Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 2678/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Maciej Flinik

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Marta Walińska

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2021 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 28 października 2020 r., znak: (...)

w sprawie: M. J.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę pomostową

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 28 października 2020r. w ten sposób, iż przyznaje M. J. prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 sierpnia 2020r.;

2.  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3.  zasądza od pozwanego organu rentowego na rzecz ubezpieczonego M. J. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt VI U 2678/20

UZASADNIENIE

Zaskarżoną w przedmiotowym postępowaniu decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury pomostowej na podstawie art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, albowiem na podstawie art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, po dniu 31 grudnia 2008 roku, ubezpieczony nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Nadto organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury pomostowej również na podstawie art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych, ponieważ na dzień 1 stycznia 2009 roku nie udowodnił on stażu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze bowiem zgodnie z art. 51 ww. ustawy płatnik składek nie potwierdził okresu pracy od 01.04.1985 do 31 maja 2002 r., stosownym zaświadczeniem o okresach pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Ubezpieczony zakwestionował decyzję organu rentowego w zakresie nieuwzględnienia przez organ rentowy okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie od 1 kwietnia 1985 r., do 31 maja 2002 r., podnosząc tym samym, że w ww. okresie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako sanitariusz pomocy doraźnej w karetce pogotowia ratunkowego. Wobec powyższego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji przyznanie mu prawa do emerytury pomostowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na okoliczności podniesione w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje :

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy zarówno w postaci dokumentów, jak i zeznań świadków oraz samego ubezpieczonego, a tym samym poczynionych na jego podstawie ustalenia faktyczne, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż odwołanie od zaskarżonej decyzji z dnia 28 października 2020 roku jest zasadne.

Ubezpieczony M. J. w okresie od 1 kwietnia 1985 r. do 31 maja 2002 r. pracował w Samodzielnym Publicznym Powiatowym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w T. na stanowisku sanitariusza pomocy doraźnej ( karetki pogotowia ratunkowego ) . Praca w/w- nego polegała na wyjazdach w zespołach ( lekarza, kierowca , sanitariusz ) do wypadków drogowych, zachorowań, porodów , celem przewiezienia chorego z jednej placówki medycznej do innej itd. Pomiędzy wyjazdami karetki ubezpieczony pozostawał w gotowości do wyjazdu ( na dyżurze ) , zdarzało się , iż w przerwach tych pomagał w ambulatorium.

Na gruncie przedmiotowej sprawy poza sporem pozostaje, że odwołujący się po dniu 1 stycznia 2009 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 bądź ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Zatem wyklucza to możliwość przyznania mu prawa do emerytury pomostowej w oparciu o przepis art. 4 ww. ustawy, który obliguje do wykonywania pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze po dniu 1 stycznia 2009 roku.

Nie mniej jednak należało uprawnienia emerytalne ubezpieczonego poddać weryfikacji w oparciu o art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych. Tym samym doprowadziło to do sporu na tle zakwalifikowania pracy ubezpieczonego na stanowisku sanitariusza w karetce pogotowia ratunkowego jako pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze.

Wskazać również należy, że w załącznikach do wykazu prac wskazanych w art. 3 omawianej ustawy nie została wymieniona w tym wykazie praca sanitariusza pomocy doraźnej w karetce. Z kolei w załączniku nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych pod pozycją 18 wymieniono prace członków zespołów ratownictwa medycznego. Zatem należało ustalić, czy pracę sanitariusza pomocy doraźnej w karetce wykonywaną przez ubezpieczonego w spornych okresach można zakwalifikować jako pracę członków zespołu ratownictwa medycznego, czy też nie.

Jak wskazał na kanwie analogicznego stanu faktycznego Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniu wyroku z dnia VI U 2426/18 ( którą to argumentację sąd orzekający w całości podziela ) należy odnieść się w pierwszym rzędzie do przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. z 2017 r., poz. 2195). Ustawa definiuje zespół ratownictwa medycznego jako jednostkę systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, podejmującą medyczne czynności ratunkowe w warunkach pozaszpitalnych, spełniającą wymagania określone w ustawie. Natomiast przez medyczne czynności ratunkowe należy rozumieć świadczenia opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, udzielane przez jednostkę systemu, w celu ratowania osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Co więcej, zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy jednostkami systemu są zespoły ratownictwa medycznego, w tym lotnicze zespoły ratownictwa, wchodzące w skład podmiotu leczniczego będącego samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej albo jednostką budżetową, albo spółką kapitałową, w której co najmniej 51% udziałów albo akcji należy do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Przepis art. 36 ust. 1 stanowi zaś, że zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na: 1) zespoły specjalistyczne, w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny; 2) zespoły podstawowe, w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny. Przed wejściem w życie ustawy z dnia 8 września 2006 roku skład zespołu reanimacyjnego stanowili, co do zasady: kierowca, lekarz, pielęgniarka, ratownik lub sanitariusz, a w przypadku zespołów wypadkowych: kierowca, lekarz i pielęgniarka lub ratownik medyczny (por. Komentarz do art. 63 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, Michał Waszkiewicz, stan prawny 1 wrzesień 2013 r.). Zaznaczyć przy tym również należy, że w załączniku do zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej ( Dz.Urz. M.Z. z 1983 r., nr 8, poz. 40 ) w Dziale XII poz. 4a, pkt 5 i 6 prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego (w zespołach wyjazdowych), w tym prace sanitariusza (noszowego) zaliczano do kategorii prac w szczególnych warunkach. Co więcej również w świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) prace te kwalifikują się do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, dział XII, poz. 4, jako prace w zespołach pomocy doraźnej pogotowia ratunkowego oraz medycznego ratownictwa górniczego.

W ocenie Sądu nie ma jakichkolwiek wątpliwości, że ubezpieczony pracując w spornym okresie tj. od 1 kwietnia 1985 r., do 31 maja 2002 r. ( początkowo w(...) w T., który następnie został przekształcony w (...) (...) (...) w T. ) na stanowisku sanitariusza w zespole wyjazdowym pomocy doraźnej ( karetce pogotowia ) , wykonywał prace zawierające się w pojęciu pracy członka zespołu ratownictwa medycznego (por. wyr. SA w Gdańsku z dnia 5 lutego 2016 r., III AUa 1511/15 - lex). Jeździł w karetce pogotowia do wszystkich zdarzeń, do których został wysyłany przez dyspozytora (do wypadków, zachorowań czy też na porady). Jego praca polegała na wychodzeniu z ambulansu razem z lekarzem i wykonywaniu jego poleceń. Na przewozach pacjentów ubezpieczony wyjeżdżał sam z kierowcą karetki, natomiast na wyjazdach do zachorowań jechał wraz z lekarzem i kierowcą karetki. Wyjazdy te odbywały się w celu ratowania życia i zdrowia ludzi, i wykonywane były pojazdami uprzywilejowanymi, kierowanymi do wypadków , zachorowań czy porodów przez dyspozytora. Ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Była to praca zmianowa, odbywająca się w systemie 12/48, bywało również tak, że dyżury odbywały się kolejno po sobie. W momencie, gdy nie było wyjazdu ubezpieczony oczekiwał w gotowości pomagając przy pracy w ambulatorium. Zwrócić należy uwagę też na fakt, że była to praca ze szczególnym narażeniem na stres. Wykonywana przezeń w spornym okresie praca odpowiada pracy wykonywanej obecnie przez zespoły ratownictwa medycznego - świadczona była w takich samych warunkach, środowisku i co najistotniejsze z takim samym narażeniem na stres i ryzyko . Co się tyczy kwestii dokumentu wydanego przez płatnika składek w trybie art. 51 cyt. ustawy o emeryturach pomostowych, jakkolwiek nie został on wydany przez podmiot uprawniony (bowiem płatnik składek został wykreślony z rejestru zakładów opieki zdrowotnej woj. (...)- (...)), to jednak w postępowaniu sądowym dopuszczalne są wszelkie dowody, za pomocą, których można wykazać okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń. W tym zakresie nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych określonych w cyt. Rozporządzeniu z 7.02.1983r., czy też cyt. ustawy o emeryturach pomostowych.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, że M. J. wykazał, że na dzień 1 stycznia 2009 roku legitymował się okresem pracy o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych w wymiarze ponad 15 lat oraz pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W konsekwencji, Sąd zgodnie z art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego orzekając jak w punkcie 1. wyroku, tj. przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 sierpnia 2020 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o przyznanie emerytury pomostowej.

W punkcie 2. wyroku zgodnie z treścią art. 118 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd orzekł z urzędu o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, gdyż organ rentowy na etapie postępowania administracyjnego z uwagi na ograniczenia dowodowe nie miał możliwości prawidłowego ustalenia okresu wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach. Okoliczność ta została wykazana dopiero w postępowaniu dowodowym przed Sądem, a mianowicie dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych odwołującego oraz zeznaniami odwołującego i świadków.

Wobec tego Sąd uznał, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

W punkcie 3. wyroku Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia odwołania.