Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 25 listopada 2020r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca: sędzia Grażyna Sienicka

Protokolantka: sekretarz sądowy Anna Śmielińska

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2020r.

w S. na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w Ł.
na rzecz powoda M. S. kwotę 3 894,82 (trzech tysięcy ośmiuset dziewięćdziesięciu czterech złotych osiemdziesięciu dwóch groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2018r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda koszty postępowania w kwocie
1 272 (tysiąca dwustu siedemdziesięciu dwóch złotych) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
w Ł. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum
w S. kwotę 276,49 (dwustu siedemdziesięciu sześciu złotych czterdziestu dziewięciu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Grażyna Sienicka

Sygn. akt III C 2081/18

UZASADNIENIE

w postępowaniu zwykłym

Pozwem z dnia 4 lipca 2018r. M. S. wniósł przeciwko
(...) Spółce Akcyjnej w Ł. o zapłatę kwoty 2 500 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 stycznia 2018r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Powód wskazał, iż na skutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) rej. (...) stanowiący własność powoda. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą pozwaną.

Szkoda została zgłoszona pozwanej, która przyjęła na siebie odpowiedzialność
co do zasady i wypłaciła odszkodowanie w kwocie 1 261,34 zł, która to kwota nie odpowiada wysokości poniesionej szkody. Powód podniósł, że pozwana:

- zaniżyła w sposób znaczny wartość robocizny;

- narzuciła pozwanemu wybór nieoryginalnych części zamiennych.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc,
że wypłacone odszkodowanie wyczerpuje w całości wyrządzoną powodowi szkodę.

Po doręczeniu powodowi odpisu opinii oraz uzupełniającej opinii biegłego powód, pismem z dnia 14 sierpnia 2019 roku, rozszerzył pozew o kwotę 1.394,82 zł i wniósł
o zasądzenie od pozwanej kwoty 3.894,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

Analiza pisma rozszerzającego pozew wskazuje na to, że powód przyjął, w ślad za treścią opinii uzupełniającej, że do naprawy jego pojazdu wystarczające było zastosowanie części alternatywnych o najwyższej jakości oryginalnych Q wyliczonych przez biegłego na poziomie ceny maksymalnej. Zastosowanie tego sposobu wyceny czyniło koszt naprawy odpowiadający kwocie 5156,16 zł.

Stan faktyczny.

17 stycznia 2018 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego M. S.. Sprawca zdarzenia – M. M. posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółka Akcyjna w Ł..

Poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi, który wszczął postępowanie likwidacyjne. Zgłoszenia dokonano drogą elektroniczną w dniu 22 stycznia 2018r.

(...) SA wszczęła postępowanie likwidacyjne, uznała swoją odpowiedzialność, przeprowadziła wycenę szkody, przyznała decyzją z dnia 19 lutego 2018r. , a następnie wypłaciła na rzecz poszkodowanego odszkodowanie w kwocie 1 261,34 zł.

Niesporne.

W wycenie dokonanej na zlecenie ubezpieczyciela wskazano, iż kalkulacja kosztów naprawy pojazdu została wykonana w oparciu o technologię naprawy pojazdu
z uwzględnieniem:

- średniej stawki za roboczogodzinę ustalonej na podstawie cen stosowanych przez warsztaty działające na terenie miejsca zamieszkania lub siedziby poszkodowanego,

- cen materiałów lakierniczych na rynku polskim,

- cen części zamiennych pochodzących od producentów i importerów pojazdów oraz dostawców niezależnych.

W kalkulacji wskazano, że zastosowany został indywidualny poziom rabatu na części zamienne S. o wartości 22%, ubytek wartości części zamiennych rozumiany jest jako rabat. Rzeczoznawca działający na zlecenie ubezpieczyciela wskazał nadto, że kosztorys określa maksymalne akceptowalne przez ubezpieczyciela ceny części zamiennych netto oraz, że wysokość odszkodowania wskazana w kalkulacji zapewni możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Dowód: kalkulacja k. 7-10.

M. S. uznał wypłacone odszkodowanie za zaniżone i zlecił wycenę innemu rzeczoznawcy, który w kosztorysie z dnia 24 kwietnia 2018r. wyliczył koszt naprawy na kwotę 5 275,75 złotych.

Dowód: kalkulacja k. 11-12.

W pojeździe S. (...), będącym własnością M. S., przed kolizją
z dnia 17 stycznia 2018r. nie występowały części zamienne inne niż montowane fabrycznie
a więc oryginalne i sygnowane znakiem producenta samochodu.

Wartość samochodu przed szkodą wynosiła 17 500 złotych, nie był on uczestnikiem żadnego innego zdarzenia drogowego, właściciel nie dokonywał w nim żadnych napraw, auto jest zadbane, garażowane i wykorzystywane na co dzień.

Koszt naprawy samochodu usuwającej uszkodzenia związane z wyżej wymienioną kolizją, wykonanej w okresie zaistnienia szkody, w niezależnym warsztacie blacharsko – lakierniczym, działającym na terenie zamieszkania właściciela, oferującym usługi na odpowiednio wysokim poziomie, z użyciem części oryginalnych, sygnowanych znakiem producenta, wyniosłaby brutto 5.584,73 zł. Z uwagi na to, że wartość rynkowa samochodu sprzed zdarzenia była istotnie wyższa niż przewidywane usunięcie uszkodzeń, naprawa taka była uzasadniona ekonomicznie, zaś wysokość zaistniałej szkody, była równa kosztom naprawy pojazdu.

Koszt naprawy samochodu M. S. z użyciem części zamiennych dostępnych ówcześnie alternatywnych o najwyższej jakości – oryginalnych Q wynosił dla cen maksymalnych 5 156,16 zł wraz z podatkiem VAT.

Wskazany powyżej koszt naprawy z użyciem części alternatywnych o porównywalnej jakości wynosiłby dla cen maksymalnych 3 552,67 złotych.

Koszt naprawy samochodu M. S. z użyciem części używanych wynosił dla cen maksymalnych 3 981,66 zł.

Dowód: przesłuchanie powoda w charakterze strony k. 49,

opinia biegłego sądowego k. 67-81,

uzupełniająca opinia biegłego sądowego k.98-113.

Niniejszy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dowody zgromadzone w aktach sprawy w postaci dokumentów, przesłuchania powoda w charakterze strony oraz opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej - J. M..

Żaden z ww. dowodów nie został skutecznie przez strony zakwestionowany. Zastrzeżenia do ww. opinii zostały wyjaśnione w opinii uzupełniającej, która nie była już przez strony kwestionowana.

Sąd uznał opinię biegłego, za wiarygodną, wyczerpującą i przydatną dla wyjaśnienia sprawy albowiem jej merytoryczna zawartość i wnioski sformułowane przez eksperta są zasadnicze, poprawnie uzasadnione i nie pozostawiają żadnej płaszczyzny wątpliwości. Opinia jest jasna, precyzyjna, profesjonalna, wyczerpująca, pozbawiona treści przekazanych w sposób niezrozumiały, nadto wyjaśnia wszystkie wątpliwości zgłaszane w pismach procesowych stron. Okoliczności te uzasadniają twierdzenie, że biegły starannie i logicznie ustosunkował się do każdego z pytań zadanych mu w zleceniu.

Pismo pełnomocnika pozwanej z dnia 21 stycznia 2020r. zawierało jedynie polemikę
z treścią argumentów biegłego i pozbawione było zarzutów do opinii wymagających dodatkowego wyjaśnienia.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie pozwoliło więc na poczynienie ustaleń faktycznych adekwatnych do treści dowodów, wyjaśniających kwestie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Rozważania.

Powództwo oparte o treść przepisu art. 822 k.c. w zw. z art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) Dz. U. z 2003r. , nr 124, poz. 1152 z późn. zm. okazało się uzasadnione.

Zgodnie z treścią przepisu art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przesłanką każdego rodzaju odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną innej osobie jest zaistnienie zdarzenia, z którym prawo cywilne wiąże obowiązek odszkodowawczy. Podstawą domagania się wypłaty z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, który odpowiada za szkody wyrządzone w związku
z ruchem tego pojazdu, jest spowodowanie przez pojazd ubezpieczonego szkody majątkowej związanej z jego ruchem. Odpowiedzialność przejmuje w takiej sytuacji, na mocy umowy ubezpieczenia zawartej ze sprawcą szkody - zakład ubezpieczeń.

