Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

XI Ka 59/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 9 października 2019 roku, wydany w sprawie o sygn. akt IX K 904/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy – pełnomocnik

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

A. A.

M. M. (1)

Niekaralność oskarżonej.

Niekaralność oskarżonego.

Zapytanie o udzielenie informacji z KRK.

Zapytanie o udzielenie informacji z KRK.

252

253

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

-

-

-

-

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

Zapytanie o udzielenie informacji z KRK dotyczące A. A..

Zapytanie o udzielenie informacji z KRK dotyczące M. M. (1).

Brak podstaw do kwestionowania stwierdzonej okoliczności - informacja wydana przez punkt informacyjny KRK w L., jako podmiot do tego właściwy.

Brak podstaw do kwestionowania stwierdzonej okoliczności - informacja wydana przez punkt informacyjny KRK w L., jako podmiot do tego właściwy.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

-

-

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty zgłoszone przez apelujących.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Zarzut obrazy przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

Zarzut jest zasadny, gdyż jak wskazuje apelujący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego - prawidłowa analiza i ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nadto rodzaj i charakter naruszonych dóbr, sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonych przestępstw oraz ich motywacja, wykluczają możliwość uznania ich zachowania za społecznie szkodliwe jedyne w stopniu znikomym.

Tym samym, niezasadne było umorzenie postępowania na podstawie art. 1 § 2 k.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 i 7 k.p.k.

Sąd Rejonowy, jak słusznie wskazał apelujący pełnomocnik K. K., nieprawidłowo, wbrew zasadzie zawartej w art. 7 k.p.k., ocenił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, uwzględniając jedynie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych.

Sąd I instancji niezasadnie uznał za prawdziwe w „zasadniczej” części wyjaśnienia A. A. i M. M. (1) wskazując, iż nawiązują one do zeznań obserwatorów zdarzenia oraz nagranego zapisu przebiegu interwencji. Podkreślił nadto, że w opozycji do nich pozostają „jedynie” relacje pokrzywdzonych. W tym miejscu zaznaczyć zatem należy, że żaden ze świadków, będących obserwatorami zaistniałej sytuacji, nie widział całego przebiegu interwencji, a tu szczególnie tak ważnego w niniejszej sprawie jej początku. Podobnie rzecz się ma do złożonego do akt sprawy nagrania, które zawiera jedynie niewielki wycinek całego zdarzenia (k. 65 – 67).

Nadto, sam sąd meriti w dalszej części pisemnych motywów rozstrzygnięcia wskazuje na stan nietrzeźwości oskarżonych, ich emocje oraz dynamiczny przebieg interwencji. Niezasadnie usprawiedliwiając wręcz ich zachowanie subiektywnymi odczuciami - jakoby mogli oni nie zwrócić uwagi na wypowiadane słowa, czy też, że szarpią i odpychają K. M., „co formalnie stanowiło naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza, ale nie stanowiło w ich ocenie użycia przemocy wykraczającej poza naruszenie nietykalności” (k. 194v). Wszak postępowanie niniejsze dotyczy właśnie między innymi - naruszenia nietykalności cielesnej. Nie ma tu znaczenia, czy oskarżeni chcieli swoimi działaniami wyrządzić funkcjonariuszom jakąkolwiek krzywdę.

Na podkreślenie zasługuje także bezzasadne uznanie za wiarygodne przez Sąd Rejonowy wyjaśnień M. M. (1), co do jego spostrzeżeń - jakoby pokrzywdzony funkcjonariusz „mocno” zakładał oskarżonej kajdanki, bowiem widać było krew na jej nadgarstkach i na płytkach klatki schodowej. Jednakże z opinii z dnia 14 kwietnia 2018 roku oraz ze zdjęć A. A. nie wynika, aby posiadała ona rany na nadgarstkach (k. 156 – 158).

Prawdą jest, na co wskazuje pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że sąd I instancji dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w sposób jednostronny, nie uznając szczegółowych i spójnych zeznań pokrzywdzonych przy rekonstrukcji przedmiotowego zdarzenia, wręcz marginalizując ich znaczenie, a opierając się jedyne na depozycjach oskarżonych i świadków, będących co należy podkreślić znajomymi i rodziną oraz o czym była już mowa powyżej - posiadających jedynie fragmentaryczną wiedzę co do przebiegu interwencji.

W obliczu prawidłowo poczynionej oceny materiału dowodowego, niedopuszczalne jest, jak to uczynił Sąd Rejonowy, usprawiedliwianie działań A. A. i M. M. (1) przebiegiem interwencji, uznając je za logiczną reakcją na nią. Nie sposób przyjąć, iż działali oni w szczególnej sytuacji motywacyjnej.

Nadto, prawidłowa analiza materiału dowodowego, w szczególności relacji pokrzywdzonych z dnia 8 kwietnia 2019 roku (k. 151 – 152v), doprowadziłaby sąd meriti do wniosku, że A. A. popełniła czyny z art. 226 § 1 k.k. i art. 222 § 1 k.k. również w stosunku do K. K., podobnie jak M. M. (1) - czyn z art. 222 § 1 k.k. również w stosunku do tego pokrzywdzonego. Nie jest przy tym prawdą, jak stwierdził Sąd Rejonowy, że zeznania K. K. odnośnie kierowania w stosunku do niego słów obraźliwych przez obydwoje oskarżonych, są odosobnione i nie potwierdził ich nawet K. M.. Wszak z tych złożonych przez niego w dniu 8 kwietnia 2019 roku wynika, iż obydwaj byli znieważani również przez A. A. (k. 152).

Nie bez znaczenia na ocenę przez Sąd Okręgowy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie miały okoliczności wskazane przez apelującego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zarzutach, a mianowicie: stwierdzone u K. M. złamanie kciuka w wyniku zdarzenia, skorzystanie przez interweniujących z dodatkowej pomocy patrolu Policji, jak też podanie przez oskarżonego fałszywych danych.

Mając na względzie powyższe i dokonując oceny materiału dowodowego zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., należało obdarzyć walorem wiarygodności spójne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonych, którzy opisując przebieg przedmiotowego zdarzenia wskazali na przyczyny interwencji, prawidłowo uzasadniając podjęte przez nich – adekwatne w świetle jej okoliczności - działania i środki. Natomiast wyjaśnienia oskarżonych potraktować należy jako przyjętą przez nich linię obrony, której celem jest usprawiedliwienie ich zachowania wobec funkcjonariuszy Policji.

2. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Zarzut należy uznać za zasadny.

Rzecz bowiem w tym, że sąd meriti nieprawidłowo uznał, iż A. A. oraz M. M. (1) dokonali czynów wyczerpujących dyspozycję art. 226 § 1 k.k. i art. 222 § 1 k.k. ograniczając zakres przestępstw, wyłączając z nich naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza K. K. (w przypadku obydwojga), oraz znieważenie go przez A. A..

Niezasadnie także ustalił, iż społeczna szkodliwość przypisanych oskarżonym czynów - jest znikoma.

Należy bowiem podkreślić, iż właściwie oceniony materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że funkcjonariusze działali na podstawie i w granicach prawa, stosując środki adekwatne do zaistniałej sytuacji. Nie uderzali oskarżonych, nie zadawali im żadnych ciosów, a jedynie zastosowali chwyty obezwładniające, mające na celu unieruchomienie oskarżonych i tym samym uniemożliwienie im dalszego atakowania funkcjonariuszy.

Natomiast A. A. i M. M. (1) zachowywali się w sposób nieadekwatny do sytuacji i agresywny wobec interweniujących funkcjonariuszy - znieważając ich oraz naruszając ich nietykalność cielesną. Niezasadnie uznał sąd meriti, że oskarżeni działali w szczególnej sytuacji motywacyjnej, która została w dużej mierze wytworzona przez nieadekwatne postępowanie funkcjonariuszy policji, czym wyrażali swój sprzeciw wobec sposobu przeprowadzania interwencji. Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, jakoby obydwoje godzili się, że ich słowa znieważają pokrzywdzonych, ale nie to było celem ich działania. Podobnie rzecz się ma do nieprawidłowej oceny ich działania dotyczącego naruszenia nietykalności cielesnej interweniujących. Nie sposób wnioskować z ich konkretnych zachowań pod postacią - odpychania, szarpania, iż nie chcieli wyrządzić pokrzywdzonym żadnej krzywdy, a jedynie „uwolnić” A. A.. Wszak już samo to stanowi naruszenie nietykalności, nie jest tu konieczne nastąpienie jakiegokolwiek skutku.

Należy przyznać rację oskarżycielowi publicznemu, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo przyjął w niniejszym przypadku znikomy stopień społecznej szkodliwości, który to stał się podstawą umorzenia postępowania wobec oskarżonych. Należy bowiem wskazać, że rodzaj i charakter naruszonego dobra, który to dotyczy nie tylko czci i nietykalności funkcjonariuszy, ale także bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz działalności instytucji państwowych – niewątpliwie nie można uznać za znikome.

Okoliczności popełnienia przedmiotowych czynów nie budzą wątpliwości, jednakże zarówno winy, jak i społecznej szkodliwości owych przestępstw nie sposób określić mianem znikomej.

Stopień społecznej szkodliwości czynu jest jego immanentną cechą, która pozwala na odróżnienie czynów błahych od poważnych i uznanie za przestępstwo tylko takich, które faktycznie i realnie szkodzą określonym dobrom jednostki, bądź dobru społecznemu. Ta zmienna cecha czynu, który formalnie wyczerpuje wszystkie znamiona danego typu czynu zabronionego, podlega indywidualnemu stopniowaniu i w zależności od konkretnych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, może być bądź to znikoma, nieznaczna, bądź też wysoka, a nawet szczególnie wysoka. Natomiast katalog tych okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości czynu, ma charakter zamknięty i został przez ustawodawcę zebrany w treści art. 115 § 2 k.k.

W myśl powyższego przepisu, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej, lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przesłanki te stanowiły podstawę do przyjęcia przez Sąd Okręgowy, że społeczna szkodliwość czynów zarzucanych oskarżonym nie jest znaczna.

Przedmiotem oceny dokonanej przez Sąd odwoławczy w omawianym zakresie, stał się również incydentalny charakter działania A. A. oraz M. M. (1).

Reasumując, o powyższej ocenie społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonym, przesądziła kompleksowa ocena zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych przesłanek jej wartościowania.

Należy nadto wskazać, że oskarżeni nie byli wcześniej karani, a ich właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że będą przestrzegać porządku prawnego pomimo warunkowego umorzenia postępowania wobec nich na okres próby wynoszący rok.

Wnioski

Apelujący wnieśli o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania uznano za nietrafne, z uwagi na brak przesłanek z art. 437 § 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

-

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

-

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 9 października 2019 roku w sprawie o sygn. akt IX K 904/18:

- co do winy oskarżonych:

- przyjęto, iż A. A. popełniła czyny polegające na tym, że w dniu 13 kwietnia 2018 roku w L. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe znieważyła funkcjonariuszy policji w osobach K. M. i K. K. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych – co wyczerpuje dyspozycję art. 226 § 1 k.k. oraz w miejscu i czasie jak wyżej odpychając oraz szarpiąc za umundurowanie służbowe naruszyła nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji w osobach K. M. i K. K. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych – co wyczerpuje dyspozycję art. 222 § 1 k.k.,

- przyjęto, iż M. M. (1) popełnił czyny polegające na tym, że w dniu 13 kwietnia 2018 roku w L. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe znieważył funkcjonariuszy policji w osobach K. M. i K. K. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych – co wyczerpało dyspozycję art. 226 § 1 k.k. oraz w miejscu i czasie jak wyżej odpychając oraz szarpiąc za umundurowanie służbowe naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji w osobach K. M. i K. K. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych – co wyczerpuje dyspozycję art. 222 § 1 k.k.;

- na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarzono postępowanie karne wobec oskarżonych na okres próby wynoszący rok;

- co do nawiązki – orzeczono na mocy art. 67 § 3 k.k. od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonych kwoty po 500 złotych;

- co do kosztów procesu – zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 60 złotych, tytułem opłaty za obie instancje, zwalniając ich od wydatków poniesionych w toku postępowania przed sądem I instancji.

Zwięźle o powodach zmiany

Zarzuty apelacji uznano za zasadne.

Wina i społeczna szkodliwość czynów nie są znaczne, a okoliczności ich popełnienia nie budzą wątpliwości. Postawa A. A. i M. M. (1) – niekaranych uprzednio, ich właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będą oni przestrzegać porządku prawnego, w szczególności nie popełnią przestępstwa. W niniejszym przypadku, już sam fakt prowadzenia postępowania karnego, stanowił istotną dolegliwość dla oskarżonych – jako osób młodych, uprzednio niekaranych. Ustalony okres próby uzasadnia ocena stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oraz postawa oskarżonych w toku procesu.

Warunkowe umorzenie postępowania znajduje zastosowanie wszędzie tam, gdzie nie ma potrzeby, ze względu na cele kary, jej wymierzenia. Podstawowym zatem celem tej instytucji jest cel wychowawczy, którego spełnienie oceniane jest poprzez sprawdzenie funkcjonowania sprawcy w okresie próby. Tak więc, okres jednego roku próby w pełni pozwoli na zweryfikowanie postawionej wobec A. A. oraz M. M. (1) prognozy kryminologicznej.

Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd obowiązany był nałożyć na sprawców nawiązkę.

Zmiana zaskarżonego wyroku determinowała zasądzenie od oskarżonych opłaty za obie instancje.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-

4.1.

-

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663).

7.  PODPISy

Mariusz Jaroszyński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 9 października 2019 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt IX K 904/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 9 października 2019 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt IX K 904/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana