Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III C 1425/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Barczyk-Swalska

Protokolant:

sekretarz sądowy Karolina Skiba

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2020 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 1425/19

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 roku (...) S. A. z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin–Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zażądał zasądzenia od pozwanego M. K. kwoty 38.621,52 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że na dochodzoną kwotę składa się 36.106,49 złotych tytułem niespłaconej należności głównej oraz 2.515,03 złotych tytułem odsetek umownych w wysokości 7,97% naliczonych za okres od dnia 23 kwietnia 2018 roku do dnia 7 marca 2019 roku. Powyższe należności wynikają z umowy o kredyt gotówkowy numer (...) z dnia 26 października 2017 roku, na podstawie której powodowy bank wypłacił pozwanemu kredyt na rachunek wskazany w umowie, zaś pozwany zobowiązał się do jego spłaty w ciągu 96 miesięcy. Pozwany nie wywiązał się należycie ze swoich zobowiązań z tytułu ww. umowy, w związku z czym powód wypowiedział mu umowę pismem z dnia 21 sierpnia 2018 roku, wzywając pozwanego do zapłaty wszystkich należności wynikających z przedmiotowej umowy.

W dniu 9 kwietnia 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin–Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany M. K. złożył sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż kwestionuje roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości, a także legitymację procesową czynną powoda.

Postanowieniem z dnia 15 maja 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin–Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej strony pozwanej.

Pismem procesowym z dnia 28 lutego 2020 roku pozwany, precyzując swoje stanowisko, podtrzymał dotychczas zgłoszone wnioski. Jednocześnie zakwestionował istnienie i rozmiar zobowiązania, datę wymagalności roszczenia deklarowaną przez powoda, roszczenie odsetkowe, wskazując, że materiał dowodowy nie dał podstaw do stwierdzenia istnienia i wysokości wierzytelności. W treści pisma pozwany podniósł nadto szereg dodatkowych zarzutów, w tym m. in. zakwestionował okoliczność zawarcia spornej umowy, wskazując, iż umowa nie została podpisana przez pozwanego, a przedłożony przez powoda dokument, mający stanowić potwierdzenie warunków umowy stanowi tak naprawdę wydruk, nieopatrzony żadnymi podpisami, z którego nie wynika w żaden sposób akceptacja warunków umowy przez pozwanego. Pozwany zakwestionował również wszystkie pozostałe dokumenty złożone przez powoda, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem albo stanowią niepodpisane i nieautoryzowane wydruki komputerowe, w szczególności pozwany skrytykował tabelaryczne elektroniczne zestawienie operacji jako przygotowany przez powoda wydruk komputerowy, nie stanowiący nawet dokumentu prywatnego, a także wyciąg z ksiąg bankowych, który stanowi jedynie oświadczenie powoda co do rzekomej wierzytelności, a który ponadto nie został złożony przez powoda mimo wskazania go jako załącznika do pozwu. Pozwany podniósł także, iż powód nie przedstawił dowodu na potwierdzenie przekazania pozwanemu kwoty kredytu i zakwestionował skuteczność zawarcia umowy kredytu, z uwagi na brak jej podpisania przez upoważnionego przedstawiciela powoda. Wskazał, iż wysokość prowizji była zawyżona, albowiem powód nie wykazał jakie czynniki miałyby uzasadnić obciążenie pożyczkobiorcy wskazanymi w umowie kosztami, a nie ma możliwości zweryfikowania tych kosztów. Pozwany zakwestionował także wymagalność roszczenia i zgłosił zarzut przedwczesności powództwa, albowiem w jego ocenie w przedmiotowej sprawie powód nie wykazał co stanowiło podstawę wypowiedzenia umowy, a nadto, iż wierzytelność nie została skutecznie postawiona w stan wymagalności, z uwagi na brak dowodu doręczenia wypowiedzenia umowy pozwanemu, przy czym – jak podał - załączone do pozwu potwierdzenie odbioru nie pozwalało na przyjęcie, co znajdowało się w przesyłce, która według powoda miała być kierowana do pozwanego.

Wątpliwości pozwanego budziła także wysokość zobowiązania dochodzonego przez powoda, albowiem oprócz nieuzasadnionej wysokością prowizji, został on obciążony odsetkami, których naliczenie nie było prawidłowe; zakwestionował też sposób wyliczenia stawki oprocentowania. Nadto pozwany wskazał, że postanowienia umowy przewidujące stosowanie zmiennej stawki oprocentowania są abuzywne i jako takie są nieważne i niewiążące konsumenta i powinny być wyeliminowane z umowy na podstawie art. 385 1 k.c.. Gdyby jednak Sąd nie uwzględnił ww. stanowiska, pozwany wniósł o unieważnienie postanowień umowy dotyczących oprocentowania wyliczonego na podstawie zmiennej stopy procentowej na podstawie art. 58 § 2 k.c., albowiem odwoływane się w umowie do stawek WIBOR w zakresie ustalenia zobowiązania konsumenta i przyznanie bankowi dowolnej decyzji w zakresie tego, czy dokonać zmiany oprocentowania jest niedopuszczalne i stanowi klauzule niedozwolone. Brak jest bowiem w jego ocenie obiektywnego powodu, dla którego bank nie mógł zastosować oprocentowania stałego.

Pismem procesowym z dnia 20 lutego 2020 roku powód ustosunkował się do sprzeciwu pozwanego i podtrzymał żądanie pozwu w całości. Uzupełniając stan faktyczny przedstawiony w pozwie wskazał, że na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XII Wydziału Gospodarczego KRS z dnia 22 listopada 2013 roku w sprawie o sygn. akt WA.XII NS REJ.KRS./ (...) dokonano zmiany nazwy powoda z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na (...) S.A. z siedzibą w W., stąd powód posiada legitymację procesową czynną do wystąpienia z przedmiotowym powództwem.

Powód wskazał ponadto, że pozwany zawarł umowę w placówce powoda z osobą czynną w lokalu banku, zgodnie z art. 97 k.c. Nadto podał, iż zaoferowany materiał dowodowy jest wystarczający do uwzględnienia powództwa, zaś wyciąg z ksiąg banku i elektroniczne zestawienie transakcji jako dokumenty prywatne mogą stanowić dowód na zasadność i wysokość roszczenia powoda. Powód podniósł, iż dokument w postaci elektronicznego zestawienia transakcji nie wymaga na podstawie art. 7 ust.1 Prawa Bankowego podpisu ani stempla banku.

W kolejnym piśmie procesowym z dnia 10 marca 2020 roku powód zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z wyciągu z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 7 marca 2019 roku oraz elektronicznego zestawienia operacji na okoliczność odpowiednio wysokości zobowiązania pozwanego względem powoda oraz udostępnienia i wykorzystania środków przez pozwanego oraz zaprzestania spłaty.

Powód sprecyzował w tym piśmie, że pozwany złożył wniosek o kredyt drogą internetową, na co pozwany kredyt przyznał – doszło zatem zdaniem powoda do skutecznego zawarcia umowy. Konsekwencją była możliwość jej wypowiedzenia i wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych. Jak podniósł powód, wola osoby dokonującej czynności prawnej w rozumieniu art. 60 k.c. może nastąpić również w postaci elektronicznej, w szczególności poprzez wiadomość e-mail, komunikaty zamieszczane i wymieniane na stronach internetowych, a także oświadczenia zapisane na nośnikach elektronicznych, które w takiej formie mogą być następnie przekazane innej osobie. Powód zastrzegł, iż zgodnie z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim, do zawarcia umowy kredytu dochodzi w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Powołał się na przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 października 2004 roku w sprawie sposobu tworzenia, utrwalania, przekazywania, przechowywania i zabezpieczania dokumentów związanych z czynnościami bankowymi, sporządzonych na elektronicznych nośnikach informacji, które jego zdaniem stanowią lex specialis w stosunku do ustawy o kredycie konsumenckim. Zgodnie zaś z nimi do podpisania umowy dochodzi zarówno poprzez złożenie podpisu elektronicznego, jak i przez dołączenie danych identyfikujących, zgodnie z umową stron, a w przypadku dokumentów wewnętrznych banku, zgodnie z jego uregulowaniami wewnętrznymi. Powód na mocy uregulowań wewnętrznych, odzwierciedlonych w załączonym do pozwu regulaminie, dopuszcza możliwość podpisania umowy kredytu gotówkowego droga elektroniczną po złożeniu tą samą drogą wniosku o jego udzielenie. Pozwany podczas składania wniosku wskazał swoje dane identyfikujące w postaci numeru PESEL, w związku z czym w przedmiotowej sprawie, zdaniem powoda doszło do zawarcia umowy kredytu i jego przyznania.

