Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKzw 10/20

POSTANOWIENIE

Dnia 28 stycznia 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Mirosław Ziaja

Protokolant: Agnieszka Bargieł

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Błacha

po rozpoznaniu w sprawie M. P. (P.)

skazanego za przestępstwo z art. 158 § kk w zw. z art. 57a § 1 k.k.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 10 grudnia 2019 roku sygn. akt VIII Kow 3599/19

w przedmiocie odmowy zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia :

1.  zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy;

2.  zwolnić skazanego od wydatków postępowania odwoławczego, którymi obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, tym bardziej, że nie zawiera jakichkolwiek argumentów podważających zasadność zaskarżonego postanowienia.

Wbrew retoryce wniesionego środka odwoławczego sąd penitencjarny dokonał prawidłowych ustaleń faktyczno-prawnych, które w świetle przepisu art. 43 la § 1 pkt 2 i § 3 k.k.w. sprzeciwiały się wyrażeniu zgody na odbycie orzeczonej prawomocnie kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku w systemie dozoru elektronicznego, za czym przemawiała analiza całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego ocenionego przez sąd a quo w sposób chroniony zasadą o jakiej mowa w przepisie art. 7 k.p.k.

Zauważyć należy, że dobrodziejstwo, o które ubiega się skazany związane
z wykonaniem orzeczonej kary pozbawienia wolności w warunkach ograniczenia wolności – niezależnie od spełnienia przesłanek formalnych – przeznaczone jest dla osób skazanych pierwszy raz, bądź incydentalnie, za przestępstwo o stosunkowo niewielkim poziomie społecznej szkodliwości, o niskim stopniu demoralizacji, które posiadają pozytywną prognozę kryminologiczno - społeczną i co do których wykonywanie omawianej kary w systemie dozoru elektronicznego spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze orzeczonej kary.

Kryteriów tych nie spełnia żadną miarą skazany, który nie gwarantuje przestrzegania w warunkach samokontroli tak porządku prawnego, jak i zasad dozoru elektronicznego, co trafnie wyeksponował sąd a quo.

Bezsporne jest, że M. P. nie jest sprawcą incydentalnym. Był on uprzednio karany za przestępstwa naruszające różne dobra chronione prawem, w tym także za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. Powyższe wskazuje, że skazany jest osobą zdemoralizowaną, wobec której dotychczasowe oddziaływania resocjalizacyjne, w postaci orzekanych kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie przyniosły pożądanego efektu wychowawczego powstrzymującego przede popełnieniem kolejnych przestępstw. Czynu, za który został skazany na karę, co do której ubiega się o jej odbywanie w SDE w niniejszej sprawie dopuścił się bowiem w okresie próby wyznaczonym wcześniejszym wyrokiem.

Oceny tej wbrew twierdzeniom skarżącego nie zmienia fakt pozytywnej opinii środowiskowej, uregulowania zobowiązań finansowych wynikających z orzeczonych wobec niego wyroków oraz aktywność zawodowa. Jak słusznie wskazał sąd penitencjarny, nie są to okoliczności wyjątkowe, mogące zrównoważyć jego wcześniejszą karalność i brak podatności na oddziaływania wychowawcze. Nadmienić przy tym należy, że według kuratora zawodowego, oskarżony wchodził w konflikt z prawem po spożyciu alkoholu, a obecnie deklaruje, że jedynie ograniczył jego używanie, co wobec braku poddania się diagnozie i ewentualnemu leczeniu i jedynie kilkukrotnego udziału w spotkaniach grupy wsparcia, nie daje gwarancji, że nie popełni on ponownie przestępstwa.

Powyższe okoliczności jednoznacznie przekonują, że brak jest wystarczających argumentów do zreformowania zaskarżonego postanowienia, zgodnie z intencją skarżącego.

Zatem orzeczono, jak wyżej.

ZARZĄDZENIE

1. akta zwrócić.

Katowice, dnia 28 stycznia 2020 roku