Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 30/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Agata Makowska - Boniecka

Protokolant - st. sekr. sądowy M. C.

przy udziale Prokuratora – Asesora M. W.

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2020 r. i 5 lutego 2021 r.

sprawy:

E. K. (1)

c. M. i J. z domu S.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w okresie od sierpnia 2018r. do sierpnia 2019r. w C. przy ul. (...) rozpijała małoletniego syna F. K. (1) w ten sposób, że dostarczała mu napoju alkoholowego w postaci piwa i ułatwiała jego spożycie

tj. o przestępstwo z art. 208 k.k.

orzeka:

I.  uniewinnia oskarżoną E. K. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu,

II.  zasądza ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w C.) na rzecz adw. K. T. kwotę 619,92 zł (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu,

III.  Kosztami postępowania poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 30/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

E. K. (1)

Czyn zarzucany – patrz część 1.2 formularza

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

E. K. (1) samotnie wychowuje m.in. małoletniego syna F. K. (1), ur. (...) W 2018 r. wprowadziła się z nim do wynajętego mieszkania w C. przy ul. (...). Początkowo miała dobre relacje ze wszystkimi sąsiadami. Następnie nad nią zamieszkali M. i T. D. (1), z którymi również nie pozostawała w konflikcie. Latem 2019 r. E. K. (1) wdała się w krótki romans z sąsiadem z pierwszego piętra T. D. (1), który przeprowadził się do niej na kilka tygodni. Od tej pory jej relacje z M. D. (1) siłą rzeczy były złe, a po rozstaniu się z T. D. (1) pogorszyły się relacje E. K. również z byłym kochankiem, m.in. wyzywał ją pod jej oknem do późnych godzin wieczornych, używając przy tym słów wulgarnych i nieprzyzwoitych. Dobre relacje E. K. (1) nadal utrzymywała z sąsiadami: E. D. (1), M. D. (2). Pozostawała również w konflikcie z J. D. (1), bo nie oddała jej pożyczonych pieniędzy, jak również z A. B., bo ta zarzucała jej obgadywanie J. D.. We wrześniu 2019 r. E. K. (1) wyprowadziła się z wynajmowanego mieszkania na ul. (...) w C.. Źródłem sąsiedzkich konfliktów w rzeczywistości

E. K. (1) prawidłowo i z ogromnym zaangażowaniem zajmuje się swoim synem F., który od urodzenia cierpi z powodu stopy końsko-szpotawej i przykurczy ścięgna A.. Był operowany i leczony w szpitalu w W.. Co noc musi mu unieruchamiać nogę zakładając specjalną szynę, co wymaga ogromnej precyzji i cierpliwości.

- wyjaśnienia oskarżonej (k. 17-18, 23-24, 167v-168v, 171, 172)

- zaświadczenie sporządzone przez D. J. z S. Z. T. (k. 73),

- dokumentacja dotycząca leczenia i stanu zdrowia F. K. (k. 101- 138),

- zeznania świadka E. D. (1) (k. 39-43, 172v-173v),

- zeznania świadka S. P. (1) (k. 42-43, 194v-195),

- zeznania świadka K. B. (1) (k. 45-47),

- zeznania świadka M. D. (2) (k. 49-50, 195-195v),

- zeznania świadka M. M. (3) (k. 53-54),

- zeznania świadka M. P. (1) (k. 63-64, 195v-196),

- zeznania T. T. (k. 191, 192, oryginał na k. 48-49 akt PR Ds. 897.2019)

     

W dniu 18 sierpnia 2019 r. miała miejsce interwencja Policji, która zakończyła się sprawą sądową sygn. akt: II W (...), gdzie wyrokiem z dnia 4.02.2020 r. T. D. (1) został ukarany za to, że w dniu 18 sierpnia 2019 r. od godzin popołudniowych do godzin wieczornych w C. przy ul. (...) krzykiem i hałasem oraz stukaniem w drzwi i okno zakłócił spokój E. K. (1).

- wyrok nakazowy w sprawie II W 204/19 (k. 25),

- wyrok w sprawie II W 204/19 (k. 193a)

T. D. (1) mógł uzgadniał treść zeznań ze swoją niedoszłą szwagierką (partnerką brata) J. Ś. (1).

- protokół odtworzenia nagrania na pendriv’ie (k. 26-27)

E. K. (1) ma (...) lat, ma wykształcenie (...), (...), wychowuje niepełnosprawne dziecko w wieku (...) lat, ma jeszcze drugiego dorosłego syna, jest rozwódką, utrzymuje się z zasiłku na niepełnosprawne dziecko, alimentów i 5świadczenia 500+, uzyskuje łącznie ok. 3200 zł miesięcznie, nie posiada majątku, nie była karana sądownie.

- wyjaśnienia oskarżonej (k. 17-18, 167),

- informacja B.M. C. dot. nieruchomości (k. 29)

- dane o karalności (k. 69, 156, 187)

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

E. K. (1)

Prokuratura Rejonowa w (...) oskarżyła E. K. (1) o to, że:

w okresie od sierpnia 2018r. do sierpnia 2019r. w C. przy ul. (...) rozpijała małoletniego syna F. K. (1) w ten sposób, że dostarczała mu napoju alkoholowego w postaci piwa i ułatwiała jego spożycie tj. o przestępstwo z art. 208 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt rozpijania małoletniego syna F. K. (1) przez matkę przez E. K. (1).

- zeznania M. D. (k. 2-4, 168v-169v)

- zeznania T. D. (k. 9-10, 33-34, 169v-170)

- zeznania J. D. (7-8, 170v-171v)

- zeznania A. B. (k. 5-6, 170-170v)

- zeznania świadka J. Ś. (1) (k. 11-12, 30-31, 171v-172)

     

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Wyjaśnienia oskarżonej

Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności wyjaśnień oskarżonej E. K. (1). Do takiej konstatacji prowadzi m.in. analiza zachowania oskarżonej na S. rozpraw, kiedy oskarżona składała wyjaśnienia spontanicznie, kreśląc w odpowiednio szeroki sposób tło istniejącego pomiędzy nią a sąsiadami z ul. (...) konfliktu, szczególnie z p. D., nie ujawniając skłonności do przesady czy koloryzowania. Oskarżona nie ukrywała emocji, podkreślając, że D. chcąc jej dopiec uderzyli w jej najczulszy punkt – jej syna. Wyjaśnienia oskarżonej znajdują też potwierdzenie w przedłożonych kserokopiach leczenia syna, a przede wszystkim w zeznaniach świadków E. D., S. P., K. B., M. D., M. M. i M. P., z których wynika, że E. K. (1) nigdy nie podawała dziecku alkoholu, ani nie opiekowała się nim w stanie nietrzeźwości, a opiekę nad synem sprawowała w sposób nie budzący najmniejszych zastrzeżeń. Zarzewiem i przyczyną konfliktów, awantur i nieporozumień było zachowanie jej sąsiadów, w szczególności szukającej zemsty za uwiedzenie męża M. D. (1) .

1

zeznania świadków E. D., S. P., K. B., M. D., M. M. i M. P.

Sąd dał wiarę i uczynił podstawą swoich ustaleń także zeznania wymienionych obok świadków. Zeznania tych osób korespondują ze sobą, wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczny obraz zachowania oskarżonej w ogóle, jak i jako matki.

1

Zeznania T. T.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego funkcjonariusza KPP w C. na okoliczność licznych nieporozumień sąsiedzkich i interwencji policji, które miały miejsce z inicjatywy mieszkańców budynku przy ul. (...) oraz istniejącego konfliktu pomiędzy E. K. (1) a M. i T. D.. Świadek ten był osobą obcą dla stron, nie było więc podstaw do podważania jego obiektywizmu i wiarygodności.

1

dokumenty (zaświadczenia, informacje urzędowe, dane o karalności, kserokopie dokumentacji dot. leczenia F. K. (1) itd.)

Dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych nie budzą wątpliwości co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Nadto zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości, ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Zeznania świadka M. D. (1)

Sąd nie uwzględnił zeznań tego świadka, gdyż są one całkowicie niewiarygodne z kilku powodów. Po pierwsze świadek pozostawała z jawnym konflikcie z oskarżoną, spowodowanym romansem oskarżonej z mężem świadka. W ocenie Sądu było ewidentne, że zeznania dotyczące rozpijania małoletnirego świadek złożyła w innej zupełnie sprawie (o naruszenie jej nietykalności cielesnej przez oskarżoną) po to, by jeszcze bardziej jej zaszkodzić. Świadek zresztą nie ukrywała swojego nastawienia do oskarżonej, była inicjatorką nagrywania oskarżonej po to, by ją skompromitować. Zapytana przez Sąd, dlaczego postanowiła nagrywać rozmowę oskarżonej z jej mężem i innymi osobami odpowiedziała wprost: „z zemsty”. Po drugie złożenie zeznań przeciwko oskarżonej było elementem pewnego rodzaju przepychanki pomiędzy sąsiadami, bowiem na skutek zeznań złożonych przez E. K. w sprawie o wykroczenie, mąż świadka został ukarany za popełnienie wykroczenia na jej szkodę (patrz wyrok w sprawie II W (...)).

Po drugie, zeznania tego świadka są wewnętrznie sprzeczne. Podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego świadek zeznała, że „mój mąż T. D. (1) widział, jak E. podaje swojemu dziecku alkohol piwo i nie był to jednorazowy incydent”. Wg świadka miało mieć to miejsce dokładnie w dniu, w którym E. K. wtargnęła do mieszkania świadka i ją uderzyła. Brak w tych zeznaniach jakichkolwiek szczegółów odnośnie do okoliczności, w jakich mąż świadka miał widzieć tym razem (i w wielu innych sytuacjach), że E. K. podaje dziecku alkohol, skoro E. K. miała być tego dnia zajęta atakowaniem M. D.. Tymczasem na rozprawie świadek zeznała, że nie tylko mąż, ale i ona osobiście widziała, jak E. K. (1) kilkukrotnie podaje dziecku butelkę z piwem, a dziecko pije z tej butelki. Zdaniem Sądu podanie, że samemu też było się świadkiem określonego zachowania E. K. (1) dopiero na etapie postępowania sądowego, jest wersją spreparowaną na potrzeby wzmocnienia własnej wiarygodności. Również w tym momencie świadek po raz pierwszy podała jakiekolwiek szczegóły odnośnie do tego, kiedy miało mieć miejsce zaobserwowane przez nią i jej męża zachowanie oskarżonej. Świadek nie ukrywała, że miało to mieć miejsce jeszcze przed romansem oskarżonej z jej mężem. Świadek nie potrafiła racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego wtedy nie zareagowała w żaden sposób na podawanie alkoholu w jej obecności 3-letniemu dziecku („nie chciałam mieć problemów”) i dlaczego zgłosiła to dopiero po romansie męża z sąsiadką („dla dobra dziecka”).

Po trzecie zeznania świadka nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w tym nawet w zeznaniach jej męża T. D. (3).

1

Zeznania świadka T. D. (3)

Zeznania tego świadka były całkowicie niewiarygodne. W postępowaniu sądowym wyparł się w zasadzie swoich wcześniejszych zeznań, twierdząc, że on nic nie pamięta, bo jest alkoholikiem i był pijany, że może dziecko trzymało butelkę, ale nie wie, co było w środku czy dziecko z niej piło. Zeznał, że żona chciała się zemścić, dlatego kazała mu nagrywać oskarżoną. Okazało się, że również składając przed Sądem świadek był w stanie upojenia alkoholowego – przeprowadzony wynik badania trzeźwości przez patrol policji dał wynik 1,43 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu (protokół k. 166, 170)

1

Zeznania świadka A. B.

Zeznaniom tego świadka Sąd również odmówił waloru wiarygodności. Początkowo świadek twierdziła, że widziała, jak E. K. (1) nalała piwo do kubka, odstawiła go pod oknem i po jakimś czasie jej syn z tego kubka wypił całą zawartość piwa. Dopytana jednak przez oskarżoną, czy nie było tak, że oskarżona nalała piwo dla siebie i świadka do białych kubków, a synowi nalała inne picie do szarej szklanki i tą szklankę ona sama podała dziecku, bo samo nie dosięgało do parapetu przyznała, że mogło tak być, bo w tej chwili dokładnie nie pamięta.

1

Zeznania świadków J. D. (1) i J. Ś. (1)

Zeznania tych świadków także nie stanowiły podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gdyż J. D. pozostawała z oskarżoną w konflikcie na tle pożyczonych i nie oddanych pieniędzy, zaś świadek J. Ś. jako partnerka brata T. D. (3) wyraźnie sprzyjała D..

Zeznania J. D. były sprzeczne wewnętrznie, jak i nie korespondowały z innymi dowodami. Świadek w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że w jej towarzystwie (...) podawała dziecku alkohol sześciokrotnie. Na rozprawie najpierw zeznała, że dwukrotnie, gdy dawała mu piwo na podwórku – syn podbiegał i brał łyk z kubka, potem zaś dodała, że to było 5-6 krotnie. Nie kryła swojego pejoratywnego nastawienia do byłej sąsiadki, podkreślając, że wielokrotnie bezpodstawnie wzywała ona policję i że „znajomi opowiadali o niej dziwne rzeczy, że rozbija małżeństwa, że poluje na żonatych mężczyzn i szantażuje ich, żeby na nią uważać”. Ewidentnie więc oczerniające oskarżoną zeznania świadka miały związek z jej romansem z panem D.. Świadek zeznała ponad to, co powiedziała w postępowaniu przygotowawczym, że wielokrotnie miała widzieć samą oskarżoną spożywającą alkohol aż się zataczała w jej mieszkaniu, gdy tymczasem nie była w stanie podać żadnych szczegółów odnośnie do tego, co się w tym mieszkaniu miało znajdować (charakterystyczny koszyk ze słodyczami na ławie w dużym pokoju).

Z kolei świadek. J. Ś. również przyznała, że była w konflikcie z oskarżoną, gdyż ta miała ją nagrywać. Miała być wielokrotnie w mieszkaniu oskarżonej w charakterze towarzyskim, czemu oskarżona wiarygodnie zaprzeczyła, gdyż i ten świadek nie była w stanie podać żadnych szczegółów odnośnie do tego, co się w tym mieszkaniu miało znajdować (charakterystyczny koszyk ze słodyczami na ławie w dużym pokoju).

Ponadto oskarżona wiarygodnie twierdziła, że T. D. (1) mógł z nią uzgadniać treść zeznań, co wynika pośrednio z nagranej między E. K. a T. D., w której ten ostatni twierdzi, że J. Ś. (1) w razie wezwania przez Sąd bez problemu może kłamać (mimo zaprzeczeń samych zainteresowanych – „to co nie może skłamać, kobieto w sądzie nigdy nie byłaś?”). Tym bardziej że na rozprawie sama zaczął mówić o tym, że „nic dziwnego, że D. wycofał zeznania, bo się boi”, gdy tymczasem nie mogła mieć wówczas od nikogo poza samym D. o tym wiedzy.

1

Zeznania świadków Z. W. i M. J.

Zeznania tych osób nie stanowi podstawy ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gdyż nie mieli oni żadnej wiedzy na temat przedmiotu postępowania.

1

Nagranie przedłożone przez M. D. na pendrive + protokół oględzin nagrania (k. 66-67, 75)

Pełna analiza tego nagrania prowadzi do wniosku, że nie stanowi ono dowodu niczego, poza tym, że zarejestrowano na nim głosy określonych osób, które prowadzą na nim luźną, towarzyską rozmowę. Nie wynika z niego w żadnym momencie, by E. K. (1) podała dziecku alkohol. Wręcz przeciwnie, nie sposób nie odnieść wrażenia, że nagranie to miało służyć „wrobieniu” oskarżonej w rozpijanie syna. Wbrew toczącej się rozmowie autor nagrania – T. D. wtrąca ni stąd ni zowąd kilka razy sformułowanie „No weź E. nie dawaj mu tego piwa”, na co E. K. (1) odpowiada „A czy ja mu daję piwo?!”. W sprawie ponad wszelką wątpliwość ustalono ponadto, że nagranie to zostało spreparowane z zemsty z inicjatywy M. D. (1).

1

Nagranie przedłożone przez świadka J. D. (k. 174)

Wg relacji świadka nagranie jej autorstwa miało przedstawiać pijaną oskarżoną krzyczącą „tylko nie budźcie mi dziecka”. Tymczasem nagranie jest tak słabej jakości, że niewiele na nim można spostrzec. Widać tam kobietę, kilku mężczyzn, nie sposób zrozumieć treści rozmowy pomiędzy nimi. Stoją w świetle latarni, wokół jest ciemno. Nagranie to nie mogło być więc dowodem jakiejkolwiek okoliczności w przedmiotowej sprawie.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

     

     

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

     

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

     

     

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

     

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

     

     

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

     

3.4. Umorzenie postępowania

     

     

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

     

3.5. Uniewinnienie

I

E. K. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, jeżeli czynu nie popełniono. W myśl art. 414 § 1 k.p.k. w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

Okoliczność, że oskarżona nie popełniła zarzucanego jej czynu, wynika z przeprowadzonej powyżej oceny dowodów.

Zgodnie z art. 208 k.k. kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Co do zasady o przestępstwie z art. 208 k.k. można mówić wówczas, gdy sprawca kilkukrotnie ułatwiał lub nakłaniał małoletniego do spożywania alkoholu, co mogło stworzyć niebezpieczeństwo uzależnienia, gdyby małoletni faktycznie spożywał alkohol w sugerowanych ilościach (na abstrakcyjny charakter takiego niebezpieczeństwa zwraca uwagę V. Konarska-Wrzosek, Ochrona dziecka..., s. 104). Ocena, kiedy takie ryzyko mogłoby zachodzić, musi uwzględniać przede wszystkim to, ile alkoholu do spożycia proponował sprawca, jak często, a także jaki jest wiek pokrzywdzonego i jego właściwości psychofizyczne (V. W., Ochrona dziecka..., s. 104; z tym zastrzeżeniem, że jednorazowe podanie nawet dużej ilości alkoholu nie wyczerpuje znamion czynu z art. 208 k.k.). Znamiona przestępstwa realizuje samo nakłanianie do spożywania alkoholu, a także samo ułatwianie spożywania go. Z tych przyczyn należy traktować je jako czyn o charakterze formalnym (zob. np. V. W., Ochrona dziecka..., s. 101). Z przestępstwem mamy do czynienia również wówczas, gdy sprawca naprzemiennie nakłania małoletniego do spożywania alkoholu oraz ułatwia mu je. W przypadku nakłaniania nie ma znaczenia, czy małoletni faktycznie spożywał alkohol. Podobnie należy interpretować ułatwianie spożywania alkoholu. Do znamion przestępstwa nie należy bowiem spożycie takiego trunku przez małoletniego. Nie realizuje znamion przestępstwa z art. 208 k.k. sprawca, który jednokrotnie daje spróbować małoletniemu niewielkiej ilości alkoholu. Z punktu widzenia przepisu art. 208 k.k. obojętne jest to, czy pokrzywdzony już wcześniej spożywał alkohol i czy jest od niego uzależniony, czy też nie (por. V. Konarska-Wrzosek [red.], Kodeks karny. Komentarz, WKP 2020, w serwisie Lex).

W sprawie nie wykazano, by E. K. (1) kiedykolwiek podała swojemu małoletniemu dziecku alkohol, czy ułatwiała lub nakłaniała go do spożycia alkoholu, nie mówiąc już o jakiejkolwiek wielokrotności tego zachowania.

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

     

     

     

     

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

     

     

     

     

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

     

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Orzeczenie o wynagrodzeniu obrońcy za pomoc prawną udzieloną oskarżonej z urzędu Sąd wydał na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714) – za udział w rozprawie przed Sądem w postępowaniu zwyczajnym: 420 zł + po 20% za dodatkowy termin + 23% VAT.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 632 § 1 pkt 2 k.p.k.

8. PODPIS

C., dnia 10 marca 2021 roku