Dalej powód podniósł, iż oprocentowanie i prowizja stanowią realne wynagrodzenie banku z tytułu udzielania kredytów, albowiem umowa o kredyt należy do umów odpłatnych. Powyższe uprawnienie znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 110 Prawa Bankowego, który wprost nadaje uprawnienie powodowi do pobierania prowizji. Powód zaprzeczył przy tym, aby wysokość prowizji miała nie odpowiadać wartości świadczenia realizowanego w ramach tej opłaty.

W odpowiedzi na zarzut pozwanego dotyczący klauzul abuzywnych znajdujących się w umowie powód wskazał, iż zarzut ten jest chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zmienna stopa oprocentowania została stosownie i jednoznacznie określona w umowie i znajduje pokrycie w regulaminie i tabeli stóp procentowych. Odnośnie zastosowanej zmiany stawki WIBOR, to zdaniem powoda pozwany został w odpowiedni sposób poinformowany o możliwości, czasie i sposobie jej zmiany, a nadto wynika ona z umowy.

W piśmie procesowym z dnia 23 kwietnia 2020 roku pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. W odniesieniu do poprzednich pism powoda, podniósł, że powód mimo szeroko zakreślonych dywagacji o złożeniu oświadczenia o zawarciu umowy złożonego w formie elektronicznej, nie przedstawił żadnego dowodu, z którego wynikałaby wola zawarcia przez pozwanego umowy o kredyt. Powód powinien był bowiem wykazać, iż złożył pozwanemu ofertę zawarcia umowy o kredyt, a pozwany ją przyjął. Tego jednak powód przy pomocy zaoferowanych dowodów nie udowodnił. Nie ma przy tym możliwości ustalenia w inny sposób woli zawarcia umowy przez pozwanego. Powód nie wykazał bowiem w jaki sposób za pośrednictwem strony internetowej złożył pozwanemu ofertę zawarcia umowy, jaka była treść oferty i jak dostarczył pozwanemu umowę na trwałym nośniku, ani też, aby pozwany taką drogą o zawarcie umowy wnioskował. Nie wiadomo również, czy pozwanego poinformowano o wszystkich elementach umowy. Nie da się zweryfikować przedłożonych wydruków z danymi z systemu, albowiem powód nie przedłożył przedstawionych wydruków w postaci elektronicznej, np. poprzez nagranie na płycie CD. Powód nie przedstawił również żadnego dowodu, przedstawiającego aktywność pozwanego w systemie teleinformatycznym jak np. historię logów, numeru IP, miejsca logowania.

Pozwany ponownie zakwestionował wyciąg z ksiąg rachunkowych banku i jego moc dowodową, a także elektroniczne zestawienie operacji. Wskazał, iż w dalszym ciągu powód nie wykazał wysokości zadłużenia pozwanego, ani tego z czego ono wynika. Pozwany podtrzymał swoje stanowisko odnośnie przedwczesności roszczenia oraz zawyżonej kwoty roszczenia, na wypadek gdyby Sąd uznał, że doszło do zawarcia umowy kredytu, z której powód wywodzi swoje roszczenie.

Pismem procesowym z dnia 29 kwietnia 2020 roku powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił potwierdzenie zawarcia umowy o kredyt gotówkowy numer (...) z dnia 26 października 2017 roku, jako kredytobiorcę wskazując pozwanego M. K.. Dokument nie został opatrzony datą. Dokument nie został podpisany przez pozwanego ani przez pracownika banku. W ww. wydruku (...) S.A. z siedzibą w W. wskazał, iż potwierdza, że udzielił pozwanemu kredytu gotówkowego, przeznaczonego na dowolny cel konsumpcyjny.

Dowód:

- wydruk z potwierdzenia zawarcia umowy kredytu, k. 43-52;

- wydruk z podsumowania informacji o kredycie, k. 53;

- wydruk regulaminu, k. 54-64;

- wydruk z harmonogramu spłat, k. 65-67;

- wydruk z formularza informacyjnego, k. 68-76;

Pismem z dnia 21 czerwca 2018 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wezwał M. K. do zapłaty kwoty 1.062,25 złotych tytułem spłaty zadłużenia z rachunku kredyt gotówkowy nr (...) w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania na rachunek nr (...).

Pismem z dnia 21 lipca 2018 roku powód ponowił wezwanie do zapłaty, wskazując, iż brak spłaty zobowiązania może spowodować wypowiedzenie umowy.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2018 roku (...) S.A. z siedzibą w W. wskazał, iż wypowiada pozwanemu umowę kredyt gotówkowy nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 21 czerwca 2018 roku, k. 77;

- wezwanie do zapłaty z dnia 21 lipca 2018 roku, k. 78;

- wypowiedzenie umowy z dnia 21 sierpnia 2018 roku, k. 79;

Nie ustalono jaką przesyłkę i co zawierającą doręczono pozwanemu M. K. w dniu 24 sierpnia 2018 roku.

Dowód:

- potwierdzenie odbioru, k. 80-81;

(...) S.A. z siedzibą w W. wydrukował elektroniczne zestawienie operacji na rachunku (...) za okres od dnia 24 października 2017 roku do dnia 7 maja 2019 roku. Na dzień 7 maja 2019 roku odnotowano na rachunku zadłużenie na kwotę 24.914,38 złotych tytułem niespłaconego kapitału.

Dowód:

- wydruk z elektronicznego zestawienia operacji, k. 82-83 verte, 115-119 verte;

W dniu 7 marca 2019 roku (...) S.A. z siedzibą w W. sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym stwierdził, że z tytułu umowy o kredyt gotówkowy (...) z dnia 26 października 2017 roku figuruje wymagalne zadłużenie M. K. na łączną kwotę 38.621,52 złotych, na którą składają się: 36.106,49 złotych tytułem należności głównej oraz 2.515,03 złotych tytułem odsetek umownych w wysokości 7,97% naliczonych za okres od dnia 23 kwietnia 2018 roku do dnia 7 marca 2019 roku.

Dowód:

- wydruk KRS, k.84-93;

- wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, k. 113;

- pełnomocnictwo, k.114.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. dochodził od pozwanego M. K. zapłaty kwoty 38.621,52 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. Jako podstawę faktyczną powództwa powód wskazał związanie stron umową o kredyt gotówkowy z dnia 26 października 2017 roku o numerze (...) oraz okoliczność wypowiedzenia umowy o kredyt, co miało zdaniem powoda postawić w stan wymagalności całość zadłużenia.

Powód nie dochodził roszczenia z innej podstawy faktycznej, a to zastrzeżenie Sąd czyni ze względu na treść art. 321 § 1 k.p.c. i stanowcze stanowisko, że z ewentualnej innej podstawy Sąd nie mógłby uwzględnić powództwa.

Podstawą prawną roszczenia jest art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w związku z art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe – w brzmieniu z deklarowanej przez powoda daty zawarcia umowy kredytu pomiędzy stronami – 26 października 2017 roku.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:

1) umowę pożyczki;

2) umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;

3) umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;

4) umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;

5) umowę o kredyt odnawialny.

Stosownie zaś do treści art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

2. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1) strony umowy;

2) kwotę i walutę kredytu;

3) cel, na który kredyt został udzielony;

4) zasady i termin spłaty kredytu;

4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu;

5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;

6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;

7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;

8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;

9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;

10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

Pozwany M. K. zakwestionował roszczenie powoda w całości, tak co do zasady jak i wysokości, podnosząc szczegółowe zarzuty sformułowane w odpowiedzi na pozew i sprecyzowane w kolejnych pismach procesowych. W szczególności zakwestionował istnienie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami, fakt zawarcia umowy, fakt wypłaty kredytu, istnienie podstaw oraz skuteczność oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu w kontekście przywołanego przez powoda doręczenia wypowiedzenia umowy, a także zakwestionował wartość dowodową przedłożonych przez powoda wydruków komputerowych. Podniósł także zarzut braku legitymacji procesowej powoda.

Biorąc pod uwagę charakter zarzutów podniesionych przez pozwanego w niniejszym postępowaniu oraz wynik postępowania dowodowego, Sąd doszedł do wniosku, iż powód nie wykazał dochodzonego powództwa co do zasady i co do wysokości. Nie wykazał również swojej legitymacji do wystąpienia z przedmiotowym powództwem. Ciężar udowodnienia tych okoliczności spoczywał zaś właśnie na powodzie, a to na podstawie art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c.

