Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2020 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa W. S. i M. D.

przeciwko K. H. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powódek

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 5 lutego 2019 r. sygn. akt IX GC 278/17

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Regina Kurek SSO (del.) Kamil Grzesik

Sygn. akt : I AGa 88/19

UZASADNIENIE

W. S. i M. D., w pozwie skierowanym przeciwko K. H. (1), domagały się zasądzenia kwoty 10 434, 11 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem wyrównania szkody jaką poniosły.
Uzasadniając żądanie wskazały , że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej pod nazwa (...), w zakresie usług lingwistycznych zleciły K. H. (1) tłumaczenie na język portugalski czterech podręczników akademickich. Ich tłumaczenie zostało im zlecone przez Akademię (...) w G..

Ponieważ umowy łączące strony nie zostały przez wykonawcę zrealizowane prawidłowo albowiem sposób wykonania tłumaczeń nie uwzględniał uwag językoznawcy - recenzenta ze strony zamawiającej Akademii [ a były one dla K. H. (1) wiążące] , powódki zostały zmuszone do powierzenia tłumaczeń innym specjalistom , ponosząc dodatkowe wydatki z tym związane. Ich łączny wymiar stanowi ich szkodę za której wyrównanie odpowiada pozwany .

Pozwany domagał się oddalenia powództwa oraz obciążenia powódek kosztami sporu.

W swoim stanowisku podnosił , że swoje obowiązki umowne wykonał prawidłowo. W szczególności nie był zobligowany do uwzględniania uwag recenzenta. Wskazał , że nie zawsze były one merytorycznie poprawne.

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2019r Sąd Okręgowy w Krakowie :

- oddalił powództwo [ pkt I ] oraz

- zasądził solidarnie od powódek W. S. i M. D. na rzecz powoda K. H. (1) kwotę 7 739 zł tytułem kosztów procesu [ pkt II sentencji wyroku ] .

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Powódki pozostawały od 29 stycznia 2004 r. w stałych stosunkach umownych z Akademią (...) w G., która zlecała im dokonywanie tłumaczeń podręczników akademickich na język portugalski.

W celu wywiązania się z części tych zobowiązań zleciły przedsiębiorcy K. H. (1) dokonanie tłumaczeń podręczników o tytułach : (...)

Za wykonanie tłumaczenia strony uzgodniły podstawy do ustalenia wynagrodzenia . Miało ono w każdej z umów[ zawartych w odniesieniu do każdego z podręczników odrębnie ] , stanowić iloczyn stawki 42 brutto zł i ilości faktycznie przetłumaczonych stron oraz użytych znaków.
Strony, jakkolwiek uzgodniły przekazywanie w miarę ukończenia gotowych części tłumaczeń, nie przewidziały możliwości sukcesywnego , dokonywanego częściami odbioru przedmiotu świadczenia. Wysokość należnego wynagrodzenia miała być ustalana po jego zrealizowaniu w całości.

Na podstawie §2 umów wykonawca zobowiązywał się do tego , aby na żądanie zamawiających, zgodnie ze wskazówkami osób działających jako nadzór redakcyjny z ramienia Akademii (...), dokonywać w przygotowanych tłumaczeniach bezpłatnych korekt.

Jak ustalił Sąd , pozwany tłumacz niezależnie od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, udzielił gwarancji jakości swoich świadczeń.

W ramach oceny prawnej , w oparciu o którą uznał roszczenie powódek za niezasadne , Sąd Okręgowy stanął stanowisku zgodnie z którym:

- obowiązek wdrożenia wskazówek recenzenta - tłumaczenia reprezentującego zamawiającą Akademie (...) w G. , nie miał do pozwanego charakteru bezwzględnego , jak oceniały to W. S. i M. D.. W tym zakresie to postanowienie umowne nie wywołuje żadnego skutku.
-uprawnienie do nadzoru nad sposobem realizacji każdej z umów ograniczało się do wyznaczenia terminu na dokonanie zmiany sposobu jej realizacji , a po bezskutecznym jego upływie do odstąpienia od umowy, albo powierzenia poprawienia dzieła innej osobie ,

- pozwany, któremu przekazano zalecenia dokonania korekt, działającej z ramienia Akademii (...) tłumaczki - recenzenta, J. D., częściowo odmówił ich uwzględnienia w przygotowanych tłumaczeniach,

- powódki , bez wyznaczenia pozwanemu terminu na wykonanie zaleceń[ bez wad ] i nie składając wobec niego oświadczeń o odstąpieniu od umów , zdecydowały o powierzeniu wykonania korekt podmiotom trzecim,

- jedną podstawą normatywną , w oparciu o którą roszczenie powódek może być oceniane, są przepisy kodeksu cywilnego normujące odpowiedzialności wykonawcy z tytułu rękojmi, lub gwarancji za wady dzieła.

- w warunkach, gdy weryfikacja tej potencjalnej odpowiedzialności K. H. (1) wobec obecnie skarżących jest możliwa tylko w oparciu o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego , którego nie wnioskowały , powództwo jako niewykazane podlegało oddaleniu.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 i 3 kpc i wynikająca z niej , dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu, zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

W apelacji od tego orzeczenia powódki , kwestionując je w całości , domagały się w pierwszej kolejności wydania przez Sąd Apelacyjny orzeczenia reformatoryjnego i uwzględnienia powództwa oraz obciążenia przeciwnika procesowego kosztami postępowania tak w pierwszej jak i w drugiej instancji.

Jako wniosek ewentualny sformułowały postulat uchylenia orzeczenia z dnia 5 lutego 2019r i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Apelacja została oparta na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści wyroku istotne znaczenie , a to :

a/ art. 328 §2 kpc /, w brzmieniu mającym w rozstrzyganej sprawie zastosowanie / . Wady tej upatrywały skarżące w braku w pisemnych motywach wyroku Sądu niższej instancji obligatoryjnych elementów.

Dotyczyło to nie wskazania faktów , które Sąd uznał za ustalone , dowodów na których zostały one oparte jak również nie określeniu i wyjaśnieniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Braki te, ich zdaniem nie pozwalają na podjęcie merytorycznej polemiki ze stanowiskiem prawnym Sądu , które zdecydowało o oddaleniu powództwa,

Wada ta miała również wynikać na nie przeprowadzenia oceny zgromadzonego w sprawie materiału procesowego , w tym z dokumentów i zeznań świadków , a oparcie orzeczenia na przejętych apriorycznie / zupełnie niezależnie od podstaw dochodzonego roszczenia, wskazanych przez powódki / norm prawa materialnego , które miałyby posłużyć ocenie ich żądania . Na ich podstawie treść wskazanych dowodów została, niepoprawnie, uznana przez Sąd niższej instancji jako niedoniosła dla rozstrzygnięcia,

b/ art. 232 §1 kpc w zw z art. 278 kpc i art. 6 kc , jako konsekwencji nieprawidłowego uznania przez Sąd , iż jedynym dowodem , który mógłby wskazywać na to , czy pozwany właściwie czy też nie, wykonywał swoje świadczenia umowne była opinia biegłego.

Zdaniem skarżących ta nieprawidłowość obligacyjna K. H. (1) wynikała z treści innych, zgłoszonych przez powódki dowodów [ których Sąd zupełnie nie ocenił ] , a przyjmując wskazane wyżej , nieuzasadnione założenie, bez dostatecznej do tego podstawy, oddalił powództwo jako przez W. S. i M. D. niewykazane,

- naruszenia prawa materialnego w postaci nieprawidłowego zastosowania :

1/ art. 58 §3 kc w zw. z art. 353 ^1` i art. 65 §1 kc , jako konsekwencji bezzasadnego przyjęcia , iż postanowienia §2 zawartych przez strony umów, nie wywołały żadnych skutków dla relacji obligacyjnych pomiędzy nimi mimo ,że do takiego wniosku nie było jakichkolwiek podstaw.

Zdaniem powódek zapisy te obligowały K. H. (1) do uwzględniania uwag i poprawek do przygotowanych przez niego tłumaczeń , które pochodziły od recenzentki bez żadnych autokorekt z jego strony.

2/ art. 65 §1 kc w zw z art. 627 kc wobec przyjęcia , że dla oceny roszczenia powódek mają zastosowanie jedynie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy o dzieło.

W ocenie skarżących postanowienie umowne wskazane w §2 ust. 3 lit/ e/ oraz §2 ust. 4 umów , stanowiło podstawę dla odrębnego zobowiązania pozwanego do tego aby w przygotowanych tłumaczeniach uwzględniał zmiany wskazane przez recenzenta Akademii (...) w G. i zlecane do umieszczania w tłumaczonych tekstach , a nie jedynie poprawiał dzieła – [ jak zdawał się to przyjmować Sąd I instancji ],

3/ art. 471 kc w zw. z art. 638 i art. 556 i 577 kc , jako następstwa ich błędnej wykładni i w konsekwencji uznania , iż roszczenie powódek może być oceniane jedynie na podstawie regulacji kodeksowej dotyczącej odpowiedzialności z tytułu rękojmi lub gwarancji za wady dzieła / dzieł / mimo , że nawet tego rodzaju odpowiedzialność nie wyłącza możliwości dochodzenia przez poszkodowane

naprawienia szkody na zasadach ogólnych - wobec nieprawidłowego wykonania zobowiązania przez przyjmującego zamówienie,

4/ art. 471 kc wobec niezastosowania tej normy do oceny żądania powódek. Argumentacja mająca wspierać ten zarzut, była zbieżna z motywami zarzutu wskazanego w punkcie 3/.

Odpowiadając na apelację pozwany domagał się jej oddalenia, jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia powódek kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy jest uzasadniony , a objęty nim wyrok Sądu Okręgowego podlega uchyleniu albowiem Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy.

W pierwszej kolejności podkreślić jednak należy , iż powódki mają rację, podnosząc procesowy zarzut naruszenia art. 328 §2 kpc / w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie/.

Przed przystąpieniem do jego bardziej szczegółowej oceny wskazać na wstępie należy , że zarzut tego rodzaju jest uzasadniony jedynie wówczas , gdy spełnione zostaną równocześnie dwa warunki.

Strona odwołująca się do niego wykaże , że rzeczywiście sposób postępowania Sądu naruszał indywidualnie oznaczoną normę [ normy ] formalne. Jednocześnie nieprawidłowości te prowadziły do następstw , które miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia. Nieco inaczej kwestię tę ujmując zarzut procesowy jest usprawiedliwiony jedynie wówczas, jeżeli zostanie dowiedzione , że gdyby nie potwierdzone błędy proceduralne Sądu niższej instancji , orzeczenie kończące spór stron miałoby inną treść.

/ por. także , wskazany jedynie dla przykładu , jeden z najbardziej aktualnych , na datę orzekania przez Sąd Apelacyjny , wyrażający również takie stanowisko, judykat Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2020r , sygn. III UK 293/19 /.

Jak wynika z ukształtowanego i jednolitego , podzielanego przez Sąd Apelacyjny, w składzie rozstrzygającym sprawę, orzecznictwa Sądu Najwyższego może on być uzasadniony jedynie wyjątkowo , gdy konstrukcja pisemnych motywów orzeczenia Sądu niższej instancji jest tak wadliwa , iż nie zawierają one danych pozwalających na przeprowadzenie na ich podstawie kontroli instancyjnej orzeczenia. Nieco inaczej kwestię tę ujmując , zarzut naruszenia tego przepisu jest uzasadniony wtedy , gdy uzasadnienie wyroku nie pozwala na stwierdzenie czy Sąd prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego i [ lub ] procesowego.

/ por. także wskazane jedynie ilustracyjnie postanowienie SN z dnia 21 listopada 2001, sygn. I CKN 185/01 powołane za zbiorem Lex/

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku są obarczone takimi zasadniczymi /konstrukcyjnymi / wadami .

Są bardzo zwięzłe , a przy tym w zakresie oceny prawnej rażą dowolnością , szczególnie dającą się dostrzec przy porównaniu jej z tymi faktami , które zostały wyeksponowane przez powódki w podstawie faktycznej powództwa dla umotywowania wniosku o odszkodowawczym charakterze dochodzonego roszczenia.

Dane ,. które wynikają z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie są dostateczne do tego aby , jak trafnie podnoszą to skarżące , możliwym było podjęcie merytorycznej , odwoławczej polemiki ze stanowiskiem Sądu.

Jego oczywista ułomność powoduje , iż nie jest możliwa instancyjna kontrola tak umotywowanego orzeczenia.

Bardziej szczegółowo uzasadniając taki wniosek wskazać należy ,iż pomijając już nawet to , że wewnętrzna jego struktura nie jest jasna , skoro ustalenia faktyczne zostały połączone z wnioskami natury prawnej , stad nie wiadomo czy, w danym jego fragmencie Sąd I instancji czyni ustalenia czy też formułuje ocenę prawną charakteru łączących strony relacji umownych, uzasadnienie wyroku nie zawiera jakiejkolwiek oceny zgromadzonych dowodów.

Powoływane są w prawdzie niektóre spośród nich z podaniem miejsca w którym znajdują się w ramach akt / numerów kart / ale ich ocenie , chociażby tych wymienionych przez siebie , Sąd nie poświęca żadnej uwagi.

Brak ten mógłby sugerować , że wszystkie z powołanych źródeł dowodowych uznaje za w pełni wiarygodne , a przy tym pomiędzy sobą zgodne w zakresie treści. Takie [teoretycznie przyjmowane przez Sąd Odwoławczy założenie ] byłoby jednak nieuprawnione, skoro stanowiska stron co do zasadniczych dla rozstrzygnięcia zdarzeń faktycznych były przecież rozbieżne , a największą kontrowersję pomiędzy nimi budziła interpretacja zapisów umownych w tym w szczególności §2 wszystkich zawartych pomiędzy nimi umów.

Brak jest też w motywach wyroku chociażby wzmianki o tym , dlaczego Sąd czyni źródłami ustaleń jedynie wskazaną przez siebie część dowodów , w tym dlaczego inne zostały pominięte.

Zbudowana w sposób niekompletny jest także ta część uzasadnienia zaskarżonego wyroku , w której Sąd niższej instancji zawarł wnioski prawne , składające się na ocenę roszczenia powódek.

Zwracając ponownie uwagę , że wnioski te zostały, w sposób prowadzący do znacznego utrudnienia lektury uzasadnienia , połączone / pomieszane / z wnioskami w zakresie ustaleń , dostrzec należy , że Sąd Okręgowy nie wskazał w jej ramach jakikolwiek merytorycznych powodów dla których uznał , że postanowienie §2 umów miałoby nie mieć dla ukształtowania wzajemnych relacji umownych stron , w tym obowiązków przyjmującego zamówienie co do wprowadzania zmian w tłumaczeniach, żadnego znaczenia.

Sąd odwołał się przy tym zupełnie ogólnikowo do „ kc” nie wyjaśniając co miał na myśli / por. k. 427 akt /.

Tego rodzaju stwierdzenie już tylko z tego powodu jako zupełnie dowolne , czyni tę ocenę , w sposób oczywisty, niepoprawną.

Nie można przy tym tracić z pola widzenia , iż to właśnie postanowienia tego paragrafu umów powódki uznają za źródło swojego roszczenia.

Jak w wynika z apelacji, w tym postawionych zarzutów materialnych / por. strony 2 i 3 środka odwoławczego – k. 434-435 akt / skarżące właśnie w postanowieniu §2 ust. 3 lit e/ oraz §2 ust. 4 umów stron upatrują podstawy do odrębnego zobowiązania , które przyjął na siebie wobec nich K. H. (1) , a nie wywiązawszy się z niego, wyrządził szkodę za którą odpowiada w skali poniesionych przez powódki kosztów związanych ze zleceniem dodatkowych tłumaczeń przez osoby trzecie.

To zagadnienie zatem ma zupełnie podstawowe znaczenie dla oceny ich roszczenia i to jemu Sąd I instancji zobligowany był poświecić zasadniczą część oceny prawnej.

Jej zupełny brak , przy zastąpieniu jej nic nieznaczącym stwierdzeniem o jakim mowa wyżej , jedynie potwierdza ocenę oczywistego naruszenia wskazanej normy procesowej.

Jak wynika z uzasadnienia Sąd Okręgowy dokonał on identyfikacji roszczenia dochodzonego pozwem jako mającego swoją[ ewentualną ] podstawę normatywną w przepisach o odpowiedzialności z tytułu rękojmi lub gwarancji za wady dzieła za które uznaje tłumaczenia zlecone przez M. D. i W. S. i wykonywane przez K. H. (1).

Ale w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest jakikolwiek danych, w oparciu o które taka ocena Sądu I instancji mogłaby zostać przez Sąd Odwoławczy zweryfikowana , tym bardziej , że powódki [ o czym będzie mowa niżej] identyfikowały swoje roszczenie jako wynikające nieprawidłowego wykonania zobowiązań umownych przez pozwanego , a nie stąd , iż dzieła , które wykonał nie miały cech które zamawiające spodziewały się uzyskać.

Sąd nie wskazał dlaczego tak , jak to przyjął , należy kwalifikować to roszczenie , a także dlaczego warunkiem sine non jego ewentualnego uwzględnienia jest przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Brak tych danych tym bardziej upewnia Sąd II instancji w ocenie , że także i ten wniosek w zakresie oceny prawnej roszczenia powódek jest dowolny.

Już te oczywiste nieprawidłowości potwierdzające trafność zarzutu procesowego apelujących są wystarczającymi dla wydania przez Sąd II instancji rozstrzygnięcia kasatoryjnego.

Ta ostatnio wymieniona nieprawidłowość , łączy się ściśle z oceną , iż Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy.

Nierozpoznanie polega na wydaniu przez Sąd niższej instancji orzeczenia, które nie odnosi się do tego, co było przedmiotem roszczenia powoda w zaznaczeniu procesowym albo też na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania lub materialnych i formalnych zarzutów strony przeciwnej.

Może ono być także konsekwencją niepoprawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa niwecząca roszczenie.

Oceny realizacji tej podstawy do ewentualnego wydania przez Sąd II instancji orzeczenia kasatoryjnego należy dokonywać na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

/ por . także wyrażające podobne stanowisko , powołane jedynie dla przykładu , judykaty Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1999r , sygn. II UKN 589/98 oraz z dnia 27 czerwca 2014 , sygn. V CZ 45/14 , powołane za zbiorem Legalis /.

Tak sytuacja ma miejsce w rozstrzyganej sprawie.

Jak wskazywano wyżej , Sąd Okręgowy ocenił żądanie powódek w zupełności abstrahując od tego, w jaki sposób uzasadniały jego im przysługiwanie wobec K. H. (1) , a w szczególności jakie fakty powoływały dla jego usprawiedliwienia.

Zakwalifikował to roszczenie jako potencjalnie oparte na stwierdzeniu wad wykonanych dzieł / tłumaczeń / , których usunięcia K. H. (1) , zdaniem zlecających, bezzasadnie odmówił.

Tymczasem, jak wynika wprost z motywów pozwu powódki podnosiły , że zgodnie z postanowieniami umów zawartych przez strony ujętymi w §2 ust. 3 lit e/ w zw. z ust. 4 / por. k. 23 akt / , wykonawca był zobligowany [ niezależnie od tego jak merytorycznie , pod względem poprawności językowej oceniał poprawki], zamieścić je w materiałach translacyjnych przygotowanych przez siebie. Umieszczenie ich bowiem , będąc obowiązkiem przejmującego zamówienie , pochodząc od recenzenta działającego w imieniu i na rzecz zleceniodawczyni powódek – Akademii (...) w G. , było warunkiem , który decydował o prawidłowym wykonaniu świadczenia , które realizowały W. S. i M. D. na rzecz Akademii. /pozwany miał status podwykonawcy/.

Ponieważ , zdaniem powódek, bezzasadnie odmówił umieszczenia tych poprawek w przygotowanych tekstach , a następnie nie reagował na wezwania do ich zamieszczenia, nieprawidłowo wykonywał swoje zobowiązania wynikające z zawartych umów.

Jest zatem odpowiedzialny odszkodowawczo wobec nich.

Wysokość tego uszczerbku odpowiada łącznej kwocie , która zlecające były zmuszone ponieść na pokrycie kosztów tłumaczeń [ uwzgledniających poprawki wymagane przez Akademię, zamówionych i zrealizowanych przez innych tłumaczy.

Sąd I instancji tak skonstruowane roszczenie procesowe zupełnie pominął w ramach swojej oceny i nie odniósł się do niego , a oddalając powództwo , zweryfikował jako niezasadne roszczenie o innej treści.

Stąd wniosek , że nie rozpoznał przedmiotu sporu / istoty sprawy / , w rozumieniu tego pojęcia wskazanego wyżej, którym posługuje się norma art. 386 §4 kpc. .

O poprawności takiej jak przedstawiona identyfikacji roszczenia procesowego skarżących, świadczą nie tylko zarzuty materialne sformułowane w apelacji oraz ich uzasadnienie powołane przez zleceniodawczynie ale także chociażby to , że wzywając K. H. (1) do dobrowolnego spełnienia świadczenia przed wszczęciem sporu sądowego / pismo datowane na 13 kwietnia 2015r / , określały je jako mające podstawę nie w niezgodności przedmiotu świadczenia pozwanego z umowami z punktu widzenia jego uzgodnionych cech / walorów translacyjno - lingwistycznych / ale w tym , że nieprawidłowo wykonał swoje zobowiązania umowne. / por k. 10 akt/

Na taką też - ewentualnie - podstawę odpowiedzialności pozwanego wskazywał także Sąd Okręgowy w K. , w motywach orzeczenia z dnia 31 stycznia 2017r w sprawie (...)/16 k. 357-360 akt /

Zagadnieniu temu Sąd I instancji nie poświęcił żadnej uwagi.

Mimo , że jego obowiązkiem była ocena wszystkich przesłanek ewentualnej odpowiedzialności pozwanego określonych przez normę art. 471 kc i dopiero w jej ramach stwierdzenie , czy poprawnym jest pogląd powódek zgodnie z którym dla przepisania tej odpowiedzialności , zbędnym jest prowadzenie dowodu z opinii biegłego odpowiedniej specjalności / którego to wniosku dowodowego konsekwentnie , także przed Sądem Apelacyjnym nie formułowały/.

Z tego punktu widzenia zasadniczym elementem tej oceny powinno być to, czy eksponowane przez powódki zapisy §2 umów zawartych przez strony, są samodzielnym źródłem / odrębnego / zobowiązania pozwanego , a K. H. (1) rzeczywiście był zobligowany do umieszczania wskazywanych poprawek do przetłumaczonego przez siebie tekstu bez możliwości ich zakwestionowania z punktu widzenia merytorycznej zasadności, na której braku opiera w głównej mierze obronę procesową przed żądaniem przeciwniczek.

Dopiero ta ocena uczyni potencjalnie niezbędnym dla rozstrzygnięcia przejście w ramach weryfikacji roszczenia powódek na jego dalszy etap, w granicach którego Sąd ocenić powinien ocenić czy odmowa o ile była możliwą , była usprawiedliwiona czy nie i jakie były jej przyczyny. Niezbędnym jest także zweryfikowanie tego, tego czy zaniechanie K. H. (1) pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kosztami w których powódki upatrują powstania po swojej stronie szkody, podlegającej indemnizacji przez byłego kontrahenta.

Już tylko na marginesie Sąd II instancji zauważa , że przeprowadzenie wskazanych ocen i sformułowanie wniosków prawnych w odniesieniu do roszczenia będącego przedmiotem sporu stron wymaga ponownej analizy zgromadzonych dowodów , a ewentualnie przeprowadzania innych wskazanych przez strony, które mają prawo odnieść się [ po raz pierwszy ] do tak zidentyfikowanego roszczenia procesowego.

Ocena tego roszczenia przez Sąd Odwoławczy , w ramach której prowadziłby [ na nowo ]postępowanie dowodowe , dowody te oceniał oraz dokonywał subsumpcji relewantnych norm prawnych do ustalonych okoliczności , po raz pierwszy i równocześnie ostateczny, co wykluczałoby, w tych okolicznościach , zagwarantowaną w ustawie procesowej możliwość odwoławczej weryfikacji decyzji podejmowanych w ramach postępowania rozpoznawczego, nie dałoby się pogodzić z konstytucyjną regułą gwarancyjną dwuinstancyjnego postępowania sądowego

Dlatego Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku , na podstawia art. 386§4 kpc w zw. z art. 471 kc.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Regina Kurek SSO / del/ Kamil Grzesik