Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XIII Ga 1478/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 maja 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa T. B. przeciwko (...) Spółka akcyjna w W. o zapłatę kwoty 4.895,40 zł, w punkcie 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.677,70 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty; w punkcie 2 oddalił powództwo w pozostałej części; w punkcie 3 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 644,75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

( wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, sygn. akt V GC 1947/18 k. 84, uzasadnienie k. 85 – 87)

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając wyrok w części tj. w zakresie pkt. 1) sentencji wyroku co do kwoty 1.439,10 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 czerwca 2018 roku oraz w zakresie pkt. 3) wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu.Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił naruszenie:

I. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.,

a. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że stawka wysokości 140 zł netto za dobę najmu obowiązywała poszkodowanego tylko przez okres 11 dni najmu w sytuacji, gdy:

- poszkodowany wybrał najem pojazdu zastępczego, wykraczający poza maksymalną dzienną stawkę najmu akceptowaną przez pozwanego co było ekonomicznie nieuzasadnione i nosiło znamiona przyczynienia się poszkodowanego do powiększenia rozmiarów szkody, a co z kolei nie powinno obciążać strony pozwanej;

- czym innym jest stosunek kontraktowy pomiędzy poszkodowanym a powodem, gdzie strony mogą ustalić dowolnie wysoką stawkę za dzień najmu na dowolnych jego warunkach, czym innym zaś zobowiązanie wynikające z deliktu pomiędzy poszkodowanym a pozwanym, gdzie o zasadności stawki za najem decyduje art. 361 § 1 k.c., poszkodowani zaś obowiązani są podejmować działania minimalizujące szkodę.

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.;

a. art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie oraz art. 362 k.c. i art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w związku z art. 354 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że żądanie powoda dochodzone pozwem w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego, stanowi normalne następstwo zdarzenia z dnia 29 lipca 2017 roku w sytuacji, gdy:

- poszkodowany miał możliwość bezpłatnego skorzystania z pojazdu zastępczego zaoferowanego mu przez pozwanego oraz został poinformowany o przyjętej u ubezpieczyciela maksymalnej stawce za najem pojazdu zastępczego w przypadku, gdyby chciał skorzystać z najmu wybierając jedną z wypożyczalni działających na rynku;

- oferta pozwanego polegająca na bezpłatnym udostępnieniu pojazdu zastępczego nie powodowała dodatkowych kosztów po stronie zobowiązanego do naprawienia szkody, a jednocześnie odpowiadała potrzebom poszkodowanego w związku z czasowym brakiem możliwości korzystania z własnego pojazdu;

- na poszkodowanym ciąży obowiązek współdziałania w minimalizacji szkody przez cały okres najmu pojazdu zastępczego, jeśli więc odmówił takiego współdziałania jego zachowanie należy ocenić w kategoriach przyczynienia się do zwiększenia szkody;

- nie sposób przyjąć, aby wydatek w zakresie czynszu najmu w kwocie 230 zł netto za dobę pozostawał niezbędny i konieczny dla zniwelowania skutków kolizji drogowej z dnia 29 lipca 2017 roku oraz aby dochodzone pozwem roszczenie pozostawało uzasadnione szkodą, która powstała wbrew woli poszkodowanego, co jest podstawowym wymogiem odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych;

Na podstawie powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie oraz poprzez stosowne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w I instancji oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

( apelacja k. 96 - 99)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji jako bezzasadnej oraz zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 111 - 114)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Zarzut naruszenia prawa procesowego art 233 § 1 k.p.c. jest w niniejszej spawie niezasadny. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania względnie doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Skuteczne zakwestionowanie tej swobody wymaga od skarżącego wykazania, że w następstwie istotnych błędów logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego albo też pominięcia dowodów prowadzących do wniosków odmiennych, niż przyjęte przez sąd orzekający, ocena dowodów była oczywiście błędna lub rażąco wadliwa. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie zainteresowanej strony o innej niż przyjął Sąd I instancji, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 6 listopada 1998 roku, III CKN 4/98). W niniejszej sprawie nie sposób przyjąć, iż sąd dokonał oceny materiału dowodowego w sposób wadliwy. Stanowisko wyrażone przez pozwanego w postawionym zarzucie stanowi jedynie polemikę ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku. Pozwany stoi na błędnym stanowisku, iż przyjęta przez niego zasadna stawka najmu pojazdu zastępczego rozciąga się na cały faktyczny okres najmu pojazdu zastępczego. Pozwany uznał okres 11 dni najmu i biorąc pod uwagę, że poszkodowany mógł skorzystać z oferty najmu organizowanego przez ubezpieczyciela, koszty najmu za powyższy okres zostały zredukowane z uwzględnieniem stawki 140 zł netto za dobę. Skoro pozwany nie uznawał, aby zasadny był najem przekraczający 11 dni, poszkodowany w tej sytuacji mógł dalej wynajmować pojazd, ale już od innego podmiotu, za stawkę przez ten podmiot zaproponowaną, o ile stawka ta była rynkowa. Związku z tym, że pozwany nie zakwestionował skutecznie wysokości stawki powoda za najem pojazdu zastępczego poprzez zawnioskowanie o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, należało w oparciu o okoliczności sprawy uznać stawkę powoda za zasadną. Zatem poszkodowany mógł dalej wynajmować pojazd na pozostałe 13 dni od powoda. Poszkodowany nie mógł więc minimalizować szkody poprzez najem przy stawce uznanej przez pozwanego, ponieważ pozwany pozbawiał go możliwości dalszego najmu przy niższej stawce.

Podsumowując, odmienna ocena dowodu dokonana przez skarżącego nie implikuje jednoznacznie wadliwej oceny dokonanej przez Sąd I instancji, który sposób prawidłowy dokonał oceny materiału dowodowego i ustalił korelujący z nim stan faktyczny, który Sąd Odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje go za własny.

Sąd Okręgowy również uznał za chybiony zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie oraz art. 362 k.c. i art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK w związku z art. 354 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie. Okoliczność, że poszkodowany miał możliwość skorzystania z pojazdu zastępczego zaoferowanego ze strony pozwanego została już uwzględniona przez Sąd Rejonowy, dlatego też koszty najmu za 11 dni zostały uznane przy stawce, którą zapewniał pozwany. Powód również nie wykazał okoliczności, które usprawiedliwiałyby wybór poszkodowanego droższej oferty powoda. Sad Rejonowy ocenił zachowanie poszkodowanego na tle przepisu art. 354 § 2 k.c. wskazując, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty na rynku ale mając możliwość najmu pojazdu zastępczego organizowanego przez ubezpieczyciela za znacznie niższą stawkę powinien z tej oferty skorzystać. Tym bardziej, że warunki najmu pojazdu zastępczego u pozwanego nie odbiegały od warunków jakie oferował powód, a przynajmniej nie wykazano aby w niniejszej sprawie było inaczej. Skoro zatem poszkodowany bezrefleksyjnie odrzucił propozycję pozwanego to wyższymi kosztami najmu nie można go obciążać. Sąd Rejonowy dokonał już powyższej oceny okoliczności, na bazie których pozwany zbudował zarzut naruszenia prawa materialnego. Niezrozumiałym zatem dla Sądu Okręgowego jest stawianie zarzutu naruszenia wskazanych przepisów, skoro stanowisko to zostało już uwzględnione przez Sąd Rejonowy. Stąd wniosek, że skarżący jedynie kwestionował stawkę powoda uwzględnioną na pozostałe 13 dni najmu, jednak ocena zasadności stawki powoda została już dokonana przy badaniu zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Odnośnie zaś zasadnego okresu najmu wynoszącego 24 dni, skarżący go nie kwestionował, a ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w tym przedmiocie Sąd Okręgowy podziela w pełni i przyjmuje za własne.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 135,00 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym zostało ustalone na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Marzena Eichstaedt Beata Matysik Tomasz Bajer