Najdalej idącym zarzutem ze strony pozwanego – a który został potwierdzony w toku niniejszego postępowania - było zaprzeczenie okoliczności związania stron umową kredytu. Powód (...) S.A. z siedzibą w W., wobec wyraźnego sfomułowania ww. zarzutu winien był na podstawie powołanych przepisów wykazać, iż pomiędzy stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy kredytu i jakie były konkretne postanowienia tej umowy. Powód nie podołał ciężarowi dowodu w tym zakresie.

Powód nie przedłożył bowiem żadnych dokumentów kreujących stosunek umowy o kredyt gotówkowy, które zostałyby podpisane przez obie strony umowy lub chociażby przez pozwanego z akceptacją jej warunków. Na okoliczność zawarcia umowy powód złożył wydruk potwierdzenia zawarcia umowy kredytu, wydruk z podsumowania informacji o kredycie, wydruk regulaminu, wydruk z harmonogramu spłat, wydruk z formularza informacyjnego, wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy, wyciąg z ksiąg bankowych, a także wydruk z elektronicznego zestawienia operacji. W ocenie Sądu powyższe załączniki do pism powoda okazałyby się być niewystarczające dla wykazania, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy o treści wskazanej przez powoda, z konsekwencją popadnięcia pozwanego w opóźnienie w spłacie kredytu, co miało w ocenie powoda uzasadniać wypowiedzenie umowy i postawienie całości zadłużenia w stan wymagalności.

Dokonując oceny dokumentów, które w aktach sprawy się znajdują, po pierwsze wskazać należy, że załącznik w postaci potwierdzenia zawarcia umowy kredytu stanowi jedynie wydruk i nie stanowi on nawet dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c., albowiem nie został podpisany przez upoważnionego pełnomocnika powoda. Nie można zatem uznać, aby załącznik ten zawierał nawet jakiekolwiek oświadczenie strony powodowej, a co dopiero pozwanej. Nie sposób przy tym ustalić w jakikolwiek inny sposób woli zawarcia umowy przez pozwanego, czy to w sposób określony w art. 66 kc i dalszych czy w inny. Nawet bowiem jeśli umowa została zawarta (zgodnie z ostatnim pismem powoda) na odległość - drogą internetową (bo wskazać należy, że jeszcze w piśmie z dnia 20.02.2020 r. bank podnosił, że pozwany zawarł umowę w placówce powoda zgodnie z art. 97 kc), to powód w żaden sposób nie wykazał w jaki sposób za pośrednictwem strony internetowej złożył pozwanemu ofertę zawarcia umowy, jaka była treść oferty i jak dostarczył pozwanemu umowę na trwałym nośniku, ani też, aby pozwany taką drogą o zawarcie umowy wnioskował. Nie ma również możliwości zweryfikowania przedłożonych przez powoda wydruków z danymi z systemu teleinformatycznego, albowiem powód nie zaoferował żadnego dowodu z tym zakresie, np. nie przedłożył przedstawionych wydruków w postaci elektronicznej, np. poprzez nagranie na płycie CD. Powód nie przedstawił przy tym również żadnego dowodu, przedstawiającego aktywność pozwanego w systemie teleinformatycznym jak np. historię logów, numeru IP, miejsca logowania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest dowodów na okoliczność, iż pozwany zaakceptował warunki umowy wskazane w wydruku potwierdzenia zawarcia umowy kredytu, mimo braku jego podpisu na wskazanym dokumencie. Było to istotne dla ustalenia czy strony złożyły zgodne oświadczenia woli kreujące umowę kredytu o określonej treści, skoro pozwany kwestionował skuteczność zawarcia umowy i podnosił zarzut nieistnienia stosunku zobowiązanego. Brak jest jednak – jak już podniesiono - jakiegokolwiek dowodu lub nawet jego początku (np. w postaci potwierdzenia przelewu dokonanego przez pozwanego na rzecz powoda jakiejś kwoty tytułem akceptacji chęci zawarcia i warunków umowy), aby pozwany warunki udzielenia kredytu wskazane w ww. potwierdzeniu zaakceptował. Powód nie przedłożył również jednoznacznego dowodu na okoliczność przekazania środków z kredytu pozwanemu, w szczególności w świetle kwestionowania tej okoliczności przez pozwanego, co zresztą wobec niewykazania faktu zawarcia umowy oraz jednoocznego oparcia powództwa na umownej podstawie nie mogło mieć w niniejszej sprawie znaczenia.

