Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 126/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 29.01.2020r. II K 36/16

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. D.

Relacje oskarżonego z A. K. (1), T. Ł. (1) i Ł. S. (1) w zakresie czynu przypisanego w pkt 2 zaskarżonego wyroku

Skazanie M. G. (1)

akta (...) Sądu Okręgowego w Koninie oraz protokoły przesłuchania A. K. i T. Ł. ze sprawy (...) Sądu Okręgowego w K.

wyrok (...) Sądu Okręgowego w P.

7056v

(...)- (...)

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

akta (...)Sądu Okręgowego w K.oraz protokoły przesłuchania A. K. i T. Ł. ze sprawy (...) Sądu Okręgowego w K.

wyrok (...) Sądu Okręgowego w Poznaniu

wyrok Sądu Okręgowego w P.z dnia (...) dot. skazania M. G. (2)

Ocena ww. dowodów jest analogiczna do tej, którą sąd I instancji zawarł w pkt 2.2 na s.8-9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku w pkt 1a,e; 1b, e; 1c, e.
W znacznym zakresie są to bowiem materiały postępowania przygotowawczego, które funkcjonowały już w niniejszej sprawie, bądź protokoły przesłuchania ww. w trakcie procesów (...) i (...), które nie dot. osoby M. D.. Wyjątkiem w tym zakresie jest w zasadzie fragment protokołu przesłuchania
A. K. z dnia (...) ( k.1878v-1879 tom X akt
(...) ). Są one – co do istoty – zbieżne
z twierdzeniami ww. które miały miejsce w niniejszej sprawie. Przeprowadzenie tych dowodów nie miało więc wpływu na odmienne rozstrzygnięcie sprawy.

Dokument urzędowy, który nie był kwestionowany.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja Prokuratora :

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, wyrażający się
w niesłusznym uznaniu, że :

a)  zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonym :

⚫

M. D. – sprawstwa w zakresie zarzuconych przestępstw ujętych w pkt I ( z art.258 § 3 kk ), IV ( art.65 § 1 kks w zw. z art.37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art.6 § 2 kks w zw. z art.64 § 1 kks )
i V ( z art.204 § 1 i 2 kk w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.64 § 1 kk ) części wstępnej wyroku,

⚫

G. K. – sprawstwa w zakresie zarzuconych przestępstw ujętych w pkt VII ( z art.258 § 1 kk ), a także przyjęcie, iż w ramach zachowania opisanego w pkt 12 wyroku ( z art.204 § 1 i 2 kk w zw. z art.12 kk ) dopuścił się działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. D., w skład której wchodzili również J. L. (1), inna ustalona osoba i E. D. (1),

⚫

E. D. (1) – sprawstwa w zakresie zarzuconych przestępstw ujętych w pkt IX ( z art.258 § 1 kk ), a także przyjęcie, iż w ramach zachowania opisanego w pkt 12 wyroku ( z art.204 § 1 i 2 kk w zw. z art.12 kk ) dopuścił się działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. D., w skład której wchodzili również J. L. (1), inna ustalona osoba i G. K.,

skutkujący uniewinnieniem M. D. od przytoczonych w pkt I, IV, V, G. K. od czynu z pky VII, E. D. (1) od czynu z pkt IX, a także zmianą opisu czynów zarzucanych G. K. w pkt VIII i G. ( tak w oryginale na s.2 apelacji ) D. w pkt X, wyrażonych odpowiednio w pkt 12 i 15 sentencji, podczas gdy analiza materiału dowodowego, w postaci utrwalonych treści rozmów w ramach kontroli operacyjnej Poker, Skat 1 i Skat 2 a także zeznań K. P., M. K., A. M., B. C. oraz wyjaśnień M. D., prowadzą do odmiennych wniosków,

⚫

D. D. (2) – sprawstwa w zakresie zarzuconego czynu ujętego w pkt XII ( z art.65 § 1 i 3 kks ) wyroku i uniewinnieniem od tego czynu, podczas gdy analiza zeznań świadków P. W. i A. W. (1), ocenianych w kontekście protokołów przeszukania posesji, ekspertyzy biegłego w dziedzinie toksykologii, prowadzą do wniosku przeciwnego,

b)  zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek przemawiający za warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec K. N. (1), w szczególności po stwierdzeniu, iż oskarżona uczyniła sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu a jedyna okolicznością łagodzącą pozostaje dotychczasowa niekaralność oskarżonej.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. :

1.  naruszenie art.4 kpk i art.7 kpk poprzez wybiórczą, niepełną oraz dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego,

2.  nierozpoznanie wniosku dowodowego obrony w zakresie dowodu z akt sprawy SO w K.o sygn. (...) i zapadłego w tej sprawie wyroku p-ko A. K. (1) i T. Ł. (1) ( patrz protokół rozprawy z dnia(...) ),

3.  naruszenie art.393 § 2 kpk poprzez nieujawnienie tychże akt i niezaliczenie ich w poczet materiału dowodowego sprawy,

4.  nierozpoznanie wniosku dowodowego obrony w zakresie dowodu z akt sprawy SO w K.o sygn. (...) toczącej się p-ko S. i M. L. i in. ( patrz protokół rozprawy z dnia (...) ),

5.  naruszenie art.393 § 2 kpk poprzez nieujawnienie tychże akt i niezaliczenie ich w poczet materiału dowodowego sprawy,

6.  niewyjaśnienie przez to wszystkich istotnych okoliczności sprawy zwłaszcza w zakresie okoliczności sprawy zwłaszcza w zakresie okoliczności pomówienia przez A. K. (1), T. Ł. (1) i Ł. S. (1) o czyny zarzucone M. D. ( których nie popełnił ) i ich motywacji w dokonaniu tychże pomówień,

7.  dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, polegających na bezpodstawnym przypisaniu oskarżonemu czynów, których nie popełnił,

8.  niesłuszne przyjęcie wobec oskarżonego kwalifikacji prawnej z art.56 ust.3 upn poprzez błędną wykładnię pojęcia „znaczna ilość substancji psychotropowej”,

9.  rażąco surowy wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej w rozmiarze (...)lat i (...)miesięcy pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonych G. K.
i E. D. (1) :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zaskarżonej części, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegający na tym, iż błędnie przyjęto sprawstwo oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów, za które zostali skazani w pkt 12 i 15 wyroku, podczas gdy wnikliwa analiza zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego i jego ocena dokonana zgodnie z przesłankami art.7 kpk sprawstwa oskarżonych nie potwierdza, w szczególności błędne i dowolne ustalenie:

⚫

że oskarżeni czerpali korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez inne osoby,

⚫

że oskarżeni działali na polecenie innych osób,

⚫

że oskarżeni uzgadniali z innymi osobami okoliczności dowozu klientów do miejsca świadczenia usług seksualnych,

2.  naruszenie art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonych K. i D.,

3.  dowolne ustalenie korzyści majątkowej, jaka zdaniem sądu I instancji osiągnąć mieli oskarżeni z popełnienia przestępstwa przypisanego w pkt 12 i 15 wyroku.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. N. (2) :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na dowolnym przyjęciu przez sąd wyrokujący, iż oskarżona dokonała zarzucanych jej czynów, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego w sprawie ( biorąc po uwagę wyjaśnienia M. D.
w postępowaniu przygotowawczym odnośnie oskarżonej ) wynika, iż K. N. (2) nie jest sprawcą zarzucanych jej przestępstw,

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności ustalenie sprawstwa oskarżonej w oparciu o zeznania świadków A. W. (2) ( obecnie M. ), oraz K. P., które to dowody nie potwierdzają faktu popełnienia zarzucanych oskarżonej przestępstw, ponieważ powyższe zeznania ww. osób wynikają z osobistych uprzedzeń świadków co do osoby oskarżonej. Nadto zeznania świadków są sprzeczne ze sobą i tym samym nie stanowią jednoznacznego dowodu, iż oskarżona popełniła zarzucane jej czyny,

3.  rażące naruszenie przepisu art.7 kpk, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej, w szczególności poprzez przypisanie sprawstwa i winy w zakresie skazania K. N. (1) za zarzucany jej czyn na podstawie nieprawdziwych zeznań P. P. (1) ( wówczas J. ) złożonych w postępowaniu przygotowawczym, co stanowiło jej linię obrony, które to zeznania zostały następnie odwołane w toku postępowania przed sądem,

4.  obrazę przepisów postępowania tj. art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego ( zasada in dubio pro reo ),

5.  obrazę przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art.410 kpk, polegającą na pominięciu istotnych okoliczności sprawy i oparcia ustaleń faktycznych na dowolnie wybranej części materiału dowodowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych ( w szczególności korzyści majątkowej które uzyskała oskarżona ), przyjętych następnie za podstawę wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja Prokuratora :

Zarzuty apelacji oskarżyciela publicznego znalazły akceptację w części.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych okazał się uzasadniony co do uniewinnień oskarżonych M. D., G. K. i E. D. (1) od czynów wskazanych w pkt 1, 5, 6, 11 i 14 zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska wyrażonego na s.22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że grupa opisana w akcie oskarżenia nie funkcjonowała. W doktrynie przyjmuje się, że zorganizowana grupa przestępcza w rozumieniu art.258 § 1 kk to ugrupowanie składające się z co najmniej 3 osób, posiadające trwałą strukturę pionową (z wyodrębnionym ośrodkiem decyzyjnym) albo poziomą (bez wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego), wykazujące odrębności od zasad przyjętych w danym społeczeństwie i nie identyfikujące się z nimi, o więziach psychologicznych łączących poszczególne jednostki, świadomie zmierzające do realizacji zamierzonego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego" ( vide: M., (...) , s. 112 ). Z kolei kierowanie taką grupą w myśl art.258 § 3 kk to pełnienie funkcji władczych w grupie, wydawanie wiążących poleceń ich członkom. Odpowiada z art.258 § 3 kk ten, kto kieruje nie tylko całością grupy, lecz także ich wyodrębnianymi elementami, które jednak spełniają kryteria samoistnej struktury ( vide: S., (...) , s. 20; M., (...) , s. 557 ). Sąd odwoławczy nie podziela poglądu, że w procederze przesyłania wyrobów tytoniowych bez akcyzy uczestniczyli li tylko J. L. (1) i G. L.. Przeczą temu nawet wyjaśnienia oskarżonego M. D. z dnia (...)( vide: k.297 ). Trudno też akceptować stwierdzenie, że materiały uzyskane w ramach kontroli operacyjnej są zbyt mało jednoznaczne i przekonywujący aby przypisać ww. winę i sprawstwo ( s.23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ). Jest wręcz odwrotnie, albowiem materiał ten wskazuje na rzeczywisty charakter relacji pomiędzy oskarżonym a J. L. (1), G. L. ( obecnie L. ) a nadto także J. L. z G. K. i E. D. (1). Należy przy tym zaznaczyć, że w stosunku do dwóch ostatnich oskarżonych wchodzi w grę działalność grupy związana z popełnianiem przestępstw polegających na czerpaniu korzyści majątkowych
z uprawniania prostytucji przez inne osoby. Oczywistym jest, że w ramach grupy poszczególni jej członkowie nie muszą zajmować się wszystkimi przestępstwami, które są popełniane w jej ramach. Wynika to rzecz jasna z podziału ról poszczególnych członków. Powracając do materiału dowodowego obciążającego M. D. podzielić należy wywód prokuratora zawarty na s.5 i następnych apelacji z (...) Skarżący prawidłowo zrekonstruował strukturę grupy, jej trwałość, hierarchię i zachodzące w jej ramach procesy decyzyjne. Niewątpliwie przytoczony przez ww. apelującego materiał dowodowy jest obciążający oskarżonego i potwierdza jego wiodącą rolę w grupie. Szczególne znaczenie mają w tym zakresie rozmowy zabezpieczone w załącznikach (...)( nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)–(...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...)) i (...) ( nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– (...), nr (...)– s.(...), nr (...)– (...) ). Wynika z nich, że M. D. był nie tylko informowany o zakresie przestępczej działalności grupy ale i aktywnie uczestniczył
w procesie decyzyjnym dot. zarówno obrotu towarami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy, jak i czerpaniu korzyści z uprawiania prostytucji przez inne osoby. Trudno sobie wyobrazić inne ujęcie ww. materiału w sytuacji, w której oskarżony np. żąda od J. L. (1) określonych sum pochodzących z ww. działalności. Znamienne jest m.in. zdanie, które padło
w zabezpieczonej rozmowie telefonicznej z udziałem oskarżonego z dnia (...) (14:32) : „… domówki są twoje i moje…”, które określa pozycję oskarżonego w grupie. Należy przy tym podkreślić, że nie jest to jedyny materiał obciążający oskarżonego M. D.. Analogiczny walor mają zapiski dot. rozliczeń w zabezpieczonym kalendarzu ww. W świetle powyższych rozważań nie można też pomijać zeznań świadka K. P. przywołanych na s.11 apelacji prokuratora. Dowody te tworzą spójny obraz rzeczywistości, odmienny od tego, który stał się podstawą uniewinnienia oskarżonego od ww. czynów.

Skazując oskarżonych G. K. i E. D. (1) za czyny przypisane
w pkt 12 i 15 Sąd Okręgowy uniewinnił ich jednocześnie od przestępstwa z art.258 § 1 kk ( pkt 11 i 14 wyroku ). Jednocześnie wyeliminował działanie oskarżonych ( w pkt 12 i 15 ) w ramach art.65 § 1 kk. Sąd Apelacyjny poglądu tego nie podzielił. Już powyżej wykazano błędny był pogląd, że nie istniała istotna dla sprawy zorganizowana grupa przestępcza. Analogicznie chybione jest twierdzenie, że obaj ww. oskarżeni nie mieli świadomości jej istnienia. Bynajmniej nie można uznać, że ich działania nie były popełnione w ramach tejże grupy ale samodzielnie. Fakt, ze utrzymywali kontakt wyłącznie z określonymi członkami grupy sytuacji tej nie zmienia. Wynikało to bowiem z podziału ról, w ramach którego ww. zapewniali – m.in. na telefoniczne zlecenie osób decyzyjnych w grupie – transport „klientów” do mieszkań, w których świadczone były „usługi seksualne”. Także w tym wypadu istotne znaczenie miały dwie grupy dowodów. Pierwsza związana była z materiałem uzyskanym w ramach kontroli operacyjnej. Wynika z nich wprost, że oskarżeni nie wykonywali przypadkowych kursów. Nie byli też traktowany przez pozostałych członków grupy jak osoby z zewnątrz : „… przyśle do ciebie taksówkarza, co tedy był ostatnio, pamiętasz tego co był z klientem, co sto osiemdziesiąt kasował, nasz człowiek…”
( vide: SKAT 1 – s.114 ). Otrzymywali z tego tytułu dodatkowe wynagrodzenie, które wypłacane było przez osoby świadczące prostytucję. Działo się tak na polecenie J. L. (1), z którym zresztą niejednokrotnie spierali się o jego wysokość. W tym zakresie kluczowy jest materiał przywołany przez prokuratora na s.9-10 jego apelacji. Szczególny walor mają niewątpliwie rozmowy zabezpieczone w załączniku (...) ( s.(...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)). Druga grupa dowodów obciążająca ww. oskarżonych związana jest z zeznaniami świadków, o których mowa na s.9 apelacji. W tym zakresie wypada odesłać także do twierdzeń A. W. (2) ( k.,348 ), B. C. ( k.376, 5096v-5097 ), czy też K. P. ( k.5062v ). Uznając, że czyny przypisane oskarżonym w pkt 12 i 15 popełnione zostały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej sąd odwoławczy nie mógł orzec w tym zakresie reformatoryjnie skoro uchylił uniewinnienia obu oskarżonych od udziału
w tejże grupie w pkt 11 i 14 wyroku. Są to bowiem orzeczenia funkcjonalnie ze sobą związane. Zważywszy na samodzielność jurysdykcyjną sądu meriti Sąd Apelacyjny nie mógł bowiem doprowadzić do sytuacji, w której oskarżeni skazani zostaliby ( na skutek zmiany zaskarżonego wyroku ) w zw. z art.65 § 1 kk a jednocześnie doszłoby następnie do ewentualnego, ponownego uniewinnienia oskarżonych od czynu z art.258 § 1 kk przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Kwestie te winny zatem zostać osądzone jednolicie i kompleksowo.

Sąd Apelacyjny nie podzielił za to zarzutów prokuratora co do uniewinnienia oskarżonego D. D. (2) oraz warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec oskarżonej K. N. (1).

W pierwszym wypadku materiał dowodowy dot. ww. oskarżonego jest niewątpliwie ubogi. Sprowadza się przede wszystkim do zeznań funkcjonariuszy policji P. W.
i A. W. (1). Zgodnie potwierdzili, że w momencie ujawnienia wyrobów bez polskich znaków akcyzy D. D. (2) ( syn M. D. ) oświadczył, że „… biorę to wszystko na siebie…”. Nie ma racji skarżący dowodząc, że sąd meriti nie dał wiary ww. zeznaniom obu świadków. Przeczy temu zapis na s.19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie sąd ten przekonywująco tłumaczy przyjęty przez siebie sposób interpretacji cyt. przez świadków wypowiedzi oskarżonego. Warto też zwrócić uwagę na zeznanie świadka A. W. (1) na k.111, w którym relacjonował znamienną reakcje M. D. na tego rodzaju próbę jego obrony przez syna. Wskazuje bowiem, że Sąd Okręgowy dokonał w tym zakresie prawidłowych ustaleń faktycznych przyjmując, że D. D. (2) tym emocjonalnych zachowaniem chciał
w ten sposób osłonić wielokrotnie karanego ojca przed odpowiedzialnością karną.

Trafnie Sąd I instancji uznał także, że w stosunku do oskarżonej K. N. (1) istnieje jeszcze możliwość sformułowania pozytywnej opinii na przyszłość, że mimo niewykonania kary ponownie przestępstwa nie popełni. Ustalenie to skutkowało następnie decyzją o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności ( przy zastosowaniu art.4 § 1 kk ). Skarżący w nieuprawniony sposób przeceniał wagę działania oskarżonej w warunkach art.65 § 1 kk. Bezzasadnie przy tym bagatelizował okoliczności łagodzące w postaci niekaralności, czy też niewielkiej stosunkowo kwoty jaką ww. osiągnęła z przestępstwa. Warto w tym kontekście odnotować, że przypisanego jej czynu ww. dopuściła się w okresie od (...)do (...). Od popełnienia tego przestępstwa minęło niemal (...)lat a mimo to nie weszła ona ponownie na drogę przestępstwa. To także potwierdza zasadność zastosowania wobec niej dobrodziejstwa, o którym mowa w art.69 § 3 kk. Przepis ten stanowi, że zawieszenia wykonania kary nie stosuje się do sprawcy określonego w art.64 § 2 kk ( stosowanego wobec ww. z uwagi na treść art.65 § 1 kk ), chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Aktualnie regulacja ta już nie funkcjonuje i jej zastosowanie było możliwe jedynie z uwagi na dyrektywę z art.4 § 1 kk. Sąd Apelacyjny nie podziela przy tym zastrzeżeń co do niedostatecznego wykazania przez sąd meriti przesłanek uznania zaistniałej sytuacji za „wyjątkowy wypadek” uprawniający do warunkowego zawieszenia wykonania kary. Sytuacji tej nie zmieniają bynajmniej przywoływane na s.14 apelacji zeznania A. W. (2), czy P. J.. Nie dają one podstaw do zmiany ustalonej przez Sąd Okręgowy roli w popełnionym przestępstwie. Tak ukształtowane wobec oskarżonej orzeczenie o karze należycie spełnia dyrektywy jej wymiary wskazane w art.53 kk.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. :

Zarzuty podniesione przez obrońcę ww. nie doprowadziły do zmiany lub uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów dot. nierozpoznania wniosków dowodowych obrońcy z dnia (...) i (...) o przeprowadzenie dowodu z akt (...) oraz (...) Sądu Okręgowego w K.w zakresie dot. zeznań i wyjaśnień składanych w nim przez A. K. (1) i T. Ł. (1). Rzeczywiście,
z niewiadomych przyczyn sąd I instancji do wniosków tych nie ustosunkował się. W konsekwencji nie ujawnił wypowiedzi ww. w trybie art.393 § 2 kpk. Nie świadczy to jeszcze, że tego rodzaju zaniechanie miało wpływ na treść wyroku. Należy bowiem pamiętać, że orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie jedynie w razie stwierdzenia obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia. Sytuacja taka nie miała bynajmniej miejsca w realiach niniejszej sprawy i to z dwóch powodów. Po pierwsze uchybienie Sądu Okręgowego zostało sanowane przez Sąd Apelacyjny na etapie postępowania odwoławczego ( vide: k.7056v ).
Po drugie materiał, którego domagał się obrońca w żaden sposób nie zmienił oceny istotnych dla sprawy źródeł dowodowych i nie wpłynął na ustalenia faktyczne w sprawie. Bynajmniej nie stanowił też podstawy do zakwestionowania obciążających oskarżonego wypowiedzi A. K. (1), T. Ł. (1) i Ł. S. (2), czy też nie ujawnił rzekomych ukrytych motywów jakimi mieli ww. kierować się by pogrążyć M. D..

