Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 669/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2020 roku w sprawie sygn. akt. II K 837/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa postępowania (zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego J. S.), a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez:

- przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, w sposób dowolny, a nadto, nie oparcie podstawy rozstrzygnięcia o całokształt okoliczności ujawnionych w toku sprawy, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, a przejawiającą się w błędnej ocenie zachowania oskarżonego poprzez przyjęcie, iż próbował on razem z B. M. stworzyć wspólną wersję wydarzeń z dnia 01 stycznia 2015 roku i doprowadzić do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia B. M., podczas gdy właściwa ocena okoliczności sprawy, wyjaśnień oskarżonego, opinii sporządzonych przez biegłych ds. pożarnictwa R. P. i Z. J., pisma Zakładu (...) S.A. winna prowadzić do wniosku, iż oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił, bowiem przyczyny zdarzenia na które wskazywał oskarżony nie zostały wykluczone przez biegłych wydających opinie w niniejszej sprawie;

- przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, w sposób dowolny, a nadto, nie oparcie podstawy rozstrzygnięcia o całokształt okoliczności ujawnionych w toku sprawy, mogące mieć wpływ na treść orzeczenia, a przejawiającą się w błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonego oraz wyjaśnień złożonych przez B. M. w (...) S.A. oraz odmowę nadania im właściwego znaczenia, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii sporządzonych przez biegłych ds. pożarnictwa jednoznacznie wynika, że wersja wydarzeń przedstawiona przez oskarżonych jest jak najbardziej wiarygodna i nie może być wykluczona,

- przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, w sposób dowolny, poprzez nadanie niewłaściwego znaczenia zeznaniom świadka S. N., podczas gdy zeznania tego świadka nie są zeznaniami co do faktów dotyczących zdarzenia lecz wnioskami i sugestiami świadka, który w swoich zeznaniach przyjmuje rolę biegłego, bowiem ocenia on manewry wykonywane przez B. M. na nieruchomości przy ul. (...), wypowiada się co do uszkodzeń kabla, na temat jego montażu,

- przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, w sposób dowolny, poprzez nadanie niewłaściwego znaczenia zeznaniom świadka M. R., podczas gdy zeznania tego świadka nie mogą przesądzać o przyczynie pożaru, nawet jeśli wykonywał on różne prace elektryczne na terenie starej mleczarni i zna sposób zasilania poszczególnych budynków, bowiem nie posiada on wiadomości specjalistycznych z zakresu pożarnictwa, a jego zeznania pozostają w sprzeczności z opiniami sporządzonymi przez biegłych R. P. i Z. J., którym Sąd nie odmówił wiarygodności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Przypomnienia też wymaga (w kontekście zarzutów wyartykułowanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonego J. S.), że w świetle ugruntowa­nego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Tymczasem w sprawie nie występują tego rodzaju wątpliwości, które niweczyłyby prawidłową ocenę dowodów i trafne ustalenia faktyczne. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada, nie nakłada na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Nie budzi bowiem zastrzeżeń okoliczność, że tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 k.p.k. winien mieć Sąd, a nie strona postępowania.

W aspekcie powyższego stwierdzić należy wyraźnie, że analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie.

Zważywszy na powyższe apelacja obrońcy oskarżonego J. S. nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, ale też i zgromadzonych dokumentów. W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu J. S. (ale też oskarżonemu B. M., o czym będzie mowa poniżej) zrealizowania znamion czynu mu przypisanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia co do zasady wszystkich dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do szczegółów, wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez skarżącego, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w rozważaniach swych nie pominął żadnego z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, każdy z nich w sposób zwięzły omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił i tym samym nie uczynił tego z pogwałceniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. W tym kontekście zważyć należy, iż sąd odwoławczy nie podzielił tezy skarżącego, jakoby błędnie Sąd I instancji wyraził przekonanie, że o sprawstwie oskarżonego dowodzi między innymi treść opinii biegłego R. P. oraz treść opinii biegłego Z. J.. Skarżący wadliwie i arbitralnie interpretuje (jednocześnie w zupełnym oderwaniu od innych dowodów) - powołując się na okoliczność, że w/w biegli do spraw pożarnictwa nie byli w stanie jednoznacznie ustalić przyczyn powstania pożaru - jakoby brak podstaw do przypisania oskarżonemu J. S. sprawstwa inkryminowanego mu czynu. Bowiem Sąd meriti niezwykle dokładnie przeanalizował treść tych opinii (o czym świadczą konkluzje zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku), oraz osobowych źródeł dowodowych i dostrzegł, że opinia biegłego Z. J. zawiera kilka hipotez dotyczących okoliczności powstania pożaru. Przede wszystkim podkreślić należy, że biegły ten wykluczył - i słusznie dostrzegł to Sąd Rejonowy - możliwość powstania pożaru z uwagi na zwarcie (zgodnie z wersją wydarzeń lansowaną przez oskarżonego J. S.) z uwagi na brak prądu na terenie bazy – brak zasilania i stanowisko swe obszernie uargumentował. Jednocześnie opinie w/w biegłych korespondują ze sobą w zakresie hipotezy dotyczącej możliwości, że po odłączeniu zasilania i braku nadmuchu w piecu wzrosło stężenie gazów spalinowych i nastąpił ich wybuch. W tym miejscu podkreślić należy, że świadkowie M. K., M. G., D. L. wskazywali na długotrwałą przerwę w dostawie prądu, a co istotne świadek M. G. zeznał, że podczas obchodu „po godzinie 11.00 usłyszał brzęk tłuczonej szyby i po chwili zauważył wydobywający się z pomieszczenia kotłowni dym i ogień z poddasza budynku”. Skarżący pozostaje również w oczywistym błędzie - jeśli zważyć na argumentację Sądu Rejonowego - wskazując, jakoby Sąd meriti niewłaściwe znaczenie przydał zeznaniom świadka S. N. i podnosząc, że zeznania tego świadka nie są zeznaniami co do faktów dotyczących zdarzenia lecz wnioskami i sugestiami świadka, który w swoich zeznaniach przyjmuje rolę biegłego. W świetle treści zeznań świadków M. K., M. G., D. L. i M. R., a także rozbieżności w prezentowanych przez oskarżonego J. S. wersjach zdarzenia wskazać należy, że Sąd meriti dokonał wyważonej i racjonalnej oceny zeznań świadka S. N.. Bowiem Sąd Sąd I instancji ocenił jako co do zasady wiarygodny dowód w sprawie, przy czym, niewątpliwie miał też w polu widzenie (i właściwie to wyartykułował), iż pomimo, że świadek ten jest przedstawicielem ubezpieczyciela (i zdaniem apelanta jest zainteresowany korzystnym dla tego organu rozstrzygnięciem w sprawie), jego relacje są logiczne i można je zobiektywizować. Bowiem zeznania tego świadka korespondują nie tylko z depozycjami świadka M. R., ale przede wszystkim znajdują potwierdzenie w treści opinii biegłego sądowego Z. J., którą sąd również uznał za wiarygodną. W ocenie Sądu odwoławczego świadek ten będący Inspektorem (...), posiadający specjalistyczne wykształcenie, w sposób uprawniony formułował swe wnioski, a jego zeznania, z uwagi na okoliczność korespondowania z większością w/w materiału dowodowego, mogą stanowić źródło do czynienia na ich podstawie ustaleń w sprawie. W aspekcie powyższego, słusznie również Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne - stanowiące skonstruowaną linię obrony - wyjaśnienia J. S. odnośnie tego co było przyczyną zaistnienia pożaru przy ul. (...) w T.. Podkreślić należy, że pryzmat zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego należało również zdeprecjonować wyjaśnienia oskarżonego J. S., jakoby po przybyciu na teren posesji wytypował on sprawcę po analizie śladów bieżnika pozostawionych na śniegu i nie miał żadnych wątpliwości, mimo, że parkuje tam wiele pojazdów, że to był pojazd właśnie należący do drugiego oskarżonego B. M.. W tym kontekście Sąd Rejonowy - wbrew poglądowi apelanta - prawidłowo ocenił relacje świadka M. R.. Tenże świadek wszak wskazał, że „słupy oświetlenia ulicznego znajdujące się przy zjeździe z ulicy (...) do drogi dojazdowej do mleczarni (zwyczajowo jest tak nazywany teren należący do oskarżonego J. S.) nie mają żadnego wpływu na zasilanie terenu mleczarni, a w rejonie tego skrzyżowania brak jest słupa energetycznego, który odpowiadałby za zasilanie energetyczne mleczarni”. Nadto, świadek ten też zeznał, że w dniu 1 stycznia 2015 roku jako dyspozytor (...) nie odebrał żadnego zgłoszenia o awarii sieci energetycznej w rejonie skrzyżowania ulicy (...) z drogą dojazdową do mleczarni. Wreszcie nie sposób nie zauważyć, że świadek ten jako osoba jedynie współpracująca z oskarżonym J. S., w przeciwieństwie do świadków zatrudnionych w firmie oskarżonego, nie posiadał interesu w prezentowaniu wersji bezwzględnie korzystnej dla oskarżonego. Nieuprawnione jest zatem wywodzenie przez skarżącego, jakoby niesłusznie zostały uznane za wiarygodne depozycje świadka M. R..

Faktem jest, że w przedmiotowej sprawie nie ujawniono żadnego dowodu, który bezpośrednio wskazywałby na sprawstwo oskarżonego J. S. (a także oskarżonego B. M.) w zakresie zarzucanego mu przestępstwa. Nie oznacza to jednakże, że z góry można zdyskwalifikować tezę aktu oskarżenia. Należy mieć przecież na względzie, że również i dowód z poszlak może stanowić pełnowartościowy dowód winy, jeżeli ujawniony w sprawie ich zespół, doprowadzi w sposób niewątpliwy – to jest w sposób wyłączający jakąkolwiek inną racjonalną wersję zdarzenia – do wniosku, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 1973 r. (III KR 243/73, opubl. OSNKW 1974/2/33), ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktyczne, istotnie wystąpiły.

W aspekcie powyższego, Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej, logicznej i trafnej oceny zebranych w sprawie dowodów, a następnie prawidłowo ustalił stan faktyczny, a skoro ocena dowodów i wnioski z niej wypływające były prawidłowe, to zarzut ten jest całkowicie bezpodstawny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. od zarzucanego czynu oraz zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów zastępstwa radcowskiego za obie instancje według norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny, albowiem kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił w sposób wyczerpujący i trafny zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonego J. S. za winnego przypisanego mu czynu. Argumentacja zaprezentowana w uzasadnieniu nie budzi zastrzeżeń i w związku z tym, Sąd odwoławczy podziela zapatrywania Sądu Rejonowego oraz poczynione przezeń ustalenia faktyczne.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku (zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego J. S.) polegający na przyjęciu, że:

- oskarżony J. S. popełnił przestępstwo oszustwa na szkodę (...) S.A. w W., gdyż swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 286 § 1 k.k., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oceniony według zasad logicznego myślenia powinien był prowadzić do odmiennych wniosków i wydania wyroku uniewinniającego,

- przyczyną pożaru była okoliczność, iż po odłączeniu zasilania i braku nadmuchu w piecu wzrosło stężenia gazów spalinowych i nastąpił ich wybuch,

- świadek M. G. był naocznym świadkiem pożaru,

- oskarżony J. S. nie posiadał własnego ubezpieczenia i na skutek poniesionej szkody chciał skorzystać z ubezpieczenia B. M.,

- oskarżony próbował stworzyć wspólną z B. M. wersję wydarzeń i doprowadzić do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia B. M..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, a także w sposób trafny i syntetyczny ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego J. S., a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego J. S. w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Nie powielając argumentacji, którą sąd odwoławczy przedstawił w punkcie 3.1 i częściowo 3.3 zważyć dodatkowo należy, iż na kanwie tej sprawy należało uwzględnić również okoliczność, że oskarżonych B. M. i J. S. łączy wieloletnia współpraca i więź koleżeńska. Budynek, który w wyniku pożaru uległ zniszczeniu, był dopiero oddany do użytku i nie posiadał jakiegokolwiek ubezpieczenia, tak samo pojazdy, które uległy spaleniu (wyjaśnienia oskarżonego J. S.), zaś straty oszacowane przez w/w oskarżonego były znaczne – łącznie kwota około 150.000 złotych. Nie ulega więc wątpliwości, że w sytuacji braku sprawcy szkody, nie doszłoby w sprawie do wypłaty jakiegokolwiek świadczenia odszkodowawczego. Podnieść należy, że w sprawie znajduje się dowód w postaci bilingu rozmów telefonicznych z telefonu należącego do oskarżonego B. M.. Z dokumentu tego wynika, że w/w oskarżony w dniu zdarzenia 1 stycznia 2015 roku od godziny 7.55 do 8.47 trzykrotnie bezskutecznie usiłował nawiązać kontakt telefoniczny z oskarżonym J. S.. Do nawiązania tego kontaktu doszło o godzinie 13.58. W/w kolejno do godziny 18.37 nawiązali ze sobą kilkunastokrotnie połączenia telefoniczne, niektóre trwające ponad godzinę. Tymczasem oskarżony J. S. w swych wyjaśnieniach nie wspomina o powyższym, zaś z treści jego wyjaśnień wynika, że o pożarze dowiedział się od K. S. oraz policji.

A zatem, odnosząc się do wyartykułowanych przez skarżącego zarzutów - koncentrujących się na wykazaniu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść - w realiach niniejszej sprawy postępowanie dowodowe i przyjęte w jego wyniku przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne jednoznacznie wskazują, że oskarżony J. S. dopuścił się popełnienia przypisanego mu przestępstwa stypizowanego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. od zarzucanego czynu oraz zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów zastępstwa radcowskiego za obie instancje według norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, wskutek naruszenia art. 7 k.p.k., który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i uznanie, iż oskarżony działał z zamiarem, aby oskarżony J. S. dokonał czynu zabronionego i swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie, w sytuacji, gdy prawidłowo dokonana analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony nie działał w takim celu, bowiem przebieg zdarzenia z jego udziałem polegający na zerwaniu linii energetycznej został mu wmówiony przez oskarżonego J. S. w późniejszym czasie albowiem na etapie postępowania likwidacyjnego B. M. wyjaśnił, że nie zerwał przedmiotowej linii (zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego B. M.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższego zarzutu - w ocenie sądu odwoławczego niezasadnego - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. L.). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, L.; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, L.). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne, które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy, aby uniknąć dublowania ocen sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do zapatrywań zaprezentowanych w punkcie 3.1 i 3.2. Dodatkowo zważyć należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo odniósł się do materiałów prezentowanych w toku postępowania likwidacyjnego (i wersji oskarżonego J. S. prezentowanej w postępowaniu sądowym), jakoby do spornego pożaru miało dojść w wyniku manewru cofania, jakiego na posesji miał dokonać B. M. kierując samochodem ciężarowym (zahaczenia kabiną pojazdu o kabel energetyczny usytuowany przy budynku i spowodowanie tym zwarcia instalacji przy sterowniku pieca). W istocie, należało mieć na uwadze, że wyjaśnienia J. S. (bowiem oskarżony B. M. odmówił składania wyjaśnień) faktycznie się rozmijały nie tylko co do miejsca, w którym miało dojść do naruszenia kabla energetycznego, jak też co do faktu, czy doszło do jego zerwania. Wszak B. M. twierdził (w postępowaniu likwidacyjnym w złożonym oświadczeniu stanowiącym podstawę do wystąpienia o odszkodowanie), że kabla nie zerwał, a po jego naruszeniu doszło do „błysku podobnego do wystrzału petardy” (przypomnieć należy w tym miejscu też o sugerowanym braku wówczas zasilania energetycznego). Nadto, B. M. wskazywał wówczas, że do zahaczenia o kabel przy narożniku budynku górnym narożnikiem kabiny samochodu na wysokości 2, 9 m, zaś z z pomiarów dokonanych przez likwidatora szkody wynikało, że naczepa pojazdu posiada wysokość 4,6 m, co dowodziło, że do ewentualnego naruszenia kabla doszłoby na wysokości połowy kabiny kierującego pojazdem, tzn. „na wysokości wzroku” w/w oskarżonego. Tym samym, słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy, że oskarżony J. S. prezentował wersję, że kabel został zerwany i niezwłocznie doszło do jego naprawy poprzez łączenie. Wyjaśnienia te stały niestety w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadka M. R.. Także z zeznań pełniących w dniu zdarzenia służbę portierów (M. G. i M. K.) nie wynikało, aby zaobserwowali oni uszkodzenia linii wysokiego napięcia na terenie posesji. W tym miejscu wskazać należy na zeznania świadka M. R. – dyspozytora (...), z których wynika, że sporny przewód nie zasila budynku diagnostyki, ani kotłowni, w której doszło do pożaru. Posiada on dodatkowo odrębne zabezpieczenie bezpiecznikowe niezależne od zasilania diagnostyki i kotłowni. Świadek jest jedynym elektrykiem, z którego usług korzystał oskarżony J. S.. M. R. był też naocznym świadkiem dogaszania pożaru i świadek ten zeznał, że w dniu 1 stycznia 2015 roku nie dokonywał żadnych napraw na terenie posesji, nie zaobserwował, aby kabel był zerwany. Świadek relacjonował również, że „kabel od samego początku był łączony, a naprawy tego kabla dokonał dopiero w lipcu 2015 roku”. Poza tym , także pracownicy firmy oskarżonego J. S. nie wskazywali w swych zeznaniach na okoliczność wykonywania jakichkolwiek napraw elektrycznych bezpośrednio po pożarze.

Reasumując obrońca oskarżonego B. M., wdając się w polemikę z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji, podjął nieskuteczną próbę wyjaśnienia, dlaczego poczynione przez ten sąd ustalenia miałyby naruszać zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy lub doświadczenia życiowego. Akta sprawy pozwalają na dokonanie oceny, iż Sąd I instancji, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie dowody ujawnione w postępowaniu, a także prawidłowo je ocenił. Orzekając na podstawie tych dowodów, sąd wziął pod uwagę wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie. Powyższe nakazuje zarzut skarżącego ocenić jako niezasadny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz nieobciążanie oskarżonego wydatkami poniesionymi w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.4.

Błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez nie orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez z urzędu adwokata w postępowaniu odwoławczym w sprawie o sygn. akt IV Ka 504/18 rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim (zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego B. M.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zważyć należy, iż Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim rozstrzygając sprawę IV Ka 504/18 - na skutek apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 30 kwietnia 2018 roku w sprawie II K 967/15 - wyrokiem z dnia 11 września 2018 roku postanowił uwzględnić wniosek obrońcy z urzędu o przyznanie mu honorarium za obronę w instancji odwoławczej. Wprawdzie powyższy wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim został uchylony, a sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, niemniej jednak sąd odwoławczy uznał wówczas, że nie byłoby słuszne, aby obrońca z urzędu oczekiwał na zasądzenie wynagrodzenia za udział w rozprawie odwoławczej do czasu wydania ponownego wyroku sądu I instancji, gdyż wynagrodzenie za świadczoną pracę powinno być zasądzane bez zbędnej zwłoki, a taka zachodziłaby w przedstawionym wariancie. (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 30.06.2009r., II AKa 92/09, L.). Tym samym, powyższy wyrok sądu odwoławczego w sposób jednoznaczny ustalił wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu w sprawie IV Ka 504/18 przyznając obrońcy kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony świadczonej z urzędu oskarżonemu B. M. i nie było potrzeby ponownie - w sprawie II K 837/18 Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim - rozstrzyganie w tym przedmiocie, albowiem podstawę do wypłaty wynagrodzenia obrońcy w tym zakresie stanowi powyższe orzeczenie sądu odwoławczego.

Wniosek

Wniosek o powiększenie wynagrodzenia obrońcy o kwotę 516,60 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynów inkryminowanych oskarżonym w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonych w zakresie popełnienia przypisanych im przestępstw, subsumcji prawnej ich zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonych kar. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonych, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

W oparciu o art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., art 2 ust.1 pkt 3, art. 3 ust. 1, art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 663) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę po 2.180 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Na kwotę zasądzoną tytułem zwrotu wydatków złożyły się: zryczałtowane koszty doręczeń - 10 złotych od oskarżonego. Bowiem sytuacja materialna oskarżonego (posiadanie dochodów z działalności gospodarczej w wysokości 9.000 złotych miesięcznie) nawet w sytuacji posiadania na utrzymaniu osób najbliższych wskazuje, że przy wykazaniu minimum dobrej woli i chęci uiszczenia należności na rzecz Skarbu Państwa będzie w stanie to uczynić (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

4

W oparciu o art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., art 2 ust.1 pkt 2, art. 3 ust. 1, art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 663) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego B. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 526,60 złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę po 370 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Na kwotę zasądzoną tytułem zwrotu wydatków złożyły się: zryczałtowane koszty doręczeń - 10 złotych od oskarżonego oraz wynagrodzenie obrońcy z urzędu. Bowiem sytuacja materialna oskarżonego (posiadanie dochodów z działalności gospodarczej w wysokości 10.000 złotych miesięcznie) nawet w sytuacji posiadania na utrzymaniu osób najbliższych (jedno dziecko) wskazuje, że przy wykazaniu minimum dobrej woli i chęci uiszczenia należności na rzecz Skarbu Państwa będzie w stanie to uczynić (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2020 roku w sprawie sygn. akt. II K 837/18.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego B. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 17 lipca 2020 roku w sprawie sygn. akt. II K 837/18.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana