Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2021 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę pomostową

na skutek odwołania W. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 stycznia 2020 r. sygn.: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy W. Ł. prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 stycznia 2020 roku,

2.  zasadza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy W. Ł. kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

Sygn. akt V U 408/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 stycznia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił ubezpieczonemu W. Ł. prawa do emerytury pomostowej , po zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia: od 23 stycznia 1980 roku do 24 kwietnia 1980 roku, od 1 czerwca 1982 roku do 30 czerwca 1982 roku, od 1 czerwca 2018 roku do 31 grudnia 2019 roku w łącznym wymiarze 1 roku, 11 miesięcy i 3 dni w okresach, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji pełnomocnik wnioskodawcy złożył odwołanie, w którym wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mocodawcy prawa do emerytury pomostowej po zaliczeniu do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia wnioskodawcy:

- od 1 lipca 1982 roku do 31 maja 1994 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego i operatora transportu betonu w Przedsiębiorstwie (...),

- od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku na stanowisku kierowcy betonowozu w (...) S.A.;

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zasądzenie od ZUS na rzecz swojego mocodawcy kosztów sądowych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc, że wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia:

- od 1 lipca 1982 roku do 31 maja 1994 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego i operatora transportu betonu w Przedsiębiorstwie (...), ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie określił charakteru wykonywanej pracy według wykazu z rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku oraz wg zarządzenia resortowego, a z dokumentów nie wynika jakim pojazdem kierował wnioskodawca, o jakiej ładowności i czy pobierał dodatek szkodliwy;

- od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku na stanowisku kierowcy betonowozu oraz od 11 maja 2004 roku do 10 listopada 2004 roku w (...) S.A., ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie wskazał właściwej podstawy prawnej tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku;

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. Ł., urodził się w dniu (...). W dniu 14 marca 2018 roku złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej.

(dowód: wniosek – k. 1-4 akt ZUS)

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił ubezpieczonemu W. Ł. prawa do emerytury pomostowej , ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach i nie osiągnął 60 lat.

ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia:

- od 23 stycznia 1980 roku do 31 maja 1994 roku, ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie określił charakteru wykonywanej pracy według wykazu z rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku oraz wg zarządzenia resortowego, a z dokumentów nie wynika jakim pojazdem kierował wnioskodawca, o jakiej ładowności i czy pobierał dodatek szkodliwy;

- od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku oraz od 11 maja 2004 roku do 10 listopada 2004 roku, ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie wskazał właściwej podstawy prawnej tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku;

(dowód: decyzja – k. 14 akt ZUS)

W dniu 6 sierpnia 2019 roku W. Ł. złożył ponowny wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej. Do wniosku załączył zaświadczenie z 1 sierpnia 2019 roku wystawione przez K. J., z którego wynika, że W. Ł. jest zatrudniony w jego firmie (...), Usługi (...) na podstawie umowy o pracę od 1 czerwca 2018 roku na stanowisku ładowacza nieczystości stałych oraz zaświadczenie z 29 sierpnia 2019 roku o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, że wykonuje od 1 czerwca 2018 roku do nadal stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prace na wysypiskach i wylewiskach nieczystości związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycznym wymienione w zał. nr 1 pkt 38 do ustawy o emeryturach pomostowych.

(dowód: wniosek – k. 15-18 akt ZUS, zaświadczenie – k. 20 i 25 akt ZUS)

Decyzją z dnia 18 września 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił ubezpieczonemu W. Ł. prawa do emerytury pomostowej, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach przed 1 stycznia 1999 roku i nie rozwiązał stosunku pracy.

ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia:

- od 23 stycznia 1980 roku do 31 maja 1994 roku, ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie określił charakteru wykonywanej pracy według wykazu z rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku oraz wg zarządzenia resortowego, a z dokumentów nie wynika jakim pojazdem kierował wnioskodawca, o jakiej ładowności i czy pobierał dodatek szkodliwy;

- od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku oraz od 11 maja 2004 roku do 10 listopada 2004 roku, ponieważ pracodawca w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nie wskazał właściwej podstawy prawnej tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku;

(dowód: decyzja z 18.09. 2019 roku – k. 28 akt ZUS)

W dniu 26 listopada 2019 roku W. Ł. złożył ponowny wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej. Do wniosku załączył dokumenty z akt osobowych z okresu zatrudnienia od 23 stycznia 1980 roku do 31 maja 1994 roku.

(dowód: wniosek – k.29 akt ZUS, dokumenty – k. 30-35 akt ZUS)

Decyzją z dnia 10 stycznia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zmienił decyzję z 18 września 2019 roku w zakresie udowodnionego stażu pracy w warunkach szczególnych i ponownie odmówił ubezpieczonemu W. Ł. prawa do emerytury pomostowej, po zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia: od 23 stycznia 1980 roku do 24 kwietnia 1980 roku, od 1 czerwca 1982 roku do 30 czerwca 1982 roku, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach i nie rozwiązał stosunku pracy.

(dowód: decyzja z 10.01.2020r. – k. 44 akt ZUS)

W dniu 9 stycznia 2020 roku W. Ł. złożył ponowny wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej. Do wniosku załączył świadectwo pracy z 31 grudnia 2019 roku, z którego wynika, że z dniem 31 grudnia 2019 roku rozwiązał stosunek pracy oraz świadectwo pracy w warunkach szczególnych potwierdzające, że w okresie od 1 czerwca 2018 roku do 31 grudnia 2019 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prace na wysypiskach i wylewiskach nieczystości związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycznym na stanowisku ładowacz nieczystości stałych wymienione w zał. nr 1 pkt 38 do ustawy o emeryturach pomostowych.

(dowód: wniosek – k. 45 akt ZUS, świadectwo pracy z 31.12.2019r. – k. 48 i 49 akt ZUS)

Wnioskodawca w okresie od 23 stycznia 1980 roku do 31 maja 1994 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku:

-od 23 stycznia 1980 roku kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony;

- od 1 lipca 1982 roku do 2 marca 1989 roku– operatora transportu betonu;

- od 27 kwietnia 1990 roku do 31 maja 1994 roku – operatora transportu betonu

(dowód: umowa o pracę z 21 stycznia 1980 roku – k. 13 akt, karta obiegowa zmiany – k. 14 akt, angaż z 4.01.1982 roku – k. 15 akt, angaż z 6.08.1982 roku – k. 16 odwrót akt świadectwo pracy z 31 maja 1994 roku – k. 56 akt, angaże z 22.02.1986 roku, z 1.01.1987 – k. 65 akt, angaż z 1.01.1988r., z 7.11.1988r., z 1.01.1989r. – k. 66-67 akt, angaże z 1990roku, 1991 roku, 1992 roku – k. 69-70 akt, angaż z 1993 roku – k. 73 akt)

W okresie od 3 marca 1989 roku do 14 kwietnia 1990 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w (...) jako kierowca. Od 17 kwietnia 1990 roku do 26 kwietnia 1990 roku wnioskodawca korzystał z urlopu wypoczynkowego.

(dowód: umowa – k. 68 akt)

Do stałych obowiązków wnioskodawcy w spornym okresie od dnia 1 lipca 1982 roku do 31 maja 1994 roku jako operatora transportu betonu należało kierowanie samochodem ciężarowym o ładowności powyżej 3,5 tony tzw. betonowozem - gruszką, którym przewoził beton z betoniarni w B. lub w P. na miejsce budowy (najczęściej była to (...)) i wylanie betonu z gruszki . Wnioskodawca jeździł samochodem ciężarowym o ładowności powyżej 27 ton (T., J.). Innych obowiązków nie wykonywał. Wnioskodawca nie miał uprawnień do obsługi pompy betonu i jej nie obsługiwał.

(dowód: zeznania świadka S. W. – protokół rozprawy z dnia 10 listopada 2020 roku od minuty 7:35 do minuty 16:46, zeznania świadka W. W. - protokół rozprawy z dnia 10 listopada 2020 roku od minuty 16:59 do minuty 23:20, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z 28 stycznia 2021 roku od minuty 05:15 do minuty 12:58)

Przedsiębiorstwo (...) w likwidacji wystawiło W. Ł. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczono, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia od 23 stycznia 1980 roku do 31 maja 1994 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego i operatora transportu betonu wymienione w wykazie A dziale VIII pkt 2 zał. do zarządzenia nr 7 Ministra Górnictwa i Energetyki stanowisk pracy w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, na których wykonywane prace w warunkach szczególnych uprawniają do wzrostu emerytury.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – k.59 akt)

W okresie od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy betonowozu w (...) S.A. w B.. Spółka (...) zajmowała się produkcją betonu. B. tzw. gruszka był to samochód ciężarowy o ładowności powyżej 3,5 tony służący do przewozu betonu. Wnioskodawca przewoził beton samochodem ciężarowym o ładowności powyżej 3,5 ton do prywatnych odbiorców z zakładu pracy i wyładowywał beton. Samochód, którym kierował wnioskodawca nie był wyposażony w pompę do betonu. Wnioskodawca nie miał uprawnień do obsługi betonopompy.

(dowód: świadectwo pracy z 31 maja 2002 roku –akta osobowe, umowa o pracę z 12.03.1997 roku – akta osobowe, zeznania świadka W. R. – protokół rozprawy z dnia 10 listopada 2020 roku od minuty 23:37 do minuty 30:44, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z 28 stycznia 2021 roku od minuty 05:15 do minuty 12:58).

W okresie od 11 maja 2004 roku do 10 listopada 2004 roku wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy operatora samochodu ciężarowego w (...) S.A. w B.. Wnioskodawca w tym okresie pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony z przyczepą przewożąc kostkę.

(dowód: świadectwo pracy z 10 listopada 2004 roku – akta osobowe, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z 28 stycznia 2021 roku od minuty 05:15 do minuty 12:58)

(...) S.A w B. wystawił W. Ł. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym zaświadczono, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku oraz od 11 maja 2004 roku do 10 listopada 2014 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego i operatora transportu betonu wymienione w wykazie A dziale VIII pkt 2 zał. do zarządzenia nr 7 Ministra Górnictwa i Energetyki stanowisk pracy w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych, na których wykonywane prace w warunkach szczególnych uprawniają do wzrostu emerytury.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – akta osobowe)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2017 r. poz. 664), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku;

2.  ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3.  osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4.  ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5.  przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych;

6.  po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7.  nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Prawo do emerytury pomostowej zgodnie z art. 49 ustawy o emeryturach pomostowej przysługuje również osobie, która:

1) po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2) spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12;

3) w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 i art. 49 ustawy z 2008 roku o emeryturach pomostowych, jest legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych lub dotychczasowych przepisów) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy, a więc po dniu 1 stycznia 2009 r. W przypadku kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy "szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów, może nabyć prawo do "nowego" świadczenia jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy (okres prac) można kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 ustawy) lub o szczególnym charakterze (art. 3 ust. 3 ustawy). Innymi słowy brak podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, dziś nie może być tak kwalifikowany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt II UK 164/11, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 kwietnia 2014 r., III AUa 2302/13).

Prace w szczególnych warunkach – zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy o emeryturach pomostowych - to prace związane z czynnikami ryzyka wymienionymi w art. 3 ust 2 ustawy, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Z cytowanych przepisów wynika, że wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do emerytury pomostowej muszą być spełnione łącznie, a niespełnienie której z nich wyłącza możliwość przyznania prawa do tego świadczenia. W okolicznościach przedmiotowej sprawy wnioskodawczyni nie spełnia wszystkich warunków niezbędnych do uzyskania prawa do emerytury pomostowej.

Wnioskodawca spełniła przesłanki z art. 4 pkt 1, 3, 4 i 7 ustawy, gdyż urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku, na dzień złożenia wniosku o emeryturę pomostową ukończył 60 lat, legitymował się okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze przekraczającym 25 lat i nie pozostawał w stosunku pracy.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że skarżący wykonywał prace w warunkach szczególnych po 31 grudnia 2008 roku. ZUS zaliczył bowiem wnioskodawcy do szczególnego stażu pracy okres zatrudnienia od 1 czerwca 2018 roku do 31 grudnia 2019 roku jako prace przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prac na wysypiskach i wylewiskach nieczystości związanych z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycznym na stanowisku sortowacza odpadów komunalnych wymienione w załączniku nr 1, poz. 38 do ustawy o emeryturach pomostowych (pismo organu rentowego z 19 czerwca 2019 roku).

W sytuacji, gdy po dniu 31 grudnia 2008 r. wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, to do zaliczenia okresu pracy przypadającego do 31 grudnia 2008 roku do szczególnego stażu pracy, wystarczającym jest by był to okres pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponował świadectwami wykonywania pracy w szczególnych warunkach za sporne okresy, ale organ rentowy zakwestionował prawidłowość tych dokumentów z uwagi na błędy formalne. W takiej sytuacji na wnioskodawcy spoczywał ciężar wykazania, że w spornych okresach wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Charakter pracy wnioskodawcy w okresie od dnia 1 lipca 1982 roku do 31 maja 1994 roku w Przedsiębiorstwie (...) wynika ze spójnych w swej treści zeznań świadków: S. W. i W. W., którzy potwierdzili prawidłowość wystawionego przez pracodawcę świadectwa pracy w warunkach szczególnych za ten okres. Przesłuchani świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w tym samym okresie, na tym samym stanowisku operatora transportu betonu, co oznacza że dysponują bezpośrednią i szczegółową wiedzą co do wykonywanych przez skarżącego czynności pracowniczych, a także warunków, w jakich praca była świadczona.

Z zeznań w/w świadków wynika, iż wnioskodawca w spornym okresie kierował cały czas betonowozem tj. samochodem ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony marki T., J., który służył do przewożenia ciekłego beton z betoniarni w B. lub w P. na place budowy, głównie do Elektrowni (...), która się wówczas budowała . Jednocześnie świadkowie potwierdzili, że skarżący poza przewozem betonu i jego wylaniem z betonowozu (gruszki), nie miał innych obowiązków. W szczególności wnioskodawca nie był operatorem pompy, gdyż nie miał takich uprawnień. Mimo zatem, że wnioskodawca pracował na stanowisku operatora transportu betonu, to wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie prace kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony, bo do takich samochodów należy zaliczyć pojazd służący do przewozu betonu tzw. gruszkę. O szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska, ale faktycznie wykonywane obowiązki pracownicze.

Pracę o takim samym charakterze jak w Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca wykonywał także w drugim spornym okresie od 12 marca 1997 roku do 31 maja 2002 roku w (...) S.A. w B.. Powyższe wynika nie tylko ze świadectwa pracy w warunkach szczególnych, ale także z zeznań świadka W. R.. W. R. był dyrektorem Spółki (...), która była zakładem produkującym beton, i jednocześnie osobą, która wystawiła wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych. Świadek zeznał, że wnioskodawca przewoził beton samochodem ciężarowym o ładowności powyżej 3,5 ton do prywatnych odbiorców z zakładu pracy i wyładowywał beton. Samochód, którym kierował wnioskodawca nie był wyposażony w pompę do betonu. Wnioskodawca nie miał uprawnień do obsługi betonopompy.

Co więcej ze świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez Spółkę (...) wynika, że prace kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony wnioskodawca wykonywał także w kolejnym okresie zatrudnienia w tej firmie, a mianowicie od 11 maja 2004 roku do 10 listopada 2004r. Powyższe potwierdzają zeznania wnioskodawcy, który zeznał, że w tym okresie samochodem ciężarowym o ładowności ponad 3,5 tony przewoził kostkę.

Praca kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony jest pracą w szczególnych warunkach wymienioną w Wykazie A, Dziale VIII (prace w transporcie i łączności) pkt 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Przedsiębiorstwa, w którym pracował zatrudniony należy zaliczyć do gałęzi transportowej, gdyż usługi transportowe (przewóz betonu i kostki ) był immamentnie związany z działalnością zakładu.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego.

Ze spornego okresu podlega wyłączeniu jedynie okres pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w (...) od 3 marca 1989 roku do 14 kwietnia 1990 roku oraz urlopu od 17 kwietnia 1990 roku do 26 kwietnia 1990 roku. Wprawdzie w tym okresie jak wynika z umowy wnioskodawca pracował jako kierowca, ale nie wiadomo czy wnioskodawca kierował pojazdami ciężarowymi o ładowności powyżej 3,5 tony. Na te okoliczności strona skarżąca nie przedstawiła bowiem żadnych dowodów.

Po zaliczeniu wnioskodawcy do już uznanego przez organ rentowy stażu pracy w szczególnych warunkach ( 1 rok , 11 miesięcy i 3 dni ) okresu zatrudnienia od dnia 1 lipca 1982 roku do 2 marca 1989 roku, od 27 kwietnia 1990 roku do 31 maja 1994 roku oraz od 12 marca 1997 roku do dnia 31 maja 2002 roku, legitymuje się on ponad 15-letnim wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.