Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 755/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 26 sierpnia 2020 roku w sprawie sygn. akt VII K 439/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podnoszone w obu apelacjach zarzuty obrazy prawa procesowego, tj, art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 1 i 2 kpk, at. 410 kpk, których wynikiem była błędna ocena dowodów, a w konsekwencji podnoszone w obu apelacjach zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych.

Dodatkowo podnoszone w apelacji obrońcy zarzuty obrazy prawa procesowego poprzez naruszenie art. 389 § 1 kpk i art. 391 § 2 kpk, art. 174 kpk i art. 424 § 2 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów, nie pominął żadnego z nich, wyciągnął z nich logiczne wnioski i należycie to uzasadnił. Poczynione na skutek tej oceny ustalenia faktyczne są prawidłowe i zarzuty apelantów nie zdołały ich podważyć. Sąd Okręgowy nie będzie tej oceny powielał wobec szczegółowego jej przestawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dość powiedzieć, że ją w pełni aprobuje i podziela.

Nie zachodziły również żadne nierozstrzygnięte wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 kpk, albowiem zostały one wyjaśnione w drodze logicznej oceny dowodów. To, że apelanci się z tą oceną nie zgadzają nie oznacza jeszcze, że zachodzi sytuacja z art. 5 § 2 kpk.

Przechodząc do konkretów, co do tego, że pracownicy administracyjni szkoły nie mogli korzystać z finansowania z (...) (Wojewódzkiego Oddziału (...) w P.), to jest to oczywiste i potwierdza to sama oskarżona, przyznająca, że miała taką wiedzę od początku, więc świadomie nadużyła swych uprawnień i wprowadziła (...) w błąd doprowadzając do finansowania tym pracownikom wycieczki. W żadnym dokumencie nie informowała, że tacy pracownicy będą brali udział w szkoleniu, a było to 10 osób ( choć prokurator wymienił w zarzucie 7), co przyznaje oskarżona. Nie zmienia tego przedłożony dokument z k. 108 w którym rzekomo o tym informuje – ale na tym dokumencie nie ma żadnej prezentaty, a pracownicy Gminnego Zespołu (...) w R. ( E. Ł. k. 110 - 111 ) i dyrektor (...) w P. W. S. ( k. 114 v – 115) tego dokumentu na oczy nie widzieli. Zresztą zabezpieczono całą teczkę z pełną dokumentacją złożoną przez oskarżoną i nie ma w niej takiego dokumentu ( k. 18-32). Oskarżona na rozprawie przyznała, że tego dokumentu nigdy nie wysłała, twierdząc, jakoby to pismo „ leżało sobie gdzieś tam w wycieczkach i przez przypadek je znalazłam” – k. 223. Jest to niewiarygodne, zdaniem Sądu dokument ten został stworzony już po wszczęciu postępowania w tej sprawie i na jego potrzeby.

Oskarżona nie mogła zapłacić i nie zapłaciła ani złotówki ze swoich prywatnych pieniędzy na tym wyjeździe szkoleniowym za pracowników administracyjnych, co wynika z treści dokumentów i zeznań właściciela biura (...) i przewodnika J. K..

W szczególności co do biletów wstępu do Centrum (...), to zostały one zakupione dużo wcześniej przez biuro (...) i były to e-bilety. Zaledwie 4 z nich biuro zakupiło w dniu 5 maja 2015 roku, a więc tuż przed wycieczką ( vide k. 300 i k. 301 - to raptem jeden bilet normalny na wystawę i 3 bilety na planetarium), ale większość zakupiono jeszcze w 2014 roku ( w dniu 31 grudnia 2014 – vide k. 302 i w dniu 10 kwietnia 2014 – vide k. 303 – 305). To dlatego biuro to było tak atrakcyjne dla podmiotów chcących organizować wycieczki do w/w Centrum (...), albowiem miało już zawczasu zabezpieczoną możliwość wejścia do tej instytucji. Potwierdzają to zeznania przewodnika wycieczki J. K. oraz dostarczone przez niego dokumenty. Wynika z nich, że w Centrum (...) oskarżona za nic nie płaciła, przewodnik miał naszykowany zawczasu komplet biletów dla wszystkich ( 36 osób, tj. 25 nauczycieli i 10 pracowników ze szkoły oskarżonej oraz D. P. z (...) ), a oskarżona nawet nie mogłaby kupić na miejscu biletów, bo by nie zdążyła ( przyjechali na miejsce mocno spóźnieni). Oskarżona pomagała jedynie rozdawać magnetyczne karty do wejścia uczestnikom wycieczki. Natomiast w W. J. K. również zapłacił za wszystkie bilety gotówką (zakupił 35 biletów) , którą otrzymał przed wyjazdem od właściciela biura i z której się z nim rozliczył. Podobnie było z obiadem w Centrum (...) – to on zamówił dla wszystkich 36 osób (wliczając do wycieczki ze szkoły D. P.) ten obiad mailowo, to on za wszystkie obiady zapłacił gotówką otrzymaną od właściciela przed wyjazdem. Więc niby za co miała płacić oskarżona?.

Zeznania J. K. odnajdują potwierdzenie w treści przedstawionych przez niego i przez K. W. dokumentów i korespondencji mailowej między nimi. W szczególności:

⚫

na k. 312 znajduje się wydruk maila J. K. wysłanego pracodawcy po wycieczce, z którego wynika, że dostał od K. W. przed wyjazdem 1500 zł w gotówce, wydał 1445 zł ( 720 zł na obiady i 725 zł na wejścia do W. ) i w związku z tym oddawał szefowi 55 zł - więc legła w gruzach zarówno pierwsza wersja oskarżonej, jakoby zbierała pieniądze dla przewodnika jak i druga, jakoby zapłaciła za pracowników administracyjnych z własnych prywatnych pieniędzy, albowiem przewodnik miał pokrycie w gotówce na wszystkie wydatki i jeszcze mu po powrocie zostało 55 zł.;

⚫

na k. 307 znajduje się zapłacona przez J. K. faktura za wejścia do (...) w W. ( na kwotę 725 zł,) obejmuje 35 biletów ulgowych po 15 zł i dwa tematyczne po 100 zł na cała grupę ( za indywidualny bilet po 15 zł) – a więc jest pokrycie w biletach dla każdego z nauczycieli i pracowników ze szkoły oskarżonej;

⚫

na k. 316 znajduje się wydruk maila J. K. do właścicielki punktu gastronomicznego w Centrum (...), w którym uczestnicy zjedli posiłek, wynika z niego, że cena jednego obiadu wynosiła 20 zł;

⚫

na k. 308 znajduje się zapłacona przez J. K. faktura za wszystkie obiady, została wystawiona na łączną kwotę 720 zł, więc było zamówionych 36 obiadów po 20 zł ( 720/20 = 36 ), co się zgadza, bo oprócz nauczycieli i pracowników szkoły z posiłku skorzystała też D. P.;

⚫

w Centrum (...) za bilety nie płacił, bo miał e – bilety kupione wcześniej w wystarczającej liczbie i również są na to dowody w aktach wskazujące, że nie było potrzeby dokupywania żadnego biletu na miejscu - albowiem :

• do Planetarium na seans „Na skrzydłach marzeń” dysponował biletami grupowymi po 11 zł i normalnymi po 18 zł ( k. 318 - 13 biletów + opiekun bezpłatny, k. 319 – 14 biletów +opiekun bezpłatny, k. 324 - 3 bilety normalne po 18, k. 325 – 6 biletów normalnych po 18 zł ) – czyli razem miał 36 biletów a wiec dla wycieczki ze szkoły i D. P. . Tu doszło do połączenia biletów grupowych i 9 biletów normalnych aby skompletować grupy wchodzące na seans, gdyż ilość wchodzących jest limitowana;

• na Wystawy Stałe - bilet grupowy po 13 zł i normalny po 25 zł (k. 314 – 11 biletów i opiekun z adnotacją, że 4 odwołano, k. 323 -14 biletów +opiekun, k. 326 1 bilet normalny, k. 327 - 11 biletów grupowych z adnotacją że 4 odwołano) - razem miał więc przygotowane 37 biletów, a więc z okładem dla całej wycieczki ze szkoły i D. P. , bo nawet zabrano o jeden za dużo (pierwotnie na wycieczkę miało pojechać 37 osób ze szkoły, ale w ostatniej chwili dwie odpadły, więc biuro przygotowało 37 biletów);

⚫

na k. 328 znajduje się plan wycieczki sporządzony na piśmie, który obejmował wejścia do (...) w W., do Centrum (...) a w nim do Planetarium i na Wystawę Stałą oraz obiad ( nawet menu zgadza się z tym takie zamówił J. K. w mailu) – a więc nie było żadnych innych płatnych atrakcji, za nic innego oskarżona nie mogłaby zapłacić.

Czyli ceny biletów (licząc najtańsze grupowe) wynosiły 15 zł ( (...) w W.), 11 zł (Planetarium w Centrum (...) ) i 13 zł (Wystawa stała w Centrum (...)), ponadto koszt wycieczki obejmował obiad za 20 zł, zatem w/w atrakcje z posiłkiem łącznie wyniosły 59 zł za osobę.

Całość tych wydatków została objęta fakturą, wystawioną przez biuro podróży i pokryta z środków Gminy R.. Z powyższego zestawienia niezbicie wynika, że zarzuty apelantów, jakoby nie było dokumentów potwierdzających, że Gmina R. zapłaciła za udział pracowników administracyjnych szkoły w szkoleniu są chybione i bezpodstawne. Chybiony jest również zarzut, jakoby ilość biletów nie zgadzała się z ilością uczestników ( co powyżej wykazano).

Podsumowując - nie ma nawet możliwości, aby oskarżona za cokolwiek i kogokolwiek na tej wycieczce zapłaciła, bo z w/w dokumentów i zeznań wynika, że nie było takiej potrzeby, a na opłacenie każdego biletu i obiadu J. K. ma udokumentowane pokrycie. J. K. to świadek obiektywny, nie ma interesu w pomawianiu oskarżonej, a zeznał, że nigdy ani na miejscu na wycieczce ani potem nie dostał od oskarżonej ani złotówki i ona sama za nic nie płaciła w kasach. Świadek zapamiętał to dobrze, bo jako pilot wycieczek jeździł rzadko ( dorabiał sobie epizodycznie), a w dodatku do Centrum (...) nigdy potem nie pojechał, więc utkwiło mu w pamięci to zdarzenie ( zwłaszcza, że przyjechali tam spóźnieni)

K. W. również zeznał, że wystawiona przez jego biuro podróży faktura na 5350 zł obejmuje wszystkie koszty i żadnych pieniędzy ani przed ani po wycieczce od oskarżonej nie dostawał, a dokument KP na kwotę 520 zł, jaki dopiero na kolejnej rozprawie przed Sądem Rejonowym okazała oskarżona, wystawił na jej prośbę telefoniczną, był to dokument nie podlegający księgowaniu, wystawiony „w ciemno” na skutek nalegań oskarżonej za którym nie poszły żadne pieniądze.

Zresztą oskarżona wyjaśniła, że żadnych pieniędzy nie zapłaciła biuru, w szczególności nie wpłacała kwoty wymienionej w dokumencie KP, bo jak twierdziła były to jej własne pieniądze, a co do dokumentu KP tłumaczyła, iż „ ja prosiłam o to Kp prawdopodobnie z tego powodu, aby ktoś nie posądził że te pieniądze zostały przez pilota czy też przez dyrektora biura przywłaszczone. Tym bardziej, że już wcześniej miałam taką sytuację, że zostałam posądzona o to, że przywłaszczyłam sobie prowizję z ubezpieczeń” k. 292. Jej wyjaśnienia są nielogiczne, oskarżona nalegała na wystawienie tego dokumentu, aby mieć przykrywkę dla siebie, w razie ujawnienia, że zbiera pieniądze od pracowników mimo pokrycia wszystkich kosztów wycieczki przez (...). Przyznała, że rozmawiała z K. W. w sprawie tego KP więc to ona namawiała do jego wystawienia przez telefon, a zapis o wpłacie ze szkoły tłumaczyła tym, że „ kiedy rozmawiałam o wystawienie tego dokumentu z biurem podróży to szkoła była organizatorem więc dlatego moim zdaniem to ona figuruje na dokumencie Kp” k. 291v – 292.

Oskarżona wyjaśniała niespójnie na temat płacenia za bilety za pracowników administracyjnych i zbierania po wycieczce od nich pieniędzy. W postępowaniu przygotowawczym zaprzeczała, aby cokolwiek zbierała, twierdziła, że zbiórkę prowadziła sekretarka J. W., a pieniądze na pewno zostały przekazane pilotowi szkolenia, bo to pilot dokonywał płatności za wszystkie osoby ( k. 80). Oczywiście J. W. kategorycznie temu zaprzeczyła, zresztą wszyscy pokrzywdzeni zeznali, że pieniądze zbierała osobiście oskarżona, a pilot wycieczki J. K. również zaprzeczył, aby przekazano mu ze szkoły jakąś kwotę. Dlatego oskarżona zmieniła wersję, zaczęła się tłumaczyć, że i owszem, zbierała pieniądze osobiście, ale dlatego, bo to były jej pieniądze prywatne, które wyłożyła za pracowników administracyjnych z własnej kieszeni, ale nie mówiła o tym pracownikom ani przed wycieczką, ani na wycieczce, tylko po jej zakończeniu - k. 221-223. Jest to zdaniem Sądu zupełnie nielogiczne i całkowicie sprzeczne z doświadczeniem życiowym, aby nie uprzedzała przed wycieczką lub chociażby w jej trakcie tych osób, oraz, że tak lekką ręką wyłożyła 520 zł za niezamożnych pracowników zarabiających po 2000 miesięcznie, którzy nie dawali gwarancji zwrotu tych kwot, a ona sama zarabiała około 4000 zł, więc 520 zł to około ¼ jej pensji. Poza tym, gdyby to miał być zwrot za bilety i obiad, to nie zgadzałaby się kwota składki ( jak wyżej wykazano ten koszt to po 59 zł, a nie po 52 zł, które oskarżona zbierała).

Dlatego oskarżona jest całkowicie niewiarygodna, nie tylko doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Gminę R. ( która sfinansowała wyjazd również pracownikom administracyjnym mimo braku do tego podstaw), ale też oszukała tych pracowników, wyłudzając od nich po 52 złote dla siebie.

Przemawia za tym treść w/w dokumentów oraz zeznania obiektywnych i nie związanych ze szkołą, w której pracowała oskarżona, świadków J. K. i K. W., oraz logiczna analiza faktów wynikających z tych obiektywnych źródeł dowodowych. Dlatego zarzuty podnoszone w apelacji obrońcy oraz rewelacje i spiskowe teorie wygłaszane w apelacji oskarżonej, a uderzające w wiarygodność świadków będących nauczycielami i pracownikami administracyjnymi szkoły, są bezpodstawne i całkowicie chybione. To nie rzekomy spisek wrogich pracowników stoi za skazaniem oskarżonej – to w/w obiektywne dowody i zasady logiki przekonują, że oskarżona popełniła przypisane jej przestępstwo. Poza tym cześć świadków będących pokrzywdzonymi zeznawało, że nie mieli wówczas o te 52 złote pretensji do oskarżonej – są obiektywni i szczerzy. Wiec dywagacje apelantów o spisku i zmowie świadków są bezpodstawne, zwłaszcza że sposób relacjonowana świadków na temat okoliczności wpłacania oskarżonej pieniędzy nie był schematyczny, każda z tych osób opisywała swoją własną sytuację z tym związaną, nie były więc to zeznania wyuczone.

Chybione są zatem zarzuty związane z błędną oceną stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej. Oskarżona wcale nie działała ze szlachetnych pobudek, chcąc nieść kaganek oświaty pod strzechy pracowników administracyjnych szkoły i zintegrować ich z nauczycielami, albowiem połączyła wyłudzenie dopłaty z pieniędzy przeznaczonych na szkolenie nauczycieli z oszustwem dokonanym na szkodę tych pracowników i działała w celu uzyskania pieniędzy dla siebie. To, że wykorzystała do tego swoją funkcję i pozycję powoduje, że stopień społecznej szkodliwości jej czynu jest bardzo wysoki.

Chybiony jest podniesiony w apelacji obrońcy zarzut naruszenia dyspozycji art. 389 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk, albowiem konfrontacje przeprowadzano pomiędzy oskarżoną ( mającą wtedy status świadka), a innymi świadkami i podlegały one ujawnieniu w zakresie zeznań tych świadków. Sąd Rejonowy nie poczynił żadnych ustaleń na podstawie tego, co mówiła wówczas oskarżona.

Chybiony jest podniesiony w apelacji obrońcy zarzut naruszenia dyspozycji art. 174 kpk, albowiem Sąd nie czynił ustaleń na podstawie notatki z k. 52 ( na którą powołuje się obrońca), gdyż notatka ta nie jest żadnym samoistnym źródłem informacji o faktach, a jedynie zawiera opis innych bezpośrednich dowodów ujawnionych w toku rozprawy i będących podstawą ustaleń faktycznych.

Co do zarzutu naruszenia art. 424 § 2 kpk przez brak wyjaśnienia orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody na rzecz Gminy R. w wysokości 1528,50 zł, to choć faktycznie nie zostało to wprost wytłumaczone w tym uzasadnieniu, to jednak wynika z oczywistej analizy. Skoro faktura wystawiona przez biuro podróży opiewała na 5350 zł, a uczestników wycieczki ze szkoły było 35, to według Sądu Rejonowego na jednego uczestnika przypadała kwota 152,85 zł ( (...) = 152,58), a ponieważ pracowników administracyjnych, którym nie przysługiwało dofinansowanie było 10, Sąd Rejonowy uznał, że szkoda Gminy R. wynosi 1528,50 zł ( 152,85 X 10). Faktem jest, że Sąd Rejonowy tego w uzasadnieniu tak dosłownie nie wyłożył, ale jak widać nie było specjalnie trudno dojść do tego, skąd się ta kwota w wyroku wzięła, więc uzasadnienie poddaje się kontroli instancyjnej i zawiera wszystkie niezbędne określone ustawą elementy, nie może więc być mowy o naruszeniu dyspozycji art. 424 § 2 kpk. W tym miejscu Sąd Okręgowy zaznacza, że nie zgodził się z tak wyliczoną szkodą i zmienił w tym zakresie wyrok na korzyść oskarżonej, ale nie na skutek zarzutów apelacyjnych, tylko z urzędu i z zupełnie innych powodów - dlatego zostanie to omówione w przeznaczonej do tego dalszej części uzasadnienia.

Z powyższego wynika, że będące konsekwencją zarzutów proceduralnych zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych były chybione, albowiem prawidłowa ocena dowodów przeprowadzona w rzetelnym i nie skażonym żadnym mogącym mieć wpływ na treść orzeczenia uchybieniem postepowaniu doprowadziła Sąd Rejonowy do właściwych i zgodnych z prawdą materialną ustaleń faktycznych. Kwestia szkody Gminy R. nie rzutuje na tę generalną ocenę i zostanie omówiona w dalszej części uzasadnienia.

Wniosek

o uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest co do zasady słuszny ( z wyjątkiem korekty co do szkody Gminy R.), a argumenty apelantów bezzasadne. Szczegółowo zostało to powyżej omówione.

3.2.

Podniesione w apelacji obrońcy zarzuty obrazy prawa materialnego, tj. art. 231 § 1 i 2 kk w zw. z art. 115 § 13 pkt 4 kk poprzez uznanie dyrektora szkoły za funkcjonariusza publicznego, art. 46 kk poprzez naprawienie szkody mimo braku powstania szkody i braku wniosku w tym zakresie, art. 12 kk poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy zachowanie oskarżonej nie było wielokrotne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy art. 231 § 1 i 2 kk w zw. z art. 115 § 13 pkt 4 kk poprzez uznanie dyrektora szkoły za funkcjonariusza publicznego jest chybiony. Przecież zgodnie z art. 115 § 13 pkt 4 kk funkcjonariuszem publicznym jest m. in pracownik samorządu terytorialnego, o ile nie pełni wyłącznie czynności usługowych , przepis nie ogranicza zakresu tego pojęcia do wydawania decyzji administracyjnych ( jedynym ograniczeniem jest pełnienie wyłącznie czynności usługowych). Dyrektor szkoły jest pracownikiem samorządu terytorialnego co wynika m. in. z art. 63 ust 2 ustawy Prawo oświatowe. Nie ma wątpliwości, że dyrektor szkoły nie pełni wyłącznie czynności usługowych ( jak przykładowo sprzątaczka, kucharka, itp.). Zatem w tej sprawie czynności podjęte przez oskarżoną zostały przez nią wykonane jako przez funkcjonariusza publicznego, gdyż miały z tą funkcją związek ( oskarżona wykorzystała swoją pozycję dyrektora szkoły i uprawnienia z tym związane do dokonania przestępstwa).

Chybiony jest zarzut obrazy art. 46 kk poprzez naprawienie szkody mimo braku jej powstania i braku wniosku w tym zakresie, albowiem do wyrządzenia szkody ewidentnie doszło (jak to było wyżej wyjaśniane ustalenia faktyczne i ocena dowodów dokonane przez Sąd Rejonowy są trafne, z zastrzeżeniem innej wysokości szkody w przypadku Gminy R.), zaś obecnie Sąd może orzekać o obowiązku jej naprawienia w trybie art. 46 § 1 kk również z urzędu.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 12 kk poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy zachowanie oskarżonej nie było wielokrotne, albowiem wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżona podęła szereg odrębnych działań w krótkich odstępach czasu i działając ze z góry powziętym zamiarem, najpierw wyłudzając dofinansowanie z Gminy, a następnie w ciągu około miesiąca wyłudzając po 52 złote od kilu różnych osób - zostało to opisane w wyroku i wykazane w sporządzonym uzasadnieniu, więc nie będzie tu powielane.

Wniosek

o uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest co do zasady słuszny ( z wyjątkiem korekty co do szkody Gminy R.), a argumenty apelantów bezzasadne. Szczegółowo zostało to powyżej omówione.

3.3.

Podniesiony w apelacji obrońcy zarzut rażącej niewspółmierności kary przez jej surowość.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara wymierzona oskarżonej jest adekwatna do stopnia jej winy i do stopnia społecznej szkodliwości jej czynu. Przypisane jej przestępstwo wyczerpało kumulatywnie znamiona art. 231 § 2 kk i art. 286 § 1 kk, zatem zagrożone było karą pozbawienia wolności od roku do 10 lat. Oskarżona oszukała 7 osób, działała również na szkodę Gminy R.. Społeczna szkodliwość jej zachowania, polegającego na wykorzystaniu funkcji i pozycji dyrektora szkoły w celu osiągnięcia własnej korzyści majątkowej kosztem zwykłych niezamożnych pracowników administracyjnych jest bardzo wysoka. Dlatego nie można w tym przypadku mówić, aby wymierzona jej kara była nieadekwatna i zbyt surowa.

Wniosek

Brak wniosku co do kary, obrońca wnosi o uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest co do zasady słuszny ( z wyjątkiem korekty co do szkody Gminy R.), a argumenty apelantów bezzasadne. Szczegółowo zostało to powyżej omówione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy ustalił, że szkoda Gminy R. wynosiła 590 zł i w związku z tym obniżył obowiązek naprawienia szkody orzeczony w punkcie 11 do tej kwoty.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Biuro podróży wystawiło fakturę na kwotę 5350 zł ( k. 28), a (...) wystawił szkole fakturę na kwotę 5950 zł, ( k. 31 i k. 32), doliczając do kwoty wynikającej z faktury z biura podróży 300 zł tytułem wynagrodzenia dla D. P. ( zeznania k. 90-91 i k. 239-241) i 300 zł dla kierownika szkolenia E. Ł. ( k. 110-111 i k. 241-243).

W ramach kwoty 5350 zł żądanej przez biuro podróży były oczywiście ceny biletów, obiadów, ale również pewne koszty nie związane z ilością uczestników, w tym koszt wynajmu autobusu w kwocie 1500 zł ( k. 309). Ponadto kwota na fakturze z biura podróży obejmowała też wynagrodzenie dla pilota wycieczki J. K. i zysk dla biura podróży, które przecież nie działało altruistycznie.

Sąd Rejonowy przyjął wysokość szkody Gminy R. dzieląc 5350 zł z tytułu faktury wystawionej przez biuro podróży przez liczbę uczestników ( czyli 35 ) co dało wynik 152,85 zł za osobę, czyli za 10 osób nieuprawnionych do dofinansowania przeznaczonego dla nauczycieli uzyskał wynik 1528,50 zł.

Ale przecież z zeznań świadków, w tym pracowników (...) wynika, że te 10 osób będących pracownikami administracyjnymi mogłoby przyłączyć się do wycieczki nauczycieli, skorzystać ze wspólnego z transportu, obsługi biura nie związanej z ilością osób ( np. z pracy pilota ), byleby pokryli wydatki bezpośrednio związane z ich udziałem w wycieczce, w tym koszt biletów wstępu do obiektów i obiadów. Za niezależne od ilości osób można również uznać koszt wynajmu autobusu ( czy jechałoby w nim 25 osób, czy 35, cena byłaby taka sama), wynagrodzenie pilota ( obsługiwał wszystkich jako jedną grupę), itp. Wiec szkodą Gminy jest ta część wydatków, która była związana indywidualnie z każdym uczestnikiem, czyli z całą pewnością co najmniej koszt biletów wstępu i obiadów.

Jak to wykazano we wcześniejszej części uzasadnienia ceny biletów (licząc najtańsze grupowe) wynosiły 15 zł ( (...) w W.), 11 zł (Planetarium) i 13 zł (Wystawa stała), ponadto koszt wycieczki obejmował obiad za 20 zł, zatem w/w atrakcje z posiłkiem łącznie wyniosły 59 zł za osobę. Skoro osób nieuprawnionych do finansowania było 10, to szkoda Gminy R. wyniosła 590 zł.

Sąd Okręgowy pominął koszty ubezpieczenia, bo nie dość, że były w przeliczeniu na osobę marginalne, to jeszcze było to ubezpieczenie grupowe.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy ustalił, że szkoda Gminy R. wynosiła 590 zł i w związku z tym obniżył obowiązek naprawienia szkody orzeczony w punkcie 11 do tej kwoty.

Zwięźle o powodach zmiany

Było to już omawiane.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

W związku ze skazaniem zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa zwrot wydatków postepowania odwoławczego na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł oraz opłatę za drugą instancję. Oskarżona osiąga dochody, koszty postępowania nie są nadmiernie wysokie i może je pokryć bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania swojej osoby.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżona

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana