Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XIII Ga 1153/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 maja 2019 r. Sąd Rejonowy w Płocku umorzył postępowanie co do kwoty 1437,08 zł (pkt 1) i oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2).

Apelację od wskazanego wyroku w części tj. w zakresie oddalenia powództwa złożyła strona powodowa, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

1.  prawa materialnego:

- art. 774 k.c. w zw. z art. 353 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, ze powódce, która wykonała usługę przewozu nie przysługuje od pozwanej wynagrodzenie;

- art. 353 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, ze powódce nie jest należne wynagrodzenie abonamentowe z tytułu zwartej umowy abonamentowej w okresie jej trwania;

2.  prawa procesowego:

- art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie przez sąd następujących ustaleń faktycznym sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego tj.:

a) ustalenie, że wynagrodzenie dochodzone przez powódkę wynika z umowy przewozu, podczas gdy wynika ono w części z umowy przewozu (wynagrodzenie za zrealizowane przesyłki) a w części z umowy nienazwanej (abonament);

b) poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nieprawidłowe wnioski polegające na uznaniu przez Sąd Rejonowy, że powódce nie przysługuje zapłata za rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po stronie klienta podczas gdy klient zalega z płatnością za usługi co powoduje iż powódka winna być w stanie do świadczenia usług za które klient nie uiszcza wynagrodzenia;

c) poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nieprawidłowe wnioski polegające na uznaniu przez Sąd Rejonowy, że brak zapłaty za faktury nie stanowi wystarczającej podstawy do rozwiązania umowy i domagania się przez powódkę zwrotu upustów.

3) art. 227 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie w sytuacji gdy powód przedstawił dowodowy na potwierdzenie swojego roszczenia a pozwany ograniczył się jedynie do ogólnego im zaprzeczenia także w płaszczyźnie subsumcji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego pod obowiązujący stan prawny.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący przede wszystkim wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd I instancji poczynił w przedmiotowej sprawie prawidłowe i wyczerpujące ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy podzielił, przyjmując je za podstawę także dla własnego orzeczenia.

W pierwszej kolejności za całkowicie chybione należało uznać podniesione w apelacji zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przed przystąpieniem do dalszych rozważań przypomnieć należy, iż w myśl powołanego art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującej, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c., art. 232 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu I instancji.

Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i przekonujący uzasadnił, dlaczego powód nie udowodnił żądania zasądzenia kwoty stanowiącej równowartość udzielonych upustów. Strona powodowa nie przedstawiła dokumentu w postaci szczegółowych warunków świadczenia, na który powoływała się składając oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy. Nie było zatem możliwe ustalenie czy rozwiązanie umowy dokonane na podstawie art. 29 ust. 2 szczegółowych warunków świadczenia usług stanowiło podstawę do zwrotu udzielonego upustu. Sąd Okręgowy w pełni podziela też stanowisko Sądu Rejonowego, że treść postanowienia umownego zawarta w § 3 pkt 4 warunków usług abonamentowych nie mogła stanowić podstawy do żądania zwrotu udzielonego upustu. Strona powodowa nie sprostała zatem obowiązkowi udowodnienia faktu, z którego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Pozostałe zarzuty naruszenia prawa procesowego należy ocenić jako nieprawidłowo sformułowane, gdyż ich istota sprowadza się do kwestionowania oceny prawnej dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego podkreślić należy, że Sąd Rejonowy błędnie sklasyfikował umowę zawartą pomiędzy stronami jako umowę o świadczenie usług pocztowych i odwoływał się do ustawy Prawo Pocztowe. Zgodnie bowiem z ust. 2 pkt 2) ustawy z 23 listopada 2013 r. Prawo pocztowe nie stanowi usługi pocztowej przewóz rzeczy innych niż korespondencja, wykonywany na podstawie odrębnych przepisów. Natomiast jak wynika z umowy zwartej przez strony jej przedmiotem było przesyłanie i doręczanie przesyłek przy czym w ramach ceny podstawowej waga paczki nie mogła przekraczać 31,5 kg (cennik abonamentowy k. 47).

W związku z powyższym należy uznać, że strony niniejszego postępowania łączyła umowa mieszana, zawierająca elementy umowy przewozu oraz świadczenia usług. Jednakże w tym zakresie kwalifikacja prawna dokonana przez Sąd I instancji nie miała wpływu na trafność rozstrzygnięcia, gdyż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał analizy umowy i wywiódł z niej trafne wnioski dotyczące praw i obowiązków stron.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Artykuł 750 k.c. stanowi zaś, że do umów oświadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

W niniejszej sprawie spór dotyczył zasadności dochodzenia wynagrodzenia w sytuacji wstrzymania się powoda ze świadczeniem usług. Nie jest zatem trafny zarzut apelacji, że Sąd Rejonowy przyjął, iż powódce która wykonała usługę przewozu nie należy się wynagrodzenie. Nie ma wątpliwości że powód wobec opóźnienia w płatnościach był uprawniony do wstrzymania się ze świadczeniem usług na podstawie § 2 pkt 9 warunków usług abonamentowych. Natomiast słusznie Sąd I instancji wywiódł, że zgodnie z treścią umowy wynagrodzenie powoda było skorelowane z uprawnieniem pozwanego do nadawania paczek w ramach ustalonego limitu oraz, że brak jest postanowienia umownego, które w takiej sytuacji przewidywałoby konieczność uiszczania przez pozwanego wynagrodzenia. Takiej możliwości nie przewidują też przepisy kodeksu cywilnego regulujące umowę przewozu, a zasadą (wobec braku odmiennej regulacji umownej) w umowie zlecenia jest jego odpłatność (art. 735 k.c.).

Z tych względów Sąd odwoławczy nie podzielił w pozostałym zakresie podniesionych w apelacji powoda zarzutów.

W tej sytuacji apelację należało oddalić w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

Katarzyna Kamińska-Krawczyk Ryszard Badio Bartosz Kaźmierak