Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Eliza Skotnicka

Protokolant: sekr. sąd. Kamila Kupiec

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2020 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko M. O.

o zapłatę 9 784,59 zł

I.  zasądza od pozwanego M. O. na rzecz strony powodowej Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 9 784,59 (dziewięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt cztery 59/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 20 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej 2 317 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Strona powodowa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 9 784,59 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 24 września 2018 r. jej poprzednik prawny (...) Sp. z o. o., za pośrednictwem strony internetowej, udzielił pozwanemu pożyczki, którą pozwany zobowiązał się spłacić na warunkach precyzyjnie określonych w umowie numer (...). Mimo upływu terminu i wezwania do zapłaty, pozwany nie spłacił należności, która na dzień wniesienia pozwu wynosi 9 784,59 zł, w tym 7 500 zł należność główna, 846,19 zł skapitalizowane odsetki i 1 438,40 zł należności uboczne (koszty prowizji naliczone przez pierwotnego wierzyciela).

Pozwany M. O. , w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Kłodzku w dniu 17 czerwca 2020 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 888/20, wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany wskazał, że strona powodowa nie udowodniła roszczenia co do zasady ani wysokości, zakwestionował nadto swoją legitymację bierną do występowania w procesie wobec nieprzedłożenia dokumentu potwierdzającego istnienie zobowiązania pomiędzy pozwanym a cesjonariuszem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2018 r. pozwany M. O. zawarł z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. umowę pożyczki numer (...), na mocy której otrzymał łącznie kwotę 7 500 zł, zobowiązując się do jej spłaty wraz z należną prowizją i odsetkami w wysokości 1 500 zł do dnia 24 października 2018 r. Pożyczka została udzielona na wniosek pozwanego złożony drogą elektroniczną przez portal internetowy (...) po uprzedniej weryfikacji pozwanego.

W przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki, pożyczkodawca zastrzegł sobie możliwość naliczenia odsetek za czas opóźnienia w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, jak również możliwość podjęcia działań windykacyjnych mających na celu wyegzekwowanie należności. Po upływie terminu do spłaty pożyczki, pożyczkodawcy przysługiwało prawo dochodzenia zwrotu pożyczki na drodze sądowej. Pozwany został poinformowany o warunkach umowy pożyczki, związanych z nią kosztach i odsetkach, przysługiwało mu również prawo odstąpienia od umowy.

Dowód:

- umowa pożyczki z 24.09.2018 r. wraz z załącznikami – k. 52 – 57

- potwierdzenia wykonania transakcji płatniczych – k. 58, 60

- potwierdzenie wykonania operacji – k. 59

Na mocy umowy cesji z 26 kwietnia 2019 r. strona powodowa nabyła od pożyczkodawcy wierzytelność w łącznej kwocie 9 443,70 zł przysługującą od pozwanego z tytułu umowy pożyczki z 24 września 2018 r.

Dowód:

- ramowa umowa cyklicznego przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z 26.04.2019 r. – k. 25 – 29

- umowa przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji „Poszczególna umowa” z 26.04.2019 r. – k. 29 verte – 30

- aneks aktualizacyjny do umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji „Poszczególnej umowy” 26.04.2019 r. – k. 31 – 32

- wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji - k. 33

- wyciąg z załącznika nr 4 do aneksu aktualizacyjnego z 14.05.2019 r. – k. 61

Pismem z 12 grudnia 2019 r. strona powodowa poinformowała pozwanego, że posiada on zadłużenie w kwocie 9 773,08 zł wynikające z przedmiotowej umowy pożyczki. Wskazała, że w przypadku wpłaty należności do 18 grudnia 2019 r. odstąpi od działań zmierzających do jej wyegzekwowania.

Dowód: pismo strony powodowej z 12.12.2019 r. – k. 34

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje żądanie z instytucji uregulowanej w przepisie art. 720 § k.c.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, że w dniu 24 września 2018 r. doszło do zawarcia pomiędzy pozwanym a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowy pożyczki na kwotę 7 500 zł. Pożyczka została przyznana na wniosek pozwanego, złożony przez portal internetowy (...) zaś termin jej spłaty wraz z odsetkami w kwocie 61,60 zł i prowizją w wysokości 1 438,40 zł wynosił 30 dni. Kwotę przekazano pozwanemu na wskazany przez niego rachunek bankowy.

Wskazać należy, że pozaodsetkowe koszty pożyczki nie naruszają przepisu art. 36a ust. 1 z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jednolity z 2016 r., poz. 1528), w myśl którego maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

(...) ≤ (K x 25%) + (K x n/R x 30%), w którym poszczególne symbole oznaczają:

(...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Skoro pozwanemu udzielono pożyczki na kwotę 7 500 zł z 30 - dniowym okresem spłaty, to maksymalna wysokość kosztów kredytu wynosiła 2 059,93 zł. W związku z powyższym koszty prowizji w kwocie 1 438,40 zł nie przekroczyły maksymalnej dopuszczalnej kwoty, o której mowa w cyt. wyżej przepisie.

Wymaga podkreślenia, że możliwość zawierania umów na odległość przewidują przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 r. Nr 126 poz. 715 ze zm.) oraz art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 r. poz. 827 ze zm.).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. W tym miejscu warto powołać art. 10 ust. 1 dyrektywy 2008/48/WE, który zastrzega dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Podkreśla się w doktrynie, że z uwagi na całkowity charakter harmonizacji oraz nie pozostawienie ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, co oznacza możliwość, a nawet konieczność odczytania zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający.

W świetle powyższego uznać należy, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (tj. z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku np. poprzez złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, umowa pożyczki z 24 września 2018 r. dla swej ważności nie wymagała zatem złożenia własnoręcznych podpisów stron. Co więcej, sposób weryfikacji pożyczkobiorcy był, w ocenie Sądu rzetelny, szczególnie, że środki pochodzące z umowy mogły zostać przekazane tylko i wyłącznie na imienny rachunek bankowy pożyczkobiorcy, z którego wcześniej dokonał on przelewu na konto pożyczkodawcy.

Dowody zaoferowane przez stronę powodową nie budzą wątpliwości Sądu co do ich autentyczności i wiarygodności. Na ich podstawie można w sposób jednoznaczny stwierdzić, że pozwany nie wywiązał się z zawartej umowy pożyczki tj. nie spłacił w terminie należności i mimo wezwań do zapłaty nadal pozostaje w zwłoce ze spełnieniem świadczenia.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, nie sposób uzależniać wymagalności dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia od uprzedniego wypowiedzenia umowy pożyczki. Zgodnie bowiem z postanowieniami tej umowy, została ona zawarta na czas określony tj. do 24 października 2018 r., zatem co do zasady, pozwany po tym terminie pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia.

Z przedłożonych przez powódkę dokumentów wynika nadto, że na podstawie umowy cesji z 26 kwietnia 2019 r. nabyła od pożyczkodawcy wierzytelność w kwocie 9 443,70 zł wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, a co za tym idzie wykazała ona legitymację do występowania w niniejszym procesie.

Mając na uwadze zasadność roszczenia, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 9 784,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tj. 20 grudnia 2019 r. Na zasądzoną sumę składa się kwota pożyczki, jaką pozwany winien zapłacić – 7 500 zł, skapitalizowane odsetki – 846,19 zł oraz koszty prowizji – 1 439,40 zł.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzając je w całości od pozwanego jako przegrywającego proces. Koszty strony powodowej w niniejszej sprawie wyniosły łącznie 2 317 zł, a składają się na nie: opłata sądowa od pozwu - 500 zł, koszty zastępstwa procesowego – 1 800 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł.