Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 661/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 8 września 2020 roku sygn. akt II K 739/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

W dniu 28 grudnia 2018 roku godz. 8.40 oskarżony K. M. podszedł do oszklonych drzwi sklepu (...) znajdującego się przy ulicy (...) w P., po czym wszedł do jego wnętrza, w którym przebywał do godz. 8.48, po czym o godz. 8.48:44 wyszedł na zewnątrz obiektu tymi samymi drzwiami, którymi wyszedł i skierował się w lewą stronę obok przeszklonych drzwi, gdzie na ścianie budynku umieszczony jest bankomat E., a nie schodami do ulicy.

protokół oględzin zarejestrowanego na płycie CD nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku

karta 209 - 210

zdjęcia - zrzuty z ekranu, wydrukowane w toku prowadzonych oględzin nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 grudnia 2018 roku

karta 211 - 231

wydruk z wizerunkiem oskarżonego z Rejestru Dowodów Osobistych

karta 203

zdjęcia wykonane oskarżonemu K. M. przez policję

karta 204 - 208

okazanie oskarżonemu K. M. nagrania z kamer monitoringu i zdjęć z nagrania 28 i 30 grudnia 2018 roku

karta 242 - 244

2.1.1.2.

W dniu 30 grudnia 2018 roku godz. 8.00 oskarżony K. M. podszedł do oszklonych drzwi sklepu (...) znajdującego się przy ulicy (...) w P. i nie wchodząc do sklepu, przemieszczając się wzdłuż wejścia do obiektu skierował się w swoją prawą stronę do miejsca gdzie na ścianie budynku umieszczony jest bankomat E..

protokół oględzin zarejestrowanego na płycie CD nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku

karta 209 - 210

zdjęcia - zrzuty z ekranu, wydrukowane w toku prowadzonych oględzin nagrania zapisu monitoringu z dnia 30 grudnia 2018 roku

karta 232 - 240

wydruk z wizerunkiem oskarżonego z Rejestru Dowodów Osobistych

karta 203

zdjęcia wykonane oskarżonemu K. M. przez policję

karta 204 - 208

okazanie oskarżonemu K. M. nagrania z kamer monitoringu i zdjęć z nagrania z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku

karta 242 - 244

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

protokół oględzin zarejestrowanego na płycie CD nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku

dowód nie budzi zastrzeżeń co do wiarygodności i rzetelności zawartych w nim treści, został sporządzony zgodnie z wymogami ustawy karnej procesowej, nie był kwestionowany przez strony

zdjęcia - zrzuty z ekranu, wydrukowane w toku prowadzonych oględzin nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 grudnia 2018 roku

dowody nie budzą zastrzeżeń, odzwierciedlają treści zarejestrowane na płycie CD z karty 17 nie były kwestionowany przez strony

zdjęcia wykonane oskarżonemu K. M. przez policję

dowody nie budzą zastrzeżeń, nie były kwestionowany przez strony

okazanie oskarżonemu K. M. nagrania z kamer monitoringu i zdjęć z nagrania 28 i 30 grudnia 2018 roku

Stanowisko oskarżonego K. M. odnośnie rozpoznania swojej osoby na nagraniu z monitoringu - z kamer umieszczonych wewnątrz sklepu (...) przy ulicy (...) w P. i na zdjęciach z tego nagrania, jest szczere i wiarygodne, pozostaje w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonego P. A., który w czasie przebywania oskarżonego przy bankomacie E. dnia 28 grudnia 2018 roku o godz. 8.52 otrzymywał wiadomość sms - ową z M banku, prowadzącego jego konto, informującą o podaniu błędnego (...) u.

protokół oględzin zarejestrowanego na płycie CD nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku

dowód nie budzi zastrzeżeń co do wiarygodności i rzetelności zawartych w nim treści, został sporządzony zgodnie z wymogami ustawy karnej procesowej, nie był kwestionowany przez strony

zdjęcia - zrzuty z ekranu, wydrukowane w toku prowadzonych oględzin nagrania zapisu monitoringu z dnia 28 grudnia 2018 roku

dowody nie budzą zastrzeżeń, odzwierciedlają treści zarejestrowane na płycie CD z karty 17, nie były kwestionowany przez strony

zdjęcia wykonane oskarżonemu K. M. przez policję

dowody nie budzą zastrzeżeń, nie były kwestionowany przez strony

okazanie oskarżonemu K. M. nagrania z kamer monitoringu i zdjęć z nagrania 28 i 30 grudnia 2018 roku

Stanowisko oskarżonego K. M. odnośnie rozpoznania swojej osoby na nagraniu z monitoringu - z kamer umieszczonych wewnątrz sklepu (...) przy ulicy (...) w P. i na zdjęciach z tego nagrania, jest szczere i wiarygodne, pozostaje w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonego P. A., który w czasie przebywania oskarżonego przy bankomacie E. dnia 30 grudnia 2018 roku o godz.8.02 otrzymywał wiadomość tekstową z M banku, prowadzącego jego konto, informującą o podaniu błędnego (...) u.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wyroku tj.

art. 5 & 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego, który nie pamiętał zdarzeń z dnia 23 grudnia 2018 roku, 28 grudnia 2018 roku i 30grudnia 2018 roku a monitoring wizyjny rejestrujący zdarzenia nie został oskarżonemu okazany, a zatem rozstrzygnięto wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyjaśnienia oskarżonego K. M. karta 50 - 51, 242 - 244, zdjęcia jego wizerunku karta 203 - 208, zarejestrowany na płycie CD karta 17 zapis monitoringu z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku z kamer umieszczonych wewnątrz sklepu (...) usytuowanego przy ulicy (...) w P., a więc pod tym samym adresem co bankomat E., protokół oględzin nagrania tego zapisu monitoringu karta 209 - 210, zdjęcia z tegoż nagrania karta 211 - 239 - dowodzą, iż ww. wszedł w posiadanie karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z bankomatu banku (...) należącej do pokrzywdzonego P. A.. Wprawdzie oskarżony, jak słusznie zauważa obrońca, zasłaniał się niepamięcią odnośnie okoliczności wejścia w owo posiadanie i nie wiedział co zrobił z rozważaną kartą, to jednak z jego wyjaśnień wynika, że nikt mu tej karty nie dał i nie prosił o wypłatę pieniędzy. Przejął zatem władztwo nad cudzą rzeczą i traktował ją jak własną. Jego wyjaśnienia dawały zatem sądowi pierwszej instancji podstawę do czynienia ustaleń faktycznych o nielegalnym wejściu przez niego w posiadanie karty bankomatowej uprawniającej do podjęcia środków pieniężnych z automatu bankowego. Rozumowanie tego sądu w tym zakresie nie było wadliwe bądź nielogiczne. O prawidłowości powyższej konstatacji przekonuje rozpoznanie przez oskarżonego K. M. bez żadnych wątpliwości swojej osoby na nagraniu z kamer monitoringu i na zdjęciach z tego nagrania ( wyjaśnienia karta 242 - 244 ), a więc w toku czynności procesowych uzupełnionych przez organ postępowania przygotowawczego w trybie art. 396 a & 1 k.p.k. na zlecenie sądu odwoławczego.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wskazano sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz podstaw do zwolnienia oskarżonego z odpowiedzialności karnej za przypisane mu przestępstwa.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się usiłowania popełnienia czynu z art. 275 & 1 k.k. w zw. z art. 278 & 1 i 5 k.k. oraz usiłowania popełnienia czynu z art. 279 & 1 kk w zw. z art. 287 & 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zachowanie oskarżonego K. M. z dnia 28 i 30 grudnia 2018 roku, zmierzające do wypłacenia pieniędzy z konta właściciela karty, świadczy o traktowaniu tej cudzej karty jako własnej, po uprzednim nielegalnym włączeniu jej do swojego majątku ( działanie w celu przywłaszczenia ). Rozpoznanie przez oskarżonego K. M. bez żadnych wątpliwości swojej osoby na nagraniu z kamer monitoringu i na zdjęciach z tego nagrania ( wyjaśnienia karta 242 - 244 ) przekonuje o trafności ustaleń sądu merytorycznego dotyczących podjęcia przez niego dwukrotnej próby usiłowania wypłaty środków pieniężnych przy użyciu karty należącej do P. A.. Obecność oskarżonego w dniach 28 i 30 grudnia 2018 roku w budynku przy ulicy (...) w P., a tym samym przy bankomacie E., zarejestrowana przez wewnętrzne sklepowe kamery video pozostaje w zbieżności czasowej z wiadomościami tekstowymi przekazanymi pokrzywdzonemu przez pracownika M. o podaniu błędnego kodu (...) w serwisie transakcyjnym ( 28 grudnia 2018 roku godz. 08.52, 30 grudnia 2018 roku godz.08.02 ) i przekonuje, iż to właśnie K. M. podejmował nieskuteczne próby wypłaty pieniędzy z konta P. A..

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wskazano sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz podstaw do zwolnienia oskarżonego z odpowiedzialności karnej za przypisane mu przestępstwa.

3.3.

obraza prawa materialnego tj. art. 13 & 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie a w konsekwencji błędne zakwalifikowanie zachowania oskarżonego jako usiłowania zamiast usiłowania nieudolnego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma skarżący, że przypisanie oskarżonemu czynu ciągłego z art. 279 & 1 k.k. w zw. z art. 287 & 1 k.k. w zw. z art.11 & 2 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k. w formie usiłowania udolnego nastąpiło z obrazą art. 13 & 2 k.k. Kwestia ta była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 11 września 2002 roku w sprawie V KKN 9/01, który uznał że jeżeli rzecz ruchoma chroniona jest zabezpieczeniem elektronicznym, które umożliwia dostęp do niej wyłącznie przez wprowadzenie prawidłowego kodu, to usiłowanie zaboru tej rzeczy przez zastosowanie innego kodu dostępu jest użyciem środka nie nadającego się do popełnienia kradzieży z włamaniem i przesądza o uznaniu takiego czynu za usiłowanie nieudolne w rozumieniu art. 13 & 2 k.k. Dokonanie zaboru pieniędzy przez próbę pokonania elektronicznego zabezpieczenia nieprawidłowym kodem dostępu było obiektywnie niemożliwe. Osiągnięcie skutku uniemożliwiły techniczne zasady funkcjonowania bankomatu. Gwarantują one, że wypłata pieniędzy przy użyciu karty bankomatowej nastąpi wyłącznie po wprowadzeniu prawidłowego (...)u, identyfikującego konkretną kartę z odpowiadającym jej kontem bankowym. Tylko przejście w ten sposób przez zabezpieczenie elektroniczne otwiera możliwość wykonania dalszych czynności prowadzących do wypłaty gotówki. Skuteczność zabezpieczenia gwarantowana jest dwustopniowo. Po pierwsze, przypisanie (...)u do karty bankomatowej następuje przez wybór określonej kombinacji cyfr, jednej z tak wielkiej liczby, że prawdopodobieństwo losowego trafienia w sekwencję cyfr odnoszącą się do konkretnej karty jest praktycznie równe zeru. Po drugie, liczba dopuszczalnych prób wprowadzenia (...) u po umieszczeniu karty w bankomacie jest ograniczona, gdyż trzykrotne wskazanie nieprawidłowego (...)u powoduje zatrzymanie karty w bankomacie i zablokowanie możliwości kontynuowania czynności zmierzających do wypłaty. Tak więc samo dysponowanie kartą bankomatową i dostęp do bankomatu nie zapewniają jeszcze wypłaty gotówki z konta bankowego właściciela karty. Skuteczność wejścia w jej posiadanie w ten sposób uwarunkowane jest znajomością (...) u, będącego kodem dostępu do pieniędzy posiadacza rachunku bankowego, a zarazem zabezpieczeniem elektronicznym przed użyciem karty przez osobę nieuprawnioną. Posłużenie się kartą przez wprowadzenie za pośrednictwem klawiatury bankomatu nieprawidłowego (...) u jest działaniem, które obiektywnie nie prowadzi do wypłaty gotówki i jako takie stanowi nieudolne usiłowanie dokonania czynu zabronionego, w rozważanym przypadku przedmiotowej sprawy z art. 279 & 1 k.k. w zw. z art. 287 & 1 k.k. w zw. z art.11 & 2 k.k. w zw. z art. 12 & 1 k.k.w zw. z art. 64 & 1 k.k.

Zachowanie oskarżonego K. M. odpowiadało zatem usiłowaniu nieudolnemu ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego. Sieć elektroniczna, bankomat i karta bankomatowa tworzą technologiczne oprzyrządowanie wypłat gotówki dla posiadaczy rachunku bankowego, ale skuteczność działania zmierzającego do wypłaty zależy od wprowadzenia prawidłowego (...) u przypisanego do konkretnej karty bankomatowej.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wskazano sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz podstaw do zwolnienia oskarżonego z odpowiedzialności karnej za przypisane mu przestępstwa.

3.4.

rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności z powodu wymierzenia kary pozbawienia wolności w sytuacji gdy oskarżony nie miał obiektywnie możliwości popełnienia przestępstwa, jego zachowanie należy zakwalifikować jako usiłowanie nieudolne a pokrzywdzony nie poniósł szkody

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wybór kary pozbawienia wolności jako reakcji karnej na popełnione czyny był trafny, zważywszy na działanie oskarżonego w warunkach recydywy. Żaden inny rodzaj kary zasadniczej nie pozwoliłby na osiągnięcie celów kary wobec sprawcy uprzednio wielokrotnie karanego, nie powstrzymałby go przed ponownym naruszaniem porządku prawnego. Adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia, jest wymiar kary pozbawienia wolności za dokonanie ( a nie usiłowanie) przestępstwa z art. 278 & 1 i 5 k.k. w zw. z art. 275 & 1 k.k. w zw. z art. 11 & 2 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k. Sąd odwoławczy uznał, iż kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn z pkt. I aktu oskarżenia nie jest karą rażąco surową. Był on już czterokrotnie karany za przestępstwa, w tym dwukrotnie skierowane przeciwko mieniu i odpowiada w warunkach recydywy szczególnej podstawowej. Sąd pierwszej instancji prawidłowo dostrzegł i ocenił okoliczności wymiaru kary należnej oskarżonemu za omawiane przestępstwo. Orzeczona kara uwzględnia również pozostałe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Kara w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności spełni w sposób właściwy cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz ogólnoprewencyjny, bez przekroczenia progu nadmiernej represji, nie będąc jednocześnie karą nazbyt pobłażliwą. Postulat autora apelacji o karę zasadniczą innego rodzaju nie zasługiwał na uwzględnienie gdyż byłaby ona rażąco nieadekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Natomiast konieczność zakwalifikowania czynu ciągłego z art. 279 & 1 k.k. w zw. z art. 287 & 1 k.k. w zw. z art.11 & 2 k.k. w zw. z art. 12 & 1 k.k .w zw. z art. 64 & 1 k.k. jako usiłowania nieudolnego z art. 13 & 2 k.k. czyni zarzut rażącej surowości orzeczonej za ten czyn kary pozbawienia wolności, a w konsekwencji kary łącznej pozbawienia wolności, zasadnym.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wskazano sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz podstaw do zwolnienia oskarżonego z odpowiedzialności karnej za przypisane mu przestępstwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy z urzędu zmienił opis czynu zarzucanego w pkt I aktu oskarżenia oraz czynów zarzucanych w pkt. II i III aktu oskarżenia, przypisanych w pkt. 2 zaskarżonego wyroku w zakresie recydywy, poprzez przyjęcie że popełnione zostały przed upływem 5 lat po odbyciu kary w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nie jak proponowała skarga publiczna i zaakceptował sąd rejonowy, po odbyciu co najmniej jednego roku kary pozbawienia wolności. Podstawą ustaleń o działaniu oskarżonego w warunkach recydywy szczególnej podstawowej był bowiem wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 18 czerwca 2013 roku sygn. akt VII K 60/13 ( odpis wyroku karta 43 ) skazujący oskarżonego K. M. na karę łączną jednego roku pozbawienia wolności, którą ten odbywał w okresie od 16 października 2013 roku do 14 maja 2014 roku ( obliczenie kary karta 44, postanowienie o warunkowym przedterminowym zwolnieniu z dnia 14 maja 2014 roku sygn. akt III Kow517/14/wz karta 45, zawiadomienie o zwolnieniu ze sprawy karta 46 ). Wskazane dokumenty dowodzą, że oskarżony K. M. odbył karę pozbawienia wolności w wymiarze niespełna 7 miesięcy a nie w wymiarze co najmniej jednego roku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości w zakresie czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia, za wyjątkiem opisu czynu odnoszącego się do recydywy ( o czym była mowa w pkt. 4 niniejszego opracowania ). Sąd odwoławczy utrzymał również w mocy ustalenia sądu rejonowego co do sprawstwa i winy oskarżonego K. M. w odniesieniu do czynów zarzucanych w pkt. II i III aktu oskarżenia i potraktowanie tychże jako popełnionych w warunkach czynu ciągłego z art. 12 & 1 k.k., za wyjątkiem opisu czynów odnoszącego się do recydywy i przyjęcia, iż przybrały one formę usiłowania udolnego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

We wskazanym zakresie zaskarżony wyrok okazał się trafny, o czym była mowa w pkt 3 niniejszego opracowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W odniesieniu do czynu zarzucanego w pkt I aktu oskarżenia oraz czynów zarzucanych w pkt. II i III aktu oskarżenia, przypisanych w pkt. 2 zaskarżonego wyroku zmieniony został ich opis w zakresie recydywy, poprzez przyjęcie że popełnione zostały przed upływem 5 lat po odbyciu kary w wymiarze przekraczającym 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nie jak proponowała skarga publiczna i zaakceptował sąd rejonowy, po odbyciu co najmniej jednego roku kary pozbawienia wolności.

Sąd odwoławczy przyjął, że czyny zarzucane w pkt. II i III aktu oskarżenia, przypisane w pkt. 2 zaskarżonego wyroku polegały na użyciu środka nie nadającego się do popełnienia kradzieży z włamaniem i stanowiły usiłowanie nieudolne, a jako stanowiące czyn ciągły wyczerpały dyspozycję art 13 & 2 k.k. w zw. z .art. 279 & 1 k.k. w zw. z art. 287 & 1 k.k. w zw. z art.11 & 2 k.k. w zw. z art. 12 & 1 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k. ; za podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności za tenże czyn ciągły przyjął art. 14 & 1 i 2 k.k. w zw. z art. 279 & 1 k. w zw. z art. 11 & 3 k.k. w zw. z art. 60 & 1 i & 6 pkt. 3 k.k., obniżył wymiar tejże kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności i w konsekwencji obniżył również wymiar orzeczonej w pkt. 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności do 1 roku i 2 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany opisu czynu zarzucanego w pkt I aktu oskarżenia oraz czynów zarzucanych w pkt. II i III aktu oskarżenia, przypisanych w pkt. 2 zaskarżonego wyroku w zakresie recydywy zostały omówione w pkt. 4 niniejszego opracowania.

Powody przyjęcia, ze czyny zarzucane w pkt. II i III aktu oskarżenia, przypisane w pkt. 2 zaskarżonego wyroku polegały na użyciu środka nie nadającego się do popełnienia kradzieży z włamaniem i stanowiły usiłowanie nieudolne zostały przedstawione w pkt. 3. 3 niniejszego opracowania.

Mając na względzie nieudolne próby wypłaty środków pieniężnych przez oskarżonego z rachunku bankowego pokrzywdzonego sąd odwoławczy nadzwyczajnie złagodził wymiar kary pozbawienia wolności za czyn ciągły do 8 miesięcy pozbawienia wolności, podzielając tym samym częściowo zarzut apelacji dotyczący rażącej surowości wymierzonej przez sąd merytoryczny kary ( z ograniczeniem tylko do tego czynu i nie uwzględniając postulatu skarżącego wymierzenia kary zasadniczej innego rodzaju ).

W świetle ugruntowanego orzecznictwa sądowego, o tym czy i w jakim zakresie należy skorzystać z przewidzianej w art. 14 § 2 k.k. możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, decyduje stopień nieudolności usiłowania, który determinuje ładunek społecznej szkodliwości czynu, a także zaawansowanie i intensywność sposobu działania sprawcy, zmierzającego do usiłowanego zaboru, jak i całokształt innych, istotnych dla wymiaru kary okoliczności (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 6 sierpnia 2002 roku sygn. akt II AKa 167/02, Legalis nr 57471). Z kolei zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnieść, wtedy, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Kara może być uznana za rażąco niewspółmierną z powodu niewłaściwego wyboru jej rodzaju, jej nadmiernej wysokości, albo z powodu nie orzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 kwietnia 2015 r., sygn. akt II AKa 81/15).

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że rację ma obrońca oskarżonego zarzucając sądowi rejonowemu, że w realiach przedmiotowych niniejszej sprawy, kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona za rozważany czyn ciągły, jest karą nieadekwatną do okoliczności jego popełnienia.

Sąd a quo nie uwzględnił bowiem okoliczności, że zachowanie oskarżonego było nieudolnym usiłowaniem przestępstwa ciągłego kradzieży z włamaniem do informatycznego systemu bankowego.

Złagodzenie kary jednostkowej dokonane na podstawie art. 60 & 1 i & 6 pkt. 3 k.k. wpłynęło na potrzebę złagodzenia wymierzonej w pkt. 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności do 1 roku i 2 miesięcy.

Sąd odwoławczy ukształtował karę łączną według zasady asperacji. W aktualnym stanie prawnym kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony orzeczona kara łączna powinna być niezbędna do osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85 a k.k., tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie - w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Mając na uwadze cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, który nie wyciągnął należytych wniosków z faktu uprzedniej karalności, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa sąd okręgowy uznał ( podobnie jak sąd pierwszej instancji ), iż przy określeniu oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności, zastosowanie winna znaleźć zasada asperacji ( częściowej absorpcji ). Biorąc przy tym pod uwagę granice, w jakich można było w niniejszej sprawie orzec karę łączną ( od 1 roku do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności ) sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż kara łączna 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności będzie adekwatna do wszystkich przesłanek kary łącznej. Taki właśnie wymiar kary łącznej pozbawienia wolności będzie współmierną reakcją karną za popełnione przez oskarżonego przestępstwa, odpowiadającą społecznemu poczuciu kary sprawiedliwej, a kara taka spełni w sposób właściwy cel wychowawczy i zapobiegawczy, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd odwoławczy uznał natomiast, iż kara wymierzona oskarżonemu za czyn z pkt. I aktu oskarżenia nie jest karą rażąco surową. Był on już czterokrotnie karany za przestępstwa, w tym dwukrotnie skierowane przeciwko mieniu i odpowiada w warunkach recydywy szczególnej podstawowej. Sąd pierwszej instancji prawidłowo dostrzegł i ocenił okoliczności wymiaru kary należnej oskarżonemu za omawiane przestępstwo ( dokonane a nie usiłowane ). orzeczona kara jest adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, jak i stopnia winy sprawcy, jak też uwzględnia pozostałe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Kara w wymiarze 1 rok pozbawienia wolności spełni w sposób właściwy cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz ogólnoprewencyjny, bez przekroczenia progu nadmiernej represji, nie będąc jednocześnie karą nazbyt pobłażliwą. Postulat autora apelacji o karę zasadniczą innego rodzaju nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż byłaby ona rażąco nieadekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej według stawek określonych w & 2 pkt. 1w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4, & 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2016 roku po. 1714 ).

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje oraz od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 624 & 1 k.p.k. i art, 17 & 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku ) gdyż jego trudna sytuacja materialna i kara o charakterze izolacyjnym, dawały podstawy do wnioskowania, że poniesienie zobowiązania z tytułu kosztów stanowiłoby dla niego nadmierną uciążliwość.

7.  PODPIS