Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

15 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Skibińska

Protokolant: Katarzyna Jagiełło

po rozpoznaniu 6 czerwca 2019 r., 12 września 2019 r., 15 października 2019 r., 14 listopada 2019 r., 26 listopada 2019 r., 5 grudnia 2019 r., 16 stycznia 2020 r., 25 lutego 2020 r., 16 czerwca 2020 r. 27 sierpnia 2020 r., 1 października 2020 r.

s p r a w y : M. P.

syna Z. i J. zd. J.

ur. (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w J., 26.07.2014r. – 02.05.2018r. uporczywie nie wpłacał w terminie należnego zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28) za 2014r. w kwocie 53,852 zł., podatku dochodowego (PIT – 36L) za 2015r. – 2017r. w kwocie łącznej 103.880 zł., podatku od towarów i usług za czerwiec 2014r., - maj 2017. W łącznej kwocie 238.980 zł., powyższe stanowi naruszenie przepisu z art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r. poz. 361 zm.), przepisu art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., poz. 1054 zm.), przepisu art. 21 ustawy z dnia 20.11.1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 144 poz. 930 zm.),

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k.s.

I.  uznaje oskarżonego M. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 57 § 1 k.k.s. za to na podstawie art. 57 § 1 k.k.s. wymierza mu karę 10 000 ( dziesięciu tysięcy) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwalnia w całości oskarżonego M. P. od kosztów sądowych w tym opłaty.

Sygn. akt II W 328/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. prowadził działalność gospodarczą. W okresie pomiędzy 26 lipca 2014 a 02 maja 2018 pomimo ciążącego na nim obowiązku M. P. nie wpłacał w terminie należnego zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28) za rok 2014 w kwocie 53,852 zł., podatku dochodowego (PIT – 36L) za lata 2015 – 2017 w kwocie łącznej 103.880 zł., podatku od towarów i usług za okres od czerwca 2014 do maja 2017 w łącznej kwocie 238.980 zł..

Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 15, lista zaległości wraz z odsetkami – k. 6-8.

M. P. nie był uprzednio karany.

Dowód: dane o niekaralności – k. 16.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. P. częściowo przyznała się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał on, że nie zapłacił podatku za rok 2016 Sąd ocenił za wiarygodne, albowiem korespondują one z dokumentacją dotyczącą jego zaległości. Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego, że nie zapłacił podatku za rok 2017 albowiem wyegzekwowano od niego niesłusznie dwukrotnie tytuł wykonawczy, gdyż nie znajduje to potwierdzenia w materiale dowodowym.

Treść dokumentów zawartych w aktach sprawy nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, gdyż zostały one sporządzone w prawidłowy sposób, przez osoby posiadające ku temu stosowne uprawnienia, a ich treść nie była w toku postępowania kwestionowana

M. P. jest zdolny do zawinienia. Osiągnął on odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miał możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu. Nie była niepoczytalny, jak również nie pozostawała w usprawiedliwionym błędzie co do bezprawności czynu lub okoliczności ją wyłączającej. Działała w normalnej sytuacji motywacyjnej, nie pozostawał w stanie wyższej konieczności, nie działał w warunkach obrony koniecznej.

Art. 57 § 1 k.k.s. stanowi, iż podatnik, który uporczywie nie wpłaca w terminie podatku, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Sprawstwo oskarżonego nie budzi wątpliwości. M. P. pomimo obowiązku uporczywie nie wpłacał w terminach należnych podatków wyszczególnionych w zarzucie, w postaci zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych (PIT-28) za rok 2014 w kwocie 53,852 zł., podatku dochodowego (PIT – 36L) za lata 2015 – 2017 w kwocie łącznej 103.880 zł., podatku od towarów i usług za okres od czerwca 2014 do maja 2017 w łącznej kwocie 238.980 zł, stanowi naruszenie przepisu z art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r. poz. 361 zm.), przepisu art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., poz. 1054 zm.), przepisu art. 21 ustawy z dnia 20.11.1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 144 poz. 930 zm.). Czynem tym wypełnił znamiona czynu określonego w art. 57 § 1 k.k.s.

Korzystanie przez oskarżonego z dobrodziejstwa rozłożenia należności podatkowych na raty nie zwalnia oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. Oskarżony i jego obrońca w żaden sposób nie wykazali, że należności wskazane w zarzucie sąd przyjęte nieprawidłowo.

Konsekwencją zakwalifikowania czynu oskarżonego z art. 57 § 1 k.k.s. jest zagrożenie karą grzywny za wykroczenie skarbowe. Dokonując wymiaru kary Sąd miał na uwadze okoliczności łagodzące i obciążające wobec oskarżonego. Okolicznością łagodzącą była dla oskarżonego jego uprzednia niekaralność. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności obciążających. Dokonując wymiaru kary Sąd nie mógł jednak tracić z pola widzenia wysokości nie uiszczonych podatków. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, iż karą odpowiednią wobec oskarżonej będzie kara grzywny w wysokości dziesięciu tysięcy złotych. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara uświadomi mu naganność tego typu postępowania oraz winna zapobiec popełnianiu przestępstw w przyszłości, jak również spełni swe cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze znaczne zaległości podatkowe obciążające oskarżonego Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w całości.