Zgodnie z treścią przepisu art. 34 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie do art. 35 powołanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Przepis ten zawiera odesłanie do ogólnych zasad odpowiedzialności cywilnej, co w tym przypadku oznacza odesłanie do art. 436 § 2 k.c. , który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a więc na podstawie art. 415 k.c. Dla zaistnienia odpowiedzialności za szkodę na podstawie tego przepisu konieczne jest, aby do wyrządzenia szkody doszło z winy sprawcy.

Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela, do występowania w niniejszym procesie wynika z treści art. 19 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym poszkodowany
w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Poza sporem pozostawała odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu w toku likwidacji szkody, albowiem ubezpieczyciel sprawcy wypłacił na rzecz powoda kwotę 1 261,34 zł, uznając, że zachodzi szkoda częściowa i taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Przedmiotem sporu była wysokość odszkodowania – powód skalkulował je jako hipotetyczny koszt naprawy. Zdaniem powoda wartość naprawy, będąca jednocześnie wartością poniesionej szkody, ustalona w oparciu o sporządzony na zlecenie powoda kosztorys wynosiła 5 275,75 zł - inaczej niż przyjął to ubezpieczyciel sprawcy.
W rozszerzonym pozwie powód przyjął, że wystarczające było zastosowanie części alternatywnych o najwyższej jakości oryginalnych Q i stosownie zweryfikował żądanie.

W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018r II CNP 43/17, LEX nr 2490615
i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17,
LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na (...). Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r. , III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2019r. , III CZP 91/18).

Podkreślić nadto należy, iż utrwalone pozostaje stanowisko Sądu Najwyższego, który w uzasadnieniu uchwały z dnia 22 kwietnia 1997r. (III CZP 14/97, Legalis 42658),
jak też w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001r. (III CZP 68/01, Legalis 51112) zaznaczył, iż wszelkie rozważania na temat rzeczywistej naprawy pojazdu są pozbawione znaczenia, z uwagi na fakt, iż dla określenia wysokości odszkodowania okoliczność ta ma indyferentny zupełnie charakter. Sam fakt rzeczywistej naprawy pojazdu, a w tym też wynikający z tego fakt ewentualnego poniesienia przez poszkodowanego kosztów obejmujących podatek VAT nie jest istotny dla określenia wysokości odszkodowania. Z uwagi na powyższe zarzuty pozwanego, że powód nie przedstawił dowodów na naprawę pojazdu są bezzasadne.

Zaznaczenia wymaga, iż Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia
12 kwietnia 2012 roku konstatował, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi
to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak: uchwała SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt III CZP 80/11, Legalis 447330). W niniejszej sprawie pozwany zakład ubezpieczeń nie wykazał, iż odszkodowanie obejmujące użycie nowych i oryginalnych części od producenta (które przy swoich wyliczeniach uwzględnił biegły sądowy) doprowadzi do powiększenia majątku powoda. Ponadto, stoi to w sprzeczności z wnioskami wywiedzionymi przez biegłego sądowego, który wskazał, iż użycie takich części nie spowoduje wzrostu wartości rynkowej pojazdu powoda
a jedynie przywrócenie jego stanu technicznego sprzed szkody.

Rzeczywisty wymiar szkody określa poniesiona strata w rozumieniu uszczerbku
w majątku powoda, w stosunku stanu sprzed jej zaistnienia. Zatem to czy poszkodowany
w ogóle zachce przywrócić stan poprzedni, względnie czy postanowi naprawić samochód przy użyciu części niepełnowartościowych, co wpłynie na wartość naprawianej rzeczy jako takiej, pozostaje z punktu widzenia odpowiedzialności, prawnie obojętne. Jak słusznie spostrzegł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1988r. w sprawie I CR 151/88, Legalis 26337 oraz w wyroku z dnia 11 czerwca 2001r. w sprawie V CKN 266/00, Legalis 51359, roszczenie o świadczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość odszkodowania w takim przypadku należy ustalić według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania, co też miało w niniejszej sprawie miejsce.

W świetle ustalonego stanu faktycznego powód nie naprawił pojazdu.

Sąd nie podzielił również zarzutu pozwanej, że zastosowanie do naprawy pojazdów nowych części oryginalnych jest ekonomicznie nieuzasadnione i prowadziłoby do wzbogacenia powoda. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego elementy uszkodzone w pojeździe powoda były częściami oryginalnymi, pochodzącymi
od producenta i nie miały wcześniejszych uszkodzeń. Stąd też zasadnym jest, aby tożsame elementy zostały zastosowane przy naprawie samochodu.

Biegły w opinii uzupełniającej przedstawił wyliczenia w oparciu o ceny najwyższe
i ceny najniższe dla każdej z trzech grupy części zamiennych.

W piśmie z dnia 23 lipca 2020r. pełnomocnik pozwanej podniósł, że nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, iż pojazd nie mógł być naprawiany przy użyciu części typu Q.

Po doręczeniu powodowi odpisu opinii oraz uzupełniającej opinii biegłego powód, pismem z dnia 14 sierpnia 2019 roku powód rozszerzył pozew o kwotę 1.394,82 zł i wniósł
o zasądzenie od pozwanej kwoty 3.894,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

Analiza pisma rozszerzającego pozew wskazuje na to, że powód przyjął, w ślad za treścią opinii uzupełniającej, że do naprawy jego pojazdu wystarczające było zastosowanie części alternatywnych o najwyższej jakości oryginalnych Q (analogicznie jak wskazał pełnomocnik pozwanej w ww. piśmie), wyliczonych przez biegłego na poziomie ceny maksymalnej. Zastosowanie tego sposobu wyceny czyniło koszt naprawy odpowiadający kwocie 5.156,16 zł.

Pozwana nie ustosunkowała się do doręczonego jej rozszerzonego pozwu.

Sąd uznał, że stanowisko powoda o zasadności wyliczenia odszkodowania w oparciu o ceny części zamiennych dostępnych ówcześnie alternatywnych o najwyższej jakości – oryginalnych Q wg ceny maksymalnej, przyjmując że tak ustalone odszkodowanie rekompensuje szkodę w pełni bez narażania powoda na uszczerbek, jaki mógłby powstać
w przypadku niedostępności na rynku części o cenach określonych przez biegłego jako najniższe. Analogiczne stanowisko zajął powód w piśmie rozszerzającym powództwo, prezentując metodę wyliczenia kwoty o jaką swoje żądanie rozszerzył, do którego to pisma pozwany nie ustosunkował się.

Odsetki liczone od zasądzonej kwoty należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c. , zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia
o wypadku; gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Ubezpieczyciel w toku likwidacji szkody dysponował całym materiałem niezbędnym do wydania decyzji. Niespornym pozostawało, że powód zgłosił szkodę drogą elektroniczną w dniu 22 stycznia 2018r. , tak więc żądanie zapłaty odszkodowania od dnia 26 stycznia 2018r. było przedwczesne.

W zakresie przekraczającym odsetki za czas wcześniejszy niż 23 lutego 2018r. powództwo należało oddalić.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd miał na względzie, wyrażoną
w art. 98 § 1 k.p.c. , zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca spór ma obowiązek zwrócić przeciwnikowi koszty jakie poniósł
on w związku ze skierowaniem sprawy na drogę sądową.

Na zasądzoną kwotę kosztów procesu składają się: wpis w kwocie 125 zł, wpis
od rozszerzonego pozwu w kwocie 30 zł, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,
500 zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego oraz 600 zł wynagrodzenia pełnomocnika.

Koszt opinii biegłych w sprawie wyniósł 1.276,49. Strony uiściły zaliczkę
w kwocie 1 000, stąd z budżetu sądu wypłacono biegłym 276,49 zł. Kwotę tę polecił
Sąd pobrać od pozwanej przegrywającej spór, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia
w tym zakresie przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.).

ZARZĄDZENIE

S., dnia 18 stycznia 2021 r.

1.  Odnotować.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.

3.  Opublikować orzeczenie w Portalu Orzeczeń. Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum
w S.

4.  Wykonać zarządzenie w terminie 7 dni.

5.  Przedłożyć akta z pismem lub za 21 dni.

Sędzia Grażyna Sienicka