Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 776/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 14 października 2020 roku w sprawie II K 389/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie prawa do obrony formalnej wyrażające się w pozbawieniu uprawnienia do korzystania z obrońcy z urzędu (art. 78–81 kpk).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżony miał obrońcę z wyboru w osobie adw. K. B., który zmarł. Likwidatorowi jego kancelarii adwokackiej adw. J. B. wypowiedział upoważnienie do obrony 15 lipca 2020 roku. Spawa z aktem oskarżenia wpłynęła do sądu I instancji 28 czerwca 2019 roku. W dniu 27 lipca 2020 roku oskarżony wystąpił do Sąd Rejonowego w Opocznie z wnioskiem o wyznaczanie mu obrońcy z urzędu. Został wezwany do złożenia „oświadczenia majątkowego”. W piśmie procesowym z dnia 9 października 2020 roku podniósł, iż chciał się skontaktować z likwidatorem kancelarii (...) – adw. J. B., czy będzie jego obrońcą, ale nie udało mu się to. Wniósł o wyznaczenie innego terminu rozprawy, albowiem adw. J. B. powinien wystąpić w jego sprawie. Na rozprawie w dniu 14 października 2020 roku sąd I instancji nie uwzględnił jego wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu, albowiem oskarżony nie udokumentował swojej sytuacji materialnej. W sposób konkludentny nie uwzględnił też wniosku oskarżonego o odroczenie rozprawy. Z danych osobopoznawczych wynika, iż oskarżony ma 3 hektary ziemi, otrzymywał rentę chorobową, pracował dorywczo zarabiając z tego tytułu 1000 złotych miesięcznie ( z gospodarstwa rolnego – 200 złotych ). Mieszka razem z matką i córką. Został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Zdaniem sądu odwoławczego oskarżony miał wystarczająco dużo czasu, aby zgromadzić środki finansowe na opłacenie obrońcy w I instancji. Jego aktywność procesowa sprowadzała się do chęci zbojkotowania rozprawy głównej, gdyż najpierw wypowiedział adw. J. B. upoważnienie do obrony, a złożył następnie wniosek o odroczenie rozprawy motywowany tym, iż właśnie ten adwokat jako ustanowiony obrońca powinien go reprezentować w sprawie. Oznacza to, iż musiał mieć środki finansowe na dalsze opłacenie adwokata. W równolegle toczonym postępowaniu o czyn z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oskarżony miał innego obrońcę z wyboru ( fakt znany sądowi z urzędu ).

Obrona z urzędu będzie zachodzić, gdy oskarżony, który nie ma obrońcy z wyboru zażąda tego należycie wykazując, że nie jest w stanie bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny ponieść kosztów obrony. Mając na uwadze sformułowanie zawarte w art. 78 § 1 kpk „jeżeli w sposób należyty wykaże” przyjąć należy, że to obowiązkiem osoby ubiegającej się o wyznaczenie obrońcy z urzędu jest należyte wykazanie, że nie jest w stanie ponieść kosztów obrony bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Jeżeli wnioskodawca nie wykazał, że nie jest ponieść kosztów obrony z wyboru bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny, wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu nie mógł zostać uwzględniony.

Przepis art. 6 kpk jako zawierający generalną zasadę procesu karnego, tj. zasadę prawa do obrony, nie może stanowić samoistnej podstawy odwoławczej. O ile skarżący zarzuca skarżonemu orzeczeniu uchybienie przewidzianej w tym przepisie zasadzie procesowej to powinien przywołać tą normę, ale w związku z innym przepisem, który – jako realizujący tą zasadę – został także naruszony ( postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 27 lutego 2019 r. III KZ 10/19. Leglis ).

Przez obronę formalną rozumie się procesową działalność obrońcy oskarżonego, natomiast odmowa wyznaczenia obrońcy z urzędu nie pozbawiała samego oskarżonego do działalność obrończej i sąd zapewnił mu możliwości realnej obrony przed stawianymi zarzutami, zawiadamiając go ze znacznym wyprzedzeniem o rozprawie głównej. Nie może powoływać się na naruszenie jego praw ten, kto dobrowolnie sam zrezygnował z ich korzystania. Skoro oskarżony nie utrzymywał kontaktu ze swoim obrońcą i z niego zrezygnował, a następnie odstąpił od uczestnictwa w rozprawie głównej, to nie może dowodzić naruszenia swojego prawa do osobistego udziału w rozprawie przed sądem pierwszej instancji i naruszenia prawa do obrony materialnej, a w szczególności domagać się powtórzenia postępowania dowodowego.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa w art. 437 § 2 zdanie drugie kpk, jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji. W ocenie sądu odwoławczego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy został prawidłowo przeprowadzony, oceniony i pozwalał na wydanie wyroku skazującego. Zgodnie z art. 438 pkt 2 i 3 kpk, zarzuty stanowią względne przyczyny odwoławcze wówczas, jeżeli mogły mieć wpływ na treść orzeczenia. Konsekwencją takiej regulacji prawnej dla uznania trafności eksponowanych apelacją zarzutów jest ciążący na skarżącym, obowiązek wykazania zarówno faktu, że miało miejsce określone naruszenie prawa procesowego, względnie wykazania na czym polegał błąd sądu popełniony w procesie ustalania faktów sprawy, jak i okoliczności, że mogło to mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. O istotnym zaś wpływie tak obrazy przepisów postępowania, jak i błędu w ustaleniach faktycznych na treść orzeczenia można mówić dopiero wtedy, gdy zasadnie wykaże się, iż kwestionowane rozstrzygnięcie byłoby w istotny sposób odmienne od tego, które w sprawie zapadło. Fakt że ustalenia faktyczne czynione były przez sąd w oparciu o dowody niekorzystne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego nie oznacza, że sąd dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego co do faktu głównego sprawstwa oskarżonego, odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania i skarżący nie wykazał, aby ewentualny udział na rozprawie głównej obrońcy zmienił tą ocenę.

Reasumując: skarżący podnosi w apelacji argumentację nieadekwatną z podejmowanymi w sprawie czynnościami procesowymi. Jego obrońca z wyboru zmarł, a likwidatorowi kancelarii wypowiedział upoważnienie do obrony. Jednocześnie zarzucał, że ten nowy obrońca, którego opłacił nie brał udziału w rozprawie głównej. Fakt śmierci obrońcy nie spowodował, że zostały naruszone jego prawa do obrony formalnej, gdyż dalej miał obrońcę i miał czas, aby wyznaczyć kolejnego obrońcę z wyboru. Dysponował również dochodami, aby to zrobić. Sam zlekceważył swój udział na rozprawie głównej podnosząc, iż chce nawiązać kontakt z dotychczasowym obrońcą z wyboru, pozbawiając znaczenia wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie czynu I znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Bak jest więc podstaw faktycznych i prawnych do zmiany albo uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu czynu opisanych w puntach I i II aktu oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia. Aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy. Przypomnieć więc trzeba, że zasadniczo winno stawiać się zarzut główny, tzw. pierwotny, a jego dalsze konsekwencje winny być wykazywane w uzasadnieniu środka odwoławczego. Dla przykładu wskazać można, że zarzut obrazy art. 7 kpk, art. 410 kpk wyprzedza zarzut dokonania błędu w ustaleniach faktycznych; wybór wiarygodnych źródeł dowodowych determinuje bowiem w istocie dalsze ustalenia.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku i we wcześniejszej części tego uzasadnienia, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Sad I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony wyprowadził się od pokrzywdzonej w lutym 2018 roku. Jednakże inkryminowany czyn ciągły nie wynikał ze wspólnego zamieszkania stron, tylko został popełniony w czasie wizyt i spotkań oskarżonego z pokrzywdzoną w zarzucanym okresie.

Kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę są zeznania T. K.. Już początkowo przyznała (k 2-3 ), że po wyprowadzce mąż odwiedzał ją w domu sporadycznie i od początku podnosiła, ze mimo separacji oskarżony groził jej popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, zastraszał ją, pomawiał oraz zniesławiał o rożne rzeczy. Akcentowała, że obawia się go, zwłaszcza, że była ofiarą przemocy fizycznej w małżeństwie. W kolejnych zeznaniach rozwinęła ten wątek ( k 82-83 ) wskazując, iż oskarżony groził jej pobiciem lub zabójstwem.

A. K. potwierdził jedynie, że przyjeżdżał w odwiedziny do córki i pomiędzy małżonkami dochodziło do konfliktów.

Wersja T. K. znalazła wsparcie w zeznaniach:

- sąsiada M. B. ( sąsiada ), który opisał naganny stosunek oskarżonego do żony, a szczegółowo – zajście przełomu maja i czerwca 2018 roku, gdy A. K. będąc pod wpływem alkoholu, był agresywny i wulgarny wobec pokrzywdzonej;

- M. S. ( funkcjonariusza policji i dzielnicowego ), który wizytował – w związku z procedurą Niebieskiej Karty – dom pokrzywdzonej i otrzymywał od niej informacje o odwiedzinach oskarżonego po wyprowadzce; iż był on wówczas wobec niej wulgarny i agresywny, groził pozbawieniem życia, namawiał żonę do wycofania sprawy o znęcanie i zastraszał ją, że jeśli tego nie zrobi będzie ją oskarżał o rożne rzeczy i składał zawiadomienia;

- J. W. ( pracownika socjalnego ), której wiadomym był fakt uprzedniego stosowania przemocy fizycznej i psychicznej przez oskarżonego wobec żony, Świadek przeprowadzała trzykrotnie kontrole w miejscu zamieszkania stron od maja do grudnia 2018 roku. T. K. skarżyła się jej, że mąż odwiedza ją nietrzeźwy, zachowuje się agresywnie i grozi jej, a ona boi się jego zachowania;

- funkcjonariuszki policji M. K., która od maja do grudnia 2018 roku przeprowadzała interwencje w domu pokrzywdzonej w związku z odwiedzinami męża. Pokrzywdzona była wystraszona i bała się męża. Oskarżony z reguły był pod wpływem alkoholu i był wobec niej agresywny i wulgarny;

- funkcjonariusza policji S. P. ( w czasie interwencji na przełomie czerwca-lipca 2018 roku oskarżony był nietrzeźwy, pokrzywdzona mówiła, że mąż wyzywa i wygraża jej, chciała, aby opuścił jej mieszkanie, gdyż się go obawiała ).

Co więcej, przedmiotowy czyn jest związany z kontynuowaniem określonej linii postępowania sprawcy wobec pokrzywdzonej i sposobu jej traktowania, objęty już uprzednio przedmiotem innego postępowania o znęcanie się nad żoną, w okresie gdy strony mieszkały jeszcze razem.

Jeżeli więc depozycje świadka mają potwierdzenie w zeznaniach innych świadków, a nadto nie są chwiejne i nie zawierają istotnych sprzeczności, to nie da się skutecznie podważyć takiego fragmentu zeznań świadka, który nawet nie ma wsparcia (lub nie może go mieć) w innych dowodach. Dotyczy to przede wszystkim tego rodzaju czynów jak w niniejszej sprawie, które często popełniane są bez osób postronnych. Sąd I instancji ocenił całość zeznań pokrzywdzonej w sposób wszechstronny i wnikliwy, zarówno w odniesieniu do całości istotnych okoliczności sprawy, jak i pod względem ich wewnętrznej spójności. Pokrzywdzona opisała sytuacje, które zdołała zaobserwować, nie mnożyła okoliczności obciążających. W trakcie zajść wzywała policję. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku dowodzi, iż sąd w sposób swobodny w rozumieniu art. 7 kpk, wykazał, iż pokrzywdzona nie pomówiła oskarżonego o zmyślone przez siebie zachowania, lecz odtworzyła spostrzeżenia dotyczące okoliczności przedmiotowych sytuacji, a zatem zrelacjonowała przebieg rzeczywistych zdarzeń.

Przekonanie sądu I instancji o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk, zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Stanowisko skarżącego w tym zakresie, nie wpływa na dokonaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym ocenę zebranych dowodów, którą należy uznać za prawidłową i wyczerpującą oraz czyniącą zadość obowiązującej procedurze karnej. Dokonane przez sąd oceny, uzewnętrznione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, musiały prowadzić do ustalenia sprawstwa oskarżonego.

Sąd I instancji słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego negującego swoje sprawstwo, do czego był w pełni uprawniony.

Wbrew jego tezom:

- sąd I instancji wykazał w jakich okolicznościach doszło do inkryminowanych zajść ( w czasie odwiedzin );

- zeznania świadków na których sąd się oparł dotyczą inkryminowanego okresu;

- dowody osobowe wskazują czego groźby dotyczyły;

- sprawy II K 239/18, II K 125/19, Kp 125/19, II K 96/18 Sądu Rejonowego w Opocznie dotyczą innego przedmiotu postępowania i konfliktu stron o dziecko; również wskazywane w apelacji sprawy rodzinne nie odnoszą się do przedmiotowych czynów i potwierdzają, iż pomiędzy stronami jest konflikt o dziecko, a oskarżony z niewielkim skutkiem zwalcza również prawnie byłą żonę. Zabrał dziecko do siebie i nie może dziwić, że pokrzywdzona próbuje się z nim kontaktować.

Oskarżony w osobach postronnych widzi powody własnych niepowodzeń, a nie w sobie. Tymczasem opinia o nim wynikająca z dowodów osobowych nie jest dobra; jest postrzegany jako osoba nadużywająca alkoholu, impulsywna, karygodnie traktująca pokrzywdzoną. O tym jakie ma do niej podejście wskazują niektóre sformułowania apelacji - zniesławiające i obrazujące kompletny brak szacunku.

Apelacja podważa stanowisko sądu przede wszystkim z pozycji wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do winy oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Zarzut naruszenia przepisu postępowania może stanowić skuteczną podstawę zarzutu odwoławczego tylko wtedy, gdy zostanie przez skarżącego wykazane, że uchybienie to mogło mieć wpływ na treść kwestionowanego wyroku. Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych, w sytuacji, gdy apelujący czyniąc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w większości niemal nie wykazuje, jakie reguły logicznego rozumowania, wiedzy, czy doświadczenia życiowego sąd naruszył. Tym samym skarżący nie wykazał, iż sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk).

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa oskarżonego odnośnie popełnienia przypisanego mu czynu. Do czynu sąd I instancji zastosował prawidłową kwalifikację prawną.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

Rażąca surowość kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna”. Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Kara ma odzwierciedlać zawartość społecznej szkodliwości czynu, ma także spełniać cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego. W art. 190 § 1 kk sankcja jest określona alternatywnie. Sąd I instancji wymierzył sprawcy karę najłagodniejszego rodzaju ( grzywnę ) i to w symbolicznej wysokości.

Orzeczona przez sąd I instancji kara jest łagodna i nie wymaga zmiany, również z uwagi na właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Nie ma powodu, by w stosunku do oskarżonego łagodzić karę. Ani sylwetka oskarżonego, ani waga czynu tego nie uzasadniają. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do bezpodstawnego premiowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Okoliczności tego czynu wskazują na demoralizację sprawcy, co w połączeniu z dotychczasową karalnością oskarżonego, dały sądowi merytorycznemu w pełni podstawę do zastosowanej w zaskarżonym wyroku reakcji karnej.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Opocznie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina, kara

Powody utrzymania wyroku w mocy zostały wskazane wyżej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu 516, 60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym ( § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia MS z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U z 2016 r, poz. 1714 z pózn. zm. ).

Na podstawie art. 634 kpk, art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej 840 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przed sądem II instancji z powodu ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym zgodnie ze stawkami obowiązującego w tym zakresie rozporządzenia MS.

Trudna sytuacja zdrowotna i materialna oskarżonego uzasadniała zwolnienie go od kosztów sądowych wynikających z postępowania odwoławczego.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Oskarżony
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wina, kara
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 776/20

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE