Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 916/19

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Joanna Jank

Protokolant:

sekretarz sądowy Katarzyna Chachulska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2020 r. w G.

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko B. S. i N. Z.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. S. na rzecz powoda kwotę 36 145 zł (trzydzieści sześć tysięcy sto czterdzieści pięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 19 października 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  zasadza od pozwanej N. Z. na rzecz powoda kwotę 16110 zł (szesnaście tysięcy sto dziesięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 19 października 2019 r. do dnia zapłaty,

III.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

IV.  Zasądza od pozwanej N. Z. na rzecz powoda kwotę 723 zł (siedemset dwadzieścia trzy złote) z tytułu zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

V.  Zasądza od pozwanej B. S. na rzecz powoda kwotę 1687 zł (tysiąc sześćset osiemdziesiąt siedem złotych) z wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty z tytułu zwrotu kosztów postępowania

VI.  Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności

I C 916/20

UZASADNIENIE WYROKU

w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania i odsetkach za opóźnienie

Powód A. S. w ostatecznie sprecyzowanym powództwie domagał się zasądzenia od pozwanej B. S. kwoty 48 060 zł i od pozwanej N. Z. kwoty 21 427 zł. Kwoty te obejmowały udział pozwanych oraz ich dzieci w opłatach za korzystanie z mieszkania należącego do powoda oraz doprowadzonych do niego mediów (prąd, woda i gaz). Okres objęty sporem do 1 października 2008 r. do 31 lipca 2020 r.

Powód twierdził, że pozwane (jego córka B. S. i wnuczka – N. Z.) mimo korzystania wraz z rodzinami z mieszkania powoda nie partycypują w żaden sposób w kosztach jego utrzymania.

Zgodnie z żądaniem pozwu do każdej z kwot dochodzonych od pozwanych z tytułu należności głównej powód doliczył i skapitalizował odsetki według stopy 33 % , i tak:

- od B. S. powód domagał się zasądzenia kwoty 43 878 zł, w tym kwoty 32 991 zł z tytułu należności głównej oraz 10 887 zł z tytułu odsetek w wysokości 33 %

- od N. Z. powód domagał się zasądzenia kwoty 10 793 zł, w tym kwoty 8250 zł z tytułu należności głównej oraz 2723 zł z tytułu odsetek w wysokości 33 %.

Następnie powód rozszerzył powództwo w stosunku do B. S. o kwotę 3144 zł z tytułu należności głównej oraz 1037, 52 zł z tytułu 33% odsetek, a w stosunku do N. Z. o kwotę 7860 zł z tytułu należności głównej oraz 2593,80 zł z tytułu odsetek w wysokości 33 %..

Z uwagi na fakt, iż wyrok wydany w sprawie miał charakter zaoczny, Sąd na podstawie art. 339 § 2 k.p.c. przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda odnośnie faktu zamieszkiwania pozwanych wraz z rodzinami w mieszkaniu należącym do powoda oraz braku partycypacji w kosztach utrzymania mieszkania i opłatach za prąd, wodę, gaz i Internet. Sąd przyjął także za prawdziwe twierdzenia powoda o wysokości kwot należnych z tego tytułu od pozwanych, ustalając, zgodnie z twierdzeniami pozwu, że B. S. zamieszkuje w mieszkaniu razem z synem K. S., zaś N. Z. wraz z trojgiem dzieci i ich ojcem.

Z tych względów sąd uwzględnił powództwo w całości co do kwot należności głównych, nie znajdując podstaw do zasądzenia odsetek za opóźnienie według wyliczeń powoda. Po pierwsze należy wskazać, że odpowiedzialność pozwanych wynika z przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, zatem wierzytelność powoda zgodnie z art. 455 k.c. stalla się wymagalna niezwłocznie po wezwaniu dłużników do zapłaty.

Do pozwu nie zostało dołączone wezwanie do zapłaty dochodzonych nim kwot, a zatem należało przyjąć, że pierwszym wezwaniem, w którym sprecyzowano konkretne kwoty, jakich zapłaty domagał się powód, był pozew, którego odpisy doręczono pozwanym 18 października 2019 r. Z pozwu wynikało wprawdzie, iż powód upominał się o partycypowanie przez pozwane w kosztach utrzymania mieszkania, były to jednak twierdzenia bardzo ogólne, a na ich podstawie nie dało się wywieść wniosku, w jakiej konkretnie dacie i o jakie kwoty pozwane były przez powoda wzywane do zapłaty.

Dlatego też, zgodnie z przepisem art. 481 k.c. § 1 i 2 sąd zasądził od pozwanych odsetki ustawowe za opóźnienie, przyjmując, że pozwane popadły w opóźnienie w dniu następującym po doręczeniu odpisu pozwu, tj. od 19 października 2019 r.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw ani do kapitalizacji odsetek (doliczenia ich do sumy należności głównej) ani do zasądzenia ich według przyjętej przez powoda stopy 33%. Aby móc skapitalizować odsetki powód musiałby wykazać, w jakim okresie i w stosiku do jakich kwot pozwane pozostawały w opóźnieniu z zapłatą przed wniesieniem pozwu. Istotnym jest przy tym, iż powód w pozwie zsumował należności z okresu ponad 10 lat przed wniesieniem pozwu , przy czym oczywistym jest, że kwota dochodzona pozwem składa się z kwot cząstkowym, obejmujących należności za poszczególne miesiące objęte sporem. Powód nie wykazał, kiedy te poszczególne należności stawały się wymagalne. Poza tym wyliczenia powoda, abstrahując od nieznajdującej oparcia w przepisach prawa, stopy procentowej odsetek, są błędne także z tego powodu, że powód po prostu podwyższa należność główną o 33 %. Tymczasem aby prawidłowo wyliczyć odsetki za opóźnienie, należy wskazać okres opóźnienia, roczną stopę odsetek oraz kwotę opóźnienia . Wreszcie należy wskazać, ze wysokość odsetek za opóźnienie od 2008 r. nie przekroczyła nigdy 13 % w skali roku. W okresie od 15 grudnia 2008 r. do 22 grudnia 2014 r. wynosiła 13 % , zaś w okresie od 23 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. – 8 % (rozporządzenia Rady Ministrów: z dnia 4 grudnia 2008 r. oraz z 16 grudnia 2014 r. w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych Dz.U. 2008 nr 220 poz. 1434, Dz. U. z 2014 r. poz. 1858).. Następnie , począwszy od 2016 r. do 17 marca 2020 r. odsetki wynosiły 7 % w S. roku (art. 481 § 2 k.p.c), następnie (do 8 kwietnia 2020 r. 6,5 %), potem – do 28 maja 2020 r. 6 %, a obecnie 5,6 %..

Jeżeli chodzi o koszty postępowania podstawą orzeczenie o nich był art. 98 i 100 k.p.c. i wyrażona w nim zasada stosunkowego rozdzielnia kosztów procesu. Powodowi należy się zwrot takiej części poniesionych kosztów procesu, w jakiej wygrał spór .

Łącznie powód dochodził zasądzenia od pozwanych kwoty 69 487 zł (48 060 zł od B. S. i 21 427 zł od N. Z.). Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 52 255 zł. Zasądzona kwota stanowi 75 % kwoty objętej pozwem, a zatem powód może domagać się zwrotu 75 % kosztów procesu.

Powód uiścił opłaty od pozwu w kwotach 3213 zł. 75 % z tej kwoty daje kwotę 2410 zł i taka kwotę sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanych, rozbijając ją proporcjonalnie do kwot dochodzonych przez powoda w stosunku do każdej z pozwanych.