Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, 2 lutego 2021 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Łosik

po rozpoznaniu 2 lutego 2021 roku w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym na podstawie art.15 zzs ^{( 2)} ustawy z 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda 136 377,25zł (sto trzydzieści sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem złotych dwadzieścia pięć groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 27 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty.

2.  Kosztami postępowania obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powoda 12 236zł.

sędzia Anna Łosik

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym 28 czerwca 2019 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego L. (...), (...) Bank SA z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od M. P. 136 377,25zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 27 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że żądana kwota jest należna z tytułu umowy kredytu Nr (...) (Nr ref. KPB\ (...)) zawartej przez strony 21 lutego 2018 roku. W związku z zaprzestaniem przez pozwanego regulowania rat, skutkującym naruszeniem warunków umowy, powód wypowiedział kontrakt 8 lutego 2019 roku. To spowodowało, że roszczenie o zwrot kredytu pozostałego do spłaty stało się natychmiast wymagalne. Wraz z pismem wypowiadającym umowę powód wezwał pozwanego do dobrowolnego zaspokojenia roszczenia z możliwością uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, pod warunkiem spłacenia w terminie 30 dni zaległej kwoty wynikającej z niedotrzymania terminów płatności rat. Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie ustosunkował się do żądania powoda przedstawionego w wezwaniu do zapłaty (k. 1-6).

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym L. (...), VI Wydział Cywilny na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c., z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Poznaniu (k. 7).

Pismem z 17 grudnia 2019 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, a to wobec niewykazania przez powoda istnienia roszczenia stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania oraz z uwagi na fakt, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu było nieważne, gdyż zostało dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego i stanowiło nadużycie prawa. W przypadku nieprzychylenia się do wspominanych wniosków pozwany na podstawie art. 320 k.p.c. wniósł o rozłożenie przez sąd w wyroku zasądzonego świadczenia na raty, z uwagi na trudną sytuację finansową pozwanego, spowodowaną klęską żywiołową, jakiej doznało jego gospodarstwo rolne.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powód nie przedłożył dokumentów, potwierdzających istnienie dochodzonej przez niego wierzytelności i jej wysokości. Nadto, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu jest nieważne, ponieważ zostało dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego i stanowiło nadużycie prawa. Pozwany prowadzi rolniczą działalność gospodarczą, której powodzenie zależy przede wszystkim od warunków atmosferycznych. W roku 2018 i 2019 na obszarze jego działalności rolniczej miała miejsce klęska żywiołowa w postaci suszy, która spowodowała znaczny spadek dochodów. Pozwany wskazywał powodowi na ten fakt we wniosku o restrukturyzację kredytu (k. 115-117).

Pismem z 5 lutego 2020 r. powód podtrzymał w całości swoje stanowisko. Nadto powód wskazał, że podjął próbę polubownego rozstrzygnięcia sporu poprzez wezwanie pozwanego do zapłaty przed i po wypowiedzeniu umowy kredytu (k. 150-154).

W dniu 20 listopada 2020 r. sąd zarządził, że orzeczenie kończące wyda na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1842. W tym celu sąd zobowiązał strony do przedstawienia na piśmie swe ostateczne stanowisko w sprawie celem wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym (k. 223).

Pismem z dnia 22 stycznia 2021 r. strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, w tym wniosek z art. 320 k.p.c. (k. 227-228).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank S.A z siedzibą w W. jest podmiotem profesjonalnie zajmującym się m.in. działalnością bankową oraz udzielaniem kredytów i pożyczek pieniężnych. Pozwany prowadzi działalność rolniczą w ramach gospodarstwa rolnego o nazwie Gospodarstwo Rolne (...) w miejscowości R..

