Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Goleniowie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Żmijewska

Protokolant : Justyna Romańczuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu : 10 maja 2018r, 21.06.2018r, 04.09.2018r, 16.0.2018r, 01.12.2018r, 26.02.2019r sprawy A. M., syna E. i M. z domu M. ur. (...) w Ś., karanego

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 15 maja 2017 roku w Zakładzie Karnym w G., podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego w G. A. Ł. obowiązków służbowych, znieważył ww. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe, po czym opluł ww. funkcjonariusza w twarz czym naruszył jego nietykalność cielesną przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia (...) roku kary (...) orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem (...) na szkodę A. Ł.

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zb z art. 222§1k.k. w zw z art. 64§1k.k. w zw z art. 11§2 k.k.

II.  w dniu 29 sierpnia 2017 roku w Zakładzie Karnym w G., podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego w G. A. Ł. obowiązków służbowych, znieważył ww. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia (...) roku kary (...) orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem (...) na szkodę A. Ł.

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw z art. 64§1k.k.

I.  uznaje oskarżonego A. M. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. w zb z art. 222§1k.k. w zw z art. 64§1k.k. w zw z art. 11§2 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 222§1k.k. w zw z art. 11§3 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

II.  uznaje oskarżonego A. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 226 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw z art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności łączy i jako łączną wymierza karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

IV.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 w zw z § 4 ust 3 w zw z § 17 ust 2 pkt 3 w zw z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przyznaje adw. P. Z. od Skarbu Państwa kwotę 1033,20zł (tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy) w tym kwotę 193,20zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote dwadzieścia groszy) tytułem podatku VAT

V.  na podstawie art 624 k.p.k. oraz art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, oraz od uiszczenia opłaty

Sygn akt II K 27/18

UZASADNIENIE

Oskarżony A. M. od (...) przebywa w Zakładzie Karnym gdzie odbywa karę (...) (...) orzeczoną przez Sąd Rejonowy w Ś. wyrokiem z dnia (...). Powyżej opisana kara została wymierzona oskarżonemu za popełnienie czynów kwalifikowanych z art. (...).

Dowód : opinia z Zakładu Karnego k. 285

W dniu 15 maja 207r oskarżony przebywał w Zakładzie Karnym w G. będąc osadzonym w celi nr (...). Na ten dzień zaplanowane zostało przetransportowanie oskarżonego do O. (...) w G.. Czynności związane z pobraniem oskarżonego z celi wykonywał funkcjonariusz Służby Więziennej A. Ł. oraz funkcjonariusze K. B. i P. C.. Gdy pokrzywdzony otworzył drzwi celi oskarżony zapytał go co może zabrać do tego szpitala. A. Ł. poinformował oskarżonego, że takie informacje uzyska w magazynie odzieżowym. Słysząc udzieloną mu odpowiedź A. M. zwrócił się do pokrzywdzonego słowami „chodź tu to cię rozjebię cwelu jebany, rozjebie cię pedle, ty chuju jebany”, a następnie próbował go kopnąć przez zamkniętą kratę koszową i opluł pokrzywdzonego w twarz. Funkcjonariusz A. Ł. skierował wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Ostatecznie odstąpiono od wymierzenia oskarżonemu kary.

Dowód : zeznania A. Ł. k. 63-65, 270-271

wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej k. 61

zeznania K. B. k. 72, 291v

zeznania P. C. k. 75, 291v -292

W dniu 29 sierpnia 2017r A. Ł. pełnił służbę jako oddziałowy dzienny na bloku (...). Około godz. 07.00 zauważył na monitoringu, że oskarżony A. M. zasłonił ręcznikiem łóżko w ten sposób, iż nie można było go kontrolować. Funkcjonariusz zwrócił mu uwagę przez domofon. Ociągając się z wykonaniem polecenia ostatecznie oskarżony ściągnął powieszony na łóżku ręcznik. Po godz. 08.00 pokrzywdzony udał się do oskarżonego wraz z dwoma innymi funkcjonariuszami tj. M. S. i R. K. aby wypuścić A. M. na świetlicę. Gdy pokrzywdzony otworzył drzwi celi oskarżony widząc go powiedział „przychodzi ten A. i się przypierdala pedał jebany, co baba cię zostawiła cepie jebany, na liścia zasługujesz konfidencie”.

Po tym wydarzeniu pokrzywdzony funkcjonariusz sporządził wniosek o wymierzenie oskarżonemu kary dyscyplinarnej. Oskarżonemu została wymierzona kara dyscyplinarna w postaci pozbawienia możliwości dokonywania zakupów artykułów żywnościowych lub wyrobów tytoniowych na okres jednego miesiąca.

Dowód : zeznania A. Ł. k. 105-106, 270

wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej k. 99

zeznania M. S. k. 114, 292

Jako osadzony A. M. nie przestrzega w ogóle obowiązujących norm i zasad, a całokształt jego zachowania w Zakładzie Karnym oceniany jest jako wysoce naganny. Wobec przełożonych jest agresywny. W związku ze swoim zachowaniem zakwalifikowany został na podstawie art. 88§3 k.k.w. jako stwarzający poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu. W grupie wychowawczej generował liczne konflikty i prezentował zachowania agresywne wobec innych osadzonych. Wielokrotnie występowano wobec niego z wnioskiem o wymierzenie kary dyscyplinarnej, ponad dwudziestokrotnie kary takie zostały mu wymierzone. Nagradzany regulaminowo był trzy razy, głównie w celu zachęcenia do poprawy zachowania. Oskarżony kontakt zewnętrzny za pośrednictwem korespondencji oraz rozmów telefonicznych utrzymuje głównie z (...) Oskarżony nie deklaruje uczestnictwa w podkulturze przestępczej. W zajęciach sportowych oraz kulturalnooświatowych uczestniczy chętnie. Na temat popełnionych czynów oraz dotychczasowego trybu życia wypowiada się bezkrytycznie.

Dowód : opinia z Zakładu Karnego k. 285

kopie wniosków o wymierzenie kar dyscyplinarnych k. 32-61

Oskarżony A. M. ma 39 lat. Urodził się (...) Posiada wykształcenie (...). Przed osadzeniem pracował w firmie (...). Ma (...) dziecko – syna w wieku (...). W przeszłości oskarżony był wielokrotnie karany sądownie.

Wyrokiem wydanym przez S. (...) w dniu (...) w sprawie o sygn akt (...) została oskarżonemu wymierzona – przy zastosowaniu art. 91§1k.k. - kara (...) (...) za dwa czyny kwalifikowane każdy z art. (...) karę tą oskarżony odbywał w okresie od (...)

Dowód : oświadczenie oskarżonego k. 199

karta karna k. 94, 249-250

opinia z Zakładu Karnego k. 285

odpis wyroku sygn akt (...) k. 92-93

Badający oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego biegli psychiatrzy zgodnie orzekli, iż na podstawie danych z akt sprawy oraz badania przeprowadzonego w dniach 26.09.207r i 09.110.2017r (do sprawy (...)) nie stwierdzają u badanego choroby psychicznej w sensie psychozy ani upośledzenia umysłowego. Zdaniem biegłych oskarżony aktualnie ujawnia negatywistyczną postawę wobec biegłych i niewerbalnie odmówił zgody na badanie sądowo-psychiatryczne. Analiza jego linii życiowej oraz dotychczasowe badania sądowo-psychiatryczne wskazują na cechy nieprawidłowej osobowości. Zgadzają się oni z opinią wyrażaną o oskarżonym przez biegłych w latach 2010, 2012 i 2017r, że ma on właściwą orientację w zakresie obowiązywania norm i zasad współżycia społecznego.

Biegli zgodnie potwierdzili, iż A. M. tempore criminis był zdolny do rozumienia znaczenia swoich czynów i kierowania swoim postępowaniem, a jego aktualny stan zdrowia psychicznego jest dobry i pozwala na jego udział w postępowani oraz samodzielne i rozsądne prowadzenie swojej obrony.

W opinii uzupełniającej wydanej na wniosek sądu biegli wskazali, iż na podstawie danych z akt sprawy oraz przeprowadzonego badania w dniu 26.09.2017r i kontaktu w dniu 18.06.2018r (oskarżony doprowadzony na badanie przez konwój policji nie pozwolił wyprowadzić się do pomieszczenia badań, biegli udali się do samochodu w którym pozostawał oskarżony, mimo perswazji nie odwrócił się do biegłych i nie nawiązał z nimi kontaktu wzrokowego ani logicznego) podtrzymali wnioski zawarte w pierwszej sporządzonej do tej sprawy opinii.

Dowód : opinia biegłych psychiatrów k. 145-146, 225-227

Informacja z ZK o przyjmowanych przez oskarżonego lekach k. 202

kopie opinii sporządzonych przez biegłych psychiatrów w innych postępowaniach k. 183-184, 185

A. M. został oskarżony o popełnienie dwóch czynów to jest tego, że :

1.  w dniu 15 maja 2017 roku w Zakładzie Karnym w G., podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego w G. A. Ł. obowiązków służbowych, znieważył ww. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe, po czym opluł ww. funkcjonariusza w twarz czym naruszył jego nietykalność cielesną przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia (...) roku kary (...) orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem (...) na szkodę A. Ł.

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zb z art. 222§1k.k. w zw z art. 64§1k.k. w zw z art. 11§2 k.k.

2.  w dniu 29 sierpnia 2017 roku w Zakładzie Karnym w G., podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego w G. A. Ł. obowiązków służbowych, znieważył ww. słowami wulgarnymi, powszechnie uznanymi za obelżywe przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia (...) roku kary (...) orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem (...) na szkodę A. Ł.

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. w zw z art. 64§1k.k.

Słuchany na etapie postępowania przygotowawczego (k. 131-132) oskarżony odmówił udziału w czynnościach oraz odmówił podpisania protokołu. Na etapie postępowania sądowego (k. 269v) oskarżony oświadczył, iż rozumie akt oskarżenia i nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oświadczył, iż do sprawy odniesie się na koniec postępowania sądowego.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 269v, 131-132

Ustaleń faktycznych sąd dokonał na podstawie uznanych za wiarygodne zeznań złożonych przez : pokrzywdzonego A. Ł. (k. 64-65, 105-106, 270v) oraz świadków K. B. k. 72-73, 291v i P. C. k. 75-76 291v-292.

Zeznania wskazanych powyżej osób są pełne, logiczne, wzajemnie zgodne, nie zawierają sprzeczności.

Za wiarygodne choć nie odnoszące się do okoliczności objętych aktem oskarżenia sąd uznał zeznania złożone przez świadka K. S. (k. 127, 292v). Jako prawdziwe sąd przyjął również zeznania świadka R. K. (k. 125). Okoliczności w nich podane nie pozwoliły jednak na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Ze zrozumiałych dla Sądu powodów świadek nie pamiętał okoliczności dotyczących zdarzenia do którego doszło w dniu 29.08.2017r.

Sąd dał wiarę zebranym w sprawie dowodom z dokumentów zarówno w zakresie ich autentyczności jak i zawartej w nich treści. W poczet materiału dowodowego sąd przyjął również opinie biegłych psychiatrów sporządzone w tym postępowaniu. Biegli udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione im pytania, a sformułowane wnioski w sposób należyty uzasadnili.

Przedmiotem czynności wykonawczej typu czynu zabronionego określonego w art. 226 § 1 k.k. jest znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej.

Przez zniewagę należy rozumieć takie zachowanie, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen, stanowi wyraz pogardy dla drugiego człowieka lub organu stanowiącego w art. 226 § 1 przedmiot bezpośredniego działania.

Zniewagi można dopuścić się słowem, gestem, pismem, rysunkiem. Wydaje się, że znieważenie człowieka może być popełnione tylko w postaci działania. Zaniechanie nie może realizować tego znamienia określoności czynu.

O tym, czy dana wypowiedź ma charakter zniewagi, decydują kryteria obiektywne, a nie odczucia znieważającego i znieważonego. Jeżeli dana wypowiedź obiektywnie nie zawiera treści znieważającej (o tym może decydować w pewnym stopniu zwyczaj i regionalne obyczaje), a jedynie jako taką odczuł ją adresat wypowiedzi, to brak jest naturalnie przestępności czynu.

Przedmiotem czynności wykonawczej typu czynu zabronionego określonego w art. 226 § 1 jest funkcjonariusz publiczny lub osoba do pomocy mu przybrana

Przestępstwo określone w art. 226 § 1 i 3 charakteryzuje się umyślnością w formie zamiaru bezpośredniego. Wynika to jednoznacznie z określenia znamienia czynności wykonawczej "znieważa" lub "poniża".

W rozpoznawanej sprawie, jak wynika to ze zgodnych zeznań świadków, oskarżony wyzywał funkcjonariusza służby więziennej A. Ł. i w dniu 15 maja 2017r i w dniu 29 sierpnia 2017r słowami powszechnie uznanymi za obelżywe tj. „chodź tu to cię rozjebię cwelu jebany, rozjebie cię pedle, ty chuju jebany” oraz „przypierdala pedał jebany, co baba cię zostawiła cepie jebany, na liścia zasługujesz konfidencie”. Słowa te były kierowane pod adresem funkcjonariusza w chwili gdy wypełniał on swoje obowiązki służbowe związane z przetransportowaniem osadzonego czy monitorowaniem celi i zaprowadzeniem do świetlicy. Słowa te kierowane do funkcjonariusza padły więc podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków. Oskarżony znieważył pokrzywdzonego używając słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe - tym samym oskarżony w obu przypadkach wypełnił swym zachowaniem znamiona czynu z art. 226 § 1 k.k.

Art. 222 § 1 k.k. stanowi natomiast, że kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo (...) do lat 3.

W komentowanym przepisie zachowaniem karalnym jest naruszenie nietykalności cielesnej. Istota tak opisanego zachowania - niezależnie od tego, że jest ono skierowane przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu lub osobie do pomocy mu przybranej - nie różni się w zasadzie niczym od naruszenia, o jakim mowa w art. 217 § 1. Naruszenie nietykalności cielesnej oznacza więc rozmaite postacie inwazyjnej ingerencji sprawcy w sferę cielesności funkcjonariusza publicznego. Zdając sobie sprawę z niemożności wyliczenia wszelkich postaci tego rodzaju ingerencji w charakterze ich egzemplifikacji, można przykładowo wskazać: spoliczkowanie, zrzucenie nakrycia głowy lub okularów, oblanie płynem, oplucie, potrącenie lub popchnięcie, kopnięcie. W judykaturze prezentowany jest pogląd analogiczny do przedstawionego wyżej, a sprowadzający się do wypowiedzi, że zwrot normatywny "narusza nietykalność cielesną" obejmuje wszelkie możliwe sposoby ingerencji sprawcy w nietykalność cielesną drugiej osoby, w tym również popchnięcie lub odepchnięcie [postanowienie SN z dnia 24 czerwca 2010 r., II KK 145/10, LEX nr 619619].

Przedmiotami czynności wykonawczej są funkcjonariusz publiczny lub osoba do pomocy mu przybrana. Enumeratywne wyliczenie osób będących funkcjonariuszami publicznymi ustawodawca zamieścił w definicji zawierającej objaśnienie tego wyrażenia w art. 115 § 13.

Istotnym jest, iż naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej musi nastąpić podczas pełnienia obowiązków służbowych (co oznacza zbieżność czasową) lub w związku z ich pełnieniem (co z kolei można by interpretować jako relację o rzeczowym, choć niekoniecznie kauzalnym charakterze, przy której podjęta czynność służbowa byłaby merytorycznie lub przyczynowo powiązana z zachowaniem sprawcy)

W niniejszej sprawie oskarżony po tym jak usłyszał odpowiedź udzieloną mu przez funkcjonariusza przez otwarte drzwi celi opluł go. Tym samym swym zachowaniem oskarżony wypełnił również znamiona czynu opisanego w art. 222§1k.k.

Opisane powyżej zachowanie oskarżonego było działaniem bezprawnym w sprawie nie zaistniały bowiem okoliczności wyłączające bezprawność opisanego czynu.

Zarzucanych mu czynów oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64§k.k. Przepis ten stanowi bowiem, że jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę (...) popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

A. M. był już uprzednio skazany wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy w Szamotułach w dniu 28.03.2013r w sprawie o sygn akt (...), w którym została oskarżonemu wymierzona – przy zastosowaniu art. 91§1k.k. - kara 10 miesięcy (...) za dwa czyny kwalifikowane każdy z art. 226§1k.k. w zw z art. 64§1k.k., a więc podobne do tych stanowiących przedmiot niniejszego postępowania. Karę tą oskarżony odbywał w okresie od 29.04.2014r do 28.02.2015r. Opisane czyny dokonał więc przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy (...).

Mając na uwadze rodzaj naruszonego działaniem oskarżonego dobra, którym z mocy art. 222§1 k.k. i 226§1k.k. jest swoboda podejmowania decyzji przez funkcjonariusza a także wolność funkcjonariusza od zachowań innych osób zmuszających ich do określonych działań. Biorąc też pod uwagę miejsce w którym doszło do popełnienie przestępstw – tj Zakład Karny - Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego w każdym z przypadków cechowała wyższa od znikomej społeczna szkodliwość.

W sprawie nie zaistniały, przewidziane w kodeksie karnym, okoliczności wyłączające winę oskarżonego. W tej sytuacji zasadnym stało się przyjęcie, iż oskarżony w pełni świadomie zachował się w sposób niezgodny z przewidzianą w art. 226 § 1 k.k. i 222§1 k.k. normą prawną.

W opinii sądu wskazywane przez oskarżonego – w treści wniosków dowodowych przedstawianych do akt sprawy – okoliczności dotyczące trudnej sytuacji osobistej oskarżonego związanej z długotrwałą rozłąką z osobami najbliższymi nie stanowią o istnieniu okoliczności wyłączających winę lub bezprawność popełnionych przez oskarżonego czynów. Przypomnieć należy, iż oskarżony przebywa w Zakładzie Karnym gdzie odbywa kare (...) orzeczoną prawomocnym wyrokiem za popełnione przez niego przestępstwo. Przyczyną rozłąki z najbliższymi jest więc wyłącznie działanie samego oskarżonego, a mając na uwadze, iż przed tym wyrokiem oskarżony odbywał kary orzeczone w innych sprawach miał on świadomość niedogodności związanej z wykonywaniem kary o charakterze izolacyjnym, a mimo to popełnił kolejne przestępstwo.

Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przez niego przestępstwa Sąd działał – zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 53 § 1 k.k. - według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zgodnie z treścią art. 11§3k.k. podstawą do wymierzenia kary w niniejszej sprawie za czyn opisany w pkt I był art. 222§1k.k., w którym za opisane w nim przestępstwo ustawodawca przewidział karę : grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 3 lat.

Mając na uwadze fakt, iż oskarżony był uprzednio karany sądownie, a kolejnego przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy za niezasadne sąd uznał wymierzenie oskarżonemu kary rodzajowo najłagodniejszej jak i tej najsurowszej ale w minimalnym rozmiarze tj 1 miesiąca pozbawienia wolności. Jako adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu sąd uznał :

- za czyn opisany w pkt I karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

- za czyn opisany w pkt II karę 2 miesięcy pozbawienia wolności

Działając na podstawie art. 85 k.k. w zw z art. 86 § 1 i § 2 k.k. sąd orzeczone wobec oskarżonego w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako łączną wymierzył karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności tj przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

Decydując o wysokości kary jaka powinna zastać orzeczone Sąd działał w granicach wyznaczonych przez 86 § 1 k.k. Przepis ten stanowi, że sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności.

Połączeniu podlegały kary : 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 miesięcy pozbawienia wolności

Kierując się wyżej wymienionymi zasadami, łącząc kary opisane powyżej sąd miał prawo wymierzyć karę od 3 miesięcy pozbawienia wolności ( przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji) - do sumy kar wymierzonych tj 5 miesięcy pozbawienia wolności ( przy zastosowaniu zasady kumulacji).

Zasadę pełnej absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania. W niniejszej sprawie okoliczności takie wystąpiły, a względy prewencyjne przemawiały za wymierzeniem właśnie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Mając na uwadze wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary Sąd miał obowiązek rozważenia czy w sprawie zaistniały przesłanki warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W niniejszej sprawie przesłanki te nie zostały spełnione. Art. 69 k.k. stanowi bowiem, iż możliwe jest warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy, który w chwili popełnienia czynu nie był karany na karę pozbawienia wolności. Oskarżony był karany na karę pozbawienia wolności, a nawet ją odbywał w chwili popełnienia każdego z czynów.

W opinii Sądu kara tego rodzaju i w takim wymiarze będzie wystarczająco dolegliwą aby spełnić stawiane jej cele z zakresu prewencji indywidualnej.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 w zw z § 4 ust 3 w zw z § 17 ust 2 pkt 3 w zw z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu sąd przyznał adw. P. Z. od Skarbu Państwa kwotę 1033,20zł (tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy) w tym kwotę 193,20zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote dwadzieścia groszy) tytułem podatku VAT

Na podstawie art 624 k.p.k. oraz art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości, oraz od uiszczenia opłaty