Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa 284/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 03.08.2020r. w sprawie IIK 1056/19

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonych adw. E. P.-P.:

Ten z obrońców wyrokowi zarzucił:

1. w stosunku do oskarżonej M. (...):

a) w zakresie czynu z pkt I. wyroku:

aa) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k.:

- polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań pokrzywdzonych J. S. (1) i J. S. (2) niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i jednocześnie sprzecznej z zeznaniami pozostałych świadków przesłuchanych w sprawie, poprzez uznanie ich zeznań w zakresie opisywanych przez nich zdarzeń, których miała dopuścić się oskarżona (pomawianie pokrzywdzonych wśród sąsiadów) za wiarygodne, w sytuacji gdy żaden ze świadków (sąsiadów z klatki) okoliczności tych nie potwierdził, zaś sami pokrzywdzeni nie wskazali przed którymi sąsiadami rzekomo byli pomawiani, skąd mają taką wiedzę, oraz jak często i w jakim konkretnie okresie miały miejsce zarzucane oskarżonej zachowania;

- polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonego J. S. (1) i J. S. (2) poprzez uznanie, że oskarżona dopuszczała się względem pokrzywdzonych J. i J. S. (2) zachowań takich jak obrażanie, podczas gdy z zeznań pokrzywdzonego J. S. (1) wynika bezpośrednio, że nie ma z oskarżonymi żadnego kontaktu, nie rozmawia z nimi, zaś J. S. (2) zeznając wskazała wprost, że „prosto w oczy oskarżeni do mnie tak (tj. obraźliwe) nie mówili”, co doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w sprawie i uznanie, iż oskarżona we wskazanym czasokresie obrażała pokrzywdzonych;

- polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonej J. S. (3), świadków Ł. O., P. S. (1), M. O. (1), P. S. (2), B. N., Ł. M., i uznaniu tych dowodów jako podstawę ustalenia okoliczności faktycznych przypisanego oskarżonej czynu, podczas gdy świadkowie ci wskazywali jedynie, ze między oskarżonymi a pokrzywdzonymi jest trwający od dawna konflikt, nie wskazując, by jakiekolwiek zachowania oskarżonej wobec pokrzywdzonych J. i J. S. (2) miały miejsce w okresie od stycznia do września 2019 r., jakie to były zachowania, jak często miały miejsce, i że w tym okresie w ogóle byli świadkami nieprawidłowych zachowań oskarżonej wobec pokrzywdzonych - J. i J. S. (1);

- polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonych oraz świadków: Ł. O., P. S. (1), M. O. (1), P. S. (2), B. N., Ł. M., E. G. (1) prowadzącej do uznania, iż zachowania oskarżonej nosiły znamię uporczywości, podczas gdy dowody w postaci zeznań tak pokrzywdzonych, jak i świadków nie pozwalają na kategoryczne ustalenie – przede wszystkim - czy zdarzenia zarzucane oskarżonej faktycznie miały miejsce (żaden ze świadków nie potwierdził, że pokrzywdzeni byli pomawiani, zaś swą wiedzę czerpią wyłącznie z przekazu pokrzywdzonych lub w ogóle nie mają wiedzy na ten temat), czy rzekome zachowania miały miejsce w inkryminowanym okresie, czy też jak często miały miejsce oraz na czym polegały;

- polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań pokrzywdzonych J. S. (1) i J. S. (2) niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania poprzez wyciągnięcie z treści zeznań - na zasadzie niedopuszczalnego domniemania - nieprawidłowego wniosku i uznanie, iż u wskazanych pokrzywdzonych zachowania M. (...) wzbudzały uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, przy czym pokrzywdzeni ci nie wskazywali, że w jakikolwiek sposób (nawet w subiektywnym odczuciu) obawiają się oskarżonej, a są jej zachowaniami jedynie zmęczeni a także, że oskarżona istotnie naruszyła prywatność pokrzywdzonych wskutek swoich zachowań w sytuacji, gdy z zeznań pokrzywdzonych jak i świadków nie wynika, by prywatność pokrzywdzonych w jakikolwiek sposób została naruszona, a tym bardziej w sposób istotny, co doprowadziło do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w sprawie, mających wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie iż rzekome zachowania oskarżonej wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyły ich prywatność;

b) w zakresie czynu z pkt. II. wyroku:

ba) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k,:

- polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonej K. O. oraz dowodu z zeznań świadka Ł. O. poprzez niepoparte treścią wskazanych dowodów uznanie, iż pokrzywdzona przyjeżdżając do rodziców czuła się nieustannie obserwowana przez oskarżoną wiązało się to z występującym u niej dużym stresem, nie potrafiła sobie poradzić z takim rodzajem prześladowania, reagowała silnym pobudzeniem i nerwowością a jednocześnie trudnościami w skupieniu myśli i działaniu, jej stan napięcia i obawy, gdy przyjeżdżała do rodziców był bardzo wysoki, zachowanie oskarżonej wzbudzało u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia i naruszało jej prywatność, podczas gdy pokrzywdzona i świadek w toku postępowania nie wskazywali, by pokrzywdzona w jakikolwiek sposób obawiała się oskarżonej, co objawiałoby się u niej odczuciami opisanymi powyżej, przy czym z zeznań pokrzywdzonej wynika wprost, że czuła się ona urażona kierowanymi do niej wyzwiskami, zaś rzekome zachowania oskarżonej „denerwowały” pokrzywdzoną i „zaczęły jej przeszkadzać”, nie zaś wzbudzały jakiekolwiek obawy; ponadto pokrzywdzona nie wykazała, by doszło do jakiegokolwiek naruszenia prywatności pokrzywdzonej, a tym bardziej naruszenia istotnego;

- polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu w postaci zeznań pokrzywdzonej oraz świadków: J. S. (2), J. S. (1), J. S. (3), P. S. (1), Ł. M., M. P. (1), poprzez uznanie za uporczywe zachowań oskarżonej, wskazując iż oskarżona regularnie „zaczepiała" pokrzywdzoną na klatce schodowej, wyzywając ją słowami wulgarnymi oraz pokazując obraźliwe gesty, podczas gdy świadkowie oraz pokrzywdzona opisywali w toku rozprawy jedynie jednostkowe zachowania tego typu, przy czym sama pokrzywdzona opisywała wyłącznie dwa zdarzenia z udziałem oskarżonej, a ponadto świadkowie z rodziny pokrzywdzonej nie posiadali w ogóle szczegółowych informacji odnośnie ilości zdarzeń, ich częstotliwości, zaś wiedzę swą czerpali wyłącznie od pokrzywdzonej, stąd też wskazania świadków odnośnie tego, że zdarzenia te miały miejsce kilka razy w tygodniu sad powinien potraktować z ostrożnością nie zaś uznawać je za podstawę dokonania ustaleń faktycznych;

bb) przy czym powyższe uchybienia w konsekwencji doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych prowadzących do uznania, iż zachowania oskarżonej były nagminne i doprowadziły do wzbudzenia u pokrzywdzonej poczucia obawy uzasadnionej okolicznościami oraz istotnie naruszyły jej prywatność w sytuacji, gdy poza twierdzeniami pokrzywdzonej brak jest jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie, że zdarzenie tego typu miało miejsce więcej niż jeden raz, a także brak jest chociażby wzmianki pokrzywdzonej odnośnie wystąpienia po jej stronie skutku w postaci poczucia obawy oraz istotnego naruszenia prywatności;

c) w zakresie czynu z pkt. III wyroku:

ca) naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia tj. art 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonych J. S. (3), J. S. (2), J. S. (1), K. O. oraz świadków P. S., P. S. (1) i M. O. (2) prowadzącej do uznania, iż:

- dochodziło do sytuacji polegających na obrażaniu J. S. (3) w miejscach publicznych w sytuacji, gdy żaden ze świadków przesłuchanych w sprawie nie potwierdził, by był bezpośrednim świadkiem takiego zdarzenia, zaś wszelkie ustalenia faktyczne oparte zostały wyłącznie na zeznaniach pokrzywdzonej J. S. (3), która to nie potrafiła precyzyjnie wskazać ile razy doszło do takiej sytuacji, co dokładnie mówiła oskarżona, oraz na zeznaniach świadków, którzy wiedzę swą czerpią wyłącznie z przekazu pokrzywdzonej;

- oskarżona działała uporczywie - regularnie wielokrotnie zbliżając się do J. S. (3) i nie dając jej spokoju ani wytchnienia obrażając ją podczas gdy świadek P. S. (2) (mąż pokrzywdzonej) wskazał, że sytuacja tego typu miała miejsce dwa - trzy razy, jak również sama pokrzywdzona nie wskazała ile razy sytuacja taka się powtórzyła, natomiast pozostali świadkowie posiadali nikłą wiedzę dotyczącą zdarzenia - opartą jedynie na przekazie J. oraz P. S. (2) i nie byli świadkami żadnej tego typu sytuacji z udziałem pokrzywdzonej oraz oskarżonej;

- pokrzywdzona pozostawała w dużym napięciu spowodowanym niepokojem i obawą zachowania oskarżonej wywołały u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i naruszały istotnie jej prywatność, podczas gdy pokrzywdzona nigdy nie wskazała, by chociaż w niewielkim stopniu obawiała się oskarżonej bądź tego, co może się wydarzyć z jej udziałem, co potwierdził również jej mąż - świadek P. S. (2), który stwierdził jedynie że cyt: „jesteśmy zmęczeni tą sytuacją jak również jest nam przykro", a ponadto pokrzywdzona nie wykazała by w jakikolwiek sposób naruszona została jej prywatność - chociażby w niewielkim stopniu, zaś z zeznań pozostałych świadków również nie wynika, by J. S. (3) pozostawała chociażby w subiektywnym poczuciu zagrożenia w związku z rzekomymi zdarzeniami;

cb) przy czym powyższe uchybienia w konsekwencji doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych prowadzących do uznania, iż zachowania oskarżonej miały miejsce, były nagminne i doprowadziły do wzbudzenia u pokrzywdzonej poczucia obawy uzasadnionej okolicznościami oraz istotnie naruszyły jej prywatność w sytuacji, gdy poza twierdzeniami pokrzywdzonej brak jest jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie, że zdarzenie tego typu miało miejsce, a także brak jest chociażby wzmianki pokrzywdzonej odnośnie wystąpienia po jej stronie skutku w postaci poczucia obawy oraz istotnego naruszenia prywatności;

2. w stosunku do oskarżonego J. Z.:

a) naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k,:

aa) polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci zeznań J. i J. S. (2), oraz świadków B. N., A. Z., M. P. (2) i E. G. (1), a także wyjaśnień oskarżonych, prowadzących do uznania iż:

- oskarżony nagannie wypowiadał się na temat pokrzywdzonych podczas gdy żaden ze świadków (sąsiadów z klatki) nie potwierdził tego, by oskarżony kiedykolwiek we wskazanym okresie wypowiadał się negatywnie na temat pokrzywdzonych, zaś ustalenia te sąd oparł wyłącznie na twierdzeniach pokrzywdzonych, które nie zostały poparte żadnym innym dowodem;

- oskarżony we wskazanym okresie wielokrotnie - uporczywie - oskarżał pokrzywdzonych o zachowania, które nie miały miejsca, podczas gdy z wyjaśnień samego oskarżonego wynika, że tylko jeden raz rozmawiał z sąsiadami na temat tego, że oskarżeni mają problemy z sąsiadami, że pokrzywdzeni leją wodę ze swojego balkonu na balkon oskarżonych, a ponadto świadkowie (sąsiedzi) w ogóle nie potwierdzili, by oskarżony kiedykolwiek posądzał pokrzywdzonych o zachowania, które nie miały miejsca, przy czym brak jest obiektywnego dowodu przeciwnego, zaś wszelkie ustalenia sąd oparł wyłącznie na twierdzeniach pokrzywdzonych, lub opartych na nich zeznaniach świadków - osób z najbliższej rodziny pokrzywdzonych, które to osoby nie wskazały chociażby tego, komu oskarżony miałby przekazywać nieprawdziwe informacje;

ab) polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci zeznań J. i J. S. (2), uznając że: zachowanie oskarżonego wzbudziło w pokrzywdzonych poczucie zagrożenia i istotnie naruszyło ich prywatność, podczas gdy pokrzywdzeni wskazywali, że są tą sytuacją zmęczeni, a nie że obawiają się czegokolwiek w związku z rzekomymi zachowaniami oskarżonego, ponadto pokrzywdzeni nie wskazali na czym miałoby polegać naruszenie ich prywatności, chociażby w niewielkim stopniu;

ac) polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonych poprzez uznanie, że:

- oskarżony opowiadając księdzu o starciu przez pokrzywdzonych symbolu w postaci wypisywanych kredą liter z drzwi oskarżonych działał z zamiarem złośliwego pomówienia pokrzywdzonych, podczas gdy oskarżony przekonany był o tym, że przekazywane informacje są prawdziwe, biorąc pod uwagę fakt, że oskarżeni zamieszkująca przedostatnim piętrze, podczas gdy naprzeciwko mieszka A. Z., zaś wyżej oprócz pokrzywdzonych jedynie Ł. M., stąd też przekonanie oskarżonego graniczące z pewnością że znaki te starli pokrzywdzeni, gdyż jedynie oni oprócz Ł. M. i A. Z. przechodzą obok drzwi oskarżonych, zaś wyłącznie z pokrzywdzonymi oskarżeni pozostają w sporze;

b) przy czym powyższe uchybienia w konsekwencji doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych prowadzących do uznania, iż zachowania oskarżonego miały miejsce, były nagminne, celowo zniesławiające i doprowadziły do wzbudzenia u pokrzywdzonych poczucia obawy uzasadnionej okolicznościami oraz istotnie naruszyły ich prywatność w sytuacji, gdy poza twierdzeniami pokrzywdzonych brak jest jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie, że zdarzenia tego typu miały miejsce, a także brak jest chociażby wzmianki pokrzywdzonych odnośnie wystąpienia po ich stronie skutku w postaci poczucia obawy oraz istotnego naruszenia prywatności;

Apelacja obrońcy oskarżonych P. Ż..

Ten ze skarżących wyrokowi zarzucił:

• W zakresie rozstrzygnięcia o karnoprawnej odpowiedzialności oskarżonej M. (...)

Co do punktu I wyroku dotyczącego M. (...) (czyn na szkodę J. i J. S. (2))

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.: art. 4 art. 7 i art. 410 k.p.k.. poprzez wadliwe zastosowanie przedmiotowych przepisów, wyrażające się w powierzchownej, wybiórczej i jednostronnej ocenie materiału dowodowego, wykraczającej poza granice swobodnej oceny dowodów, wydanie orzeczenia z pominięciem szczegółowej analizy szeregu dowodów-istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności korzystnych dla oskarżonej, a wskazujących na poczynienie ustaleń faktycznych sprzecznie z dowodami powołanymi za podstawę tych ustaleń, uznanie za* udowodnione faktów nieustalonych w toku postępowania dowodowego, które, miały potwierdzić winę oskarżonej, a w rezultacie popadnięcie przez Sąd w rażącą dowolność ocen i zastąpienie prawdziwych ustaleń faktycznych niedopuszczalnymi w ustawie karnej domniemaniami, w szczególności poprzez:

• Brak oceny zeznań pokrzywdzone} J. S. (2) w zakresie w jakim pokrzywdzona nic wskazywała aby ona lub jej maż J. S. (1) byli obrażani przez M. Z., a także aby to M. Z. (1) negatywnie wypowiadała się na ich temat, jak również zupełne pominięcie faktu, że do rzekomego „oskarżania o zachowania, które nie miały miejsca” miało dochodzić w okresie o wiele wcześniejszym - nie objętym aktem oskarżenia.

• Dowolną oceny zeznań J. S. (2) w zakresie w jakim Sąd przyjmuje, że zachowania oskarżonej M. (...) miały wzbudzić o pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyć jej prywatność, podczas gdy pokrzywdzona wskazała wyłącznie na naruszenie prywatności poprzez interwencję policji w ich domu oraz psucie opinii wśród ludzi - które to jednak zdarzenia nie znalazły potwierdzenia w ustalonym przez Sąd stanie faktycznym.

• Uznanie za wiarygodne zeznań J. S. (2) (w zasadniczej części, bez wskazania w jakiej) oraz J. S. (1) w sytuacji, gdy większość wskazywanych przez w/w okoliczności nie polegała na prawdzie i znalazła zaprzeczenie w przeprowadzonym materiale dowodowym w szczególności brak interwencji policji w inkryminowanym okresie, brak zakłócania spokoju poprzez uderzanie w grzejniki, brak rozmów z sąsiadami na temat pokrzywdzonych, brak obrażania pokrzywdzonych.

• Brak oceny zeznań J. S. (1) w zakresie w jakim w/w nie wskazuje, aby M. Z. (1) w inkryminowanym, okresie obrażała jego bądź jego żonę, zaś rzekome pomawianie „o zachowania, które w rzeczywistości nie miały miejsca” także miały dotyczyć zdarzeń w okresie znacznie wcześniejszym, aniżeli objęty aktem oskarżenia.

• Uznanie za wiarygodne zeznań J. S. (1) (w części bez wskazania w jakiej) w sytuacji, w której zeznania te są pozbawione logiki i konsekwencji, a także przeczy im zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym co do faktu braku wskazywanych przez pokrzywdzonego interwencji policji, braku zakłócania ciszy i spokoju, braku negatywnego wypowiadania się o pokrzywdzonym jak też jego żonie wśród sąsiadów.

• Dowolną ocenę zeznań J. S. (1) skutkującą uznaniem, że zachowanie oskarżonej M. (...) wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyło jego prywatność.

• Błędną ocenę zeznań J. S. (3), K. O., Ł. O., P. S. (1), M. O. (1) oraz E. G. (1), wskazanych za podstawę ustaleń faktycznych oraz uznanych za wiarygodne, podczas gdy świadkowie ci w ogóle nie wypowiadają się co do faktów mających znaczenie dla karnoprawnej odpowiedzialności M. (...) w zakresie I czynu (jak też w zakresie czynu zarzuconego J. Z.), zaś wskazywane przez nich okoliczności (stukanie w grzejniki, interwencje policji) bądź to znalazły zaprzeczenie w pozostałym materiale dowodowym i nie zostały przypisane oskarżonej, bądź to miały dotyczyć okresu nie objętego aktem oskarżenia (zabrudzenie okien, lanie wody, uszkodzenie drzwi, itp.)

• Błędną ocenę zeznań świadka B. N., w zakresie w jakim Sąd dowolnie przyjął, że świadek wskazała, że oskarżeni wypowiadali się o pokrzywdzonych nagannie, podczas gdy taka wypowiedź nie wynika z zeznań świadka, nadto świadek wskazała, że wie o wzajemnym konflikcie pomiędzy stronami, nigdy nie słyszała aby Pani M. Z. (1) kogokolwiek zaczepiała, zaś o pokrzywdzonych z oskarżoną nie rozmawiała.

• Wybiórczą i dowolną ocenę zeznań świadka Ł. M. wskazanych za podstawę ustaleń faktycznych, poprzez całkowite pominięcie szeregu okoliczności korzystnych dla oskarżonych w szczególności faktu, że świadek rozmawiał wyłącznie z pokrzywdzonym J. S. (1) o rodzinie (...), oskarżeni zaś nigdy ze świadkiem nie rozmawiali na temat pokrzywdzonych, co więcej to pokrzywdzona J. S. (2) obrażała M. Z. (2), zaś obie strony są wzajemnie skonfliktowane, a wulgaryzmy zdarzały się ze strony obu rodzin.

• Zupełny brak oceny zeznań świadka M. P. (1) w zakresie w jaki świadek potwierdza, że pomiędzy stronami istnieje wzajemny konflikt oraz zaprzecza, aby oskarżeni mieli negatywnie wypowiadać się na temat pokrzywdzonych jak też, aby kiedykolwiek był świadkiem zdarzeń mających znamiona czynu zabronionego ze strony oskarżonych.

• Wybiórczą i rażącą dowolną ocenę zeznań świadków w osobach A. Z. i M. P. (2) polegającą na uznaniu, że świadkowie pośrednio potwierdzili opisywane przez pokrzywdzonych okoliczności, a nadto świadka A. Z. w zakresie w jakim ten zaprzecza, aby on czy też jego żona (E. G. (2)) byli posądzani o uszkodzenie anteny w samochodzie Państwa (...), co przeczy zeznaniom pokrzywdzonych.

• Pominięcie dowodu z zeznań świadków A. Z. oraz M. P. (2) w zakresie ustalenia stanu faktycznego odnośnie pkt. T wyroku, w sytuacji gdy w/w świadkowie wskazywali, że nie rozmawiali bądź rozmawiali sporadycznie z oskarżonymi na temat pokrzywdzonych, o których Ci nie wyrażali się' w sposób negatywny, a zaistniałą sytuację opisywali jako wzajemny konflikt, zaś M. P. (2) wskazywała, że pokrzywdzeni rozmawiali z nią na temat oskarżonych.

w rezultacie podniesionych uchybień;

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na dowolnym albowiem nie znajdującym potwierdzenia w przeprowadzonym materiale dowodowym przyjęciu, że M. Z. (1) od początku stycznia 2019 roku do 4 września 2019 roku uporczywie nękała J. i J. S. (2) w ten sposób, że nagannie wypowiadała się na ich temat, obrażała, oskarżała o zachowania ,które w rzeczywistości nie miały miejsca, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów przeprowadzonych w tej sprawie nie potwierdza, a wręcz przeczy powyższym ustaleniom faktycznym.

Z ostrożności procesowej także:

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na dowolnym albowiem nie znajdującym potwierdzenia w przeprowadzonym materiale dowodowym przyjęciu, że zachowanie M. (...) wzbudziło u pokrzywdzonych uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyło ich prywatność.

Co do punktu II wyroku dotyczącego M. (...) (czyn na szkodę K. O.)

• obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.: art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k., poprzez wadliwe zastosowanie przedmiotowych przepisów, wyrażające się w powierzchownej, wybiórczej i jednostronnej ocenie materiału dowodowego, wykraczającej poza granice swobodnej oceny dowodów, wydanie orzeczenia z pominięciem szczegółowej analizy szeregu dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności korzystnych dla oskarżonej, a wskazujących na poczynienie ustaleń faktycznych sprzecznie z dowodami powołanymi za podstawę tych ustaleń, uznanie za udowodnione faktów nieustalonych w toku postępowania dowodowego,, które miały potwierdzić winę oskarżonej, a w rezultacie popadnięcie przez Sąd w rażącą dowolność ocen i zastąpienie prawdziwych ustaleń faktycznych niedopuszczalnymi w ustawie karnej domniemaniami, w szczególności poprzez:

• Odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom M. (...) w zakresie w jakim z zeznań w/w wynika, że konflikt i. zaczepia słowne z K. O. miały charakter wzajemny oraz zdarzały się incydentalnie, w sytuacji gdy zeznania te były logiczne, spójne i konsekwentne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

• Dowolną ocenę zeznań świadków w osobach Ł. M. i M. P. (1) polegającą na uznaniu wbrew zasadom logiki, że zeznania te potwierdzają zeznania K. O. w sytuacji, gdy Ł. M. wskazywał, że był świadkiem sytuacji, w której oskarżona powiedziała do K. O. „coś obraźliwego” jednakże miało to miejsce poza okresem objętym aktem oskarżenia, zaś świadek M. P. (3) mówił wyłącznie o „wymianie zdań” co w żadnym stopniu nie prowadzi do potwierdzenia wersji K. O..

• Brak oceny zeznań świadków, B. N., A. Z., M. P. (2), J. W. w zakresie w jakim świadkowie ci nie potwierdzają, aby kiedykolwiek byli świadkami negatywnego zachowania M. (...) względem K. O. co winno przeczyć wersji pokrzywdzonej o uporczywości i nieustępliwości w działaniu oskarżonej podejmowanym przede wszystkim na klatce schodowej wspólnie zamieszkiwanego bloku.

• Błędną ocenę zeznań świadków w osobach J. S. (2), J. S. (1), J. S. (3), P. S. (1), Ł. O. poprzez uznanie, że świadkowie ci potwierdzają zeznania K. O. w sytuacji, gdy wymienione osoby należą do kręgu najbliższej rodziny pokrzywdzonej, są skonfliktowane z oskarżoną, a nadto żadna z nich nie była naocznym świadkiem wyzywania pokrzywdzonej (poza Ł. O., który jednak wspomina wyłącznie o jednym takim zdarzeniu!, co logicznie rzecz biorąc nie potwierdza tezy o uporczywym wyzywaniu, zaczepianiu, obrażeniu pokrzywdzonej.

• Dowolną ocenę dowodu z nagrania znajdującego się na pendrive poprzez uznanie, że potwierdza on ustalony stan faktyczny w sytuacji, gdy dotyczy on wyłącznie jednego zdarzenia, brak jest osadzenia nagrania w kontekście sytuacyjnym, zaś na nagraniu słychać jak oskarżona wypowiada jedynie słowa „powala menda” do czego notabene M. Z. (1) przyznała się. Wskazywane nagranie de zawiera natomiast innych określeń, wyzwisk czy też wulgaryzmów, o jakich w swoich zeznaniach mówiła pokrzywdzona K. O..

• Zaniechanie oceny okoliczności, że pomimo przyjęcia, że w inkryminowanym okresie (5 miesięcy) w jakim miało dochodzić do uporczywego nękania pokrzywdzonej przez oskarżoną, brak jest naocznych świadków opisywanych wydarzeń, zaś zaprezentowane nagrania dotyczy tylko jednej sytuacji, której nie zaprzeczyła sama oskarżona i o której zapewne wspominali także wskazywani świadkowie.

w rezultacie podniesionych uchybień:

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na dowolnym, albowiem nie znajdującym potwierdzenia w przeprowadzonym materiale dowodowym przyjęciu, że M. Z. (1) od 1 kwietnia 2019 roku do 3 i sierpnia 2019 roku uporczywie nękała K. O., w sytuacji gdy właściwa ocena dowodów w tym zakresie pozwała na przyjęcie, że zachowania ze strony oskarżonej miały charakter incydentalny i w żadnym razie nie cechowały się znamieniem uporczywości jak również brak podstaw aby uznać, że powodowały u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszały jej prywatność

Co do punktu III wyroku dotyczącego M. (...) (czyn na szkodę J. S. (3) )

1) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.: art. 4 k.p.k., art.7 i art. 410 k.p.k., poprzez błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie przedmiotowych przepisów, naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów, wydanie orzeczenia z pominięciem szczegółowej analizy całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie a istotnych dla rozstrzygnięcia o ewentualnej karnoprawnej odpowiedzialności oskarżonej za zarzucany jej czyn oraz przyjęcie przez Sąd I instancji za podstawę wyroku hipotez i z góry założonego scenariusza, poprzez:

• Dowolną ocenę zeznań świadków J. S. (2) pik, J. S. (1) pik, K. O., J. S. (3), Ł. S. ile, P. S. (1), P. S. (2) w zakresie w jakim Sąd bezkrytycznie uznał, że korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej i uczynił je podstawą ustaleń faktycznych w zakresie czynu z pkt. III wyroku w sytuacji, gdy żadna z w/w osób nie była bezpośrednim świadkiem wyzywania bądź obrażania J. S. (3), zaś ich relacje miały pochodzić wyłącznie ze słyszenia, a nadto były wzajemnie sprzeczna.

• Obdarzenie walorem wiarygodności zeznań pokrzywdzonej J. S. (3) w sytuacji, gdy zeznania te nie znajdują potwierdzenia w innym materiale dowodowym, pozbawione są konsekwencji, a także w żadnym' razie nie wskazują, aby pokrzywdzona obawiała się oskarżonej, jak też sposobu w jaki ma dochodzić do naruszenia jej prywatności.

• Odmowę waloru prawdziwości zeznaniom M. (...) z ograniczeniem się wyłącznie do stwierdzenia, że nie korespondują one z zeznaniami pokrzywdzonych w zakresie w jakim oskarżona wskazała, że nie wyzywała J. S. (4) wulgarnymi, sama była przez pokrzywdzoną zaczepiana i wyzywana w sytuacji, gdy wyjaśnienia te były spójne, logiczne i konsekwentne oraz nie znajdowały zaprzeczenia w pozostałym bezstronnym materiale dowodowym.

w rezultacie podniesionych uchybień:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na dowolnym przyjęciu, że M. Z. (1) w okresie 15 marca 2019 roku do 30 czerwca 2019 roku uporczywie nękała J. S. (3) wzbudzając u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia istotnie naruszając jej prywatność, podczas gdy zgormadzony materiał dowodowy prowadzi do wniosków, że zachowania oskarżonej względem pokrzywdzonej miały charakter incydentalny w żadnym stopniu nie wypełniający znamion uporczywego nękania.

• W zakresie rozstrzygnięcia o karnoprawnej odpowiedzialności oskarżonego J. Z.

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na dowolnymi przyjęciu, że oskarżony uporczywie nękał J. S. (1) i J. S. (2), poprzez naganne wypowiadanie się na ich temat, a tym samym psucie im opinii wśród sąsiadów oraz oskarżanie o zachowanie, które w rzeczywistości nie miały miejsca w sytuacji, w której prawidłowa ocena dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie przeczy aby oskarżony dopuszczał się wskazywanych zachowań bądź prowadzi do wniosku, że miały one charakter incydentalny w inkryminowanym okresie zaś oskarżonemu nie towarzyszył zamiar nękania pokrzywdzonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 433kpk, Sąd Odwoławczy co do zasady rozpoznaje środki odwoławcze w zakresie podniesionych zarzutów, jedynie zaś w szczególnych wypadkach w szerszym zakresie. Obie apelacje zostały sporządzone przez profesjonalnych obrońców, tym samym Sąd rozpoznawał apelacje jedynie w zakresie zarzutów.

Biorąc zaś pod uwagę treść obu apelacji - w istocie rzeczy tożsamych w zakresie stawianych zarzutów - Sąd Okręgowy odniesie się do nich łącznie.

W ocenie Sądu Okręgowego, całkowicie chybiony jest podnoszony w obu apelacjach zarzut naruszenia art 7kpk. Jak wynika z treści obu środków odwoławczych to naruszenie tego z przepisów proceduralnych, miałoby być podstawowym błędem Sądu Rejonowego. Analiza - całościowa - materiału dowodowego jaki znalazł się w aktach sprawy, zdecydowanie przeczy tej tezie, podnoszonej przez oboje ze skarżących. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońców, Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej, wnikliwej i co najważniejszej całościowej oceny materiału dowodowego. Ocena ta uwzględnia również wzajemne relacje poszczególnych dowodów i ma na uwadze także zasady doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy całkowicie aprobuje wnioski jakie po analizie materiału dowodowego wyciągnął Sąd Rejonowy, traktując ustalenia Sądu Rejonowego jako własne, powielanie zaś argumentacji Sądu Rejonowego, wydaje się zbędne.

Uzasadnienie zapadłego wyroku jest wnikliwe i wręcz drobiazgowe. Sąd Rejonowy wskazał na jakich dowodach oparł się wydając wyrok i dlaczego odmówił wiarygodności innym dowodom.

W świetle materiału dowodowego, twierdzenia skarżących jawią się jako polemika z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Polemika, które swoje oparcie - jak się wydaje po analizie treści obu apelacji - znajdować ma w uznaniu za nieprawdziwe twierdzeń pokrzywdzonych oraz świadków i za uznaniu za oczywiście prawdziwe twierdzeń oskarżonych. Jednocześnie retoryka owa pomija oczywiste dla Sądu Okręgowego dowody negatywnych zachowań oskarżonych traktując je jako dowody, które mają nie dotyczyć bezpośrednio określonych zdarzeń.

Warto wskazać skarżącym, iż sami oskarżeni wyjaśniali, iż mówić mieli innym sąsiadom o nagannym w ich mniemaniu zachowaniach pokrzywdzonych.

To zaś, iż świadkowie nie byli bezpośrednimi świadkami obelg, wyzwisk czy innych tego typu zachowań ze strony oskarżonych, o których mówią pokrzywdzeni, nie świadczy, że nie miały one miejsca. Tym bardziej, że wersje pokrzywdzonych potwierdzają zeznania świadków, którym według skarżących także błędnie Sąd Rejonowy dał wiarę. Trudno o bardziej nielogiczne i karkołomne wręcz rozumowanie.

Reasumując, Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7kpk. Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej, rzetelnej oceny materiału dowodowego, uwzględniającej zasady prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Argumentacja wskazana w treści obu apelacji to jedynie polemika z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Polemika oparta na jedynie na części materiału dowodowego - wyjaśnieniach oskarżonych, lub też na nielogicznych wręcz rozumowaniach.

Sąd Okręgowy nie podzielił także zarzutu naruszenia art. 410 i 4 kpk.

Jak wskazano wyżej, Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok oparł się na całości materiału dowodowego. To, iż po jego analizie wyciągnął wnioski negatywne dla oskarżonych wynika zaś z samego zachowania oskarżonych. Sąd Rejonowy wskazał także, które dowody były kluczowe i dlaczego na nich właśnie oparł się ustalając stan faktyczny.

W żadnej mierze nie dopuścił się obrazy art. 410kpk.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 4 kpk to wskazać należy skarżącemu, iż zarzut taki musi być poparty wskazaniem konkretnych okoliczności, z których miałby wynikać brak obiektywizmu Sądu. Sąd Okręgowy w składzie orzekającym kwestię tę podnosił już wielokrotnie. Skarżący natomiast bez wskazania konkretnych norm postępowania ochoczo taki zarzut podnosi. Wskazać należy, iż "Wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady. ( LEX nr 3075387) - tak w: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 grudnia 2019 r. II AKa 559/19, czy też: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2020 r. III KK 147/20, w którym podniesiono:

Naruszenie przepisów art. 2 § 2 k.p.k. bądź art. 4 k.p.k. - mających charakter gwarancji procesowych - nie może stanowić podstawy apelacji lub kasacji. Przestrzeganie naczelnych zasad procesu karnego jest gwarantowane w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych, szczegółowych przepisów może uzasadniać zarzut apelacyjny, zażaleniowy lub kasacyjny. Niezbędne jest tu zatem wykazanie konkretnej normy prawnej procesowej, którą naruszono w związku z przedmiotową zasadą." (LEX nr 3057894)

Z treści zaś apelacji nie wynika zaś, by skarżący wskazał na czym owo naruszenie art. 4 kpk, w odniesieniu do innych przepisów proceduralnych, miałoby polegać a tym samym zarzut ten jest całkowicie chybiony.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Oczywistym jest, iż zarzut co do faktu, może być konsekwencją błędu w zakresie przeprowadzenia postępowania dowodowego bądź oceny materiału dowodowego. Skoro zaś, w działaniach Sądu Rejonowego nie ma błędów natury procesowej, nie ma także mowy o błędzie w zakresie ustaleń faktycznych jakie poczynił Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie stanu faktycznego są prawidłowe.

Wniosek

Zmiana i uniewinnienie oskarżonych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec braku zasadności zarzutów apelacyjnych wnioski zawarte w obu apelacjach o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych są niezasadne.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Żaden z podnoszonych przez obrońców oskarżonych zarzutów nie znalazł aprobaty Sądu Okręgowego. Zarzuty te stanowią wyraz selektywnej i subiektywnej oceny części materiału dowodowego, bądź dokonania nielogicznej interpretacji dowodów. Zdaniem Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy, daje podstawy do uznania, iż oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. Rozumowanie i wnioski jakie w tym zakresie wyciągnął Sąd Rejonowy są prawidłowe. Zachowania oskarżonych, które zostały im przypisane w wyroku, wynikają z dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonych. Jednakże podnieść należy, iż dowody te znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków - np. M. O. (1), Ł. M. czy M. P. (1). Potwierdzenie może nie konkretnych zachowań ale zachowania się oskarżonych stanowiących pewną całość. Trudno przypuszczać by - biorąc pod uwagę postawę oskarżonych - celowo swoje naganne zachowania okazywali w obecności innych niż pokrzywdzeni, świadków. Wręcz przeciwnie, jak wynika z zeznań pokrzywdzonych, oskarżeni swoje naganne zachowania starali się kierować wyłącznie pod ich adresem. Do świadków zaś informacje o np. o złym zachowaniu oskarżonych docierały niejako przypadkowo.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt II i III

W związku z treścią wyroku oskarżeni zostali obciążeni kosztami postępowania odwoławczego oraz kosztami ustanowienia pełnomocnika przez oskarżycieli posiłkowych.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana