Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 398/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2021 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko E. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 2 lipca 2020 r., sygn. akt I C 255/20upr

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 398/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 2 lipca 2020 r., wydanym pod sygn. akt I C 255/20 upr, Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli zasądził od pozwanej E. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 18 540,42 złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 17 060,57 złotych od 16 października 2019 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w kwocie 252,69 złotych (pkt 1 i 2); nie obciążając pozwanej nieuiszczonymi kosztami sądowymi (pkt 3).

Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

30 czerwca 2016 r. pozwana jako pożyczkobiorca zawarła z powodem jako pożyczkodawcą umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Kwota pożyczki wyniosła 34 152 złotych, z której została potrącona prowizja w wysokości 3 225 złotych i składka ubezpieczeniowa w wysokości 5 927,24 złotych. Pożyczka była oprocentowana w wysokości 5,90 % w stosunku rocznym, a łączna kwota odsetek wynosiła 5 367,96 złotych. Pożyczka miała być zwrócona w ciągu 5 lat w miesięcznych ratach. W wypadkach określonych w umowie związanych z opóźnieniami w spłacie pożyczki powodowy bank zastrzegł sobie możliwość rozwiązania umowy za 30 dniowym okresem wypowiedzenia.

Powód wykonał swoje zobowiązanie - przekazał pozwanej kwotę pożyczki.

Wobec nieregulowania przez pozwaną rat pożyczki w sposób określony w umowie, pismem z 25 czerwca 2019 r., powód wezwał pozwaną do zapłaty powstałego zadłużenia, a następnie pismem z 20 sierpnia 2019 r. wypowiedział umowę.

Do wydania wyroku pozwana nie zaspokoiła roszczeń powoda dochodzonych pozwem.

Wysokość zadłużenia pozwanej została stwierdzona wyciągiem z ksiąg rachunkowych banku.

Jak zauważył Sąd pierwszej instancji, podane przez stronę powodową fakty nie zostały zaprzeczone przez pozwaną (art. 230 k.p.c.) i w zestawieniu z przedstawionymi dowodami, zwłaszcza podpisaną przez pozwaną umową pożyczki i innymi dokumentami stanowiły podstawę dokonanych ustaleń. Powód złożył przejrzysty wykaz wpłat ze sposobem ich księgowania, a zarzuty ze sprzeciwu, że saldo rozliczeniowe nie jest zgodne okazały się gołosłowne.

Zawarta pomiędzy stronami umowa określona jako umowa pożyczki (art. 720 k.c.) pod względem prawnym stanowi kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 1497) oraz przepisów art. 1-7 oraz art. 39-43 ustawy z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (jedn. tekst: Dz.U. z 2017 r. poz. 683).

Z ustaleń wynika, że umowa została ważnie zawarta, a powód jako pożyczkodawca dopełnił swoich obowiązków wynikających ze wskazanych ustaw.

Pozwana nie zwróciła w całości pożyczonej kwoty wraz z kosztami w umówionym terminie ani też później.

W okolicznościach sprawy postanowienia umowne zastrzegające koszty pożyczki w ustalonej wyżej wysokości, w ocenie Sądu Rejonowego, nie stanowią klauzuli niedozwolonej z art. 385 1 k.c. - są bowiem bardzo umiarkowane.

Pozwana nie uzasadniła zarzutu odnoszącego się do wysokości dochodzonego roszczenia, a zatem Sąd nie mógł się do niego odnieść w sposób merytoryczny.

Dlatego powództwo zostało uwzględnione wraz z odsetkami (art. 481 i art. 359 k.c.).

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Pozwana wniosła apelację od wyroku Sądu Rejonowego, zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając niezgodność salda rozliczeniowego kwot pozostałych do spłaty na rzecz banku.

W konkluzji skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku.

Strona powodowa domagała się oddalenia apelacji na koszt pozwanej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w takim zakresie, na jaki zezwalały przeprowadzone dowody.

