Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 752/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 24 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 965/14

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

X

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXX

XXXXX

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

X

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXX

XXXXX

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzut obrońcy oskarżonego naruszenia przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. polegający na dowolnej ocenie zeznań świadków:

a) P. Ś. (1), P. P. (1), Z. Z., P. P. (2), J. Z. (1), M. R. (1), A. W. (1) w zakresie, w jakim Sąd ocenił te dowody jako wystarczające dla uznania, że wszyscy kursanci organizowanego w dniach 25 sierpnia – 2 września 2012 r. podpisywali listę obecności za wszystkie dni szkoleniowe z góry (punkt 1 fakt nr 5 formularza UK-1);

b) R. H. (1), M. B. (1), J. S. (1), D. K. (1), D. P. (1) w zakresie, w jakim Sąd ocenił te dowody jako wystarczające dla uznania, że wszyscy kursanci kursu organizowanego w dniach 20-28 października 2012 r. podpisywali listy obecności za wszystkie dni szkoleniowe z góry (pkt 1 fakt nr 9 formularza UK-1);

c) dokumentu w postaci dziennika zajęć kursu z dnia 9-17 marca 2013 r., druków dane uczestnika kursu datowanego na 9-17 marca 2013 r. w zakresie, w jakim Sąd ocenił te dowody jako wystarczające dla uznania, że świadkowie A. Ł., Z. N., K. B., M. D., A. S., P. S., R. T., R. S. (1) podpisywali listę obecność za wszystkie dni szkoleniowe z góry (pkt 1 fakt nr 17 formularza UK-1);

d) zeznań W. K. (1), T. M. (1), P. Ś. (1), P. P. (1), J. Z. (1), M. R. (2) w zakresie, w jakim Sąd uznał te dowody jako wystarczające dla uznania, że oskarżony wiedział, że wskazani kursanci nie odbyli kursu odbywającego się w dniach 25 sierpnia – 2 września 2012 r. w pełnym wymiarze czasowym (pkt 1 fakt nr 6 formularza UK-1);

e) zeznań świadków I. K. (1), wyjaśnień oskarżanego, zeznań świadka Ł. W. w zakresie, jakim Sąd nie dał wiary tym dowodom w zakresie ustalenia braku wiedzy oskarżonego o nieobecnościach kursantów, jak również w zakresie podpisywania list obecności sukcesywnie na każdych zajęciach 9 pkt 1.2 formularza UK1).

Nadto obrońca zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. w zakresie, jakim Sąd de facto pominął zeznania wszystkich świadków poza tymi wskazanymi w zarzutach obu aktów oskarżenia w zakresie, w jakim świadkowie ci wskazywali na przeprowadzenie kursów zgodnie z przepisami, w tym w zakresie podpisywania listy obecności sukcesywnie po każdym dniu szkolenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji należy zauważyć, iż orzeczenie co do faktu popełnienia przez oskarżonego czynów zabronionych wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424§ 1 i 2 k.p.k., co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy chciałby również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy oskarżonego. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w polskim procesie karnym. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy jest oceną bezstronną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że jeśli Sąd Odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu (por. wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2009 r., III KK 381/08, Lex Nr 512100, postanowienia SN: z dnia 10 października 2007 r., III KK 120/07, Lex Nr 322853, z dnia 2 sierpnia 2006 r., II KK 238/05, Lex Nr 193046).

Tymczasem rozliczne zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego a dotyczące obrazy przepisów postępowania, które miały mieć wpływ na treść wyroku i polegać na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów mają w ocenie Sądu Okręgowego jedynie charakter polemiki.

I tak, jeśli chodzi o zarzuty obrońcy dotyczące nieprawidłowej oceny dowodów w postaci zeznań świadków P. Ś. (1), P. P. (1), Z. Z., P. P. (2), J. Z. (1), M. R. (1), A. W. (1) dokonanej przez Sąd Rejonowy w kontekście ustalenia, że uczestnicy kursu organizowanego w dniach od 25 sierpnia do 2 września 2012 r. podpisywali listę obecności za wszystkie dni szkoleniowe z góry, to nie zasługiwały one na uwzględnienie. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji w sposób niebudzący zastrzeżeń zinterpretował zeznania ww. świadków i w oparciu o nie dokonał przytoczonych przez skarżącego ustaleń. Apelujący w ww. zakresie przedstawił własną ocenę zeznań ww. świadków, która w ocenie Sądu Okręgowego nie zasługiwała na uwzględnienie. Obrońca powołał bowiem wyrwane z kontekstu twierdzenia świadków A. W., P. P., a także P. Ś., podczas gdy Sąd Rejonowy ocenił zeznania ww. świadków kompleksowo, biorąc pod uwagę zeznania tych osób złożone zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, a nadto dokonał tej oceny w kontekście innych dowodów. Przekonanie zaś o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów. I tak, myli się obrońca, jakoby jedynie z zeznań A. W. wynikało, że świadek ten podpisywał listę obecności w jeden dzień za cały kurs. Wnioski takie można bowiem wysnuć z zeznań pozostałych świadków wskazanych przez Sąd I instancji. Jeśli chodzi o zeznania P. P., to mimo że świadek kwestionował w dzienniku zajęć większość podpisów, wskazując, że nie zostały przez niego naniesione, to jednak przyznał, że na kursie był obecny tylko jednego dnia, natomiast, mimo nieobecności świadectwo kwalifikacji otrzymał pocztą po około miesiącu (k. 250 akt II K 96/15). Z kolei świadek P. Ś., wbrew twierdzeniom skarżącego zeznał, że podpisywał listę obecności i potwierdził, że zawiera ona jego podpisy (k. 870).

Sąd Okręgowy również pozytywnie zweryfikował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów w postaci zeznań świadków R. H. (1), M. B. (1), J. S. (1), D. K. (1), D. P. (1) w kontekście ustaleń, że wszyscy kursanci kursu zorganizowanego w dniach 20-28 października 2012 r. podpisywali listę obecności za wszystkie dni szkoleniowe z góry. Skarżący natomiast przedstawił własną interpretację zeznań ww. świadków, w szczególności świadka R. H., D. K., M. B. oraz J. S. (1). Rozbieżności w zeznaniach ww. świadków wyartykułowane przez skarżącego nie mogły stanowić przyczyny do zdyskredytowania dowodu z ich zeznań w części, w jakiej zostały one uznane za wiarygodne przez Sąd I instancji. Szczególnie, że jak sam zresztą skarżący wskazał porównując zeznania świadków M. B. oraz J. S., że J. S. ostatecznie zeznał, iż nie jest pewny jak faktycznie było z podpisywaniem list obecności. Różnice pomiędzy zeznaniami świadka D. K. oraz świadków J. S. i M. B. dotyczące czasu trwania kursu, czy źródła informacji dotyczącej skrócenia kursu również nie rzutowały w negatywny sposób na ocenę zeznań tych osób dokonaną przez Sąd Rejonowy w kontekście kwestii „hurtowego” podpisywania listy przez uczestników kursu zorganizowanego w dniach 20-28 października 2012 r. Apelujący w wywiedzionym środku zaskarżenia nie zdołał również skutecznie podważyć oceny zeznań E. S. dokonanej przez Sąd Rejonowy. Z kolei kwestia uprzedniej karalności świadków M. B., J. S., D. K. za składanie fałszywych zeznań została uwzględniona przez Sąd I instancji przy ocenie zeznań złożonych w sprawie niniejszej, a Sąd Okręgowy tę ocenę podziela i do niej odsyła.

Chybiony okazał się również zarzut skarżącego dotyczący oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy w kontekście podpisywania listy obecności z góry na kursie zorganizowanym w dniach 9-17 marca 2013 r. Myli się skarżący, jakoby Sąd w tym zakresie dokonał ustaleń wyłącznie na podstawie dziennika zajęć oraz druku dane uczestnika kursu. Na podstawie tych dokumentów, które zostało prawidłowo ocenione prze Sąd Rejonowy ustalone zostało, że na wymienione szkolenie zapisali się między innymi A. Ł., Z. N., K. B., M. D., A. S., P. S., R. T. oraz R. S. (2). Natomiast ustalenia dotyczące nieobecności na kursie ww. osób w konkretnych datach oraz otrzymania przez te osoby mimo nieobecności na zajęciach świadectwa kwalifikacji zawodowej, jak również faktu załatwienia przez oskarżonego w trakcie trwania kursu na pierwszych zajęciach wszelkich formalności z kursantami (w tym zapłaty za kurs, wypełnienia kwestionariuszy ze swoimi danymi, oświadczenia od lekarza oraz listy obecności na wszystkie dni do końca kursu) Sąd poczynił nie tylko, jak wskazuje obrońca w oparciu o dowód z dokumentu w postaci dziennika zajęć i druku dane uczestnika kursu, lecz w oparciu o cały szereg prawidłowo ocenionych dowodów osobowych oraz dowodów z dokumentów (k. 1553-1564).

Sąd II instancji nie miał również zastrzeżeń do dokonaj przez Sąd Rejonowy interpretacji wyjaśnień oskarżonego J W., przy czym Sąd Rejonowy nie uznał przecież, jak sugeruje obrońca, że wyjaśnienia oskarżonego nie korespondują z kompletnie żadnym dowodem w sprawie. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał ten dowód za wiarygodny w ograniczonym zakresie (prowadzenie działalności gospodarczej), co znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materialne dowodowym oraz odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku.

Kwestia świadomości J. W. w zakresie absencji poszczególnych kursantów na zorganizowanych przez oskarżonego zajęciach została ustalona przez Sąd I instancji na podstawie szeregu wskazanych przez tenże Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia i prawidłowo ocenionych dowodów. Sąd Okręgowy w pełni popiera argumentację Sądu Rejonowego w tym zakresie zawartą na k. 1598-1600 uzasadnienia, przy czym nie widzi potrzeby powielania ww. argumentacji w tym miejscu. Rzeczywiście, zeznania licznych świadków w omawianym zakresie były zróżnicowane, jednakże mimo to wyłania się z nich dosyć jasny obraz sytuacji, że oskarżony, jako organizator kursu musiał zdawać sobie sprawę z nieobecności poszczególnych kursantów na zajęciach objętych zarzutem, na którą to nieobecność sam wyrażał zgodę, względnie informował uczestników kursu, że będzie on trwał jedynie przez jeden dzień a świadectwo kwalifikacji zostanie dostarczone kursantom pocztą. Sąd II instancji nie znalazł powodu by zdyskredytować zeznania świadków W. K. i P. L., z których wynika, że świadkowie ci usprawiedliwiali swoją nieobecność na kursach u oskarżonego. Sąd II instancji podzielił przy tym ocenę zeznań świadków W. K., T. M., P. Ś., P. P., J. Z., M. R. dokonaną przez Sąd Rejonowy w zakresie, jakim tenże Sąd uznał ww. dowody jako wystarczające dla uznania, iż oskarżony wiedział, iż wskazani kursanci nie odbyli kursu zorganizowanego w dniach 25 sierpnia - 2 września 2012 r. w pełnym wymiarze czasu. Oczywistym zdaniem Sądu Okręgowego jest, że zaprezentowane na potrzeby niniejszego postępowania stanowisko oskarżonego wynikało z realizacji strategii obrony. Jednakże oskarżony zmierzał w ten sposób do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione czyny, czemu Sąd Rejonowy słusznie nie dał wiary.

Sąd Okręgowy również w pełni podziela ocenę dowodów postaci zeznań świadka I. K. (1) oraz świadka Ł. W. dokonaną przez Sąd Rejonowy. Sąd I instancji szczegółowo wskazał, z jakich powodów uznał zeznania ww. osób odpowiednio za niewiarygodne i wiarygodne jedynie w części (k. 15950-1596). Nie ma przy tym potrzeby powielania w tym miejscu tej argumentacji Sądu Rejonowego, dlatego też Sąd Okręgowy odsyła w tym zakresie do rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Nie ma przy tym znaczenia dla prawidłowości oceny zeznań świadka I. K. dokonanej przez Sąd Rejonowy okoliczność powoływana przez skarżącego w wywiedzionym środku zaskarżenia, iż w momencie składania zeznań świadek ta nie była już od dłuższego czasu (3 lat) pracownikiem oskarżonego i nie utrzymywała z nim kontaktów. Sąd dokonał oceny zeznań I. K. kompleksowo, w kontekście innych dowodów w postaci zeznań świadków D. K., D. P. i M. B., którą to ocenę Sądu Rejonowego Sąd Odwoławczy akceptuje w całości.

