Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 maja 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił T. N. prawa do zasiłku chorobowego za okres 31 maja 2017 r. do 9 lipca 2017 r. W uzasadnieniu swego stanowiska organ wskazał, iż w okresie od 14 czerwca 2016 r. do 12 września 2016 r. oraz od 31 października 2016 r. do 29 stycznia 2017 r. ubezpieczony wyczerpał pełny okres zasiłkowy, a następnie stał się niezdolny do pracy od 23 marca 2017 r. do 7 kwietnia 2017 r. i od 31 maja 2017 r. do 9 lipca 2017 r., przy czym niezdolność ta spowodowana była tą samą chorobą i powstała nie później niż w ciągu 60 dni od poprzedniej niezdolności.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony domagając się przyznania zasiłku chorobowego za sporny okres. Ubezpieczony wskazał, iż faktycznie do 29 stycznia 2017 r. wykorzystał pełny okres zasiłkowy, w związku z czym złożył wniosek o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego, którego ostatecznie nie dostał. Podkreślił, że decyzją z dnia 13 kwietnia 2018 r. organ odmówił mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 27 marca 2017 r. do 7 kwietnia oraz zaznaczył, że w okresie od 24 kwietnia 2017 r. do 23 maja 2017 r. pozostawał niezdolny do pracy z powodu całkowicie innej choroby, a w spornym okresie powróciło schorzenie, które występowało u niego w 2016 r.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania w całości, podnosząc, że niezdolność do pracy w okresie od 31 maja 2017 r. do 9 lipca 2017 r. powstała przed upływem 60 dni od wcześniejszej niezdolności oraz została spowodowana tą samą chorobą, co skutkowało zaliczeniem jej do jednego okresu zasiłkowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. N. przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresie od 14 czerwca 2016 r. do 12 września 2016 r. oraz od 31 października 2016 r. do 29 stycznia 2017 r. – w okresie tym wykorzystał pełen okres zasiłkowy.

Niesporne;

W dniu 26 stycznia 2017 r. T. N. złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 lutego 2017 r. wskazano, że T. N. jest niezdolny do pracy, przy czym rokuje odzyskanie zdolności do pracy – stąd zasadne jest przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy. Natomiast orzeczeniem Komisji lekarskiej ZUS z dnia 3 marca 2017 r. stwierdzono, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W konsekwencji decyzją z dnia 7 marca 2017 r. organ odmówił T. N. prawa do świadczenie rehabilitacyjnego wskazując, iż stan jego zdrowia nie uzasadnia przyznanie tego świadczenia, gdyż nie jest on niezdolny do pracy.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 4 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie prowadzonej pod sygn. akt IX U 293/17 oddalił odwołanie od ww. decyzji.

Niesporne;

Z kolejnych zwolnień lekarskich T. N. korzystał w okresie od 27 marca 2017 r. do 7 kwietnia 2017 r. i od 24 kwietnia do 23 maja 2017 r.

Niesporne;

W dniu 16 października 2017 r. wpłynęła do organu informacja z L. (...). sp. z o.o., iż zwolnienie lekarskie za okres od 24 stycznia 2017 r. do 31 stycznia 2017 r. zostało wystawione z kodem choroby M-47 (zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa).

Dowód: pismo L. (...). sp. z o.o. z dnia 16 października 2017 r. – k. 33 akt organu;

Decyzją organu z dnia 13 kwietnia 2018 r. odmówiono T. N. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 27 marca 2017 r. do 7 kwietnia 2017 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż niezdolność do pracy w okresie od 27 marca 2017 r. do 7 kwietnia 2017 r. została spowodowana tą samą chorobą co poprzednia niezdolność do pracy, a przerwa między zwolnieniami lekarskimi wynosiła mniej niż 60 dni.

T. N. nie otrzymał także zasiłku chorobowego za okres od 24 kwietnia 2017 r. do 23 maja 2017 r.

Niesporne;

Kolejne zwolnienie lekarskie dla T. N. zostało wystawione za okres od 31 maja 2017 r. do 9 lipca 2017 r.

Niesporne;

W dniu 10 maja 2018 r. lekarz wystawiający zwolnienia lekarskie T. N. złożył do organu oświadczenie, w którym wskazał, że niezdolność ubezpieczonego do pracy kwietniu, maju i czerwca 2017 r. wynikała z tej samej jednostki chorobowej – zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa (M-47).

Dowód: oświadczenie lekarza leczącego z dnia 10 maja 2018 r. – k. 38 akt organu;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy w spornym okresie, tj. w okresie od 31 maja 2017 r. rozpoczął się wobec ubezpieczonego nowy okres zasiłkowy.

Zgodnie z treścią art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, przy czym do ww. okresu wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, choćby były spowodowane różnymi chorobami, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że odwołujący pozostawał na zwolnieniach lekarskich w okresach od 14 września 2016 r. do 12 września 2016 r., od 31 października 2016 r. do 29 stycznia 2017 r. (co skutkowało wyczerpaniem okresu zasiłkowego) oraz następnie w okresach od 27 marca 2017 r. do 4 kwietnia 2017 r., od 24 kwietnia 2017 r. do 23 maja 2017 r. oraz od 31 maja 2017 r. do 9 lipca 2017 r.

Organ stał w niniejszej sprawie na stanowisku, dysponując wskazanymi w stanie faktycznym sprawy zaświadczeniami lekarskimi, iż niezdolność do pracy w spornym okresie (tj. w okresie od 31 maja 2016 r. do 9 lipca 2017 r.) powstała w okresie krótszym niż 60 dni od poprzedniej niezdolności do pracy i została spowodowana tą samą chorobą.

Mając na względzie, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało wiedzy specjalnej, Sąd, po zakończeniu sprawy dot. świadczenia rehabilitacyjnego (w której przesądzono, iż na dzień wydania decyzji, tj. na dzień 7 marca 2017 r. ubezpieczony nie był niezdolny do pracy – ww. zwolnienia lekarskie wystawiono już jednak za okresy późniejsze, tj. poczynając od 27 marca 2017 r.), dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii na okoliczność, jakie konkretnie schorzenia powodowały niezdolność T. N. do pracy w ww. okresach, czy schorzenia, które stanowiły podstawę do wydania zwolnień lekarskich od 31 maja 2017 r. powodowały także niezdolność do pracy z powodu tej choroby w okresie wcześniejszym, choćby występowały wespół z innymi schorzeniami, w związku z którymi wystawiane były zwolnienia lekarskie oraz w końcu, czy i kiedy ustała niezdolność do pracy T. N. spowodowana schorzeniami narządu ruchu (ubezpieczony wskazywał w odwołaniu, iż w okresie od 24 kwietnia 2017 r. do 23 maja 2017 r. korzystał ze zwolnienia lekarskiego z zupełnie innej przyczyny, co przerywa ciągłość zliczenia okresu chorobowego do jednego okresu zasiłkowego). W postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych sądowych Sąd wskazał, iż opinię należy wydać na podstawie badania ubezpieczonego oraz dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy.

T. N. osobiście w dniu 5 października 2020 r. odebrał odpis ww. postanowienia dopuszczającego dowód z opinii biegłych sądowych oraz wezwanie na badanie przez biegłych sądowych w dniu 9 października 2020 r. W wezwaniu wskazano, że stawiennictwo na badaniu jest obowiązkowe pod rygorem pominięcia dowodu. Mimo prawidłowego wezwania na termin badania ubezpieczony nie stawił się, a w konsekwencji biegli nie mogli sporządzić opinii sądowo – lekarskiej.

T. N. w żaden sposób nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa na badaniu lekarskim, ani bezpośrednio po nim, ani też w terminie 7 dni od doręczenia mu w dniu 17 grudnia 2017 r. informacji o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzenie niejawne (został pouczony, że może zająć ostateczne stanowisko w sprawie).

Wobec braku stawiennictwa ubezpieczonego na terminie badania przez biegłych sądowych, a w konsekwencji braku udzielania przez biegłych odpowiedzi na zadane im pytania, Sąd nie miał podstaw do przyjęcia, by twierdzenia powoda o przerwaniu ciągłości zliczenia okresu chorobowego do jednego okresu zasiłkowego polegały na prawdzie (przypomnienia wymaga w tym miejscu, iż organ przed wydaniem spornej decyzji pozostawał w posiadaniu informacji od lekarzy leczących, z których wynikało, że niezdolność do pracy w okresie od 24 do 31 stycznia 2017 r., a także niezdolność do pracy w kwietniu, maju i czerwcu 2017 r. spowodowana była tą samą chorobą, tj. zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa). W szczególności, że w niniejszej sprawie powód – jak wynika z odwołania - nie kwestionował tego, że w okresie do 29 stycznia 2017 r., od 27 marca 2017 r. do 7 kwietnia 2017 r. ( powód nie zaskarżył decyzji organu dot. ww. okresu, a powołującej się na tę samą chorobę) oraz następnie od 31 maja 2017 r. był niezdolny do pracy z powodu tej samej choroby, wyraźnie wskazując, iż jedynie niezdolność do pracy w okresie od 24 kwietnia 2017 r. do 23 maja 2017 r. spowodowana była inną chorobą. Podkreślenia wymaga przy tym, że okres przerwy między 7 kwietnia 2017 r. a 31 maja 2017 r. jest krótszy niż 60 dni, a dodatkowo, iż biegli, po zbadaniu ubezpieczonego (które uniemożliwił swoim niestawiennictwem), mieli również wskazać, czy i w ogóle kiedy ustała niezdolność do pracy ubezpieczonego spowodowana schorzeniami ruchu (niezdolność ta mogła występować wespół z innymi schorzeniami, z uwagi na które wystawiane były zwolnienia lekarskie na okres od 24 kwietnia 2017 r. do 23 maja 2017 r.).

Mając na względzie wszystko powyższe, Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie dochodząc do przekonania, iż w przypadku ubezpieczonego nie sposób mówić o otwarciu nowego okresu zasiłkowego. Na marginesie należy wskazać, iż sama okoliczność, że między 29 stycznia 2017 r. a 31 maja 2017 r. (czy 24 kwietnia 2017 r., na co ubezpieczony powoływał się w odwołaniu), tj. w okresie dłuższym niż 60 dni, ubezpieczony nie otrzymywał zasiłku chorobowego, nie mogła mieć wpływu na rozstrzygnięcie, gdyż okresy przerwy dotyczą okresów niezdolności do pracy, a nie okresów niepobierania zasiłku (ubezpieczony może nie składać wniosku o zasiłek mimo pozostawania niezdolnym do pracy).

ZARZĄDZENIE

1.(...);

2. (...);

3. (...).

1 marca 2021 r.