Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) W. Przedsiębiorstwa Państwowego

z siedzibą we W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 27 listopada 2017 r. nr (...)

oddala odwołanie

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 135/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 27 listopada 2017 r. nr (...), na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 36 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz.U. z 2015 r. poz. 2167 ze zm., dalej: Ustawa) w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 831) oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220 ze zm., dalej: Pe) a także art. 104 k.p.a. orzekł, że:

1.  (...) W. Przedsiębiorstwo Państwowe z siedzibą we W. (Przedsiębiorca, powód), nie wywiązał się z określonego w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy, w terminie określonym w art. 27 ust. 3 Ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 12 ust. 6 tej ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 Ustawy,

2.  za zachowanie opisane w punkcie pierwszym wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie 24 056,98 zł to jest w wysokości (...)% przychodu osiągniętego przez tego Przedsiębiorcę w 2016 r.

(...) W. Przedsiębiorstwo Państwowe we W. w złożonym odwołaniu zaskarżyło powyższą decyzję (...) w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił:

1.  naruszenie art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że powód nie dopełnił w zakreślonym w Ustawie terminie obowiązku uzyskania i przedłożenia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 Ustawy lub uiszczenia w zakreślonym w Ustawie terminie opłaty zastępczej, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 Ustawy i uznanie, iż powołane wyżej przepisy w każdej sytuacji nakładały na powoda opisane wyżej obowiązki w tym także w przypadku korzystania przez powoda ze zwolnienia, o którym mowa w art. 2 Ustawy,

2.  art. 56 ust. 6 i ust. 6a ustawy Prawo energetyczne poprzez pominięcie przy orzekaniu w przedmiotowej sprawie przesłanek opisanych w powołanym przepisie tj. stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania powoda oraz jego możliwości finansowych, a także nie rozważenie, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła przesłanka uprawniająca Prezesa URE do odstąpienia od wymierzenia kary z uwagi na znikomy stopień szkodliwości czynu, z tym zastrzeżeniem, iż przedmiotowy zarzut powód podnosi jedynie z daleko idącej ostrożności procesowej,

3.  naruszenie przepisów postępowania a to art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez niedokonanie wszechstronnego i wyczerpującego rozpatrzenia zebranego materiału dowodowego i pominięcie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia dotyczących sytuacji finansowej powoda co skutkowało przyjęciem, że powód ze swej winy nie wypełnił obowiązku określonego w art. 9a ust. l Pe i jest zobowiązany do zapłaty kary pieniężnej.

Na podstawie powyższych zarzutów powód wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania,

2.  zasądzenie od pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych w tym - w razie ustanowienia pełnomocnika - kosztów zastępstwa procesowego.

Powód przyznał, że nie przedłożył do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej ani nie uiścił opłaty zastępczej. Wskazał, że w toku postępowania administracyjnego kwestionował podstawę podmiotową przypisanego mu obowiązku z art.12 ust.1 Ustawy i wszczęcie postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Podniósł, że zgodnie z art. 2 przepisów powołanej Ustawy nie stosuje się m.in. do instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. nr 281, poz. 2784 ze zm.). W ocenie powoda nie można dokonać takiej kwalifikacji jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne eksploatuje tylko jedną instalację, która objęta jest zwolnieniem, o którym mowa w art. 2 pkt 2 Ustawy. W takiej sytuacji zwolnienie typu przedmiotowego staje się w istocie zwolnieniem podmiotowym. W ocenie powoda, skoro przedsiębiorstwo energetyczne realizuje cel Ustawy przez stosowanie systemu handlu uprawnieniami, to podlega zwolnieniu od obowiązków z niej wynikających bowiem wskazany cel systemowy jest także realizowany w powołanej wyżej ustawie o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, a ta korelacja znajduje odzwierciedlenie w przepisie art. 2 ust. 2 pkt Ustawy. W celu wykazania wystąpienia tej przesłanki powód, w pismach kierowanych do Prezesa URE wskazywał, że figuruje w Krajowej bazie o emisjach gazów cieplarnianych i innych substancji, złożył odpowiednie dokumenty a także wnioski o zatwierdzenie operacji umorzenia jednostek w tym rejestrze. Powód zauważył, że wielokrotnie zwracał się do Prezesa URE o zajęcie w tej kwestii stanowiska ale bezskutecznie. W odpowiedzi Prezes URE nie odniósł się do stanowiska powoda. Przedstawiał wykładnię przepisów kreujących obowiązek przedkładania do umorzenia świadectw efektywności energetycznej lub wnoszenia opłaty zastępczej. Powód zarzucił również Prezesowi URE naruszenie przepisów art. 56 ust. 6 i art. 56 ust. 6a Pe. W ocenie powoda wskazane wady zaskarżonej decyzji uzasadniają żądanie jej uchylenia.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Powołał się na art. 12 ust. 1 i 2 pkt 1 Ustawy. Wskazał, że powód w 2013 r. w ramach prowadzonej koncesjonowanej działalności gospodarczej sprzedał odbiorcom ciepło o łącznej mocy zamówionej powyżej 5 MW w ilości 37 360,560 GJ, osiągając przychód w wysokości (...) zł. W zw. z tym był zobowiązany w terminie do dnia 31 marca 2014 r. do uzyskania i przedstawienia Prezesowi URE do umorzenia świadectwa efektywności ekonomicznej w ilości 18,505 ton oleju ekwiwalentnego (toe) lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości 18 505,37 zł. W zw. z tym, że powód nie spełnił tego obowiązku za rok 2013 w żaden z możliwych sposobów, Prezes URE wymierzył mu karę pieniężną. Odpowiadając na zarzuty powoda wskazał, że powód nie jest zwolniony z obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej łub uiszczenia opłaty zastępczej, o którym mowa w art. 12 Ustawy . Odnośnie się do wskazywanego przez powoda wyłączenia, przewidzianego w art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o efektywności energetycznej Prezes URE wyjaśnił, że wyłączenie odnosi się do instalacji, a zatem do przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej realizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. do działań polegających na wprowadzeniu zmian lub usprawnień w obiekcie, urządzeniu technicznym lub instalacji, w wyniku których uzyskuje się oszczędność energii - art. 3 pkt 12 Ustawy). Wyłączenie to ma charakter przedmiotowy, co wynika z art. 2 ust. 1 Ustawy. Przypadki wymienione w art. 2 ust. 2 stanowią wyjątek od zasady wskazanej w ust. 1 tego przepisu. Na podstawie przepisów art. 16 ust. 1 i art. 17 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej Prezes URE wskazał, że chodzi o regulacje odnoszące się stricte do modernizacji lub wymiany instalacji i urządzeń technicznych w ramach przeprowadzonych przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej. Intencją ustawodawcy było wyłączenie spod stosowania (spod systemu wsparcia) instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w zakresie dotyczącym możliwości uzyskania świadectw efektywności energetycznej za przeprowadzenie usprawnień i modernizacji w tego rodzaju instalacjach. Pozwany dodał, że zgodnie z przepisem art. 12 Ustawy, statuującym obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej, konieczność wykonania obowiązku przez przedsiębiorstwo energetyczne uzależniona jest od faktu sprzedaży energii elektrycznej, gazu ziemnego lub ciepła do odbiorców końcowych, a nie od posiadania instalacji danego rodzaju. Zatem każde przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny do odbiorców końcowych jest objęte obowiązkiem, o którym mowa w art. 12 Ustawy. Jedyne wyłączenie obowiązku przewidziane jest w art. 12 ust. 3 Ustawy i dotyczy tych przedsiębiorców sprzedających ciepło odbiorcom końcowym, jeżeli łączna wielkość mocy zamówionej przez odbiorców nie przekracza 5 MW. Prezes URE stwierdził, że powód nie jest objęty zwolnieniem. Powołał się również na opublikowaną na stronie internetowej URE „Informację w sprawie zasad realizacji obowiązku pozyskania i umorzenia świadectw efektywności energetycznej lub wniesienia opłaty zastępczej za rok 2013”. Odpowiadając na zarzuty naruszenia art. 56 ust. 6 i 6a Pe pozwany wskazał, że kara pieniężna została nałożona w oparciu o przepisy ustawy o efektywności energetycznej, która nie odsyła w zakresie wymierzania kar do ustawy - Prawo energetyczne. W ustawie o efektywności energetycznej zostały zawarte odrębne przepisy regulujące wysokość i zasady miarkowania kary pieniężnej (art. 35 i 36). Ustawa ta nie przewiduje również instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Zarzut naruszenia art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a., pozwany uznał za niezasadny. Wskazał, że określona w art. 35 ust. 1 pkt 1 Ustawy odpowiedzialność nie jest oparta na zasadzie winy lecz bezprawności działania lub zaniechania. Dodał, że odpowiedzialność administracyjna z tytułu niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 tej ustawy, ma charakter odpowiedzialności obiektywnej, niezależnej od winy. Wskazał, że samo stwierdzenie opisanego w art. 35 ust. 1 Ustawy przewinienia zobowiązuje Prezesa URE do nałożenia na przedsiębiorstwo kary pieniężnej. Pozwany wskazał ponadto, że w zw. z wykonywaniem działalności koncesjonowanej do powoda ma zastosowanie przepis art. 355 § 2 k.c. nakładający obowiązek prowadzenia tej działalności z należytą starannością. Powołał się na przykłady z orzecznictwa sądowego, dotyczące obowiązków podmiotów koncesjonowanych oraz charakteru i celów nakładanych kar pieniężnych. Zauważył, że obowiązek uzyskania i przestawienia do umorzenia świadectw efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej jest obowiązkiem publicznoprawnym zatem brak możliwości finansowych wypełnienia przez powoda wymogów ustawowych nie zwalnia go z obowiązku jego wypełnienia. Wymierzył Przedsiębiorcy karę w wysokości 24 056,98 zł, która jest wyższa od poziomu wymaganej przepisami opłaty zastępczej o 5 551,61 zł. Stwierdził, że wysokość kary jest adekwatna do popełnionego przez powoda czynu. Uwzględnia wysokość nieuiszczonej przez powoda opłaty zastępczej, przekraczając ją o 30 % i odpowiada zaledwie (...)% przychodu osiągniętego przez powoda w 2016 r.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa URE z dnia 7 września 1998 r., znak: (...) Przedsiębiorcy została udzielona koncesja na wytwarzanie ciepła, na okres od dnia 7 września 1998 r. do dnia 31 grudnia 2025 r. Decyzją z dnia 15 kwietnia 2014 r. nr (...) stwierdził Prezes URE wygaśniecie tej koncesji. (okoliczności bezsporne)

Przedsiębiorca w 2013 r. prowadził działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu ciepła i sprzedawał ciepło do odbiorcy końcowego.

Pismem z dnia 11 września 2014 r. (znak: (...)) Prezes URE na podstawie art. 14 Ustawy zwrócił się do powoda o udzielenie informacji dotyczącej dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego, w związku z koniecznością zbadania realizacji za rok 2013 obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 Ustawy.

W oświadczeniu dołączonym do pisma z 27 kwietnia 2015 r. Przedsiębiorca podał, że ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonał w 2013 r. sprzedaży ciepła na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o łącznej mocy zamówionej przekraczającej 5 MW w ilości 37 360,560 GJ i osiągnął z tego tytułu przychód w wysokości (...) zł. (k.40 - 45 akt adm.)

Po uzyskaniu tej informacji Prezes URE stwierdził, że powód nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust 1 ustawy o efektywności energetycznej, uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej względnie uiszczenia opłaty zastępczej.

Pismem z dnia 9 listopada 2016 r., znak: (...) ((...)), Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia Przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z ujawnieniem możliwości nieprzestrzegania w roku 2013, określonego w art.12 ust.1 Ustawy obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art.21 ust.1 Ustawy. (k.47 akt adm.)

W złożonych wyjaśnieniach powód stwierdził, że jedyna wykorzystywana przez niego instalacja zwolniona jest spod rygoru Ustawy na podstawie art. 2 ust. 2 pkt 2, gdyż jest instalacją objętą systemem handlu uprawnieniami do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji. Powoływał się także na złą sytuację finansową. W 2013 r. strata Przedsiębiorcy wyniosła 2 432 748,51 zł, w 2015 r. – 349 656,17 zł a za 10 miesięcy 2016r. – 1 094 654,67 zł. (k.50-58 akt adm.)

Pismem z dnia 28 lutego 2017 r., znak: (...) ((...)), Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego i przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień. (k.69 akt adm.) Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia.

W roku 2016 Przedsiębiorca osiągnął przychód w wysokości (...) zł.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Z okoliczności sprawy bezspornie wynika, że Przedsiębiorca nie zrealizował do 31 marca 2014 roku określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej obowiązku za rok 2013. Powód stanął na stanowisku, że na podstawie przepisu art. 2 ust. 2 pkt 2 tej ustawy jest objęty zwolnieniem od wykonania tego obowiązku. Zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o efektywności energetycznej przepisów Ustawy nie stosuje się do instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji w rozumieniu ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji za wyjątkiem urządzeń potrzeb własnych. Po pojęciem urządzenia potrzeb własnych, zgodnie z zamieszczoną w art. 3 pkt 14 Ustawy definicją należy rozumieć zespół pomocniczych obiektów lub instalacji w rozumieniu art. 3 pkt 10 ustawy Prawo energetyczne, służących do wytwarzania energii elektrycznej lub ciepła. W art. 12 ust. 2 pkt 21 Ustawy czytamy, że obowiązek, o którym mowa w art. 12 ust. 1 wykonują przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o efektywności energetycznej obowiązek, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy nie dotyczy przedsiębiorstw energetycznych sprzedających ciepło odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli łączna wielkość mocy zamówionej przez tych odbiorców nie przekracza 5 MW. Z informacji przekazanej przez powoda w odpowiedzi na wezwanie Prezesa URE wynika, że w 2013 r. Przedsiębiorca w ramach wykonywanej działalności gospodarczej dokonał na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sprzedaży ciepła o łącznej mocy zamówionej przekraczającej 5 MW, w ilości 37 360,560 GJ. Z powyższego wynika, że skoro w 2013 r. Przedsiębiorca dokonał sprzedaży ciepła w ilości łącznej mocy zamówionej przekraczającej 5 MW, nie podlegał zwolnieniu z wykonania obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 Ustawy za rok 2013. W tym stanie podniesiony w odwołaniu zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej należało uznać za bezpodstawny. Jak wskazał trafnie w odpowiedzi na odwołanie wskazał Prezes URE, przepisy statuujące obowiązek, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy, uzależniają konieczność wykonania przez przedsiębiorstwo energetyczne obowiązku od faktu sprzedaży energii elektrycznej, gazu ziemnego lub ciepła do odbiorców końcowych, a nie od posiadania instalacji danego rodzaju. Na gruncie ustawy o efektywności energetycznej każde przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, gaz ziemny lub ciepło do odbiorców końcowych jest objęte obowiązkiem wymienionym w art. 12 Ustawy. Jedyne wyłączenie z tego obowiązku zostało przewidziane w art. 12 ust. 3 Ustawy. Powód nie spełnił jednak przewidzianego w art. 12 ust. 3 Ustawy warunku dotyczącego nieprzekroczenia łącznej wielkości mocy zamówionej przez odbiorców, wyłączającego go z obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 Ustawy. Wobec tego przewidziane w ustawie o efektywności energetycznej wyłączenie z wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy, nie obejmowało powoda.

Z tytułu dokonanej sprzedaży ciepła Przedsiębiorca w 2013 r. osiągnął przychód w wysokości (...) zł. Na tej podstawie, zgodnie z § 2 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 września 2012 r. w sprawie sposobu obliczania ilości energii pierwotnej odpowiadającej wartości świadectwa efektywności energetycznej oraz wysokości jednostkowej opłaty zastępczej, przy uwzględnieniu wskaźnika procentowego dla roku 2013 w wysokości 1%, powód był zobowiązany do uzyskania i przedstawienia Prezesowi URE do umorzenia świadectwa efektywności energetycznej w ilości 18,505 ton oleju ekwiwalentnego lub wniesienia opłaty zastępczej w wysokości 18 505,37 zł.

Wobec ustalenia, że powód nie wykonał w 2014 r. określonego w art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy obowiązku za rok 2013, Prezes URE, zgodnie z art. 35 ust. 1 tej ustawy obowiązany był do nałożenia na powoda kary pieniężnej w wysokości nie większej niż 10% przychodu przedsiębiorcy osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary. Podkreślenia wymaga, że z uwagi na obiektywny charakter ukształtowanej na gruncie ustawy o efektywności energetycznej odpowiedzialności administracyjnej do nałożenia kary pieniężnej z tytułu niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy wystarczające jest samo stwierdzenie przez Prezesa URE zaistnienia naruszenia niezależnie od winy przedsiębiorcy. Określona w art. 35 ust. 1 pkt 1 Ustawy odpowiedzialność nie jest oparta na zasadzie winy lecz na zasadzie bezprawności działania przedsiębiorcy. Dopiero przy ustalaniu wysokości nakładanej kary pieniężnej Prezes URE bierze pod uwagę okoliczności wymienione w art. 36 Ustawy. W ocenie Sądu przy wydawaniu zaskarżonej decyzji Prezes URE w prawidłowym zakresie uwzględnił stopień zawinienia i szkodliwości naruszenia oraz okoliczności stwierdzonego naruszenia przez powoda przepisów ustawy. Wysokość nałożonej decyzją kary pieniężnej stanowi równowartość (...) przychodu Przedsiębiorcy osiągniętego w roku poprzedzającym nałożenie kary. Nałożona na powoda kara pieniężna odbiega zaledwie o 30% od wysokości opłaty zastępczej, którą winien uiścić powód. Nie została ustalona na poziomie wygórowanym. Wymierzenie kary w tej wysokości przemawia za uznaniem, że przy jej ustalaniu Prezes URE uwzględnił brak winy umyślnej powoda, dotychczasowe jego zachowanie, oraz okoliczność, że powód był przekonany o wyłączeniu go z obowiązku wynikającego z art. 12 ust. 1 Ustawy. Jednocześnie należało mieć na uwadze, że zgodnie z art. 355 § 2 k.c. na powodzie jako profesjonaliście ciążył obowiązek wykonywania działalności koncesjonowanej z należytą starannością. Ponadto przy wykonywaniu działalności koncesjonowanej powód powinien mieć na uwadze, że przepisy ustaw mogą ulegać zmianie. Mając przy tym na uwadze, że przepisy ustawy o efektywności energetycznej nie odsyłają do przepisów Prawa energetycznego, podnoszone w odwołaniu zarzuty naruszenia art. 56 ust. 6 i art. 56 ust. 6a Pe nie zasługiwały na uwzględnienie. W sprawie nie występowały przesłanki do zastosowania instytucji odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Stopień szkodliwości stwierdzonego naruszenia nie był bowiem znikomy.

Ze względu na specyficzny charakter postępowania prowadzonego przed SOKiK po wniesieniu odwołania od decyzji organu regulacyjnego, w którym Sąd rozpoznaje sprawę nie tylko pod względem jej legalności, ale również merytorycznie, także podnoszone przez powoda zarzuty naruszenia przepisów k.p.a. nie miały wpływu na ocenę zasadności odwołania oraz nie mogły stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do jego uwzględnienia, oddalił odwołanie jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.