Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 3.781,05 zł (trzy tysiące siedemset osiemdziesiąt jeden złotych 05/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

-3.431,05 zł od dnia 29.10.2019 r. do dnia zapłaty

-350 zł od dnia 19.11.2019r . do dnia zapłaty

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt I C 1488/19

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1) domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 3.781,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 3.431,05 zł od dnia 29.10.2019 r. do dnia zapłaty, a także od kwoty 350 zł od dnia 19.11.2019 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podał, że w dniu 27.09.2019 r. doszło do zdarzenia ubezpieczeniowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki O. (...), nr rej. (...), należący do poszkodowanego P. K. i M. K. (2), sprawca wypadku miał zaś zawartą polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną. Pozwany w trakcie postępowania likwidacyjnego zakwalifikował przedmiotową szkodę jako częściową oraz przyznał i wypłacił na rzecz poszkodowanych odszkodowanie w łącznej kwocie 7.217,07 zł. Zdaniem powoda zaproponowana przez pozwanego kwota odszkodowania jest rażąco zaniżona, bowiem niezależny rzeczoznawca koszt naprawy pojazdu w celu przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia określił na kwotę 11.148,12 zł, a zatem na kwotę znacznie odbiegającą od ustalonej przez pozwanego ubezpieczyciela. Wskazał, że kwota dotychczas wypłacona poszkodowanemu nie odzwierciedla w pełni rzeczywistych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed feralnego zdarzenia z dnia 27.09.2019 r., w wyniku zaś umowy przelewu powód nabył od poszkodowanych całość praw do odszkodowania z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe. Jednocześnie rekompensacie winno podlegać poniesienie przez poszkodowanych kosztów opinii niezależnego rzeczoznawcy w kwocie 350 zł.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. przyznał udzielenie pokrycia ubezpieczeniowego sprawcy szkody w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Wskazał jednak, że powództwo winno podlegać oddaleniu, albowiem wypłacona dotychczas kwota odszkodowania zapewnia możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, powód zaś zaoferował koszt naprawy pojazdu w sposób wygórowany. Jednocześnie, zdaniem pozwanego, nieskorzystanie przez powoda (i poszkodowanych) z możliwości zakupu części oryginalnych po niższej cenie jawi się jako uchybienie obowiązkowi współdziałania w celu realizacji zobowiązania i obowiązkowi zapobiegania powiększeniu szkody. Pozwany podniósł, że wierzytelność o zapłatę kosztów sporządzenia prywatnej opinii nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem, jakim była kolizja pojazdów i nie można mówić o niezbędności sporządzania owej opinii, zważywszy przy tym na okoliczność, że powód jako przedsiębiorca zajmujący się skupowaniem wierzytelności i dochodzeniem odszkodowań przed sądem – sam winien określać wysokość należnego odszkodowania, a poza tym sporny samochód został naprawiony, a do określenia wysokości szkody wystarczające było zażądanie dokumentacji naprawy pojazdu z warsztatu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27.09.2019 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w którym uszkodzeniu uległ samochód marki O. (...), nr rej. (...) należący do P. K. i M. K. (2), objęty ochroną ubezpieczeniową w ramach obowiązkowego ubezpieczenia w pozwanym towarzystwie.

(dowód: okoliczności bezsporne)

Sprawca kolizji posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W.. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel, uznając swoją odpowiedzialność co do zasady decyzją z dnia 1.10.2019 r. zakwalifikował szkodę w pojeździe poszkodowanego jako częściową oraz przyznał i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 1.943,09 zł. W dniu 15.10.2019 r. pozwany ponownie sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanych, zgodnie z którą wartość szkody wyniosła 4.500,02 zł. Decyzją z dnia 15.10.2019 r. pozwany dopłacił poszkodowanym kwotę 2.557,43 zł tytułem odszkodowania uzupełniającego.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 1.10.2019 r. – k. 11-13,

kalkulacja naprawy pojazdu z dnia 15.10.2019 r. – k. 15v-19v,

decyzja pozwanego z dnia 18.10.2019 r. – k. 20-22)

Poszkodowani, nie zgadzając się z wysokością wypłaconego poszkodowanym odszkodowania, uznając wypłacone odszkodowanie za zaniżone, zlecili niezależnemu rzeczoznawcy techniki motoryzacyjnej sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu. Zgodnie ze sporządzoną kalkulacją z dnia 14.10.2019 r. koszt naprawy pojazdu w celu przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia wynosi 11.148,12 zł brutto. Koszt sporządzenia prywatnej opinii rzeczoznawcy na zlecenie poszkodowanych wyniósł 350 zł.

(dowód: opinia rzeczoznawcy A. P. – k. 23-28,

faktura Vat nr (...) – k. 29)

W dniu 16.10.2019 r. poszkodowani P. K. i M. K. (2) zawarli umowę cesji wierzytelności z powodem M. K. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w O.. Na podstawie umowy bezpośrednio poszkodowani przelali na rzecz w/w wierzytelność o naprawienie szkody, jaką posiadali wobec pozwanego z tytułu szkody wyrządzonej w samochodzie marki O. (...) na skutek kolizji z dnia 27.09.2019 r.

(dowód: umowa cesji wierzytelności z 16.10.2019 r. – k. 30)

Powód powołując się na powyższą wycenę rzeczoznawcy sporządzoną na zlecenie poszkodowanych, wezwał ubezpieczyciela do pełnej kompensacji doznanej szkody. Decyzją z dnia 18.10.2019 r. pozwany dopłacił odszkodowanie w kwocie 2.716,55 zł, odmawiając wypłaty dalej idącego odszkodowania.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 18.10.2019 r. – k. 31-32,

decyzja pozwanego z dnia 29.10.2019 r. – k. 33-34)

Wartość technologicznej i uzasadnionej naprawy pojazdu poszkodowanego według cen części z dnia szkody wynosi 11.012,82 zł (przy uwzględnieniu 110 zł za roboczogodzinę dla prac blacharsko-lakierniczych oraz 110 zł za roboczogodzinę dla prac blacharsko-mechanicznych) przy zastosowaniu nowych części zamiennych oryginalnych O . Do naprawy samochodu poszkodowanego niezbędne jest użycie części oryginalnych O, spełniających kryteria jakościowe producentów pojazdów. Naprawa pojazdu przy zastosowaniu innego rodzaju części (wariant ekonomiczny) nie pozwala na restytucję pojazdu do stanu sprzed szkody i obniża ewidentnie jego wartość rynkową i negatywnie wpływa na bezpieczeństwo. Przeprowadzenie skutecznej naprawy samochodu z częściowym wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych oznaczonych logo producenta części (Q) nie przywraca pojazdu do stanu sprzed szkody, w szczególności w odniesieniu do reflektora. W alternatywnym wariancie uwzględniając aktualne ceny - koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 11.575,86 zł. Przy uwzględnieniu kosztów naprawy pojazdu z zastosowaniem 18% rabatu na częściach oryginalnych oraz 40% rabatu na materiał lakierniczy wynosi 8.952,67 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. P. – k. 109-176,

opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. P. – k. 199-200)

Pojazd marki O. (...), nr rej. (...) został naprawiony przez poszkodowanych w wybranym przez nich warsztacie.

(dowód: pismo z dnia 5.03.2020 r. – k. 92)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny w zakresie okoliczności zdarzenia z dnia 27.09.2019 r. oraz poniesionych w jego wyniku szkód w pojeździe, należącym do poszkodowanych. Bezspornym był także fakt obowiązującej w dniu zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz przebieg postępowania likwidacyjnego, przeprowadzonego przez pozwanego po dokonanym przez poszkodowanych zgłoszeniu. W szczególności w tym kontekście bezsporną pozostała kwota 7.217,07 zł, wypłacona poszkodowanym tytułem odszkodowania. Bezspornym była wreszcie legitymacja powoda do wystąpienia z przedmiotowym powództwem, a wynikająca z w/w umowy cesji wierzytelności, a także sporządzenie prywatnej opinii przez rzeczoznawcę na zlecenie poszkodowanych. Powyższe wynika tak z niekwestionowanych przez strony dokumentów, jak i twierdzeń samych stron.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie okazała się być wysokość należnego powodowi odszkodowania. Twierdzenia bowiem stron w tym zakresie wzajemnie się wykluczały. O ile bowiem pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności z tytułu zaistniałej dnia 27.09.2019 r. szkody w pojeździe, czego dowodem była zresztą zapłata na rzecz poszkodowanych kwoty 7.217,07 zł z tego tytułu, o tyle nie zgodził się z wysokością odszkodowania, dochodzonego przez powoda ponad wypłaconą kwotę.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W myśl natomiast dyspozycji art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody winno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągałoby za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Przechodząc do zdiagnozowanej wyżej kwestii spornej, dotyczącej wysokości należnego odszkodowania z tytułu szkody w spornym pojeździe Sąd dostrzegł przede wszystkim treść opinii biegłego sądowego M. P. (w tym także opinii uzupełniającej), która to opinia początkowo była kwestionowana przez pozwanego, jednak ostatecznie zyskała, jak się zdaje, pełną aprobatę stron. Przede wszystkim jednak stanowisko biegłego cechuje się wysokim poziomem profesjonalizmu i wiedzy oraz logiką. Szerzej zresztą będzie to dostrzeżone poniżej. Jednocześnie Sąd dostrzegł, że żadna ze stron nie podniosła jakiegokolwiek zarzutu związanego z tym, że w pojeździe poszkodowanych doszło do szkody częściowej.

Sąd, w oparciu o wnioski wywiedzione przez biegłego sądowego dostrzegł, że wartość technologicznej i uzasadnionej naprawy pojazdu poszkodowanego według cen części z dnia szkody wynosi 11.012,82 zł (przy uwzględnieniu 110 zł za roboczogodzinę dla prac blacharsko-lakierniczych oraz 110 zł za roboczogodzinę dla prac blacharsko-mechanicznych) przy zastosowaniu nowych części zamiennych oryginalnych O. W alternatywnym wariancie uwzględniając aktualne ceny i zastosowanie części oryginalnych O - koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 11.575,86 zł. Spośród zaprezentowanych przez biegłego sądowego wariantów Sąd wziął pod uwagę koszt naprawy pojazdu w kwocie 11.575,86 zł uwzględniający użycie części zamiennych oryginalnych O oraz aktualne ceny. Wysokość odszkodowania należy bowiem ustalać według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania, o czym wprost świadczy treść art. 363 § 2 k.c. W niniejszej sprawie są to ceny z daty ustalania odszkodowania (wysokości kosztów naprawy ustalonych przez biegłego sądowego). Jednocześnie biegły sądowy jednoznacznie wskazał, że do naprawy samochodu poszkodowanego niezbędne jest użycie części oryginalnych O, spełniających kryteria jakościowe producentów pojazdów. Naprawa pojazdu przy zastosowaniu innego rodzaju części (wariant ekonomiczny) nie pozwala na restytucję pojazdu do stanu sprzed szkody i obniża ewidentnie jego wartość rynkową i negatywnie wpływa na bezpieczeństwo. Przeprowadzenie skutecznej naprawy samochodu z częściowym wykorzystaniem części zamiennych oznaczonych logo producenta części (Q) nie przywraca pojazdu do stanu sprzed szkody, w szczególności w odniesieniu do reflektora. Zasadnie zatem biegły sądowy wykluczył możliwość naprawy pojazdu poszkodowanych z wykorzystaniem reflektora oznaczonego symbolem (...), albowiem w wyniku naprawy pojazdu jego wartość rynkowa winna być odtworzona w jak największym stopniu, a naprawa pojazdu przy użyciu części oznaczonych symbolem (...) tego nie umożliwi. Jak zauważył biegły sądowy – analiza rynku pojazdów używanych wskazuje, że pojazdy, w których w toku naprawy użyto części innych niż oryginalne jakości O notują niższe wartości rynkowe w stosunku do samochodów składających się z oryginalnych, fabrycznych komponentów. Z tych przyczyn Sąd nie mógł opowiedzieć się za wariantem naprawy pojazdu zakładającego wykorzystanie części jakości (...) w jakimkolwiek zakresie (w tym w odniesieniu do spornego reflektora). Sąd nie zaaprobował również zaoferowanego przez biegłego sądowego wariantu kosztów naprawy pojazdu z zastosowaniem 18% rabatu na częściach oryginalnych oraz 40% rabatu na materiał lakierniczy, który wedle biegłego wynosi 8.952,67 zł. Pozwany konsekwentnie podnosił, że w realiach przedmiotowej sprawy pod uwagę powinien być brany wyłącznie ten wariant. Stanowisko to nie zostało jednak niczym poparte i całkowicie przeczy wnioskom biegłego sądowego zawartym w opinii, a także w ekspertyzie uzupełniającej. Biegły sądowy podkreślił bowiem, że rabaty wskazywane w kosztorysach nie mają realnego odzwierciedlenia, o czym świadczy w niniejszej sprawie brak materiałów w aktach sprawy, które bezsprzecznie dowodziłyby o rzeczywistej dostępności poszczególnych części koniecznych do przeprowadzenia naprawy opiniowanego przez biegłego sądowego pojazdu z opisywanym rabatem. To zatem w ocenie Sądu wykluczało przyjęcie tego wariantu naprawy pojazdu. Marginalnie wskazać należy, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany naprawił pojazd i czy w ogóle zamierza go naprawić (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 roku, IV CKN 387/01, LEX nr 141410, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002/7-8/103, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88, LEX nr 8894).

Wskazać należy w tym miejscu, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen. Opinia sporządzona w niniejszej sprawie jest – w ocenie Sądu – wnikliwa i wyczerpująca, logiczna i spójna, a wnioski w niej zawarte prawidłowo uzasadnione. Biegły w sposób wyczerpujący i przekonywujący wskazał dlaczego wydał opinię powyższej treści, zatem Sąd nie widział jakichkolwiek podstaw do podważenia wyprowadzonych przez biegłego wniosków. Sąd wobec powyższego uznał wspomnianą opinię biegłego za fachową, rzetelną i obiektywną, mogącą stanowić opokę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut pozwanego związany z brakiem współpracy poszkodowanych z ubezpieczycielem w zakresie zakupu części. Przypisanie bowiem poszkodowanym naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystali oni z usług droższych. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 § 2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanych przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco). Obowiązek współdziałania poszkodowanego w żadnym razie nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień - w szczególności prawa wyboru sposobu naprawienia szkody, swobody decyzji co do napraw oraz wyboru dostawcy części. Poszkodowany ma prawo nabyć części w miejscu swego zamieszkania i nie ma obowiązku ich zakupu od podmiotu funkcjonującego w innej miejscowości, co każdorazowo wiązać się musi także z czasem transportu oraz problemami w razie ewentualnej reklamacji. Wreszcie - z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, iż poszkodowany ma prawo dokonania wyboru warsztatu, któremu zleci naprawę samochodu, o ile koszty naprawy wyliczone przez ten warsztat będą konieczne i ekonomicznie uzasadnione, a stosowane stawki robocizny będą mieścić się granicach stawek stosowanych na lokalnym rynku.

Powyższe czyni roszczenia powoda usprawiedliwionymi tak co do zasady, jak i co do wysokości. Na marginesie jedynie, w kontekście zarzutów pozwanego ubezpieczyciela co do obowiązku udokumentowania poniesionych rzeczywistych kosztów naprawy i obowiązku naprawienia tegoż pojazdu, dostrzec należy, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 27.06.1988 r. sygn. akt I CR 151/88) roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną przez poszkodowanych był sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznie uzasadnionych kosztów jego naprawy bez względu na to, czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić.

Biorąc pod uwagę ustalony przez biegłego sądowego koszt naprawy pojazdu poszkodowanego na kwotę 11.575,86 zł oraz dotychczas wypłacone odszkodowanie w kwocie 7.217,07 zł, a przy tym żądanie pozwu, Sąd uwzględnił roszczenie o odszkodowanie w całości. Uwzględnieniu podlegało również roszczenie o zwrot kosztów sporządzenia ekspertyzy na zlecenie poszkodowanych, tj. o zapłatę kwoty 350 zł. Wysokość tej kwoty wynika z faktury VAT dołączonej do akt sprawy. Sąd uznał w tym kontekście, ze wykonanie takiej ekspertyzy było uzasadnione, albowiem powód nie mógł w inny sposób udokumentować pozwanemu zasadności i wysokości zgłoszonych roszczeń. Kwota ta mieści się w ramach adekwatnego związku przyczynowego ze szkodą (tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18.05.2004 r. III CZP 24/04, publ. OSNC 2004/7-8/117). Jednocześnie wskazać należy, że to na pozwanym ciążył obowiązek ustalenia wysokości odszkodowania we właściwej kwocie, gdyż to pozwany, jako profesjonalista podejmuje postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego spornego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia. Wobec niewywiązania się przez pozwanego z tego obowiązku powód musiał skorzystać z opinii niezależnego rzeczoznawcy. Opinia prywatna posiada walor dowodowy jako dokument prywatny i w tym charakterze mogła zostać zaliczona w poczet materiału postępowania, a wskutek tego mieć znaczenie dla oceny innych dowodów zaoferowanych w sprawie. Wobec tego, że treść tej opinii była kwestionowana, ustalenie okoliczności sprawy wymagało wiadomości specjalnych, konieczne wiec było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego (por. m.in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2010 r., I CSK 57/10, Lex nr 688661). W szczególności dopiero opinia biegłego pozwoliła na stwierdzenie, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego zaniżył wysokość wypłaconego powodowi odszkodowania. Czyni to zarzuty w kontekście w/w wyceny i jej mocy dowodowej całkowicie bezprzedmiotowymi na gruncie rozpoznawanej sprawy.

W związku z powyższym Sąd orzekł po myśli powołanych przepisów jak w pkt 1 sentencji. O odsetkach Sąd orzekł po myśli art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, uwzględniając przy tym żądanie pozwu, zawiadomienie o szkodzie złożone przez poszkodowanych w dniu 27.09.2019 r., a także fakt zgłoszenia pozwanemu roszczenia co do kwoty 350 zł w dniu 18.10.2019 r.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, tj. o treść art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych i celowych kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć opłatę sądową od pozwu w kwocie 200,00 zł, koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika 900 zł, poniesioną opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także kwotę 1200 zł tytułem wydatków związanych ze sporządzoną w sprawie opinią biegłego sądowego. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w pkt 2 sentencji.