Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie: Elżbieta Zalewska – Statuch

Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2021 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. S. i M. S. wspólników spółki cywilnej (...).C. R. S., M. S.

przeciwko Powiatowi Ł. – Powiatowemu Zarządowi Dróg w Ł.

z udziałem interwenienta ubocznego Towarzystwa (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 6 listopada 2020 roku, sygn. akt I C 790/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powodów R. S. i M. S. wspólników spółki cywilnej (...).C. R. S., M. S. solidarnie na rzecz pozwanego Powiatu Ł. – Powiatowego Zarządu Dróg w Ł. 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  oddala wniosek interwenienta ubocznego Towarzystwa (...) S.A. w W. o zasądzenie od powodów R. S. i M. S. wspólników spółki cywilnej (...).C. R. S., M. S. kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I Ca 522/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku, w sprawie z powództwa R. S. i M. S. wspólników spółki cywilnej (...).C. R. S., M. S. przeciwko Powiatowi Ł. – Powiatowemu Zarządowi Dróg w Ł., z udziałem interwenienta ubocznego Towarzystwa (...)
i (...) S.A. w W. o zapłatę, oddalił powództwo w całości (pkt 1) oraz zasądził solidarnie od powodów na rzecz pozwanego 3600 zł i interwenienta ubocznego 3882 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2 a i b).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

17 września 2016 roku w M. S. P., kierując samochodem S. (...) i I. K., kierująca samochodem R. (...) wjechali jednocześnie na skrzyżowanie, doprowadzając do zderzenia pojazdów. Bezpośrednią przyczyną wypadku drogowego było błędne oznakowanie znakami D-1 – „droga z pierwszeństwem” dróg dochodzących do Placu (...) w M. oraz brak oznakowania pionowego ulicy (...) z ul. (...) i ul. (...). Za brak właściwego oznakowania odpowiedzialny jest Powiat Ł. – Powiatowy Zarząd Dróg.

Powiat Ł. był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) S.A. w W..

Powodowie prowadzą działalność gospodarczą w zakresie najmu pojazdów.

19 września 2016 roku M. P. właścicielka samochodu R. (...) zawarła z powodami umowę najmu samochodu osobowego marki O. (...). Samochód został wydany 19 września 2016 roku. Równocześnie M. P. przeniosła
na powodów wierzytelność o zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego. Samochód został zwrócony 2 stycznia 2017 roku. Powodowie wystawili M. P. fakturę za najem samochodu na 28142,40 zł.

Przed wypadkiem z samochodu R. (...) oraz w okresie najmu z wynajętego samochodu faktycznie korzystali Ł. K. i I. K.. M. P.
26 lipca 2019 roku zawarła z Ł. K. umowę podnajmu wynajętego samochodu. Powodowie 26 lipca 2019 roku zawarli z Ł. K. umowę cesji wierzytelność o zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego. Aneks do tej umowy został zawarty 7 stycznia 2020 roku.

W okresie najmu pojazdu zastępczego: M. P. miała zarejestrowane na siebie dwa samochody, oprócz uszkodzonego samochodu R. (...), mąż M. P. C. P. miał zarejestrowane na siebie 4 samochody, Ł. K. miał zarejestrowane na siebie dwa samochody, w tym jeden osobowy i jeden dostawczy, I. K. nie miała zarejestrowanych na siebie żadnych samochodów.

Pełnomocnik powodów wezwał pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Pozwany odebrał wezwanie przedsądowe 2 września 2019 roku.

Pozwany i (...) S.A. w W. nie wypłacili powodom żadnej kwoty z tytułu kosztów najmu samochodu.

Stan faktyczny ustalono na podstawach wskazanych w nawiasach. Sąd pominął wnioski dowodowe: pełnomocnika interwenienta ubocznego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego na okoliczność przyczyny wypadku, ponieważ sąd dysponuje
już opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego w tym przedmiocie wydaną w postępowaniu karnym; pełnomocnika interwenienta ubocznego o dopuszczenie dowodu ze schematu organizacji ruchu w miejscu wypadku, ponieważ sąd dysponuje już opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego w tym przedmiocie wydaną w postępowaniu karnym; pełnomocnika powodów o dopuszczenie dowodu z akt sprawy karnej, ponieważ akta bez wyszczególnienia dokumentów w nich zawartych nie mogą stanowić dowodu; pełnomocnika powodów
o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego na okoliczność wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, na okoliczność czasu naprawy uszkodzonego pojazdu oraz na okoliczność odpowiedzialności zarządcy drogi, ponieważ wysokość stawki najmu pojazdu zastępczego nie jest w niniejszej sprawie istotne wobec niezasadności powództwa wynikającej z innych przyczyn, przedmiotowy samochód nie był naprawiany
i czas jego naprawy nie jest w niniejszej sprawie istotny wobec niezasadności powództwa wynikającej z innych przyczyn, odpowiedzialność zarządcy drogi została ustalona w opinii biegłego, wydanej w postępowaniu karnym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka Ł. K. w zakresie, w którym zeznał on, że samochód osobowy marki M., który był zarejestrowany na niego
w okresie od lipca 2012 roku do chwili złożenia zeznań, a więc także w okresie najmu pojazdu zastępczego, nie był już jego własnością i świadek nie mógł z niego korzystać, ponieważ sprzedał go swojemu ojcu. Zeznania ww. świadka są w tym zakresie niewiarygodne, ponieważ: świadek jest zainteresowany w korzystnym dla powodów rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, ponieważ to świadek zgodnie z umową podnajmu byłby zobowiązany do zapłaty czynszu najmu, w razie gdyby powodowie nie uzyskali świadczenia od pozwanego; zeznania świadka w ww. zakresie nie są poparte żadnym innym dowodem,
np. umową sprzedaży albo zeznaniami jego ojca; okoliczności niniejszej sprawy budzą szereg wątpliwości w związku z: zawarciem umowy podnajmu i cesji wierzytelności od Ł. K. po prawie 3 latach od wypadku, długi okres najmu rzadko spotykany
w podobnych sprawach, wysoka wartość czynszu najmu rzadko spotykana w podobnych sprawach.

Według sądu Powiat Ł., jako zarządca drogi, jest odpowiedzialny za prawidłowe oznakowanie skrzyżowania, na którym doszło do wypadku. Pozwany zaniedbał tego obowiązku i dlatego doszło do uszkodzenia samochodu R. (...).

Powołując się na art. 415 k.c. stwierdzono, że w niniejszej sprawie po stronie Ł. K. i I. K., którzy korzystali z uszkodzonego samochodu przed wypadkiem i którzy korzystali z wynajętego samochodu, taka uzasadniona potrzeba
nie powstała, ponieważ Ł. K. w okresie najmu samochodu zastępczego
był właścicielem jeszcze dwóch innych samochodów, które mógł wykorzystywać do jazdy zamiast samochodu uszkodzonego i dlatego z powyższych względów powództwo oddalono.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Pozwany i interwenient uboczny wygrali sprawę. Pozwany poniósł następujące koszty procesu: wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł – § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Interwenient uboczny poniósł następujące koszty procesu: wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł
– § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku
w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 282 zł – opłata od interwencji ubocznej.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona powodowa, zaskarżając wyrok
w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodu z zeznań świadka Ł. K. przeprowadzonego na rozprawie w dniu 12 marca 2020 r. i błędne uznanie, że:

- niewiarygodne jest twierdzenie świadka, że „samochód osobowy marki M., który był zarejestrowany na niego w okresie od lipca 2012 r. do chwili płożenia zeznań,
a więc także w okresie najmu pojazdu następczego, nie był już jego własnością i świadek
nie mógł z niego korzystać, ponieważ spadał go swojemu ojcu", podczas gdy zeznania Ł. K. były spójne, logiczne i niebudzące wątpliwości (nagranie zapisu rejestrującego obraz i dźwięk 00:18:20 - 00:22:00). Świadek w sposób jednoznaczny wyjaśnił, że nie znajdował się w posiadaniu pojazdu osobowego marki M., bowiem pojazd ten został przekazany jego ojcu, który - choć samochód nie został przerejestrowany,
a fakt przeniesienia własności nie został zgłoszony w Urzędzie Skarbowym - dysponuje pojazdem jako jego właściciel. Cena za rzeczony pojazd została uiszczona w ramach wzajemnych rozliczeń między Ł. K. i jego ojcem. Pojazd M.
był wykorzystywany przez ojca świadka do dojazdów do pracy i choć posiadał on drugie auto, na co dzień wykorzystywała je matka świadka (nagranie zapisu rejestrującego obraz
i dźwięk 00:31:15 - 00:32:01);

- zeznania świadka są niewiarygodne z tego względu, że „świadek jest Zainteresowany w korzystnym dla powodów rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, ponieważ świadek zgodnie
z umową podnajmu byłby zobowiązany do zapłaty czynszu najmu, w razie gdyby powodowie nie uzyskali [odszkodowania]", podczas gdy z treści zeznań w żaden sposób nie wynika,
że na Ł. K. spoczywał obowiązek pokrycia na rzecz powodów kosztów najmu w braku odmowy zapłaty odszkodowania przez podmiot odpowiedzialny za szkodę. Rzeczona umowa stanowi o zobowiązaniu spoczywającym na Ł. K. względem M. P. (a nie względem powodów), polegającym na zapłacie czynszu najmu pojazdu zastępczego, który należny jest powodom, przy czym powodowie w drodze umów cesji nabyli wierzytelność wobec podmiotów odpowiedzialnych za szkodę przysługującą zarówno M. P., jak i Ł. K.;

- zeznania świadka są niewiarygodne z tego względu, że twierdzenia Ł. K. w zakresie braku możliwości korzystania z innego pojazdu w dacie szkody „nie są poparte Radnym innym dowodem, np. umową sprzedaży albo zeznaniami jego ojca", podczas gdy zeznania świadka nie budzą wątpliwości, są pełne i logiczne, świadek zeznał,
że nie sporządzał pisemnej umowy sprzedaży z ojcem, a strona przeciwka nie kwestionowała twierdzeń powodów dotyczących niezbędności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanych;

- zeznania świadka są niewiarygodne z tego względu, że okoliczności sprawy budzą szereg wątpliwości dotyczących zawarcia umowy podnajmu i cesji wierzytelności, a także długości czasu trwania najmu i wysokości czynszu, podczas gdy okoliczności zawarcia umowy podnajmu zostały w sposób szczegółowy wyjaśnione zarówno w ramach dowodu
z przesłuchania M. S., jak i dokumentów w postaci umowy najmu
i podnajmu, jak i cesji zawartej z M. P. oraz z Ł. K.;

b/ art. 227 k.p.c. w zw. z art. 20512 § 2 k.p.c. w zw. art. 2352 § 1 pkt. 2 k.p.c.
w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego powodów zgłoszonego
w piśmie procesowym z dnia 22 października 2019 r. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej oraz rekonstrukcji wypadków drogowych na fakt rynkowości zastosowanej przez powodów stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz na fakt uzasadnionego czasu najmu w okolicznościach niniejszej sprawy, a w konsekwencji nieprzeprowadzenie dowodu, w sytuacji, gdy okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie wymagając wiedzy specjalnej, podczas gdy Sąd bezpodstawnie uznał okres najmu za długi i „rzadko spotykany w podobnych sprawach", a wartość czynszu ocenił jako wysoką i „rzadko spotykaną w podobnych sprawach";

c/ art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez błędną i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego oraz logiki ocenę dowodów w postaci dokumentu umowy najmu pojazd zastępczego z dnia 19.09.2016 r., umowy podnajmu pojazdu zastępczego
z dnia 26.07.2019 r., umowy cesji wierzytelności z dnia 26.07.2019 r., aneksu do umowy cesji z dnia 12.09.2019 r., aneksu do umowy cesji z dnia 7.01.2020 r. polegającą na uznaniu,
że Ł. K. jest zobowiązany do zapłaty czynszu najmu w razie braku uzyskania przez powodów świadczenia od pozwanego, podczas gdy umowa podnajmu stanowi
o zobowiązaniu spoczywającym na Ł. K. względem M. P.
(a nie względem powodów), polegającym na zapłacie czynszu najmu pojazdu zastępczego, który należny jest powodom, przy czym powodowie w drodze umów cesji nabyli wierzytelność wobec podmiotów odpowiedzialnych za szkodę przysługującą zarówno M. P., jak i Ł. K.;

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego:

a/ art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez niezrealizowanie zasady pełnego odszkodowania
za szkodę;

b/ art. 65 § 1 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron złożonych w umowie najmu pojazd zastępczego z dnia 19.09.2016 r., umowie podnajmu pojazdu zastępczego z dnia 26.07.2019 r., umowie cesji wierzytelności z dnia 26.07.2019 r., aneksie do umowy cesji z dnia 12.09.2019 r., aneksie do umowy cesji z dnia 7.01.2020 r., polegającej na uznaniu, że Ł. K. jest zobowiązany do zapłaty czynszu najmu
w razie braku uzyskania przez powodów świadczenia od pozwanego, podczas gdy umowa podnajmu stanowi o zobowiązaniu spoczywającym na Ł. K. względem M. P. (a nie względem powodów), polegającym na zapłacie czynszu najmu pojazdu zastępczego, który należny jest powodom, przy czym powodowie w drodze umów cesji nabyli wierzytelność wobec podmiotów odpowiedzialnych za szkodę przysługującą zarówno M. P., jak i Ł. K..

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący jako fakty ustalone przez
Sąd I instancji niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy wskazali na możliwość korzystania przez Ł. K. z innego pojazdu zastępczego, którego był właścicielem, celem zaspokojenia potrzeb, których w związku z uszkodzeniem pojazdu R. (...) został pozbawiony, a co za tym idzie brak niezbędności najmu pojazdu zastępczego oraz brak zawarcia umowy sprzedaży pojazdu osobowego M. przez Ł. K.
i jego ojca. Z kolei jako fakty istotne dla rozstrzygnięcia nieustalone przez Sąd I instancji wskazano na brak możliwości korzystania przez Ł. K. w dacie szkody
z innego pojazdu, a co zatem idzie niezbędność najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od strony powodowej solidarnie na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania procesowego, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powodów nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna nie wykazała zarzucanych apelacją uchybień przepisom prawa. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, sformułowane przez skarżącego zarzuty mają wyłącznie charakter polemiczny, będący wyrazem bardzo subiektywnej oceny wyselekcjonowanej przez powoda części zebranego i przeprowadzonego w sprawie materiału dowodowego,
który w założeniu miał wykazać, że ocena dowodów w niniejszej sprawie była rażąco wadliwa, co doprowadziło do wydania nieprawidłowego rozstrzygnięcia.

Dla porządku przypomnieć jedynie trzeba, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c.
sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest
na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność – odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Wymaga także wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania,
w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę (por. m.in. z wyrokiem SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852). Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym,
to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.)
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. z wyrokiem SN z dnia 27 września 2002 r.,
II CKN 817/00, LEX nr 56906).

Skarżący nie wykazał, by ocena dowodów w niniejszej sprawie była wadliwa, sprzeczna z dyrektywami wyrażonymi w art. 233 § 1 k.p.c. W szczególności nie przedstawia konkretnych argumentów – poza własnymi twierdzeniami – przemawiających za tym, że Sąd Rejonowy dokonał swoich ustaleń w sposób sprzeczny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Apelacja strony powodowej zasadniczo opiera się na zarzutach błędnego ustalenia stanu faktycznego wskutek niewłaściwej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności zeznań Ł. K. w zakresie w jakim Sąd I instancji nie dał wiary tym zeznaniom w przedmiocie braku możliwości użytkowania zarejestrowanego na niego pojazdu osobowego marki M.. Należy zgodzić się z poglądem Sądu rejonowego ,że skarżący nie wykazał aby Ł. K. faktycznie sprzedał samochód ojcu i nie mógł go użytkować. Sąd rejonowy wyjaśnił w swym uzasadnieniu z jakich powodów nie daje wiary tym zeznaniom, a Sąd Okręgowy podziela argumentację w nim zawartą.

Jak trafnie podnosi strona pozwana w odpowiedzi na apelację cały stan faktyczny zaoferowany przez apelującego budzi wiele wątpliwości.

W rozpoznawanej sprawie pewne jest tylko to, że M. P. była właścicielką uszkodzonego samochodu i wynajęła pojazd zastępczy od powoda. Wszystkie pozostałe okoliczności zmieniały się w zależności od potrzeb.

Kiedy okazało się, że poszkodowana posiada jeszcze inne samochody, wtedy zeznała, że R. (...) w okresie poprzedzającym kolizję był w posiadaniu Ł. K., gdyż przekazała mu to auto, aby mógł wozić dzieci do szkoły. Dodatkowo wskazała, że jej oświadczenie o potrzebie wynajmu pojazdu zastępczego nie było zgodne z prawdą, nie korzystała z pojazdu zastępczego, nie potrzebowała go, gdyż posiadała inny pojazd. Wszystkie formalności związane z najmem miał załatwiać Ł. K..

Już tylko z tego powodu powództwo powinna podlegać oddaleniu.

Następnie w sprawie pojawił się, na skutek zeznań E. P., Ł. K., który faktycznie miał użytkować uszkodzony pojazd. Na poparcie tych twierdzeń przedłożono umowę podnajmu pojazdu samochodowego O. (...) zawartą w dniu 26 lipca 2019 r. pomiędzy M. P., a Ł. K. (sporządzoną prawie 2 lata po ustaniu najmu), umowę cesji wierzytelności z dnia 26 lipca 2019 r. zawartą pomiędzy powodami a Ł. K. (obejmującą przelew wierzytelności z tytułu podnajmu pojazdu zastępczego) oraz aneksy do umowy cesji zawarte dnia 12 września 2019 r. i 7 stycznia 2020r. Z uwagi na wskazaną datę ich sporządzenia (umowę podnajmu i cesji wierzytelności) oraz datę złożenia pozwu (20 września 2019 r) zachodzi podejrzenie, że umowy te zostały sporządzone wyłącznie na poczet przedmiotowej sprawy i antydatowane.

Zresztą umowy te to tylko potwierdzenie stanu faktycznego, który miał istnieć w przeszłości.

Przedłożenie tych dowodów spowodowało całkowitą zamianę faktyczną żądania, ponieważ umowa cesji zawarta rzekomo 26 lipca 2019 r. dotyczyła innego roszczenia, tj. „biorącego w użyczenie" Ł. K. - faktycznego posiadacza pojazdu R. (...) - o zwrot kosztów poniesionych na wynajem pojazdu zastępczego., który stroną umowy o najem pojazdu nie był.

Zachodzi zatem wątpliwość czy niekonieczna była zmiana powództwa z wszystkimi wymogami stosownie do art. 193 § 21 k.p.c., i powinna zostać dokonana w piśmie procesowym, spełniającym wymogi z art. 187 k.p.c.

Sąd rejonowy uznał taką zmianę za dopuszczalną i rozpoznał roszczenie powoda w wersji zmienionej. Trafnie jednak uznał., że gdyby nawet przyjąć, że korzystał z uszkodzonego pojazdu, to nie był on osobą poszkodowaną, ponieważ dysponował innym pojazdem mechanicznym. Co więcej jak wynika z jego zeznań korzystałby z pojazdu zastępczego tak długo, jak długo koszty byłyby refundowane przez ubezpieczyciela, a krótko po zwrocie pojazdu zastępczego zakupił C. (...), co dodatkowo uzasadnia brak wiarygodności jego zeznań. Nadto gdyby nawet przyjąć, że byłby on osobą poszkodowaną, to on powinien zawrzeć umowę najmu pojazdu zastępczego, a nie E. P., abstrahując już od stawki najmu i czasu korzystania z pojazdu zastępczego.

Nie jest skuteczny zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. polegający na pominięciu dowodu z opinii biegłego, którego zadaniem miałoby być wyliczenie wartości stawki czynszu i okresu trwania umowy najmu, ponieważ jest to dowód zbędny dla rozstrzygnięcia w sytuacji, kiedy prawidłowo sąd rejonowy uznał, że pojazd zastępczy nie był konieczny z uwagi na posiadanie innego pojazdu mechanicznego zarówno przez właścicielkę uszkodzonego samochodu jak i osoby, która go użytkowała.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 235 ² §1 pkt 2, 3 i 5 k.p.c. pominął ten wniosek dowodowy zawarty w apelacji.

Chybiony jest też zarzut błędnych ustaleń sądu, który miałby polegać na zobowiązaniu się Ł. K. po pokrycia kosztów wynajmu pozjada w przypadku braku wpłat od pozwanego, ponieważ sąd przywołał zawarte umowy cesji wierzytelności , a nie czynił ustaleń, kto ostatecznie ma zapłacić powodowi na najmem pojazdu. Samo sformułowanie „cesja wierzytelności” sugeruje, że stronie przysługuje wierzytelność. Z treści umowy wynika wprost, ze przedmiotem cesji jest przysługująca mu, czyli Ł. K., wobec TU i R W. wierzytelność pieniężna ( d. umowa k 100 – 101). Nadto ustalenie to nie ma żadnego znaczenia dla rozpoznawanej sprawy.

Nietrafny jest też zarzut naruszenia prawa materialnego – art. 65 § 1 k.c. dotyczący błędnej wykładni zawartej umowy przelewu. Sąd jednie argumentując z jakich powodów nie daje wiary zeznaniom Ł. K., podniósł, że jako korzystający faktycznie z pojazdu może być zobowiązany do zapłaty czynszu najmu samochodu.

W związku z nieskutecznym zakwestionowaniem ustaleń sądu pierwszej instancji nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut naruszenia art. 361 § 1 i 2 k.c. Jak to już wskazano wcześniej już nawet sam powód nie wskazuje aby poszkodowaną była E. P., a Ł. K. nie wykazał aby nie mógł korzystać ze swojego własnego samochodu, który w dacie szkody posiadał. Nadto trzeba zauważyć, że nie był stroną umowy najmu pojazdu zastępczego, a samo „zawarcie umowy podnajmu” przez osobę której nie przysługiwało prawo do pojazdu zastępczego, nie czyni go automatycznie poszkodowanym.

Podsumowując należy stwierdzić że apelacja stanowi tylko polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wnioskami sądu pierwszej instancji i dlatego polega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając powoda kosztami zastępstw prawnego poniesionymi przez stronę pozwaną.