Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2020 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko B. B.

o zapłatę

I.  powództwo oddala,

II.  zasądza od powoda (...) 1 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. na rzecz pozwanej B. B. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  za 7 dni lub z wnioskiem o uzasadnienie.

M., dnia 18 listopada 2020r.

Sygn. akt I C 669/19

UZASADNIENIE

Powód P. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej B. B. kwoty 29.533,04 złotych z odsetkami naliczanymi według zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, nie wyższej jednak niż dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych od dnia 17 lipca 2019 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie
od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabył od wierzyciela pierwotnego – (...) im. (...) z siedzibą
w G. wierzytelność z tytułu pożyczki nr (...) z dnia 18 czerwca 2014 roku wobec S. S.. Podał, że pożyczkobiorca zmarł w dniu 14 grudnia 2015 roku nie regulując należności wynikających z zawartej umowy pożyczki, a stosownie do treści regulaminu udzielania kredytów i pożyczek (...) roszczenie o zwrot pożyczki stało się wymagalne wraz ze śmiercią pożyczkobiorcy. Kolejno wskazał, że w wyniku przeprowadzonego postępowania spadkowego Sąd Rejonowy w Mrągowie w dniu
30 października 2017 roku sygn. akt I Ns 233/17 wydał postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym S. S., na mocy którego spadek po nim na podstawie testamentu nabyła córka B. B.. Tym samym stała się ona dłużniczką
w zakresie niespłaconej pożyczki. Powód podniósł, że dochodzone niniejszym pozwem roszczenie nie uległo przedawnieniu, bowiem w przedmiotowej sprawie w dniu 11 grudnia 2018 roku skierował do Sądu Rejonowego w Mrągowie wniosek o zawezwanie do próby ugodowej, wskutek czego doszło do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia dochodzonego roszczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie
od powoda na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu potwierdziła, że na postawie testamentu nabyła spadek po zmarłym ojcu S. S.. Podniosła jednak zarzut przedawnienia dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia, wskazując na datę wpływu wniosku powoda o zawezwanie do próby ugodowej oraz zakwestionowała roszczenie co do jego podstaw oraz wysokości. W ocenie pozwanej postanowienia przedmiotowej pożyczki należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interes konsumenta. Nadto podała, że umowa pożyczki, której stroną był S. S., była ubezpieczona w ramach umowy grupowego ubezpieczenia na życie członków (...), co nie zostało wzięte pod uwagę przez powoda. Powołała się również na art. 5 kc z uwagi na fakt, iż pozwana nie jest bezpośrednim dłużnikiem powoda, nie uzyskała żadnych korzyści z udzielonej przez powoda pożyczki, jak również nie miała wpływu na powstanie przedmiotowego zadłużenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 lipca 2014 roku S. S. złożył w (...) im. (...) z siedzibą w G. – Oddział w M. wniosek o przyznanie pożyczki w kwocie 35.000 złotych
na okres 48 miesięcy. W dniu 18 czerwca 2014 roku S. S. zawarł ze (...)
im. F. S. z siedzibą w G. umowę pożyczki konsumpcyjnej nr (...)
w kwocie 35.000 złotych. Zabezpieczeniem przyznanej pożyczki było przystąpienie
do umowy ubezpieczenia grupowego Promesa P.. Koszt ubezpieczenia wynosił
2.688 złotych. W dniu podpisania umowy pożyczkobiorca złożył oświadczenie, w którym wyraził zgodę na przystąpienie do w/w umowy ubezpieczenia grupowego, którego przedmiotem było m.in. życie ubezpieczonego.

(bezsporne, a nadto dowód: wniosek o udzielenie pożyczki – k. 112-115, umowa pożyczki – k. 16-18v, OWU Promesa P. – k. 108-109v, karta członkowska – k. 79, oświadczenie pożyczkobiorcy – k. 110, deklaracja zgody – k. 111-111v, harmonogram spłat – k. 80, rachunek bankowy – k. 81-87)

S. S. zmarł w dniu 14 grudnia 2015 roku, nie regulując części należności wynikających z w/w pożyczki. Zgodnie z postanowieniami statutu (...) im. (...) oraz z regulaminem udzielania pożyczek i kredytów (...), stanowiącym integralną część umowy pożyczki śmierć pożyczkobiorcy spowodowała ustanie jego członkostwa w Kasie.
Z chwilą śmierci pożyczkobiorcy całość niespłaconego zobowiązania stała się wymagalna.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu – k. 5 w aktach sprawy I Ns 233/17, regulamin udzielania pożyczki – k. 51-52, statut (...) – k. 70-78)

Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w S. odmówiło wypłaty świadczenia z tytułu zgonu S. S. z uwagi na podanie przez ubezpieczonego nieprawdy na temat okoliczności mających wpływ na ocenę ryzyka zajścia określonego w umowie zdarzenia ubezpieczeniowego, tj. zatajenie chorób w ankiecie medycznej. W piśmie wskazano możliwość złożenia reklamacji bądź też skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(bezsporne, a nadto dowód: OWU Promesa P. – k. 108-109v, oświadczenie pożyczkobiorcy – k. 110, deklaracja zgody – k. 111-111v)

W dniu 29 września 2017 roku pomiędzy (...) im. (...) z siedzibą w G. a P. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty
z siedzibą w K. została zawarta umowa przelewu wierzytelności, której przedmiotem była m.in. wymagalna wierzytelność wobec S. S..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 45-48)

Sąd Rejonowy w Mrągowie postanowieniem z dnia 30 października 2017 roku sygn. akt I Ns 233/17 stwierdził, że spadek po S. S. zmarłym w dniu 14 grudnia
2015 roku w R., ostatnio stale zamieszkałym w R., gmina M.,
na podstawie testamentu ustnego z dnia 2 listopada 2015 roku nabyła córka spadkodawcy B. B., córka S. i E. w całości – z dobrodziejstwem inwentarza.

(dowód: postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku – k. 61 w aktach sprawy I Ns 233/17)

Pismem z dnia 25 kwietnia 2019 roku P. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wezwał B. B. jako spadkobierczynię S. S. do zapłaty kwoty 29.454,90 złotych tytułem zwrotu świadczenia wynikającego z udzielonej spadkodawcy pożyczki.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 49-49v)

W dniu 11 grudnia 2018 roku P. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. złożył wniosek o zawezwanie
do próby ugodowej w sprawie zapłaty należności wynikającej z tytułu umowy pożyczki
nr (...) w kwocie 28.416,59 złotych. Na posiedzeniu w dniu 6 marca 2019 roku – pomimo prawidłowego wezwania na termin – wnioskodawca oraz jego pełnomocnik nie stawili się bez usprawiedliwienia i wyjaśnienia przyczyn swojej nieobecności. Za zawezwaną do próby ugodowej B. B. stawił się jej pełnomocnik. Z uwagi na brak obecności wnioskodawcy do ugody nie doszło.

(dowód: wniosek – k. 3-4, protokół posiedzenia - k. 35-35v w aktach sprawy I Co 716/18).

B. B. o przedmiotowej pożyczce dowiedziała się już po jej zawarciu. Nie uzyskała z jej tytułu żadnej korzyści, nie miała wpływu na jej zawarcie. Nie prowadziła wspólnie ze zmarłym ojcem gospodarstwa domowego. Jest samotną matką wychowującą
3 dzieci w wieku: 6 lat, 15 lat i 20 lat. Pracuje jako pomoc kuchenna. Jej sytuacja finansowa jest trudna. W kosztach utrzymania dzieci częściowo partycypują ich ojcowie płacąc alimenty, nie łożąc jednak dodatkowo na dzieci.

(dowód: przesłuchanie B. B. – k. 125-126)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie budziła wątpliwości, jak i których wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron oraz w oparciu o dowód z przesłuchania pozwanej B. B., na podstawie którego doszło do ustalenia jej sytuacji finansowej i rodzinnej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było niezasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

W okolicznościach niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości, iż (...)
im. F. S. z siedzibą w G. i S. S. łączyła umowa pożyczki z dnia
18 czerwca 2014 roku. Była to okoliczność nie kwestionowana przez stronę pozwaną, która jednakże nie miała większej wiedzy na jej temat. Nie ulega również wątpliwości, iż strona powodowa jako nabywca wierzytelności ma – co do zasady – prawo dochodzić od pozwanej zapłaty przedmiotowego świadczenia pieniężnego w zakresie, w jakim doszło
do niewykonania umowy przez pożyczkobiorcę. Strona powodowa wskazała, że wysokość dochodzonego zadłużenia składa się z kwoty 21.907,45 złotych tytułem kapitału głównego pożyczki oraz odsetek wynikających z zaległości w spłacie rat pożyczki, jak i odsetek naliczonych od kwoty całego niespłaconego kapitału pożyczki od dnia następującego po dniu postawienia należności w stan wymagalności w łącznej kwocie 7.645,59 złotych.

W ocenie Sądu w oparciu o przedłożoną do akt sprawy dokumentację, jak również stanowisko pozwanej, powyżej przedstawione okoliczności w realiach sprawy uznać należało za udowodnione. Wobec takiej konstatacji w dalszej kolejności dogłębnej analizie podlegał zgłoszony zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Niewątpliwie roszczenie powoda związane
z dochodzeniem należności z tytułu udzielonej pożyczki jest stricte związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i ogólny termin ich przedawnienia – zgodnie z przedstawionymi powyżej regułami – wynosi trzy lata.

Stosownie zaś do treści art. 123 kc bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje lub przez wszczęcie mediacji. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.
W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie
na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 kc).

Z powyższego wynika, że założeniem instytucji przedawnienia jest swego rodzaju zmotywowanie wierzyciela do dochodzenia swojego roszczenia w okresie ustalonego dla niego biegu terminu przedawnienia. Natomiast przerwanie biegu terminu przedawnienia
ma skutek niweczący w stosunku do biegu określonego terminu, powodując tym samym,
iż wierzyciel po przerwaniu biegu terminu przedawnienia znajduje się w takim położeniu prawnym, jaki istniał wówczas, gdy jego roszczenie stało się wymagalne.

Z uwagi na zawartą w dniu 29 września 2017 roku między pierwotnym wierzycielem (...) im. (...) z siedziba w G. a powodem P. 1 Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w K. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była m.in. wierzytelność wynikająca z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki wskazać należy, że w przypadku cesji wierzytelności jej nabywca uzyskuje wierzytelność w takim samym kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy. Cesjonariusz zostaje objęty skutkami zdarzeń wpływających na bieg przedawnienia, które zaszły przed dokonaniem przelewu, samo zawarcie umowy cesji wierzytelności pozostaje jednak bez wpływu na bieg terminu przedawnienia ( vide: Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu uchwał z dnia 29 czerwca 2016 roku sygn. akt III CZP 29/16 oraz z dnia
9 czerwca 2017 roku sygn. akt III CZP 17/17).

W okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym jest fakt, iż S. S. zmarł w dniu 14 grudnia 2015 roku. Zgodnie zaś z § 34 regulaminu udzielania kredytów i pożyczek (...) im. (...) oraz statutem (...) roszczenie o zwrot pożyczki staje się wymagalne z dniem ustania członkostwa, w tym w chwili śmierci pożyczkobiorcy.
Z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika więc, że od dnia
14 grudnia 2015 roku (tj. chwili śmierci pożyczkobiorcy) zaczął biec 3-letni termin
dochodzenia roszczenia przez powoda, który – z uwagi na przedawnienie – upłynąłby najpóźniej z dniem 14 grudnia 2018 roku. Pozew w niniejszej sprawie wpłynął w dniu
17 lipca 2019 roku (data nadania na urzędzie pocztowym), a zatem po upływie 3-letniego terminu przedawnienia. Powód w uzasadnieniu pozwu podniósł jednak, że wskutek złożonego w dniu 11 grudnia 2018 roku wniosku o zawezwanie do próby ugodowej doszło – w jego ocenie – do skutecznego przerwania biegu przedawniania dochodzonego pozwem roszczenia.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy,
że co do zasady przyjmuje się, że zawezwanie do próby ugodowej faktycznie stanowi czynność przerywającą bieg terminu przedawnienia. Podkreślić jednak należy, że sam charakter czynności procesowej nie przesądza automatycznie o skutecznym przerwaniu biegu terminu przedawnienia w każdym przypadku. Na konieczność badania celu podjęcia czynności procesowej, wskazuje bowiem expressis verbis art. 123 § 1 pkt 1 kc, stanowiąc,
że czynność procesowa przerywa bieg przedawnienia, wówczas gdy można ją uznać
za "przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia". Zapis ten daje zatem Sądowi podstawę do weryfikacji,
czy dokonana przez powoda czynność stosownie do treści art. 123 § 1 pkt 1 kc spowodowała przerwanie biegu terminu przedawnienia, tj. dokonania oceny celu i motywu złożonego przez stronę powodową zawezwania. W praktyce bowiem obserwuje się narastające zjawisko, polegające na składaniu przez wierzycieli wniosków o zawezwanie do próby ugodowej jedynie w celu przerwania biegu przedawnienia, co mija się z ideą, jaką ma nieść postępowanie pojednawcze i celu, w jakim je ukonstytuowano.

Powyższe zapatrywania znalazły odzwierciedlenie w judykaturze i doktrynie prawniczej. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z 10 stycznia 2017 roku sygn. akt V CSK 204/16 wyraził pogląd, iż w każdym przypadku, niezależnie od tego, czy jest to pierwsze zawezwanie do próby ugodowej czy też kolejne, sąd obowiązany jest do badania,
czy in concreto zachodzą przesłanki określone w art. 123 § 1 pkt 1 kc, a więc również badania, czy dana czynność potencjalnie może doprowadzić do realizacji roszczenia oraz badania jej rzeczywistego celu. Sąd – w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę – w pełni podziela i aprobuje powyższe stanowisko.

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy zauważyć należy, że przedmiotowy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej został złożony przez P. 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą
w K. do Sądu Rejonowego w Mrągowie na 3 dni przed upływem terminu przedawnienia, tj. w dniu 11 grudnia 2018 roku. Nie daje to jednak automatycznie podstaw
do sformułowania generalizującej oceny oraz przyjęcia wykładni, że celem w/w zawezwania było wyłącznie przerwanie biegu przedawnienia a nie faktycznie podjęcie próby ugodowej. Jednakże podstaw takich dostarcza już bliższa analiza akt sprawy I Co 716/18, z których
to wynika, że wnioskodawca nie stawił się na wyznaczonym przez Sąd (z jego inicjatywy) posiedzeniu pojednawczym, na który jego pełnomocnik był przez Sąd wezwany
do osobistego stawiennictwa. Nie usprawiedliwił też w żaden sposób swojej nieobecności, nie wnosił o odroczenie posiedzenia, jak również nie podjął kolejnej próby ugodowego załatwienia sprawy, np. poprzez złożenie przedmiotowo tożsamego wniosku. Nie można zatem uznać, iż realnym zamiarem wzywającego było faktyczne stworzenie potencjalnej możliwości do realizacji roszczenia i pojednawczego załatwienia sprawy. Jednocześnie podkreślić należy, że za zawezwaną B. B. na wyznaczonym posiedzeniu stawił się jej pełnomocnik, wykazując tym samym inicjatywę i zamiar podjęcia próby ugodowego załatwienia sporu. Z uwagi na fakt nieobecności wzywającego do ugody nie doszło. Takie działanie wzywającego należy określić jako stojące w sprzeczności z istotą postępowania pojednawczego, bowiem w okolicznościach sprawy wyprowadzić należy wniosek, iż faktyczną intencja zainicjowania postępowania pojednawczego nie była chęć polubownego zakończenia sporu, a tylko i wyłącznie chęć przerwania biegu przedawnienia. Takie podejście nie tylko kłóci się z ideą postępowania pojednawczego i stanowi niejako jej wypaczenie, ale również w ocenie Sądu zasługuje na ocenę jako nadużycie przysługującego prawa podmiotowego i nie zasługuje na ochronę prawną (art. 5 kc). Kłóci się to również
z ideą instytucji przedawnienia, celem której jest stabilizacja stosunków prawnych, pewność obrotu prawnego, jak również z jednej strony dyscyplinowanie wierzyciela do szybkiego dochodzenia praw, a z drugiej ochrona dłużnika przed zbyt długo trwającym stanem niepewności co do istnienia określonego obowiązku.

W konsekwencji powyższych ustaleń i zapatrywań prawnych, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej złożony przez powoda należało uznać za czynność wyłącznie pozorną, pod którą krył się jedynie cel w postaci przerwania biegu przedawniania. Nie można pominąć również faktu, iż wierzytelność wynikającą z tytułu pożyczki powód posiada od 29 września 2017 roku (umowa cesji), postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku zostało wydane zaś
w dniu 30 października 2017 roku, a tym samym powód miał sposobność oraz narzędzia
ku dochodzeniu należności już w 2017 roku, czego jednak nie uczynił.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż pozwana zakwestionowała również naliczenie odsetek za okres po śmierci spadkodawcy. Powód natomiast uzasadniając wysokość dochodzonego roszczenia powoływał się na zapisy umowy z dnia oraz regulamin udzielania kredytów i pożyczek (...), żądając niezależnie od kwoty niespłaconego kredytu również odsetek karnych, które naliczane były od chwili postawienia pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności, tj. w chwili śmierci pożyczkobiorcy. Treść § 34 regulaminu udzielania kredytów i pożyczek (...) łączy wymagalność roszczenia z zaistnieniem zdarzenia w postaci śmierci pożyczkobiorcy, natomiast treść § 26 regulaminu nadaje roszczeniu charakter należności przeterminowanej, od której to pożyczkodawca uprawniony jest do naliczania odsetek. Nie ulega wątpliwości, iż tak sformułowane uprawnienia umowne dają pożyczkodawcy możliwość naliczania odsetek w dowolnym okresie, by następnie ich zapłatą obciążyć następcę prawnego pożyczkobiorcy. W okolicznościach niniejszej sprawy, w/w postanowienia należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumenta (art. 385 ¹ § 1 kc), jak również w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 kc). Powiązanie śmierci strony umowy z uprawnieniem do naliczania odsetek o charakterze przeterminowanym od spadkobiercy zmarłego, których to normalnie pożyczkodawca może dochodzić w sytuacji nienależytego wywiązania się przez pożyczkobiorcę z wiążących go postanowień umownych należy uznać za działanie niedopuszczalne i nie zasługujące na ochronę prawną. W ocenie Sądu żądanie powoda
w postaci zapłaty należności wynikającej z tytułu umowy pożyczki, w skład której wchodzą odsetki karne naliczane po śmierci S. S., stoi także w sprzeczności z elementarną zasadą uczciwości. Nie można bowiem obciążać ujemnymi konsekwencjami zastrzeżonymi na wypadek określonego zdarzenia (jak w niniejszym przypadku – śmierci strony umowy pożyczki), którego pozwana nie wywołała i nie miała na nie żadnego wpływu. Pozwana dowiedziała się o przedmiotowej pożyczce już po jej zawarciu i nie otrzymała z jej tytułu żadnych korzyści. Nie miała żadnego wpływu na jej wysokość ani żadne inne jej warunki.

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. 720 § 1 kc w zw. z art. 118 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu (pkt II wyroku) orzeczono – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 kpc w zw. z art. 99 kpc w zw. z § 15 ust. 1 i § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz.U. z 2018r. poz. 265).

/-/ sędzia Krzysztof Połomski

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  za 14 dni lub z apelacją.

M., dnia 10.12.2020r.