Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Rafał Rogiński

Protokolant: sekr. sądowy Monika Grodzka

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2020 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

M. K. NIP (...)

przeciwko

(...) Spółka Akcyjna (...) w W. KRS (...)

o zapłatę 4 920,00 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna (...) w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 2 740,57 zł (dwa tysiące siedemset czterdzieści złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  ustalając, że powód wygrał proces w 48,79 %, a pozwany w 51,21% tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę
401,23 zł;

4.  nakazuje zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Ostrołęce kwotę 17,64 zł (siedemnaście złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu części niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w poczet wynagrodzenia biegłego.

Sędzia

Rafał Rogiński

Sygn. akt V GC 876/19

UZASADNIENIE

Powód M. K. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 5 618,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 24 kwietnia 2017 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...)
o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością B. J.. Na czas likwidacji szkody poszkodowany wynajął od powoda pojazd zastępczy.

Poszkodowany w dniu 25 kwietnia 2017 r. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na mocy której przeniesiona została na powoda wierzytelność z tytułu szkody nr (...) z dnia 24.04.2017 r. powstałej w W. gdzie uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany odmówił przyznania powodowi odszkodowania.

W dniu 02 października 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował konieczność korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz okres korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego
i wysokość stawki za wynajem auta zastępczego. Pozwany podniósł również,
że poszkodowany nie skorzystał z przedstawionej mu przez niego oferty wynajęcia pojazdu zastępczego przez co naruszył zasadę minimalizacji szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 24 kwietnia 2017 r. doszło kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością B. J.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z pozwanym.

Poszkodowany z uwagi na pozbawienie go możliwości korzystania pojazdu przez okres likwidacji szkody korzystał z pojazdu zastępczego na podstawie umowy najmu samochodu zastępczego zawartej z powodem. Poszkodowany wynajął samochód marki (...). Koszt wynajmu pojazdu zastępczego wyniósł
4 920,00 zł brutto.

W dniu 25 kwietnia 2017 r. powód ( cesjonariusz ) zawarł z poszkodowanym
( cedentem ) umowę cesji wierzytelności przysługującej cedentowi z tytułu szkody
nr (...) z dnia 24.04.2017 r. powstałej w W. gdzie uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Pismem z dnia 22 czerwca 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 4 920,00 zł.

W odpowiedzi pozwany pismem z dnia 20.07.2017 r. poinformował powoda
o tym, że nie znalazł podstaw do uwzględnienia zgłoszonych roszczeń.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: oświadczenia k 11, umowy najmu samochodu z dnia 25.04.2017 r. wraz z ogólnymi warunkami najmu k 12-13, faktury k 15, umowy cesji k 16, oświadczenia k 17, zgłoszenia roszczenia k 18-19, pism pozwanego k 22-24, zeznań świadków: B. J. k 168, T. J. k 168, A. K.
k 169, akt szkody na płycie CD k 65.

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Pozwany kwestionował zasadności skorzystania przez poszkodowanego
z pojazdu zastępczego oraz czas najmu pojazdu zastępczego i wysokość stawki czynszu najmu.

Na podstawie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art.34 ust.1 i art.36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

Stosownie do art. 361 k.c. do poniesionej przez poszkodowanego szkody należy zaliczyć także koszty wynajęcia samochodu zastępczego dla poszkodowanego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 sierpnia 2017 r. (sygn. akt III CZP 20/17, Legalis nr 1651540) wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu pozostawały: celowość najmu pojazdu zastępczego i koszty wynajmu tego pojazdu.

Uwagę Sądu zwróciła przede wszystkim całkowita nielogiczność argumentacji przedstawionej przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Pozwany zakwestionował konieczność korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego a następnie podnosił, iż poinformował osobę upoważnioną przez poszkodowanego o tym, że może skontaktować poszkodowanego z firmą udostępniającą pojazdy zastępcze. W ocenie Sądu jeżeli pozwany uznał, że poszkodowanemu pojazd zastępczy wcale nie przysługuje to tym bardziej nie mógł mu proponować zorganizowania udostępnienia pojazdu zastępczego.

Zdaniem Sądu zgodnie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podobnie art. 232 k.p.c. stanowi,
że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18.01.2012 r. w sprawie I ACa 1320/11).

W ocenie Sądu pozwany tylko zakwestionował prawo poszkodowanego do skorzystania z najmu pojazdu zastępczego ale nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających że przedstawił poszkodowanemu propozycję zorganizowania udostępnienia pojazdu zastępczego.

Z złożonych zeznań świadków wynika, że uszkodzony pojazd był wykorzystywany do celów prywatnych jak również w firmie prowadzonej przez poszkodowanego. Poszkodowany zatrudniał około stu osób, które korzystały z kilku pojazdów znajdujących się w firmie. Tak więc zdaniem Sądu nie ma wątpliwości,
że do normalnego funkcjonowania swojej firmy poszkodowany musiał na czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynająć w jego miejsce inny pojazd. Tym samym uznać należy za zasadne skorzystanie przez poszkodowanego z możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego.

Przechodząc do analizy poniesionych przez poszkodowanego kosztów stwierdzić należy, że stawki za wynajem pojazdu zastępczego stosowane przez powoda nie odpowiadały stawkom rynkowym.

Z przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego wynika, okres najmu samochodu zastępczego przyjęty przez powoda w ilości 16 dni był prawidłowy natomiast stawka po jakiej był wynajęty pojazd zastępczy w wysokości 250,00 zł netto była zawyżona.
Biegły odpowiadając na zadane pytania stwierdził, że najczęściej stosowane przez analizowane wypożyczalnie były stawki zawierające się w przedziale stawek 105,69 zł do 121,95 zł netto do 130,00 zł do 150,00 zł brutto.

Zdaniem Sądu sporządzona opinia jest rzetelna, wyczerpująca i nie ma jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania. Na uwagę zasługuje również fakt,
że strony nie złożyły żadnych zastrzeżeń do tej opinii.

Ponieważ najem pojazdu odbywał się bezgotówkowo to Sąd uznał, że w celu obliczenia uzasadnionych kosztów najmu pojazdu zastępczego należy przyjąć stawkę w wysokości 121,95 zł netto, gdyż stawka ta należy do stawek najczęściej stosowanych. Dlatego Sąd po przeanalizowaniu całego zgromadzonego sprawie materiału dowodowego uznał, że poniesione przez poszkodowanego wydatki na najem pojazdu zastępczego były ekonomicznie uzasadnione do kwoty 2 399,97 zł ( 16 dni x 121,95 zł + 23% VAT ). Do kwoty w wysokości 2 740,57 zł doliczone zostały również należne odsetki w kwocie 340,60 zł. co dało sumę w kwocie 2 740,57 zł.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie
z którym koszty zostały stosunkowo rozdzielone.

Na koszty procesu w sprawie, poniesione przez stronę powodową składają się opłata od pozwu w wysokości 281,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa
w wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1 800,00 zł. Pozwany uiścił zaliczkę w poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1000,00 zł. poniósł opłatę skarbową od pełnomocnictwa i koszty wynagrodzenia pełnomocnika
w wysokości 1800,00 zł.

Ponieważ powód wygrał sprawę w 48,79% a pozwany w 51,21% to powód ma zapłacić na rzecz pozwanego kwotę 401,23 tytułem zwrotu kosztów procesu. Pozwanemu zwrócono część niewykorzystanej zaliczki uiszczonej przez niego
w poczet wynagrodzenia biegłego.

Sędzia Rafał Rogiński

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)