Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 784/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 października 2020 roku w sprawie II K 180/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. S.

W dniu 27 października 2019 roku w godzinach 02.15-03.15 na terenie miejscowości R. województwo (...) były następujące warunki atmosferyczne:

- ciśnienie ok. 989 hPa,

- bezchmurnie lub zachmurzenie bardzo małe,

- widzialność dobra,

- opady atmosferyczne ani żadne inne zjawiska meteorologiczne nie występowały,

- wiatr słaby o średniej prędkości od 1 do 2 m/s, południowy i południowo - zachodni, chwilami maksymalna prędkość 5 m/s,

- temperatura powietrza na wysokości 2 m nad powierzchnią gruntu wynosiła ok. 10 do 12 ºC, natomiast przy powierzchni gruntu kształtowała się w granicach od ok. 7 do 9 ºC,

- wilgotność względna powietrza ok. 85 ºC,

powierzchnia gruntu sucha.

pismo Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej Państwowego Instytutu (...) Oddział w K. D. (...) Pomiarowo Obserwacyjnej w W.

k. 161-163

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

pismo Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej Państwowego Instytutu (...) Oddział w K. D. (...) Pomiarowo Obserwacyjnej w W.

Dokumentacja sporządzona przez uprawniony do tego organ, w przepisanej do tego formie i nie budziła zastrzeżeń co do jej wiarygodności.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na braku ustalenia w procesie dowodzenia popełnienia czynu zabronionego opisanego w art. 160 § 2 k.k. strony podmiotowej czynu a konkretnie nie wykazanie umyślnego lub nieumyślnego działania oskarżonego, co w kontekście dalszego skazania za zachowanie opisane w dalszej części pkt 1 a sentencji wyroku za przestępstwo określone w art. 160 § 3 k.k. popełnione nieumyślnie, prowadzić może do wadliwej subsumpcji pierwszego czynu pod dyspozycję art. 160 § 2 k.k. a co za tym idzie naruszenia prawa materialnego a to przepisu art. 160 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do szczegółów wskazać należy, iż oskarżony P. S. swoim zachowaniem naruszył podstawowe dobra chronione przez przepisy prawa, a mianowicie życie i zdrowie małoletniego dziecka A. S. oraz innych osób (uczestników ruchu drogowego) poruszając się w stanie nietrzeźwości pojazdem mechanicznym, oraz nosząc syna w czasie pieszej wędrówki po mieście bez okrycia wierzchniego (wyłącznie w pieluszce pampers i koszulce z krótkim rękawem). Decyzję o popełnieniu przestępstwa podjął świadomie, zdając sobie sprawę z możliwych konsekwencji swojego czynów i tym samym, godził się na możliwość wystąpienia u dziecka ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego sprowadzające się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych w tym względzie, nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd meriti prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. W realiach niniejszej sprawy niewątpliwym jest też, iż oskarżony, swym postępowaniem, polegającym na poruszaniu się po drodze publicznej w godzinach nocnych w dniu 27 października 2019 roku o godzinie 02:00 samochodem osobowym w stanie znacznej nietrzeźwości (od około 2,1 promila do około 2,1 promila zawartości alkoholu we krwi), świadomie (alkohol w postaci drinków i wódki w ilości około 700 ml – jak podał – spożywał w dniu 26/27.10.2019 r. od godz. 19:00) naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a mianowicie wymóg trzeźwości oraz godził w dobro prawne, jakim jest życie i zdrowie innych uczestników ruchu drogowego. Kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości zawsze jest niebezpieczne. Oznacza to, że organ orzekający nie musi wykazać, iż zachowanie sprawcy sprowadziło zagrożenie, a nawet udowodnienie przez oskarżonego, że w konkretnej sytuacji zagrożenie nie powstało i powstać nie mogło jest bezskuteczne i z odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. nie zwalnia. Nadto, wskazać należy, iż oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 160 § 2 k.k., gdyż w tym stanie przejechał około 13 - 16 kilometrów wraz z dzieckiem ubranym jedynie w pieluszkę pampers i koszulkę z krótkim rękawem, przewożąc małoletnie dziecko na swych kolanach (jak wynika z relacji świadków odjechał z impetem, gwałtownie spod sali bankietowej (...) trzymając syna na kolanach - a więc bez fotelika i bez zapięcia pasów bezpieczeństwa). Zachowanie oskarżonego, który wykonując manewry na drodze trzymał dziecko na kolanach było skrajnie niebezpieczne i nieodpowiedzialne. Oceniając czyn oskarżonego kategorycznie trzeba stwierdzić, że cechuje go wysoki stopień społecznej szkodliwości, a tym samym, przestępstwo jego zasługuje na surowe potraktowanie. W kontekście zarzutów apelującego zauważyć należy, iż z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w tym zakresie w sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony uczynił to w sposób umyślny co najmniej z zamiarem ewentualnym o czym świadczy wskazanie czynności sprawczej P. S. polegającej na "narażeniu na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i zdrowia małoletniego syna A. S. poprzez przewożenie go w stanie nietrzeźwości określonej w zarzucie (wręcz w stanie upojenia alkoholowego) samochodem osobowym. Jednocześnie opis czynu przypisanego oskarżonemu polegający na przemieszczaniu się z dzieckiem w opisanym powyżej stanie bez stosownej odzieży w sposób wyraźny wskazuje na nieumyślność w działaniu oskarżonego poprzez podanie, że P. S. postępując w ten sposób nie zachował wymaganej ostrożności mogąc przewidzieć skutki narażał syna na bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. O powyższym dowodzą dodatkowo poczynione przez sąd odwoławczy ustalenia odnośnie panujących tej nocy warunków atmosferycznych, a mianowicie stosunkowo niska temperatura powietrza która na wysokości 2 m nad powierzchnią gruntu kształtowała się na poziomie ok. 10 do 12 ºC, natomiast przy powierzchni gruntu oscylowała nawet w granicach od ok. 7 do 9 ºC, co przy ustalonej wilgotności powietrza (około 85%) potęgowało z całą pewnością odczucie chłodu. Poza tym, nie należy zapominać, że oskarżony zabrał maleńkie dziecko (urodzone w dniu (...) - a więc w chwili czynu pokrzywdzony miał zaledwie 1 rok i 2 miesiące) bezpośrednio z łóżeczka, ze snu (z całą pewnością organizm dziecka był wówczas rozgrzany) i w opisanym powyżej ubranku (a w zasadzie w sytuacji braku odpowiedniego ubrania) wyniósł go gwałtownie na dwór (już w tym momencie narażając na szok termiczny i wychłodzenie organizmu), a potem po szalonej jeździe swym pojazdem nosił po mieście.

Reasumując w ocenie sądu odwoławczego w realiach niniejszej sprawy narażenie małoletniego A. S. na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu miało charakter realny, co oznacza, że zaistniała sytuacja wiązała się co najmniej z wysokim prawdopodobieństwem (rzecz można nawet nieuchronnym) wystąpienia następstwa niebezpiecznego dla życia i zdrowia dziecka przebiegu wydarzeń. Dystans kilkunastu kilometrów przejechany w stanie upojenia alkoholowego z maleńkim dzieckiem na kolanach przez kierującego samochodem osobowym oskarżonego, w porze nocnej, lecz jednak na drodze publicznej, gdzie odbywa się ruch drogowy innych pojazdów. O sposobie jazdy oskarżonego - ryzykownym, brawurowym i niekontrolowanym - świadczy fakt, że opuszczając posesję przed lokalem w miejscowości K. "o mały włos" nie przejechał E. K. (matki dziecka), która odskoczyła, gdy z impetem na nią jechał. Faktem też jest, iż w stadium przygotowawczym postępowania oskarżony przyznał się do stawianych mu zarzutów i odmówił składania wyjaśnień odnośnie okoliczności przedmiotowych zdarzeń. Jednocześnie oskarżony w trakcie postępowania nie przejawiał żadnej autorefleksji, nie zwerbalizował skruchy, nie przeprosił za swojego karygodne zachowanie, ani nie wyraził żalu. W aspekcie powyższego oraz w kontekście stwierdzonego faktu, że owo naruszenie porządku prawnego nie miało charakteru incydentalnego (jednorazowego wybryku), co potwierdza, jego uprzednia niekaralność, wysoce naganne postąpienie P. S. winno zostać wyraźne napiętnowane. Decydując się na jazdę samochodem w znacznym stanie nietrzeźwości bez żadnego racjonalnego powodu i bez uprawnień (nie zmusił go do tego żadna wyjątkowa sytuacja – poza tym, że pokłócił się z partnerką), a następnie nosząc maleńkie dziecko bez odpowiedniego do pory roku i warunków pogodowych ubrania oskarżony wykazał się lekceważeniem dla obowiązujących przepisów prawa, ale też zupełnym brakiem elementarnej odpowiedzialności za życie i zdrowie swego dziecka i trafnie Sąd Rejonowy uznał, że karą sprawiedliwą i adekwatną będzie kara łączna na poziomie 1 roku pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę rozstrzygnięcia z punktu 1a (jego części pierwszej) i wyeliminowanie z jego opisu art. 160 § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i tym samym wymierzenie w tym zakresie oskarżonemu kary jedynie na podstawie art. 178a § 1 k.k., a nadto, uchylenie rozstrzygnięcia i w tym zakresie umorzenie postępowania karnego (co do punktu 1a jego części drugiej), a także co do punktu 2 o jego zmianę i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Obraza przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia pomimo braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, co stanowi tym samym bezwzględną przyczynę odwoławczą opisaną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przedmiotowej sprawie nie doszło do wydania orzeczenia pomimo braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej.

Odnosząc się do powyższego zarzutu w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż z ugruntowanego już orzecznictwa wynika, że w przypadku gdy potrzeba złożenia wniosku ujawni się w toku prowadzonego już postępowania (np. w związku ze zmianą kwalifikacji prawnej), możliwe jest uzupełnienie materiałów postępowania poprzez złożenie wniosku, o którym mowa w art. 12 § 1 k.p.k., co konwaliduje wcześniejszy jego brak. Natomiast w sytuacji, gdy wniosek taki nie został złożony do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego lub okoliczności wskazujące na możliwość prowadzenia postępowania o przestępstwo wnioskowe ujawnione zostały nie w momencie składania zawiadomienia o przestępstwie, ale w trakcie postępowania, sąd nie tylko jest uprawniony, ale zobligowany jest ustalić w tym zakresie wolę uprawnionego. Oczywistym jest, że prawo do kontroli istnienia skargi uprawnionego oskarżyciela na każdym etapie postępowania sądowego przysługuje sądowi i z obowiązku tego nie może zostać zwolniony. A zatem, wniosek o ściganie może być złożony na każdym etapie postępowania, w tym także w postępowaniu odwoławczym, o ile nie nastąpiło przedawnienie karalności przestępstwa ściganego na wniosek (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.06.2019 r., IV KK 289/18, Legalis).

W przypadku zatem przestępstw ściganych na wniosek, a do takich należy czyn z art. 160 § 3 k.k., warunkiem którego spełnienie jest konieczne nie tylko do wszczęcia postępowania, a także warunkiem dopuszczalności postępowania aż do jego prawomocnego zakończenia, jest złożenie wniosku przez pokrzywdzonego. Jeżeli nie zostanie spełniony warunek dopuszczalności procesu w postaci wniosku o ściganie, a w sytuacji tej w grę wchodzi negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k., jego brak - wystąpienie negatywnej przesłanki procesowej stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą - art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. obligującą do uchylenia wyroku w tej części i umorzenie postępowania.

Przenosząc powyższe na kanwę tej sprawy wskazać należy, iż osobę małoletniego pokrzywdzonego A. S. reprezentował w tym postępowaniu - z uwagi na okoliczność, że nie mógł być to przedstawiciel ustawowy - kurator ustanowiony przez Sąd Rejonowy w Radomsku III Wydział Rodzinny i Nieletnich w osobie M. S. (vide k. 70). Kurator małoletniego pokrzywdzonego na rozprawie w dniu 02 września 2020 roku (vide k. 95-96) złożył oświadczenia o przystąpieniu do sprawy w charakterze oskarżyciela posiłkowego, a po uprzedzeniu przez Sąd Rejonowy o możliwości wyodrębnienia z czynu opisanego w punkcie 1 aktu oskarżenia czynu polegającego na poruszaniu się z dzieckiem w porze nocnej bez okrycia i zakwalifikowania go pod normę przepisu art. 160 § 3 k.k. w piśmie z dnia 02 września 2020 roku (vide k. 97) złożył oświadczenie - wniosek na podstawie art. 12 § 1 k.p.k. o ściganie oskarżonego P. S. w związku z popełnieniem przestępstwa na szkodę A. S. czynu z art. 160 § 3 k.k.

W aspekcie powyższego oczywistym jest, iż zarzut skarżącego w tym względzie jest całkowicie chybiony.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę rozstrzygnięcia z punktu 1a (jego części pierwszej) i wyeliminowanie z jego opisu art. 160 § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i tym samym wymierzenie w tym zakresie oskarżonemu kary jedynie na podstawie art. 178a § 1 k.k., a nadto, uchylenie rozstrzygnięcia i w tym zakresie umorzenie postępowania karnego (co do punktu 1a jego części drugiej), a także co do punktu 2 o jego zmianę i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.3.

Rażąca niewspółmierność kary 4 miesięcy pozbawienia wolności z punktu 2 sentencji wyroku w przypadku, gdy w realiach niniejszej sprawy wystarczającym dla osiągnięcia celów kary byłoby orzeczenie wobec oskarżonego kary w postaci ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Zdaniem Sądu odwoławczego sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa oraz jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko okoliczności przestępstwa (które zostały przez Sąd I instancji w sposób właściwy wyeksponowane), stanowią asumpt do stwierdzenia, że kara w formie i rozmiarze ustalonym przez Sąd merytoryczny zapewni, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Podkreślić należy, iż w ocenie sądu odwoławczego, występki oskarżonego (w tym stypizowany w art. 180a k.k.) zasługują na szczególne potępienie i dyskwalifikują możliwość zastosowania względem niego kary o charakterze wolnościowym postulowanej przez skarżącego. Mając na uwadze poziom alkoholu w organizmie oskarżonego (od około 2,1 promila do około 2,3 promila alkoholu we krwi) przekraczający kilkukrotnie próg trzeźwości opisany w art. 115 § 16 k.k., jak również okoliczności (w tym czas, miejsce, zagrożenie dla życia małoletniego, bezbronnego dziecka odzianego w pampersa i koszulkę z krótkim rękawem, które w tym stanie przewoził swym pojazdem a potem przemieszczał się pieszo) popełnienia zarzucanego mu czynu, uzasadnione jest twierdzenie, iż stwarzał on zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego (w tym przewożonego małoletniego dziecka) i przemawia to również za czasowym (na okres 3 lat) pozbawieniem go uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Podkreślić w tym miejscu należy, że poruszanie się pojazdami mechanicznymi, ale też innymi pojazdami pod wpływem alkoholu stwarza realne niebezpieczeństwo dla innych użytkowników dróg, albowiem osoba jadąca pojazdem w stanie nietrzeźwości ma ograniczoną możliwość postrzegania oraz ograniczoną zdolność reagowania na zmieniającą się w sposób dynamiczny sytuację na drodze, wzrasta zatem ryzyko nieprzewidzianych zachowań kierującego. Zważywszy na powyższe, oraz w aspekcie faktu, iż oskarżony był uprzednio sześciokrotnie karany (jakkolwiek za przestępstwa innego rodzaju bo za posiadanie broni bez zezwolenia, za uprawianie i posiadanie narkotyków, określone w art. 191 § 1 k.k., dwukrotnie za przestępstwa niealimentacji i naruszenie zakazu sądowego), zasadnym jest po pierwsze orzeczenie wobec niego - za kierowanie samochodem pomimo braku uprawnień pozbawienie oskarżonego uprawnień - bezwzględnej kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, a po wtóre zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi na okres 1 roku. W ocenie sądu odwoławczego czyn popełniony przez oskarżonego nie miał charakteru incydentalnego, widoczna jest utrwalona u oskarżonego tendencja do braku poszanowania jakichkolwiek zasad prawnych, społecznych i moralnych, a zatem stopień jego zawinienia i stopień społecznej szkodliwości jego czynów, wskazywał, iż zasadnym było i tak też rozstrzygnął Sąd I instancji pozbawienia jej prawa jazdy na łączny okres 3 lat (za czyn stypizowany w art. 178a § 1 k.k. i art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zakaz w wymiarze 3 lat i za czyn stypizowany w art. 180a k.k. zakaz w wymiarze 1 roku). Ponadto, prawidłowo ze względów wychowawczych Sąd Rejonowy orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 złotych, które zasądził na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W tym miejscu podkreślić należy, iż oskarżony pracuje zarobkowo i otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około 2.400 złotych miesięcznie, ma troje własnych dzieci w wieku 3 lat, 7 lat, 13 lat, oraz dziecko konkubiny w wieku 8 lat (przy czym posiada na utrzymaniu dwoje dzieci na które płaci alimenty w kwocie 1000 złotych miesięcznie oraz konkubinę) - wedle oświadczenia oskarżonego złożonego w postępowaniu przygotowawczym. W tym stanie rzeczy, w ocenie sądu odwoławczego obciążenie go świadczeniem pieniężnym w powyższej kwocie, oraz kosztami sądowymi będzie istotną (ale nie nadmierną - oskarżony jest stosunkowo młodym człowiekiem i brak informacji o przeciwskazaniach zdrowotnych do wykonywania pracy zarobkowej) dolegliwością na gruncie analizowanej sprawy. Tym bardziej, że istnieje możliwość rozłożenia w/w należności na raty.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę rozstrzygnięcia z punktu 1a (jego części pierwszej) i wyeliminowanie z jego opisu art. 160 § 2 k.k. i art. 11 § 2 k.k. i tym samym wymierzenie w tym zakresie oskarżonemu kary jedynie na podstawie art. 178a § 1 k.k., a nadto, uchylenie rozstrzygnięcia i w tym zakresie umorzenie postępowania karnego (co do punktu 1a jego części drugiej), a także co do punktu 2 o jego zmianę i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynu inkryminowanych oskarżonemu co do zasady w sposób prawidłowy, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał trafnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonych kar jednostkowych, a także kary łącznej Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W sprawie nie ujawniły się też okoliczności rzutujące na stopień winy, bowiem oskarżony nie jest dotknięty żadną dysfunkcją psychiczną, a tym samym prawidłowo postrzega rzeczywistość i mógł dać posłuch obowiązującemu prawu. Uwzględniając zatem występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe, w ocenie Sądu odwoławczego stwierdzić należy, iż stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu jest znaczny. Tym samym - w ocenie Sądu Odwoławczego - izolacyjna kara łączna 1 roku pozbawienia wolności jest adekwatna do popełnionych przestępstw, a nade wszystko spełni oczekiwane cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądził od oskarżonego D. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem sytuacja materialna oskarżonego (posiadanie dochodów z pracy - jak podał oskarżony w postępowaniu przygotowawczym - w wysokości około 2.400 złotych miesięcznie) nawet w sytuacji posiadania na utrzymaniu osób najbliższych (dzieci i konkubiny, przy czym na dwoje otrzymuje świadczenie 500+, zaś na dwoje posiada obowiązek alimentacyjny w wysokości 1.000 złotych) wskazuje, że przy wykazaniu minimum dobrej woli i chęci uiszczenia należności na rzecz Skarbu Państwa będzie w stanie to uczynić (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynów mu przypisanych i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 października 2020 roku w sprawie II K 180/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana