Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Zofia Pawelczyk-Bik

Protokolant : Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy G. K.

przeciwko (...) w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

z odwołania G. K. od decyzji (...) w W. z dnia 20 stycznia 2017r.,(...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 68/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 stycznia 2017r., znak (...) Z. w W. odmówił G. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 15 grudnia 2016r.

(decyzja z 20 stycznia 2017r. – a/r)

G. K. w odwołaniu z dnia 2 lutego 2017r. (data prezentaty) wniosła o zmianę decyzji, poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 15 grudnia 2016r.

Uzasadniając swoje stanowisko podała, że z wydaną w sprawie decyzją nie sposób się zgodzić. Odwołująca podnosi, że jest osobą niezdolną do pracy, pozostającą na zwolnieniu lekarskim. Nie są dla niej zrozumiałe powody odmowy przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego.

(odwołanie – k. 1-3)

W odpowiedzi na odwołanie (...) w W. wniósł o oddalenie odwołania w całości, przytaczając argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 6)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 16 czerwca 2016r. do 14 grudnia 2016r., przez 182 dni G. K. pobierała zasiłek chorobowy.

W dniu 29 listopada 2016r. G. K. złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Komisja lekarska (...) orzeczeniem z dnia (...). ustaliła, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy, a także że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: akta rentowe)

G. K. jest leczona substytucyjnie z powodu choroby H., przebiegającej z niedoczynnością tarczycy. Dodatkowo cierpi na insulinooporność, która przebiega z prawidłową glikemią.

Odwołująca nie była niezdolna do pracy z powodu schorzeń endokrynologicznych, które istniałyby po 14 grudnia 2016r. Schorzenia powodują minimalne upośledzenie funkcji ustroju, które nie powodują powstania niezdolności do pracy wykonywanej zgodnie z posiadanym wykształceniem, ani w prowadzeniu działalności gospodarczej prowadzonej przez odwołującą. Konieczne jest stałe leczenie farmakologiczne oraz rygorystyczne przestrzeganie diety, co jednakże nie uzasadnia uznania odwołującej za osobę niezdolną do pracy.

(dowód: opinia biegłego endokrynologa B. O. - k. 30 -31; opinia uzupełniająca endokrynologa B. O. – k. 86; opinia biegłego endokrynologa A. K. – k. 238)

Rozpoznawane u odwołującej schorzenia neurologiczne nie powodowały niezdolności do pracy po dniu 14 grudnia 2016r. i nie powodują aktualnie z przyczyn neurologicznych niezdolności do pracy ostatnio wykonywanej.

(dowód: opinia biegłego neurologa – k. 77)

Odwołująca otrzymuje także hormonalną terapię zastępczą. Schorzenia te w ogóle nie uzasadniają uznania jej za osobę niezdolną do pracy.

(dowód: opinia biegłego ginekologa endokrynologa – k. 117-120; opinia uzupełniająca biegłego ginekologa endokrynologa – k. 156-158; opinia uzupełniająca biegłego ginekologa endokrynologa – k. 194-196)

U G. K. rozpoznano zaburzenia psychiczne, lękowo-depresyjne najprawdopodobniej spowodowane chorobą somatyczną – chorobą H.. Stan psychiczny odwołującej nie powodował po dniu 14 grudnia 2016r. niezdolności do pracy. Leczenie psychiatryczne odwołująca podjęła dopiero w 2018r.

(dowód: opinia biegłego psychiatry – k. 272-275; opinia uzupełniająca biegłego psychiatry– k. 294-295; opinia uzupełniająca biegłego psychiatry – k. 368-369)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rozpoznawanej sprawy, a w szczególności akt rentowych. Zdaniem Sądu wyżej przytoczone dowody, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny.

Dodatkowo Sąd oparł ustalenia stanu faktycznego na opiniach biegłych sądowych: endokrynologa, neurologa, ginekologa endokrynologa, psychiatry. W ocenie Sądu opinie biegłych są wnikliwe, rzetelne, a dodatkowo zostały wydane po przeprowadzeniu badania odwołującej i po wszechstronnej analizie zgromadzonej dokumentacji.

Odwołująca kwestionowała wydaną w sprawie opinię biegłego endokrynologa (k. 46), wobec czego Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego endokrynologa, zobowiązując go do ustosunkowania się do zgłoszonych zarzutów. Biegły endokrynolog dokonał ponownej rzetelnej analizy akt sprawy wraz z dokumentacją medyczną i podkreślił, że nie stwierdza nawet częściowej niezdolności do pracy wywołanej przez schorzenia tarczycy, a także hyperinsulinemię z insulinoopornością. Biegły zgodził się z orzeczeniami wydanymi przez Lekarza Orzecznika i Komisję Lekarską (...), nie uznającymi odwołującej za osobę niezdolną do pracy (k. 86).

Mimo wydania w sprawie opinii uzupełniającej przez biegłego endokrynologa B. O., odwołująca nadal wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego (k. 97). Wobec czego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego endokrynologa z pominięciem biegłego sądowego B. O.. Biegły sądowy endokrynolog A. K. wydała opinię zgodną z wcześniej wydaną w sprawie opinią, wyjaśniając że nie znajduje podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy po dniu 14 grudnia 2016r. z powodu zaburzeń endokrynologicznych.

Odwołująca kwestionowała także wydaną w sprawie opinię biegłego ginekologa endokrynologa (k. 128). W opinii uzupełniającej biegły ginekolog endokrynolog odniósł się do zastrzeżeń odwołującej, podnosząc że choroba H., tak samo jak hipercholesterolemia są chorobami przewlekłymi wymagającymi przyjmowania leków do końca życia. Zwolnienie lekarskie w żaden sposób nie zmieni sposobu postępowania w przypadku tych schorzeń. Zaburzenia gospodarki lipidowej wymagają odpowiedniej diety i odpowiedniego dawkowania. Zaś stężenie (...) znajduje się w granicach normy i wskazuje na prawidłową substytucję hormonami tarczycy. Wynik badania ultrasonograficznego tarczycy również nie uzasadnia udzielenia zwolnienia lekarskiego. Biegły podkreślił, że odwołująca w ogóle nie miała wskazań do zwolnienia lekarskiego. Choroba H. jest jednostką chorobą prowadzoną ambulatoryjnie i można ją rozpoznać u co najmniej 20% wszystkich kobiet (k. 158, 194).

Także odnośnie opinii biegłego psychiatry stwierdzić należy, że pomimo jej kwestionowania przez stronę odwołującą, Sąd nie znalazł podstaw by odmówić jej wiarygodności. Biegły w sposób szczegółowy odniósł się do schorzeń odwołującej, jednocześnie nie znajdując podstaw by uznać ją za osobę niezdolną do pracy po dniu 14 grudnia 2016r. z przyczyn psychiatrycznych.

Sąd oddalił wniosek odwołującej o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu endokrynologii z wyłączeniem biegłego R. D. (k. 181), a także pominął dowód z dokumentacji medycznej, załączonej przez odwołującą na rozprawie w dniu 18 września 2019r. Złożona dokumentacja zawierała najświeższe wyniki badań odwołującej w zakresie schorzenia tarczycy. Zdaniem Sądu w sprawie przeprowadzone zostało wyczerpujące postępowanie dowodowe i dopuszczanie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej, celem zapoznania się przez biegłego z aktualnymi wynikami badań, było niecelowe.

W sprawie dopuszczony został bowiem dowód z opinii biegłych specjalistów z zakresu wszystkich schorzeń odwołującej. Zaś odwołująca w toku postępowania zgłaszała już zarzuty do wydanych opinii, do których biegli sądowi ustosunkowywali się w opiniach uzupełniających. Uzupełnianie dokumentacji medycznej o kolejne wyniki badań nie wnosi nic do spraw, a jedynie je przedłuża. Nadto w ocenie Sądu zastosowana przez odwołującą argumentacja, zawarta w zarzutach do wydanych w sprawie opinii biegłych i opinii uzupełniających nie zasługuje na aprobatę, gdyż stanowi jedynie polemikę z ustaleniami biegłych. Wydane w sprawie opinie, ze względu na specjalizację biegłych udzielają w sposób jednoznaczny wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.

Należy przy tym podkreślić, że fachowość, specjalistyczna wiedza medyczna, jaką posiadają biegli nie budzą wątpliwości Sądu, dlatego brak jest podstaw do kwestionowania dokonanej przez nich oceny stanu zdrowia i niezdolności do pracy odwołującej się. Opinie wszystkich biegłych były w ocenie Sądu przekonujące, zostały sporządzone zgodnie z zasadami wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego, nie stwierdzono w nich niedokładności czy też innych wad w zakresie poprawności metodologicznej. Argumenty i wnioski sformułowane były w sposób profesjonalny, logiczny i zrozumiały.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była kwestia uprawnienia odwołującej do świadczenia rehabilitacyjnego. Jak wynika z uzasadnienia skarżonej decyzji organu rentowego, podstawą do odmowy przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego było orzeczenie Komisji Lekarskiej (...) z dnia (...)., na mocy której nie uznano odwołującej za osobę niezdolna do pracy. Wobec czego stwierdzono brak przesłanek do ustalenia uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity - Dz. U. z 2016r., poz. 372; dalej, jako: ustawa o świadczeniach) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Należy, więc zauważyć, że świadczenie rehabilitacyjne chroni tę samą rodzajowo sytuację, co zasiłek chorobowy, czyli czasową niezdolność do dotychczas wykonywanej pracy (tak też: A. Rzetecka – Gil, Komentarz do art. 18 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Oficyna 2009). Jednocześnie jednak niezdolność ta musi cały czas trwać także po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, nie może być to jedynie niezdolność okresowo występująca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego. Świadczenie rehabilitacyjne ma bowiem zagwarantować środki utrzymania za okres niezbędny w dojściu do zdrowia i odzyskania zdolności do pracy, po chorobie.

Przesłankami przyznania świadczenia rehabilitacyjnego ubezpieczonemu są: uznanie go za niezdolnego do pracy po wyczerpaniu przez niego okresu zasiłkowego oraz stwierdzenie, że dalsze jego leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie. Dokonanie ustaleń w tym zakresie wymagało oceny zdrowia odwołującej, do czego konieczne były wiadomości specjalne, których Sąd orzekający nie posiada, dlatego niezbędne było zasięgnięcie dowodu z opinii biegłych sądowych w tym zakresie (art. 278 § 1 k.p.c.).

W zakresie rozpoznania schorzeń występujących u G. K., jak i ustalenia jej niezdolności do pacy po zakończeniu pobierania zasiłku chorobowego, Sąd oparł się na opiniach wszystkich biegłych sądowych (endokrynologa, neurologa, ginekologa endokrynologa oraz psychiatry), które wzajemnie się uzupełniały i były zgodne ze sobą co do końcowych wniosków. Wszyscy biegli zgodnie stwierdzili, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego po dniu 14 grudnia 2016r. Biegli orzekli, że odwołująca nie była niezdolna do pracy z powodu schorzeń endokrynologicznych, neurologicznych, ginekologiczno-endokrynologicznych, ani psychiatrycznych. Biegli bezsprzecznie zgodzili się z opinią Komisji Lekarskiej (...) z (...). i uznali, że odwołująca odzyskała zdolność do pracy od dnia 15 grudnia 2016r.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do negowania powyżej przedstawionych stanowisk biegłych. Tym bardziej, że wydane opinie zawierają pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenia. Biegły sądowy, obowiązany jest orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym opiniom, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia odwołującej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Podkreślić należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiada biegły. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywującą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005r., II CK 572/04, Lex nr 151656). Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Skoro opinie biegłych sądowych w niniejszej sprawie były jasne i logiczne, a nadto opinie uzupełniające były spójne z głównymi, Sąd podzielił dokonane w nich ustalenia i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia ustalając, że G. K. nie była niezdolna do pracy od dnia 15 grudnia 2016r.

Reasumując Sąd uznał, że nie została spełniona przesłanka z art. 18 ust. 1 ustawy o świadczeniach, czyli niezdolność do pracy, wymagana do przyznania ubezpieczonej świadczenia rehabilitacyjnego, w związku, z czym odwołanie G. K. od decyzji organu rentowego z dnia 20 stycznia 2017r., na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.