Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII Ka 582/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

6

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Białymstoku sygnatura akt III K 261/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. M.

wysokość dochodów osiąganych przez oskarżonego w PHU (...) w 2018 r.

rozliczenie za okres od 2018-01-01 do 2018 -12-31

2431

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

rozliczenie za okres od 2018-01-01 do 2018 -12-31

dokument wystawiony przez upoważniony podmiot

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1 a - apelacja obrońcy oskarżonych K. M. oraz B. W.

1 - zarzutów obrazy prawa materialnego apelacja oskarżonego W. K.

apelacja oskarżonej M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bezzasadnym jest zarzut związany z tzw. technicznym charakterem przepisu art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych w kontekście art. 107 k.k. Biorąc pod uwagę daty popełnienia czynów przez skazanych (K. M. 04 listopad - 04 grudzień 2015 r., B. W. 11 październik - 08 grudzień 2015 r., W. K. 03 sierpień - 09 grudzień 2015 r., M. D. 01 listopad - 01 grudzień 2015 r.), w szczególności końcowe daty, należy wskazać, że wszelkie kontrowersje związane ze stosowaniem art. 107 k.k.s. i powiązanych z nim przepisów ustawy o grach hazardowych (zwaną dalej u.g.h.) zasadniczo były już wyjaśnione. W dniu 3 września 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, co wobec wcześniejszego dopełnienia obowiązku notyfikowania odpowiednich przepisów Komisji Europejskiej doprowadziło do naprawy trybu ustawodawczego, umożliwiając pełne stosowanie norm znowelizowanej ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku oraz wprowadzenie możliwości egzekwowania odpowiedzialności karno-skarbowej z art. 107 k.k.s., począwszy od 3 września 2015 roku. Oznacza to, że zachowania wypełniające znamiona czynów stypizowanych w art. 107 k.k.s. zaistniałe po dacie 3 września 2015 r. zostały objęte treścią notyfikowanych przepisów, m.in. art. 14 zmienionej ustawy o grach hazardowych.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów,

- odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonym,

- warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego B. W. i W. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Gołosłowne powoływanie się skarżących na "powszechne przekonanie o technicznym charakterze danych przepisów", w oderwaniu od zdarzeń prawnych i stanu prawa obowiązującego w datach popełnienia czynów, nie jest w stanie skutkować zmianą rozstrzygnięcia sądu. Z uwagi na nieuwzględnienie żadnego z zarzutów żaden wniosek nie okazał się zasadny.

3.2.

1 b - apelacja obrońcy oskarżonych K. M. oraz B. W.

2 - zarzutów obrazy prawa materialnego apelacja oskarżonego W. K.

apelacja oskarżonej M. D.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Odwoławczego nie budzi wątpliwości, iż w datach zawarcia umów najmu oskarżeni rozpoczęli realizację znamion przypisanych im czynów – ułatwienia innej osobie popełnienia czynu z z art. 107 § 1 k.k.s. polegającego na urządzania i prowadzeniu wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, bez wymaganego prawem zezwolenia/koncesji gier losowych na automatach w celach komercyjnych. Zawarcie umowy najmu z podmiotem, który zgodził się na wstawienie do lokalu automatów i podpisał umowę ze Spółką było pierwszą czynnością realizującą przestępczy zamiar oskarżonych. Czyn z art. 107 § 1 k.k.s. ma charakter trwały, ponieważ polega m.in. na wywołaniu i utrzymaniu stanu przestępnego (wyrok Sądu Najwyższego z 05 grudnia 2018 r. w sprawie V KK 428/18 Lex 2602130, uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 września 2000 r., I KZP 22/00, Lex 41977, OSNKW 2000/9-10/79). Zatem w odniesieniu do każdego z automatów objętych zarzutami stan przestępczy rozpoczął swój bieg z chwilą zawarcia umowy najmu i zakończył w dniu kontroli. Co istotne dla rozstrzygnięcia niniejszego oraz kolejnych zarzutów, w przypadku przestępstwa, którego popełnienie jest rozciągnięte w czasie, w tym przestępstwa trwałego, datą jego popełnienia jest ostatni moment działania każdego ze sprawców. Nie ma przy tym znaczenia czy sprawca główny na daty skazania w/w został prawomocnie skazany. Żaden przepis prawa materialnego i procesowego nie stawia takiego warunku, spełnienie którego byłoby niezbędne do uznania winy pomocnika.

Nie może być również mowy o przyjęciu w przypadku w/w sprawców błędu co do kontratypu czynu (art. 10 § 3 k.k.s.) ewentualnie błędu co do oceny prawnej czynu (art. 10 § 4 k.k.s.).

Wbrew twierdzeniom obrońcy i drugiego apelującego nie może być mowy o nieświadomości karalności czynu w przypadku w/w. Odnosząc się do art. 10 § 4 k.k.s. stanowiącego osnowę zarzutu apelacyjnego odróżnić należy „nieświadomość” od „wątpliwości” często nawet uzasadnionych, co do karalności danego czynu. „Nieświadomość” oznacza całkowite przekonanie u danej osoby o zgodności z prawem podejmowanych działań, mimo że naruszają one dyspozycje przepisów karnoskarbowych. Przy „wątpliwościach” dana osoba w momencie podejmowania działań lub zaniechania wie, że dany przepis może być lub jest różnie interpretowany, ponieważ nie została w sposób stanowczy, pewny i obowiązujący na przyszłość dokonana wykładnia tego przepisu przez organy stosujące prawo. Ustawodawca w art. 10 § 4 k.k.s. stanowi, że samo powoływanie się na „nieświadomość” jest niewystarczające. Musi być to nieświadomość usprawiedliwiona. W doktrynie wskazano sposób przeprowadzania badania czy powód błędu był usprawiedliwiony, czy też nie. Należy odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela, który przykłada się do zachowania sprawcy, dokonując tym samym oceny, czy tak jak sprawca zachowałby się również ów model osobowy. W wypadku prawa karnego skarbowego często w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań, bowiem inna będzie miara przykładowo dla podatnika nieprowadzącego działalności gospodarczej, inna zaś dla prowadzącego, jeszcze zaś inna dla osoby zawodowo zajmującej się podatkami (np. doradcy podatkowego, biegłego rewidenta). Im wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza (G. Łabuda, Komentarz do art. 10 Kodeksu Karnego skarbowego, teza 21, Lex). Słusznie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 1997 r., w sprawie II KKN 124/96 wskazuje, że "nie można skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał możność to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował" (OSNKW 1997, nr 5–6, poz. 46, Lex 28876). Oskarżeni prowadzili działalność gospodarczą, figurowali w profesjonalnym obrocie jako przedsiębiorcy. W porównaniu z przeciętnym obywatelem byli zobowiązani do zwiększonej skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania. Uzasadnionym jest oczekiwanie od w/w kompletnej wiedzy odnośnie wprowadzanych do użytku w najmowanym lokalu urządzeń, jak również obowiązującego porządku prawnego związanego z prowadzoną działalnością. Przed zdarzeniem objętym zarzutem organy celno-skarbowe wykonywały czynności związane z zabezpieczaniem automatów do gier u w/w w innych sprawach. Już tylko ta jedna okoliczność winna wzbudzić co najmniej wątpliwości o legalności prowadzonej działalności związanej z automatami. Oskarżeni mieli świadomość, że od wielu lat w polu zainteresowania zarówno ustawodawcy, jak i organów ścigania leżą wszelkie automaty do gier hazardowych wstawiane do lokali gastronomicznych w Polsce, a podmioty te dążą do ograniczenia wszelkiego rodzaju działalności hazardowej, prowadzonej bez jakiejkolwiek kontroli ze strony państwa.

Przepis art. 6 ust. 1 u.g.h., wymagający uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gier jest prosty, zrozumiały i nie wymaga żadnej dodatkowej interpretacji. Co do zasadniczych wymogów obowiązuje od 01 października 2010 r. W/w oskarżeni opierali się na stanowczej, niczym niezmąconej pewności kontrahenta, co do zgodności prowadzonej działalności z prawem, popartej tomami prywatnych ekspertyz, analiz, postanowień organów ścigania i rozstrzygnięć sądów korzystnych dla w/w. Na marginesie kontrahent ten podejmował szereg wymagających nakładu sił i środków finansowych działań, które w ocenie Sądu Odwoławczego nie służyły wyjaśnieniu legalności prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie urządzania gier na automatach, tylko budowały argumentację przedstawianą przedsiębiorcom z którymi były zawierane umowy najmu części lub całości lokalu, jak również ewentualną linię obrony przed zarzutami w sprawach karnoskarbowych. Trudno bowiem inaczej niż powyższym wytłumaczyć nieskorzystanie z możliwości jaką dał ustawodawca podmiotom prowadzącym działalność, co do której były wątpliwości odnośnie charakteru gier urządzanych na automatach. Zgodnie z art. 2 pkt 6 u.g.h. Minister właściwy do spraw finansów publicznych rozstrzyga, w drodze decyzji, czy gra lub zakład posiadające cechy wymienione w ust. 1-5 są grą losową, zakładem wzajemnym albo grą na automacie w rozumieniu ustawy. Przepis ten obowiązywał od 01 października 2010 r. i w okresie objętym zarzutami oskarżeni w sposób pewny i wiążący mogli uzyskać informacje na temat prowadzonej przez najemcę działalności. Na marginesie trudno zgodzić się z argumentem apelacyjnym, że uzyskanie przez M. W. w listopadzie 2013 r. interpretacji indywidualnej o konieczności odprowadzania podatków od prowadzonej działalności, było tożsame z uzyskaniem decyzji o legalności przedsięwzięcia. Wydanie tej interpretacji indywidualnej nie było przecież oparte na art. 2 pkt 6 u.g.h. Jakakolwiek decyzja Ministra Finansów nie oznaczała automatycznie legalności działalności związanej z określonym automatem czy też grą. Oczywiście sami wynajmujący nie mogli występować do właściwego Ministra o wydanie takiej decyzji. Z całą pewnością mogli i powinni zażądać przedstawienia takiej decyzji od M. W.. Nie trzeba było zapoznawać się z obszernymi materiałami prezentowanymi przez najemcę. Wystarczyła lektura dwóch pierwszych artykułów u.g.h., aby dowiedzieć się o tej możliwości. Ponadto bez najmniejszego trudu przed zawarciem umowy każdy ze skarżących mógł powziąć informację o szeregu działań organów ścigania i orzeczeń sądów niekorzystnych dla ich kontrahenta. Zresztą wcześniej, przed datami początkowymi czynów im przypisanych, kontrole i działania tych organów dotyczyły bezpośrednio oskarżonych. To również winno wzbudzić ich wątpliwości, czy działalność prowadzona przez M. W., bez cienia wątpliwości jest zgodna z prawem. Podsądni z możliwości powyższych nie skorzystali. Co prawda art. 2 pkt 6 u.g.h. nie obligował podmiotów prowadzących działalność podobną do działalności M. W. do uzyskania takiej opinii, nadmieniając że wskazanym było to tylko, gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą powziął wątpliwości, co do charakteru urządzanej gry. Ale jak wyżej wskazano w/w podejmował różne działania wskazujące na istnienie poważnych wątpliwości, co do stosowania tych przepisów. Podmiot dysponujący decyzją wydaną w oparciu o art. 2 pkt 6 u.g.h., w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszym składzie, mógłby skutecznie powoływać się na błąd co do prawa, gdyby okazało się, że prowadząc działalność zgodnie z tą decyzją – naruszał prawo. Jest to sytuacja analogiczna do interpretacji indywidualnych i ogólnych wydawanych w trybie obowiązujących na datę popełnienia czynu przepisów rozdziału 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U.2017.201, ze zm.) oraz interpretacjach wydawanych na podstawie art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.2016.1829, ze zm.). Na mocy każdej z tych ustaw zagwarantowano podmiotowi stosującemu się do obu rodzajów interpretacji bezkarność z punktu widzenia odpowiedzialności karnoskarbowej w zakresie stanowiącym przedmiot interpretacji (art. 14 k ordynacji podatkowej i art. 10 a ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). W ocenie Sądu Odwoławczego M. W. doskonale zdawał sobie sprawę, że szanse na pozytywną decyzję właściwego Ministra, co do prowadzonej przez niego działalności jest znikome. Obiektywnie rzecz ujmując wątpliwości tego przedsiębiorcy musiały być potęgowane w wyniku podejmowanych działań przez organy celnoskarbowe, które sukcesywnie na przestrzeni lat dokonywały zatrzymań rzeczy w postaci automatów do gier. Działania takie były prowadzone powszechnie, od wielu lat, na terenie całej Polski. Wiedza o tych działaniach również była dostępna, bez najmniejszych trudności, nawet dla osób, które nie zajmowały się tego rodzaju działalnością, na przykład współpracujących z M. W. i podmiotami reprezentowanymi przez niego. Wyeksponowanie orzeczeń korzystnych dla w/w, które zapadały na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego nie był w stanie ukryć decyzji przeciwnych. Był to kolejny element gry podjętej przez w/w obliczonej z jednej strony na maksymalny efekt gospodarczy w razie korzystnej interpretacji przepisów, wykrystalizowanej ostatecznie po wydaniu orzeczenia w sprawie C-303/15 przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu, z drugiej strony obliczony na uniknięcie odpowiedzialności karnoskarbowej w razie gdyby okazało się, że ostateczne rozstrzygnięcie Trybunału jest niekorzystne dla w/w. Na marginesie, skoro tak wnikliwie i szczegółowo skarżący analizowali orzecznictwo sądów pojawiające się w sprawach automatów, dlaczego ich uwadze uszły konsekwentne i jednoznaczne, wydawane na przestrzeni kilku ostatnich lat orzeczenia Sądu Okręgowego w Białymstoku - dotyczące obszaru na którym prowadzili działalność?

Jak wynika z dowodów zgromadzonych w aktach przed podjęciem czynności objętych zarzutami w niniejszej sprawie były uprzednio zatrzymywane automaty znajdujące się w lokalach oskarżonych. Jest to kolejny argument przemawiający dobitnie za niemożnością zastosowania w niniejszej sprawie art. 10 § 4 k.k.s.

Warto również wskazać, że oskarżeni tak naprawdę nie próbowali nawet w toku postępowania wykazać stanu swojej świadomości na datę zawarcia umowy z M. W., podjętymi działaniami i włożonym wysiłkiem w analizę obowiązujących na daty zawarcia przepisów, orzecznictwa krajowego i europejskiego, poglądami doktryny odnoszącymi się do art. 107 § 1 k.k.s. w kontekście u.g.h. (k. 194-195, 342v). Ze zbudowanej przez obrońcę i prawników w/w linii obrony, w tym zarzutów, w sposób oczywisty wynika natomiast, że takie wątpliwości mieli prawnicy, którzy w sposób szczegółowy, obszerny i bardzo ciekawy zaprezentowali je podczas rozpoznania sprawy przez Sąd I Instancji i w postępowaniu odwoławczym.

Za bezzasadne Sąd Okręgowy uznał zarzuty i podążającą za nimi argumentację obrońcy oskarżonych i oskarżonego W. K., związane z rzekomym pozostawaniu przez w/w w usprawiedliwionym błędzie, co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżeni, podejmując się działań opisanych w zarzutach, mieli dostateczne sygnały, że przedstawiona im przez kontrahenta interpretacja prawa może nie być słuszna. Oskarżeni, zdaniem Sądu Okręgowego, jako przedsiębiorcy podejmujący działalność gospodarczą w branży gier hazardowych działał nie w błędzie, tylko w realizacji najwyżej świadomego ryzyka gospodarczego (gdzie na szali zysków i strat położył również konsekwencje odpowiedzialności karnoskarbowej). Taka kalkulacja wyłącza błąd (w każdej jego postaci, a więc z art. 10 § 3, 4 k.k.s.). Nie działa bowiem w błędzie ten, kto świadomie dywersyfikuje ryzyko odpowiedzialności karnej i z góry podejmuje kroki mające zabezpieczyć go przed taką odpowiedzialnością w przyszłości (gromadzenie jednostronnych opinii prawnych, korzystnych wyroków zapadających w zbliżonych sprawach dotyczących innych podmiotów, itp.). Tym samym oskarżeni nie mogą twierdzić, że pozostawali w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność (art. 10 § 3 k.k.s.), czy w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności ( art. 10 § 4 k.k.s.). Fakt, iż przypisanego ostatecznie czynu oskarżeni dopuścili się już po zmianach ustawy o grach hazardowych, która normalizowała kwestie braku notyfikacji określonych przepisów, wzmacnia tylko negatywnie ocenę ich rzekomego „błędu”.

Skarżący przeceniają okoliczność działania podmiotu reprezentowanego przez M. W. w sposób legalny. Zdaniem Sądu Okręgowego, z faktu zarejestrowania zgodnego z prawem Spółki, której reprezentantem był M. W. i jej jawnego działania, jest wywodzona legalność wszelkich działań i aktywności podejmowanych przez ten podmiot. Jak uczy doświadczenie życiowe, jest to teza fałszywa, ponieważ szereg spraw rozpoznanych prawomocnie w wydziałach karnych wskazuje, że takie podmioty dopuszczają się działań łamiących prawo. Zatem powyższe twierdzenie i wywodzone z niego wnioski są fałszywe.

Bez cienia wątpliwości wskazać można, iż bez podpisania umowy i wstawienia automatów do lokali w/w nie doszłoby do złamania prawa karnoskarbowego.

Sąd Odwoławczy nie zgadza się również z tezą zawartą w zarzutach, że Sąd winien się odnieść do każdego dokumentu złożonego przez oskarżonych w sprawie. W tym miejscu przywołać zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądu w danej sprawie, określonej w art. 8 § 1 k.p.k. stosowanej w oparciu o art. 113 § 1 k.k.s. w postępowaniu karnoskarbowym (Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu). Sąd w niniejszym postępowaniu dysponował opiniami dotyczącymi automatów zabezpieczonych w niniejszej sprawie sporządzonymi pod kątem zarzuconych czynów. Sąd Odwoławczy w całości podziela oceny i zapatrywania prawne Sądu I Instancji, że opinie te spełniały wszystkie wymogi określone w art. 201 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. odnośnie spójności, pełności i jasności.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów,

- odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonym,

- warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego B. W. i W. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nieuwzględnienie żadnego z zarzutów żaden wniosek nie okazał się zasadny.

3.3.

2 - apelacja obrońcy oskarżonych K. M. oraz B. W.

1, 2, 3, 4 - zarzutów obrazy prawa procesowego apelacja oskarżonego W. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

powody z pkt. 3.1 oraz 3.2

w ocenie Sądu Okręgowego nie można podzielić stanowiska autorów apelacji w zakresie podniesionych przez nich zarzutów obrazy przepisów postępowania. Wbrew stanowisku skarżących uznać należy, iż Sąd I Instancji na podstawie zebranego i wszechstronnie ocenionego materiału dowodowego poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.). Należy bowiem pamiętać o tym, że przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (wspomniany już art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.),

- jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.) (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 03 marca 1998 roku, V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999/2/6, LEX 35095; wyrok Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1997 roku, IV KKN 58/97, Prokuratura i Prawo 1997/11/1, LEX 31393).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy podczas orzekania wziął pod uwagę wszystkie te kryteria. Wbrew twierdzeniom skarżących wskazał dowody na których oparł się ustalając stan faktyczny w sprawie (k. 2364-2364v).

Zarzuty W. K. związane z umową podpisaną w dniu 03 sierpnia 2015 r. z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. reprezentowaną przez M. W., zarządzaniem całością lokalu przez tą Spółkę, listą aktualizacji urządzeń są całkowicie bezzasadne. Skarżący w umowie zgodził się na zainstalowanie urządzeń do gier (§ 1 pkt 1 umowy), miał więc pełną świadomość jakiego rodzaju działalność będzie w lokalu prowadzona. Strony ustaliły wynagrodzenie z tytułu tej działalności - 750,- zł miesięcznie i było ono wypłacane, a wynajmujący potwierdzał ten fakt wystawiając fakturę, opatrując ją wcześniej własnoręcznym podpisem (k. 1583). Tym samym miał pełną świadomość jakiego rodzaju działalność jest prowadzona w wynajmowanym lokalu.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów,

- odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonym,

- warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego B. W. i W. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nieuwzględnienie żadnego z zarzutów żaden wniosek nie okazał się zasadny.

3.4.

3 - apelacja obrońcy oskarżonych K. M. oraz B. W.,

zarzut z art. 438 pkt 4 k.p.k. - apelacje oskarżonej M. D.,

obrońcy oskarżonego K. K., obrońcy oskarżonej P. T.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do części zarzutu adwokat A. G. związanej z zawieszeniem postępowania - powody wskazane w pkt. 3.1 oraz 3.2. W pozostałej części zarzut w ocenie Sądu Odwoławczego nie dotyczy art. 438 pkt 3 k.p.k. a art. 438 pkt 4 k.p.k.