Wskazane powyżej rozważania były wystarczające dla oddalenia powództwa, bo skoro powód nie wykazał czy w ogóle, a jeśli tak to o jakiej treści łączyła strony umowa kredytu, to brak jest następczo podstaw do stwierdzenia czy a jeśli tak to w jakim zakresie pozwany spłacał powodowi kredyt, w jakich terminach, i czy mogło to skutkować wypowiedzeniem umowy, bo jak podkreślić należy, powód wiązał zasadność powództwa ze stanem wymagalności całości zadłużenia na skutek wypowiedzenia umowy kredytu. Negatywnymi konsekwencjami braku inicjatywy dowodowej w tym zakresie powinien zostać obarczony powód jako strona żądająca określonej zapłaty, zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c.

Niezależnie jednak od ww. rozważań, nawet gdyby przyjąć, że strony łączyła umowa kredytu o treści jak w wydruku potwierdzenia zawarcia umowy o kredyt gotówkowy numer (...) z dnia 26 października 2017 roku, to i tak powód nie wykazałby zasadności swojego powództwa, tj. stanu wymagalności zadłużenia określonego w pozwie.

Jak wynika z twierdzeń powoda pozwany nie wywiązał się należycie ze swoich zobowiązań z tytułu ww. umowy, co miało stanowić podstawę wypowiedzenia umowy kredytu i postawienia w stan wymagalności całego zadłużenia, co z kolei stanowiło podstawę wniesionego powództwa. W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał iż wierzytelność została skutecznie postawiona w stan wymagalności, z uwagi na brak dowodu doręczenia wypowiedzenia umowy pozwanemu. Powód nie wskazał konkretnego zapisu umowy kredytu, który wskazywałby, że niespłacenie kredytu w wysokości jak powołał powód w piśmie stanowiącym wypowiedzenie umowy, stanowi już podstawę wypowiedzenia umowy kredytu. Nadto, załączone do pozwu potwierdzenie odbioru nie pozwalało na przyjęcie, co znajdowało się w przesyłce, która według powoda miała być kierowana do pozwanego jako wypowiedzenie umowy. W związku z tym nie sposób uznać, aby wypowiedzenie przedmiotowej umowy kredytu w ogóle dotarło do pozwanego. Powód pomimo wyraźnych zarzutów pozwanego w tej kwestii, pozostał bierny dowodowo i to on powinien ponieść konsekwencje braku swojej aktywności.

Podkreślić należy, że skoro powód nie wykazał, aby skutecznie postawił w stan wymagalności całość zadłużenia, to Sąd rozważał czy w ogóle na datę zamknięcia rozprawy powód wykazał, aby pozwany na podstawie umowy powinien mu zwrócić jakiekolwiek środki pieniężne. Powód nie wykazał przy tym również innej podstawy umownej, aby od pozwanego zasądzić jakąkolwiek kwotę z tytułu umowy kredytu. Na podstawie wydruków, zaoferowanych przez powoda (których wartość dowodowa z uwagi na ich formę i zarzuty pozwanego jest niewielka) nie sposób ustalić terminów wymagalności poszczególnych rat kredytu, ich wysokości, co wyklucza zasądzenie od pozwanego jakiejkolwiek kwoty. Zresztą powód nie kreował podstawy roszczenia z powołaniem się na upływ terminu wymagalności danej raty, a tylko na wymagalność całości zadłużenia na skutek wypowiedzenia umowy kredytu.

Dowodem dla wykazania określonych warunków umowy kredytu nie mógł być przy tym również wyciąg z ksiąg rachunkowych banku jako dokument prywatny, zgodnie z art. 95 ust. 2 Prawa bankowego. Zgodnie z powołanym przepisem moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 (księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności), nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Zatem wyciąg z ksiąg banku dla potrzeb postępowania cywilnego ma charakter dokumentu prywatnego ze skutkami określonymi w art. 245 k.p.c. Już sama treść przedmiotowego wyciągu nie stanowi o treści postanowień umowy kredytu, a odwołuje się tylko do okoliczności stanu zadłużenia, niepotwierdzonej w niniejszym postępowaniu.

W świetle powyższego zbędną jest ocena dalszych zarzutów pozwanego (kwestia wysokości prowizji, zasadności naliczenia odsetek, abuzywności zapisów umowy, możliwości stosowania stawek WIBOR).

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania zasądzono od powoda jako przegrywającego spór na rzecz pozwanego kwotę 3.617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego adwokatem w wysokości ustalonej na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie 3.600 złotych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.