Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu w dniu 02.03.2021 r. w Giżycku

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 3.132,24 (trzy tysiące sto trzydzieści dwa 24/100) złotych z odsetkami:

- umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.895,69 zł od dnia 13.07.2019r. do dnia zapłaty

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 236,55 zł od dnia 13.07.2019r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 586/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. domagał się zasądzenia od pozwanego M. K. kwoty 3.132,24 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.895,69 od dnia 13.07.2019r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 236,55 zł od dnia 13.07.2019 r. do dnia zapłaty. Nadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę pożyczki, pozwany zaś nie wywiązał się z warunków w niej określonych.

Pozwany M. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł przy tym, że powód nie posiada legitymacji czynnej do występowania w niniejszym procesie. Zarzucił nadto brak zasadności i wymagalności dochodzonego w sprawie roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 06.06.2019r. pozwany M. K. zawarł z powodem (...) Sp. z o.o. w (...) ramową umowę pożyczki nr (...)_2, której przedmiotem było określenie zasad, na jakich strony miały zawierać konkretne umowy pożyczki. Umowa ta została zawarta za pomocą strony internetowej po uprzednim zarejestrowaniu się przez pozwanego w elektronicznym formularzu.

Pozwany M. K., w oparciu o umowę ramową z 06.06.2019r., zawarł w dniu 05.08.2018 r. z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Na mocy tej umowy pozwany otrzymał do dyspozycji kwotę 2.500,00 zł (1.000 wypłacona pożyczkobiorcy i 1.500 zł na pokrycie wcześniejszych zobowiązań pozwanego), jednocześnie zobowiązując się do zwrotu kwoty 3.206,80 zł, w tym kwoty 686,40 zł tytułem prowizji i 20,40 zł tytułem odsetek. Pożyczka miała być spłacona w terminie do dnia 04.09.2019r.

Zgodnie z umową pożyczkodawca wypłacił pozwanemu kwotę 1.000 zł oraz przekazał kwotę 1.500 zł na spłatę wcześniejszych zobowiązań pożyczkobiorcy.

Pozwany nie wywiązał się z warunków, określonych w umowie pożyczki i nie zwrócił udzielonej mu pożyczki.

dowód: umowa pożyczki . 18

potwierdzenie k 37

S ąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy w ostatecznym kształcie pozostał co do zasady sporny. Pozwany bowiem kwestionował zarówno legitymację czynną po stronie powoda, jak i wymagalność i zasadność dochodzonego roszczenia. Jednocześnie jednak pozwany nie kwestionował dochodzonego roszczenia co do wysokości.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki, jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Rozstrzygając w kontekście powyższego kwestię sporną jaką była legitymacja czynna po stronie powoda wskazać należy przede wszystkim na fakt zawarcia przez strony najpierw umowy ramowej, a następnie samej umowy pożyczki z 05.08.2018r. I wprawdzie pozwany nie kwestionował zawarcia owych umów, to jednak warto wspomnieć, że strony uzgodniły warunki współdziałania za pomocą środków porozumiewania się na odległość (w tym przypadku z pomocą Internetu). Niewątpliwym jest, że pozwany wypełnił formularz rejestracyjny na stronie internetowej prowadzonej dla powoda przez jego pełnomocnika ( (...) Sp. z o.o.), potwierdzając tym samym zapoznanie się i akceptację „Regulaminu Serwisu (...).pl”. Niewątpliwie też pozwany złożył wniosek o zawarcie umowy pożyczki z 05.08.2018r., zgodnie z regulaminem i umową ramową. Czynności te pozwany dokonał za pomocą Internetu, wypełniając tym samym dyspozycję art. 61 § 2 kc. Tym samym uznać należało, że strony skutecznie zawarły sporne umowy. Zaakcentować przy tym należy, że dowód wydania przedmiotu pożyczki obciąża niewątpliwie pożyczkodawcę. Może on posługiwać się wszelkimi środkami dowodowymi. Wśród nich, jako najbardziej skuteczne należy wymienić dowody na piśmie, np. pokwitowanie, rewers, recepis, skrypt dłużny, oblig itp. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2002 r., I CKN 1086/99, LexPolonica nr 2253346). Strona powodowa złożyła na tę okoliczność potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej, z której jednoznacznie wynika przekazanie kwoty 1.000 zł bezpośrednio na rzec pożyczkobiorcy (k 70). Przekazanie takiej kwoty jednoznacznie wynika z treści umowy pożyczki z 05.08.2018r., która to umowa przewidywała także rozlicznie kwoty 1.500 zł na pokrycie innych zobowiązań pozwanego. W tej sytuacji kwestionowanie przez pozwanego legitymacji procesowej po stronie powoda w korelacji do zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego jawi się wyłącznie jako próba uniknięcia odpowiedzialności z tytułu owej umowy i nie zasługujące na ochronę. W konsekwencji Sąd uznał, iż dochodzone roszczenie istnieje, a powód jest legitymowany do jego dochodzenia. Wskazać należy, że pozwany sprowadził swoją obronę przed roszczeniami powoda tylko do zaprzeczania istotnym dla rozstrzygnięcia faktom, nie rozwijając przy tym w żaden sposób swojej wersji, która przynajmniej mogłaby uprawdopodobnić jego zarzuty, nie mówiąc już o udowodnieniu prezentowanych przez siebie twierdzeń.

Niewątpliwie również pozwany nie wywiązał się z zawartej z powodem umowy pożyczki. Sam pozwany zaniechał w tym względzie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej i nie wykazywał w jakiej ewentualnie części dokonywał spłat. Zarzut o braku wymagalności dochodzonego roszczenia nie mógł spotkać się z uznaniem. Nie ulega wątpliwości, że sporna pożyczka została udzielona pozwanemu na czas określony do dnia 04.09.2018r., który to termin dawno temu minął. Tym samym roszczenie stało się wymagalne. Niewątpliwie zatem powodowi przysługuje prawo żądania zwrotu pożyczki. Skoro zaś pozwany zaciągniętego kredytu nie spłacił to zarzut o braku zasadności dochodzonego roszczenia również jawi się jako całkowicie nieuzasadniony. Gdyby pozwany uregulował zadłużenie w jakimkolwiek zakresie to niewątpliwie zaoferowałby na tę okoliczność stosowne dowody.

Reasumując powyższe, a przy tym zważywszy na okoliczność, że pozwany nie kwestionował dochodzonego roszczenia co do wysokości (a jedynie kwestionując jego zasadność i wymagalność) Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. Sąd miał przy tym na względzie treść pozwu i wysokość wskazanej tamże kwoty prowizji. Z umowy bowiem wynika, że pozwany zobowiązany był do uiszczenia prowizji w kwocie 686,40 zł, zaś niniejszym pozwem strona powodowa dochodziła jedynie kwoty 395,69 zł. Stąd też należało orzec zgodnie z roszczeniem pozwu. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z tym artykułem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zasadnym zatem było o odsetkach orzec zgodnie z żądaniem pozwu.

Marginalnie dostrzec należy, że wskazane w umowie pożyczki kredytowane koszty kredytu stanowiące pozaodsetkowe koszty kredytu w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6a ustawy o kredycie konsumenckim zostały ustalone na właściwym poziomie, zważywszy przy tym na fakt, że zgodnie z art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy. Nadto dostrzec trzeba również fakt, że sporna umowa pożyczki została zawarta przed zmianą art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Wprawdzie zatem obecnie – na czas trwania stanu epidemicznego – maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego jest wyliczana według wzoru (...)< lub = (...), to jednak brak podstaw do modyfikacji zapisów umowy z daty jej zawarcia.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na zasądzoną kwotą składały się kwota 100,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.