Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2020 r. w Brodnicy

sprawy z powództwa U. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.

przeciwko J. S.

o zapłatę

1/ zasądza od pozwanej J. S. na rzecz powoda U. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K. kwotę 1.470,54 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt złotych 54/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 listopada 2019 roku do dnia zapłaty,

2/ zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 387,00 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

/Magdalena Pniewska /

Sygn. akt I C 1444/19

UZASADNIENIE

Powód U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. w dniu 12 listopada 2019 roku (data nadania pisma) wniósł do tutejszego Sądu pozew o zasądzenie od pozwanej J. S. kwoty 1.470,54 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztów procesu

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona przez niego kwota wynika z umowy pożyczki zawartej w dniu 27 lutego 2017 roku przez pozwaną z poprzednim wierzycielem. Pozwana nie wywiązywała się z umowy, więc została jej ona wypowiedziana. Następnie w drodze umowy cesji powód nabył wierzytelność od poprzedniego wierzyciela.

Wskazał, że na dochodzoną kwotę składały się 1.424,64 zł tytułem pozostałej kwoty do zapłaty pożyczki i 45,90 zł tytułem odsetek.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Wskazała, że powód nie wykazał przejścia na jego rzecz wierzytelności i tym samym nie ma on legitymacji procesowej w sprawie, ponadto wskazała, że nie wykazano istnienia roszczenia co do należności głównej i odsetek. Wskazała, że brak jest dowodów na przejście wierzytelności na rzecz powoda, ponadto nie wykazano wypowiedzenia umowy – ani też nie wykazano, czy osoby podpisujące wypowiedzenie miały umocowanie. Pozwana nie otrzymała wypowiedzenia i nie było ono tym samym skuteczne.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 27 lutego 2017 roku pozwana J. S. zawarła z (...) S.A. w W. umowę pożyczki nr (...). Z treści umowy wynikało, iż łączna kwota udzielonej pożyczki wynosiła 1.680 zł. Prowizję ustalono na 665,84 zł, zaś opłatę przygotowawczą na 40,00 zł, ponadto obciążono ją opłatą za elastyczny plan spłat w kwocie 285,36 zł. Łącznie do zapłaty miało być 2.829,95 zł. Umowa podlegała oprocentowaniu w wysokości 10%, miała być spłacana w 60 tygodniowych ratach. W umowie przewidziano ponadto prawo jej wypowiedzenia w wypadkach w niej wskazanych. Pismem z dnia 10 kwietnia 2018 roku pozwanej wypowiedziano umowę pożyczki, wraz z wezwaniem jej do zapłaty kwoty wskazanej w piśmie.

(dowód: kopia umowy – k. 5 – 7 verte akt, kopia wypowiedzenia – k.8 i verte akt)

W dniu 02 lipca 2019 roku powód nabył od (...) Ltd. w L. wierzytelności wskazane w załączniku do umowy, w tym wierzytelność wobec pozwanej. Ponadto przedłożono oświadczenie, z którego wynikało, iż (...) Ltd. w L. nabył wierzytelności objęte tą umowa cesji od (...) S.A. w W.. Łączna wysokość zadłużenie pozwanej na dzień 13 maja 2019 roku wynosiła 1.449,38 zł. Pismem z dnia 26 lipca 2019 roku powód poinformował pozwaną o cesji, wzywając ją do zapłaty.

(dowód: kopie dokumentów związanych z cesją – k. 9 – 25 akt, kopia zawiadomienia z wezwaniem – k. 30 – 32 verte akt)

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty oraz ich kopie, których autentyczność nie została skutecznie zakwestionowana przez stronę pozwaną, a zatem stanowiły wiarygodną podstawę do poczynienia powyższych ustaleń.

W pierwszej kolejności należało zbadać legitymacja procesową powoda. Zgodnie z przepisem art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Dokumenty w postaci umowy przelewu wierzytelności oraz załączników do tej umowy zostały przedłożone w formie odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika radcę prawnego. Należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 129 k.p.c. strona powołująca się w piśmie na dokument obowiązana jest na żądanie przeciwnika złożyć oryginał dokumentu w sądzie jeszcze przed rozprawą. Jednakże, zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Umowa była prawidłowa i ważna, a zatem powód skutecznie wykazał nabycie wierzytelności i tym samym również swoją legitymację procesową.

Na podstawie przepisu art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. z dnia 16 maja 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1083) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności między innymi umowę pożyczki.

Pierwotny wierzyciel zawarł umowę z pozwaną w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jako przedsiębiorca (art. 43 ¹ k.c.) natomiast pozwana jako osoba fizyczna - konsument (art. 22 ¹ k.c.).

W myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, przy czym jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. (§ 2). § 3 cytowanego przepisu stanowi zaś, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Klauzulą niedozwoloną jest zatem postanowienie umowy zawartej z konsumentem (lub wzorca umownego), które spełnia (łącznie) wszystkie przesłanki określone w przepisie art. 385 ¹ k.c. tj.:

1) nie jest postanowieniem uzgodnionym indywidualnie;

2) nie jest postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron;

3) kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

Umowa w ocenie Sądu nie wykraczała poza granice swobody umów określone w art. 353 ¹ k.c. Treść stosunku lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Sąd nie uznał, by wskazane w treści umowy świadczenie uboczne rażąco naruszały interesy pozwanej jako konsumenta. Umowę należało zatem uznać za wiążącą strony.

Regulacje szczegółowe odnośnie wysokości tzw. pozaodsetkowych kosztów kredytu znajdują się w art. 36a w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Wskazać należy, że wysokość kosztów zastrzeżonych w niniejszej umowie nie przekraczała wysokości maksymalnych dopuszczalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Zarzut pozwanej, jakoby nie dokonano skutecznego wypowiedzenia umowy również nie mógł zasługiwać na uwzględnienie. Powód przedłożył kopię wypowiedzenia umowy, ku temu wypowiedzeniu istniały przesłanki (pozwana przestała spłacać zadłużenie), a zatem było ono ważne. Zgodnie z art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie z art. 77 § 2 k.c. jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, dokumentowej albo elektronicznej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie wymaga zachowania formy dokumentowej, chyba że ustawa lub umowa zastrzega inną formę. Natomiast, do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie (art. 77 ² k.c.). Poprzedni wierzyciel kierował korespondencję na adres wskazany przez samą pozwaną w ramach zawierania umowy, a zatem fakt, iż pozwana korespondencji tej nie podejmowała z dowolnych przyczyn nie może ograniczać praw powoda do dochodzenia niniejszej wierzytelności.

Powództwo zasługiwało zatem na uwzględnienie w całości, wobec czego Sąd zasądził w punkcie pierwszym dochodzoną kwotę wraz z odsetkami, o których orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Orzeczenie o kosztach w punkcie drugim sentencji wyroku Sąd oparł o treść przepisu art. 98 § 1 k.p.c., uznając pozwaną za stronę przegrywającą proces i zasądzając od niej, na rzecz powoda kwotę 387,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składały się 100,00 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i 270,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/Sędzia

Magdalena Pniewska/

Z.

1)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,

2)  za 14 dni lub z apelacją.

B., 27.10.2020 roku

Sędzia