporządzone zanim prawo nabytej wierzytelności, co winno prowadzić do wniosku, że odpowiednia do odszkodowania przysługiwało powodowi;

b. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną i błędną ocenę dowodów,

tj. przyjęcie, że oszacowanie hipotetycznych kosztów naprawy powinno się odbyć wyłącznie przy użyciu nowych części oryginalnych, podczas gdy uszkodzony pojazd przebył przed przedmiotową szkodą szkodę całkowitą (co wynika z załączonego wydruku z A., załączone do akt szkody), co powinno przemawiać za uznaniem, że koszty naprawy wyłącznie na częściach O przewyższają wartość należnego odszkodowania i prowadzą do nadmiernego przysporzenia;

c. art. 278 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanej o wydanie przez biegłego opinii

uzupełniającej i w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia przy braku koniecznej wiedzy specjalistycznej.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

a.  art. 354 § 2 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że poszkodowany współpracował z pozwanym w procesie likwidacji szkody w kontekście gwarantowanych poszkodowanemu rabatów na ceny części zamiennych oraz dopełnił ciążących na nim obowiązków, w szczególności polegających na zapobieżeniu zwiększeniu się szkody, co skutkowało nieuzasadnionym zwiększeniem rozmiaru szkody;

b. art. 822 § 1 k.c. i art. 824 § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i w konsekwencji nielogiczne, błędne przyjęcie za uzasadnione nadmiernych kosztów naprawy pojazdu, mogły być znacznie ograniczone bez żadnego uszczerbku dla poszkodowanego, gdyby zdecydował się skorzystać z oferty pozwanej;

c. art. 363 2 k.c. w zw. z 826 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnie i uznanie, że bez znaczenia dla sprawy jest możliwość nabycia części zamiennych i materiału lakierniczego w promocyjnych cenach, skoro nie ma znaczenia fakt, czy poszkodowany naprawił pojazd, co sprowadza się do przyjęcia przez Sąd, że wybór sposobu naprawienia szkody dokonany przez poszkodowanego ma wpływ na wysokość odszkodowania, tj. kwoty pozwalającej na restytucję;

d. art. 361 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji;

i.  uznanie, że odszkodowanie z uwzględnieniem rabatowych cen części zamiennych i materiału lakierniczego nie stanowi pełnego odszkodowania, podczas gdy jest to kwota wystarczająca na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i tym samym restytucję, a nadwyżka stanowi wzbogacenie poszkodowanego i nie pozostaje w związku ze szkodą.

ii.  nieprawidłowe uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieszczą się koszty naprawy w kwocie znacznie wyższej, niż gwarantowane poszkodowanemu bez wpływu na zakres i jakość naprawy;

(...).  przyjęcie, że w skład świadczenia odszkodowawczego mieszczą się koszty wykonania prywatnej kalkulacji, podczas gdy kalkulacja nie wykazała uzasadnionych kosztów naprawy w ocenie biegłego sądowego, a kwoty wykazane w kalkulacji nie odpowiadają wysokości należnego odszkodowania, przez co koszty wykonania kalkulacji należy uznać za niecelowe;

iv.  uznanie kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy za pozostającą związku ze szkodą, nie zaś z działalnością gospodarczą powoda, który zawodowo zajmuje się nabywaniem wierzytelności powstałych na skutek zdarzeń drogowych, przez co wie, ile warta jest nabywana wierzytelność, zanim ją nabędzie.

Na podstawie 381 k.p.c. apelujący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. techniki samochodowej na okoliczność ustalenia uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu uszkodzonego w której biegły ustali uzasadnione koszty naprawy z użyciem części jakości Q z uwzględnieniem gwarantowanych rabatów na materiały lakiernicze w wysokości 40% oraz na części zamienne w wysokości 10% - apelujący wskazał, że wniosek dotyczy dowodu pominiętego przez Sąd pierwszej instancji na rozprawie w dniu 9 grudnia 2019 r., przez co nie jest dowodem nowym, a podnoszonym w toku postępowania, ewentualnie — w przypadku uznania. że okoliczność uzasadnionych kosztów naprawy w kontekście gwarantowanych poszkodowanemu rabatów na ceny części i materiały lakiernicze nie wymaga wiedzy specjalnej a jest kwestią wyłącznie rachunkową, wniósł o dopuszczenie dowodu ze zweryfikowanej kalkulacji biegłego sądowego na okoliczność uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu z uwzględnieniem rabatu na części zamienne w wysokości 10% oraz na materiały lakiernicze w wysokości 40%.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz stosunkowe rozdzielenie kosztów z uwzględnieniem zmiany rozstrzygnięcia przez Sąd II instancji oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

(apelacja k. 226-230 odw)

W odpowiedzi na apelację pozwanego strona powodowa wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz o oddalenie wniosków dowodowych wniesionych przez stronę pozwaną ze względu na fakt, iż:

⚫

powołane dokumenty mogły zostać powołane przez stronę przeciwną przed Sądem I instancji;

⚫

z wyciągu (...) Sp.zo.o trudno jest ustalić czy rzeczywiście dotyczy owy wyciąg przedmiotowego pojazdu;

⚫

w przypadku uczestniczenia przez podmiotowy pojazd w szkodzie całkowitej, powód wskazuje, iż nie ma to żadnego znaczenia dla naprawy, skoro pojazd- w przypadku uczestniczenia w szkodzie całkowitej- został naprawiony, przeszedł przegląd techniczny, a następnie został dopuszczony do ruchu;

⚫

twierdzenia powoływane przez pozwaną zaistniały dopiero na etapie postępowania apelacyjnego podczas gdy mogły być powołane znacznie wcześniej przez pozwaną jako profesjonalistę występującego na rynku finansowym;

⚫

biegły w przedmiotowej sprawie wydał opinie rzetelną, spójną i logiczną odpowiadającą na wszelkie kwestie związane z naprawą pojazdu, a złożone wnioski zmierzają do przedłużenia postępowania, a dodatkowo wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji.

(odpowiedź na apelację k. 258-262)

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja została złożona w dniu 8 września 2020 roku i dlatego podlegała rozpoznaniu według znowelizowanych przepisów Kodeksu Postępowania Cywilnego. Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 374 k.p.c., rozpoznał apelację na posiedzeniu niejawnym. Powyższe czyni zbytecznym ponowne przytaczanie ustaleń oraz szczegółowych rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, Legalis nr 44686).

Apelację należy uznać za bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzuty podniesione przez skarżącego nie zasługują na uwzględnienie. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji pozostaje w zgodzie z poczynionymi ustaleniami w zakresie stanu faktycznego sprawy i koresponduje ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również zastosował właściwe przepisy prawa materialnego. W tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację faktyczną i prawną Sądu Rejonowego, a poczynione ustalenia faktyczne przyjmuje za własne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy, został oceniony przez Sąd I instancji w granicach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w treści art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z logicznym rozumowaniem i doświadczeniem życiowym.

Sąd ten, dokonał również trafnej interpretacji pozostałych przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie.

Z podniesionych w apelacjach zarzutów, w pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż poprawność zastosowania przepisów prawa materialnego może być oceniana jedynie w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego zgodnie z zasadami procedury cywilnej. (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2004 roku, w sprawie II CK 409/03, opubl. Lex nr 148384).

Za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 233 § l k.p.c. c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału zgromadzonego w postępowaniu skutkujący błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie. Zastosowanie swobodnej oceny dowodów ma na celu ustalenie elementów podstawy faktycznej powództwa. Sąd musi bowiem przed rozstrzygnięciem o żądaniach strony ustalić czy twierdzenia o faktach znajdują podstawę w materiale dowodowym, czy też nie. Swobodna ocena dowodów pozwala zatem w przypadku sprzeczności wniosków płynących
z przeprowadzonych dowodów, np. sprzecznych zeznań świadków, jednym dać wiarę,
a innym odmówić waloru wiarygodności. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy z dwóch przeciwstawnych źródeł wiedzy o zdarzeniach faktycznych, sąd ma prawo oprzeć swoje stanowisko, wybierając to, które uzna za bardziej wiarygodne, korzysta bowiem ze swobody w zakresie oceny dowodów. (tak SN w wyroku z dnia 31 marca 2004 r.,
III CK 410/02, opubl. Legalis). Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza zaś uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w toku postępowania oraz uwzględnienie wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 roku, V CKN 417/01, LEX nr 157326). W tym zakresie należy brać pod uwagę cały materiał sprawy. W wyniku swobodnej oceny dowodów sąd dokonuje selekcji zebranego materiału pod kątem widzenia istotności poszczególnych jego elementów. Ponadto prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów wymaga ich właściwej interpretacji. Przepis 233 § 1 k.p.c. jest zatem naruszony, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie występuje. Zasadnicza w sprawie kwestia tj. jaki jest koszt naprawy uszkodzonego pojazdu i przy użyciu jakich części naprawa powinna być dokonana ustalona została przez Sąd I Instancji w oparciu o opinię biegłego. Przedmiotową opinie Sąd I instancji ocenił jako wiarygodną i ocenę tą Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości. Została ona sporządzona przez osobę legitymująca się wiedzą i umiejętnościami z zakresu będącego przedmiotem opinii, której kompetencje nie budziły wątpliwości stron postępowania. Co istotne, opinie oparto na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza na dokumentach znajdujących się w aktach postępowania likwidacyjnego, a wysuniętej wnioski są logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Apelujący zarzucił, iż niezasadnie Sąd Rejonowy ustalił koszty naprawy przy użyciu części O tj. nowych, opatrzonych logo producenta. Możliwość naprawy przy użyciu części Q była przedmiotem analizy biegłego, który jednoznacznie stwierdził, iż naprawa pojazdu jest możliwa tylko przy wykorzystaniu oryginalnych części producenta z oznaczeniem O. Koszt takiej naprawy został oszacowany na kwotę 9.216,99 złotych. Biegły wskazał również, że nie można wykluczyć że samochód naprawiany z użyciem części Q zostałby wprawdzie dopuszczony do ruchu jednak brak podstaw do twierdzenia że byłoby to oddanie wszystkich cech jakie pojazd miał będąc zmontowanym z części oryginalnych. W tym stanie rzeczy wcześniejsza ewentualna szkodowość pojazdu nie ma większego znaczenia, skoro pojazd był w (a brak jest dowodów by miało być inaczej) w pełni sprawnym autem w chwili wypadku to Sąd nie może zignorować opinii biegłego (który posiada stosowną wiedzę specjalną) i zdecydować o zasadności naprawy pojazdu przy użyciu innych części niż wskazane przez biegłego jako właściwe. Biegły jednoznacznie wskazał, że wykorzystanie nieoryginalnych części służących do naprawy pojazdu nie przywróci jego poprzedniego stanu przed zdarzeniem, gdyż części zamienne będą niższej jakości. Do zebranego w sprawie materiału dowodowego nie został załączony certyfikat dotyczący spełnienia przez części zamienne norm producenta, w odróżnieniu od producenta, który oferuje oryginalne części. W sprawie została wydana również opinia uzupełniająca, która wskazała, iż naprawienie uszkodzonego pojazdu będzie możliwe tylko dzięki oryginalnym częściom ze znaczkiem O, które były dostępne na dzień powstania szkody. Biegły wskazał, iż części zamienne, które oferował ubezpieczyciel zawierały konkretne ceny, co umożliwiło określenie konkretnych kosztów naprawy, jednakże brak certyfikatu producenta oraz ich niedostępność w dniu powstania szkody wykluczyły ich zastosowanie.

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 361 k.c. Z treści artykułu wynika, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i z którego wynika zasada pełnego odszkodowania. Strona pozwana oferując naprawdę uszkodzonego auta w warsztacie z którym ma podpisaną umowę, otrzymałaby stosowne rabaty związane z kosztami naprawy, m.in. na zakup części, co byłoby niezgodne z wynikającą zasadą. Apelujący zarzucił poszkodowanemu naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 354 §2 k.c. i art. 16 ust 1 pkt. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych…, art. 824§1 i art. 824 z ind 1 §1 k.c. a nadto art. 363 §2 k.c. w zw. z art. 826 §1 k.c. wskazując, że poszkodowany naruszył obowiązek minimalizacji szkody nie korzystając z warsztatów współpracujących z pozwanym i dysponującymi rabatami na części i materiały lakiernicze. W tym miejscu warto wskazać, że granice dotyczące obowiązku naprawienia szkody określane są niezmiennie w przypadku zaistniałego zdarzenia przez związek przyczynowy pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a powstałą szkodą. W świetle przepisów prawa cywilnego szkodą jest szacunkowa wysokość poniesionych przez właściciela pojazdu kosztów w celu jego naprawienia, jednakże poszkodowany nie miał obowiązku jej dokonywania, gdyż mógł pojazd sprzedać w takim stanie w jakim był, co znalazło swoje potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988r. (sygn. akt I CR 151/88, Legalis). Ponadto zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego poszkodowany ma prawo dokonania wyboru warsztatu, któremu zleci naprawę samochodu, o ile koszty naprawy wyliczone przez ten warsztat będą konieczne i ekonomicznie uzasadnione, a stosowane stawki robocizny będą mieścić się granicach stawek stosowanych na lokalnym rynku, Zgodnie bowiem z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie III CZP 32/03, (M.Prawn. 2004/2/81) "odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku". W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Co więcej, ceny te mogą odbiegać w odpowiedniej skali od cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na odpowiednim rynku lokalnym (np. na terenie określonego miasta lub gminy). Tym samym można stwierdzić, że pozwany ubezpieczyciel nie ma prawa narzucać poszkodowanemu konkretnego warsztatu, w którym ma zostać przeprowadzona naprawa. W realiach niniejszej sprawy zlecenie naprawy za pośrednictwem warsztatu wskazanego przez pozwanego byłoby równoznaczne z pozbawieniem poszkodowanego możliwości dokonania wyboru warsztatu, w którym chce naprawić samochód. Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie ze stanowiskiem ubezpieczyciela naprawa pojazdu poszkodowanego przez wskazany przez ubezpieczyciela zakład naprawczy miała zostać dokonana przy użyciu części Q tymczasem wedle opinii biegłego przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody gwarantowało jedynie użycie części oryginalnych. Nadto, nie wiadomo, czy dokonanie naprawy w zakładzie naprawczym stosującym stawki tak dalece odbiegające od przeciętnych stawek rynkowych gwarantowałoby przywrócenie wszystkich właściwości pojazdu sprzed szkody. Należy jeszcze raz podkreślić, że Sąd I instancji wydał zaskarżone orzeczenie na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w którym znajdowały się dwie opinie biegłych. Organ orzekający nie może wkraczać w zakres specjalistycznej wiedzy i podważać obiektywnej i rzetelnej oceny.

Odnośnie zarzutu uwzględnienia przez Sąd I Instancji kosztów ekspertyzy prywatnej należy podnieść, że zarzuty związane z koniecznością uwzględnienia kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy są chybione. W sprawach o roszczenia z obowiązkowego ubezpieczenia OC poszkodowany ma prawo sporządzić kalkulację kosztów naprawy swojego pojazdu. W związku z zawartą umową cesji uprawnienie to przeszło na powoda (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2011 roku, w sprawie sygn. akt I CSK 788/10, (opubl. Legalis). Istniejące wątpliwości w tym zakresie rozwiane zostały uchwałą składu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2019 r., (sygn. akt III CZP 99/18 ) oraz uchwałą SN z dnia z dnia 29 maja 2019 r. (III CZP 68/18) zgodnie z którymi poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne stanowisko wyrażone w tych uchwałach uznając przy tym, iż ponowne przytaczanie powołanych tam argumentów jest zbędne. W tym stanie rzeczy zarzuty naruszenie przepisów art. 361 k.c., art. 354 § k.c. oraz art. 826 § 1 k.c. nie mogą się ostać, a wykładnia polegającą na ustaleniu, że poniesienie kosztów opinii prywatnej pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą jest jak najbardziej trafna i uzasadniona.

Z przytoczonych wyżej argumentów zarzuty apelacji uznać należało za pozbawione uzasadnionych podstaw. Wniosek dowodowy zawarty w apelacji o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego podlegał oddaleniu jako że zaskarżony wyrok odpowiadał prawu.

Mając powyższe na względzie apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i 99 k.p.c. Wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej należało przyznać na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Witold Ławnicki Katarzyna Kamińska-Krawczyk Bartosz Kaźmierak