Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący sędzia Ewa Taberska

Sędziowie Mariusz Sygrela

Piotr Gerke

Protokolant p.o. stażysty Mariola Urbanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Nowe Miasto w Poznaniu Bogny Maciejewskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2020r.

sprawy A. S. (1)

oskarżonego o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i w zw. z art. 11 §2 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 5 lutego 2020r. sygn. akt III K 775/19

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że

a) w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I. uznaje oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że w dniu 4 czerwca 2019r. w K., użył wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę , że zostanie spełniona i uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. za winnego przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 1(jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza na okres lat 3 (trzech) tytułem próby

b) na podstawie art. 71 § 1 punkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do informowania sądu w okresie próby o przebiegu okresu próby co 6 (sześć) miesięcy

c) na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny 100(sto) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20(dwadzieścia) złotych

d) na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu A. S. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 5 czerwca 2019r. godz. 11:35 do dnia 6 czerwca 2019r. godz. 12:15, przyjmując 1 dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny

e) uchyla orzeczenie zawarte w punkcie II i IV w zakresie opłaty

2.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie .

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych i wymierza mu opłatę w kwocie 380 złotych za obie instancje.

Piotr Gerke Ewa Taberska Mariusz Sygrela

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 775/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 5 lutego 2019 r., sygn. akt III K 775/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

X

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXX

XXXXX

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

X

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXX

XXXXX

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzut obraz przepisów postępowania w postaci art. 6 k.p.k. i art. 156 § 1 k.p.k. przez nieudostępnienie obrońcy akt niniejszego postępowania. Obrońca zarzucił Sądowi I instancji pozbawienie go możliwości skorzystania z szeregu uprawnień i instytucji procesowych (naruszenie gwarancji procesowych).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istotnie, jak wskazał obrońca, wystąpił on zarówno pisemnie, jak i za pośrednictwem korespondencji e-mail z wnioskiem udostępnienie akt sprawy i wyrażenie zgody na wykonanie z nich fotokopii. Sąd, natomiast poinformował obrońcę, że z uwagi na epidemię koronawirusa i zamknięcie sądu nie ma możliwości zapoznania się z aktami sprawy w czytelni sądu. Niewątpliwie w dacie wystąpienia przez obrońcę z ww. wnioskami miało miejsce zamknięcie Sądu z uwagi na wystąpienie epidemii koronawirusa. Na rozprawie apelacyjnej w dniu 21 października 2020 r. obrońca oskarżonego oświadczył jednak, że do dnia ww. rozprawy nie składał ponownego wniosku o przejrzenie akt, jak również nie składał uzupełnienia apelacji, jak również nie złożył takiego wniosku w dacie ww. rozprawy. Nadto w toku rozprawy apelacyjnej podtrzymał wszystkie twierdzenia i wnioski apelacji. W takiej sytuacji, zdaniem Sądu Okręgowego nie można mówić o naruszeniu w jakimkolwiek stopniu prawa do obrony oskarżonego. Obrońca oskarżonego mógł bowiem ponownie domagać się dostępu do akt, jak również mógł uzupełnić apelację, czego jednak nie uczynił. Wobec powyższego, podniesiony przez niego zarzut obrazy przepisów postępowania w postaci art. 6 k.p.k. i art. 156 § 1 k.p.k. należy uznać za nieusprawiedliwiony. W konsekwencji za irrelewantne z punktu widzenia rozstrzygnięcia okazały się wnioski obrońcy o przeprowadzenie dowodu z załączonych dokumentów – wniosku z dnia 20 marca 2020 r. oraz wniosku – wiadomości email z dnia 20 i 25 marca 2020 r. w przedmiocie udostępnienia obrońcy akt postępowania na okoliczność odmowy (nierozpoznania) do dnia złożenia apelacji w ww. wniosków obrońcy.

Wniosek

Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozwiązania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność zarzutu.

Lp.

Zarzut

2

Naruszenie art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez zaniechanie odpowiedniego wyjaśnienia podstawy faktycznej i prawnej wyroku, w szczególności w zakresie faktów uznanych za nieudowodnione oraz orzeczenia o środku karnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Odwoławczego uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia. Na marginesie, Sąd Odwoławczy wskazuje, że zgodnie z art. art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Wniosek

Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozwiązania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność zarzutu.

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego w postaci :

- art. 4 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uwzględnienie okoliczności w sprawie wyłącznie na niekorzyść oskarżonego,

- art. 7 k.p.k. przez zupełnie dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przede wszystkim zeznań świadków, w szczególności zaś pokrzywdzonego, a także pominięcie przy ocenie zasadności i wysokości środka karnego zachowania i postawy pokrzywdzonego,

- art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a wskazujących na niepopełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu (zeznania świadków), w szczególności także mających wpływ na wymiar kary i środków karnych, tj. zachowania pokrzywdzonego i wpływu jego postawy na zaistnienie przedmiotowego zdarzenia oraz zwiększenia obrażeń, jak również postawy oskarżonego,

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wszystkich niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podstawę wyroku w niniejszej sprawie stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (por. art. 410 k.p.k.).

Ponowna analiza materiału dowodowego w sprawie w postaci zeznań świadków oraz pokrzywdzonego, a także wyjaśnień oskarżonego doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosku, że rację ma obrońca podnosząc, iż ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wcale nie wynika okoliczność ażeby oskarżony usiłował zabrać telefon oskarżonemu. W szczególności nie można jej wysnuwać na podstawie zeznań zdecydowanej większości przesłuchanych w niniejszej sprawie zasadniczo wiarygodnych świadków (Z. K. (k. 17, 86 v), M. K. (k. 21, k. 87 v), D. D. (k. 27v, 88), A. P. (k. 29 v.), M. Ł. (k. 35v), M. P. (k. 49 v, 88v.). Również z zeznań pokrzywdzonego złożonych na rozprawie trudno wywieść, że oskarżony podczas zdarzenia, które miało miejsce 4 czerwca 2019 r. w K. usiłował mu zabrać telefon. Jak bowiem wprost wskazał pokrzywdzony w swoich zeznaniach (k. 87 v.), pokrzywdzony jedynie „miał wrażenie, że oskarżony chciał mu zabrać telefon”, trudno zatem wywodzić, że pokrzywdzony potwierdził, fakt, że oskarżony próbował mu zabrać telefon. Już zatem sam pokrzywdzony nie potwierdził tego faktu. Mając powyższe na uwadze należało więc z pewną dozą ostrożności odnieść się do zeznań M. K., w zakresie w jakim świadek twierdził, jakoby oskarżony usiłował zabrać pokrzywdzonemu telefon.

Z zeznań przesłuchanych w sprawie ww. świadków wyłaniał się natomiast wyraźny obraz konfliktu pomiędzy stronami na tle finansowym – oskarżony domagał się bowiem od pokrzywdzonego zwrotu zaległych pieniędzy za uszkodzony przez pokrzywdzonego skuter, jak również fakt, że oskarżony usiłował uzyskać od pokrzywdzonego dowód osobisty w celu pozyskania jego danych. Ta ostatnia okoliczność znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka M. K. (k. 21, k. 87 v) jak również M. K. (k. 25 v). Jak również wiarygodnie, zdaniem Sądu Okręgowego wytłumaczył oskarżony w swoich wyjaśnieniach, dane z dowodu pokrzywdzonego miały mu pomóc wyegzekwować od D. B. zaległą należność za uszkodzony skuter (k. 44).

Sąd Okręgowy po powtórnej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wywnioskował, że w dacie zdarzenia objętego zarzutem oskarżony, co prawda nie usiłował dokonać pokrzywdzonemu zaboru jego telefonu komórkowego, jednakże kierował do niego bezprawne groźby uszkodzenia ciała („ on mi wtedy mówił, że wyląduje na OIOMIE jak mu nie oddam pieniędzy oraz, że wleci mi na chatę ” – vide zeznania D. B. k. 3, „ A. jak odjeżdżał, to mówił do D., że jeszcze się spotkamy” – vide zeznania świadka M. K. k. 21 ).

Sam natomiast oskarżony przyznał się do tego, że uderzył pokrzywdzonego, który to fakt znalazł odzwierciedlenie w zeznaniach świadków, jak również wiarygodnej i prawidłowo ocenionej przez Sąd Rejonowy opinii biegłego. W tym zakresie Sąd II instancji nie miał zastrzeżeń do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów.

Z uwagi na to, że Sąd Okręgowy w zasadniczej części dokonał ponownej oceny dowodów, która odbiegała od oceny przyjętej przez Sąd Rejonowy w zakresie przypisania oskarżonemu sprawstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. bezprzedmiotowe byłoby odnoszenie się w tym zakresie do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Natomiast w pozostałym zakresie, tj. w zakresie, w jakim ocena dokonana przez Sąd była prawidłowa nie można mówić o naruszeniu przez Sąd tego przepisu, bowiem to Sąd orzekający musi mieć określone wątpliwości i mimo ich nie wyjaśnienia rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Dopiero wówczas można skutecznie podnosić zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Jeśli wątpliwości w sprawie podlegającej kontroli nie miał Sąd pierwszej instancji, a tak w istocie było w zakresie czynu z art. 157 §2 k.k., czemu dał wyraz w swej motywacyjnej części rozstrzygnięcia, to zarzut stawiany zaskarżonemu wyrokowi nie mógł zostać uznany za skuteczny.

Wniosek

1. Wniosek o zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku na wyłącznie czyn z art. 157 § 2 k.k. oraz umorzenie postępowania z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela, względnie w razie konwalidacji tego braku – wymierzenie oskarżonemu łagodnej kary, uwzględniającej okoliczności niniejszej sprawy właściwie ocenionej przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary z k.k.

2. Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy o zmianę wyroku poprzez zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu był częściowo zasady, a to w zakresie, w jakim obrońca domagał się wyeliminowania z opisu kwalifikacji prawnej czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Jak bowiem wynika z materiału dowodowego w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony miałby usiłować dokonać zaboru pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki L. (...) o wartości 800 zł. Z dokonanej przez Sąd Okręgowy ponownej oceny dowodów wynika jednakże, że oskarżony nie tylko uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. popełnił przestępstwo z art. 157 § 2 k.k., ale również użył wówczas wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała (które to zachowanie zawierał także opis czynu zarzucanego) , która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona (art. 190 § 1 k.k., co wynika z zeznań pokrzywdzonego). W konsekwencji więc należało dokonać korekty zaskarżonego wyroku częściowo zgodnie z wnioskiem obrońcy, tj. poprzez wyeliminowanie z opisu kwalifikacji prawnej czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Jednocześnie z uwagi na poczynione i opisane wyżej ustalenia należało w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku uznać oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że w dniu 4 czerwca 2019 r. w K., użył wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona i uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. za winnego przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wobec zmiany w wyżej opisany sposób zaskarżonego rozstrzygnięcia należało oskarżonemu na nowo wymierzyć karę, o czym poniżej (punkt 5.2 tabeli uzasadnienia).

W realiach niniejszej sprawy brak było podstaw do umorzenia postępowania z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela, o co wnosił apelujący. Zgodnie bowiem z art. 60 k.p.k. sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego interes społeczny. W niniejszej sprawie sporządzony przez oskarżyciela publicznego akt oskarżenia przeciwko A. S. (1) obejmował zarzut z art. 157 § 2 k.k. zatem nie zachodziła w niniejszej sprawie sytuacja, na którą powołuje się skarżący (art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.) , tym samym brak jest podstaw do umorzenia postępowania. Przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. jest natomiast ścigane z urzędu.

Odnosząc się do ewentualnego wniosku obrońcy o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji, to brak było podstaw do jego uwzględnienia. Nie zachodziły bowiem w sprawie okoliczności z art. 439, 440 k.p.k. uzasadniające uchylenie wyroku z urzędu, jak również nie było konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego.

Lp.

Zarzut

4

Zarzuty naruszenia przepisów postępowania w postaci:

- art. 167 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie w niniejszej sprawie dowodów z urzędu,

- art. 171, 201, 214 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie,

- art. 148 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie zamieszczenia w protokole rozprawy wyjaśnień, zeznań oświadczeń i wniosków z wymaganą tam możliwą dokładnością w taki sposób, by pasowały one pod z góry przyjętą tezę zawartą w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego w sprawie nie doszło do naruszenia art. 148 § 2 k.p.k. Sposób sporządzenia protokołów przez Sąd I instancji nie wzbudziła żadnych zastrzeżeń Sądu Rejonowego. Jak wynika z treści art. 148 § 2 zd. 2 k.p.k. osoby biorące udział w czynności mają prawo żądać zamieszczenia w protokole z pełną dokładnością wszystkiego, co dotyczy ich praw lub interesów.

Takie zastrzeżenia ze strony osób biorących udział w czynnościach w toku kontrolowanego procesu nie miały miejsca. Sąd natomiast w toku rozprawy w dniu 13 listopada 2019 r. na podstawie art. 389 § 1 k.p.k. odczytał wyjaśnienia oskarżonego na k. 43-46, albowiem oskarżony nie podał wszystkich szczegółów. Po ich odczytaniu oskarżony podtrzymał swoje wyjaśnienia (k. 81 v). Z kolei na rozprawie w dniu 23 stycznia 2020 r. Sąd na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. odczytał zeznania świadka Z. K., albowiem świadek nie podał wszystkich szczegółów, natomiast świadek odczytane zeznania podtrzymała. Podobnie rzecz przedstawiała się w przypadku świadków M. K. (k. 87)D. B. (k. 87-87v), M. K. (kj. 87 v), D. D. (k. 88-88v), M. P. (k. 88-88v).

Protokół jest formą dokumentowania rozprawy i stanowi sprawozdanie z jej przebiegu. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał na protokół rozprawy jako jedyny dokument sprawozdawczy z przebiegu rozprawy i podstawowy dowód informacji o postępowaniu, co ma kolosalne znaczenie dla oceny postępowania pierwszoinstancyjnego przez instancję odwoławczą. Jeżeli treść protokołu nie zostanie skutecznie zakwestionowana w trybie prawem przewidzianym (art. 148 § 2, art. 152-155 KPK), to wówczas przyjmuje się, że czynności procesowe utrwalone w protokole faktycznie zostały dokonane (zob. post. SN z 4.1.2007 r., IV KK 421/06, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 46; post. SN z 10.2.2004 r., III KK 285/03, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 282; wyr. SN z 9.8.2002 r., V KKN 380/00, Prok. i Pr. - wkł. 2003, Nr 1, s. 16) (Skorupka J., Kodeks postępowania karnego. Komentarz , Legalis el.).

Zdaniem Sądu II instancji w sprawie nie doszło do obrazy przez Sąd I instancji art. 171 k.p.k. Nie miały bowiem w ocenie Sądu Okręgowego żadne nieprawidłowości w procesie przesłuchiwania konkretnych osób. Myli się skarżący, że nie zostało zaprotokołowane szczegółowe wyjaśnienie oskarżonego dlaczego oskarżony chciał zrobić zdjęcie dowodu osobistego pokrzywdzonego. Z protokołu zeznań pokrzywdzonego wynika bowiem, że zdjęcie dowodu osobistego pokrzywdzonego było potrzebne oskarżonemu do wyegzekwowania jego pieniędzy (k. 44).

W realiach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszania przez Sąd I instancji art. 167 k.p.k.

Nie było w niniejszej sprawie potrzeby przeprowadzania nowych dowodów, w tym w szczególności wzywania ponownie tych samych biegłych, którzy sporządzili opinię z badania sądowo-lekarskiego, względnie powoływania nowych. W ocenie Sądu II instancji, analiza treści sporządzonej
w sprawie opinii (k. 38), prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Sąd Rejonowy słusznie ocenił powyższą opinię jako pełnowartościowy materiał dowodowy, nie dostrzegając w niej wadliwości, o których mowa w treści art. 201 kpk , które nakazywałyby jej odrzucenie. Opinia ta nie zawiera żadnych wewnętrznych sprzeczności, oparta została na kompletnym materiale dowodowym zawartym w aktach sprawy i udziela odpowiedzi na wszystkie postawione biegłemu pytania, co oznacza, że jest to opinia pełna. Nie ma również wątpliwości co do tego, że wyrażone w opinii wnioski, są jasne, logiczne i szczegółowo umotywowane. Brak było przesłanek aby opinię tę zdyskwalifikować, była ona niezbędna dla rozstrzygnięcia zważywszy na charakter znamion zarzuconego oskarżonemu czynu z art. 157 § 2 k.k. Tym samym również zarzut obrońcy naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 201 k.p.k. był chybiony.

Analiza akt kontrolowanej sprawy doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosku, że również niezasługujący na uwzględnienie okazał się zarzut obrońcy oskarżonego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 214 k.p.k. Mając na względzie okoliczności niniejszej sprawy Sąd nie był zobligowany do przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, jak również w sprawie nie zachodziła taka potrzeba, w tym nie było konieczne ustalenie danych co do właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia oskarżonego.

Wniosek

1. Wniosek o zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku na wyłącznie czyn z art. 157 § 2 k.k. oraz umorzenie postępowania z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela, względnie w razie konwalidacji tego braku – wymierzenie oskarżonemu łagodnej kary, uwzględniającej okoliczności niniejszej sprawy właściwie ocenionej przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary z k.k.

2. Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy o zmianę wyroku poprzez zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu był częściowo zasady, a to w zakresie, w jakim obrońca domagał się wyeliminowania z opisu kwalifikacji prawnej czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Jak bowiem wynika z materiału dowodowego w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony miałby usiłować dokonać zaboru pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki L. (...) o wartości 800 zł. Z dokonanej przez Sąd Okręgowy ponownej oceny dowodów wynika jednakże, że oskarżony nie tylko uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. popełnił przestępstwo z art. 157 § 2 k.k., ale również użył wówczas wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona (art. 190 § 1 k.k.). W konsekwencji więc należało dokonać korekty zaskarżonego wyroku częściowo zgodnie z wnioskiem obrońcy, tj. poprzez wyeliminowanie z opisu kwalifikacji prawnej czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Jednocześnie z uwagi na poczynione i opisane wyżej ustalenia należało w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku uznać oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że w dniu 4 czerwca 2019 r. w K., użył wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona i uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. za winnego przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wobec zmiany w wyżej opisany sposób zaskarżonego rozstrzygnięcia należało oskarżonemu na nowo wymierzyć karę, o czym poniżej (punkt 5.2 tabeli uzasadnienia).

W realiach niniejszej sprawy brak było podstaw do umorzenia postępowania z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela, o co wnosił apelujący. Zgodnie bowiem z art. 60 k.p.k. sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego interes społeczny. W niniejszej sprawie sporządzony przez oskarżyciela publicznego akt oskarżenia przeciwko A. S. (1) obejmował zarzut z art. 157 § 2 k.k. zatem nie zachodziła w niniejszej sprawie sytuacja, na którą powołuje się skarżący (art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.) , tym samym brak jest podstaw do umorzenia postępowania.

Odnosząc się do ewentualnego wniosku obrońcy o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji, to brak było podstaw do jego uwzględnienia. Nie zachodziły bowiem w sprawie okoliczności z art. 439, 440 k.p.k. uzasadniające uchylenie wyroku z urzędu, jak również nie było konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego.

Lp.

Zarzut

5

Obrońca podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, wyrażający się w dokonaniu szeregu błędnych ustaleń, w tym m.in. w przyjęciu, że oskarżony A. S. (1) werbalnie żądał wydania od pokrzywdzonego telefonu, jak również niewerbalnie usiłował doprowadzić do jego zaboru grożąc natychmiastowym użyciem przemocy lub używając przemocy, czego z uwagi na opór pokrzywdzonego nie osiągnął, a także w przyjęciu nadmiernych, w rzeczywistości niewystępujących negatywnych następstw zdarzenia po stronie pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W konsekwencji nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji w sprawie, co zostało omówione powyżej, Sąd ten poczynił częściowo nieprawidłowe ustalenia faktyczne. Jak bowiem wynika z materiału dowodowego w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony miałby usiłować dokonać zaboru pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki L. (...) o wartości 800 zł. Wobec tego oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Z dokonanej przez Sąd Okręgowy ponownej oceny dowodów wynika jednakże, że oskarżony nie tylko uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. popełnił przestępstwo z art. 157 § 2 k.k., ale również użył wówczas wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona (art. 190 § 1 k.k.).

Wniosek

1. Wniosek o zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku na wyłącznie czyn z art. 157 § 2 k.k. oraz umorzenie postępowania z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela, względnie w razie konwalidacji tego braku – wymierzenie oskarżonemu łagodnej kary, uwzględniającej okoliczności niniejszej sprawy właściwie ocenionej przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary z k.k.

2. Ewentualny wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy o zmianę wyroku poprzez zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu był częściowo zasady, a to w zakresie, w jakim obrońca domagał się wyeliminowania z opisu kwalifikacji prawnej czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Jak bowiem wynika z materiału dowodowego w sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony miałby usiłować dokonać zaboru pokrzywdzonemu w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki L. (...) o wartości 800 zł. Z dokonanej przez Sąd Okręgowy ponownej oceny dowodów wynika jednakże, że oskarżony nie tylko uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. popełnił przestępstwo z art. 157 § 2 k.k., ale również użył wówczas wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona (art. 190 § 1 k.k.). W konsekwencji więc należało dokonać korekty zaskarżonego wyroku częściowo zgodnie z wnioskiem obrońcy, tj. poprzez wyeliminowanie z opisu kwalifikacji prawnej czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Jednocześnie z uwagi na poczynione i opisane wyżej ustalenia należało w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku uznać oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że w dniu 4 czerwca 2019 r. w K., użył wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona i uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. za winnego przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wobec zmiany w wyżej opisany sposób zaskarżonego rozstrzygnięcia należało oskarżonemu na nowo wymierzyć karę, o czym poniżej (punkt 5.2 tabeli uzasadnienia).

W realiach niniejszej sprawy brak było podstaw do umorzenia postępowania z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela, o co wnosił apelujący. Zgodnie bowiem z art. 60 k.p.k. sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego interes społeczny. W niniejszej sprawie sporządzony przez oskarżyciela publicznego akt oskarżenia przeciwko A. S. (1) obejmował zarzut z art. 157 § 2 k.k. zatem nie zachodziła w niniejszej sprawie sytuacja, na którą powołuje się skarżący (art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.), tym samym brak jest podstaw do umorzenia postępowania.

Odnosząc się do ewentualnego wniosku obrońcy o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji, to brak było podstaw do jego uwzględnienia. Nie zachodziły bowiem w sprawie okoliczności z art. 439, 440 k.p.k. uzasadniające uchylenie wyroku z urzędu, jak również nie było konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego.

Lp.

Zarzut

6

Z ostrożności procesowej obrońca podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary i środka karnego wymierzonych oskarżonemu. Skarżący zarzucił Sądowi I instancji w szczególności nieuwzględnienie okoliczności łagodzących oraz zachowania pokrzywdzonego i jego przyczynienia się do zaistnienia zdarzenia, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary zbyt surowej, przez co nie spełni ona stawianych jej celów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że Sąd Okręgowy dokonał korekty zaskarżonego wyroku poprzez zmianę opisu i kwalifikacji zarzucanego oskarżonemu czynu, a w konsekwencji wymierzył oskarżonemu karę na nowo, powyższy zarzut w zasadniczej części okazał się bezprzedmiotowy.

Natomiast jako prawidłowe, zgodne z prawem i adekwatne należało ocenić rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III zaskarżonego wyroku dotyczące nawiązki orzeczonej od A. S. na rzecz pokrzywdzonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary i środka karnego w wysokości odpowiadającej okolicznościom niniejszej sprawy, właściwie ocenionych przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary z k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na bezprzedmiotowość zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego w popełnieniu czynu z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k oraz rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III zaskarżonego wyroku dotyczące nawiązki.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy w wyżej wskazanym zakresie prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie i wyciągnął ze zgromadzonych dowodów prawidłowe wnioski, zgodnie z art. 4, 7 i 410 k.p.k w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu czynu. W sprawie brak było również podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Jako prawidłowe, zgodne z prawem i adekwatne należało ocenić rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III zaskarżonego wyroku dotyczące nawiązki.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I. uznał oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że w dniu 4 czerwca 2020 r. w K., użył wobec D. B. (1) groźby bezprawnej uszkodzenia ciała, która wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona i uderzył pokrzywdzonego pięścią w tył głowy oraz kopnął w klatkę piersiową i przewrócił, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy karku i obu kończyn dolnych, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas krótszy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. zawinionego przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres lat 3 tytułem próby (punkt 1 a wyroku).

W punkcie 1 b) wyroku na podstawie art 72 § 1 punkt 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do informowania sądu w okresie próby o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

Z kolei W punkcie 1 c) wyroku Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość 1 stawki na kwotę 20 złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu A. S. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 5 czerwca 2019 r., godz. 11:35 do dnia 6 czerwca 2019 r. godz. 12.15, przyjmując 1 dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny (punkt 1 d wyroku).

W konsekwencji należało uchylić zaskarżony wyrok w punkcie II oraz IV w zakresie opłaty.

Zwięźle o powodach zmiany

Z uwagi na zmianę wyroku i uznanie A. S. winnym przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. należało wymierzyć oskarżonemu na nowo karę.

Na podstawie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres lat 3 tytułem próby.

W przekonaniu Sądu Odwoławczego, tak ukształtowany wymiar kary w stopniu dostatecznym unaoczni oskarżonemu obowiązek respektowania ustalonych norm prawnych, a także ugruntuje przekonanie o nieopłacalności popełniania przestępstw. Jednocześnie wobec oskarżonego została spełniona przesłanka formalna wyrażająca się w wymierzeniu mu kary nieprze­kraczającej 1 roku pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k.). Mając na uwadze pozytywną prognozę kryminologiczną występująca po stronie oskarżonego, na którą wpływ miał również brak uprzedniej karalności za przestępstwa, Sąd Odwoławczy doszedł do wniosku, że zachodzą warunki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. W tym kontekście podkreślenia również wymaga, że oskarżony jest osobą młodą, prowadzi ustabilizowany tryb życia i posiada stabilne zatrudnienie. W związku z tym Sąd Odwoławczy – po myśli art. 69 § 1 k.k. oraz 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej wobec niego kary roku pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata. Dostrzegając zasadność obdarzenia A. S. dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż rzetelna weryfikacja trafności sformułowanej prognozy kryminologicznej wymaga zastosowania, w oparciu o treść art. 70 § 1 pkt 1 k.k., 3- letniego okresu próby. Tak orzeczona kara ta winna spełnić zarówno cele w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej, czyniąc też zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W punkcie 1 b) wyroku na podstawie art 72 § 1 punkt 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do informowania sądu w okresie próby o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

W celu wzmocnienia przeświadczenia A. S. (1) o niedopuszczalności naruszania przepisów prawa Sąd Okręgowy, na podstawie art. 71 § 1 k.k., orzekł od oskarżonego grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na kwotę 20 złotych. Określając liczbę stawek dziennych Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu. Nie bez istotnego znaczenia pozostawała również tutaj konieczność osiągnięcia celów prewencji indywidualnej i generalnej. Ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 zł Sąd Okręgowy kierował się treścią art. 33 § 3 k.k., a tym samym doszedł do przekonania, iż osiąganie przez sprawcę miesięcznych dochodów wyrażających się kwotą 1.500 zł ( k. 43v) przy jednoczesnym występowaniu obowiązków związanych z utrzymywaniem rodziny sprawi, że orzeczenie od niego grzywny we wska­zanym wyżej kształcie nie przekroczy jego możliwości płatniczych, będąc zarazem dostatecznie dolegliwą konsekwencją popełnionych przestępstw.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu A. S. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 5 czerwca 2019 r., godz. 11:35 do dnia 6 czerwca 2019 r. godz. 12.15, przyjmując 1 dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny (punkt 1 d wyroku).

W konsekwencji należało uchylić zaskarżony wyrok w punkcie II oraz IV w zakresie opłaty.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów procesu za postępowanie odwoławcze. W ich skład wchodzi ryczałt za doręczenia w kwocie 20 złotych orzeczony na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 663) oraz opłata za obie instancje w kwocie 380 zł wymierzona na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223, ze zmianami).

7.  PODPIS

Piotr Gerke Ewa Taberska Mariusz Sygrela