Dowód: odpis pełny KRS powoda (k. 17-28), zeznania pozwanego (k. 212, płyta – k. 213)

Powód zawarł 21 lutego 2018 r. z pozwanym, jako osobą fizyczną prowadzącą gospodarstwo rolne, umowę o Nr (...) (Nr ref. KPB\ (...)) o udzielenie kredytu gotówkowego (...) kredyt w ratach” oraz o prowadzenie rachunku i usług bankowych z pakietem elastycznym. Na podstawie umowy powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 141 522,90 zł w celu sfinansowania potrzeb związanych z działalnością gospodarstwa rolnego kredytobiorcy, łącznie z finansowanym kosztem prowizji przygotowawczej. Kredyt został udzielony na okres 60 miesięcy.

Oprocentowanie kredytu było zmienne i stanowiło sumę stopy bazowej WIBOR 3M i marży banku, która była stała w okresie kredytowania i wynosiła 8,27p.p. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 9,99 % w skali roku. Oprocentowanie kredytu było ustalone z uwzględnieniem warunków, wskazanych w § 2 pkt 5 umowy kredytowej. Za wykonanie czynności związanych z udzieleniem i obsługą kredytu bank pobierał prowizje i opłaty określone w umowie oraz stanowiącej integralną część umowy tabeli opłat i prowizji, w szczególności bank pobierał prowizję przygotowawczą w kwocie 12.722,90 zł oraz opłatę za prowadzenie rachunku kredytowego i jednorazową opłatę za tzw. (...) w wysokości 5.500,00 zł. Kredytobiorca zobowiązany został do spłaty kredytu w terminach określonych w harmonogramie spłat kredytu.

Wypłata kredytu nastąpiła w sposób określony w § 3 umowy i zgodnie z dyspozycją uruchomienia kredytu, podpisaną własnoręcznie przez pozwanego.

Dowód: umowa kredytu Nr (...) (Nr ref. KPB\ (...)) z 21 lutego 2018 r. z załącznikami tj. dyspozycją uruchomienia kredytu, regulaminem kredytowania, tabelą opłat i prowizji, tabelą oprocentowania (k. 30-37, k. 40-61), umowa o nabycie Pakietu Elastycznego (k. 38-39), zeznania pozwanego (k. 212, płyta – k. 213)

W toku trwania umowy pozwany dokonał jedynie częściowej spłaty zobowiązania zgodnie z warunkami umowy kredytu i zaprzestał spłat rat kredytu po dniu 1 marca 2019 roku

Dowód: wyciąg nr (...) za okres od 26 lutego 2018 r. do 28 sierpnia 2019 r. (k. 74-79), zestawienie należności i spłat kredytu za okres od 26 lutego 2018 r. do 28 sierpnia 2019 r. (k. 80-85), historia naliczenia odsetek (k. 86-89), zestawienie należności i zaległości kapitałowych z kalkulacją odsetek za zwłokę za okres od 26 lutego 2018 r. do 28 sierpnia 2019 r. (k. 90-92), raport dekretów (k. 93-96)

W latach 2018 i 2019 na obszarze działalności rolniczej pozwanego miała miejsce klęska żywiołowa w postaci suszy. Skrajne warunki atmosferyczne wpłynęły na wysokość osiąganych przez pozwanego dochodów.

Protokół Nr (...). (...).363.2019 z września 2019 roku wykazał, że kwota obniżenia dochodu pozwanego w wyniku szkód w produkcji roślinnej wyniosła 52.137,75 zł, co stanowiło 49,77 % średniej rocznej produkcji roślinnej. Kwota obniżenia dochodu w wyniku szkód w produkcji zwierzęcej towarowej bez produkcji ryb wyniosła zaś 1.116,57 zł, co stanowiło 1,35 % średniej rocznej produkcji. W ostatecznym rozrachunku średnia wartość produkcji (roślinnej i zwierzęcej towarowej) z gospodarstwa rolnego pozwanego wyniosła ogółem 187 624,95 zł, w tym wartość produkcji roślinnej wyniosła 104 758,46 zł, a zwierzęcej 82.866,49 zł. W konsekwencji wysokość oszacowanych szkód według kwoty obniżenia dochodu w gospodarstwie rolnym wyniosła 53.254,32 zł, co stanowiło 28,38 % średniej rocznej produkcji w tym gospodarstwie rolnym.

Pozwany nie wskazał, czy w ramach pomocy suszowej uzyskał rekompensatę pieniężną. Wypada uprawy nie były ubezpieczone od suszy z uwagi na wysokie, w ocenie pozwanego, składki ubezpieczeniowe.

Mimo poniesionych przez klęskę żywiołową (suszę) szkód, pozwany złożył wniosek o restrukturyzację umowy kredytowej polegającej na ustaleniu nowych warunków spłaty złożył pismem z 17 lipca 2019 roku, kilka miesięcy po wypowiedzeniu umowy.

Dowód: protokół z oszacowania zakresu i wysokości szkód w gospodarstwie rolnym Nr (...) (k. 122-126), protokół z oszacowania zakresu i wysokości szkód w gospodarstwie rolnym Nr (...). (...).363.2019 (k. 134-140), protokół z oszacowania zakresu i wysokości szkód w gospodarstwie rolnym Nr (...)/2019 (k. 141-146), zeznania pozwanego (k. 212, płyta – k. 213), wniosek o restrukturyzację (k. 118-121, k. 181-184), zeznania świadka W. P. (k. 217), zeznania świadka J. P. (k. 221)

W związku z zaprzestaniem przez pozwanego wywiązywania się z warunków umowy, powód pismem z 8 lutego 2019 roku wypowiedział pozwanemu umowę kredytu, wzywając do spłaty całości kredytu w wysokości 130 116,04 zł (w tym kapitał 126 387,82zł, odsetki umowne 3150,97 zł, opłaty i prowizje 560,zł, odsetki karne 17,25zł),wskazując, że wypowiedzenie to, w przypadku uregulowania zaległej kwoty wynikającej z niedotrzymania terminów płatności rat w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma, nie będzie wywoływało żadnych skutków prawnych i powód będzie traktował je jako niebyłe i niezłożone. Pozwany na to pismo nie odpowiedział.

Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty oraz pocztową książką nadawczą (k. 62-70)

Wobec braku spłaty, zadłużenie powstałe z tytułu zawartej umowy zostało postawione w stan pełnej wymagalności 26 marca 2019 roku, a 28 sierpnia 2019 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg banku, potwierdzający fakt istnienia zobowiązania. Na ten dzień wierzytelność powoda wobec pozwanego, wynikająca z zawartej między stronami umowy, opiewała na 139 442,1zł, w tym - 125 096,42zł z tytułu niespłaconego kapitału, 4913,08zł z tytułu niespłaconych odsetek umownych, naliczonych od 1 października 2018 roku do 26 marca 2019 roku, 1830zł tytułu opłat, 7602,62zł z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę, naliczonych od dnia 1 października 2018 roku do 27 sierpnia 2019 roku oraz dalsze odsetki od należności głównej od dnia 28 sierpnia 2019 roku do dnia całkowitego zaspokojenia wierzytelności banku, naliczane jako maksymalne odsetki za opóźnienie. Powód po wypowiedzeniu umowy kredytu dwukrotnie wezwał pozwanego do zapłaty. Mimo to, do chwili wytoczenia powództwa nie uiścił on należności na rzecz powoda.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku nr (...) (...) wraz z pełnomocnictwem dla osoby upoważnionej do podpisywania wyciągów z ksiąg bankowych (k. 71-73), wezwanie do zapłaty z dnia 16 sierpnia 2018 r. wraz z pocztową książką nadawczą (k. 155-161), wezwanie do zapłaty z dnia 21 stycznia 2019 r. wraz z pocztową książką nadawczą (k. 162-168)

Pozwany od 2011 roku prowadzi jednoosobowo działalność rolniczą w ramach gospodarstwa rolnego. Nie posiada innych zobowiązań aniżeli przedmiotowa umowa kredytu. Zawarł ją w celu usprawnienia produkcji zwierzęcej. Wraz ze swoją małżonką pozostaje w ustroju rozdzielności majątkowej. Żona pozwanego uzyskuje wynagrodzenie w wysokości 3000zł miesięcznie. Natomiast koszty utrzymania rodziny stanowią element kosztów utrzymania gospodarstwa rolnego. Gdy zaś chodzi, o stałe wydatki związane z leczeniem żony pozwanego to wynoszą one 500zł miesięcznie. Oprócz tego, pozwany wraz z żoną korzystają z procedur medycznie wspomaganej prokreacji, które dotychczas opiewały na kwotę ok. 60 000 zł.

Pozwany jest właścicielem działek budowlanych o wartości około 5 000 000zł.

Rozważa ich sprzedaż.

Dowód: zeznania pozwanego (k. 212, płyta – k. 213)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów urzędowych i prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy, przesłuchania pozwanego oraz i w ograniczonym zakresie zeznań złożonych przez świadków W. i J. P..

Zgromadzone w sprawie dokumenty sąd uznał za w pełni wiarygodne. Nie były kwestionowane przez strony.

Zeznania świadków były przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy w niewielkim zakresie, ponieważ ani matka, ani ojciec pozwanego nie mieli szczegółowego rozeznania w kwestiach związanych z finansami, budżetem czy prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Wiedza świadków o okolicznościach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy była ogólnikowa.

Kluczowym dowodem w niniejszej sprawie były zeznania pozwanego. Co do zasady są one w przeważającej części wiarygodne, jednakże ich treść nie podważa roszczenia ani co do zasady ani co do wysokości. Nie może stanowić tez podstawy do uwzględnienia wniosku o rozłożenie należności na raty. W zakresie, w jakim pozwany wskazywał na utratę dochodów w związku z wystąpieniem zjawiska suszy, podkreślić trzeba, że sytuacja faktyczna wynikająca z dokumentacji (protokołu z oszacowania zakresu i wysokości szkód) pozwala przyjąć, że pozwany posiadał w 2018 i 2019 r. dochód na poziomie ponad 50 %.

W ocenie sądu przywołane dowody te, w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uznać za zasadne w całości.

Dla rozstrzygnięcia sprawy kwestią kluczową był rozkład ciężaru dowodu. Ciężar dowodu w rozumieniu art. 6 k.c. pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Zgodnie bowiem z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Obowiązkiem powoda jest więc przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach. Tak jak powód powinien wykazać okoliczności będące u podstaw zgłoszonego przez niego żądania, tak ten, który odmawia uczynienia zadość roszczeniu, musi udowodnić fakty wskazujące na to, że takie uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Przy czym obowiązek pozwanego udowodnienia faktów uzasadniających oddalenie powództwa aktualizuje się wówczas, gdy strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością żądania (zob. np. wyrok SN z 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powód sprostał spoczywającemu na nim obowiązkowi dowodowemu, wykazując zasadność swego roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości. Rolą powoda było w pierwszej kolejności udowodnienie istnienia wierzytelności. W ocenie sądu powód okoliczność tę wykazał, przedkładając umowę kredytu, z której wynika istnienie zobowiązania między stronami.

Ze względu na fakt, że samą okoliczność zawarcia umowy kredytu strona pozwana przyznała, sąd stwierdził, iż istnienie zobowiązania uznać należy za wykazane. Również wysokość żądania powoda nie wzbudziła wątpliwości sądu. Powód dla wykazania istniejącego zadłużenia pozwanego przedstawił wydruk z historii rachunku kredytowego, a także wyciąg z ksiąg bankowych, które w ocenie sądu potwierdzają wysokość zadłużenia pozwanego wobec powoda. Co więcej dokumenty te zostały sporządzone przez podmiot profesjonalnie zajmujący się udzielaniem pożyczek i kredytów, w ramach przyznanych mu w tym zakresie kompetencji ustawowych, a nadto podlegający w tym zakresie rygorystycznemu nadzorowi państwowemu, co także przemawia za ich wiarygodnością. Co najistotniejsze pozwany nie wskazał na żadne okoliczności, które podważałyby prawidłowość wyliczeń powoda.

W rozpoznawanej sprawie powód wykazał zawarcie umowy kredytu oraz jej wypowiedzenie, co zresztą podczas przesłuchania potwierdził pozwany. Poza tym, pozwany nie zaprzeczył okoliczności zaprzestania uiszczania rat kredytu, podnosił jednak, że wypowiedzenie umowy kredytu przez powoda zostało dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego i stanowiło nadużycie prawa. W ocenie sądu, okoliczność ta nie znalazła jednak odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Trzeba w pierwszej kolejność zaznaczyć, że przy zastosowaniu przepisu art. 5 k.c. brane są przede wszystkim pod uwagę okoliczności danej sprawy, jak również wymagane jest wskazanie, jakie zasady współżycia społecznego zostały naruszone. Klauzula generalna dotyczy zarówno zachowań faktycznych, jak i czynności prawnych dokonywanych na podstawie kompetencji wchodzących w zakres danego prawa podmiotowego. W judykaturze wskazuje się, że klauzula ta służy ocenie zachowań strony i sposobu korzystania przez nią ze swego prawa podmiotowego (zob. np. postanowienie SN z 19 maja 2006 r., III CZ 28/06, LEX nr 188379).

Nadużycia prawa przez bank pozwany upatrywał w tym, że wypowiedzenie kredytu nastąpiło w czasie trudnej sytuacji finansowej pozwanego, spowodowanej zaistnieniem suszy. Pozwany wskazywał na straty, jakich doznało jego gospodarstwo rolne. Co jednak znamienne, z przedłożonych przez samego pozwanego protokołów z oszacowania zakresu i wysokości szkód w gospodarstwie rolnym wynika, że średnia roczna produkcja w gospodarstwie pozwanego zmalała o 28,38 %. Gospodarstwo rolne pozwanego odnotowało straty przede wszystkim w produkcji roślinnej, z której dochód stanowi tylko część wartości produkcji z gospodarstwa rolnego, która ogółem wynosi 187 624,95 zł (zob. protokół Nr (...). (...).363.2019).

Poza tym, pozwany zawarł umowę kredytową jako osoba prowadząca działalność rolniczą, na cele związane z prowadzoną działalnością, co było między stronami bezsporne. Nie występował zatem w tej umowie jako konsument. Jako osoba zawodowo trudniąca się prowadzeniem działalności rolniczej, pozwany powinien ocenić, czy będzie w stanie sprostać wynikającym z zawieranej umowy zobowiązaniom finansowym. Jako doświadczony rolnik (gospodarstwo rolne prowadzi od 2011 r.) w ocenie sądu powinien liczyć się z możliwością wystąpienia różnych negatywnych zjawisk atmosferycznych, a co za tym idzie, zgromadzić odpowiednie oszczędności na pokrycie ewentualnych strat.

Wypada zauważyć, że choć w osobistym przekonaniu pozwanego poczynił on wystarczające starania, aby zmienić warunki kredytu wobec zmiany jego sytuacji finansowej, to jednak znamienne jest, że pozwany ani razu nie udał się do oddziału powoda w celu renegocjacji warunków umowy. Nie odpowiedział również na wysyłane do niego przez powoda wezwania do zapłaty, zarówno przed jak i po wypowiedzeniu umowy kredytu. Pozwany ograniczył się tylko do wnioskowania o restrukturyzację zadłużenia po wypowiedzeniu umowy. Tymczasem Bank, który wzywał pozwanego do zapłaty, nie był zobowiązany przed wypowiedzeniem umowy badać przyczyny braku spłaty kredytu przez pozwanego. W tej sytuacji bank jako wierzyciel miał pełne prawo wypowiedzieć mu umowę i skierować sprawę na drogę postępowania sądowego w celu odzyskania swojej należności. Dlatego w niniejszej sprawie stan faktyczny nie daje dostatecznych podstaw do zakwalifikowania wykonania przez powoda uprawnienia do wypowiedzenia umowy, jako nadużycia prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c. Przedstawione przez pozwanego problemy finansowe, nie ujmując im doniosłości, nie zwalniają jednak dłużnika ze spłaty zadłużenia zgodnie z treścią umowy. Pozwany jako kredytobiorca powinien liczyć się z ponoszeniem ryzyka, związanego ze zmienną sytuacją życiową oraz z możliwością skorzystania przez powoda z sądowej ochrony wierzytelności.

Jednocześnie nie było jakichkolwiek podstaw do rozłożenia dochodzonej przez powoda należności na raty. Strona pozwana nie podniosła żadnych twierdzeń, pozwalających uznać, że w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności zastosowania instytucji z art. 320 k.p.c. Przesłanką zastosowania tego przepisu jest ustalenie, że w danej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony (zob. m.in. wyrok SA w Katowicach z 16 listopada 2020 r., I ACa 364/20, LEX nr 3120067; wyrok SA w Szczecinie z 29 października 2020 r., I ACa 394/19, LEX nr 3118425; wyrok SA w Gdańsku z 16 października 2020 r., V ACa 330/20, LEX nr 3107817) . Wprowadza on szczególną zasadę wyrokowania, której zastosowanie należy od przekonania sądu rozpoznającego sprawę (zob. wyrok SA w Krakowie z 7 października 2019 r., I ACa 734/18, LEX nr 2864767). Jego zastosowanie wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (zob. wyrok SO w Toruniu z 10 lutego 2020 r., I C 1921/19, LEX nr 2785054). Sąd, korzystając z uprawnienia przewidzianego w komentowanym artykule, musi mieć bowiem na uwadze interesy obu stron postępowania. Złożona przez pozwanego podczas przesłuchania propozycja dokonywania spłat żądanej kwoty w comiesięcznych ratach w wysokości 1.000zł miesięcznie w zestawieniu z należnością rzędu prawie 140 000,00zł nie może być uznana za rozwiązanie, które doprowadzi do wykonania zobowiązania w realnym, możliwym do zaakceptowania okresie.

Ponadto pozwany przyznał, że jest właścicielem nieruchomości o wartości około 5 000 000zł, których sprzedaż rozważa w najbliższym czasie. Pozwany podkreślił, że kwota pozostałego kredytu nie jest dla niego nierealna do spłaty m.in. przez wzgląd na majątek, który posiada. W ocenie sądu wysokość dochodów uzyskiwanych przez pozwanego z prowadzonej przez niego działalności rolniczej daje podstawę do uznania, że jest on w stanie spłacić kredyt bez wywołania uszczerbku dla bieżącego utrzymania. Są to dochody stałe, na poziomie zapewniającym bieżące utrzymanie rodziny, gospodarstwa rolnego i pozwalającym na spłatę kredytu. Z tych też względów wniosku pozwanego o rozłożenie należności na raty nie uwzględniono.

O odsetkach sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, choćby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. W tym stanie rzeczy powództwo uznać należało za zasadne w całości. Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., uznając, że z uwagi na fakt, że powód wygrał spór, to na pozwanym spoczywać winien obowiązek zwrotu kosztów procesu. Na koszty postępowania złożyły się kwota 6.819zł z tytułu zwrotu opłaty od pozwu (suma dwóch kwot: początkowej opłaty od pozwu w wysokości 1.705,00 zł oraz uzupełniającej opłaty od pozwu w wysokości 5.114,00 zł), a także kwota 5.400zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265), jak i kwota 17zł z tytułu zwrotu opłaty od pełnomocnictwa. W tym stanie rzeczy należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12236,00 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu. Z uwagi na powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

sędzia Anna Łosik

ZARZĄDZENIE

1. odnotować

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego

3. przedłożyć z apelacją bądź za 14 dni

P., dnia 11 marca 2021 r. SSO Anna Łosik