Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 106/21

UZASADNIENIE

Apelacja jest zasadna.

Nie ma podstaw, aby zakwestionować prawną możliwość wykonywania powtarzających się świadczeń niepieniężnych przez wspólnika spółki na jej rzecz, w tym także w ramach wykonywania stosunku obligacyjnego między spółką, a podmiotem trzecim na rzecz tego podmiotu. Oczywiście, taka czynność może być pozorna, wówczas należałoby do ustalenia rzeczywistej podstawy świadczenia usług zastosować bądź przepisy prawa pracy, bądź przepisy o umowach cywilnoprawnych. Jednak w tej sprawie Sąd Rejonowy nie poczynił ustaleń, jakoby wymienieni w wyroku cudzoziemcy jedynie pozornie uzyskiwali status wspólników spółki i w rzeczywistości świadczyli pracę, a apelacja skierowana jest jedynie na korzyść obwinionego. Tym samym nie można uznać, że doszło do naruszenia przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i że oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy wymienionym w wyroku cudzoziemcom miały charakter pozorny.

Sąd Okręgowy uważa również, że wykaz rodzajów zatrudnienia dostępnych dla cudzoziemców w ramach zgłaszania oświadczeń o powierzeniu im pracy nie ma charakteru zamkniętego. Owszem, z informacji z (...), zawartej na k. 150-151 wynika, że katalog ten na internetowym formularzu wymienia jedynie 19 pozycji i siłą rzezy nie da się dopisać innej ( dwudziestej i następnych), bo takiej możliwości technicznej przy elektronicznym wypełnianiu oświadczenia nie przewidziano, ale przecież z tego samego pisma wynika, że w razie składania takiego oświadczenia nie drogą elektroniczną, tylko w formie papierowej, istnieje możliwość określenia dowolnego rodzaju zatrudnienia cudzoziemca na sporządzonym formularzu. Ponadto, wynika to z treści ustawy dotyczącej tych oświadczeń ( i to na ustawie Sąd powinien się opierać, a nie na pismach urzędników tego czy innego ministerstwa). Z art. 88z regulującego tę kwestię nie wynika, aby katalog rodzajów zatrudnienia cudzoziemców w ramach trybu „oświadczeniowego” był zamknięty. Art. 88 z ust. 1 pkt 3 opisując dane dotyczące pracy oferowanej cudzoziemcowi nakazuje podmiotowi wypełniającemu oświadczenie jedynie określenie nazwy zawodu, podklasy działalności według klasyfikacji (...), w której powierza pracę cudzoziemcowi, stanowiska lub rodzaju pracy, miejsca jej wykonywania, okresu pracy i rodzaju umowy stanowiącej podstawę wykonywania pracy oraz najniższego wynagrodzenia, jakie może otrzymywać cudzoziemiec, określonego stawką godzinową lub miesięczną i podanie wymiaru czasu pracy lub liczby godzin pracy w tygodniu lub w miesiącu. Żadnych innych ograniczeń ustawodawca nie przewidział.

Wiarygodny jest więc obwiniony, gdy wyjaśnia, że wpis określający rodzaj powierzonej cudzoziemcom pracy w złożonym drogą elektroniczną oświadczeniu nie miał na celu zakamuflowania rzeczywistego rodzaju wykonywanej przez nich działalności, tylko był wymuszony względami technicznymi uniemożliwiającymi dokładny opis charakteru i podstawy świadczenia niepieniężnego wspólnika spółki na jej rzecz.

Słusznie podnosi apelant, że z treści art. 88z ust. 6 w/w ustawy wynika jedynie uprawnienie Starosty do wydania decyzji o odmowie wpisania oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi do ewidencji oświadczeń. Ewidentnie wynika to z porównania dyspozycji tego przepisu z dyspozycją art. 88 z ust. 5, w którym wymienia się sytuacje, w których Starosta taką decyzję wydaje obligatoryjnie. Zatem, skoro w tej sprawie nie doszło do wydania przez Starostę fakultatywnej decyzji o odmowie wpisania omawianego oświadczenia w trybie art. 80 z ust. 6 w/w ustawy, to nie można wyprowadzać wniosku, że świadczona w tej sprawie przez wymienionych w wyroku cudzoziemców praca stanowiła łamanie przepisów i tym samym obwiniony naruszając ustawę wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 120 ust. 1 w/w ustawy.

Niezależnie od powyższego, nawet w przypadku uznania, że zastosowana konstrukcja prawna sprzedaży cudzoziemcowi udziału w spółce i wykonywania w zamian przez niego powtarzającego się świadczenia niepieniężnego na rzecz spółki nie mieści się w ramach dopuszczalnego świadczenia pracy przez cudzoziemców określonego ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, to obwinionego i tak należałoby uniewinnić z uwagi na treść art. 7 § 1 kw, albowiem należałoby wówczas uznać, że działał w usprawiedliwionej nieświadomości zagrożenia karą za takie zachowanie. Obwiniony podjął bowiem zabiegi, które mogły prowadzić go do usprawiedliwionego okolicznościami przekonania, że nie popełnia żadnego wykroczenia, przy czym nie chodzi tu jedynie o uzyskanie opinii prawnych w tym przedmiocie ( zgodnie z którymi jego zachowanie było w pełni legalne), ale brał też udział w konsultacjach z pracownikami Urzędu Pracy w R., którzy po pewnym wahaniu uznali legalność jego działań i przywrócili przyjmowanie takich oświadczeń, choć chwilowo zostało to wstrzymane ( świadczą o tym zeznania ówczesnego Dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy w R. Ł. W., słusznie uznane przez Sąd Rejonowy za wiarygodne).

Pozostałe zarzuty apelacyjne nie będą omawiane, albowiem rozpoznanie powyższych argumentów jest wystarczające do wydania orzeczenia ( art. 436 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw).

Wobec tego należało uniewinnić obwinionego od zarzuconego mu wykroczenia.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw i art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 634 kpk koszty postępowania za obie instancje w tej sprawie ponosi Skarb Państwa.

Dlatego Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 576 zł ( pierwszy termin rozprawy w dniu 23.09.2020 r. i trzy terminy dodatkowe w dniach 22.10.2020 r., 05.11.2020 r., 10.12.2020 r.) tytułem zwrotu kosztów obrony przed Sądem Rejonowym w pierwszej instancji i kwotę 840 zł (jeden termin rozprawy apelacyjnej) tytułem zwrotu kosztów obrony przed Sądem Okręgowym w postępowaniu odwoławczym. Sąd kierował się treścią § 11 ust. 2 pkt 2 i 4 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). Zdaniem Sądu nie zachodzą okoliczności z § 15 ust. 3 w/w rozporządzenia, które uzasadniałyby zasądzenie wynagrodzenia wyższego od tego określonego stawkami minimalnymi.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.