Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKzw 1924/20

POSTANOWIENIE

Dnia 27 października 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Waldemar Szmidt

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bytomiu del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Anny Stachurskiej-Klusa

po rozpoznaniu w sprawie S. W.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 14 września 2020 roku, sygn. akt VIII Kow 3596/20

w przedmiocie umorzenia postępowania wykonawczego

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie

i sprawę przekazać do merytorycznego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

UZASADNIENIE

Zażalenie obrońcy skazanego musiało skutkować uchyleniem zaskarżonego postanowienia i przekazaniem sprawy do merytorycznego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

Zgodnie z treścią art. 43la § 1 pkt 1 k.k.w. sąd penitencjarny może udzielić skazanemu zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, jeżeli orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą jednego roku i sześciu miesięcy, a nie zachodzą warunki przewidziane w art. 64 § 2 k.k. W tym miejscu należy zaakcentować, że warunki przewidziane w art. 64 § 2 k.k. muszą wynikać jednoznacznie z części dyspozytywnej wyroku skazującego, natomiast gdyby w opisie czynu nie wskazano recydywy określonej w art. 64 § 2 k.k. i nie powołano odpowiedniego przepisu w kwalifikacji prawnej, nie ma podstaw do stosowania wobec takiego sprawcy ograniczeń wynikających z art. 43la § 1 pkt 1 k.k.w. Przyjęcia bowiem działania (lub braku działania) w warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej z art. 64 § 2 k.k. nie można ani domniemywać, ani samodzielnie ustalać w postępowaniu mającym za przedmiot udzielenie zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego ( por. komentarz do art. 43la k.k.w., teza 5 [w:] K. Postulski, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, wyd. IV, WKP 2017).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że S. W. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej z dnia 3 lipca 2017 roku, sygn. akt III K 33/09, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24 stycznia 2019 roku, sygn. akt II AKa 23/18, za przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego, nie stoi to na przeszkodzie do merytorycznego rozpoznania wniosku obrońcy skazanego o udzielenie jego mandantowi zezwolenia na wykonanie orzeczonej powyższym wyrokiem kary w systemie elektronicznego dozoru. Przede wszystkim zauważyć należy, że art. 65 § 1 k.k. odsyła do regulacji przewidzianych wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k. jedynie w zakresie dotyczącym wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie. Nie sposób zatem zaaprobować zaprezentowanego przez sąd I instancji poglądu, że odesłanie to znajdzie zastosowanie także w postępowaniu w przedmiocie rozpoznania wniosku o udzielenie zezwolenia na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego. Nie znajduje on także oparcia w powołanym przez sąd I instancji postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 października 2019 roku, sygn. akt II AKzw 1955/20. Niezależnie od oceny słuszności zaprezentowanego w tym judykacie stanowiska, podnieść trzeba, że dotyczy ono innego niż w tej sprawie stanu faktycznego, bowiem odnosi się do sytuacji osób skazanych za czyn z art. 258 k.k., wobec których, zgodnie z treścią art. 65 § 2 k.k.w. mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k., za wyjątkiem przewidzianego w tym przepisie zaostrzenia kary. Nie budzi natomiast wątpliwości, że odesłanie do art. 64 § 2 k.k. zawarte w art. 65 § 2 k.k. jest pojemniejsze niż to w art. 65 § 1 k.k.w., na co słusznie zwrócił uwagę skarżący. Nawet zatem gdyby przyjąć, że skazanie za czyn z art. 258 k.k. wyklucza możliwość odbywania kary pozbawienia wolności w SDE, to nie można niejako automatycznie zrównywać sytuacji takich osób ze sprawcami skazanymi za czyny popełnione w warunkach art. 65 § 1 k.k., w zakresie oceny przesłanek formalnych z art. 43 la § 1 pkt 1 k.k.w.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego fakt, iż S. W. uznano za winnego popełnienia przestępstwa w warunkach art. 65 § 1 k.k., nie stanowi przeszkody do merytorycznego rozpoznania wniosku jego obrońcy o wyrażenie zgody na odbycie kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej z dnia 3 lipca 2017 roku, sygn. akt III K 33/09, zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24 stycznia 2019 roku, sygn. akt II AKa 23/18 w SDE. Tym samym nie zachodzą okoliczności z art. 15 § 1 k.k.w. uzasadniające umorzenie postępowania wykonawczego w tym przedmiocie.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia doręczyć skazanemu i jego obrońcy,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 27 października 2020 r.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13