Sąd Odwoławczy uznał za zasadne zarzuty podążające w kierunku zmiany orzeczonych kar grzywny na łagodniejsze.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy w sposób niedostateczny wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i orzekł zbyt surowe kary grzywny. Oskarżeni K. M., B. W., M. D., K. K., P. T. na daty popełnienia czynów były osobami niekaranymi. Przy ustalaniu ilości stawek grzywny podlegających wymierzeniu wzięto pod uwagę rolę jaką w/w odegrali w popełnieniu czynu z art. 107 § 1 k.k.s. (pośledniejszą niż sprawca główny), czasookres przestępczego działania, zakres działania (K. M. 2 czyny - 5 automatów, B. W. 1 czyn - 1 automat, W. K. 1 czyn - 1 automat, M. D. 1 czyn - 1 automat, K. K. 1 czyn - 1 automat, P. T. 1 czyn - 1 automat), osiągnięty i spodziewany zysk w skali miesiąca z tej działalności, naiwne opieranie się na materiałach i zapewnieniach M. W., co do zgodności z prawem przedsięwzięcia, ustalony przez oskarżyciela i Sąd I Instancji majątek, dochód i sytuację rodzinną w/w.

Wniosek

zmniejszenie orzeczonych kar grzywny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

uznanie po części orzeczonych kar grzywny wobec w/w oskarżonych za rażąco surowe.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

kara niewspółmiernie surowa w przypadku J. W.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy w sposób niedostateczny wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i orzekł zbyt surową karę grzywny. Oskarżony na datę popełnienia czynów był osobą niekaraną. Przy ustalaniu ilości stawek grzywny podlegających wymierzeniu wzięto pod uwagę rolę jaką w/w odegrał w popełnieniu czynu z art. 107 § 1 k.k.s. (pośledniejszą niż sprawca główny), czasookres przestępczego działania, zakres działania 1 czyn - 1 automat, osiągnięty i spodziewany zysk w skali miesiąca z tej działalności, naiwne opieranie się na materiałach i zapewnieniach M. W., co do zgodności z prawem przedsięwzięcia, ustalony przez oskarżyciela i Sąd I Instancji majątek, dochód i sytuację rodzinną w/w.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia za wyjątkiem orzeczonych kar grzywny (pkt II. wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

żaden z zarzutów apelacyjnych, za wyjątkiem wskazujących na rażącą niewspółmierność orzeczonych kar grzywny, nie okazał się zasadny w stopniu skutkującym koniecznością zmiany rozstrzygnięcia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Orzeczone w wyroku kary grzywny:

1. w punkcie 1. części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego K. M. karę grzywny obniżono z 300 stawek dziennych, ustalonych w wysokości jedna stawka dzienna na kwotę po 100 złotych do 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę po 70 złotych;

2. w punktach 3., 5., 8. części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeczone wobec oskarżonych W. K., K. K., B. W. kary grzywny obniżono z 60 stawek dziennych, ustalonych w wysokości jedna stawka dzienna na kwotę po 100 złotych do 10 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę po 70 złotych;

3. w punktach 7., 11. części dyspozytywnej w ten sposób, że orzeczone wobec oskarżonych J. W., M. D. kary grzywny obniżono z 30 stawek dziennych, ustalonych w wysokości jedna stawka dzienna na kwotę po 100 złotych do 10 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę po 70 złotych.

4. w punkcie 10. części dyspozytywnej w ten sposób, że ustaloną wobec oskarżonej P. T. stawkę grzywny obniżono z 10 stawek dziennych, ustalonych w wysokości jedna stawka dzienna na kwotę po 100 złotych do 10 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę po 70 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

orzeczone wobec w/w kary grzywny uznano za nadmiernie surowe

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zw. z art. 113 § 1 k.k.s. należało zwolnić oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe ze względu na trudną sytuację majątkową w/w.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona E. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zapadłego w stosunku do w/w oskarżonej

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonych K. M. oraz B. W. adw. A. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zapadłego w stosunku do w/w oskarżonych

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony W. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zapadłego w stosunku do w/w oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony J. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zapadłego w stosunku do w/w oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. K. adw. M. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zapadłego w stosunku do w/w oskarżonego

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej P. T. adw. M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia zapadłego w stosunku do w/w oskarżonej

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana