Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 17 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Brygida Łagodzińska

sędzia Michał Wysocki

sędzia Arleta Lewandowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca 2020 r. w P.

sprawy z wniosku L. J.

przy udziale (...) spółka z o.o. z siedzibą w R., B. J. i Skarbu Państwa –Starosty (...)

o zasiedzenie

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

od postanowienia Sądu Rejonowego w Obornikach

z dnia 11 kwietnia 2019 r.

sygn. akt I Ns 244/16

p o s t a n a w i a :

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania Skarbu Państwa – Starosty (...) kwotę 1 800 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Michał Wysocki Brygida Łagodzińska Arleta Lewandowska

UZASADNIENIE

Wnioskodawca L. J. wniósł o stwierdzenie, że nabył z dniem 2 kwietnia 2015r. przez zasiedzenie własność nieruchomości, stanowiącej działki nr (...), położonej w R. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...).

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2017r. Sąd Rejonowy w (...)wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania B. J., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. i Skarb Państwa – Starostę (...).

Uczestnik postępowania Skarb Państwa – Starosta (...) wniósł o oddalenie wniosku i zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozostali uczestnicy nie sprzeciwili się wnioskowi.

Sąd Rejonowy w Obornikach postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2019 roku w punkcie 1. oddalił wniosek oraz w punkcie 2. zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania Skarbu Państwa – Starosty (...) kwotę 3 600 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji:

Nieruchomość gruntowa, objęta księgą wieczystą (...), położona jest w R. w obrębie ulic (...). Składa się z dziewięciu działek geodezyjnych o numerach (...) o łącznej powierzchni (...) ha. T. właścicielem nieruchomości jest (...) w R.. Na podstawie umów zawartych między (...) (dalej jako „(...) w R.”) i (...) (dalej jako (...)) od 1976 roku R. użytkowała grunty będące własnością (...) w R., stanowiące działki nr (...) o powierzchni 15.142 m ^{( 2)}, nr (...) o powierzchni 3.406 m ^{( 2)}, nr (...) o powierzchni (...) m ^{( 2)} i nr (...)o powierzchni 4.775 m ^{( 2)}, przy czym ostatnia z tych działek decyzją Naczelnika Miasta R. przeznaczona została na cele budowy bocznicy kolejowej. Pozostałe działki użytkowane były przez (...) na cele magazynowo-składowe. Jak zeznał w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w S., toczącym się pod sygn. akt (...) z wniosku L. J. o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości objętej księgą wieczystą (...), świadek K. D., tereny te miały być przeznaczone na rozbudowę fabryki. Na przestrzeni lat toczyły się rokowania związane z przekazaniem tego gruntu na rzecz R., w zamian za co (...) w R. miała otrzymać inne tereny. Świadek zeznał także, iż ostatecznie (...) w R. terenów tych nie otrzymała, a zmuszona była do ich zakupu od osób prywatnych. W dniu 31 lipca 1979r. zawarto umowę sprzedaży działek położonych w R. przy ul. (...). Do przeniesienia własności nieruchomości doszło w następstwie umowy z dnia 18 października 1979r. Pismem z dnia 18 czerwca 1984r. R. zwróciła się do Urzędu Miejskiego w W. o wydanie decyzji w przedmiocie przekazania na jej rzecz wyżej wymienionych terenów o łącznej powierzchni 23.660 m ^{( 2)}, wskazując, że są one (...) zupełnie niepotrzebne, ponieważ uzyskała nowe grunty przy ul. (...), gdzie realizowana jest docelowo nowa baza i nie stawia przeszkód w przejęciu tych terenów. Na piśmie tym ówczesny Prezes Zarządu (...) w R. K. D. wpisał odręcznie adnotację, że Spółdzielnia wyraża zgodę na odpłatne przekazanie gruntów stosownie do porozumienia zawartego w dniu 7 maja 1984r. Kolejne pismo w tej sprawie R. skierowała w dniu 1 grudnia 1984r., wskazując, że F.ma zamiar dokonać wykupu tego terenu jeszcze w 1984 roku. Decyzją z dnia 6 marca 1985r. Naczelnik Miasta i Gminy w R. postanowił przekazać w odpłatne użytkowanie tereny będące własnością (...) w R. na rzecz R., stanowiące działki o numerach (...) o powierzchni 4.775 m ^{( 2)}, (...) o powierzchni 3.406 m ^{( 2)} i (...) o powierzchni 15.142 m ^{( 2)}, zobowiązując jednocześnie R. do uiszczenia wartości przekazanego terenu na rzecz (...) w R. w ciągu 6 miesięcy od dnia, w którym decyzja stanie się ostateczna. Wyznaczono termin protokolarnego przekazania i przejęcia terenu na dzień 2 kwietnia 1985r. Tego dnia podpisany został protokół zdawczo-odbiorczy, w którym wskazano, że przekazujący oddaje, a przyjmujący obejmuje w dalsze użytkowanie odpłatnie nieruchomości. Ostatecznie (...) w R. nie otrzymała zapłaty za te tereny. Jak zeznał w sprawie (...) świadek K. D. od 1976 roku (...) nie korzystała z tych nieruchomości, ponieważ R. używała je na swoje potrzeby, a R. chyba nie płaciła czynszu. Obecnie dawnym działkom o numerach (...) odpowiadają działki położone przy ul. (...) o nr (...)o powierzchni 0,4775 ha, nr (...)o powierzchni 1,5142 ha i nr (...)o powierzchni 0,3406 ha. Zgodnie z wypisem i wyrysem z dnia 6 marca 2017r. działki te mają powierzchnię odpowiednio: 0,4741 ha, 1,5122 ha i 0,3389 ha. W dniu 13 maja 1987r. sporządzony został dokument zatytułowany wykaz właścicieli, gdzie jako właściciela działek nr (...) wskazano R.. Na wniosek R. w dniu 20 stycznia 1988r. wydana została decyzja o pozwoleniu na budowę hali magazynowej na działce nr (...). W dniu 8 czerwca 1989r. dokonano odbioru technicznego obiektu. W dniu 17 marca 1992r. Wojewoda P. wydał decyzję na podstawie art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości stwierdzającą z dniem 5 grudnia 1990r. prawo użytkowania wieczystego R. terenu zabudowanego położonego w R. stanowiącego wymienione w tej decyzji działki. Wśród nich nie zostały wskazane działki nr (...). Postanowieniem z dnia 2 lutego 1994r. Sąd Gospodarczy w P.ogłosił upadłość (...) w R.. Jak wynikało z ostatecznego sprawozdania syndyka masy upadłości i dołączonego do niego wykazu, wśród sprzedanych nieruchomości nie było działek o numerach (...). Postanowieniem z dnia 23 grudnia 1999r. Sąd Rejonowy w (...) stwierdził ukończenie postępowania upadłościowego (...) w R. przez podział masy (sygn. akt (...)), zaś postanowieniem z dnia 25 lutego 2000r. wykreślono Spółdzielnię z rejestru. Postanowieniem Sądu Rejonowego w P.z dnia 26 września 1994r. ogłoszono upadłość (...) w R. (sygn. akt (...)). Syndykiem masy upadłości został wyznaczony od 3 stycznia 2002r. w miejsce dotychczasowego syndyka R. J. (1). Poprzedni syndyk sporządził w dniu 28 września 1995r. oświadczenie, w treści którego wskazał, że działki wymienione w piśmie były od 1975 roku w użytkowaniu i pod zarządem (...) i z tego tytułu ponoszone były stosowne opłaty. Wśród działek wymienione zostały m.in. działki nr (...). Jak zeznał w postępowaniu w sprawie o sygn. (...) świadek R. J. (1), w ramach podejmowanych przez siebie działań w stosunku do masy upadłości, postanowił znaleźć kogoś kto mógłby na terenach działek przejętych przez R. od (...) w R. gospodarzyć. Doprowadził do wykreślenia hipotek obciążających działki nr (...) oraz dokonał sprzedaży nakładów poczynionych na działkach. W dniu 1 kwietnia 2005r. została zawarta umowa przez syndyka masy upadłości R. jako udzielającego zezwolenia i wnioskodawcę L. J. oraz R. J. (2) jako biorących. Przedmiotem umowy było udzielenie zezwolenia na użytkowanie nieruchomości stanowiącej działki nr (...) położone w R. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą KW (...). Na mocy umowy syndyk zezwolił na gospodarcze wykorzystywanie działek (...) i częściowo (...)przez biorących w użytkowanie. Biorący oświadczyli, że na wymienionych działkach prowadzić będą działalność polegającą na produkcji betonów, mas asfaltowych i ich dystrybucji (punkt 3). Wszelkie ciężary, opłaty i podatki, które mogły być związane z umową ponosić mieli biorący. W dniu 23 listopada 2005r. podpisano aneks do umowy, zgodnie z którym w miejsce dotychczasowego punktu 3. umowy wprowadzono nowy zapis, iż syndyk zezwala na gospodarcze wykorzystywanie działek oznaczonych jako (...) przez biorących w użytkowanie. Biorący oświadczyli, że na wymienionych działkach prowadzić będą działalność polegającą na produkcji betonów, mas asfaltowych i ich dystrybucji. Użytkowanie nie dotyczyło torowiska przechodzącego przez działkę nr (...), którą użytkować miał każdorazowy dzierżawca lub władający na innej podstawie prawnej bocznicą kolejową. W dziale III księgi wieczystej na podstawie decyzji Naczelnika Miasta i Gminy R. z 6 marca 1985r. ujawnione było prawo odpłatnego użytkowania działek nr (...) na rzecz R., a na podstawie wyżej opisanej umowy z dnia 1 kwietnia 2005r. dokonano w dziale III wpisu wzmianki o udzieleniu zezwolenia na użytkowanie działek (...) i częściowo (...)wnioskodawcy i R. J. (2). Pismem nieopatrzonym datą L. J. i R. J. (2) zwrócili się do syndyka masy upadłości z wnioskiem o zbycie na ich rzecz praw do zasiedzenia działek gruntu o numerach (...) powołując się na zawartą umowę użytkowania nieruchomości stanowiących powyższe działki i oferując za przejście praw na ich rzecz cenę 25.000 zł. W dniu 6 lutego 2008r. Sąd Rejonowy w P.wydał postanowienie, zgodnie z którym udzielił syndykowi zezwolenia na sprzedaż prawa do zasiedzenia działek nr (...) położonych w R., których właścicielem jest nieistniejąca (...) (...) w R. i znajdujących się w użytkowaniu A. – R. od 2 kwietnia 1985r. na rzecz L. J. i R. J. (2) za cenę 25.000 zł. W dniu 8 lutego 208r. pomiędzy syndykiem masy upadłości jako sprzedającym i wnioskodawcą oraz R. J. (2) jako kupującymi została zawarta umowa zbycia praw i wstąpienia w prawa. Zgodnie z jej treścią sprzedający oświadczył, że jest samoistnym posiadaczem nieruchomości położonej w R. przy ul. (...), składającej się z działek gruntu oznaczonych numerami (...) o łącznej powierzchni 23.600 m ^{( 2)}, zapisanej w księdze wieczystej KW (...) i nieruchomość ta została objęta w posiadanie samoistne przez R. na podstawie decyzji Naczelnika Urzędu Miasta i Gminy w R. i R. włada nią w sposób niezakłócony od dnia przejęcia, tj. od dnia 2 kwietnia 1985r. Sprzedający oświadczył, że sprzedaje swoje uprawnienia do odpłatnego użytkowania oraz zasiedzenia opisanej nieruchomości wynikające z posiadania samoistnego prawa do odpłatnego użytkowania, a kupujący oświadczyli, że prawa te nabywają za kwotę 25.000 zł. Wszelkie koszty związane z nieruchomością w trakcie jej użytkowania przez kupujących ponosić mieli kupujący. Jak zeznał świadek R. J. (1) w sprawie o sygn. (...) L. J. nie płacił czynszu, a jedynie przejął płatności podatkowe. Na podstawie umowy syndyk otrzymał jedynie jednorazową płatność, o której mowa w treści umowy. Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2008r. Sądu Rejonowego w (...)stwierdzono ukończenie postępowania upadłościowego (...) w R.. Wnioskiem z dnia 12 listopada 2009r. złożonym w (...) w O.wnioskodawca i R. J. (2) zwrócili się o zmianę wpisu w dziale III księgi wieczystej (...) przez wpis prawa o treści, iż w dniu 8 lutego 2008r. w P. została zawarta umowa, na mocy której syndyk masy upadłości (...) w upadłości w R. za zezwoleniem sędziego komisarza w formie postanowienia Sądu Rejonowego w P., sygn. akt (...) zbył swoje uprawnienia do odpłatnego użytkowania oraz zasiedzenia działek gruntu o nr (...), zapisanych w księdze wieczystej (...). Postanowieniem z dnia 8 lutego 2010r. referendarz sądowy oddalił wniosek o wpis zmiany treści ograniczonego prawa rzeczowego, powołując się na treść art. 254 k.c., zgodnie z którym użytkowanie jest niezbywalne. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że strony zawierając umowę zbycia (sprzedaży) uprawnienia do odpłatnego użytkowania nieruchomości działały wbrew powołanej normie prawnej, a zgodnie z art. 58 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą jest nieważna. Zaznaczono jednocześnie, iż od niezbywalności prawa użytkowania należy odróżnić samo wykonywanie tego prawa – użytkownik może wykonywać je samodzielnie albo za pośrednictwem innych osób, np. przez oddanie przedmiotu użytkowania w dzierżawę, najem lub użyczenie, co w tym przypadku miało miejsce na podstawie umowy z dnia 1 kwietnia 2005r. zezwalającej na użytkowanie nieruchomości przez uczestników postępowania. W dniu 5 marca 2012r. wnioskodawca i R. J. (2), w związku z toczącym się między nimi sporem przed Sądem Rejonowym w P., zawarli ugodę pozasądową, w której R. J. (2) wskazał m.in., że faktycznie nie użytkował i nie był posiadaczem nieruchomości obejmującej działki nr (...), zapisane w księdze wieczystej (...) od daty wystąpienia ze spółki (...), tj. od dnia 1 marca 2008r. i od tego momentu jedynym posiadaczem samoistnym i użytkownikiem pozostawał wnioskodawca. Następnie w dniu 8 maja 2012r. uczestnik złożył oświadczenie z podpisem notarialnie poświadczonym, w którym wskazał, iż jako użytkownik ujawniony w dziale III księgi wieczystej (...) wpisany do księgi na podstawie umowy dzierżawy zawartej z syndykiem masy upadłości, mocą której nabyte zostało prawo do gospodarczego wykorzystania działek (...) o łącznej powierzchni 23.600 m ^{( 2)}, zapisanych w księdze wieczystej oraz wynikającego z niej współposiadania zależnego i dalej współużytkowania przedmiotowej nieruchomości, zrzeka się w całości swoich praw związanych z użytkowaniem przedmiotowej nieruchomości oraz ujawnionym wpisem w księdze wieczystej i wyraził zgodę na wykreślenie go z działu III w/w księgi wieczystej. Jednocześnie oświadczył, iż mimo ujawnienia go w dziale III księgi wieczystej (...), począwszy od 2008 roku nie współużytkował tej nieruchomości oraz nie stał się dalej użytkownikiem samoistnym po wykreśleniu A. – R. w R. z rejestru ani nie wykonywał żadnych innych uprawnień właścicielskich wobec przedmiotowej nieruchomości. Oświadczenie zostało sporządzone w celu złożenia wniosku o wykreślenie z księgi wieczystej. W dniu 8 czerwca 2012r. na podstawie wniosku i opisanego oświadczenia z podpisem notarialnie poświadczonym z księgi wieczystej wykreślono jako użytkownika R. J. (2). Począwszy od objęcia w posiadanie nieruchomości stanowiącej działki o numerach (...) wnioskodawca czynił tam nakłady. Na jego nazwisko wydano decyzję zezwalającą na wycinkę drzew na nieruchomości. Na nazwiska wnioskodawcy i R. J. (2) wydano decyzję ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie na działkach mobilnej wytwórni mas mineralno-bitumicznych i betonu towarowego. Na nieruchomości powstała betoniarnia i zakład prefabrykacji. Wnioskodawca uiszczał podatek od nieruchomości. Otrzymał też warunki przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, podpisał umowę dotyczącą zakupu i odbioru energii i usług przesyłowych w obiekcie w postaci hali produkcyjnej przy ul. (...) w R. oraz umowę na zakup energii elektrycznej wraz z usługą dystrybucji na potrzeby węzła betoniarskiego na działkach nr (...). Stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań wnioskodawcy. Zgromadzone w aktach sprawy dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne – nie były one kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł powodów, by czynić to z urzędu. Sąd dał również wiarę zeznaniom wnioskodawcy, albowiem korespondowały one z dowodami z dokumentów. Wnioskodawca domagał się stwierdzenia, że nabył poprzez zasiedzenie z dniem 2 kwietnia 2015r. własność nieruchomości położonej w R., stanowiącej działki nr (...), objętej księgą wieczystą (...). Jak już wyżej zasygnalizowano przed Sądem Rejonowym w S.pod sygn. (...) toczyło się postępowanie o stwierdzenie zasiedzenia tych samych gruntów, zakończone wydaniem postanowienia z dnia 10 czerwca 2014r. oddalającego wniosek. Na skutek apelacji wywiedzionej przez wnioskodawcę, Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 18 grudnia 2014r. oddalił apelację (sygn. (...)). Uzasadniając ponowny wniosek, wnioskodawca podniósł dodatkowo, że samoistnym posiadaczem przedmiotowej nieruchomości był Skarb Państwa, w imieniu i na rzecz którego posiadanie było wykonywane przez przedsiębiorstwo państwowe (...), a początek biegu terminu zasiedzenia należy liczyć od 2 kwietnia 1985r. Następnie posiadaczem samoistnym była R. jako przedsiębiorstwo uwłaszczone na majątku będącym w jego dyspozycji, a to na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1990r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości oraz decyzji Wojewody P. z dnia 17 marca 1992r. O samoistnym posiadaniu R. świadczyć miało, w ocenie wnioskodawcy, to, że w poprzednim postępowaniu świadek K. D. zeznał, że R. nie płaciła czynszu, a miała jedynie uiścić kwotę za przekazanie terenu. Nadto posiadanie samoistne potwierdzić miały dokumenty w postaci wykazu właścicieli z 13 maja 1987r., gdzie R. została wskazana jako właściciel przedmiotowych działek oraz decyzji o pozwoleniu na budowę z 1988 roku, która została skierowana do R. a nie do (...) w R., a wybudowana na podstawie tej decyzji hala została przyjęta do majątku R.. Podniesione przez wnioskodawcę okoliczności nie mogły jednak zdaniem Sądu Rejonowego prowadzić do uwzględnienia wniosku. Zasiedzenie polega na nabyciu prawa, w praktyce najczęściej własności, przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Przepis art. 172 k.c. stanowi, że posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (§1). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (§2). Posiadanie jako podstawowa przesłanka nabycia własności jest szczególnym, pozostającym pod ochroną prawa, stanem faktycznym, z którym prawo wiąże doniosłe skutki. Posiadanie samoistne, zwane właścicielskim charakteryzuje się tym, że posiadacz włada rzeczą w takim zakresie jak właściciel, ten kto rzeczą faktycznie włada z zamiarem władania dla siebie jest jej posiadaczem samoistnym. Posiadanie to charakteryzuje nie tylko samo wykonywanie władztwa nad rzeczą (element „fizyczny”), lecz także wola wykonywania tego władztwa jak właściciel (element „psychiczny”), jest to wola skierowana na określony zakres władania rzeczą. Wola ta nie może być ukryta, lecz w sposób jawny dla otoczenia okazywana (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 16 czerwca 1999r., II CKN 419/98, LEX nr 1213007). Przesłanką warunkującą stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie jest samoistność posiadania, tj. posiadania charakteryzującego się uzasadnionym przekonaniem posiadacza, że wykonywane prawo rzeczywiście mu przysługuje. Przekonanie to uzewnętrznia się zwykle w taki sposób, że posiadacz nie płaci czynszu, płaci natomiast przypadające podatki od nieruchomości i dokonuje samodzielnie, w sposób od nikogo niezależny takich aktów władczych, jakie wykonuje w stosunku do nieruchomości właściciel (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 października 1998r., II CKN 14/98, LEX nr 1214639). Dla oceny rodzaju posiadania ma znaczenie, czy posiadacz objął rzecz w posiadanie z woli właściciela i na zasadach przez niego określonych, czy też niezależnie od woli właściciela, lub nawet wbrew jego woli czy świadomości. Objęcie rzeczy w posiadanie za zgodą właściciela, nawet tylko dorozumianą, i posiadanie jej w zakresie przez właściciela określonym lub tolerowanym, świadczy z reguły o posiadaniu zależnym, choćby posiadacza z właścicielem nie łączył żaden stosunek prawny. Posiadacz włada wtedy rzeczą „jak” osoba mająca prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą i zgodnie z art. 336 k.c. jest posiadaczem zależnym. W razie zmiany posiadania zależnego na samoistne ciężar dowodu, że zmiana taka nastąpiła, spoczywa na posiadaczu i w takiej sytuacji nie korzysta on z domniemania przewidzianego w art. 339 k.c. Również samo istnienie posiadania samoistnego powinno być na zasadach ogólnych (art. 6 k.c.) wykazane przez wnioskodawcę, z tym tylko, że wówczas korzysta on z domniemania prawnego przewidzianego w tym przepisie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2012r., I CSK 360/11, LEX nr 1164722). Zapłata przez posiadacza właścicielowi wynagrodzenia za korzystanie z jego nieruchomości wyłącza możliwość uznania tego posiadania za samoistne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 2011r., IV CSK 425/10, OSNC-ZD 2012/2/27). W postanowieniu z dnia 7 kwietnia 2011r. Sąd Najwyższy wskazał, iż nie można zgodzić się z twierdzeniem, że obowiązek zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z cudzego gruntu nie kreuje charakteru posiadania jako zależnego. Posiadacz, który bądź z własnej woli, bądź na podstawie orzeczenia sądowego, płaci właścicielowi za korzystanie z rzeczy, nie może być bowiem uznany za takiego, który nie ma potrzeby liczenia się z uprawnieniami właścicielskimi innej osoby, choćby korzystał z niej z wyłączeniem innych osób, pobierał pożytki i dochody, a nawet uważał się za uprawnionego do rozporządzania nią. Płacenie wynagrodzenia za korzystanie z cudzego gruntu wyklucza możliwość uznania posiadania tego gruntu za prowadzące do zasiedzenia posiadanie właścicielskie (IV CSK 425/10, LEX nr 1129146). Zauważa się również, że aby doszło do zmiany dzierżenia w posiadanie władający faktycznie rzeczą, musi zamanifestować w sposób zauważalny dla innych podmiotów (właściciela i otoczenia), zmianę sposobu władania nieruchomością, podobnie jak ma to miejsce w przypadku zmiany charakteru posiadania rzeczy z zależnego w posiadanie samoistne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 marca 2010r., III CSK 174/09, LEX nr 585822). Brak przymiotu samoistnego posiadacza wyłącza możliwość zasiedzenia (III CKN 217/99, LEX nr 529715). Z kolei przepis art. 176§1 k.c. stanowi, że jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, z przywołanego przepisu wynika możliwość doliczenia czasu posiadania poprzednika w sytuacji, gdy w czasie biegu terminu zasiedzenia posiadanie przeszło z jednej osoby na drugą. Może do tego dojść na skutek przeniesienia posiadania (art. 348-351 k.c.) albo w drodze dziedziczenia (por. A. Kidyba (red.), K.A. Dadańska, T.A. Filipiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe, LEX 2012 i przywołane tam orzecznictwo). W świetle zgromadzonego materiału dowodowego – także dodatkowo zaprezentowanego przez wnioskodawcę w niniejszym postępowaniu – i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych wniosek zdaniem Sądu nie mógł zostać uwzględniony. Przede wszystkim, nie zostało w niniejszym postępowaniu wykazane, że od dnia 2 kwietnia 1985r., tj. z chwilą podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego R. była posiadaczem samoistnym przedmiotowej nieruchomości. Nie ujawniły się żadne nowe okoliczności, które pozwoliłyby odmiennie ocenić to zdarzenie. Jak wiadomo, R. użytkowała grunty stanowiące ówczesne działki o numerach (...) od 1976 roku na podstawie umów, a skoro strony łączył stosunek obligacyjny, nie można było przyjąć, iż R. była samoistnym posiadaczem tych gruntów. Zeznający w poprzednim postępowaniu świadek K. D., ówczesny prezes zarządu (...) w R., nie był pewien czy R. nie płaciła czynszu za te grunty. Z kolei syndyk masy upadłości R. sporządził w dniu 28 września 1995r. oświadczenie, z którego wynikało, że przedmiotowe działki były w użytkowaniu i zarządzie R. i z tego tytułu ponoszone były stosowne opłaty. Dokumentem tym Sąd nie dysponował rozpoznając sprawę pod sygn. (...) Sąd Rejonowy wskazał, że na piśmie z dnia 18 czerwca 1984r. dotyczącym przekazania m.in. tych trzech działek R. znalazła się odręczna adnotacja prezesa zarządu (...) w R., że (...) (...) wyraża zgodę na odpłatne przekazanie w/w gruntów stosownie do porozumienia zawartego w dniu 7 maja 1984r. Okoliczność, że R. pozyskiwała zgodę właściciela na przekazanie gruntów – w świetle przytoczonych wyżej poglądów (por. w szczególności postanowienie SN z 4 kwietnia 2012r.) – także wyklucza możliwość traktowania jej jako samoistnego posiadacza nieruchomości. Jak wynikało z decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w R. z dnia 6 marca 1985r., która została następnie przywołana w protokole zdawczo-odbiorczym, przedmiotowe działki, będące własnością (...) w R., postanowiono przekazać odpłatnie w użytkowanie na rzecz R. oraz zobowiązano R. do uiszczenia na rzecz (...) w R. wartości przekazanego terenu w terminie 6 miesięcy. Biorąc pod uwagę treść przywołanego dokumentu, w którym wyraźnie mowa o przekazaniu w użytkowanie, nie można zdaniem Sądu pierwszej instancji zasadnie przypisać R. przymiotu posiadacza samoistnego. Jeżeli bowiem ktoś włada faktycznie rzeczą jak użytkownik, to jest posiadaczem zależnym (art. 336 k.c.). Podkreślić przy tym należy, iż w księdze wieczystej (...) R. była ujawniona w dziale III, gdzie wpisano prawo odpłatnego użytkowania działek nr (...), a następnie – na podstawie umowy z 1 kwietnia 2005r. – jako taki użytkownik wpisany został wnioskodawca. Zdaniem Sądu brak w nowo przeprowadzonym postępowaniu okoliczności świadczących o tym, by z chwilą podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego w dniu 2 kwietnia 1985r. R. zamanifestowała wobec otoczenia zmianę posiadania zależnego na samoistne. Zresztą o posiadaniu zależnym świadczą powołane wyżej dokumenty, z których wprost wynika, że przekazanie gruntów nastąpiło w odpłatne użytkowanie. Oceny tej nie mogły zmienić dodatkowo przywołane przez wnioskodawcę argumenty. Świadek K. D. zeznając w postępowaniu prowadzonym pod sygn. (...) nie był pewien, czy czynsz był uiszczany. Z kolei o tym, że odpłatność za użytkowanie gruntów jednak następowała świadczy dokument z 28 września 1995r. Dołączony przez wnioskodawcę dokument sporządzony w 1987 roku przez (...) Przedsiębiorstwo (...) z oczywistych względów nie mógł przesądzać o uprawnieniach właścicielskich R.. Z kolei fakt, że w 1988 roku wydano pozwolenie na budowę, którego adresatem była R., nie może być dowodem na to, że trzy lata wcześniej R. zaczęła wykonywać posiadanie właścicielskie w stosunku do gruntów objętych wnioskiem. Sąd zaznaczył, że pozwolenie to dotyczyło jedynie działki nr (...), a wybudowana hala jako nakład została zbyta przez syndyka w postępowaniu upadłościowym. W uzasadnieniu postanowienia z dnia 18 grudnia 2014r. oddalającego apelację wnioskodawcy od postanowienia wydanego w sprawie o sygn. (...) Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż nawet gdyby przyjąć, że R. posiadała samoistnie nieruchomość od 2 kwietnia 1985r., to z uwagi na obowiązującą wówczas zasadę jednolitego funduszu własności państwowej, nabycie własności przez zasiedzenie mogło nastąpić nie przez państwową osobę prawną sprawującą zarząd, lecz przez Skarb Państwa. Sąd Okręgowy zauważył również, że uwłaszczenie państwowych osób prawnych nastąpiło dopiero z dniem 5 grudnia 1990r. na podstawie art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, a R. mogłaby doliczyć okres posiadania samoistnego Skarbu Państwa jedynie pod warunkiem przeniesienia posiadania w jednej z form przewidzianych w art. 348 k.c. lub art. 351 k.c. Skoro zaś R. faktycznie władała nieruchomością to przeniesienie posiadania mogłoby nastąpić w formie samej umowy, o której mowa w art. 351 k.c. Odnosząc powyższe do dowodów zaprezentowanych przez wnioskodawcę, wskazał,, iż nie zostało wykazane, że doszło do przeniesienia posiadania ze Skarbu Państwa na R.. Wnioskodawca nie przedstawił umowy, która potwierdzałaby, że do takiego przeniesienia faktycznie doszło. Decyzja Wojewody P. z 17 marca 1992r. potwierdza natomiast, że doszło do uwłaszczenia przedsiębiorstwa państwowego, jednak wśród nieruchomości wymienionych w decyzji brak działek objętych wnioskiem w niniejszej sprawie. Jak zaznaczył Sąd Okręgowy w uzasadnieniu przywołanego postanowienia, oznacza to, że skoro nie doszło do przeniesienia posiadania ze Skarbu Państwa na R., to bieg trzydziestoletniego terminu zasiedzenia mógł rozpocząć się 5 grudnia 1990r. Na datę zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie upływ tego terminu jeszcze nie nastąpił. Sąd Rejonowy odniósł się do twierdzeń wnioskodawcy jakoby decyzja z 6 marca 1985r. obligowała (...) w R. do przeniesienia własności na R., a także iż decyzja ta miała świadczyć o tym, że grunt został oddany w użytkowanie wieczyste. Sąd podzielił stanowisko uczestnika Skarbu Państwa – Starosty (...), który wskazywał, że z treści tej decyzji nie da się wywieść powyższych twierdzeń. W decyzji wskazano jedynie, że grunty mają być przekazane odpłatnie w użytkowanie i wyznaczono termin przekazania i przejęcia terenu protokołem zdawczo-odbiorczym. Nie ma tu mowy o zobowiązaniu (...) w R. do przeniesienia własności. Na temat możliwości oddania gruntu w użytkowanie wieczyste na podstawie ustawy z dnia 14 lipca 1961r. o gospodarce gruntami w miastach i osiedlach wypowiedział się także Sąd Okręgowy w cytowanym uzasadnieniu postanowienia z 18 grudnia 2014r., zwracając uwagę, że w użytkowanie wieczyste oddany mógł być oddany tylko teren państwowy, a grunt, którego dotyczyła decyzja z 6 marca 1985r. stanowił przecież własność (...) w R.. Sąd Okręgowy zwrócił przy tym uwagę, że z opisanej decyzji nie wynika, by miała ona poprzedzać zawarcie umowy użytkowania wieczystego. Materiał dowodowy nie potwierdził, by wnioskodawca i jego poprzednik prawny byli posiadaczami samoistnymi nieruchomości objętej wnioskiem przez okres niezbędny dla stwierdzenia zasiedzenia, wniosek musiał ulec oddaleniu. Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynikało, że (...) była posiadaczem zależnym gruntów stanowiących działki (...), bowiem użytkowała je najpierw na podstawie umów z (...) w R., a potem na podstawie decyzji z 6 marca 1985r. o przekazaniu w użytkowanie. Brak dowodów na to, by w dniu 2 kwietnia 1985r. R. zamanifestowała wolę posiadania nieruchomości jak właściciel i by od tej daty można było liczyć początek biegu zasiedzenia. Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania stanowił przepis art. 520§2 k.p.c. Biorąc pod uwagę stanowisko uczestnika Skarbu Państwa – Starosty (...), uznać należało, że interesy uczestników były sprzeczne, co uzasadniało zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustalono na podstawie §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z §5 pkt 1 w zw. z §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016r.

Apelację od postanowienia wniósł wnioskodawca domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez stwierdzenie, że wnioskodawca nabył przez zasiedzenie własność nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej nr kw (...) obejmującą działki o numerach (...) z dniem 2 kwietnia 2015 roku, względnie z dniem 20 stycznia 2018 roku, a także zasądzenie od uczestnika Skarbu Państwa – Starosty (...) na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenie od uczestnika Skarbu Państwa – Starosty (...) na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wnioskodawca postanowieniu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że A. R. działająca w imieniu Skarbu Państwa począwszy od 2 kwietnia 1985 roku, kiedy przejęła grunty od (...), względnie od dnia 20 stycznia 1988 roku, kiedy uzyskała pozwolenie na budowę, nie była samoistnym posiadaczem nieruchomości stanowiącej działki o numerach (...), ale była w tym czasie użytkownikiem nieruchomości, a potem posiadaczem zależny, przy jednoczesnym braku wyjaśnienia, wobec kogo A. P. ( Skarb Państwa) była w tym czasie posiadaczem zależnym, a nadto, iż wykonywanie posiadania przez A. P. działającą w imieniu Skarbu Państwa ograniczało się do działki nr (...), odnośnie której wydano pozwolenie na prace budowlane, a w konsekwencji naruszenie art. 336 k.c. w zw. z art. 245§2 k.c. w brzmieniu z dnia 1 kwietnia 1985 roku przez ich niewłaściwe zastosowanie poprzez uznanie, że Skarb Państwa obejmujący działki o numerach (...) we władanie na podstawie decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w R. z dnia 1 kwietnia 1985 roku oraz protokołu z dnia następnego był posiadaczem zależnym,

- naruszenie art. 339 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie przez przyjęcie w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego, że posiadanie A. P. działającej w imieniu Skarbu Państwa oraz wnioskodawcy było posiadaniem zależnym, skoro nie zostało obalone domniemanie dotyczące posiadania samoistnego, a objęcie nieruchomości nastąpiło w drodze władczych decyzji Naczelnika Miasta i Gminy w R.,

- naruszenie art. 176 k.c. w zw. z art. 348 k.c. oraz art. 351 k.c. poprzez przyjęcie, że brak pisemnej umowy między Skarbem Państwa a A. R. wykluczał uznanie, iż doszło do przeniesienia posiadania samoistnego nieruchomości ze Skarbu Państwa na posiadacza zależnego, czy dzierżyciela, jakim był A. R., a w konsekwencji, że wnioskodawca nie jest uprawniony doliczyć do okresu zasiedzenia czasu posiadania samoistnego nieruchomości wykonywanego przez Skarb Państwa pomiędzy 2 kwietnia 1985 roku a 31 stycznia 1989 roku lub 5 grudnia 1990 roku.

W odpowiedzi na apelację uczestnik Skarb Państwa – Starosta (...) wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika Skarbu Państwa – Starosty (...) kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Wnioskodawca zarzucił, że począwszy od 2 kwietnia 1985 roku, najpóźniej zaś od 20 stycznia 1988 roku A. R. działająca w imieniu Skarbu Państwa był posiadaczem samoistnym nieruchomości. Odnosząc się do protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 2 kwietnia 1985 roku wskazać należy, że w protokole tym jak również decyzji z dnia 6 marca 1985 roku Naczelnika Miasta i Gminy w R. posługiwano się pojęciami ,, użytkowania nieruchomości’’ Z zapisu protokołu zdawczo – odbiorczego wynika jednoznacznie, że działki nr (...) są własnością (...) i przekazanie terenu następuje dla (...) w R. w użytkowanie odpłatne. Decyzja z dnia 6 marca 1985 roku także wyraźnie wskazuje na przekazanie odpłatnie w użytkowanie tereny będące własnością (...) w R.. Wobec jednoznacznej treści dokumentów, zawartych w nim sformułowań brak jest podstaw do stwierdzenia za wnioskodawcą, że od sporządzenia protokołu zdawczo – odbiorczego A. R. działający w imieniu Skarbu Państwa stał się posiadaczem samoistnym. Co do braku wyjaśnienia przez Sąd wobec kogo A. R. był posiadaczem zależnym to wskazać należy, że nie budzi wątpliwości, że właścicielem nieruchomości objętych wnioskiem była (...) w R. do chwili jej wykreślenia. Ubocznie Sąd Okręgowy zauważa, że powyższa okoliczność związana z protokołem zdawczo- odbiorczym była już przedmiotem rozważań w uzasadnieniu Sądu Okręgowego w P.w sprawie (...), w której wnioskodawca wnosił o zasiedzenie tej samej nieruchomości, tylko w szerszym zakresie. Twierdzenia zaś apelującego, że tereny objęte wnioskiem miały zostać przekazane A. R. w użytkowanie wieczyste, a nie zwykłe użytkowanie, o czym świadczyć ma fakt, że decyzja Naczelnika Miasta i Gminy w R. została wydana 6 marca 1985 roku, a do 31 lipca 1985 roku obowiązywała ustawa z dnia 14 lipca 1961 roku o gospodarce terenami w miastach i osiedlach, stanowi zupełnie dowolną interpretację dowodów i przypisywanie im treści z nich nie wynikającą. Wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom apelującego decyzja z dnia 6 marca 1985 roku nie odnosi się do użytkowania wieczystego, ale wskazuje na oddanie nieruchomości w odpłatne użytkowanie. Ponadto podkreślić należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 roku cytowanej wyżej w użytkowanie wieczyste mógł być oddany tylko teren państwowy, w tym zaś przypadku właścicielem nieruchomości była spółdzielnia. Zauważyć należy, że okoliczności powyższe były również przedmiotem rozważań w sprawie (...). Brak zatem podstaw do uznania, że od 2 kwietnia 1985 roku A. R. był samoistnym posiadaczem nieruchomości.

Co do decyzji z dnia 20 stycznia 1988 roku w sprawie zatwierdzenia planu realizacyjnego i pozwolenia na budowę hali magazynowej w R. wydanej na rzecz (...) w R. wskazać należy, że nie daje ona podstaw do uznania, że od tej daty A. – R. stał się posiadaczem samoistnym. Przede wszystkim pozwolenie, co trafnie zauważył Sąd Rejonowy dotyczyło tylko działki nr (...). Zarzuty apelującego, że wykonanie inwestycji postawienie hali magazynowej na działce nr (...) wymagało korzystania zarówno z działki nr (...), która znajduje się od strony publicznej albo działki nr (...), przez którą przechodzi bocznica kolejowa i celem dostarczenia towarów koniecznym było korzystanie z tych działek nie tylko została podniesiona dopiero w postępowaniu apelacyjnym ( z dołączeniem mapy nieruchomości), ale w szczególności nie sposób wywodzić z tej decyzji o zmianie stanu posiadania z zależnego na samoistne posiadanie, w szczególności co do działek nie objętych wnioskiem o zezwolenie. Złożenie wniosku o zezwolenie nie świadczy również o tym, że (...) w R. stała się posiadaczem samoistnym. Wniosek taki może złożyć bowiem osoba posiadająca tytuł prawny do nieruchomości, w tym również obligacyjny.

Okoliczność, że w decyzji z dnia 6 marca 1985 roku zobowiązano A. do uiszczenia wartości przekazanego terenu na rzecz (...) nie oznacza, że była to cena nabycia nieruchomości. Brak podstaw do uznania, że na skutek wspominanej decyzji została zawarta umowa sprzedaży, a do tego sprowadza się konkluzja apelującego. Zdaniem Sądu Okręgowego zauważyć należy, że ta właśnie decyzja wyraźnie wskazuje na przekazanie terenu w użytkowanie, które miało charakter odpłatny. Okoliczność zaś w jaki sposób miała nastąpić zapłata za użytkowanie – w formie czynszu czy też jednorazowej zapłaty określonej kwoty nie oznacza, że była to umowa sprzedaży.

Sąd odwoławczy miał na uwadze, że we wniosku (...) w R. z dnia 4 stycznia 1988 roku dotyczącego pozwolenia na budowę hali magazynowej wskazano, że działka oznaczona nr (...) ( nie objęta wnioskiem) jest własnością (...) oraz do wniosku dołączono wykaz właścicieli gruntu z którego wynika wpis właściciel (...) R. (...), niemniej jednak powyższe dokumenty nie stanowią dowodu, że F.stała się posiadaczem samoistnym. I tak w szczególności kluczowe okazał się dalsze dokumenty. Przede wszystkim zauważyć należy, że jak to wynika z pisma Starostwa Powiatowego w O. z dnia 8 listopada 2017 roku w Ośrodku (...) w O. działki nr (...) w okresie od 1985 roku do chwili obecnej stanowią własność (...), aktualnie w bazie ewidencji gruntów i budynków widnieje wpis (...) w upadłości. Tym samym przedłożony wpis nie zawiera wskazania jako właściciela (...) w R.. Przy czym zauważyć należy, że w wykazie dołączonym przez wnioskodawcę widnieje również wpis przy właścicielu (...). Istotnym jest również fakt, że pierwszy syndyk masy upadłości (...)w R. sporządził oświadczenie z dnia 28 września 1995 roku z którego treści jednoznacznie wynika, że działki objęte sporem było od 1975 roku w użytkowaniu i zarządzie (...)oraz że z tego tytułu były ponoszone stosowane opłaty. Okoliczność, że świadek K. D. zeznający w sprawie (...) nie był pewien czy były ponoszone opłaty na rzecz spółdzielni nie oznacza czy opłaty te były czy też nieuiszczane. Kolejnym dowodem podważającym twierdzenia o samoistności posiadania jest wpis w dziale III księgi wieczystej prawa odpłatnego użytkowania działek nr (...) na rzecz (...) w R. wpisanego na podstawie decyzji Naczelnika Miasta i Gminy R. z dnia 6 marca 1985 roku. Przy czym zauważyć należy, że na podstawie umowy zawartej 1 kwietnia 2005 roku pomiędzy syndykiem masy upadłości (...) w R. z wnioskodawcą oraz L. J. udzielono zezwolenia na użytkowanie działek nr (...) i częściowo nr (...). Tym samym wbrew twierdzeniom apelującego z całokształtu zebranego materiału dowodowego wynika, że (...) w R. nie stała się posiadaczem samoistnym nieruchomości objętej sporem. Twierdzenia wnioskodawcy o samoistności posiadania opierają się zaś jedynie na wybranych dokumentach z pominięciem tych, które podważają koncepcję samoistności posiadania i na dowolnej argumentacji.

Przedłożone dokumenty nie dają podstaw do uznania, że w 1985 roku bądź w 1988 roku doszło od przekształcenia posiadania zależnego (...)w R. w posiadanie samoistne, tym samym brak podstaw do doliczenia okresu posiadania samoistnego nieruchomości Skarbu Państwa przed 5 grudnia 1990 roku. Ubocznie zauważyć należy, że wnioskodawca nie złożył żadnych wniosków dowodowych celem wykazania przeniesienia posiadania przez Skarb Państwa na A. w formie przewidzianej w art. 348 k.c. lub art. 351 k.c.

Brak podstaw do uznania, że Sąd naruszył art. 339 k.c. Domniemanie, że posiadanie jest samoistne nie ma charakteru absolutnego i w tym konkretnym przypadku zostało obalone w toku postępowania sądowego.

Do apelacji wnioskodawca dołączył pismo syndyka masy upadłości (...) w R. z dnia 5 lutego 2008 roku wskazując, że z pisma tego wynika cel wpisania użytkowania do księgi wieczystej i cel umowy z wnioskodawcą. Wbrew twierdzeniom apelującego pismo to nie stanowi dowodu na samoistne posiadanie nieruchomości przez upadłe przedsiębiorstwo od 1985 roku czy 1988 roku. Syndyk wskazuje w nim jedynie okoliczności związane z poczynieniem nakładów na nieruchomość przez upadłego i brak możliwości zakończenia procesu przejęcia nieruchomości z uwagi na przeprowadzenie postępowania upadłościowego (...). Przy czym w oświadczeniu z dnia 21 marca 2006 roku syndyk masy upadłości R. J. (1) wyraźnie wskazał, że (...) była uprawniona do użytkowania działek o numerach (...). Wskazać przy tym należy, że poprzedni syndyk sporządził 28 września 1995 roku oświadczenie, z którego wynikało, że sporne działki były od 1975 roku w użytkowaniu i pod zarządem (...).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c. apelację oddalił.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 520§2 k.p.c. obciążając nimi wnioskodawcę. Interesy wnioskodawcy oraz uczestnika Skarbu Państwa – Starosty (...) był sprzeczne. Uczestnik Skarb Państwa – Starosta (...) poniósł koszty zastępstwa prawnej w kwocie 1 800 zł ustalone na podstawie §10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 5 pkt 1 oraz § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Michał Wysocki Brygida Łagodzińska Arleta Lewandowska