Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Marta Woźniak

Protokolant: st. sekr. Andżelika Drewno

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2019 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko R. Bank (...) (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce z siedzibą Oddziału w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

1.  pozbawia w całości wykonalności w stosunku do powoda T. S. tytuł wykonawczy - bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z dnia 5.03.2013r., któremu Sąd Rejonowy dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie Wydział I Cywilny nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 28.06.2013 r. do sygn. akt I Co 2536/13/K,

2.  zasądza od strony pozwanej R. Bank (...) (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce z siedzibą Oddziału w W. na rzecz powoda T. S. kwotę 11.817 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1522/17

Uzasadnienie wyroku z dnia 9 maja 2019r.

Powód T. S. w pozwie z dnia 8 września 2017r. skierowanym przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o pozbawienie w całości w stosunku do siebie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 5 marca 2013 r., nr (...), zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie , Wydział I Cywilny postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 r. do sygn. akt I Co 2536/13/K.

Uzasadniając roszczenie powód wskazał, że w dniu 6 września 2007 r. wraz z byłą żoną M. S. (1) – jako konsumenci, zawarli z pozwanym bankiem umowę kredytu mieszkaniowego nr (...) w której treści kwota kredytu została określona jako 290.347 CHF. Bank wypłacił kredytobiorcom kwotę 598.000 zł., stosownie bowiem do postanowień umowy, kwota kredytu miała zostać wypłacona w złotych polskich po przeliczeniu wg kursu kupna waluty kredytu obowiązującego w banku w dniu wypłaty kwoty kredytu, zgodnie z tabelą kursu walut banku dla produktów hipotecznych w (...) Bank (...) SA, obowiązującą w Banku w dniu uruchomienia kredytu. Następnie powód wskazał, iż na skutek zaprzestania spłaty rat kredytu, pozwany bank pismem z dnia 17 lutego 2013 r. wypowiedział umowę a w dniu 5 marca 2013 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), na łączną kwotę 277 033,23 CHF, któremu Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 r. do kwoty 435 520,50 CHF , sygn. akt I Co 2536/13/K.

Powód zakwestionował istnienie obowiązku stwierdzonego ww. bankowym tytułem egzekucyjnym. W ocenie powoda, roszczenie pozwanego banku nie jest wymagalne, bowiem umowa kredytu nie została skutecznie wypowiedziana przez bank tj. z naruszeniem art. 75 c ustawy Prawo bankowe a nadto wypowiedzenie miało charakter warunkowy co nie jest dopuszczalne. Jednocześnie powód podniósł zarzut nieważności umowy kredytowej, wskazując, iż zawarte w umowie klauzule przeliczeniowe nie były przedmiotem indywidualnych negocjacji oraz że umowa zawierała szereg klauzul abuzywnych oraz postanowień niezgodnych z prawem. Powód zakwestionował także wysokość obowiązku wskazanego w treści bankowego tytułu egzekucyjnego podnosząc, że tytuł egzekucyjny opiewa na kwotę znacznie wyższą aniżeli została ona kredytobiorcom wypłacona. Podniósł, iż niezrozumiały jest dla niego fakt żądania samego kapitału w kwocie 266.604,72 CHF ( tj. 907.169,81 zł), skoro kredytobiorcom wypłacono 598.000 zł a do dnia wystawienia b.t.e. spłacili 284.757,62 zł . Jako podstawę prawną wskazał przepis art. 840§1 pkt 1 k.p.c.

Strona pozwana (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. ( obecnie (...) Bank (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą Oddziału w W.) w odpowiedzi na pozew (k. 194 i nast.) wniosła o odrzucenie pozwu względnie o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniosła, że umowa kredytu została pozwanym wypowiedziana skutecznie. Zarzuciła, że kwestionowane przez powoda postanowienia umowy kredytu nie są abuzywne, nie są wyrokami Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wpisanymi do rejestru klauzul niedozwolonych. W ocenie pozwanego okoliczność , że podobna do spornej klauzula została wpisana wcześniej do rejestru, nie powoduje automatycznie uznania, że postanowienie zawarte w Regulaminie udzielonym przez Bank jest abuzywne. Nadto podniosła, że klauzula umowna w umowie kredytu /pożyczki hipotecznej określająca wartość raty w (...) tj. w walucie w której została ona zaciągnięta zawarta stanowi główny przedmiot umowy kredytu/pożyczki. Klauzula waloryzacyjna odnosząca się do kursów walut obcych i wskazująca na stopę procentową, zawarta w przedmiotowej umowie, jest postanowieniem określającym główne świadczenia stron a zatem nie podpada pod dyspozycję art. 385 ¹§1 k.c. , co oznacza, że nie może być badana w kontekście stosowania klauzul niedozwolonych .

W piśmie z dnia 30 listopada 2018r. (k. 306 ) strona pozwana (...) Bank (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą Oddziału w W. oświadczyła, że uznaje żądanie pozwu w części dotyczącej pozbawienia w całości tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 5 marca 2013 r., nr (...), zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie , Wydział I Cywilny postanowieniem z dnia 8czerwca 2013 r. do sygn. akt I Co 2536/13/K, jednakże z uwagi na inne okoliczności faktyczne, niż te przedstawione przez powoda w pozwie. W piśmie wniosła o nieobciążanie strony pozwanej kosztami procesu w oparciu o art. 102 k.p.c.

Podała, że w dniu 3 listopada 2018r. doszło do skutku połączenie transgraniczne pomiędzy R. Bank (...) ( jako spółką przejmującą ) oraz (...) Bank (...) S.A. ( jako spółką przejmowaną ). W wyniku tego połączenia

R. Bank (...) na drodze sukcesji uniwersalnej z dniem 3 listopada 2018r. wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank (...) S.A. Uprawnienia te są wykonywane na terenie Polski za pośrednictwem oddziału przedsiębiorcy zagranicznego tj. R. Bank (...) ( Spółka Akcyjna ) Oddział w Polsce. W uzasadnieniu swej decyzji procesowej o uznaniu powództwa pozwany podniósł, że postępowanie egzekucyjne na podstawie przedmiotowego tytułu wykonawczego zostało wszczęte przez poprzednika prawnego R. Bank (...) ( Spółka Akcyjna ) Oddział w Polsce w sierpniu 2015r. i z tej przyczyny nie jest możliwe dalsze kontynuowanie tego postępowania na podstawie obecnego tytułu wykonawczego w trybie art. 804 ¹ k.p.c. Zgodnie bowiem z aktualnie obowiązującą linia orzeczniczą, popieraną przez Sąd Najwyższy, w przypadku zmiany formy prawnej po stronie wierzyciela albo dłużnika, konieczne jest uzyskanie nowej klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego w trybie art. 788§ 1k.p.c

Jednakże w świetle obecnej interpretacji art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 12 listopada 2015 roku, poz. 1854)nie jest możliwe nadanie dalszej klauzuli wykonalności w trybie art. 788§1 k.p.c.) bankowym tytułom egzekucyjnym, które zostały utrzymane w mocy po uchyleniu art. 95 Prawa bankowego .

Z przyczyn obiektywnych, tytuł wykonawczy jaki był posiadany przez poprzednika prawnego R. Bank (...) ( Spółka Akcyjna ) Oddział w Polsce tj. (...) Bank (...) S.A. nie będzie mógł być wykorzystany przez aktualnego wierzyciela. Okoliczności te zmusiły stronę pozwaną do uznania powództwa, pomimo tego, że kwestionuje przesłanki, na jakich opiera się pozew. Dalej podniosła, że skoro oczywistym jest, że wykonalność tytułu wykonawczego musi zostać uchylona z uwagi na niemożność skorzystania z bte przez następcę prawnego pozwanego, rozważanie okoliczności podnoszonych przez powoda w pozwie należy uznać za bezprzedmiotowe a cel postępowania zostanie osiągnięty z uwagi na sukcesję uniwersalną wierzytelności i przychylenie się przez stronę pozwaną do konieczności pozbawienia na tej podstawie tytułu wykonalności .

Jednocześnie, pozwany Bank podniósł, że uwzględniając stanowisko procesowe zajęte przez niego, w pełni słusznym i uprawnionym jest orzeczenie o kosztach procesu w oparciu o przepis art. 102k.p.c. Na poparcie tego wniosku, pozwany podniósł, że jedynym powodem złożenia oświadczenia o uznaniu powództwa jest aktualna linia orzecznicza w kwestii konsekwencji prawnych przekształceń organizacyjnych Banku i ich wpływu na postępowania egzekucyjne prowadzone na podstawie bankowych tytułów egzekucyjnych. Pozwany zaznaczył, że podtrzymuje swe merytoryczne stanowisko i ostateczne rozstrzygnięcie sporu mogłoby się okazać dla pozwanego korzystne po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. Oświadczenie o uznaniu powództwa jest konsekwencją wskazanych wyżej zmian zewnętrznych, na które pozwany nie miał żadnego wpływu, stąd nieobciążanie kosztami procesu pozwanego jest jak najbardziej zasadne i słuszne.

Bezspornym w sprawie jest, że dniu 5 marca 2013 r. wierzyciel (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) przeciwko T. S. i M. S. (2), na łączną kwotę 277 033,23 CHF, któremu Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 r. do kwoty 435 520,50 CHF , sygn. akt I Co 2536/13/K. W dniu 31 sierpnia 2015r. wierzyciel wniósł do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Krakowa –Krowodrzy w Krakowie M. G. o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi T. S. na podstawie powyższego tytuł wykonawczego, sygn. akt KM 2997/15 . Postępowanie egzekucyjne jest zawieszone, wskutek wydania przez tut. Sąd w niniejszym postępowaniu w dniu 20 grudnia 2017r. postanowienia o zabezpieczeniu powództwa poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego .

Sąd zważył, co następuje :

Roszczenie powoda o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego wobec oświadczenia strony pozwanej o uznaniu powództwa zasługiwało na uwzględnienie.

Przepis art. 840 § 1 k.p.c. stanowi jedną z form merytorycznej obrony dłużnika przed egzekucją w sytuacji, kiedy pomimo istnienia tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności spełnienie świadczenia przez dłużnika jest bezzasadne. Dłużnik nie ma bowiem możliwości domagania się od organu egzekucyjnego ochrony swoich praw podmiotowych wynikających z prawa materialnego, gdyż badanie zasadności obowiązku objętego tytułem wykonawczym nie należy do kompetencji organów egzekucyjnych - wszelkie kwestie materialnoprawne mogą być przez dłużnika podnoszone jedynie w powództwie przeciwegzekucyjnym. Art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy dłużnik przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście. Z kolei art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. daje podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub zdarzenia, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane. Na podstawie regulacji materialnoprawnych w literaturze rozróżnia się przy tym zdarzenia zależne od woli stron (np. spełnienie świadczenia, potrącenie) oraz niezależne od woli stron (m.in. przedawnienie roszczenia, niemożność świadczenia wskutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada) (por. uchwała SN z dnia 14 października 1993 r., III CZP 141/93, OSNC 1994, nr 5, poz. 102; uchwała SN z dnia 30 lipca 1974 r., III CZP 44/74, OSNC 1975, nr 5, poz. 78). Do zdarzeń powodujących wygaśnięcie zobowiązania zalicza się: wykonanie zobowiązania, zmianę wierzyciela, dokonanie świadczenia przez dłużnika po wszczęciu egzekucji. Przepisy regulujące powództwa przeciwegzekucyjne mają charakter głównie materialnoprawny.

Należy zauważyć, że powództwo przeciwegzekucyjne może być realizowane tylko pod warunkiem, że istnieje potencjalna możliwość wykonania tytułu wykonawczego. Żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego znajduje uzasadnienie tylko dopóty dopóki jest możliwość wykonania tego tytułu. W doktrynie możliwość ta określana jest jako zdolność tytułu wykonawczego do egzekucji. Powództwo przeciwegzekucyjne staje się zatem niedopuszczalne z chwilą, gdy wygasła wykonalność tytułu wykonawczego na skutek wyegzekwowania całego świadczenia albo też, gdy zobowiązanie w związku z zapłatą lub innym zdarzeniem przestało istnieć (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 30 maja 2014 r., II CSK 679/13, LEX nr 1475081; oraz wyroki z 14 maja 2010 r., II CSK 592/09, LEX nr 677750; z 4 kwietnia 2002 r., I PKN 197/01, Wokanda 2002/12/27; z 17 listopada 1988 r., I CR 255/88, LEX nr 8929).

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Wobec faktu, iż pozwany uznał powództwo złożone przez powoda, a brak było przesłanek do przyjęcia, iż uznanie to jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, Sąd uwzględnił je w całości, o czym orzeczono w punkcie I. sentencji wyroku. Wskazać przy tym należy, iż wystąpienie z przedmiotowym powództwem było dopuszczalne na gruncie 840 § 1 pkt 1 k.p.c. Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w pkt 1 sentencji postanowienia na mocy powołanych przepisów.

Ubocznie można wskazać, że dnia 8 września 2016 r. weszła w życie ustawa z 10 lipca 2015 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny, ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015, poz.1311). Ustawa nowelizująca dodała do k.p.c. art. 804 ¹ k.p.c., zgodnie z którym „W razie przejścia egzekwowanego uprawnienia na inną osobę po wszczęciu postępowania egzekucyjnego osoba ta może wstąpić do postępowania na miejsce wierzyciela za jego zgodą, o ile przejście będzie wykazane dokumentem urzędowym lub dokumentem prywatnym z podpisem urzędowo poświadczonym”.

Jak wskazał Sad Najwyższy w uchwale z dnia 26 października 2016r. IIICZP 56/16 (OSNC 2017/6/68) unormowanie to, którego istota sprowadza się do rezygnacji z ugruntowanego w nowszej judykaturze wymagania uzyskania klauzuli wykonalności przez osobę, która nabyła wierzytelność po wszczęciu postępowania egzekucyjnego (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009 r., III CZP 4/09, OSNC 2010, nr 1, poz. 2, i z dnia 26 czerwca 2014 r., III CZP 46/14, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2012 r., V CSK 7/12, nie publ.), nie uzależnia jego stosowania od charakteru tytułu wykonawczego i może prima facie mieć zastosowanie także wtedy, gdy postępowanie egzekucyjne toczy się na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzulą wykonalności. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 lipca 2015 r., wprowadzony do systemu prawnego art. 804 ¹ k.p.c. ma zastosowanie do postępowań wszczętych po jej wejściu w życie, a więc nie w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy.

Ze względu na fakt, że sprawa I C 1522/17 dotyczy postępowania egzekucyjnego wszczętego przed dniem 8 września 2016 r. (sierpień 2015 r.) zasadne wydaje się odniesienie do stosowania art. 788 § 1 k.p.c. zgodnie z którym „Jeżeli uprawnienie lub obowiązek po powstaniu tytułu egzekucyjnego lub w toku sprawy przed wydaniem tytułu przeszły na inną osobę, sąd nada klauzulę wykonalności na rzecz lub przeciwko tej osobie, gdy przejście to będzie wykazane dokumentem urzędowym lub prywatnym z podpisem urzędowo poświadczonym.”

Dość długo w doktrynie i orzecznictwie występowały rozbieżności co do konieczności nadania klauzuli wykonalności w razie przejścia egzekwowanego uprawnienia w wyniku innych zdarzeń niż dziedziczenie. Rozbieżności te dotyczyły interpretacji treści art. 788 § 1 k.p.c., w zakresie konieczności nadawania klauzuli wykonalności na rzecz nowego wierzyciela po wszczęciu postępowania egzekucyjnego.

P. orzecznicza wskazywała, że zmiana w osobie dłużnika lub wierzyciela w toku postępowania egzekucyjnego nie wymagała uwidocznienia tej zmiany w klauzuli wykonalności. Wystarczało wykazanie odpowiednimi dokumentami przejście obowiązków wobec organu egzekucyjnego prowadzącego egzekucję. Z linii orzeczniczej Sądu Najwyższego do 2004 r. wynikało, że dopuszczalne było dalsze prowadzenie egzekucji już wszczętej z udziałem nowych stron, jeżeli stosownymi dokumentami następstwo prawne zostało wykazane przed organem egzekucyjnym.

Drugi z poglądów, aktualnie dominujący polega na odstąpieniu od dotychczasowej linii orzeczniczej. „Sąd Najwyższy odwołując się do wykładni językowej art. 788 § 1 k.p.c. stwierdził, iż nie pozwala na różne traktowanie stanów faktycznych w zależności od momentu, w którym nastąpiło przejście uprawnień lub obowiązku, albowiem w normie tej nie odniesiono się w żaden sposób do tego momentu. Ustawodawca przewidział możliwość nadania klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego już po powstaniu tytułu egzekucyjnego lub w toku sprawy i jest to jedyna cezura czasowa o jakich mowa w analizowanym przepisie. Za taką wykładnią art. 788 § 1 k.p.c. przemawiać ma również wykładnia celowościowa. Jak wyjaśnił to Sąd Najwyższy, nie można wykluczyć powstania w toku postępowania egzekucyjnego rzeczywistej potrzeby ekonomicznej lub organizacyjnej zbycia wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży lub innej umowy nienazwanej. Rozstrzyganie w takiej sytuacji skomplikowanych zagadnień prawnych nie leży w kompetencji organu egzekwującego specjalizującego się w sprawnym i skutecznym wykonywaniu tytułu wykonawczego. Omawiany zakaz (…) ostatecznie Sąd Najwyższy rozstrzygnął uchwałą z dnia 26 czerwca 2014r. wydana w sprawie III CZP 46/14, w której przyjęto, że po wszczęciu egzekucji w razie połączenia się banków przez przeniesienie całego majątku banku przejmowanego przez bank przejmujący konieczne jest nadanie klauzuli wykonalności na rzecz banku przejmującego. Stanowisko to akceptowane jest przez przeważającą część przedstawicieli doktryny. Sąd Najwyższy od 2004r. wypowiadał się już wielokrotnie, że nie do organu egzekucyjnego należy badanie przejścia uprawnień lub obowiązków w toku postępowania egzekucji, powinien uczynić to sąd w postępowaniu klauzulowym”.

Szczegółowa analiza stanowiska Sądu Najwyższego po 2004r. wskazuje, że stosowaniem art. 788 § 1 k.p.c (konieczność nadawania klauzuli wykonalności na rzecz nowego wierzyciela po wszczęciu postępowania egzekucyjnego) objęte są również sytuacje, w których doszło do przejścia uprawnień lub obowiązków w trakcie prowadzonego już postępowania egzekucyjnego. Zmiany podmiotowe w zakresie uprawnień lub obowiązków objętych sporem sądowym, do których doszło w toku postępowania i których nie uwzględnia treść tytułu egzekucyjnego, lub które nastąpiły już po jego powstaniu, powinny mieć odzwierciedlenie w tytule wykonawczym (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2004 r., III CZP 63/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 174 i z dnia 5 marca 2009 r., III CZP 4/09, OSNC 2010, nr 1, poz. 2). Ustawodawca nie zdecydował się bowiem przekazać kompetencji do dokonywania ustaleń w tym zakresie, choćby wyłącznie na podstawie dokumentów, organowi egzekucyjnemu, lecz uzależnił dopuszczalność wszczęcia egzekucji na rzecz aktualnego wierzyciela lub przeciwko aktualnemu dłużnikowi od nadania na rzecz tego wierzyciela względnie przeciwko temu dłużnikowi klauzuli wykonalności, powierzając podejmowanie odpowiedniej decyzji sądowi w ramach sformalizowanego postępowania klauzulowego.”

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca proces winna zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu 1.000 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. 2015, poz. 1800 – (10.800zł), a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa ( 17 zł).

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 101 k.p.c., zgodnie z którym zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż uznanie powództwa nie nastąpiło przy pierwszej czynności procesowej pozwanego jaką było złożenie odpowiedzi na pozew, a dopiero w piśmie z dnia 30 listopada 2018 r. Do tego momentu strona pozwana konsekwentnie kwestionowała zasadność zgłoszonego przez powoda roszczenia.

Sąd nie znalazł także podstaw do zastosowania w tym postępowaniu instytucji dobrodziejstwa nieobciążania pozwanego kosztami procesu należnymi przeciwnikowi. Instytucja ta znajduje swoje uregulowanie w przepisie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Podkreślić należy, że zastosowanie tego przepisu ma miejsce wyjątkowo, między z uwagi na charakter sprawy, gdy strona przegrywająca znajduje się w wyjątkowo ciężkiej sytuacji majątkowej, a była subiektywnie przeświadczona o słuszności swojego stanowiska w sprawie. Sąd uznał, iż tego rodzaju szczególnie uzasadniony wypadek nie zachodzi w niniejszym przypadku, uwzględniając okoliczność, iż uznanie powództwa w piśmie z dnia 30 listopada 2018 r. nie było konsekwencją zachowania powoda, a stanowiło jedynie zmianę stanowiska w istniejącym już sporze. Strona pozwana jako profesjonalny podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie finansów, powinien od początku procesu liczyć się z konsekwencjami wszczęcia postępowania przeciwegzekucyjnego, w tym z obowiązkiem uiszczenia kosztów w przypadku przegranej.