Błędny okazał się także zarzut naruszenia art.4 kpk i art.7 kpk podniesiony jako pierwszy apelacji. Odnośnie zakresu zastosowania art.4 kpk – a zatem w konsekwencji również
i możliwości podniesienia trafnego zarzutu jego naruszenia – stwierdza się w doktrynie,
iż „zachowanie obiektywizmu wyrażać się ma według komentowanego przepisy uwzględnianiem okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Nakaz ten traktować należy jako ogólną dyrektywę procesu karnego. Na nieporozumieniu polegałby zarzut obrazy komentowanego przepisu oparty na twierdzeniu, iż sąd (lub inny organ procesowy) pewne dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego uczynił podstawą orzeczenia, odmówił zaś wiary dowodom przemawiającym na jego korzyść. Sens omawianej dyrektywy sprowadza się do tego, że organ procesowy, po dokonaniu oceny dowodów w sposób zgodny z dyrektywami wynikającymi z art.7 kpk i ustaleniu faktów rozpoznawanej sprawy, wszystkie te fakty powinien następnie wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji procesowych” ( vide: „(...). (...)”, (...), pod red. P. H., (...) W. (...) ,(...) ). W pełni należy zgodzić się zatem z poglądem ( vide: m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w W.z dnia (...), (...) ), że przepis art.4 kpk formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Zarzut obrazy tego przepisu nie może stanowić samodzielnej podstawy środka odwoławczego, jako że przepis ten zawiera ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania odwoławczego doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady. Dopiero wskazanie tych przepisów ustawy procesowej, które miał sąd naruszyć, wbrew tej zasadzie obiektywizmu, o której ten przepis stanowi, czyniłoby taki zarzut formalnie poprawnym. Obowiązkom tym obrońca niewątpliwie nie podołał. Uwaga ta odnosi się również do rzekomej wybiórczej, niepełnej i dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego. W zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 2, 4, 7 nie doszło bowiem do naruszenia dyrektyw, o których mowa w art.7 kpk. Na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia
w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo,
że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jedno-znacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami do-świadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. W tym zakresie w pełni aktualny jest pogląd wyrażony m.in. w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w K.z dnia (...)( (...)). Nie znalazły potwierdzenia zastrzeżenia autora apelacji co do oceny twierdzeń osób obciążających oskarżonego. Przeszłość A. K. (1), T. Ł. (1), czy też Ł. S. (1) była doskonale znana z urzędu zarówno sądowi I jak i II instancji. Jest to wynik szeregu postępowań prowadzonych wobec ww. Uwaga o rzekomych przemilczeniach
w tym zakresie jest więc niezrozumiała. Dywagacje obrońcy nie wnoszą więc żadnej nowości. Argument ten nie może a priori dyskwalifikować ww. źródeł jako wiarygodny materiał dowodowy. Idąc tym tokiem myślenia należałoby to też uczynić równolegle wobec M. D., który był przecież już aż (...)razy karany za przestępstwo ( nie licząc wyroków (...)). Oczywistym jest, że tego rodzaju sposób automatyzmu w interpretacji i ocenie zaprezentowany przez obrońcę nie mógł więc zasługiwać na akceptację sądu odwoławczego. Podnosząc zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów z art.7 kpk, skarżący wbrew swej powinności nie wskazał przekonywująco, którą konkretnie regułę sąd jakoby naruszył i przez jakie postąpienie. Autor apelacji nie podjął choćby próby sformułowania argumentów, które realnie miałyby wskazywać na nielogiczność wyciągniętych przez sąd wniosków, nieuwzględnienie co wynika
z doświadczenia życiowego bądź z wiedzy. Zamieścił de facto jedynie oświadczenie,
że pomawiający go współsprawcy złożyli obciążające go depozycje, chcąc uniknąć odpowiedzialności za popełnione przestępstwa. Takie ujęcie zarzutów apelacji z oczywistych względów nie może prowadzić do skutku oczekiwanego przez jej autora. W orzecznictwie utrwalony od lat jest pogląd ( vide: orzeczenia Sądu Apelacyjnych w K.z (...),
(...) i we W. z (...), (...)), że pomówienie, czyli obciążanie innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami, nie może być więc
z góry traktowane z nieufnością, uznawane za dowód „niepełnowartościowy” i sprowadzane do pojęcia fałszywego oskarżenia a w procesie karnym nie obowiązuje zasada ważności wypowiedzi i ich wartościowania. Nie jest przy tym prawdziwy zarzut sformułowany na s.4 i nast. apelacji, że sąd I instancji nie dostrzegł rozbieżności w ww. twierdzeniach i potraktował je całkowicie bezkrytycznie. Przeczy temu treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku na s.8-9. Odmienne stanowisko apelującego jest więc chybione. Uwaga ta odnosi się także do motywów jakimi mieli się kierować świadkowie obciążający oskarżonego. Składając zeznania ( a uprzednio wyjaśnienia ) niekorzystne dla M. D. jednocześnie obciążali przecież i siebie. Niestety dywagacje obrońcy na ten temat dalekie są od merytorycznych argumentów a mają postać emocjonalnej publicystyki niewolnej od demagogii i kolokwializmów ( vide: np. „ to się nie trzyma kupy” – s.6 ). Pisma procesowe profesjonalnych uczestników postępowania nie powinny zawierać tego rodzaju sformułowań. Powracając do argumentów apelacji należy stwierdzić,
że wartość dowodów obciążających oskarżonego w sprawie(...) nie ma przecież żadnego znaczenia dla zakończenia odrębnego postępowania karnego dot. innej zorganizowanej grupy przestępczej. Analogicznie wysokość kar na jakie skazani zostali ww. nie przesądza bynajmniej o braku ich wiarygodności. Nieuzasadnione są też supozycje skarżącego co do tego, że A. K. i T. Ł., z uwagi na fakt, iż w przeszłości oszukali M. D., znajdowali się
w konflikcie z ww., co nie pozwala traktować ich jako bezstronnych świadków. Autor tego niefortunnego zarzutu zdaje się zapominać o dwóch kwestiach, które dezawuują jego zastrzeżenia. Po pierwsze oskarżony M. D. przeczył aby w przeszłości brał udział
w tego rodzaju narkotykowym procederze, trudno więc jednocześnie dowodzić, że został
w trakcie takiej nielegalnej transakcji oszukany. Po drugie obrońca nie dostrzega, że ww. świadkowie z kolei nie przeczyli że do tego rodzaju oszustwa z ich strony doszło. Więcej, wyjaśniali nawet dlaczego początkowo M. D. opacznie zrozumiał ich działania
i pozostając w błędzie kontynuował nawet współpracę z A. K., aż do momentu gdy zorientował się, że ten również uczestniczył w oszustwie wspólnie z T. Ł.. W tym zakresie sąd odwoławczy odsyła do dowodów np. na k.3698v-3701, 5072-5073, 5076. Bez związku z niniejszą sprawę jest odwoływanie się obrońcy do treści wyroku (...) Sądu Okręgowego w K.( s.6 apelacji ). W tym zakresie wypada przypomnieć, że w niniejszej sprawie sąd meriti był samodzielny w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych i nie był związany orzeczeniami dot. innych osób, które nie było oskarżone w rozpoznawanej sprawie. Wynika to wprost z treści art.8 § 1 kpk. Doszukiwanie się w tym zakresie związku z postawą
A. K. i T. Ł. ma wartość wyłącznie spekulacji. Jak już wcześniej wspomniano Sąd Okręgowy dostrzegał rozbieżności i nieścisłości zarówno pomiędzy ww. świadkami a także w ich wyjaśnieniach i zeznaniach składanych na przestrzeni szeregu lat w licznych postępowaniach karnych. Przykładowo w sprawie (...), które na wniosek obrońcy ujawniono przed Sądem Apelacyjnym, ww. byli ponad 20 krotnie przesłuchiwani w tym charakterze. Różnice te nie są jednak dyskwalifikujące i w pełni pozwalają na czynienie ustaleń faktycznych. Uwagi te odnoszą się także co do czasu transakcji z udziałem oskarżonego, czy wagomiaru poszczególnych „transz” narkotyków. Nie jest przy tym prawdziwa teoria obrońcy wyrażona na s.7 apelacji, że protokoły przesłuchania T. Ł. (1) z dnia (...) i (...) są analogiczne. Porównanie ich treści pozwala obalić zastrzeżenia, o których mowa powyżej. Fakt, że są to jedyne dowody nie stanowi przeciwskazania do skazania, albowiem polski proces karny nie uzależnia tego od konkretnej liczby dowodów obciążających danego oskarżonego. Skarżący także i w tym wypadku nie jest konsekwentny. Gdy twierdzenia te znajdują wsparcie w wyjaśnieniach i zeznaniach Ł. S. (1) to obrońca zbywa je stwierdzeniem, że „… również służyły uniknięciu własnej odpowiedzialności i również są kłamliwym pomówieniem…” ( s.7 apelacji ). Z kolei wypowiedzi S. i M. L. oraz J. L. (1), którzy nie potwierdzali zarzutów aktu oskarżenia są dla apelującego wiarygodne. Znamienne, że w tym wypadku przeszkodą w tego rodzaju wnioskowaniu nie jest ani przeszłość ww., ani zarzuty pod jakimi pozostają. Jest to niezrozumiałe zważywszy na odmienną logikę prezentowaną przez tego samego obrońcę wobec A. K.
i T. Ł., który z samego faktu oskarżenia ww. o przestępstwo niezwiązane nijak
z niniejszą sprawą wyprowadza wniosek o braku ich wiarygodności ( s.8 apelacji ). Tego rodzaju sprzeczności powodują, że trudno powyższe zarzuty traktować poważnie.

Analogicznie jako chybione należy oceniać zarzuty obrońcy w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 4 zaskarżonego wyroku. Ocena zeznań świadka M. G. (1) dokonana przez Sąd Okręgowy w K.jest prawidłowa. Bynajmniej nie nosi cech wybiórczości i dowolności jak niefortunnie dowodził skarżący na s.8-9 apelacji. Sąd meriti przekonywująco wykazał dlaczego dał wiarę konkretnym wypowiedziom ww. Parafrazując autora apelacji należy więc stwierdzić, że początkowe wypowiedzi ww. ze śledztwa oraz te składane przed Sądem Okręgowym niczego nie przesądziły. Świadek nie tylko opisała rolę oskarżonego ale i rozpoznała M. D. w dniu (...) ( vide: k.642 ). Warto przy tym odnotować, że wyjaśniała wówczas w obecności swojego obrońcy. Trudno zatem uznać za przekonywujące, iż uczyniła tak w wyniku nacisku prowadzących postępowanie. To że została zatrzymana po kontakcie z osobami należącymi do grupy przestępczej K. R. nie wyklucza przecież, że niemal w tym samym czasie spotkała się po drodze z oskarżonym, od którego odebrała m.in. (...)g amfetaminy. Zdziwienie budzi fakt niewiedzy obrońcy co do przyczyn dla których wprowadzenie ww. narkotyków przypisano oskarżonemu, albowiem wynika to wprost z twierdzeń M. G. (1) które przywołał w swoim uzasadnieniu sąd I instancji. Zachowanie świadka przez sądem meriti sytuacji tej nie zmienia, zważywszy jeżeli uwzględni się treść opinii biegłej psycholog M. R.. Także dywagacje skarżącego co do przyczyn zmiany wyjaśnień ww. i pomówienia M. D. nie są przekonywujące. Nie miała ona powodu ochraniać A. F., gdyż była związana J. S.. Z kolei sama poniosła z tego tytułu odpowiedzialność, czego dowodem jest wyrok Sądu Okręgowego
w P. z dnia (...) ( (...) ). Oczywistym jest, że także w tym wypadku Sąd Okręgowy uprawiony był do samodzielnych ustaleń faktycznych, w myśl zasady zawartej w art.8 § 1 kk. Marginalnie wypada zaznaczyć, że skarżący nie wskazał nawet ( s.9 apelacji ) jakież to istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy dowody Sąd Okręgowy w K.pominął ze sprawy (...) Sądu Okręgowego w P., w której to M. D. nie występował przecież w charakterze oskarżonego.

Nie znalazła akceptacji także ta argumentacja skarżącego, które odnosi się do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 7. Wywody obrońcy są przy tym niezwykle lakoniczne
i sprowadzają się de facto li tylko do sformułowania tezy o „braku racji Sądu” co do znaczenia zeznań świadka A. W. (2) ( M. ). Stanowisko to nie jest jednak słuszne. Wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego świadek ta jednoznacznie wskazywała, że środki, które przekazywała M. D. związane był z tzw. ochroną a nie czynszem za mieszkanie. Kategorycznie zeznawała, że było to związane z procederem świadczenia usług seksualnych. W tym zakresie Sąd Apelacyjny odsyła więc do dowodów na k.346 oraz k.5890v-5892.

Na koniec sąd odwoławczy odniesie się do zarzutów rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i łącznej i niesłusznego przyjęcia wobec M. D. kwalifikacji prawnej
z art.56 ust.3 upn. Sąd one chybione w sposób oczywisty. Zostaną one potraktowane łącznie, albowiem tak je uzasadnił lakonicznie obrońca na s.9 apelacji. W szczególności trudno uznać by przestępstwa z pkt 2 i 4 traktować jako „drobne przestępstwa”, tak jak wysoce niefortunnie ujął to autor apelacji. Przestępstwo to penalizuje m.in. wprowadzenie do obrotu lub udział w obrocie znaczną ilością środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej. O społecznej szkodliwości tego czynu świadczy ustawowe zagrożenie ustalone przez ustawodawcę, w wysokości od 2 do 12 lat kary pozbawienia wolności w typie kwalifikowanym. Kluczowe znaczenie ma znamię „znacznej ilości”, którym posłużono się w cyt. przepisie bez wskazania jakichkolwiek dyrektyw interpretacyjnych. Kwestia ta została zatem określona w orzecznictwie. Za utrwalony uznać należy pogląd wyrażony m.in. przez tut. Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia (...)( (...)). Pojęcie „znacznej ilości” narkotyku oparte jest na kryterium jakościowo-ilościowym, tzn. wielkości dawki środka odurzającego lub substancji psychotropowej wystarczającej do jednorazowego odurzenia, co najmniej kilkudziesięciu osób. Sytuacja taka miała miejsce w niniejszej sprawie. W pkt 2 sąd I instancji przypisał oskarżonemu działanie odnośnie (...)g amfetaminy i (...)g marihuany a w pkt 4 wyroku odpowiednio(...) g amfetaminy. Niewątpliwie są to wartości aż nadto wystarczające do odurzenia kilku tysięcy ( pkt 2 ) i kilkuset ( pkt 4 ) osób. W tym zakresie wypada odwołać się też do wyroku Sądu Apelacyjnego w L.z dnia (...)( (...) ), w którym odnotowano że skoro kilogram marihuany pozwala na wytworzenie co najmniej (...)porcji, to jest to znaczna ilość środków odurzających. Tym samym kwalifikacja przyjęta przez sąd meriti jest ze wszech miar trafna. Podniesione przez obrońcę argumenty nie mają więc znaczenia. Jego odmienne stanowisko nie jest przekonywująco uzasadnione. Uwaga ta odnosi się także wobec zastrzeżeń co do kar jednostkowych i kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego. Fakt, że oskarżony miał zostać oszukany przez A. K. i T. Ł., którzy nie zapłacili mu za część narkotyków ( czemu oskarżony przecież sam przeczył ) nie stanowi podstawy do uchylenia orzeczenia zawartego w pkt 3, ani złagodzenia kar. Odnośnie rozstrzygnięcia z art.45 § 1 kk to wypada przypomnieć, że jest to przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa popełnionego w pkt 2 zaskarżonego wyroku. W tym miejscu wypada zatem przypomnieć pogląd wyrażony m.in. w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w B.z dnia(...)
( (...) ), w którym celnie wskazano, że obowiązek orzeczenia przepadku korzyści majątkowej przewidziany przez ustawodawcę treścią art.45 § 1 kk aktualizuje się w każdym przypadku, gdy dochodzi do popełnienia przestępstwa przewidzianego przepisami tzw. „ustawy narkotykowej”, a celem działania sprawcy pozostaje osiągnięcie z tytułu tej działalności określonej korzyści. Sytuacja taka miała niewątpliwie miejsce w niniejszej sprawie. Na s.24 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy jednoznacznie wyjaśnił, że kwota (...)zł; nie obejmuje tej „transzy” narkotyku, za którą oskarżony nie otrzymał zapłaty. Fakt, że oskarżony nie uzyskał kwoty (...) zł; o której mowa w apelacji jest więc bez związku. Analogicznie to,
że M. D. czuje się pokrzywdzony to nie oznacza bynajmniej, że kwota ta podlega „potrąceniu” w ogólnym rachunku zysków i strat z przestępczego procederu. Skarżący nie sformułował żadnych innych okoliczności ani zarzutów wobec kar jednostkowych oraz kary łącznej. Nie sposób zatem by Sąd Apelacyjny odniósł się do argumentów, które fizycznie nie zaistniały. Kontrola orzeczenia o karze nie daje żadnych podstaw do jakiejkolwiek korekty w tym zakresie z urzędu. W stosunku do oskarżonego sąd meriti wykazał na s.23-24 uzasadnienia zaskarżonego wyroku szereg okoliczności obciążających. Nie sposób pominąć ilości narkotyków będących przedmiotem obu przestępstw, czy też działania w warunkach art.64 § 1 kk ( dot. pkt 2 i 4 ) i art.65 § 1 kk ( ten ostatni nie dot. pkt 4 ). Jednocześnie brak było istotnych okoliczności łagodzących. Do kwestii tych obrońca nie próbował się nawet odnosić. Zważywszy na ustawowe zagrożenie poszczególnych czynów uznać należy wymierzone kary jednostkowe ( odpowiednio pkt 2, 4, 7 ) za stosunkowo łagodne, albowiem mieszczą się w dolnych granicach. Taki walor ma też kara łączna, która została ukształtowania z zastosowaniem zasady asperacji. Sąd Apelacyjny w pełni podziela przy tym argumenty, które sąd meriti podniósł na s.24 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Uwzględniono zatem prawidłowo związki czasowe i przedmiotowe pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Nie sposób zatem podzielić gołosłownego
i pozbawionego jakichkolwiek argumentów odmiennego stanowiska obrońcy.

Apelacja obrońcy oskarżonych G. K. i E. D. (1) :

Zarzuty ww. apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wypada zaznaczyć, ze wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art.5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy
z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. W orzecznictwie przyjęto bowiem ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z (...), (...)), że nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i ustalenia te są stanowcze to nie może zachodzić – jak w niniejszej sprawie - obraza art.5 § 2 kpk. Skarżący takich okoliczności nie potrafił zresztą przekonywująco wykazać ( pkt Ib apelacji ).

Chybiony jest w całości także zarzut obrońcy błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, skutkujący skazaniem oskarżonych za przestępstwa przypisane w pkt 12 i 15 zaskarżonego wyroku. Nie świadczy to jeszcze, że ustalenia te są idealne. Należy przy tym zaznaczyć, że niezależnie od ww. zarzutu Sąd Apelacyjny zmuszony był uchylić wyrok także
w tej części – na niekorzyść oskarżonego – albowiem spowodowane było to podzieleniem argumentów prokuratora w zakresie dot. działania obu oskarżonych w zakresie art.258 § 1 kk
i w zw. z art.65 § 1 kk. Bynajmniej podstawa dowodowa skazania nie opierała się wyłącznie na osobowych źródłach dowodowych, które w wybiórczy sposób obrońca przywołał na s.4-5 apelacji. W rzeczywistości jest on znacznie bardziej obszerny co wykazano już powyżej przy omawianiu apelacji prokuratora. Rozważania tam przywołane są i tu aktualne. Znamienne jest niewątpliwie, że obrońca pomija całkowitym milczeniem materiał pochodzący z kontroli operacyjnej. Jest on niewątpliwie kluczowy dla oceny zachowania oskarżonych tempore criminis. Przeczy on tezie obrońcy, że oskarżeni nie byli uczestnikami struktury, w której pełnili określone role. Nie wykonywali więc li tylko losowo kursów taxi. Oprócz należnego z tego tytułu wynagrodzenia za przewóz byli bowiem dodatkowo nagradzani i to przez osoby trudniące się nierządem. W tej sytuacji zeznania świadków na k.376, 5096v-5097, czy też 5062v mają de facto postać uzupełniającą. Sytuacji tej nie zmienia bynajmniej przywołany przez obrońcę wyrok Sądu Najwyższego z dnia (...) ( (...) ), albowiem nie odnosi się on do sytuacji procesowej zaistniałej w niniejszej sprawie. Proceder jakim trudnili się oskarżeni nie miał bowiem nic wspólnego z jednorazowym aktem ułatwienia uprawiania prostytucji przez podwiezienie klienta. Przeczy temu przywołany przy ocenie apelacji prokuratora materiał z kontroli operacyjnej, potwierdzający szereg tego rodzaju działań oskarżonych, co skutkuje ustaleniem, że było to przestępstwo wieloczynowe. Za każdym razem oskarżeni czerpali korzyści majątkowe z uprawienia prostytucji przez inne osoby. Sąd odwoławczy bynajmniej nie podziela zastrzeżeń autora apelacji co do braku logiki w zachowaniu oskarżonych ( s.5 apelacji ). Teza o braku opłacalności przedmiotowego procederu, czy też skali zagrożenia z tym związanego jest niczym nie poparta i ma postać wybitnie polemiczną.

Pozbawiony podstaw faktycznych i prawnych jest też zarzut zawarty w pkt Ic apelacji. Stanowiska w zakresie dowolności ustalenia korzyści majątkowej skarżący de facto nie uzasadnił. Sąd Apelacyjny nie ma zatem możliwości odniesienia się do argumentów, które nie zostały fizycznie sformułowane. Swoje stanowisko sąd I instancji przekonywująco wyjaśnił na s.12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Rozważania nie zostały skutecznie podważone przez skarżącego, tym bardziej, że zostały poczynione w oparciu o materiał dowodowy, o którym mowa była powyżej.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. N. (2) :

Zarzuty tej apelacji okazały się bezzasadne w całości.

Odnosząc się do zawartych w pkt 4-5 apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów naruszeń proceduralnych to należy zauważyć, iż zgodnie z art.438 pkt 2 kpk orzeczenie podlega uchyleniu ( lub zmianie ) jedynie w razie takiej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego wyroku. W realiach niniejszego procesu skarżący poprzestał jedynie na ich wyliczeniu, nie podejmując nawet trudu i próby wykazania ewentualnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Takie działanie nie może oczywiście skutkować powodzeniem apelacji. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art.438 pkt 2 kpk w środku odwoławczym mogą być podnoszone także zarzuty niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego, i to zarówno te błędy, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego ( errores in omittendo ), jak i te które sprowadzają się do działania sprzecznego z konkretnymi przepisami procedury ( errores in faciendo ). Przepisy procedury statuują też fundamentalne metody oceny dowodów, z zatem takie naruszenie tych zasad, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, może stanowić podstawę zarzutu środka odwoławczego. Należy pamiętać o tym, że wpływ danego uchybienia na treść orzeczenia zależy ściśle od realiów konkretnej sprawy ( vide: „(...)” pod. red. Z. G. wyd. (...), (...) ).

Odnosząc się do zarzutów apelacji dotyczących naruszenia przepisu art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej ( pkt 3 ) to uznać należy, że nie są one zasadne. Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku
z dnia 25.06.1991r. ( vide: RW 107/91, publ. OSNKW 1992/1-2/14 ), wszelkie wątpliwości
w zakresie ustaleń faktycznych powinny być wyjaśnione i usunięte przez wszechstronną
i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonej. Kategorycznie należy podkreślić, że ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez sąd I instancji w niniejszej sprawie doprowadziła do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, usuwając przy tym ewentualne wątpliwości co do sprawstwa oraz winy oskarżonej. Sąd odwoławczy stanowczo stwierdza, że Sąd Okręgowy w K.orzekając w tym zakresie uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej. Wypada nadto zauważyć, że rażąco nietrafny i niefortunny jest zarzut złamania zakazu rozstrzygania na niekorzyść oskarżonego wątpliwości nie dających się usunąć, gdy rzecz sprowadza się do odmówienia wiary niektórym dowodom, służącym obronie oskarżonej. Nie ma to nic wspólnego ze stanem owych wątpliwości, a polega na wybraniu przez sąd wiarygodnych informacji dowodowych. Stan owych wątpliwości zachodziłby, gdyby dowodów nie było lub nie dało się rozstrzygnąć, którym z nich należy uwierzyć ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie w sprawie II AKa 90/97, publ. Prok. i Pr. 1998/1/24 ). Sąd Najwyższy wskazuje też, że stwierdzenie istnienia stanu „nie dających się usunąć wątpliwości” zależy od rezultatów analizy dowodów, prowadzonej z respektowaniem kryteriów ocen wskazanych w art.4 kpk oraz art.7 kpk, i w tym znaczeniu stan ten daje się zobiektywizować. Nie jest natomiast możliwe ustalenie jego istnienia ( i stwierdzanie naruszenia art.5 § 2 kpk ) wyłącznie w oparciu o oceny i subiektywne przekonania wyrażane w polemice z ustaleniami faktycznymi sądu, w istotnej mierze w celu wprowadzenia tej polemiki do postępowania odwoławczego. Nawet istnienie różnych wersji zdarzenia nie jest równoznaczne z możliwością automatycznego stwierdzenia takiego stanu i zobowiązuje sąd do dokonania ustaleń
w granicach swobodnej oceny dowodów ( vide: wyrok Sądu Najwyższego w sprawie V KKN 292/96, publ. Prok. i Pr. 1997/9/7 ). Ponadto stwierdza, że stan określany przez ustawodawcę jako „nie dające się usunąć wątpliwości” powstaje – jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej – dopiero w następstwie oceny dowodów ( vide: art.7 kpk ). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonej, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej
i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest w wątpliwości albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonej. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonej mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jej winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów ( tzw. lojalności wobec faktów ) ( vide: wyrok Sądu Najwyższego
w sprawie IV KKN 714/98, publ. Prok. i Pr. 2000/4/8 ). W niniejszej sprawie sąd I instancji, dokonując wnikliwej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego i ustalając w sposób bezsporny wszelkie okoliczności czynu K. N. (1), przede wszystkim nie popadł w takie wątpliwości, które nie mogłyby być usunięte, a zatem nie naruszył zasady in dubio pro reo. Apelujący nie zauważył, że sąd I instancji nie mógł naruszyć treści art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej w sytuacji gdy takich wątpliwości w przedmiotowej sprawie po prostu nie było. Nie można zresztą równocześnie podnosić zarzutu obrazy art.5 § 2 kpk i art.7 kpk ( pkt 3 apelacji ), bowiem o naruszeniu przepisu art.5 § 2 kpk można mówić dopiero wtedy, gdy mimo przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący i poddania ujawnionych na rozprawie dowodów ocenie zgodnie z regułami wskazanymi w art.7 kpk, pozostaną nadal wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonej. Natomiast jeśli z materiału dowodowego wynikają różne wersje przebiegu zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z istnieniem wątpliwości w rozumieniu art.5 § 2 kpk, bo w takim wypadku zastosowanie będzie miała reguła wyrażona w art.7 kpk - zasada swobodnej oceny dowodów. Sąd bowiem nie może uchylić się od oceny ujawnionych dowodów, nawet wówczas, gdy za wiarygodnością poszczególnych wersji przemawiają inne dowody, bo nie można interpretować art.5 § 2 kpk jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonej. Dopiero bowiem w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie w sposób pewny okoliczności faktycznych, zaś okoliczności korzystne dla oskarżonej konkurują z okolicznościami dlań niekorzystnymi, zastosowanie znajduje reguła in dubio pro reo. Przepisy art.5 § 2 kpk i art.7 kpk mają więc charakter rozłączny, ponieważ nie dające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Sąd odwoławczy w pełni podziela utrwalony w tym zakresie w orzecznictwie pogląd, którego przedstawicielem jest m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w K.z dnia (...)( (...) ). Z kolei odnosząc się do ostatniego chronologicznie zarzutu obrońcy ( pkt 5 ), to jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w W.w wyroku z dnia (...) ( (...) ) powyżej przepis art.410 kpk nie nakłada na sąd obowiązku przywołania w uzasadnieniu wyroku wszystkich dowodów bez wyjątku, gdyż oceny wymagają tylko te, które według sądu miały znaczenie dla wydanego orzeczenia. Omówienie wybranych dowodów jest dopuszczalne, o ile mają one znaczenie dla wyrokowania. Nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Naruszenie treści przepisu art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak
i niekorzystnych dla oskarżonej. Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie.
Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Marginalnie należy zauważyć, że skarżący
w apelacji poprzestał li tylko na ogólnikach Waloru takiego nie ma bynajmniej lakoniczne stwierdzenie na s.6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Skarżący nie podołał przy tym obowiązkowi wskazania dowodów, które zostały przez Sąd Okręgowy pominięte ze skutkiem,
o jakim mowa w cyt. przepisie. Tezie dot. braków wyliczeń korzyści uzyskanych z procederu przeczy zapis na s.12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Bynajmniej nie można więc uznać, że sąd I instancji uchybił w tym zakresie wymogom, o którym mowa w art.424 kpk. Argumentacja zawarta w pkt 1-3 przedmiotowej apelacji sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego
w K.. Zasadza się ona na innej, niż przyjęta przez sąd I instancji ocenie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy, że zaproponowana przez obrońcę ocena materiału dowodowego jest całkowicie dowolna i nie znajduje żadnego uzasadnienia w prawidłowo zebranym materiale dowodowym. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, ich sprzeczności z materiałem dowodowym, jak i zarzut naruszenia przepisu art.7 kpk należało rozpoznać wspólnie, albowiem są one ze sobą ściśle związane. Zarzut ten może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych, w toku postępowania sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to
w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonej, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego
( vide: wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84;
z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58; z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10; z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47 ). Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym
w orzecznictwie poglądem ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

⚫

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art.2 § 2 kpk),

⚫

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4 kpk ),

⚫

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana – wobec K. N. (1) – przez sąd I instancji
z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego co do oceny wyjaśnień oskarżonej, M. D. i zeznań przesłuchanych świadków. Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione ale i obszerne, tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze skarżącego uszło i to, że twierdzenie ww. osób Sąd Okręgowy weryfikował z należytą ostrożnością, natomiast sugestie apelującego, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Skarżący koncentrował swoją uwagę na ocenie wyjaśnień oskarżonej i zeznaniach osób obciążających ją swoimi zeznaniami, wywodząc w konkluzji, iż te ostatnie nie zasługują z tego powodu na wiarygodność. Formułował przy tym tezę, że są one niespójne i warunkowane z pewnością niechęcią do oskarżonej. Ten sposób argumentacji, z oczywistych wprost powodów nie może być skuteczny, albowiem dowodem
w postępowaniu karnym może być wszystko co służy do wyrobienia przez sąd orzekający przekonania o winie lub niewinności oskarżonej, jeżeli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem są więc także twierdzenia dla K. N. (1) niewygodne, pod warunkiem, że sąd dokonał wszechstronnej analizy
i w uwzględnieniu innych dowodów, zaś swoje stanowisko rzeczowo i logicznie uzasadni.
W sprawie tej wymóg te został spełniony a pogląd sądu I instancji w kwestii wiarygodności dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2004r., V KK 158/04, publ. OSNKW 2004/11-12/107 ). W tym miejscu wypada więc powtórzyć za Sądem Apelacyjnym w K.( vide: uzasadnienie wyroku z dnia (...), (...)), że jest oczywistym, iż w razie sprzeczności w zeznaniach
( analogicznie wyjaśnieniach ) osób występujących w procesie karnym wartość dowodowa zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego. Wbrew twierdzeniom apelującego na winę oskarżonej wskazują nie przecież tylko zeznania P. ( w apelacji błędnie P. ) P. ( J. )
z postępowania przygotowawczego, ale i enumeratywnie wyliczone przez Sąd Okręgowy wypowiedzi A. W. (2) ( M. ), czy też K. P.. Twierdzenia skarżącego – że ww. obciążające oskarżoną zeznania są nieszczere – są jedynie instrumentalnym nadużyciem, a zatem pozbawione są racji bytu. Sąd I instancji poddał analizie i interpretacji wypowiedzi tych osób a następnie skonfrontował je z tymi składanymi przez oskarżoną. Trafnie przy tym te drugie zdyskwalifikował jako wiarygodny materiał dowodowy. Rozbieżności dot. np. kwestii rozliczeń były wyolbrzymiane przez autora apelacji ponad rzeczywistą miarę. Należy mieć na uwadze, że dotyczą one zdarzeń wielokrotnie powtarzalnych, wręcz cyklicznych, nic więc dziwnego, że świadkowie mogli pewnych drugorzędnych detali nie pamiętać w sposób idealny. Z kolei nie wytrzymuje krytyki sugestia obrońcy, że A. W. (2) ( M. ) nie potrafiła odróżnić zwrot pożyczki od rozliczeń z tytułu procederu jakim się trudniła. Analogicznie krytycznie należy ocenić dywagacje skarżącego na temat motywów jakimi miały się kierować A. W. (2) ( M. ) i K. P.. Autor apelacji nie wykazał na czym miałby polegać konflikt i w jaki sposób przekładać się na wypowiedzi ww. dot. oskarżonej. Sam zresztą dowodził, że oskarżona była koleżanką K. P.. Założenie obrońcy, że z tego powodu trudno przyjąć, iż ta ostatnia nie miała powodu by opłacać się oskarżonej jest chybione. Pomija bowiem całkowicie rolę jaką oskarżona odgrywała w przedmiotowym przestępstwie. Sąd odwoławczy podziela przy tym ocenę dokonaną przez sąd I instancji. Niewątpliwie zeznania na k.4567 i 5063 także pogrążają oskarżoną, tym bardziej, że korelują z wypowiedziami A. W. (2) na k.347, 5891-5892. Na s.11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku sąd I instancji wskazał także przekonywująco dlaczego i w jakim zakresie uznał za wiarygodne zeznania P. P. (4). Nie budzi też zastrzeżeń negatywna ocena zeznań ww. składanych przed Sądem Okręgowym w Koninie. Nie sposób więc podzielić stanowiska apelującego na s.5-6, tym bardziej,
że ocena sądu meriti jest oparta na przekonywującym wyjaśnieniu A. W. (2)
( M. ) na k.5892v. Zmiana zeznań przez P. P. (4) nie budzi więc zaufania i nie zasługuje na przymiot wiarygodności. W tej sytuacji obrona tezy skarżącego, że K. N. (1) była jedynie konkubiną M. D. i nie miała związku z przedmiotowym procederem jest niemożliwa. Sytuacji tej nie zmieniają nawet wyjaśnienia M. D.
z postępowania przygotowawczego, skoro twierdzenia te zostały zdyskwalifikowane.

Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez sąd ustaleń faktycznych na określonej
i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art.424 § 1 pkt 1 kpk, Sąd Okręgowy
w K. wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach
w zakresie K. N. (1). Sąd ten odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał ww. dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę ( lub są nieistotne ), przy czym stanowisko swoje logicznie i przekonywująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły przypisać oskarżonej winę i sprawstwo w zakresie zarzucanego jej w pkt 18 wyroku czynu.

Wniosek

Apelacja Prokuratora :

O uchylenie wyroku w zaskarżonej części dot. M. D., G. K., E. D. (1) i D. D. (2) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K.do ponownego rozpoznania, a w zakresie dot. K. N. (1) o zmianę wyroku poprzez uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary i orzeczenia z nim związanego ( pkt 20 ).

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. :

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez całkowite uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K.do ponownego rozpoznania,

ewentualnie

3.  z ostrożności procesowej co do czynów zarzucanych w pkt II i II aktu oskarżenia o wyłączenie kwalifikacji z art.56 ust.3 upn i wymierzenie mu za te czyny znacznie łagodniejszych kar jednostkowych i kar łącznych.

Apelacja obrońcy oskarżonych G. K. i E. D. (1) :

O zmianę wyroku w części dot. G. K. i E. D. (1) poprzez uniewinnienie ww. od czynów wskazanych w pkt 12 i 15.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. N. (2) :

1.  o zmianę przedmiotowego wyroku przez uniewinnienie oskarżonej,

ewentualnie

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w części i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

3.  o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. T. kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed sądem II instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja Prokuratora :

Uwzględniono wnioski dot. uniewinnienia oskarżonych M. D., G. K. i E. D. (1), albowiem zarzuty w tym zakresie okazały się – co do istoty – zasadne. Odmiennie wyglądała sytuacja procesowa w odniesieniu do oskarżonych D. D. (2) i K. N. (2). Te zarzuty zostały rozpoznane negatywnie. Konsekwencją tego było więc nieuwzględnienie wniosków prokuratora, które ich dotyczyły.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. :

Nieuwzględnienie wniosków ww. jest wynikiem negatywnego rozstrzygnięcia zarzutów apelacji.

Apelacja obrońcy oskarżonych G. K. i E. D. (1) :

Nieuwzględnienie wniosków ww. jest wynikiem negatywnego rozstrzygnięcia zarzutów apelacji.

Apelacja obrońcy oskarżonej K. N. (2) :

Nieuwzględnienie wniosków ww. jest wynikiem negatywnego rozstrzygnięcia zarzutów apelacji. Uwzględnieniu podległa wyłącznie wniosek obrońcy o zasądzenie kosztów pomocy prawnej
z urzędu należnych ww. za postępowanie odwoławcze.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1pkt 3-4, 7-10, 18-24

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jest to spowodowane nieuwzględnieniem zarzutów podniesionych przez skarżących i braku okoliczności, które sąd odwoławczy jest zobowiązany uwzględnić z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1pkt 2 – uzupełnienie o przepis art.4 § 1 kk

Zwięźle o powodach zmiany

Uwzględniono częściowo argument prokuratora wyrażony na s.14 uzasadnienia apelacji poprzez uzupełnienie pkt 2 zaskarżonego wyroku o przepis art.4 § 1 kk. W tym zakresie sąd I instancji stosował wobec oskarżonego M. D. przepisy Kodeksu karnego w wersji obowiązującej uprzednio, tj. względniejszej niż w dacie wyrokowania. Odnośnie pkt 7 i 18 było to zbędne, albowiem Sąd Okręgowy już to uczynił. W zakresie pkt 12 i 15 było to z kolei niemożliwe, albowiem w tej części wyrok został uchylony i sprawa przekazana sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

pkt 1, 5, 6, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Uwzględnienie zarzutów apelacji prokuratora w zakresie dot. M. D., G. K. i E. D. (1) w zakresie, o którym mowa powyżej.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd meriti winien ponownie i wnikliwie przeanalizować materiał dowodowy wskazany wyczerpująco przy omówieniu apelacji prokuratora. Uwaga ta w szczególności odnosi się do materiałów z kontroli operacyjnej, tj. zabezpieczonych rozmów telefonicznych, w których znajdują się treści podważające tezy zawarte w zaskarżonym wyroku. Mając na uwadze, że w pkt 1, 5, 6, 11 i 14 wyroku doszło do uniewinnienia oskarżonych Sąd Apelacyjny nie mógł samodzielnie zmienić ww. rozstrzygnięć. Jednocześnie zaszła także konieczność uchylenia orzeczenia w pkt 12-13 i 15-17 wyroku – mimo uznania apelacji obrońcy G. K.i E. D. za bezzasadną – albowiem czyny przypisane w 12 i 15 wyroku nie mają charakteru samodzielnego. Uchylenie w tym zakresie jest więc pokłosiem uchylenia uniewinnień od czynu z art.258 § 1 kk – pkt 11 i 14 wyroku. W przypadku skazania za ten czyn zajdzie zatem konieczność rozważenia przyjęcia, czy ww. oskarżeni działali
w warunkach art.65 § 1 kk co do czynów określonych w pkt 12 i 15 wyroku.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

5

6

7

Na podstawie art.29 ust.2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze
( tj. Dz.U. Nr 16, poz. 124 z późn.zm. ) i § 1, § 2 pkt 1 i 2, § 4 ust.1-3, § 17 ust.2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( tj. Dz.U. z 2019, poz. 18 ) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. T. kwotę 738 zł; w tym 23 % VAT, z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej nawet w części pomocy prawnej udzielonej oskarżonej
z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach postępowania odwoławczego dot. oskarżonego M. D. Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.634 kpk, art.627 kpk, art.636 § 1 kpk oraz art.8, art.1, art.2 ust.1 pkt 5, art.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późn.zm. ). Na koszty te składają się wyłożone przez Skarb Państwa wydatki w postaci: 1/5 ryczałtu za doręczenia, koszt karty karnej ( 4 zł; + 30 zł; ) oraz opłata za drugą instancję ( 1.600 zł; ).

Na podstawie art.624 § 1 kpk zwolniono K. N. (1) z obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonej ze względu na jej aktualną sytuację majątkową.

W pozostałej części związanej z apelacją prokuratora, w zakresie odnoszącym się do oskarżonych K. N. (1) i D. D. (2), kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa. Podstawą tego orzeczenia jest przepis art.636 § 1 i 2 kpk.

7.  PODPIS

P. S. M. Ś. P. G.