Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 682/20

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Julita Preis

Protokolant: ---------------------------

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 marca 2021 roku w C.

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Funduszu z siedzibą w W.

przeciwko Z. W.

o zapłatę

orzeka:

I.  Zasądza od pozwanego Z. W. na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Funduszu z siedzibą w W. kwotę 5932,75 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści dwa złote siedemdziesiąt pięć groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5677,03 zł (pięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt siedem złotych trzy grosze ) liczonymi od dnia 21 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda z tytułu kwotę 2241,58 zł (dwa tysiące dwieście czterdzieści jeden złotych pięćdziesiąt osiem groszy ) z tytułu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty .

IV.  Nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do pkt. I i III.

Sędzia Julita Preis

UZASADNIENIE

Powód – (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. w dniu 10 listopada 2020 r. wniósł pozew przeciwko Z. W. o zapłatę kwoty 11.557,55 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 11.302,03 zł od dnia 21 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Wnosił również o zaliczenie na poczet należnej opłaty od pozwu uiszczonej przez powoda opłaty od pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że przedmiotowa wierzytelność została nabyta w dniu 8 marca 2019 r. na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w trybie art. 509 § 1 k.c. przez powoda ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.. Wierzytelność ta powstała w związku z udzieleniem pozwanemu pożyczki przez zbywcę wierzytelności, będącego instytucją pożyczkową. Powód wskazał, iż w dniu 6 marca 2019 r. została udzielona pozwanemu, na podstawie zawartej umowy nr (...) pożyczka pieniężna. Kwota pożyczki została pozwanemu wypłacona. Jednocześnie pozwany zobowiązał się spłacić wypłaconą kwotę pożyczki wraz kosztami w łącznej wysokości 14.000,00 zł w 30 miesięcznych równych ratach w wysokości 498,01 zł począwszy od 6 kwietnia 2019 r. Zgodnie z zawartą umową pozwanemu zostały naliczone odsetki umowne od należności głównej w wysokości 10% za okres od dnia wypłaty pożyczki do dnia jej wymagalności. Z uwagi na brak dokonania spłaty pożyczki w wysokości i w terminach określonych w umowie, od kwoty wymagalnej należności głównej raty rozpoczęto naliczanie pozwanemu odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od dnia następującego po dniu wymagalności każdej raty kapitału. W okresie od zawarcia umowy pożyczki do dnia wniesienia pozwu, pozwany nie dokonywał spłat w wysokości i w terminach określonych w umowie. Łącznie strona pozwana dokonała spłaty jedynie części wymagalnego zobowiązania w łącznej kwocie 2.988,06 zł, która została zaliczona zgodnie z warunkami określonymi w umowie na spłatę zadłużenia w pierwszej kolejności na pokrycie kosztów, należności ubocznych i na należność główną. W związku z powstaniem zaległości w zapłacie co najmniej dwóch rat pozwany, pismem z dnia 25 października 2019 r. został wezwany do zapłaty zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy. Z uwagi na nieuregulowanie zaległości wskazanej w wezwaniu, dnia 12 listopada 2019 r. przesłano pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy pożyczki z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, pod warunkiem braku dokonania przez pozwanego spłaty zaległości w terminie wypowiedzenia. Pozwany należności nie spłacił, zatem cała należność – od dnia następnego po rozwiązaniu umowy pożyczki, stała się natychmiast wymagalna. Przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego powód w dniu 29 stycznia 2020 r. ostatecznie wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia, które pozostało bez odpowiedzi. Powód wyjaśnił, iż na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota pozostałego do spłaty kapitału pożyczki – 5.738,50 zł, kwota pozostałej do spłaty opłaty operacyjnej – 5.563,53 zł, odsetki umowne za okres trwania umowy w wysokości 235,61 zł oraz odsetki za opóźnienie w zapłacie raty w wysokości 20,11 zł naliczone od kwoty kapitału od każdej niezapłaconej w terminie raty za okres od następnego dnia po dniu wymagalności tej raty do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki. Powód wskazał, iż wysokość opłaty operacyjnej, czyli pozaodsetkowych kosztów kredytu w całym okresie obowiązywania, nie jest wyższa niż całkowita kwota pożyczki i stanowi wszystkie koszty, które są ponoszone w związku z zawartą umową pożyczki, a nadto opłata operacyjna jest świadczeniem głównym stron, które zostało sformułowane w sposób jednoznaczny (k. 1-4 akt).

W piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2020 r. stanowiącym odpowiedź na zobowiązanie Sądu powód wyjaśnił, iż warunki zawarte w umowie pożyczki są zgodne ze stanem prawnym obowiązującym w dniu zawierania umowy, powołując się m.in. na treść art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Zwrócił uwagę, iż z opłata operacyjna jest jedynym pozaodsetkowym kosztem przedmiotowej pożyczki (k. 45-46 akt).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 marca 2019 r. pozwany Z. W. ( Pożyczkobiorca ) zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. ( Pożyczkodawcą ) umowę pożyczki nr (...), na mocy której otrzymał kwotę 7.000,00 zł, którą był zobowiązany zwrócić w trzydziestu miesięcznych ratach w wysokości 498,01 zł każda, wraz z opłatą operacyjną – 7.000,00 zł oraz odsetkami umownymi w łącznej wysokości 944,25 zł. Pożyczka była oprocentowana według stałej stopy oprocentowania w wysokości 10% w stosunku rocznym.

Zgodnie z § 4 pkt 3 umowy opłata operacyjna miała stanowić wynagrodzenie Pożyczkodawcy za usługę wykonywaną na rzecz Pożyczkobiorcy w postaci czynności związanych z obsługą umowy , obejmujących obsługę spłat i monitowanie ich terminowości .

§ 6 pkt 3 umowy stanowił, iż za okres opóźnienia w spłacie pożyczki lub spłacie raty albo jej części pożyczkodawca naliczać będzie odsetki za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 1 k.c. liczone do dnia zapłaty, od kwoty zaległości w spłacie należności głównej pożyczki, raty lub jej części, w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie.

Treść § 6 pkt 10 wskazywała na możliwość rozwiązania umowy pożyczki za wypowiedzeniem z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, w razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat lub powstania zaległości przekraczających sumę dwóch pełnych rat. Wypowiedzenie umowy mogło nastąpić po uprzednim pisemnym wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni, licząc od dnia otrzymania wezwania przez pożyczkobiorcę, pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Dokonane przez pożyczkobiorcę spłaty miały być zaliczane w pierwszej kolejności na pokrycie zapadłych (wymagalnych) rat (począwszy od najdalej wymagalnych płatności) z zachowaniem następującej kolejności: a) koszty sądowe i egzekucyjne, b) odsetki za opóźnienie, c) opłata operacyjna, d) odsetki umowne, e) należność główna.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie, a nadto dowody: umowa pożyczki – k. 15 akt, potwierdzenie dokonania przelewu – k. 16 akt, harmonogram spłat – k. 17 akt, odpis aktualny z KRS powoda – k. 27 v-28 akt/

W dniu 4 kwietnia 2018 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. zawarła z (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w W. ramową umowę sekurytyzacyjną. Na mocy powyższej umowy pierwotny wierzyciel miał przelewać na fundusz wierzytelności określone w pakietach cząstkowych, które będą przysługiwać spółce w stosunku do dłużników. Przelewem cząstkowym nr (...) z dnia 8 marca 2019 r. pożyczkodawca przelał na powoda wierzytelność wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki z dnia 6 marca 2019 r. nr (...), która obejmowała łącznie kwotę 14.944,25 zł wskazaną pod pozycją „całkowita przyszła wartość wierzytelności”.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie, a nadto dowody: (...) wraz z pełnomocnictwami, aneksem nr (...) do umowy oraz załącznikiem nr 1 do umowy – k. 4-11 akt, potwierdzenie zawarcia umowy cesji – k. 14 akt/

Pismem z dnia 25 marca 2019 r. (...) sp. z o.o. poinformował pozwanego o przelewie wierzytelności, a w konsekwencji o zmianie wierzyciela.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie, a nadto dowód: pismo z dnia 25 marca 2019 r. – k. 18 akt/

Pismem z dnia 24 października 2019 r. (...) Sp. z o.o. działając w imieniu powoda wezwał pozwanego Z. W. do dokonania niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni, licząc od dnia doręczenia pisma, wpłaty zaległości, która na dzień sporządzenia wezwania wynosi 499,18 zł. Powód poinformował wówczas pozwanego, iż w przypadku braku dokonania zapłaty, umowa pożyczki zostanie wypowiedziana zgodnie z § 6 pkt 10 umowy, co skutkować będzie postawieniem całej należności w stan wymagalności.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie, a nadto dowód: wezwanie do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy z dnia 24 października 2019 r. – k. 19 akt/

W związku ze zwłoką z zapłatą co najmniej dwóch rat pożyczki, pismem z dnia 12 listopada 2019 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o rozwiązaniu umowy pożyczki z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, pod warunkiem nieuregulowania w okresie wypowiedzenia całości wymagalnego zadłużenia w wysokości 999,28 zł. Wskazał, iż w przypadku rozwiązania umowy, cała należność, która wynosi 11.959,45 zł postawiona zostanie w stan natychmiastowej wymagalności. Pismo zostało doręczone pozwanemu dnia 18 listopada 2019 r.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie, a nadto dowody: warunkowe wypowiedzenie umowy pożyczki nr (...) – k. 20 akt, wydruk śledzenia ze strony(...)– k. 21 akt/

Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z dnia 28 stycznia 2020 r. wezwał pozwanego do zapłaty należności w łącznej kwocie 11.570,14 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie, a nadto dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 22 akt/

Pozwany na poczet zobowiązań z tytułu zawartej umowy pożyczki spłacił łącznie kwotę 2.988,06 zł.

/Fakty uznane za prawdziwe na podstawie twierdzeń powoda zawartych w pozwie/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o wyżej wymienione dokumenty przedłożone przez stronę powodową, którym dał w całości wiarę. Zgodnie z art. 243 2 k.p.c. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy lub do nich dołączone stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia.

W związku z faktem, że pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew, nie ujawniły się w sprawie żadne kwestie sporne i na podstawie przepisu art. 339 § 1 k.p.c. Sąd wydał wyrok zaoczny. Mając na uwadze § 2 powołanego przepisu, Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie i piśmie procesowym bowiem, jak wyżej wspomniano, nie wzbudziły one żadnych wątpliwości co do ich zgodności z prawdziwym stanem rzeczy. Należy przy tym zaznaczyć, że uznanie za prawdziwe twierdzeń zawartych w pozwie nie zwalnia Sądu od oceny zasadności żądania opartego na tych twierdzeniach. Na Sądzie rozpoznającym sprawę, w której zaistniały przesłanki do wydania wyroku zaocznego, zawsze spoczywa obowiązek rozważenia, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania. W tym zakresie bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 marca 1999 r. , sygn. akt (...), LEX nr (...); wyroku z dnia 7 czerwca 1972 r., (...), LEX nr (...)).

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Powód dochodzi roszczenia jako nabywca wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W ocenie Sądu, powód należycie wykazał swoją legitymację procesową a także fakt nabycia wierzytelności przeciwko pozwanemu. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez stroną pozwaną.

Sąd zważył, że niewątpliwym w przedmiotowej sprawie był fakt, iż pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę pożyczki. Na mocy postanowień umowy pozwany otrzymał do dyspozycji kwotę 7.000,00 zł. Równocześnie został zobowiązany do spłacenia Pożyczkodawcy kwoty 14.944,25 zł, zawierającej oprócz pożyczonego kapitału, opłatę operacyjną (7.000 zł) oraz oprocentowanie umowne (944,25 zł).

W tym miejscu należy odwołać się do właściwości stosunku łączącego strony. Sensem umowy pożyczki jest, według art. 720 k.c., przeniesienie przez pożyczkodawcę własności określonej sumy pieniężnej na rzecz pożyczkobiorcy przy jednoczesnym zobowiązaniu się przez pożyczkobiorcę, iż w określonym terminie zwróci tę samą ilość pieniędzy pożyczkodawcy. Do zwyczajowych postanowień takich umów należy ponadto umieszczenie odpowiedniego oprocentowania kwoty pożyczki. Natomiast do obowiązków dłużnika wynikających z dyspozycji art. 720 k.c. ustawa nie zalicza konieczności uiszczenia opłat dodatkowych. Obowiązek taki może być oczywiście wprowadzony do treści umowy, co wynika z zasady swobody umów. Sąd zważył zatem, że obowiązująca w prawie cywilnym zasada swobody umów zawarta w art. 353 § 1 k.c. pozwala stronom każdej umowy dowolnie kształtować jej treść. Dodać należy, że w niniejszej sprawie do zawartej między stronami umowy pożyczki miała zastosowanie ustawa o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1083 t.j.) na podstawie jej art. 3 ust. 2 pkt 1 . Art. 29 i 30 ww. aktu prawnego regulują zawarcie i treść dokumentu umowy, w tym wskazują jakie dane powinna ona zawierać. Powód przedłożył umowę łączącą strony i Sąd uznał, że co do zasady jest ona zgodna z treścią powyższych przepisów.

Umowy konsumenckie podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 1 § 1 k.c. zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Za nieuzgodnione indywidualnie uznaje się te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Za sprzeczne z dobrymi obyczajami uznaje się działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi tu więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne i odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt (...)). Rażące naruszenie interesów konsumenta zachodzi zaś w sytuacji, w których w rażący sposób została naruszona równowaga interesów stron umowy przez to, że jedna z nich wykorzystała swoją przewagę, formułując konkretne postanowienie umowy. Zachodzi np. wówczas gdy nieusprawiedliwiona jest dysproporcja praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta.

Nie powinno budzić także wątpliwości, że analizowane postanowienia umowy nie zostały uzgodnione indywidualnie z pozwanym, zważyć bowiem należy, że w istocie do zawarcia przedmiotowej umowy doszło poprzez zaproponowanie pozwanemu wzorca umowy. Powód nie udowodnił, że analizowane postanowienia umowne są wynikiem ich indywidualnego uzgodnienia.

Oceniając postanowienia wzorca umownego, przy pomocy którego zawarto umowę z pozwanym Sąd zważył, że co do zasady na uwzględnienie zasługiwało roszczenie powoda o zwrot pożyczonej kwoty w wysokości 7.000,00 zł - która została przekazana powodowi do jego dyspozycji.

Poprzednik prawny powoda w umowie zastrzegł także koszty pożyczki w postaci opłaty operacyjnej, która wynosiła 7.000,00 zł. Ustalona w przedmiotowej umowie opłata operacyjna, wbrew twierdzeniom powoda, nie stanowi świadczenia głównego stron umowy pożyczki, o którym mowa w art. 385 1 § 1 k.c. Z art. 720 k.c. wynika bowiem, że podstawowym obowiązkiem pożyczkobiorcy jest jej zwrot w takiej samej ilości, ewentualnie zapłata odsetek.

Sąd analizując postanowienia wzorca umownego w zakresie wysokości opłaty operacyjnej ustalonej na poziomie 7.000,00 zł przy kwocie pożyczki wynoszącej również 7.000,00 zł, a więc stanowiącej 100% udzielonej kwoty kapitału, doszedł do wniosku, iż opłata ta została ustalona w sposób rażąco wygórowany. Zasadność obciążenia pożyczkobiorcy opłatą ukształtowaną na tak wysokim poziomie w relacji do kwoty pożyczki powinna być każdorazowo podyktowana ściśle określonymi względami związanymi z procesem zawarcia konkretnej umowy pożyczki. Obowiązek dowodowy wykazania, że istniały uzasadnione podstawy do ustalenia opłaty operacyjnej za udzielenie pożyczki na takim poziomie spoczywał na stronie powodowej i w ocenie Sądu powód go nie zrealizował. Powód wskazał jedynie w piśmie z dnia 22 grudnia 2020 r., iż wysokość opłaty została wyliczona w oparciu o wysokość zryczałtowanych kosztów zawarcia u obsługi, ustaloną wartość kosztów ryzyka związanego z udzieleniem i obsługą pożyczki oraz ustaloną marżą zysku, jak przysługuje pożyczkodawcy. Wskazał także, iż stanowi ona wynagrodzenie pożyczkodawcy za usługę wykonywaną na rzecz pożyczkobiorcy w postaci czynności związanych z przygotowaniem i obsługą umowy pożyczki, obejmującą obsługę spłat i monitorowanie ich terminowości, za cały okres trwania umowy. Oczywistym jest też, że administrowanie pożyczką, przyjmowanie wpłat, bieżące ich kontrolowanie powoduje powstawanie kosztów pracy materiałów biurowych, energii czy kosztów lokalowych, ale celowi ich pokrycia w niniejszej sprawie powinna służyć opłata określona na rozsądnym poziomie. Pożyczkodawca mógł w tych kosztach partycypować, ale w rozsądnych granicach. W świetle zasad doświadczenia życiowego i reguł obrotu gospodarczego nie sposób przyjąć, że rzetelnie prowadzona działalność gospodarcza generuje koszty związane z szeroko pojętą obsługą pożyczki na tak wysokim poziomie, jak to określił pożyczkodawca. Tym samym takie określenie zobowiązań stron, w którym pożyczkobiorca poza odsetkami winien jest zapłacić prowizję określoną jako opłata operacyjna, w wysokości równej kapitałowi pożyczki, świadczy o rażącym braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy , co jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. W ocenie Sądu, mając na uwadze wskazaną przez powoda kwotę, która pozostała pozwanemu do zapłaty tytułem opłaty operacyjnej tj. 5.563,53 zł wywnioskować należało, iż pozwany spłacił na poczet opłaty operacyjnej kwotę w wysokości 1.436,47 zł. Sąd – jako że opłata ta stanowiła jedyny pozaodsetkowy koszt kredytu - uznał zatem, iż w niniejszej sprawie zasadnym będzie ustalenie tej opłaty właśnie na takim poziomie.

Należy wskazać, iż nawet fakt, iż wysokość prowizji oraz dodatkowych opłat nie przekraczała maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu przewidzianych w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r., nie powodowało niemożliwości badania przez Sąd tych klauzuli pod kątem ich abuzywności. Samo określenie wysokości prowizji, czy innych opłat na poziomie nieprzekraczającym limitu z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie świadczy o tym, że zapisy umowy w tym zakresie nie mają charakteru abuzywnego. Celem ustawowego limitu kosztów kredytu nie jest bowiem wyłączenie kontroli abuzywności, lecz uniemożliwienie kredytodawcom stosowania kosztów przekraczających ten limit, chociażby postanowienia umowy przewidujące takie koszty nie stanowiły postanowień niedozwolonych (vide: wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 lipca 2019 r., sygn. akt(...), LEX nr (...); wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 marca 2020 r., sygn. akt (...) uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 września 2020 r. wydanego w sprawie(...), uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 października 2020 r. wydanego w sprawie (...)).

Podsumowując zatem, w ocenie Sądu żądanie zapłaty kwoty z tytułu opłaty operacyjnej przewyższające zapłaconą już przez pozwanego z tego tytułu kwotę tj. 1.436,47 zł, uznaną za zasadną , należało uznać za nienależne.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż z tytułu umowy pożyczki pozwany zobowiązany był zwrócić powodowi pożyczoną kwotę – 7.000,00 zł wraz z opłatą operacyjną w wysokości 1.436,47 zł. Łącznie zatem kwotę 8.436,47 zł. Powód mógł też, zgodnie z art. 359 § 1 k.c., domagać się odsetek umownych za okres do dnia rozwiązania umowy tj. do dnia 19 grudnia 2019 r. (jako, że doręczenie pozwanemu pisma z dnia 12.11.2019 r. ) z warunkowym wypowiedzeniem umowy pożyczki miało miejsce dnia 18 listopada 2019 r. umowa pożyczki została wypowiedziana , zgodnie z warunkami umowy ze skutkiem na dzień 19 grudnia 2019 r., ) Przewidziane w umowie pożyczki odsetki umowne nie przekraczały wysokości odsetek maksymalnych, o których mowa w art. 359 § 2 1 k.c. . Zgodnie z harmonogramem spłat (k. 17 akt ) odsetki umowne do dnia wypowiedzenia umowy wynosiły 464,23 zł . Należy wskazać, iż odsetki te zostały naliczone jedynie od kwoty pożyczonego kapitału, co należy ocenić jako prawidłowe. Ponieważ powód żądał z tytułu ,z tytułu należnych odsetek umownych kwoty w wysokości 235,61 zł, Sąd przyjął , że kwota 228,62 zł z tytułu odsetek umownych została przez pozwanego uregulowana w ramach wpłat , których dokonał.

Żądanie powoda obejmowało także zasądzenie kwoty w łącznej wysokości 20,11 zł tytułem odsetek za opóźnienie w spłacie rat, które zostały naliczone od kwoty kapitału od każdej niezapłaconej w terminie raty za okres od dnia następnego po dniu wymagalności raty do dnia rozwiązania umowy. W ocenie Sądu żądanie takie było uprawnione zgodnie z art. 481 § 1 k.c. Niewątpliwie pozwany doprowadził do powstania zadłużenia przeterminowanego poprzez brak spłaty rat pożyczki zgodnie z umową.

Podsumowując powyższe, łącznie pozwany winien zapłacić z tytułu umowy pożyczki nr (...) kwotę w wysokości 8.920,81 zł (7.000 zł + 1.436,47 zł + 464,23 zł + 20,11 zł). Uwzględniając jednak dokonane przez stronę pozwaną wpłaty w łącznej wysokości 2.988,06 zł, do zapłaty pozostawała kwota 5.932,75 zł, którą Sąd zasądził w pkt I sentencji wyroku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 5.677,03 zł (od kwoty kapitału zgodnie z żądaniem pozwu) od dnia 21 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty.

W pozostałej części powództwo było bezzasadne, dlatego podlegało oddaleniu (pkt II).

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt III sentencji wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. przewidującego, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Z uwagi na fakt, iż powód żądał kwoty 11.557,75 zł, a zasądzono na jego rzecz kwotę 5.932,75 zł, należało uznać, iż wygrał sprawę w 51,33 %. Na koszty poniesione przez stronę powodową w łącznej wysokości 4.367 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 750 zł, w tym od pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym w kwocie 188 zł w sprawie o sygn. akt (...), opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego - 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wysokości 3.600 zł (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 t.j). W związku z tym, iż jak wskazano powyżej powód wygrał proces w 51,33%, w takim zakresie należał się mu zwrot poniesionych kosztów procesu, co dało kwotę 2.241,58 zł (4.367 zł * 51,33% = 2.241,58 zł), którą Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty zgodnie z art. 98 § 1 1 k.p.c. i z żądaniem pozwu.

Ze względu na treść art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi w punkcie I i III rygor natychmiastowej wykonalności ( pkt. IV sentencji orzeczenia ).