Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 14 stycznia 2021 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy, ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony T. M. w dniu 16 października 2020 r. wyszedł z mieszkania w L. przy ul. (...) do żłobka z synem, położonego przy ul. (...). Obwiniony nie zakrywał nosa i ust podczas drogi do i ze żłobka, gdy wrcał do domu został zatrzymany przez patrol Policji. Postawa obwinionego nie wynikała z kwestionowania trybu i sposobu wprowadzenia obowiązku zakrywania nosa i ust, a zachowanie to było związane ze stresową sytuacją odprowadzenia dziecka do żłobka i zapomnieniem o konieczności zasłonięcia nosa i ust.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego (k.33v),

- zeznania M. T. (k.3),

- notatka urzędowa (k.1).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.33v). Podał, że odprowadzał syna do żłobka, syn płakał, zdenerwował się i zapomniał o konieczności założenia maseczki. Zasłania usta i nos cały czas. Stwierdził, że wprowadzenie nakazu zakrywania nosa i ust zostało dokonane niezgodnie z Konstytucją, jest zatem nielegalne.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, gdyż są logiczne i rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach M. T. (k.3) i treści notatki urzędowej (k.1-2). Należy zwrócić uwagę, że wyjaśnienia obwinionego nie budziły wątpliwości, na ich podstawie ustalono stan faktyczny, a przekonanie obwinionego o braku winy może być przedmiotem rozważań prawnych, a nie faktycznych.

Na wiarę zasługują zeznania M. T. (k.3), gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach obwinionego.

Sporządzone w toku postępowania dokumenty w postaci dokumentów wskazanych na k. 33v zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego obwinionemu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wówczas, gdy są konieczne w demokratycznym państwie m.in. do ochrony zdrowia. Aczkolwiek kwestie ochrony konstytucyjnych wolności i praw wykraczają poza ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, podnieść należy, że ustanowienie nakazu zakrywania nosa i ust nie narusza prawa konstytucyjnego do swobody poruszania się, wyrażania poglądów i innych praw wskazanych w Ustawie zasadniczej. Obwiniony miał zachowane prawo do swobodnego poruszania się, wyrażania poglądów i innych gwarancji praw osobistych. Nałożony na niego obowiązek zakrywania nosa i ust wynikał z treści § 27 ust. 1 pkt 1a Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1758). Po licznych zmianach nakaz ten obowiązuje również obecnie, zgodnie z § 27 ust. 1 pkt 1a Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 listopada 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1972). Obwiniony zasadnie podnosi, że obowiązek zakrywania nosa i ust nie został wprowadzony ustawą, ale w ocenie Sądu nie musiał być wprowadzony w ten sposób, gdyż taki obowiązek nie ogranicza podstawowych praw konstytucyjnych. Podnieść należy, że obowiązek ten został wprowadzony tylko w sytuacji zagrożenia rozpowszechniania się choroby Covid-19, przy czym stosowanie maseczek lub innych osłon nosa i ust powszechnie uznane jest za jeden z najskuteczniejszych sposobów zmniejszenia rozpowszechniania się tej choroby.

Niniejsze rozważania prowadzą do uznania, że obwiniony dopuścił się popełnienia wykroczenia wskazanego w art. 54 k.w. Nadmienić należy, że w dniu 30 listopada 2020 r. weszła w życie ustawa z dnia 28 października 2020 r. (Dz. U. poz. 2112) , która m.in. wprowadziła art. 116 § 1a k.w., wprowadzający surowszą karę za czyn przypisany obwinionemu. Zgodnie zatem z treścią art. 2 § 1 k.w. do obwinionego stosuje się poprzedni stan prawny.

Obwiniony ma 42 lata, jest rozwodnikiem, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, zdobył wykształcenie średnie, zarabia około 4.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 33).

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu nie był znaczny, gdyż incydentalnie naruszył nakaz wprowadzony w celu zapobiegania rozpowszechniania się choroby Covid-19. Stopień winy obwinionego również nie był znaczny, ze względu na zasadnicze przestrzeganie prawnie wprowadzonego nakazu.

Celem postępowania w sprawach o wykroczenia jest zapobieganie popełniania wykroczeń i kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że wydane przepisy porządkowe powinny być stosowane.

Biorąc pod uwagę powyżej omówione okoliczności wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną, sprawiedliwą oraz zdolną przekonać obwinionego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości powinna być kara 100 złotych grzywny.

Uwzględniając, że obwiniony ma dwoje dzieci na utrzymaniu, Sąd zwolnił go z obowiązku zwrotu kosztów sądowych.