Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 108/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 25 lutego 2020 r., sygn. akt II K 1017/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. Ż. i obrońca oskarżonego J. Ż.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Obrońca P. Ż. orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary, bez uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w sytuacji gdy oskarżony przyznał się do zarzucanych czynów, wyraził skruchę, przeprosił pokrzywdzonych, a w szczególności że stanął w źle pojętej przez siebie obronie osoby najbliższej, braku zastosowania jej nadzwyczajnego złagodzenia oraz braku warunkowego zawieszenia jej wykonania w sytuacji, gdy oskarżony jest sprawcą młodocianym, a jego postawa wskazuje, iż orzeczenie wobec niego bezwzględnej kary pozbawienia wolności pozostaje niecelowe.

Obrońca J. Ż. orzeczeniu zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku poprzez błędne stwierdzenie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 223 k.k., podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony dokonał czynnej napaści w zamiarze bezpośrednim wyrządzenia krzywdy funkcjonariuszom policji, lecz jego zachowania nakierowane były na zmuszenie do zaniechania czynności służbowych przez funkcjonariuszy;

2) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 223 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i nieprawidłowe uznanie, że sformułowanie „użycie” niebezpiecznego przedmiotu tożsame jest z „posługiwaniem się”, co doprowadziło do błędnego uznania, że doszło po stronie oskarżonego do użycia niebezpiecznego przedmiotu, stanowiącego znamię czynu zabronionego z art. 223 § 1 k.k.;

3) obrazę przepisów prawa materialnego poprzez naruszenie art. 11 § 1 k.k. polegające na jego błędnym niezastosowaniu i skazaniu oskarżonego za dwa odrębne przestępstwa, mimo że zachowania oskarżonego stanowiły jeden czyn, określony w art. 224 § 2 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do apelacji obrońcy P. Ż., Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej uznał za częściowo zasadny podniesiony w niej zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej względem oskarżonego, z uwagi na co apelacja okazała się celowa. W odniesieniu do twierdzeń obrony, przy wymiarze kary Sąd I instancji wziął pod rozwagę okoliczności, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym, jak również to, ze przyznał się do zarzucanych czynów, wyraził skruchę i przeprosił pokrzywdzonych. Jednakże, w ocenie Sądu odwoławczego, w oparciu o dyrektywy wymiaru kary, wskazane w art. 53 k.k. wymierzona przez Sąd I instancji wobec oskarżonego w punkcie I wyroku kara jednostkowa 2 lat pozbawienia wolności, jak również wymierzona kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat jest karą zbyt surową, bowiem przekracza stopień winy sprawcy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu. W odniesieniu do powyższego, Sąd odwoławczy, ukształtowany przez Sąd Rejonowy wymiar kary zmienił w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego P. Ż. w punkcie I karę pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczoną w punkcie III karę łączną pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 6 miesięcy, uwzględniając przy tym związek podmiotowo-przedmiotowy. Jednocześnie Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie tego, iż w stosunku do oskarżonego nie może zostać zastosowana instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary, bowiem wykonanie kary nawet w obniżonym przez Sąd odwoławczy wymiarze nie jest dopuszczalne przez kodeks karny, a tylko kara w takim wymiarze jest odpowiednią do stopnia winy oskarżonego, da zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości oraz spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze. Jednocześnie Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej nie znalazł również podstaw, określonych w art. 60 k.k., uzasadniających nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do oskarżonego.

Apelacja obrońcy J. Ż. również okazała się celowa, bowiem doprowadziła do zmiany w zakresie wymierzonej wobec oskarżonego kary. Sąd odwoławczy, dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż wymierzona przez Sąd w punkcie V kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy w świetle dyrektyw art. 53 k.k. jawi się jako zbyt surowa, przekracza stopień winy sprawcy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy rzeczoną karę pozbawienia wolności obniżył do 2 lat i 2 miesięcy. W pozostałym zakresie, Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów stawianych przez obrońcę J. Ż..

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się uchybień w zakresie ustaleń faktycznych, poczynionych przez Sąd meriti, przyjętych za podstawę wyroku. Całkowicie niezasadne jest stanowisko obrony, iż w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie można przyjąć, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 223 k.k., bowiem jego zachowanie nakierowane było jedynie na zmuszenie do zaniechania czynności służbowych przez funkcjonariuszy. Świadek D. O. wprost wskazał, iż oskarżony J. Ż. wyszedł z pokoju, trzymając w ręku odpalony palnik, a płomień kierował w stronę twarzy obecnych na miejscu funkcjonariuszy, co potwierdził również świadek H. B.. Zachowanie J. Ż. stanowiło czynną napaść na funkcjonariuszy Policji, za którą w doktrynie i orzecznictwie zgodnie uznaje się działanie zmierzające do wyrządzenia krzywdy funkcjonariuszowi publicznemu, np. w postaci naruszenia nietykalności cielesnej lub uszkodzenia ciała, chociażby cel ten nie został osiągnięty. Czynna napaść na funkcjonariusza uznana jest za dokonaną niezależnie od tego, czy pokrzywdzonemu została wyrządzona krzywda, obejmuje swoim zakresem każde działanie, zmierzające bezpośrednio do naruszenia nietykalności cielesnej i wyrządzenia w ten sposób dolegliwości fizycznej. Czynna napaść staje się więc przestępstwem dokonanym w chwili przedsięwzięcia działania, zmierzającego bezpośrednio do naruszenia nietykalności cielesnej, które w rzeczywistości nie musi nastąpić. We wskazanym przepisie, ustawodawca penalizuje zatem już samo podjęcie działań, skierowanych na dobro chronione prawem jakim jest zdrowie i życie funkcjonariusza. Z uwagi na powyższe, zachowanie oskarżonego J. Ż., polegające na kierowaniu w stronę funkcjonariuszy Policji płomienia z odpalonego palnika niezaprzeczalnie wypełniło znamiona przestępstwa, określonego w art. 223 § 1 k.k., bowiem nakierowane było na spowodowanie co najmniej naruszenia nietykalności cielesnej osób pokrzywdzonych. Jednocześnie wątpliwości Sądu nie budzi okoliczność, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim.

Ponadto w zakresie przypisania oskarżonemu J. Ż. odpowiedzialności z art. 223 § 1 k.k., w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji nie popełnił błędu, dokonując wykładni znamienia czasownikowego, odnoszącego się do działania sprawcy. Choć dokonane przez obronę rozróżnienie pojęć używania oraz posługiwania się należy uznać za prawidłowe w świetle doktryny, to na gruncie przedmiotowej sprawy wątpliwości Sądu nie budzi fakt, iż oskarżony używał niebezpiecznego narzędzia w postaci odpalonego palnika gazowego, bowiem nie tylko trzymał go w ręku, ale również odpalił jego zapłon, kierując płomień w stronę twarzy funkcjonariuszy, istotne jest zatem wykorzystanie fizycznych możliwości danego narzędzia. Dla zaistnienia typu występku czynnej napaści, owo użycie musi charakteryzować się dynamiką, musi być zachowaniem napastliwym, nakierowanym na realizację czynnej napaści na funkcjonariusza pełniącego służbę" (wyr. SA w Łodzi z 9.5.2001 r., II Aka 79/01). Skoro w orzecznictwie przyjmuje się, że użyciem broni palnej jest oddanie z niej strzału, jak też próba oddania strzału poprzez naciśnięcie na spust nieprzeładowanej broni palnej (wyr. SA we Wrocławiu z 17.7.2014 r., II AKa 210/14, L.) to per analogiam użycie palnika gazowego polegać będzie m.in. na odpaleniu jego zapłonu, skutkującym ujawnieniem płomienia, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie nie można podzielić argumentacji obrońcy J. Ż., iż zachowanie oskarżonego stanowiło jeden czyn, określony w art. 224 § 2 k.k., w świetle czego Sąd meriti naruszył dyspozycję, określoną w art. 11 § 1 k.k. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bezsprzecznie, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało zarówno znamiona czynu z art. 223 § 1 k.k. jak i z art. 224 § 2 k.k., bowiem oskarżony dokonał zarówno czynnej napaści na funkcjonariuszy Policji jak i zmuszał ich do odstąpienia od czynności służbowych, zatem zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona określone w dwóch przepisach ustawy karnej. We wskazanym przez obronę przepisie art. 224 § 2 k.k. nie mieści się czynna napaść na funkcjonariusza, której dopuścił się oskarżony, w świetle czego Sąd I instancji dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, a wniosek obrońcy w zakresie wyeliminowania z kwalifikacji prawnej art. 223 § 1 k.k. jest całkowicie niezasadny.

W świetle powyższego, w sprawie nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie dopuszczenia się przez oskarżonego J. Ż. zarzucanych mu czynów, a zarzuty skarżącego w zakresie kwalifikacji prawnej mają charakter polemiczny.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Obrońca P. Ż. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, orzeczenie kary przy zastosowaniu treści art. 60 § 1 k.k. poprzez obniżenie kar jednostkowych i wymierzenie kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca J. Ż. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt V poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu i wyeliminowanie z opisu czynu, określonego w art. 223 § 1 k.k. oraz obniżenie kary do najniższej kary, przewidzianej w art. 224 § 2 k.k.;

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. K. kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, które nie zostały uiszczone w żadnej części.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Częściowo zasadny okazał się wniosek obrońcy P. Ż. w zakresie obniżenia kar jednostkowych i wymierzenia w stosunku do oskarżonego niższej kary łącznej. W ocenie Sądu odwoławczego jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności w orzeczonym przez Sąd odwoławczy wymiarze spełni swoje cele wychowawcze i prewencyjne w stosunku do oskarżonego, a nie kara wnioskowana przez obrońcę.

Niezasadny okazał się zarzut obrońcy J. Ż. w zakresie zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu i wyeliminowanie z opisu czynu, określonego w art. 223 § 1 k.k. oraz obniżenie kary do najniższej kary, przewidzianej w art. 224 § 2 k.k., bowiem nie budzi wątpliwości iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona czynu z art. 223 § 1 k.k., a Sąd I instancji dokonał właściwych ustaleń faktycznych i prawidłowej kwalifikacji prawnej. Sąd odwoławczy jednak uznał wymierzoną przez Sąd I instancji karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy za zbyt surową i obniżył ją do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Zasadny okazał się wniosek obrońcy J. Ż. w zakresie zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. K. kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, wobec oświadczenia iż nie zostały one uiszczone w żadnej części.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego J. Ż..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy z uwagi na zakres zaskarżenia apelacji obrońcy oskarżonego J. Ż., w toku kontroli instancyjnej uznał wymierzoną przez Sąd I instancji karę w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy za zbyt surową i przy uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary obniżył jej wymiar do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina oskarżonych, oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo oskarżonych i wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili wszystkie znamiona przypisanych im czynów. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Orzeczona w punkcie I wyroku Sądu I Instancji w stosunku do oskarżonego P. Ż. kara jednostkowa pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, oraz orzeczona wobec niego kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat.

Orzeczona w punkcie V wyroku Sądu I Instancji w stosunku do oskarżonego J. Ż. kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 8 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Ukształtowany przez Sąd Rejonowy wymiar kary orzeczony w stosunku do oskarżonych Sąd odwoławczy ocenił jako zbyt surowy i przekraczający stopień winy sprawców oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów.

Z uwagi na powyższe, orzeczoną wobec oskarżonego P. Ż. w punkcie I karę jednostkową pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczoną w punkcie III karę łączną pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 6 miesięcy, uwzględniając przy tym związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy czynami.

Ponadto orzeczoną wobec oskarżonego J. Ż. w punkcie V karę pozbawienia wolności obniżył do 2 lat i 2 miesięcy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

O kosztach obrony udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie §17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 listopada 2018 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18) i zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat K. W. oraz M. K. kwoty po 516,60 zł (w tym VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z uwagi na ich trudną sytuację materialną.

7.  PODPIS

Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska Marek Ziółkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. Ż.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kwalifikacja prawna czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. Ż.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczony wymiar kary, brak rozstrzygnięcia w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana