Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 333/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

sędzia Jolanta Łanowy - Klimek

Protokolant

Ewa Gambuś

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2020 r. w Gliwicach

sprawy G. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o świadczenie uzupełniające

na skutek odwołania G. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

z dnia 16 grudnia 2019 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje odwołującej G. K. prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od 1 października 2019 roku do
31 października 2021 roku.

(-) Jolanta Łanowy – Klimek

Sędzia

Sygn. akt VIII U 333/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 16 grudnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonej G. K. prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, wobec nieuznania ubezpieczonej przez komisję lekarską ZUS za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona domagała się jej zmiany i przyznania świadczenia uzupełniającego, powołując się na zły stan zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona G. K. urodziła się (...)

Ubezpieczona od 13 grudnia 1982 r. miała przyznaną rentę inwalidzką.

Od 1 stycznia 2006 r. ubezpieczona jest uprawniona do emerytury.

W dniu 3 października 2019 r. ubezpieczona złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Orzeczeniem z 14 listopada 2019 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W orzeczeniu podano, nasilenie dolegliwości chorobowych powoduje upośledzenie sprawności organizmu, jednak nie osiąga poziomu stwarzającego potrzebę długotrwałej lub stałej pomocy i opieki drugiej osoby, a więc nie spełnia przesłanek do uznania niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Orzeczeniem z 11 grudnia 2019 r. komisja lekarska ZUS podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS.

W efekcie powyższych ustaleń orzeczniczych organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z 16 grudnia 2019 r.

W celu weryfikacji oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii. Opinię w sprawie sporządzili: biegła neurolog A. N. oraz biegły ortopeda traumatolog A. G..

Na podstawie wspólnej opinii neurologa A. N. i ortopedy A. G. z 1 lipca 2020 r. (k.13-16) ustalono, że ubezpieczona cierpi na zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z praktycznym jego usztywnieniem w nieprawidłowym ustawieniu, miażdżycę, nadciśnienie tętnicze, osteoporozę, niedosłuch. W opinii biegli podali, że schorzenie narządu ruchu ma charakter postępujący, obserwuje się pogarszanie się stopniowe stanu zdrowia ubezpieczonej od około 4-5 lat. W badaniu fizykalnym dominują objawy ze strony narządu ruchu i układu nerwowego, sylwetka jest pochylona, a kręgosłup praktycznie usztywniony w nieprawidłowym ustawieniu. Biegli podkreślili, że bez podparcia ubezpieczona nie jest w stanie samodzielnie stać. W zakresie kończyn górnych występuje niesprawność z drżeniem i niezbornością, w zakresie kończyn dolnych osłabienie z ograniczeniem ruchomości w stawach biodrowych. Biegli wskazali, że ubezpieczona wymaga opieki i pomoc w podstawowych czynnościach życiowych, takich jak: ubieranie się i rozbieranie, zachowanie higieny osobistej, co czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji do października 2021 r.

W oparciu o powyższą opinię ustalono, że ubezpieczona jest niezdolna do samodzielnej egzystencji z powodu stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych do 31 października 2021 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego oraz opinię biegłych neurologa A. N. i ortopedy A. G. z 1 lipca 2020 r. (k.13-16).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Odwołująca nie kwestionowała opinii biegłych.

Organ rentowy w piśmie z 26 sierpnia 2020 r. (k.29) wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych A. N. i A. G., podnosząc że – w przeciwieństwie do lekarza orzecznika ZUS, który przeprowadził badanie ubezpieczonej w jej domu i mógł ocenić kompleksowo jej zdolność do samodzielnej egzystencji – biegli przeprowadzili badanie ubezpieczonej w gabinecie, zaś w zakresie oceny czynności dnia codziennego biegli opierają się na wywiadzie od ubezpieczonej i jej rodziny.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego, albowiem sporządzona przez biegłych opinia jest miarodajna, wyczerpująca, sporządzona zgodnie z tezą dowodową, zaś zastrzeżenia organu rentowego stanowią jedynie polemikę z ustaleniami biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz. U. 2020., poz. 1936) Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej "osobami uprawnionymi" (ust. 1).

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568, 1222 i 1578), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1700 zł miesięcznie (ust. 2).

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 tej ustawy do ustalania niezdolności do samodzielnej egzystencji, zastosowanie znajdą przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Po myśli art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu było ustalenie czy ubezpieczona jest, ze względu na konieczność korzystania pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Opierając się na wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd uznał, że stan zdrowia ubezpieczonej powoduje, że wymaga ona długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W zakresie oceny jej stanu zdrowia, Sąd podzielił ocenę dokonaną przez biegłych lekarza specjalistę z zakresu neurologii A. N. oraz lekarza specjalistę z zakresu ortopedii A. G..

Odwołująca cierpi na zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z praktycznym jego usztywnieniem w nieprawidłowym ustawieniu, miażdżycę, nadciśnienie tętnicze, osteoporozę, niedosłuch. Schorzenie narządu ruchu ma charakter postępujący, obserwuje się pogarszanie się stopniowe stanu zdrowia ubezpieczonej od około 4-5 lat.

W obecnym stanie zdrowia występujące u ubezpieczonej ograniczenia w zakresie układu ruchu, tj. usztywnienie kręgosłupa w nieprawidłowym ustawieniu, niesprawność z drżeniem i niezbornością w zakresie kończyn górnych oraz osłabienie z ograniczeniem ruchomości w stawach biodrowych w zakresie kończyn dolnych, powodują że wymaga ona stałej opieki i pomocy osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych.

Wobec powyższego Sąd uznał ubezpieczonego za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji na okres od 1 października 2019 r. do 31 października 2021 r.

Sąd miał na uwadze, że organ rentowy nie kwestionował spełnienia przez ubezpieczoną pozostałych warunków do przyznania jej świadczenia uzupełniającego.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na mocy art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od 1 października 2019 r. do 31 października 2021 r.

(-) sędzia Jolanta Łanowy – Klimek