Obowiązek udowodnienia roszczenia przez stronę powodową nie obliguje do przewidywania wszelkich możliwych zarzutów, jakie potencjalnie może podnieść strona przeciwna i w konsekwencji do zgłoszenia wszelkich dowodów już na etapie pozwu. W okolicznościach sprawy, nawet wniesienie przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty nie pozwoliło na ustalenie konkretnych kwestii spornych. W sprzeciwie pozwana ograniczyła się bowiem do bardzo ogólnego stwierdzenia, że zachodzi „niezgodność salda rozliczeniowego”. Tymczasem, podejmując obronę, pozwany winien wskazać konkretnie z jakimi okolicznościami się nie zgadza i ustosunkować się do twierdzeń strony powodowej o faktach (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 r., V CSK 78/14, LEX nr 1567490, z dnia 9 lipca 2009 r., III CSK 341/08, LEX nr 584753).

Po wniesieniu przez pozwaną sprzeciwu, powód załączył do akt nie tylko umowę pożyczki wraz z wykazem wszystkich wpłat dokonanych przez pozwaną, w którym podano sposób ich księgowania oraz wezwanie do zapłaty kierowane do pozwanej i wypowiedzenie umowy, ale także wyciąg z ksiąg bankowych, zawierający szczegółowe wyliczenie należności z podaniem terminów naliczania odsetek

Jeśli chodzi o wyciąg z ksiąg bankowych, zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1876), w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, przewidzianej w art. 244 k.p.c., to jednak stanowi dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. Oczywiście, z dokumentem prywatnym, odmiennie niż w przypadku dokumentu urzędowego, nie wiąże się domniemanie prawne, że jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy. Nie jest natomiast tak, że dokumenty prywatne nie posiadają mocy dowodowej, albo ich moc dowodowa jest na tyle słaba, że nie jest dopuszczalne uwzględnienie powództwa wyłącznie w oparciu o takie środki dowodowe. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, co jednak nie oznacza, że są one niezgodne z rzeczywistością. O materialnej mocy dowodowej dokumentu prywatnego, zależnej od jego treści, rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Samo zaś zaprzeczenie zgodności treści powoływanych przez stronę powodową dokumentów z rzeczywistością nie podważa ich formalnej mocy dowodowej. Podlegają one ocenie według ogólnych zasad w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela powyższy pogląd.

Pozwana otrzymała odpisy dokumentów, z których jasno wynikało na jakiej podstawie powód dochodzi roszczenia i w jaki sposób została obliczona jego wysokość. Umowa przewidywała również prawo banku do wypowiedzenia umowy w razie naruszenia warunków spłaty przez pożyczkobiorcę. W reakcji nie wykazała, aby dokonywała wpłat innych, aniżeli te przedstawione w rozliczeniu strony powodowej. Nie zaprezentowała ze swej strony jakichkolwiek twierdzeń o faktach mogących pozostawać w opozycji do przedstawionej przez powoda podstawy faktycznej pozwu.

Należy zaś z całą mocą podkreślić, że fakt wykonania zobowiązania musi udowodnić dłużnik, jak również musi wykazać, że spełnienie przez niego świadczenia było wykonaniem obowiązków wynikających z treści zobowiązania. Sposób przeprowadzenia dowodów określają przepisy prawa cywilnego procesowego, tym niemniej również przepisy prawa cywilnego materialnego zawierają postanowienia umożliwiające dłużnikowi uzyskanie dowodu wykonania zobowiązania (pokwitowanie - art. 462 k.c.).

W okolicznościach przedmiotowej sprawy pozwana z obowiązku udowodnienia swojego twierdzenia o niezgodności salda się nie wywiązała.

Rozstrzygnięcie Sądu uwzględniające powództwo jest zatem prawidłowe.

Z tych wszystkich względów, apelacja - na podstawie art. 385 k.p.c. - podlegała oddaleniu jako bezzasadna.