Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 296/19

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. T. (1)

Czyn z art. 288 § 1 k.k. zarzucony oskarżonemu w zarzucie aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 19 marca 2019 r. około godz. 00.00 funkcjonariusze policji z KP J. sierż. sztab. M. M. (1) i sierż. M. S. udali się z polecenia oficera dyżurnego KP w J. na interwencję do J. ul. (...) gdzie nietrzeźwy mężczyzna miał zachowywać się agresywnie. Po przybyciu na miejsce zdarzenia zawiadamiająca A. D. poinformowała ich że jej zięć oskarżony M. T. (1) będąc w stanie nietrzeźwości zachowuje się agresywnie i swoją złość wyładowywał uderzając pięściami w ścianę i rzucając szafką . Oskarżony M. T. (1) , który w obecności funkcjonariuszy Policji zachowywał się już spokojnie miał widoczne obrażenia na dłoniach i przyznał tego dnia spożywał alkohol i pod jego wpływem uszkodził ściany i szafkę w tym pomieszaniu .

2. Funkcjonariusze policji wobec faktu iż oskarżony M. T. (1) doznał w wyniku swojego zachowania obrażeń ciała wezwali karetkę pogotowia . Przybyli na miejsce ratownicy medyczni udzielili pomocy medycznej oskarżonemu M. T. (1) i opatrzyli jego ręce . A. D. oświadczyła iż nie będzie składała wniosku o ściganie oskarżonego M. T. (1) za zniszczenie mienia , stwierdziła jednak iż obawia się ona oskarżonego i nie chce by ten pozostał na tej posesji . Wobec powyższego po konsultacji z oficerem dyżurnym KPP w L. i braku możliwości przekazania oskarżonego M. T. (1) osobie trzeciej , która się nim zaopiekuje sierż. sztab. M. M. (2) i sierż. M. S. podjęli decyzję o doprowadzeniu oskarżonego do (...) w L. w celu jego wytrzeźwienia .

3. Po przewiezieniu do KPP w L. oskarżony M. T. (1) został poddany badaniu na urządzeniu kontrolno-pomiarowym (...) – I badanie w dniu 19 marca 2019 r. godz. 0:57 – 0,87 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu . Oskarżony M. T. (1) odmówił poddaniu się dalszym badaniom . Następnie został on przewieziony na badania do przychodni lekarskiej przy ul. (...) w L. , gdzie po przebadaniu przez lekarza nie stwierdzono przeciwskazań do osadzenia w (...) w L. .

4. Po badaniu oskarżony M. T. (1) został ponownie przez sierż. sztab. M. M. (2) i sierż. M. S. przewieziony do KPP w L. i doprowadzony do pomieszania nr 5 gdzie ci funkcjonariusze policji wypełniali w obecności oskarżone dokumentację. Gdy oskarżony M. T. (1) został poproszony przez sierż. M. S. o podpisanie protokołu badania A. zaczął się zachowywać agresywnie i zgniótł ten protokół odmawiać jego podpisu. Wobec faktu iż oskarżony zaczął zachowywać się agresywnie funkcjonariusze policji zastosowali wobec niego środków przymusu bezpośredniego i przełożyli kajdanki którymi oskarżony był skuty z przodu i skuli mu ręce do tyłu. Oskarżony M. T. (1) został posadzony na krześle znajdującym się w tym pomieszczeniu . Wtedy oskarżony M. T. (1) zaczął twierdzić iż jest mu duszno i poprosił o wodę oraz o otwarcie okna i drzwi . S.. sztab. M. M. (1) i sierż. M. S. podali oskarżonemu M. T. (1) szklankę wody oraz częściowo otworzyli drzwi do tego pomieszczenia ( drzwi te otwierają się do wnętrza pomieszczenia ) by zapewnić oskarżonemu dopływ powietrza . W pewnym momencie oskarżony M. T. (1) zerwał się z krzesła na którym siedział próbując wyjść z tego pokoju przez częściowo otwarte drzwi. Podczas próby wyjścia z tego pokoju oskarżony M. T. (1) znajdując się z w stanie nietrzeźwości i mając skute ręce do tyłu uderzył ciałem o uchylone drzwi wpadając na te drzwi . W wyniku tego działania oskarżony M. T. (1) nieumyślnie uszkodził te drzwi poprzez wyrwanie ich zawiasów powodując straty w wysokości 582,12 zł na szkodę Komendy (...) Policji. Działanie oskarżonego M. T. (1) nie miało na celu zniszczenie tych drzwi tylko wyjście z tego pomieszczenia , podczas którego oskarżony nieumyślnie wpadł na te częściowo otwarte drzwi powodując ich uszkodzenie. Po nieumyślnym uszkodzeniu tych drzwi oskarżony M. T. (1) wobec faktu iż był w stanie nietrzeźwości i miał skute ręce do tyłu stracił równowagę i uderzył głową w znajdująca się na ścianie ( na której znajdowały się drzwi ) deskę w wyniku czego powstała u niego płatowa rana czoła .

5. Funkcjonariusze sierż. sztab. M. M. (1) i sierż. M. S. powiadomili o tym zdarzeniu oficera dyżurnego KPP w L. który wezwał karetkę pogotowia , której załoga udzieliła pomocy oskarżonemu M. T. (1) . Powiadomiona o tym zdarzeniu zgodnie z obowiązująca procedurą została również komendant KPP w L. A. S., która pełniła tego dnia dyżur telefoniczny i przyjechała ona do KPP w L. by nadzorować dalsze czynności .

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) ( k. 41-42 , k. 90-93 ) , częściowo zeznania świadków : M. M. (1) ( k. 24-25 , k. 121-125 , k. 161-164 ) i M. S. ( k. 27-28 , k. 114-119 , k. 176-178 ) oraz dokumentów w postaci : notatki urzędowej ( k. 1 , k. 2 ) , protokół badania stanu trzeźwości ( k. 6 ), protokół oględzin rzeczy ( k. 7-8 ) , dokumentacją fotograficzna ( k. 9-10 ) , wycena powstałych uszkodzeń ( k. 31-33 ) , protokół oględzin rzeczy ( k. 126-131 , k. 132 – 135 ), opinia biegłego A. Z. ( k. 136-137 ) , dokumentacja fotograficzna ( k. 108- 111 ) .

częściowo zeznania świadków : M. M. (1) ( k. 24-25 , k. 121-125 , k. 161-164 ) i M. S. ( k. 27-28 , k. 114-119 , k. 176-178 ), zeznania świadka A. S. ( k. 159-161 ) oraz dokumentów w postaci : notatki urzędowej ( k. 1 , k. 2 ) , protokół oględzin rzeczy ( k. 126-131 , k. 132 – 135 ).

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. T. (1)

Czyn z art. 288 § 1 k.k. zarzucony oskarżonemu w zarzucie aktu oskarżenia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Fakt iż oskarżony M. T. (1) w dniu 19 marca 2019 roku około godziny 02.00 w budynku Komendy Powiatowej Policji w L. dokonał umyślnego uszkodzenia mienia poprzez wyrwanie zawiasów z drzwi pomieszczenia służbowego oznaczonego nr 5.

2. Fakt iż do uszkodzenia tych drzwi doszło poprzez działanie funkcjonariusza Policji który miał pchnąć na te drzwi oskarżonego M. T. (1) w momencie gdy oskarżony trzymał te zamknięte drzwi za klamkę i próbował je otworzyć .

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) ( k. 41-42 , k. 90-93 );

1.OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2,3,4

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) , częściowo zeznania świadków : M. M. (1)-kiego , M. S., zeznania świadka A. S. oraz dokumentów skazanych przy faktach 1,2,3, 4 i 5 w pkt 1.1.

Sąd dał wiarę wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) ( k. 41-42 , k. 90-93 ) niewielkim zakresie w którym opisał z jakich powodów został w dniu 19 marca 2019 przewieziony do KPP w L. oraz gdy znajdował się w pomieszczeniu służbowym w KPP w L. zaczął uskarżać się na to że jest mu duszno i próbował w związku z tym wyjść z tego pokoju. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) są jasne , dokładne , spójne , logiczne i korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dotyczącym faktów które zostały uznane przez Sąd za udowodnione zwłaszcza z zeznaniami świadków : M. M. (1) ( k. 24-25 , k. 121-125 , k. 161-164 ) , M. S. ( k. 27-28 , k. 114-119 , k. 176-178 ) i A. S. ( k. 159-161 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz dokumentami wskazanymi przy faktach 1,2,3 , 4 i 5 z pkt. 1.1..

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadka A. S. ( k. 159-161 ) jako jasnym , dokładnym , spójnym , logicznym i korespondującym z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dotyczącym faktów które zostały uznane przez Sąd za udowodnione . Należy wskazać iż zeznań świadka A. S. Komendanta KPP w L. wynika w jakich okolicznościach i dlaczego została w nocy 19 marca 2019 r. wobec faktu iż miała wtedy dyżur wezwana do KPP w L. i jaką usłyszała relację na temat zdarzeń związanych ze zniszczeniem przedmiotowych drzwi w pomieszczeniu służbowym nr 5 .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. M. (1) ( k. 24- 25 , k. 121-125 , k. 161-164 ) , M. S. ( k. 27-28 , k. 114- 119 , k. 176-178 ) za wyjątkiem niewielkiej części w której stwierdzili iż oskarżony M. T. (1) chcąc wyjść z pomieszczenia służbowego nr 5 nie tylko napierał ciałem na otwarte drzwi ale też szarpał je za klamkę . W tym zakresie zeznania te są jasne , dokładne , spójne , logiczne i korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dotyczącym faktów które zostały uznane przez Sąd za udowodnione . Należy wskazać iż świadkowie M. M. (1) , M. S. w swoich zeznaniach w sposób dokładny i jasny opisali co było powodem interwencji wobec oskarżonego M. T. (1) i dlaczego został on przewieziony do KPP w L. . Ponadto z zeznań tych świadków sprecyzowanych na rozprawie przed Sądem wynika kategorycznie iż oskarżony M. T. (1) w chwili gdy doszło do tego zdarzenia miał skute ręce do tyłu , a drzwi do tego pokoju były częściowo otwarte do wnętrza pomieszczenia i na tak otwarte drzwi wpadł oskarżony chcąc opuścić ten pokój wobec faktu iż skarżył się ze jest mu duszno , co doprowadziło do tego że te drzwi zostały wyrwane z zawiasów. Należy wskazać iż świadkowie ci wskazali iż celem działania oskarżonego nie było uszkodzenie tych drzwi, które były otwarte , a wyjście z tego pomieszczenia . Ponadto świadkowie ci opisali w jakich okolicznościach oskarżony wtedy doznał rozcięcia na czole . W tym zakresie zeznania tych świadków ściśle korespondują z opinią biegłego A. Z. ( k. 136-137 ).

Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości. Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Dokumenty powyższe zostały w większości sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach .

Sąd dał pełną wiarę opinii biegłego A. Z. ( k. 136-137 ) jako jasnej logicznej i fachowej . Biegły w sposób logiczny w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski które zostały zawarte w opinii pisemnej . Z opinii tej wynika wprost iż płatowa rana czołowa jakiej doznał oskarżony M. T. (1) w dniu 19 marca 2019 r. mogła powstać na wskutek uderzenia czołem w krawędź deski przymocowanej do ściany podczas upadku oskarżonego M. T. (2) .

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1, 2 pkt. 1.2.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) , częściowo zeznania świadków : M. M. (1) i M. S.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. T. (1) ( k. 41- 42 , k. 90-93 ) poza niewielką ich częścią w której opisał z jakich powodów został w dniu 19 marca 2019 przewieziony do KPP w L. oraz gdy znajdował się w pomieszczeniu służbowym w KPP w L. zaczął uskarżać się na to że jest mu duszno i próbował w związku z tym wyjść z tego pokoju. Na wiarę nie zasługuje zawłaszcza ten fragment w którym stwierdził iż w chwili zdarzenia gdy próbowali wyjść z pokoju nr (...) w KPP w L. i miał ręce skute do przodu został pchnięty przez funkcjonariusza Policji w momencie gdy oskarżony trzymał te zamknięte drzwi za klamkę oraz próbował je otworzyć i wyniku tego doszło do uszkodzenia tych drzwi . Na wiarę nie zasługuje również ta część wyjaśnień oskarżonego M. T. (1) z której wynika iż obrażenia na czole doznał w wyniku uderzenia go przez jednego z funkcjonariuszy policji już po tym jak zostały zniszczone drzwi . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) są nie jasne , nielogiczne , wewnętrznie sprzeczne . Na wstępie należy zauważyć iż zeznań świadków M. M. (1) i M. S. wynika kategorycznie iż w momencie tego zdarzenia oskarżony miał skute ręce do tyłu z powodu tego że chwilę wcześniej zniszczył protokół badania stanu trzeźwości o którego podpisanie został poproszony przez M. S. . Fakt ten potwierdza protokół badania stanu trzeźwości oskarżonego ( k. 6 ) na którym widoczne są ślady iż został on zgnieciony . Ponadto oskarżony M. T. (1) zadając pytanie świadkowi M. S. przyznał iż był wtedy miał skute ręce do tyłu ( k. 177 ) . Ponadto z zeznań świadków M. M. (1) i M. S. wynika kategorycznie iż drzwi te były częściowo otwarte do wewnątrz pomieszczenia na prośbę oskarżonego i oskarżony wpadł na te tak otwarte drzwi gdy chciał wyjść z tego pomieszczenia w wyniku czego drzwi zostały wyrwane z zawiasów . Tym samym oskarżony nie miał ani możliwości , ani potrzeby szarpać za klamkę tych drzwi by wyjść z tego pomieszczenia . Jeżeli chodzi o okoliczności w jakich oskarżony M. T. (1) doznał obrażeń w postaci rany na czole to należy wskazać iż w swoich wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym stwierdził iż został uderzony pięścią w czoło przez jednego z policjantów ( k. 41- 42 ) . Dopiero w swoich wyjaśnieniach złożonych na rozprawie przed Sądem na pytanie swojego obrońcy wskazał iż przypuszcza że ten policjant miał na ręku obrączkę lub sygnet. Wcześniej w swoich wyjaśnieniach na rozprawie przed Sądem mimo iż kilkukrotnie opisywał to zdarzenie nie podał tego jakże istotnego faktu . Należy wskazać obrońca oskarżonego i oskarżony przed tą rozprawą mieli dostęp do akt postępowania PR 4 Ds., 315.2019 gdzie między innymi znajduję się opinia biegłego A. Z. dotyczące okoliczności powstania tych obrażeń . Z opinii tej wynika wprost iż płatowa rana czołowa jakiej doznał oskarżony M. T. (1) w dniu 19 marca 2019 r. mogła powstać na wskutek uderzenia czołem w krawędź deski przymocowanej do ściany podczas upadku oskarżonego M. T. (2) jak wskazali funkcjonariusze policji . Biegły wskazał w tej opinii ponadto iż rana taka mogła powstać w wyniku uderzenia kastetem lub sygnetem. Jednak z zeznań świadków M. M. (1) i M. S. wynika kategorycznie iż M. M. (1) nie miał wtedy na ręce ani obrączki ani sygnetu . Należy wskazać iż wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) zmierzające do obciążania funkcjonariuszy policji winną za zniszczenie tych drzwi i za spowodowaniem u niego obrażeń ciał związane są z faktem iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2018 r. sygn. akt VIII K 14/18M. T. (1) został skazany między za czyn z art. 258 § 1 k.k. i inne przy zastosowaniu art. 60 § 4 i 6 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat i orzeczono między innymi dozór kuratora sądowego ( k. 45-46 ) . Oskarżony obawiając się zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności w tamtej sprawie przyjął w niniejszym postępowaniu taką linię obrony . Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego M. T. (1) w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków M. S. i M. M. (1) w części w której w której stwierdzili iż oskarżony M. T. (1) chcąc wyjść z pomieszczenia służbowego nr 5 nie tylko napierał ciałem na otwarte drzwi ale też szarpał je za klamkę . W tym zakresie zeznania tych świadków są niejasne , nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Nie zasługują one na wiarę z takich samych powodów z jakich Sąd odmówił w tym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. T. (1) . Ponadto z zeznań świadków M. S. i M. M. (1) sprecyzowanych na rozprawie przed Sądem wynika iż oskarżony M. T. (1) w chwili gdy doszło do tego zdarzenia miał skute ręce do tyłu , a drzwi do tego pokoju były otwarte do wnętrza pomieszczenia i na tak otwarte drzwi naparł oskarżony chcąc opuścić ten pokój wobec faktu iż skarżył się ze jest mu duszno , co doprowadziło do tego że te drzwi zostały wyrwane z zawiasów. Należy wskazać iż świadkowie ci wskazali iż celem działania oskarżonego nie było uszkodzenie tych drzwi, które były otwarte , a wyjście z tego pomieszczenia .

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

-----

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----

☐

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-----

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-----

☐

Umorzenie postępowania

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

-----

☒

Uniewinnienie

M. T. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Przepis art. 288 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstwa przewidzianego w art. 288 k.k. jest mienie. Przy czym w kontekście art. 288 k.k. mienie jako rodzajowy przedmiot ochrony występuje w szerokim znaczeniu tego terminu. Stosowanie do art. 44 k.c. mieniem jest własność i inne prawa majątkowe (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2003 r., III KK 165/03, Prok. i Pr. 2004, nr 3, poz. 7; M. K., Przestępstwo i wykroczenie uszkodzenia rzeczy, s. 27 i n.). Przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy alternatywnie określony skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia cudzej rzeczy niezdatną do użytku. Przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy alternatywnie określony skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia cudzej rzeczy niezdatną do użytku. Przedmiotem przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k.k. jest cudza rzecz. Istotne jest, aby rzecz, na którą oddziałuje sprawca, nie stanowiła jego własności. Typ czynu zabronionego, o którym mowa w art. 288 § 1 k.k., ma charakter umyślny. Umyślność może wystąpić zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego . Dla charakterystyki strony podmiotowej nie ma znaczenia cel i motywacja sprawcy.

W powyższej sprawie zachowanie oskarżonego M. T. (1) nie realizuje wszystkich znamion czynu z art. 288 § 1 k.k. albowiem oskarżony M. T. (1) dokonując uszkodzenia w dniu 19 marca 2019 roku około godziny 02.00 w budynku Komendy Powiatowej Policji w L. uszkodzenia mienia poprzez wyrwanie zawiasów z drzwi pomieszczenia służbowego oznaczonego nr 5 i powodując straty w wysokości 582,12 zł na szkodę Komendy (...) Policji nie działał umyślnie. Należy zauważyć iż dla charakterystyki strony podmiotowej czynu z art. 288 § 1 k.k. nie ma znaczenia cel i motywacja sprawcy. Z uwagi na ograniczenie strony podmiotowej przestępstwa przewidzianego w art. 288 § 1 k.k. wyłącznie do umyślności, nieumyślne zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku stanowić może podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej na gruncie prawa cywilnego . Sprawca musi obejmować umyślnością desygnaty wszystkich znamion typu czynu zabronionego, w tym także skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku rzeczy, w stosunku do której podejmuje swoje zachowanie. W przypadku zachowania objętego formą zamiaru bezpośredniego, w płaszczyźnie intelektualnej sprawca musi mieć świadomość konieczności tego, że jego zachowanie prowadzić będzie do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzą rzecz lub świadomość możliwości doprowadzenia do takich stanów rzeczy w wyniku przedsiębranego zachowania. W płaszczyźnie woluntatywnej uświadomione elementy zachowania sprawcy muszą być objęte wolą w postaci chęci wywołania uświadomionych stanów rzeczy. W przypadku działania umyślnego, gdy umyślność występuje w formie zamiaru wynikowego, sprawca w płaszczyźnie intelektualnej musi mieć świadomość możliwości doprowadzenia swoim zachowaniem do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy, oraz w płaszczyźnie woluntatywnej godzić się na zrealizowanie uświadomionych elementów. Brak odbicia w świadomości sprawcy któregokolwiek z elementów znamion typu czynu zabronionego opisanego w art. 288 § 1 k.k., a więc nieuświadamianie sobie przez sprawcę co najmniej możliwości jego wystąpienia w wyniku realizowanego zachowania, oznacza niewypełnienie elementów decydujących o stronie podmiotowej omawianego przestępstwa i w konsekwencji niemożność subiektywnego przypisania go sprawcy. Także w odniesieniu do strony woluntatywnej konieczne jest jednoznaczne ustalenie, że sprawca, uświadamiając sobie możliwość zrealizowania znamion czynu zabronionego, na ewentualne zaistnienie tego stanu, w tym także skutku, z całą świadomością się godził. Słusznie SN wskazuje w odniesieniu do ustaleń dotyczących zamiaru wynikowego, że przyjmując tę postać umyślności "nie można domniemywać czy domyślać się zgody sprawcy na powstały skutek przestępny, lecz należy wykazać, że zgoda na skutek stanowiła jeden z elementów zachodzących w psychice sprawcy (zob. wyrok SN z 27 lipca 1973 r., IV KR 153/73, OSNKW 1974, nr 1, poz. 5 oraz glosę do tego orzeczenia M. Szerera: OSPiKA 1974, z. 12, poz. 262; wyrok z 6 lutego 1973 r., V KRN 569/72, OSPiKA 1973, z. 11, poz. 229). W odniesieniu do zamiaru wynikowego, jako jednej z możliwych postaci umyślności przy przestępstwie niszczenia lub uszkodzenia rzeczy, należy podkreślić prezentowaną wielokrotnie w orzecznictwie SN tezę, że "cechą zamiaru ewentualnego jest nie chcenie, lecz godzenie się, które nie istnieje w czynie człowieka samoistnie, lecz zawsze łącznie z zamiarem bezpośrednim. Chcenie może być skierowane zarówno na popełnienie czynu zabronionego, jak i na osiągnięcie czegoś całkiem legalnego. Jeżeli sprawca mimo świadomości, że jego zachowanie może spowodować skutki dalsze od zamierzonych przez niego i na dodatek przestępne, decyduje się na realizację swojego celu, godząc się równocześnie na ewentualne nastąpienie skutków, to istnieją pełne podstawy do przyjęcia, że skutki przestępne sprawca zrealizował umyślnie w formie zamiaru wynikowego (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1985 r., I KR 250/85, OSNPG 1986, nr 5, poz. 57; wyrok SN z 17 grudnia 1987 r., II KR 333/87, OSNPG 1989, nr 2, poz. 18). ( za Komentarz do art. 288 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II. ) . W powyższej sprawie oskarżony M. T. (1) nie obejmował swoim zamiarem skutku w postaci uszkodzenia przedmiotowych drzwi . Oskarżony M. T. (1) chciał bowiem wyjść z tego pomieszczenia i podczas wykonywania tej czynności wobec faktu iż był w stanie nietrzeźwości ( I badanie w dniu 19 marca 2019 r. godz. 0:57 – 0,87 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu - k. 6 ) i miał skute do tyłu ręce nieumyślnie wpadł na częściowo otworzone do wewnątrz drzwi powodując ich uszkodzenie . Należy ponownie wskazać iż w płaszczyźnie woluntatywnej uświadomione elementy zachowania sprawcy muszą być objęte wolą w postaci chęci wywołania uświadomionych stanów rzeczy. W przypadku działania umyślnego, gdy umyślność występuje w formie zamiaru wynikowego, sprawca w płaszczyźnie intelektualnej musi mieć świadomość możliwości doprowadzenia swoim zachowaniem do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy, oraz w płaszczyźnie woluntatywnej godzić się na zrealizowanie uświadomionych elementów. Brak odbicia w świadomości sprawcy któregokolwiek z elementów znamion typu czynu zabronionego opisanego w art. 288 § 1 k.k., a więc nieuświadamianie sobie przez sprawcę co najmniej możliwości jego wystąpienia w wyniku realizowanego zachowania, oznacza niewypełnienie elementów decydujących o stronie podmiotowej omawianego przestępstwa i w konsekwencji niemożność subiektywnego przypisania go sprawcy. W powyższej sprawie w ocenie Sądu taka sytuacja miała miejsce i zachowanie oskarżonego M. T. (1) nie realizuje wszystkich znamion czynu z art. 288 § 1 k.k. . Należy jednak wskazać iż wyżej opisane zachowanie oskarżonego M. T. (1) stanowi podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej na gruncie prawa cywilnego.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

------

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 632 k.p.k. wobec uniewinnienia oskarżonego M. T. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu koszty postępowania ponosi Skarb Państwa .

1.1Podpis

II K 296/19

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE