Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI Ka 532/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący Sędzia Artur Achrymowicz

Protokolant Wioleta Zawadzka

po rozpoznaniu dnia 13 sierpnia 2020 roku

sprawy A. M. s. J. i A. z domu P., urodzonego (...) w P.

oskarżonego z art. 157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z dnia 27 lutego 2020 roku sygn. akt
II K 642/18

I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

II Zasądza od oskarżyciela na rzecz oskarżonego 1.560 (tysiąc pięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów obrony.

Artur Achrymowicz

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

XI Ka 532/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim sygn. II K 642/18 z dn. 27.2.2020 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy art. 7 i art. 410 K.p.k. przez wadliwą ocenę wiarygodności świadków.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy niezasadnie dał wiarę:

1.  oskarżycielowi, że poinformował znajomego z widzenia D. A., w dodatku będącego przy tym kolegą rzekomego sprawcy (k. 60v), o „pobiciu” go przez oskarżonego, choć nie powiedział o tym – mimo braku jakichś szczególnych przeszkód – osobom, którym ufał, tj. policjantowi – dzielnicowemu – T. S., do którego przecież specjalnie w tej sprawie zadzwonił, a nawet swej żonie;

2.  żonie pokrzywdzonego, zeznającej co do stanu po powrocie męża ze szpitala „ślady były na szczęce. Cała szczęka była spuchnięta” (k. 63), choć po jego powrocie dzień wcześniej do domu po rzekomym pobiciu (w potocznym znaczeniu tego słowa) przez oskarżonego, nie zauważyła u niego ani żadnych śladów kopnięcia w twarz, ani też niczego szczególnego w jego zachowaniu, choć elementarne doświadczenie życiowe podpowiada, że ślady urazu na tyle poważnego, że wywołującego następnego dnia opuchnięcie, obejmujące całą twarz, choćby tylko w postaci zaczerwienienia, czy lekkiego obrzęku, musiały być obiektywnie widoczne, a osoba doświadczenie życiowe wskazuje, że osoba najbliższa zna człowieka, z którym żyje pod jednym dachem, i bez trudu dostrzegłaby objawy złości, rozżalenia, czy zwykłego bólu (A. D.: „w dniu pobicia ja wymiotowałem /…/ bardzo bolała mnie twarz” - k. 48 ) ;

3.  K. W. i B. G., że w otwartym terenie, po ciemku, w przebiegającym „w bliskiej odległości” (?) mężczyźnie w bluzie z kapturem, rozpoznali oskarżonego, choć warunki te obiektywnie – oględnie rzecz ujmując – nie sprzyjały trafnej obserwacji, a nie podali oni żadnych okoliczności, które czyniłyby ich przekonanie co do rozpoznania przekonującym; w szczególności nie wskazali po czym konkretnie mieliby oskarżonego rozpoznać, skoro kaptur, jeśli nawet nie zasłania twarzy, to ją zacienia; dresy i typowa luźna sportowa bluza nie pozwalają na dostrzeżenie indywidualizujących osobę szczegółów sylwetki; świadkowie ci nie wskazali na nic wyjątkowego, a tym bardziej niepowtarzalnego (przynajmniej w lokalnym środowisku) w stroju, czy sposobie poruszania się biegnącego mężczyzny, co pozwalałoby na jego identyfikację akurat jako oskarżonego.

Z drugiej strony Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne:

1.  zeznania R. W. i M. S. (wykluczają one sprawstwo oskarżonego), bowiem nie da się ich pogodzić z twierdzeniami K. W. i B. G., lecz nie wyjaśnił dlaczego to akurat dwaj pierwsi mieliby kłamać, a nie dwaj wymienieni w drugiej kolejności, którzy z uwagi na wskazane wyżej warunki mogli też po prostu się mylić;

2.  stwierdzenie D. A., że nie pamiętał sprzed półtora roku przebiegu rozmowy z oskarżycielem o pobiciu (w stosunkowo niewielkim środowisku nie byłoby niczym szczególnym, gdyby w tym czasie słyszał kilka różnych relacji na ten temat), choć dał wiarę oskarżycielowi, przyjmując, że ten – w kwestii właśnie tak wyjątkowej okoliczności, jak pobicie go i tak dlań istotnej, że wystąpił z oskarżeniem i niewątpliwie przygotowywał się mentalnie do przesłuchania – po prostu się pomylił, kiedy sprzecznie oznaczał na szkicu miejsce zdarzenia, gdy pomyłka taka wskazywałaby, że albo nie pamiętał topografii terenu, który przecież świetnie zna, więc niepodobna byłoby się pomylić, albo nie pamięta miejsca, gdzie został rzekomo pobity (a nie był przecież wówczas w ruchu, lecz przebywał na jednym z dobrze mu znanych stanowisk wędkarskich), więc także w tej kwestii nie sposób się mylić.

Choć Sąd I instancji dał wiarę (k. 109) zeznaniom H. C., to – wbrew dyspozycji art. 4 i art. 410 K.p.k. – uwzględnił je jedynie co do istniejącego między oskarżycielem i oskarżonym konfliktu, a zupełnie pominął ich treść co do istoty zdarzenia. Świadek ten zaś – wbrew twierdzeniom zarzutu aktu oskarżenia i zeznaniom oskarżyciela – cytując nawet słowa A. D. „oprali mnie” (k. 51), stanowczo wskazał, że – wg przedstawionej mu spontanicznie relacji A. D. – sprawców było co najmniej dwóch.

Niezależnie zaś od kwestii wiarygodności wskazać też należy, iż nieprzekonujące jest stanowisko Sądu Rejonowego, iż A. D. nie miał motywu, by bezzasadnie oskarżać A. M. „w obliczu wieloletniego konfliktu z oskarżonym, przy braku jego nasilenia” (k. 108v), gdy jednocześnie Sąd ten nie dostrzegł (w każdym razie nie wynika to z uzasadnienia wyroku), że z tych samych względów A. M. nie miał żadnego motywu, by atakować A. D. (zwłaszcza nie miałby w tym żadnego interesu majątkowego, którego potencjalnego istnienia nie sposób wykluczyć po stronie A. D., wspominającego z niewiadomych powodów, bo formalnie bez związku ze zdarzeniem, że oskarżony i jego rodzina „mają pieniądze” - k. 102).

W tym stanie rzeczy, skoro w odniesieniu do wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia dowodów zaistniały uchybienia regułom art. 7 K.p.k. gdyż albo ich ocena nie uwzględniała ona oczywistych wskazań doświadczenia życiowego, albo też – poprzez stosowanie co do poszczególnych dowodów niejednolitych kryteriów oceny – naruszała zasady prawidłowego rozumowania, a wreszcie pominięty zupełnie został dowód wprost przeczący zeznaniom pokrzywdzonego o przebiegu zdarzenia, że jedynym napastnikiem był oskarżony, nie sposób uznać, iż w sprawie niniejszej przedstawiony został wiarygodny materiał, pozwalający na przyjęcie sprawstwa A. M..

W szczególności, z ww. względów, nie jest wiarygodna i przekonująca ani relacja A. D., że został napadnięty przez oskarżonego, ani też – mające ją uprawdopodabniać – twierdzenia K. W. i B. G., jakoby widzieli oskarżonego w czasie zbliżonym do pory i miejsca rzekomego zdarzenia.

Wniosek

O zmianę wyroku przez uniewinnienie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu.

3.2.

Błędnego ustalenia, że: pokrzywdzony miał możliwość rozpoznania napastnika, oskarżony był ubrany w bluzę z kapturem, dwukrotnie przebywał w pobliżu stawów i został rozpoznany przez K. W. i B. G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut:

1)  jest w istocie – co do wymienionych w nim świadków – powtórzeniem (w nieco innym ujęciu) zarzutu obrazy art. 7 K.p.k. a trudno przecież oczekiwać, by Sąd Rejonowy nie uwzględnił przy wyrokowaniu rzekomego zauważenia biegnącego oskarżonego w czasie i miejscu zbliżonym do objętych zarzutem aktu oskarżenia, a w konsekwencji nie ustalił jego obecności, skoro wynikało to z zeznań, które uznał za wiarygodne;

2)  stał się bezprzedmiotowy wobec wyrażonego uprzednio stanowiska co do wadliwie przeprowadzonej w I instancji oceny dowodów;

nie wymaga więc odrębnego omawiania.

Wniosek

O zmianę wyroku przez uniewinnienie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mimo niezasadności zarzutu, wniosek trafny ze względów wskazanych w sekcji 3.3.1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinnienie

Zwięźle o powodach zmiany

Brak przekonujących dowodów winy – rozważania w sekcji 3.3.1. prowadzące nieodparcie do wniosku, iż obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego powstać musiały w innych okolicznościach, niż przez niego wskazane, a w szczególności, że oskarżony nie był ich sprawcą.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Art. 632 pkt 1 K.p.k. w zw. z art. 634 K.p.k. stanowi, iż w razie uniewinnienia oskarżonego koszty procesu ponosi oskarżyciel prywatny.

Na koszty te – w myśl art. 616 § 1 pkt 2 K.p.k. – składają się zgłoszone przez obrońcę (k. 117) wydatki z tytułu zastępstwa prawnego w obu instancjach, tj. kwoty wynikające z § 11 ust. 2 pkt 1 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

7.  PODPIS

Artur Achrymowicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana