Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód M. J. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 25.560 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu.

Na uzasadnienie zgłoszonego roszczenia powód podał, iż pracował dla pozwanej na stanowisku prezesa zarządu. Na początku 2018 r. podjął działania zmierzające do przeniesienia praw i obowiązków z umów z kontrahentami T- (...)-T. z pozwanej na inny podmiot. Miało to na celu zapobieżenie nałożenia kar umownych za przekroczenie przez pozwaną terminów wynikających z tych umów, czyli uchronienie jej przed znaczną szkodą. Dzięki temu pozwanej otworzyła się możliwość realizacji innych zleceń pozwalających na jej dalsze funkcjonowanie. Tymczasem pozwana rozwiązała z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia zarzucając ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przejawiających się w działaniu na szkodę pracodawcy poprzez podjęcie negocjacji odnośnie dokonania cesji praw i obowiązków wynikających z umów, jakie pozwana zawarła z kontrahentami.

Powód zarzucił pozwanej, iż jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę podpisała osoba nieupoważniona do jej reprezentacji, a dokładnie podpis złożony na oświadczeniu nie pochodzi od prezesa zarządu E. A. (1).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Argumentując swoje stanowisko zaprzeczyła, by działania powoda zmierzały do uchronienia jej od ryzyka uiszczenia kar umownych, albowiem powód nie zwrócił się do kontrahentów z wnioskiem o zwolnienie pozwanej z obowiązku ich zapłaty. Wstąpienie nowego podmiotu w miejsce pozwanej skutkowałoby co najwyżej ich solidarną odpowiedzialnością kontraktową.

Zdaniem pozwanej, podmiot wskazany przez powoda jako wstępujący w miejsce pozwanej – spółka (...) - był zarządzany przez członków jego rodziny. Nadto nie prowadził działalności gospodarczej zbieżnej z pozwaną. Zajmował się wynajmem apartamentów na terenie T., a co więcej, nie zatrudniał żadnych pracowników (w roku 2017).

Pozwana przyznała, iż stan niektórych prac nie był zadowalający, ale to powód był osobą zarządzającą pozwaną i to poniekąd on za ten stan rzeczy odpowiada. Po rozwiązaniu umowy o pracę z powodem, nowy zarząd pozwanej renegocjował umowy z kontrahentami w zakresie terminów i pozwana nie została obciążona karami umownymi.

Pozwana wskazała też, iż w dniu 5 września 2018 r. powodowi złożono oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Następnego dnia powołał on do życia spółkę (...) z siedzibą w G. o przedmiocie działalności zbieżnym ze statutową działalnością pozwanej. Spółka ta przejęła realizację umowy łączącej pozwaną ze spółką (...). Wskazuje to, że działania powoda w istocie zmierzały do przekazania większości kontraktów realizowanych przez pozwaną na spółkę, w której powód i zaprzyjaźnione z nim osoby będą posiadać całość udziałów.

W konsekwencji pozwana nie mogła sobie pozwolić na dalszą współpracę z powodem, co skutkowało rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przed podjęciem zatrudnienia w pozwanej powód był zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T. od 26 lipca 2007 r. do 29 lutego 2016 r. Spółka ta zajmowała się projektowaniem i budową linii światłowodowych m.in. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. i (...) Spółki Akcyjnej w W.. Jednymi z jego współpracowników byli P. I. (1) i P. P. (1). Wobec faktu, iż spółka (...) została postanowiona w stan upadłości powód porozumiał się z przedstawicielami spółek (...) i T- (...) oraz udziałowcami pozwanej, dzięki czemu pozwana nie tylko przejęła prace zlecone spółce (...), ale nawiązała stałą współpracę z obiema spółkami.

W dniu 14 maja 2014 r., czyli jeszcze w czasie zatrudnienia powoda w spółce (...), strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony. Na jej podstawie powód świadczył pracę na rzecz pozwanej na stanowisku prezesa zarządu do 29 lutego 2016 r. w wymiarze 1/4 czasu pracy, a po tej dacie w wymiarze pełnym. Do jego obowiązków należało:

- planowanie i wdrażanie polityki przedsiębiorstwa

- wykonywanie szacunków finansowych planowanej działalności

- nabór pracowników

- prowadzenie negocjacji z kontrahentami

- kierowanie bieżącą działalnością przedsiębiorstwa

- reprezentowanie przedsiębiorstwa wobec instytucji zewnętrznych.

Dowód:

- umowa o pracę k. 1B akt osobowych

- zakres czynności k. 2B akt osobowych

- świadectwo pracy k. 6C akt osobowych

- zeznania świadka J. S. k. 263

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

Pozwana została utworzona we wrześniu 2013 r. Jej 100-procentowym udziałowcem jest (...) Spółka Akcyjna. Wśród akcjonariuszy tej spółki byli: powód, P. I. (1) (każdy z nich skupiał po 20% akcji) oraz S. C. (1) (60% akcji).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej pozwana świadczy usługi z zakresu projektowania i budowy sieci telekomunikacyjnych. Spółki (...) i (...) były jej strategicznymi kontrahentami. Współpraca z nimi generowała największy zysk. Pozwana miała z nimi zawarte umowy ramowe, i na ich podstawie otrzymywała zlecenia wykonania kolejnych odcinków sieci telekomunikacyjnych.

Dowód:

- zeznania świadka A. K. k. 71-73

- odpis KRS k. 124-126v

- zeznania świadka D. K. k. 187-187v

- zeznania świadka P. I. k. 223-226

- zeznania świadka J. S. (2) k. 263

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

W trakcie realizacji poszczególnych prac zleconych pozwanej przez spółki (...) i (...) dochodziło do opóźnień, w tym z winy podwykonawców pozwanej. Umowy z tymi spółkami przewidywały możliwość nałożenia na pozwaną kar umownych za przekroczenie terminów wykonania prac. W praktyce jednak nigdy takich kar na pozwaną nie nakładano. Po zasygnalizowaniu problemów z terminowym wywiązaniem się z prac, terminy te wydłużano.

Dowód:

- zeznania świadka A. K. k. 71-73

- zeznania świadka M. S. k. 153

- zeznania świadka D. K. k. 187-187v

- zeznania świadka P. I. k. 223-226

- zeznania świadka J. S. k. 263

- zeznania świadka P. P. k. 293-294

- zeznania świadka S. C. k. 301

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

W połowie roku 2018 powód podjął decyzję, by poszukać dodatkowego źródła finansowania poprzez nawiązanie współpracy z innym podmiotem. Miało to się odbyć w formie umowy cesji praw i obowiązków. Nowy podmiot miał mieć zmieniony termin wykonania przejętych prac.

Pierwotnie zamiarem powoda było przejęcie części zadań pozwanej przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w B..

Dowód:

- zeznania świadka D. K. k. 187-187v

- zeznania świadka P. I. k. 223-226

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

Prezesem zarządu spółki (...) w B. był B. J. (1) – kuzyn (brat stryjeczny) powoda. Jej wspólnikami były M. J. (3) (żona B. J. (1)) i B. J. (2) (matka B. J. (1)). Przedmiotem działalności tej spółki były roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków, działalność związana z obsługa rynku nieruchomości, działalność usługowa związana z utrzymaniem porządku w budynkach i zagospodarowaniem terenów zieleni, działalność związana z zatrudnieniem, wynajem i dzierżawa, działalność związana z obsługą biura i pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, działalność związana z wyżywieniem, zakwaterowanie. Spółka (...) nie posiadała sprzętu budowlanego niezbędnego do wykonywania sieci telekomunikacyjnych. Nie zatrudniała też projektantów tych sieci i kierowników robót.

Dowód:

- odpis z KRS k. 36-38v

- zeznania świadka B. J. k. 181-183

W roku 2018 powód kilkakrotnie kontaktował się z B. J. (1) w kwestii przejęcia przez spółkę (...) części kontraktów realizowanych przez pozwaną na rzez spółek (...) i (...) oraz finansowego wsparcia pozwanej. Rozmowy te zakończyły się na wstępnym etapie nie odprowadzając do finalnego uzgodnienia konkretnych warunków współpracy.

Dowód:

- zeznania świadka B. J. k. 181-183

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

Powód działając wspólnie z P. I. (1) rozmawiali również z przedstawicielami (...) S.A. i (...) o możliwości przekazania części prac pozwanej w przyszłości innemu podmiotowi, ale w tym przypadku również nie doszło do konkretnych ustaleń.

Dowód:

- zeznania świadka P. I. k. 223-226

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

W dniu 5 września 2018 r. odbyło się nadzwyczajne zgromadzenie wspólników pozwanej, podczas którego odwołano powoda ze stanowiska prezesa zarządu pozwanej i powołano nowy zarząd w osobie E. A. (1). Jedną z pierwszych jej decyzji było odwołanie prokury P. I. (1) oraz wypowiedzenie powodowi i P. I. (1) umów o pracę.

Oświadczenie o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem zostało mu złożone jeszcze 5 września 2018 r. Jako przyczynę swojej decyzji pozwana wskazała utratę zaufania oraz odwołanie ze stanowiska prezesa zarządu. Powód odmówił wówczas potwierdzenia otrzymania w/w oświadczenia pozwanej. Było ono opatrzone podpisem E. A. (1), ale powodowi przekazał je wraz z uchwałą o odwołaniu powoda ze stanowiska prezesa zarządu, A. K. (2) – pracownik kancelarii prawnej obsługującej pozwaną. Powód odmówił potwierdzenia zapoznania się z przedstawionymi mu dokumentami.

Dowód:

- pełnomocnictwo z 05.09.18 r. części C akt osobowych

- akt notarialny 1662/2018 k. 13-16

- pismo z 05.09.18 r. k. 1C akt osobowych

- zeznania świadka A. K. k. 71-73

- zeznania świadka S. C. k. 301

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

Tego samego dnia P. I. (1) na polecenie powoda przesłał do spółek (...) i (...) dwa wnioski, w tym jeden podpisany przez powoda, o „podpisanie cesji przenoszącej wszelkie prawa i obowiązki” z pozwanej na spółkę (...) w B.. Jako przyczynę podał reorganizację pracy i zmianę pozwanej w operatora telekomunikacyjnego.

Bezpośrednio po odwołaniu powoda E. A. (1) zapoznała się z wiadomościami ze służbowej poczty elektronicznej powoda, w tym z wiadomością, w której zwracał się do (...) S.A. o podpisanie cesji przenoszącej wszelkie prawa i obowiązki pozwanej na rzecz (...).

Z tej przyczyny dnia 7 września 2018 r. wystosowała do powoda oświadczenie w imieniu pozwanej o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Jako przyczynę rozwiązania pozwana wskazała ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przejawiające się w działaniu na szkodę pozwanej polegającym na przygotowaniu w dniu 5 września 2018 r. wniosku do jej głównych kontrahentów- (...) S.A. i (...) S.A., o dokonanie cesji przenoszącej wszelkie prawa i obowiązki pozwanej na (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w B., która to spółka w całości była powiązana rodzinnie z powodem. Nadto spółka ta zajmowała się w szczególności administrowaniem nieruchomościami i nie miała doświadczenia oraz potencjału do realizowania zleceń. Przygotowanie wniosku o cesję było próbą pozbawienia pozwanej podstawowego źródła przychodów oraz majątku w postaci przysługujących jej wierzytelności.

Powód odebrał pismo zawierające w/w oświadczenie w dniu 17 września 2018 r.

Dowód:

- pismo z 06.09.18 r. k. 12-12v oraz w części C akt osobowych

- akt notarialny 1662/2018 k. 13-16

- pismo z 05.09.18 r. k. 32

- wydruki wiadomości k. 33-35 oraz w części C akt osobowych

- zeznania świadka A. K. k. 71-73

- zeznania świadka S. C. k. 301

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

- przesłuchanie E. A. k. 301

- opinia biegłego k. 366-376

Jeszcze w dniu 6 września 2018 r. powód wraz z P. I. (1) zawarli umowę zawiązującą spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (...) z siedzibą w G.. Powód został ustanowiony prezesem jej jednoosobowego zarządu. Przedmiotem jej działalności były m.in. roboty związane z budową rurociągów i sieci rozdzielczych, roboty związane z budową linii telekomunikacyjnych u elektroenergetycznych, wykonywanie instalacji elektrycznych.

Prócz powoda i P. I. (1) do pracy w ich spółce przeszła część pracowników pozwanej, w tym M. S. (2) – kierownik biura pozwanej w G., D. K. (2)- kierownik biura pozwanej w S..

Powód nadto poinformował przedstawicieli spółek (...) i (...) o zakończeniu swojej współpracy z pozwaną, zawiązaniu nowej spółki i przejściu do niej pracowników pozwanej.

Dowód:

- odpis z KRS k. 55-57

- zeznania świadka M. S. k. 153

- zeznania świadka D. K. k. 187-187v

- zeznania świadka J. S. k. 263

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

Po odwołaniu powoda ze stanowiska prezesa zarządu oraz zatrudnieniu przez niego części pracowników pozwanej nastąpiła dezorganizacja pracy pozwanej. W rezultacie spółka (...) po raz pierwszy w historii współpracy z pozwaną zastrzegła skorzystanie z prawa do naliczania kar umownych za nieterminową realizację zleceń, o ile pozwana nie zrezygnuje z ich wykonania na rzecz spółki (...).

Dlatego też w dniu 10 września 2018 r. przedstawiciel pozwanej P. P. (1) uzgodnił z (...) S.A., że pozwana zrezygnuje z wykonania części zleconych jej prac. Pozostałe prace zostały albo odebrane, albo miały zostać odebrane po otrzymaniu niezbędnej dokumentacji. Co do dziesięciu zadeklarowano nieprzekraczalny termin zakończenia, a co do dwóch pozwana miała zadeklarować się, czy podejmie się ich zakończenia, czy też rozliczy w obecnym wówczas stanie.

Ostatecznie jednak w październiku 2018 r. pozwana i (...) zawarły porozumienie kończące współpracę między nimi i dokonały wzajemnych rozliczeń. Wykonanie niezakończonych prac (...) zlecił spółce (...).

Spółka (...) również przekazała spółce (...) około 70% prac zleconych pierwotnie pozwanej.

Spółki (...) i (...) wydłużyły spółce (...) terminy wykonania przejętych prac.

Dowód:

- wydruk wiadomości k. 50-52v, (20-22)

- zeznania świadka A. K. k. 71-73

- zeznania świadka D. K. k. 187-187v

- zeznania świadka P. I. k. 223-226

- zeznania świadka J. S. k. 263

- zeznania świadka P. P. k. 293-294

- zeznania świadka S. C. k. 301

- przesłuchanie powoda M. J. k. 301

- przesłuchanie E. A. k. 301

Wskutek zakończenia współpracy pozwanej ze spółką (...) oraz ograniczenia współpracy z T- (...), obroty pozwanej uległy obniżeniu. Musiała ona poczynić starania o pozyskanie nowych kontrahentów.

Współpraca pozwanej ze spółkami (...) i T- (...) byłaby kontynuowana, mimo istniejących opóźnień, gdyby nie doszło do odwołania powoda ze stanowiska prezesa zarządu.

Dowód:

- zeznania świadka A. K. k. 71-73

- zeznania świadka D. K. k. 187-187v

- zeznania świadka S. C. k. 301

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków, opinię biegłego i przesłuchanie stron, w szczególności obszerne przesłuchanie powoda. Dowody te w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia nie pozostawały ze sobą w sprzeczności i pozwoliły na poczynienie stanowczych ustaleń.

Podstawę żądania powoda stanowił przepis art. 56 § 1 k.p. Zgodnie z nim pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Odszkodowanie, o którym mowa w tym przepisie, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 k.p.).

Ocena zasadności decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika uzależniona jest od ustalenia, czy zachowanie pracownika, stanowiące przyczynę tej decyzji, nosiło znamiona ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, gdyż tylko takie ich naruszenie umożliwia pracodawcy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo, w szczególnych okolicznościach.

Kodeks pracy nie zawiera definicji ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W orzecznictwie przyjmuje się, że mieszczą się w tym pojęciu trzy elementy, tj. bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Odnośnie stopnia winy w orzecznictwie ukształtował się jednolity pogląd, że powinna się ona przejawiać w umyślności (złej woli) lub rażącym niedbalstwie pracownika (por. wyroki Sądu Najwyższego z 6 lipca 2011 r., sygn. akt II PK 13/11 i z 24 maja 2011 r., sygn. III PK 72/10, z 25 kwietnia 2017 r., sygn. II PK 74/16).

Przyczyną rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia było podjęcie przez niego próby wyłączenia pozwanej ze współpracy z jej dwoma kluczowymi kontrahentami – spółkami (...) i T- (...).

Powód nie przeczył, że taką próbę podjął. Swoje działania, w pozwie oraz w stanowisku końcowym, tłumaczył tym, iż pozwana utraciła możliwość terminowego wywiązywania się z umów z w/w spółkami. Groziły jej kary umowne z tego tytułu. Wymagało to od niego znalezienia rozwiązania pozwalającego uniknąć pozwanej konsekwencji finansowych, wzmocnić zasoby potrzebne do realizowania kontraktów w przyszłości, a co najważniejsze, wykluczyć perspektywę ogłoszenia upadłości pozwanej.

Argumentacja ta nie znalazła oparcia nie tylko w zeznaniach świadków, ale przede wszystkim w przesłuchaniu samego powoda. Wszyscy, bez wyjątku, świadkowie, którzy posiadali wiedzę o specyfice usług wykonywanych przez pozwaną wskazali, że opóźnienia w realizacji prac zdarzały się często, ale w przypadku współpracy pozwanej z (...) i T- (...) nie były znaczne. Nigdy też nie doszło do sytuacji, by z tego tytułu nakładano na pozwaną kar umownych. Sam powód wyraźnie potwierdził to podczas swojego przesłuchania. Wskazał, że gdy pojawiało się zagrożenie niedochowania terminów realizacji prac, negocjowano ich przesunięcie. W efekcie nigdy kontrahenci pozwanej nie naliczali jej kar umownych. Co więcej, na dzień 5 września 2018 r. sytuacja finansowa pozwanej była „przejściowa”, ale nie było to niczym nadzwyczajnym w tej branży. Generalnie działalność pozwanej przynosiła przychody na poziomie 10% i był to całkiem niezły wynik. Na przełomie sierpnia i września 2018 r. pozwana posiadała wierzytelności na poziomie 2-2,5 mln zł. Pojawił się jednak zator finansowy. Wszystkie realizacje były pod kontrolą. Opóźnienia w ich wykonaniu wynosiły kilka do kilkunastu dni. Płatności dla podwykonawców nie były zagrożone. Odzyskanie płynności finansowej było kwestią jednego miesiąca. Pozwanej nie groziły postępowania egzekucyjne. Gdy kontrahenci pozwanej dowiedzieli się o jego odwołaniu, sami dzwonili do niego pytając o przyczyny odwołania, bo pozwana działała prężnie.

Powód jednoznacznie też wyjaśnił motywy swojego działania. Nieoczekiwanie odwołano go ze stanowiska prezesa zarządu, gdyż uznano, że jest zbędny w sytuacji, gdy pozwana zaczęła dobrze prosperować. Tymczasem to on zapewnił jej współpracę ze spółkami (...) i T- (...). Wcześniej miał kontakty z ich przedstawicielami jako dyrektor w spółce (...). Gdy ta ogłosiła upadłość porozumiał się z nimi, wskutek czego pozwana nawiązała z nimi współpracę przejmując niejako rolę spółki (...). Powód nie ukrywał przy tym, że miał swój udział utworzeniu spółki będącej jedynym udziałowcem pozwanej. Logicznym jest zatem, że nawet bez doświadczenia w zarządzaniu podmiotami gospodarczymi, został zatrudniony przez pozwaną na stanowisku prezesa jednoosobowego zarządu, i to od razu na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.

Po odwołaniu ze stanowiska prezesa zarządu, jako osoba „dynamiczna”, zdecydował się na utworzenie nowej spółki, która przejęła prawa i obowiązki pozwanej wynikające z umów ze spółkami (...) i T- (...).

Sąd nie dał wiary powodowi co do tego, że rozpoczęcie rozmów z jego kuzynem B. J. (1), prezesem zarządu spółki (...), miało na celu tylko pozyskanie finansowania ze strony tej spółki w celu zapewnienia płynności finansowej pozwanej. Powód sam przyznał, a potwierdził to świadek B. J. (1), że rozmowy między nimi nie weszły w etap zaawansowany na tyle, by wiadomym było, jakie zadania i kiedy mają zostać przekazane spółce (...). Gdyby potrzeba dofinansowania działalności pozwanej była pilna, powód przed 5 września 2018 r. poczyniłby większe starania o skonkretyzowanie współpracy pozwanej z w/w spółką.

Należy podkreślić, że tak B. J. (1), jak i spółka (...) nie zostali udziałowcami powołanej przez powoda i P. I. (1) spółki (...). Mimo tego przejęła ona do wykonania całość zadań pozwanej wynikających z umowy ze spółką (...) oraz większość zadań wynikających z umowy z T- (...). Zadania te skutecznie realizowała.

Skoro zatem przejętym zadaniom mogła sprostać naprędce utworzona przez powoda i P. I. (1) spółka prawa handlowego bez dofinansowania z zewnątrz, to należy przyjąć, że tym bardziej wykonać je mogła spółka istniejąca w danej branży od kilku lat. To stanowisko Sądu koresponduje z relacją powoda, że problemy z płynnością finansową pozwanej miały charakter przejściowy i nie wymagały natychmiastowych działań. Powód sam to przyznał zeznając, że operacje finansowe pozwanej wymagały finansowania na poziomie wyższym od dotychczasowego, ale poziomu tego nie zapewniały banki. Odzyskanie płynności finansowej nie wymagało długofalowych działań.

Z relacji powoda oraz świadków wynika, że to sobie powód przypisywał ówczesny wynik finansowy pozwanej. Miał udział w jej utworzeniu i zapewnił współpracę z kluczowymi kontrahentami generującymi zysk. W sytuacji, gdy pozwana zdecydowała się pozbawić go wynikających z tego profitów, zadbał o własny interes, i wykorzystując swoje wieloletnie kontakty z przedstawicielami spółek (...) i T- (...), podjął skuteczną próbę zakończenia współpracy pozwanej z tymi spółkami. Pozwana zdołała utrzymać współpracę wyłącznie z T- (...), ale w bardzo ograniczonym zakresie (30% wcześniejszych zadań). Bezsprzecznie musiało to mieć negatywny wpływ na jej wynik finansowy. W efekcie musiała ona poczynić starania o pozyskanie nowych kontrahentów, co wynika z zeznań S. C. (1) i P. P. (1).

Zgodnie z treścią art. 100 § 1 i 2 pkt 4 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. W szczególności jest zobowiązany do dbałości o dobro zakładu pracy lojalności względem pracodawcy. W ramach tego obowiązku powinien powstrzymywać się od działalności konkurencyjnej względem pracodawcy i innych zachowań, nawet legalnych, prowadzących do wyrządzenia mu szkody. Jednakże zastosowanie trybu określonego w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie jest uwarunkowane wyrządzeniem szkody. Tryb ten odnosi się do bezprawnego zachowania pracownika, zawinionego w określonym stopniu i już tylko zagrażającego interesom pracodawcy. Dochowanie przez pracownika obowiązku wyrażonego w art. 100 § 2 pkt 4 k.p. powinno być oceniane w ten sposób, że nacisk należy położyć nie tyle na zawiniony (niezawiniony) bądź też legalny (bezprawny) charakter jego zachowania się, ile na zachowanie przez niego lojalności względem pracodawcy (por. orzeczenia SN z 19 stycznia 2021 r., sygn. I PSK 15/21, z 23 maja 2014 r., sygn. II PK 32/14, z 8 marca 2013 r., sygn. II PK 194/12, z 22 marca 2012 r., sygn. I PK 199/11, z dnia 2 marca 2011 r., sygn. II PK 20410). W wyroku z dnia 6 marca 2006 r., sygn. II PK 211/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że pracownik - członek zarządu spółki handlowej narusza pracowniczy obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.) w przypadku, gdy bez jej zgody uczestniczy w spółce konkurencyjnej jako członek zarządu spółki kapitałowej. Zdaniem tego Sądu „próba” (usiłowanie) ciężkiego naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego może być sama w sobie zakwalifikowana jako ciężkie naruszenie innego podstawowego obowiązku pracowniczego - np. sumiennego wykonywania pracy czy przestrzegania zasad współżycia społecznego (por. wyrok SN z 18 grudnia 2002 r., sygn. I PK 37/02).

W ocenie Sądu powód podejmując skuteczną próbę pozbawienia pozwanej kluczowych kontrahentów działał rażąco nielojalnie wobec pracodawcy. W świetle jego relacji złożonej podczas przesłuchania nie do obronienia jest argument, iż zrobił to z obawy przed nałożeniem kar umownych i przejściowe problemy z dotrzymaniem terminów zleconych prac. Powód opisał rzeczywiste motywy i cel swojego działania. Zupełnie rozmijały się one z twierdzeniami zawartymi w pisemnym stanowisku końcowym powoda.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie spotykał się z różnymi przejawami rażącego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych skutkującego rozwiązaniem stosunku pracy na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Naruszenie dokonane przez powoda należy kwalifikować jako ewidentne do tego stopnia, iż nie do końca jest zrozumiałym, dlaczego zdecydował się na wszczęcie sporu sądowego.

Reasumując, powód w warunkach umyślności naraził pozwaną na utratę dwóch kluczowych klientów (w przypadku T- (...) na znaczne ograniczenie współpracy) godząc w jej interesy poprzez pozbawienie podstawowego źródła finansowania. Działał w celu ochrony swoich partykularnych interesów i to nie interesów pracowniczych, ale prywatnych. Sposób i motywy jego działania - bez żadnej wątpliwości ze strony Sądu – wyczerpywały znamiona rażącego naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego stypizowanego w art. 100 § 2 pkt 4 k.p.

W związku z zarzutem, jakoby oświadczenia o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę nie podpisała E. A. (1), Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego grafologa w celu weryfikacji tego zarzutu.

W sporządzonej opinii biegły jednoznacznie stwierdził, iż podpis widniejący na oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia nakreśliła prezes zarządu pozwanej – E. A. (1).

Strony nie zgłosiły zastrzeżeń do końcowej opinii biegłego. Również Sąd uznał ją za w pełni rzetelną i miarodajną dla ustaleń faktycznych. Jest ona jasna, pełna i spójna. Zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski.

Skutkiem powyższego zarzut wadliwości tak materialnej, jak i formalnej w/w oświadczenia okazały się chybione. W ocenie Sądu decyzja pozwanej o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. była w pełni uzasadniona i nie naruszała przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. Sąd dał temu wyraz w pkt I wyroku.

W pkt II wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Zapadło ono w oparciu o przepis art. 98 §1 k.p.c. Powód przegrał proces, więc powinien zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty. Składało się wynagrodzenie pełnomocnika (180 zł) ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)