Nadto, w ocenie Sądu Okręgowego, nie można mówić o naruszeniu przez Sąd Rejonowy, jak podnosi obrońca - art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. - w zakresie, jakim Sąd miał pominąć zeznania wszystkich świadków (według obrońcy w liczbie blisko 100) poza tymi wskazanymi w zarzutach aktów oskarżenia w zakresie, w jakim świadkowie ci wskazywali na przeprowadzenie kursów zgodnie z przepisami, w tym w zakresie podpisywania listy obecności sukcesywnie po każdym dniu szkolenia. Świadkowie wskazani w obu aktach oskarżenia podlegali wezwaniu na rozprawę oraz z miarę możliwości przesłuchaniu. Nie doszło więc w realiach niniejszej sprawy naruszenia, którego dopatruje się obrońca. Zaskarżony wyrok, jak już wcześniej wskazano został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania. Poza tym, na ostatniej rozprawie w dniu 17 stycznia 2020 r. strony procesu oświadczyły zgodnie, że nie żądają uzupełnienia przewodu sądowego (k. 1501 v), zaś w toku postępowania wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków nie były przez obrońcę składane. Na marginesie, podkreślenia wymaga, że powyższy zarzut formułowany przez obrońcę charakteryzuje się dużym stopniem ogólności, obrońca nie wskazuje bowiem pominięcie zeznań których konkretnie świadków zarzuca Sądowi I instancji. Przekonanie natomiast, jak też już wcześniej wyjaśniono o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów.

Wniosek

1.Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

2. Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozwiązania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność zarzutów.

Lp.

Zarzut

2

Zarzut naruszenia przepisów postępowania w postaci: art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. polegający na oddaleniu wniosku dowodnego sformułowanego w odpowiedzi na akt oskarżenia, tj. wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia ingerencji w tachografu oraz naruszenia art. 170 § 3 k.p.k. polegający na braku rozpoznania wniosku obrońcy sformułowanego w piśmie z dnia 25 września 2017 r. o zobowiązanie oskarżyciela do przedłożenia dokumentacji związanej z legalizacją tachografów, na których w znacznej mierze oparto zarzuty aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji art. 170 § 3 k.p.k., które jak wskazywał obrońca, miałoby polegać na oddaleniu wniosku dowodnego sformułowanego w odpowiedzi na akt oskarżenia, tj. wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia ingerencji w tachografy, jak również podzielił motywy jego oddalenia przez Sąd Rejonowy.

Jeśli natomiast chodzi o wniosek obrońcy sformułowany w piśmie z dnia 25 września 2017 r. o zobowiązanie oskarżyciela do przedłożenia dokumentacji związanej z legalizacją tachografów, to okazał się on irrelewantny z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Poza tym na rozprawie w dniu 17 stycznia 2020 r. Sąd I instancji na podstawie art. 405 § 2 i 4 k.p.k. uznał za ujawnione wszystkie dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, natomiast strony procesu oświadczyły, że nie żądają uzupełnienia przewodu sądowego (k. 1501 v).

Wniosek

1.Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

2. Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozwiązania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność zarzutu.

Lp.

Zarzut

3

Powyższe uchybienia, zdaniem obrońcy doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającym na

a) nieudowodnieniu okoliczności faktycznych, tj. przyjęciu za udowodnione faktów, bez dostatecznej ku temu podstawy, albowiem z treści uzasadnienia wynika, że Sąd ustalił fakt podpisania listy obecności podczas pierwszego szkolenia, z góry na wszystkie dni dot. kursu 9-17 marca 2013 r. tylko na podstawie dokumentów w postaci dziennika zajęć oraz druku dane uczestnika kursu, mimo że z treści tych dokumentów te fakty nie wynikają,

b) sprzeczności wniosków z ustaleniami sprawy – w zakresie okoliczności mających przemawiać za wiedzą oskarżonego o nieobecności wskazanych w aktach oskarżenia świadków na kursach organizowanych przez oskarżonego, co dotyczy kursów organizowanych w dniach: 20-28 października 2012 r. oraz 9-17 marca 2013 r., albowiem tej okoliczności (wiedza oskarżonego nt. nieobecności kursantów) Sąd nie wskazał jako okoliczność uznaną za udowodnioną (fakty 1-29 pkt 1 formularza UK-1),

c) sprzeczności wniosków z ustaleniami sprawy w zakresie, w jakim Sąd ustalił, że kursanci obecni na kursach, które prowadził świadek Ł. W. podpisywali się w dzienniku zajęć podczas ich trwania, co jest sprzeczne z ustaleniami wedle których wszyscy kursanci na wszystkich kursach organizowanych przez oskarżonego zawsze podpisywali się pierwszego dnia z góry za wszystkie 5 dnia trwania kursu (fakt 17 pkt 1 formularza UK-1),

d) niewiarygodność źródeł dowodowych w zakresie ustalenia, że świadkowie W. K. (1) i P. L. usprawiedliwiali swoją nieobecność na kursach u oskarżonego,

e) nietrafności kryteriów oceny dowodów w zakresie: uznania, że poszczególni kursanci zeznający na niekorzyść oskarżonego nie mieli ku temu obiektywnego powodu, uznania, że pracodawcy nie mieli możliwości ingerencji w zapisy tachografów, zbyt rygorystyczna ocena zeznań osób, które potwierdzały relację oskarżonego (kursanci niewymienieni w zarzutach aktów oskarżenia), prowadząc de facto do pominięcia tych dowodów, co doprowadziło do błędnych ustaleń, zgodnie z którymi oskarżony posiadał wiedzę o tym, że świadkowie wskazani w aktach oskarżenia nie brali udziału w pełnym wymiarze kursów organizowanych przez oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do zarzutu dotyczącego błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.) przypomnieć należy ugruntowane w tym przedmiocie orzecznictwo Sądu Najwyższego, iż "zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1075/9/83, LEX nr 16881).

Wbrew stanowisku obrońcy uznać należy, iż w świetle zebranego w toku postępowania materiału dowodowego Sąd Rejonowy poczynił trafne ustalenia faktyczne, zgodne z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyrazem sędziowskiego przekonania w wymienionej kwestii pozostaje uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy szczegółowo ustosunkował się do każdego z dowodów wskazując, które z faktów uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy prawidłowo wywiódł o winie oskarżonego w popełnieniu zarzucanych mu czynów.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew przekonaniu apelującego, Sąd I instancji przyjął prawidłowe kryteria oceny zeznań poszczególnych świadków, czy ich grup. Jak już wyżej wskazano ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy jest oceną bezstronną, która nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, a nadto jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego.

Kwestie poruszone przez apelującego w punktach 5 a)-d) petitum apelacji zostały szerzej omówione w punkcie 3.1 tabeli uzasadnienia.

Wniosek

1.Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

2. Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozwiązania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Z uwagi na fakt skierowania apelacji przeciwko całemu wyrokowi Sąd Okręgowy zobligowany był do zbadania kwestii orzeczenia o karze.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał, że wina i sprawstwo oskarżonego J. W. (1) w zakresie przypisanych mu czynów z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art 91 § 1 k.k. nie budzą żadnych wątpliwości. Sąd Odwoławczy stoi jednakże na stanowisku, że w uzasadnionych przypadkach, można osiągnąć cel postępowania karnego i nauczyć sprawcę poszanowania i respektowania ustalonego porządku prawnego pomimo braku ukarania sprawcy zwłaszcza w sytuacjach, gdy już samo postępowanie karne prowadzone w stosunku do sprawcy, mogło być dla niego dostateczną karą, co w ocenie Sądu Odwoławczego miało miejsce w niniejszej sprawie.

Oceniając winę i stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego należy uznać, iż nie są one znaczne. Niewątpliwie oskarżony podszedł do kwestii obecności kursantów na zorganizowanym przez siebie kursie zbyt niefrasobliwie, co zdecydowanie nie zasługuje na dezaprobatę. Nie należy jednak uwypuklać jedynie faktu, że czyny oskarżonego naruszyły tak ważne dobro prawne jakim jest wiarygodność dokumentów, ale należy przyjrzeć się dokładnie okolicznościom popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Oskarżony prowadząc działalność gospodarczą, jak zresztą zauważył Sąd Rejonowy, bez wątpienia miał świadomość istniejącej na rynku konkurencji podmiotów uprawnionych do organizowania przedmiotowych szkoleń. Wykazywanie przez oskarżonego zbyt pobłażliwej postawy wobec swoich kursantów mogło stanowić przejaw obawy o popyt na kurs w przyszłości, a także pozytywną opinię o nim w środowisku kierowców, jako o organizatorze kursu, co mogło mieć wpływ na zaburzenia procesu motywacyjnego oskarżonego i podjęcie niewłaściwej decyzji związanej z respektowaniem norm prawnych.

Z kolei postawa oskarżonego, dotychczas niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego. Oskarżony dotychczas bowiem przestrzegał porządku prawnego i prowadził ustabilizowany tryb życia. Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 66§1 i 2 k.k. i art. 67§1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego J. W. (1) o czyny z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. przypisane oskarżonemu w punkcie 1 na okres 2 lat próby, uznając, że okres ten pozwoli na dostateczne zweryfikowanie postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej (punkt 1 a wyroku).

Mając natomiast na uwadze treść dyspozycji art. 67 § 2 k.k. w zw. z art. 43 a § 1 k.k. a także w celu utrwalenia pozytywnej postawy oraz pomocy oskarżonemu w przezwyciężaniu tych czynników, które doprowadziły go do popełnienia przestępstwa Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł (punkt 1 b wyroku). Warunkowe umorzenie postępowania karnego nie może pozostawić oskarżonego w poczuciu bezkarności popełnionego przestępstwa. Orzeczenie tego świadczenia tytułem środka probacyjnego jest zasadne, albowiem w ten sposób można zweryfikować pozytywną prognozę odnośnie postawy oskarżonego. Jeżeli będzie on uchylał się od uiszczenia tego świadczenia, to tym samym dostarczy dowodu, że nie zasłużył na zastosowanie wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, co skutkować będzie podjęciem tego postępowania. Zdaniem Sądu Okręgowego kwota 5.000 złotych nie przekracza możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonego.

Z uwagi na warunkowe umorzenie postępowania, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie zawarte w punktach 2- 5 oraz 6 w zakresie opłaty (punkt 1 c wyroku)

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu czynu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie i wyciągnął ze zgromadzonych dowodów prawidłowe wnioski, zgodnie z art. 4, 7 i 410 k.p.k w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego w popełnieniu zarzucanych mu czynów. W sprawie brak było również podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne w stosunku do oskarżonego J. W. (1) o czyny z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. przypisane oskarżonemu w punkcie 1. na okres 2 lat tytułem próby (punkt 1 a) sentencji wyroku).

Na podstawie art. 67 § 2 k.k. w zw. art. 43 a§ 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł (punkt 1 b) sentencji wyroku).

W konsekwencji powyższego należało uchylić orzeczenie zawarte w punktach 2-5 oraz 6 zaskarżonego wyroku (punkt 1 c) sentencji wyroku).

Zwięźle o powodach zmiany

Motywy zmiany wyroku w powyższym zakresie zostały określone powyżej, tj. w punkcie 4.1 tabeli.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów procesu za postępowanie odwoławcze. W ich skład wchodzi ryczałt za doręczenia w kwocie 20 złotych orzeczony na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 663) oraz opłata za obie instancje w kwocie 100 zł wymierzona na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223, ze zmianami).

7.  PODPIS

Ewa Taberska