Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2021 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XII Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: SSO Maria Taront

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2021 roku w Poznaniu

na posiedzeniu jawnym

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 82.883,06 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt trzy złote 06/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 marca 2018 r. do dnia zapłaty.

2.  kosztami sądowymi obciąża pozwaną i w związku z tym zasądza od niej na rzecz powoda kwotę 4.144,15 zł zł (cztery tysiące sto czterdzieści cztery złote 15/100) tytułem zwrotu kosztów opłaty od pozwu,

3.  odstępuje od obciążenia pozwanej kosztami zastępstwa procesowego powoda.

4.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w P. na rzecz radcy prawnego K. P. -prowadzącego Kancelarię Adwokacką w P. kwotę 6.480 zł tytułem nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu.

SSO Maria Taront

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 marca 2018 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, że pozwana K. K. ma zapłacić na jego rzecz kwotę 82.883,06 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zawarł z pozwaną w dniu 27 kwietnia 2015 roku umowę pożyczki nr (...). Z uwagi na nienależyte wykonywanie przez pozwaną zaciągniętego zobowiązania jej zadłużenie z dniem 28 marca 2016 r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. Pismem z dnia 9 czerwca 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia. Mimo tego pozwana do dnia dzisiejszego nie uregulowała zobowiązania wobec powoda (k. 2-4).

Postanowieniem z dnia 18 maja 2018 r. Sąd Rejonowy (...) w L. postanowił przekazać sprawę do Sadu Okręgowego z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. (k. 5).

Nakazem zapłaty z dnia 29 listopada 2018 r. Sąd nakazał pozwanej K. K., aby zapłaciła na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 82.883,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 marca 2018 r. do dnia zapłaty, a nadto kwotę 9.562 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 17 zł z tytułu zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (k. 28)

Pismem z dnia 20 grudnia 2018 r. pozwana wniosła sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty zarzucając mu błędne ustalenia faktyczne i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa. Z uwagi na powyższe zarzuty pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego nakazu zapłaty w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd I instancji w trybie postępowania zwykłego i oddalenie w całości powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że nie otrzymała od powoda kwoty wskazanej w nakazie zapłaty, a jego roszczenia wobec niej są całkowicie bezpodstawne (k. 36-37).

Pismem z dnia 14 marca 2019 r. pozwana wniosła o przyznanie jej obrońcy z urzędu (k. 98)

Postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2019 r. Sąd ustanowił dla pozwanej radcę prawnego z urzędu (k. 112).

Pismem z dnia 31 maja 2019 r. pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pełnomocnika ustanowionego z urzędu wynagrodzenia.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że zawierała z powodem umowę kredytu gotówkowego, jednocześnie zaznaczyła ona, że w chwili składania oświadczenia woli w przedmiocie zawarcia umów kredytowej znajdowała się ona w stanie wyłączającym świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli z uwagi na swą chorobę psychiczną i niedorozwój umysłowy, wobec czego uznać należy, że umowa kredytowa jest nieważna z mocy prawa. Pozwana podniosła także zarzut braku prawidłowej reprezentacji banku oraz określenia pozaodsetkowych kosztów kredytu z naruszeniem interesów konsumenta (k. 122-137).

W opinii psychiatryczno-psychologicznej z dnia 20 stycznia 2020 r. biegli sądowi stwierdzili, że pozwana w dacie zawarcia z powodem umowy znajdowała się w wyrównanym stanie psychicznym, umożliwiającym jej świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Jej zdolności w zakresie funkcji werbalnych umożliwiały jej też zrozumienie treści umowy, którą podpisywała i konsekwencji jej zawarcia. Biegli oświadczyli także, że pozwana nie jest osobą upośledzoną umysłowo w zakresie funkcji werbalnych, które w kontekście zobowiązania kredytowego mają zasadnicze znaczenie. Jej zdolność do rozumienia znaczenia podejmowanej decyzji kredytowej oraz wiążących się z nią skutków w postaci konieczności spłaty kwoty była zachowana. Pozwana zdaniem biegłych, jak wskazuje badanie psychologiczne, w zakresie najważniejszych sprawności werbalnych funkcjonuje w zakresie normy dla swojej grupy wiekowej. (k. 243-248)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 kwietnia 2015 r. pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank (...) S.A. za pośrednictwem pośrednika kredytowego (...) Sp.z o.o. z umowę kredytu gotówkowego nr (...)- zwaną dalej umową kredytu. Zgodnie z § 1 przedmiotowej umowy bank udzielił pozwanej kredytu gotówkowego przeznaczonego częściowo na spłatę zobowiązań finansowych wymienionych w ust.2 pkt.1 umowy kredytu, w wysokości 70.798,05 zł na okres od 27 kwietnia 2015 r. do dnia 5 maja 2025 r. Kredyt był przeznaczona częściowo na spłatę zobowiązań finansowych pozwanej z tytułu umowy kredytu (...) w (...) Bank S.A. w kwocie 2.364,00 zł oraz sfinansowanie kosztów usługi pośrednika kredytowego. Zgodnie z § 2 umowy kredytu bank wypłacił pozwanej kwotę 43.580,00 zł w formie przelewu na rachunek wskazany przez pozwaną, kwotę 2.364,00 zł na rachunek wskazany w dyspozycji Kredytobiorcy, kwotę 12.035,67 zł z tytułu prowizji od udzielonego kredytu w formie przelewu na rachunek banku, kwotę 12.818,38 zł tytułem opłaty pobieranej od kredytobiorcy przez pośrednika w formie przelewu na rachunek wskazany przez kredytobiorcę w pisemnej dyspozycji. Zgodnie z § 7 umowy kredytu pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami umownymi w 120 ratach kapitałowo-odsetkowych.

Pozwana po uiszczeniu pięciu pierwszych rat kredytu bez porozumienia z powodem zaprzestała spłaty dalszych rat kapitałowo-odsetkowych. Pismem z dnia 2 lutego 2016 r. powód wypowiedział pozwanej umowę kredytu. Pismami z dnia 9 czerwca 2016 r. i 4 listopada 2015 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy kredytu. Wezwania te pozostały bez odpowiedzi ze strony pozwanej.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku (k.10), przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 9 czerwca 2016 r.(k. 13-14), umowa kredytu gotówkowego nr (...) (k. 15-16), odpis KRS powoda(k. 19-23), dowód wpłaty rat kredytu (k. 69), warunkowe wypowiedzenie umowy o kredyt gotówkowy (k. 70-71), wezwanie do zapłaty z dnia 4 listopada 2015 r. (k. 74),historia rachunku kredytowego (k. 75-94), przesłuchanie pozwanej (płyta k. 239, 319,332)

Pozwana jest osobą leczącą się psychiatrycznie, cierpi na organiczne zaburzenia nastroju. Jej funkcjonowanie intelektualne kształtuje się na pograniczu upośledzenia umysłowego. Dokumentacja wizyt leczenia ambulatoryjnego pozwanej w okresie zawierania kredytu nie wskazuje na istotne pogorszenie jej stanu psychicznego, które mogłoby znosić jej zdolność do rozpoznania podejmowanych czynności. Pozwana w dacie zawarcia z powodem umowy znajdowała się w wyrównanym stanie psychicznym, umożliwiającym jej świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Jej zdolności w zakresie funkcji werbalnych umożliwiały jej też zrozumienie treści umowy, którą podpisywała i konsekwencji jej zawarcia.

Dowód: dokumentacja medyczna pozwanej (k. 138-186), przesłuchanie pozwanej (płyta k. 239, 319,332)

W związku z wątpliwościami co do stanu psychicznego pozwanej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych na tą okoliczność. W opinii psychiatryczno-psychologicznej z dnia 20 stycznia 2020 r. biegli sądowi stwierdzili, że pozwana w dacie zawarcia z powodem umowy znajdowała się w wyrównanym stanie psychicznym, umożliwiającym jej świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Jej zdolności w zakresie funkcji werbalnych umożliwiały jej też zrozumienie treści umowy, którą podpisywała i konsekwencji jej zawarcia. Biegli oświadczyli także, że pozwana nie jest osobą upośledzoną umysłowo w zakresie funkcji werbalnych, które w kontekście zobowiązania kredytowego mają zasadnicze znaczenie. Jej zdolność do rozumienia znaczenia podejmowanej decyzji kredytowej oraz wiążących się z nią skutków w postaci konieczności spłaty kwoty była zachowana. Pozwana zdaniem biegłych, jak wskazuje badanie psychologiczne, w zakresie najważniejszych sprawności werbalnych funkcjonuje w zakresie normy dla swojej grupy wiekowej.

Vide :opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna (k. 243-248), opinia uzupełniająca (k. 274-275)przesłuchanie pozwanej (płyta k. 239, 319,332)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów prywatnych i urzędowych zgromadzonych w aktach sprawy oraz osobowych źródeł dowodowych w postaci przesłuchania pozwanej. Wiarygodność kserokopii dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu. Mimo, że kserokopia nie jest dokumentem, a stanowi jedynie element twierdzenia strony o istnieniu dokumentu o treści odpowiadającej kserokopii, to w niniejszej sprawie żadna ze stron nie podniosła zarzutów kwestionujących istnienie określonych dokumentów prywatnych czy urzędowych.

Zeznania pozwanej Sąd uznał za wiarygodne jedynie w zakresie, w którym znalazły one potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. W szczególności pozwana potwierdziła, że zaciągnęła ona zobowiązanie kredytowe we wskazanej przez powoda wysokości i zaprzestała spłat rat kredytu.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł także na treści opinii psychiatryczno-psychologicznej sporządzonej przez biegłych psychologa J. K. oraz psychiatrę K. Z., która uzupełniona została pisemnie w dniu 28 sierpnia 2020 r. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia sporządzone została w sposób jasny, rzeczowy i przejrzysty. Biegli wskazali, na czym oparli dane niezbędne do wydania opinii, z jakich korzystali źródeł i jaką posłużyli się metodologią. W sposób zrozumiały przedstawili wnioski z opinii jak i ustalenia opinii. Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że biegli posiadają kompetencje i doświadczenie potrzebne dla wydania opinii w sprawie. Opinia kwestionowana były przez pozwaną, jednakże na wszystkie podnoszone przez nią wątpliwości biegli szczegółowo i jasno odpowiedzieli w treści opinii uzupełniającej.

Wobec powyższego należało uznać, że strony nie zgłosiły zarzutów, które skutecznie podważyłyby prawidłowość i rzetelność opracowanych w sprawie opinii, a wszystkie podniesione wątpliwości biegli rzeczowo i rzetelnie wyjaśnili.

Sąd uznał, iż wskazany powyżej materiał dowodowy był wystarczający do ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy i mając to na uwadze postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 2 grudnia 2020 r. oddalił wnioski dowodowe pozwanej o przesłuchanie świadków R. O. i K. R..

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Postępowanie zostało wszczęte na skutek wystąpienia z powództwem o zasądzenie od pozwanej K. K. na rzecz powoda (...) Bank S.A. kwoty 82.883,06 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana ostatecznie nie kwestionowała zawarcia umowy pożyczki, podnosiła zaś zarzut nieważności tejże umowy jako zawartej przez nią w stanie wyłączającym świadome podjęcie decyzji i wyrażenie woli. Nadto podniosła także zarzut rażącego naruszenia jej interesów jako konsumenta z uwagi na treść zapisów umowy kredytu oraz nieprawidłowej reprezentacji powoda przy zawieraniu umowy kredytu.

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Oznacza to, że na powodzie ciążył obowiązek przekazania kredytobiorcy określonej kwoty, na pozwanej zaś spoczywało zobowiązanie zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami i opłatami w oznaczonych terminach spłaty.

Sąd, po przeprowadzeniu kompleksowego postępowania dowodowego w sprawie doszedł do przekonania, iż żądanie zgłoszone przez powódkę zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu pozwanemu nie udało się skutecznie zakwestionować ważności zawartej przez strony umowy. Natomiast powód przedłożył szczegółowa dokumentację potwierdzającą istnienie i wysokość zobowiązania pozwanej.

Przede wszystkim w ocenie tut. Sądu biorąc pod uwagę treść opinii biegłych sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania pozwanej nie udało się skutecznie wykazać, iż w momencie zawierania umowy kredytu z powodem znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Sam bowiem fakt, iż pozwana cierpi na zaburzenia psychiczne nie świadczy jeszcze o tym, iż w momencie składania oświadczenia woli jej stan zdrowia uniemożliwiał jej świadome podjęcie decyzji o zaciągnięciu zobowiązania kredytowego. Co więcej, ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie wynika, iż pozwana świadomie i celowo zaciągnęła zobowiązanie kredytowe i rozdysponowała otrzymane od powoda środki dokonując zaplanowanych uprzednio prac remontowych. Początkowo także terminowo uiszczała wymagane raty kredytu, aby następnie całkowicie zaprzestać jego spłaty. Mając na uwadze powyższe twierdzenia pozwanej jakoby jej stan psychiczny i choroba spowodowały, iż nie zdawała ona sobie sprawy z charakteru zaciąganego zobowiązania, treści umowy kredytowej czy też konieczności spłaty zobowiązania wraz z odsetkami i opłatami dodatkowymi uznać należy jedynie za element strategii procesowej pozwanej nakierowany na uzyskanie korzystnego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Podobnie za całkowicie bezzasadne uznać należało zarzuty pozwanej odnośnie nieprawidłowej reprezentacji powoda przy zawieraniu umowy kredytu. O nieważności zawartej przez strony umowy kredytu nie może świadczyć ani fakt zawarcia przedmiotowej umowy przez pośrednika kredytowego, ani też podnoszony przez pozwaną fakt nieprzedstawienia przez pośrednika, w momencie zawierania umowy z pozwaną umowy bądź innego rodzaju umocowania uprawniającego go do działania w imieniu powoda. Zgodnie bowiem z art. 6a ust. 1 lit b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 1896)1. Bank może, w drodze umowy zawartej na piśmie, powierzyć przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznemu, z zastrzeżeniem art. 6d, wykonywanie w imieniu i na rzecz banku pośrednictwa w zakresie czynności wymienionych w art. 5 i 6, polegającego na zawieraniu i zmianie umów kredytów i pożyczek pieniężnych udzielanych osobom fizycznym, w tym kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż powód zawierając umowę z pozwaną uprawniony był do działania przez pośrednika. Co więcej uznać także należy, że poprzez przekazanie pozwanej środków zgodnie z dyspozycją zawartą w umowie kredytu potwierdził on czynności pośrednika podejmowane przy zawarciu umowy kredytu. Także uwagi pozwanej odnośnie komparycji umowy kredytu, w ocenie tut. Sądu nie mają wpływu na ważność tejże umowy, gdyż jej treść pozwala w sposób niebudzący wątpliwości zidentyfikować strony umowy i ich obowiązki z niej wynikające.

Podobnie na uwzględnienie nie zasługiwały podnoszone przez pozwaną zarzuty odnośnie rażącego naruszenia jej interesu jako konsumenta poprzez ukształtowanie pozakodeksowych kosztów kredytu na kwotę stanowiącą około 54 % całkowitej kwoty kredytu. Godzi się bowiem wskazać, że zgodnie z art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2019 r. poz. 1083j.t.) Maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru;

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Nadto pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu.

Jak wskazuje się przy tym w orzecznictwie i doktrynie w praktyce oznacza to, że pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą w skali 6 miesięcy przekroczyć 40% całkowitej kwoty kredytu (25% + 15%), w skali roku 55% (25% + 30%), w skali 2 lat 85% (25% + 60%), a w każdym wypadku 100% całkowitej kwoty kredytu (zob. K. Osajda (red.), Tom VII, Prawo konsumenckie. Komentarz, Warszawa 2019, Legali online).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż umowa kredytowa pozwanej zawarta została na okres 10 lat, co za tym idzie pozaodsetkowe koszty umowy kredytu w wysokości około 54 % całkowitej kwoty umowy kredytu nie mogą zostać uznane za rażąco wygórowane i naruszające interes pozwanej jako konsumenta. Godzi się ponadto podkreślić, iż to pozwana zaciągając zobowiązanie zdecydowała się skorzystać z usług pośrednika kredytowego, nie udając się bezpośrednio do banku, wobec czego winna była zdawać sobie sprawę, że obowiązana będzie uiścić wygenerowane z tego tyłu koszty.

Nie sposób także wbrew twierdzeniom pozwanej uznać, iż umowa kredytowa łącząca strony narusza art. 30 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna określać informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie skoro w umowie łączącej strony wprost wskazano jakie opłaty dodatkowe pozwana jest obowiązana ponieść z tytułu zawarcia tejże umowy.

Na marginesie tut. Sąd pragnie także zaznaczyć, iż nawet stwierdzenie w niniejszym postępowaniu, iż umowa kredytu łącząca strony narusza bądź to art. 30 ust. 10 bądź art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie mogłoby skutkować nieważnością umowy łączącej strony i w rezultacie oddaleniem powództwa w sprawie. Zgodnie bowiem z art. art. 36a ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim w wypadku zastrzeżenia w umowie kredytowej wyższych niż wynikające z tego przepisu pozaodsetkowych kosztów kredytu bankowi należą się jedynie maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w tymże przepisie. Nadto, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Co za tym idzie naruszenie wskazywanych przez pozwaną przepisów mogło co najwyżej doprowadzić do zobowiązania pozwanej do zapłaty na rzecz powoda kwoty w niższej wysokości.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia Sąd orzekł na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c.

W myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z treścią art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Żądanie zapłaty odsetek ustawowych od zasądzonego świadczenia znajdowało uzasadnienie w powołanych wyżej przepisach.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 102 k.p.c. i biorąc pod uwagę stan zdrowia pozwanej oraz jej obecną sytuację majątkową odstąpił od obciążania jej kosztami zastępstwa procesowego powoda zasądzając od niej na rzecz powoda jedynie kwotę 4.144,15 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty od pozwu o czym orzekł w pkt. II wyroku . Ponadto na podstawie par 8 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu orzeczono o kosztach radcy prawnego z urzędu.

/-/ SSO Maria Taront

ZARZĄDZENIE

1.  proszę odnotować uzasadnienie w kontrolce

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanej,

3.  przedłożyć za 14 dni lub z apelacją.

/-/ SSO Maria Taront

Poznań, dnia 10 marca 2021 r.