Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2020 r. w Zielonej Górze

na posiedzeniu niejawnym

odwołania A. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 14.07.2020 r. znak (...)

o przyznanie prawa do dodatku solidarnościowego

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznanie wnioskodawczyni A. S. (1) prawo do dodatku solidarnościowego

sędzia Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 1588/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 14.07.2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonej A. S. (1) prawa do dodatku solidarnościowego, ponieważ pracodawca nie rozwiązał z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem po 15.03.2020 r. ani po tym dniu umowa o pracę nie została rozwiązana z upływem czasu, na który była zawarta. Stosunek pracy został rozwiązany za porozumieniem stron.

Jako podstawę prawną decyzji organ rentowy podał art. 2 i art. 3 ust. 1-4 ustawy z 19.06.2020 r. o dodatku solidarnościowym przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-10.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona A. S. (1) wniosła o zmianę tej decyzji w przedmiocie odmowy przyznania dodatku solidarnościowego poprzez przyznanie tego świadczenia, porozumienie stron dotyczyło wyłącznie skrócenia miesięcznego terminu wypowiedzenia, bowiem pracodawca był już niewypłacalny.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ubezpieczona A. S. (1) złożyła Zakładowi wniosek o dodatek solidarnościowy 22.06.2020 r.

Okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego.

Odwołująca się była zatrudniona w (...) D. W. w Z. od dnia 1.11.2018 roku jako sprzedawca.

Stosunek pracy ustał w wyniku porozumienia stron z powodu zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn leżących po stronie pracodawcy z dniem 31.03.2020 roku. Przyczyną zawarcia porozumienia powodującego ustanie stosunku pracy była likwidacja stanowiska pracy. Porozumienie zostało zawarte w dniu 23.03.2020 roku

Dowód: świadectwo pracy - k. 4, porozumienie –k.5 akt

Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie okazało się zasadne.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy odwołującej się przysługuje prawo do dodatku solidarnościowego, przy czym spór ten ograniczał się do przesłanki określonej w art. 3 ust. 1 ustawy z 19.06.2020 r. o dodatku solidarnościowym przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-19 (Dz.U. z 2020 r., poz. 1068).

Zgodnie z przepisami tego ustępu, dodatek solidarnościowy przysługuje osobie, która w 2020 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych przez łączny okres co najmniej 60 dni oraz:

1) z którą po dniu 15 marca 2020 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem lub

2) której umowa o pracę po dniu 15 marca 2020 r. uległa rozwiązaniu z upływem czasu, na który była zawarta.

Pozostałe przesłanki uzyskania przez ubezpieczoną prawa do spornego świadczenia nie były kwestionowane przez ZUS.

Stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny, ponieważ w świetle przedłożonych dokumentów poza sporem było, że umowa o pracę łącząca wnioskodawczynię i jej pracodawcę została rozwiązana za porozumieniem stron z powodu likwidacji stanowiska pracy wnioskodawczyni, a więc z przyczyn leżących wyłącznie postronnie pracodawcy.

Oczywiście rację ma pozwany organ rentowy wskazując, że literalne brzmienie cytowanego w zaskarżonej decyzji przepisu wskazuje na wypowiedzenie pracodawcy jako podstawy do przyznania dodatku solidarnościowego.

Zdaniem Sądu literalne brzmienie przepisu nie jest wystarczające do oceny zasadności odwołania wnioskodawczyni. Przecież literalne brzmienie przepisu daje prawo do dodatku solidarnościowego ubezpieczonemu, któremu umowę o pracę wypowiedział pracodawca np. z powodu działania na szkodę pracodawcy, wyłącza prawo do spornego świadczenia wnioskodawczyni, z którą bez wątpliwości stosunek pracy rozwiązał pracodawca, tyle tylko, że w rybie porozumienia stron.

Dlatego też, zdaniem Sądu, decydujące znaczenie ma cel ustawy, cel przepisu, który jest podstawą rozstrzygnięcia.

21 czerwca 2020 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 czerwca 2020 r. o dodatku solidarnościowym, przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-19. Dodatek solidarnościowy wynosi 1400 zł za miesiąc kalendarzowy dla osób, które straciły pracę w wyniku kryzysu wywołanego COVID-19.

Idea ustawodawcy w zakresie wskazanego dodatku to pomoc finansowa dla osób, które straciły zatrudnienie w okresie epidemii. Niniejsza pomoc realizowana jest poprzez wsparcie finansowe osób, które straciły źródło przychodu ze względu na sytuację gospodarczą spowodowaną kryzysem wywołanym COVID-19. Wskazać tu należy, że dodatek jest formą pomocy przyznawaną przez okres trzech miesięcy i stanowi zabezpieczenie finansowe dla osób w okresie poszukiwania nowej pracy.

Okoliczności takie występowały w przedmiotowej sprawie.

Nie można również nie zwrócić uwagi na fakt iż rozwiązanie umowy o prace z przyczyn leżących po stronie pracodawcy we wszystkich możliwych sytuacjach statuuje taką osobę jak osobę, z którą pracodawca rozwiązał umowę o pracę. Tytułem przykładu można wskazać ustawę o tzw. grupowych zwolnieniach, sytuację osób ubiegających się o zasiłek dla bezrobotnych.

Trudno się więc dziwić i wskazywać na literalne brzmienie przepisu w sytuacji, gdy porozumienie zostało zawarte przed 19.06.2020 r, to jest przed uchwaleniem ustawy będącej źródłem uprawnienia do dodatku solidarnościowego.

Reasumując, w ocenie Sądu, skoro literalne brzmienie przepisu stoi w sprzeczności z celem ustawy, to interpretacja przepisu musi uwzględniać cel przepisu. Skoro wnioskodawczyni straciła pracę, straciła źródło przychodu ze względu na sytuację gospodarczą spowodowaną kryzysem wywołanym COVID-19 i spełniła pozostałe kryteria, co do których nie było sporu, to przysługuje jej prawo do dodatku solidarnościowego.

Odwołująca się spełniła więc sporną przesłankę uzyskania prawa do tego świadczenia.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.